Κρεμάστε την κατάντια σας στο τέμπλο της συνείδησης,
στολίστε την με τύψεις,και με φόβο εκτροπής..
Ανάξιοι, προδότες κι επικίνδυνοι,το θέμα κάθε είδησης,
είναι οι φόροι,το ξεπούλημα,το αίσχος της ντροπής..
Κλεισμένοι στο απαίσιο,το βρώμικο,το σιχαμένο εγώ σας,
δεν βλέπετε τον θάνατο,των φτώχεια,την απώλεια του λαού..
Είστε απάνθρωποι,αναίσθητοι,δεν έχετε το Θιό σας,
μαυρίσατε, αφανίσατε ,ακόμα και τη λάμψη τ'ουρανού..
Ολο ζητάτε!!Ολο θέλετε,μα που ναι οι παροχές σας;
Νοσοκομεία και σχολειά,σαν χρεωκοπημένες,
επιχειρήσεις κλείνουνε...Που είναι οι ενοχές σας;
γελάτε και χαιρόσαστε σαν χήρες ξανναμένες..
Δεν σας αγγίζει τέρατα το δάκρυ των γερόντων,
που με το κόψε σύνταξη,θα βγουν στην ζητιανιά..
Καθόλου δεν απασχολεί,το δράμα των απόντων,
που μετανάστες γίνανε,μακριά στην ξενιτειά..
Ούτε βεβαίως των παιδιών,το μέλλον κι η ζωή τους,
στερήσατε το γέλιο τους,με απειλές,φοβέρες,
Κι εκείνα με το σφίξιμο συνέχεια στην ψυχή τους,
περνούν χλωμά κι αγέλαστα τις ώρες και τις μέρες..
Πολλές φορές ρακένδυτα,απο δικά σας λάθη,
αδύναμα και άρρωστα,δειλά και φοβισμένα,
την ώρα που οι νόμοι σας,ωσαν Δαμόκλειος σπάθη,
κρέμονται στα κεφάλια τους,μαχαίρια ακονισμένα..
Κι εσεις εκει! Στον κόσμο σας,στον κόσμο των τεράτων,
κλεισμένοι αεροστεγώς,καλά προστατευμένοι,
στην αυτοδιαλυόμενη σακούλα των θαυμάτων!!
Αλλά θα σπάσει κάποτε,βρε σκύλοι λυσσασμένοι..
δεν βλέπετε τον θάνατο,των φτώχεια,την απώλεια του λαού..
Είστε απάνθρωποι,αναίσθητοι,δεν έχετε το Θιό σας,
μαυρίσατε, αφανίσατε ,ακόμα και τη λάμψη τ'ουρανού..
Ολο ζητάτε!!Ολο θέλετε,μα που ναι οι παροχές σας;
Νοσοκομεία και σχολειά,σαν χρεωκοπημένες,
επιχειρήσεις κλείνουνε...Που είναι οι ενοχές σας;
γελάτε και χαιρόσαστε σαν χήρες ξανναμένες..
Δεν σας αγγίζει τέρατα το δάκρυ των γερόντων,
που με το κόψε σύνταξη,θα βγουν στην ζητιανιά..
Καθόλου δεν απασχολεί,το δράμα των απόντων,
που μετανάστες γίνανε,μακριά στην ξενιτειά..
Ούτε βεβαίως των παιδιών,το μέλλον κι η ζωή τους,
στερήσατε το γέλιο τους,με απειλές,φοβέρες,
Κι εκείνα με το σφίξιμο συνέχεια στην ψυχή τους,
περνούν χλωμά κι αγέλαστα τις ώρες και τις μέρες..
Πολλές φορές ρακένδυτα,απο δικά σας λάθη,
αδύναμα και άρρωστα,δειλά και φοβισμένα,
την ώρα που οι νόμοι σας,ωσαν Δαμόκλειος σπάθη,
κρέμονται στα κεφάλια τους,μαχαίρια ακονισμένα..
Κι εσεις εκει! Στον κόσμο σας,στον κόσμο των τεράτων,
κλεισμένοι αεροστεγώς,καλά προστατευμένοι,
στην αυτοδιαλυόμενη σακούλα των θαυμάτων!!
Αλλά θα σπάσει κάποτε,βρε σκύλοι λυσσασμένοι..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου