......και κάποιες αναμνήσεις.......''Εμπρός στα μάτια του απλώνονταν ένα ατέλειωτο τείχος από καλάμια. Όσο κι αν προσπάθησε νερό δεν είδε κοντά στο χωριό. Κάθισε κατάχαμα σε μια πέτρα μπροστά στον αδιαπέραστο καλαμιώνα να ξαποστάσει, με μια πίκρα να του φαρμακώνει την ψυχή. Θυμήθηκε πως η ακρογιαλιά με τα καράβια, έφτανε ως εκεί που είναι η ερειπωμένη πια Σκάλα κι έβγαιναν οι βάρκες φορτωμένες με κάσες γεμάτες ψάρια.
Έκλεισε τα μάτια του και με μιας ήρθαν στο μυαλό του εικόνες όμορφες και θύμησες αγαπημένες απ’ τα παλιά.
Από μικρό παιδάκι η ζωή του ήταν ένα με τη λίμνη. Τώρα καθισμένος στην άκρη του γιαλού, λες κι ένοιωθε το δροσερό αεράκι της στο πρόσωπό του, μύριζε τη γλυκερή μυρωδιά της, ανακατεμένη πίσσα και ψαρίλα. Αφουγκράστηκε, λες κι άκουγε το φλοίσβο της το ρυθμικό κι απανωτό, που έσκαγε στην ασπριδερή αμμουδιά.
Νοερά περπατούσε ξυπόλητος στα δάχτυλα των ποδιών, πάνω στα χαλίκια και τις κροκάλες που ψήνονταν στον καυτό ήλιο και ζεμάτιζαν τις πατούσες του. Σκόνταψε και γλίστρησε πάνω τους και πληγώθηκε η πατούσα του απ’ το κοφτερό, σπασμένο όστρακο μιας πορλίδας.
Θυμήθηκε τα ζεστά καλοκαίρια που κατέβαινε κρυφά απ’ τους γονιούς του, με φίλους για κολύμπι στο γιαλό. Έπαιρναν τη βάρκα του πατέρα του κι ανοίγονταν στα βαθιά για βουτιές. Λες κι ένοιωθε τώρα, το χλιαρό νερό στο κορμί του. Πηδούσαν οι πιτσιρικάδες ανέμελοι απ’ το καράβι κι έκαμναν μακροβούτια. Έβαζαν ένα σημάδι και με απλωτές παράβγαιναν στη γρηγοράδα.
Σκέφτηκε την τρομάρα που πήρε, όταν αναποδογύρισε η βάρκα απ’ την ατσαλοσύνη τους καθώς πηδούσαν, και τον πήρε από κάτω. Ευτυχώς δεν έχασε την ψυχραιμία του, Κατάπιε κάμποσο νερό ώσπου να ξεγλιστρήσει και ν’ ανέβει στον αφρό. Το ίδιο τρομαγμένοι ήταν και οι υπόλοιποι της παρέας, που βούτηξαν για να τον βοηθήσουν και βγήκαν άρον – άρον έξω φοβισμένοι, για το κακό που μπορούσε να πάθουν.
Ακόμα δε μπορεί να ξεχάσει το άγριο ξυλοφόρτωμα απ’ τον πατέρα του, όταν αυτός έμαθε για την ανυπακοή και τα επικίνδυνα καμώματά του. Καλά που μπήκε στη μέση η μάνα του και τον γλίτωσε, αφού υποσχέθηκε πως δε θα το ξανακάνει. Χαμογελούσε με τη θύμηση της πιο γλυκιάς κι ανέμελης ηλικίας.
Θυμόταν πως όταν έβγαιναν απ’ το νερό για να στεγνώσουν, πασπάτευαν το σώμα και τ’ απόκρυφα μέρη τους, μη κόλλησε καμιά βδέλλα. Άκουσε απ’ τους μεγάλους πως αυτές βύζαιναν και τρέφονταν πίνοντας αίμα, γιαυτό τις φοβούνταν, τις συχαίνονταν κι ανατρίχιαζε όταν έβρισκε καμιά κολλημένη επάνω του. Κι ο γιαλός είχε μπόλικες από δαύτες.
Μετά το κολύμπι, μάζευαν πλακίτσες στρογγυλές, τις πετούσαν με μαεστρία στην επιφάνεια του νερού και μετρούσαν τις γκέλες. Μια – δυο – τρεις- πέντε- έξι- μπλούμ…Τόσα ήταν τα αναπηδήματα που έκαναν οι πετρούλες στο αφρό.''
Σ’ όλη αυτή την καταστροφή, η απουσία της πολιτείας ήταν εμφανής. Από την αρχή δεν δόθηκε η πρέπουσα προσοχή στα εμφανή σημάδια του επερχόμενου αφανισμού κάθε ζωής στον υδροβιότοπο.
Δεν πάρθηκε νωρίς κανένα μέτρο για την προστασία της, αντίθετα μάλιστα οι υπεύθυνοι άρχοντες με την εγκληματική ανοχή τους, την αδράνεια, τις εσκεμμένες καθυστερήσεις, την έλλειψη ελέγχων και υποβολή κυρώσεων για την μη τήρηση των κανόνων από τις ρυπογόνες βιομηχανικές μονάδες, συνέβαλαν στην καταστροφή της.
Όλα αυτά τα χρόνια, ξοδεύτηκαν εκατομμύρια ευρώ μόνο σε μελέτες επί μελετών, από ειδικούς και άσχετους, από εμπειρογνώμονες και ειδήμονες, από αδηφάγους παράγοντες και εμπλεκόμενους φορείς, δίχως να παρθούν μέτρα για την προστασία και αποκατάσταση της λίμνης, χωρίς να γίνει κανένα έργο για την περιβαλλοντική διαχείριση και ανάκαμψη του οικοσυστήματος της περιοχής.
Όμως και οι τοπικές κοινωνίες, οι κάτοικοι των παραλίμνιων περιοχών και κυρίως του χωριού του Αγίου Βασιλείου, που έζησαν κι αναπτύχθηκαν οικονομικά απ’ τη λίμνη, δεν αντέδρασαν σθεναρά, σιώπησαν κι αδιαφόρησαν αδιαμαρτύρητα, βλέποντας παθητικά επί σειρά ετών τον αργό θάνατο της τροφοδότρας νερομάνας.
Το αντίτιμο της οικονομικής ευμάρειας που τους απέδιδε η εργασία τους στα εργοστάσια της περιοχής, τους έκανε να εθελοτυφλούν, να σιωπούν και να δέχονται αδιαμαρτύρητα τις αυθαιρεσίες, με όλες τις καταστροφικές συνέπειες.
