Ἕνα δίνεις, ἕνα παίρνεις - Άρθρο του ΑΝΤΙΦΩΝΗΤΗ - ΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΟ ΠΑΝΘΡΑΚΙΚΟ ΕΝΤΥΠΟ ΓΝΩΜΗΣ

 
 
Παρακολουθοῦμε χρόνια τώρα τήν προσπάθεια τοπικῶν παραγόντων
τῆς περιοχῆς μας γιά κατάργηση τῆς βίζας σέ Τούρκους πολίτες ὅταν
πρόκειται γιά ὀλιγοήμερες ἐπισκέψεις, ἤ γιά τήν ἁπλούστευση τῆς
σχετικῆς διαδικασίας. Τελευταίως βλέπουμε ὅτι Τζιτζικώστας καί
Παυλίδης, οἱ «γαλάζιοι» περιφερειάρχες Κεντρικῆς Μακεδονίας καί
Ἀνατολικῆς Μακεδονίας - Θράκης, ἑνώσανε τίς προσπάθειές τους γιά τόν
ἴδιο σκοπό: νά ἁπλοποιηθεῖ ἡ διαδικασία ἔκδοσης βίζας τῶν Τούρκων ἐπισκεπτῶν καί νά
δίδεται κατευθείαν ἀπό τόν μεθοριακό σταθμό τῶν Κήπων τοῦ Ἕβρου.
Δέν θά ἀρνηθοῦμε ὅτι πράγματι αὐτό μπορεῖ νά τονώσει τήν τουριστική ροή πρός τή Βόρειο
Ἑλλάδα. Πάντως τό πρόβλημα δέν εἶναι ἡ βούληση τῆς ἑκάστοτε Κυβέρνησης ἀλλά ἀφορᾶ τή Συνθήκη Σένγκεν.
 Ἐν πάσῃ περιπτώσει, ἀπευθύνουμε ἔκκληση πρός τήν ἑλληνική Κυβέρνηση: σέ περίπτωση πού θά συναινέσει γιά τήν ἐξέλιξη αὐτή, ΟΦΕΙΛΕΙ νά τήν συνδυάσει μέ τήν ἐπαναφορά τῆς βίζας
γιά τά πράσινα διαβατήρια τῆς Τουρκίας ἤ τουλάχιστον μέ τήν ἐξομοίωσή
τους μέ τά κοινά μπλέ.
Τό γράψαμε κι ἄλλοτε, ἦταν ἕνα ἀπό τά ἐγκλήματα τοῦ ΓΑΠ σέ βάρος τῆς πατρίδας μας, καθώς τό 2010 μέ μία ἀπό τίς 21 συμφωνίες πού ὑπέγραψε στό πλαίσιο τοῦ Ἑλληνοτουρκικοῦ Ἀνωτάτου
Συμβουλίου Συνεργασίας κατήργησε τή βίζα γιά τά εἰδικά διαβατήρια
800.000 ἀξιωματούχων τῆς γείτονος (πράσινο διαβατήριο παίρνουν
δήμαρχοι, πρώην βουλευτές, ἐκπαιδευτικοί, ἀνώτεροι δημόσιοι - κρατικοί
ὑπάλληλοι ἐν ἐνεργείᾳ ἤ καί συνταξιοῦχοι κτλ). Σημειωτέον πώς, πέραν
τοῦ προφανοῦς πληθωρισμοῦ, καταζητούμενοι ἐγκληματίες ἔχουν βρεθεῖ
στό παρελθόν νά κατέχουν πράσινο διαβατήριο ἀλλά καί 90.000 Τοῦρκοι
μέ καταγωγή ἀπό τή Θράκη ἔχουν ἐπίσης πράσινο διαβατήριο! Ἀπό τότε
λοιπόν πήξαμε στούς πράκτορες κάθε θέσης πού μᾶς ἔρχονται κάθε
τόσο - καί ὄχι πάντως γιά ...τουρισμό. Κάτοχοι ὑπηρεσιακῶν διαβατηρίων
ἀπό χῶρες παραδοσιακά φιλικές, ὅπως ἡ Ρωσία, ἡ Μολδαβία, ἡ Ἀρμενία
χρειάζονται θεώρηση ἀλλά οἱ Τοῦρκοι παρακρατικοί ὄχι!
Πρίν 5 χρόνια τά φιλότουρκα κνώδαλα τῆς Ἀθήνας εἶχαν πεῖ πώς «ἔτσι
προέβλεπε ἡ Συνθήκη Σένγκεν». Ἐμεῖς ξέρουμε πόσο ἄλλαξε ἔκτοτε στό
κλῖμα τῆς ΕΕ ἀλλά καί τί ἀπαιτεῖ ὁ ἀγώνας γιά τήν ἐπιβίωση τῆς χώρας
μας. Εἶναι καιρός νά ἐπαναφέρουμε τή λογική στόν τόπο της καί αὐτή ἡ
Κυβέρνηση καί ὁ ὑπουργός μας τῶν Ἐξωτερικῶν ἔδειξαν ὥς τώρα πώς τήν
διαθέτουν.

http://antifonitis.gr/online/

"ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΣΤΕ ΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΤΟΥ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΟΜΗΡΟΥ, ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ"

ΤΟ ΕΞΑΦΑΝΙΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΟ !! - Άρης Πουλιανός: Ο Βενιζέλος εξαφάνισε τα ευρήματα που ανατρέπουν την παγ...

ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΈΓΙΝΕ Ο 3ος Φιλανθρωπικός Αγώνας Βουνού Αυτισμός – Ελπίδα

Ο Σύλλογος Αυτισμού - Ελπίδα με τη τεχνική υποστήριξη του Συλλόγου Δρομέων Υγείας Θεσσαλονίκης και υπό την αιγίδα του Δήμου Ωραιοκάστρου, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Αυτισμού στις 2 Απριλίου, διοργάνωσε φιλανθρωπικό αγώνα βουνού ! !
 Ο Αγώνας Βουνού Αυτισμός – Ελπίδα, που έγινε στο περιαστικό δάσος του Δήμου Ωραιοκάστρου,  περιελάμβανε μία πανέμορφη ορεινή διαδρομή, μέσα σε καταπράσινη φύση και θέα του Θερμαϊκού κόλπου.
 Σκοπός του αγώνα, πέρα από την ανάδειξη των ωφελειών που αποκομίζονται, από την άθληση και τη φροντίδα του περιαστικού δάσους της πόλης μας, ήταν επίσης να κινητοποιήσει το ευρύτερο κοινό, ως προς τις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες, όπως τα αυτιστικά παιδιά, και να συγκεντρωθούν χρήματα που προορίζονται να καλύψουν ανάγκες της Μονάδας Αυτιστικού Ατόμου “ΕΛΠΊΔΑ”, που λειτουργεί από το 1980 στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης.
 

Ο ΦΕΤΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΗΤΑΝ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΑΕΊΜΝΗΣΤΗ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΗΣ ΜΟΝΑΔΑΣ ΜΑΣ

ΑΝΔΡΟΝΙΚΗ ΚΟΝΤΟΔΗΜΟΥ 

 Σύλλογος Αυτισμός Ελπίδα 

https://www.facebook.com/MonadaAutistikouAtomouELPIDA/posts/750867255029044 

Για περισσότερα : http://www.otroxos.gr/oreokastro/commentary/5201-2015-03-29-15-31-05

 βίντεο.... https://www.youtube.com/watch?v=wBFtNDTcypY

1005 ) Μια άλλη(;) ανάγνωση της σημερινής πολιτικής πραγματικότητος Του Δημητρίου Σ. Παπαδόπουλου (Σταυριώτη)*

 

Μια άλλη(;) ανάγνωση της σημερινής πολιτικής πραγματικότητος
Του Δημητρίου Σ. Παπαδόπουλου (Σταυριώτη)*

Αυτά τα έγραφε ο Osvald Spengler, ακριβώς έναν αιώνα πριν: «τα μεγάλα κόμματα είναι μόνον φαινομενικά κέντρα των αποφασιστικών ενεργειών. Ένας μικρός αριθμός ικανότερων μυαλών, που τα ονόματά τους αυτή τη στιγμή δεν είναι ίσως τα πιο γνωστά, αποφασίζουν για τα πάντα, ενώ η μεγάλη μάζα των πολιτικών δεύτερης σειράς, ρήτορες και λαοπρόβλητοι εκπρόσωποι των πληβείων, βουλευτές και δημοσιογράφοι, επίλεκτοι επαρχιακού ορίζοντα, καλλιεργεί προς τα κάτω την ψευδαίσθηση αυτοδιάθεσης του λαού». Αμφιβάλλει κανείς ότι τα παραπάνω έχουν απόλυτη ισχύ και σήμερα;
Υπάρχουν πολλά που συμβαίνουν τούτον τον καιρό στη χώρα μας, για τα οποία δεν έχουμε (δεν μάς επιτρέπεται να έχουμε) την παραμικρή ιδέα. «Η Ελλάδα, αυτό το μικρό και περιζήτητο μαγαζάκι της Μεσογείου» (η έκφραση ανήκει στον Fernand Braudel) είναι υπερβολικά σημαντική για το παγκόσμιο γίγνεσθαι, ώστε να αφεθεί η τύχη της στις αποφάσεις ενός λαού. Πόσο μάλλον των Ελλήνων που ιστορικά και ψυχολογικά είναι απρόβλεπτοι. Ένα έθνος που χάρισε στην Ιστορία, όχι μόνον απίθανους ήρωες, αλλά και εξ ίσου, απίθανους προδότες. Και τούτοι οι τελευταίοι, βρίθουν στο πολιτικό σκηνικό τις τελευταίες τουλάχιστον τρεις δεκαετίες.
Το τι ακριβώς συμβαίνει λοιπόν, είναι πολύ δύσκολο να το μαντέψουμε. Όσο κι αν διαβάσουμε για όλα όσα συμβαίνουν και όσο κι αν παρακολουθούμε στενά και σχολαστικά τις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές εξελίξεις. Οι σημαντικές λεπτομέρειες που συζητιούνται πίσω από κλειστές πόρτες δεν θα φθάσουν ποτέ στην αντίληψή μας, αλλά θα είναι αυτές που θα καθορίσουν τις εξελίξεις. Μόνον από τα αποτελέσματά τους θα μπορέσουμε να τις κατανοήσουμε κάπως, όταν θα είναι πια πολύ αργά… όταν θα τα υποστούμε… Έτσι, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να θέσουμε τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο μιας καθολικής ιστορικής θεώρησης, να κάνουμε κάποιες προβλέψεις και ίσως να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα. Τα οποία βεβαίως δεν είναι διόλου σίγουρο ότι θα είναι ασφαλή. Διότι, αντίθετα με την κοινότατη και κοινότοπη διατύπωση που πολλοί αναμασούν, η Ιστορία ποτέ δεν επαναλαμβάνεται. Η Ιστορία είναι ένας ζωντανός οργανισμός. Άρα απρόβλεπτη. Η πραγματική Ιστορία είναι απαλλαγμένη από νόμους. Μπορεί να προαισθάνεται κανείς το μέλλον και υπάρχει μια ματιά που διεισδύει στα μυστικά του, αλλά το μέλλον δεν μπορεί να υπολογιστεί. Βλέπετε, την Φύση, μπορεί να την πραγματεύεται κανείς επιστημονικά, την Ιστορία όμως όχι! Μόνον ποιητικά μπορεί να την
προσεγγίσει και ίσως διαισθητικά. Αυτό που κάνει έναν μεγάλο πολιτικό άνδρα να ξεχωρίζει, είναι η ματιά της Ιστορίας υπό το πρίσμα της αιωνιότητας, η απόσταση, ή μάλλον η κατά το δυνατόν απάλειψη του Χρόνου. Τι θέλω να πω; Από τη γη, βλέπουμε το φεγγάρι να είναι μεγαλύτερο από τον Δία και τον Κρόνο. Δεν είναι όμως. Ο φυσικός, αλλά κι όλοι εμείς, έχουμε εδώ και εκατονταετίες απαλλαγεί από αυτήν την προκατάληψη. Η συντριπτική πλειοψηφία όμως των ιστορικών και όλων ημών, έχουμε αποβάλλει την ανάλογη προκατάληψη της οπτικής της σύγχρονης πραγματικότητας; Μπορούμε να συλλάβουμε το τρέχον γίγνεσθαι, αποστασιοποιημένοι από το παρόν; Η απάντηση είναι, όχι και τόσο! Και στην πολιτική: προκειμένου να κρίνουμε κάθε γεγονός, πρέπει να το εντάξουμε σε μια ευρύτερη ιστορική σφαίρα, (υπέρ)τοπική και (δια)χρονική και ύστερα να προσπαθήσουμε να βγάλουμε συμπεράσματα. Ένα απλό παράδειγμα: μια σημερινή ήττα, μπορεί να είναι ο σπόρος της αυριανής νίκης. Όπως βέβαια και το αντίστροφο.
Επί του προκειμένου: για τη σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ελάχιστα μπορούμε να πούμε και είναι νωρίς να την κρίνουμε. Πρέπει να της δοθεί χρόνος. Μπορεί να λέγεται και να γράφεται κατά κόρον ότι οι διοικούντες αργούν να αντιδράσουν στην επείγουσα δύσκολη κατάσταση και ότι κάθε μέρα που περνά είναι εις βάρος της χώρας, ωστόσο σε μια πιο μακρινή μεσοπρόθεσμη, προοπτική, είναι γεγονός ότι εάν καταφέρουν και σταθεροποιηθούν στην κυβέρνηση θα έχουν πολύ περισσότερα περιθώρια ελιγμών, μαζί με την απαραίτητη εμπειρία διοίκησης που θα αποκτήσουν. Είναι ακόμη σαφές ότι οι ξένοι δανειστές έχουν την δυνατότητα να αποσταθεροποιήσουν την κατάσταση και να οδηγήσουν την ελληνική κυβέρνηση σε ολοκληρωτική αποτυχία. Τολμούν όμως να το κάνουν; Ακόμη κι αν απομονώσουμε τους πολιτικούς και γεωστρατηγικούς παράγοντες και περιοριστούμε στους οικονομικούς, εγώ ξέρω ότι, την ίδια αγωνία που έχει ένας οφειλέτης να ξεπληρώσει το χρέος του, έχει κι ο δανειστής που περιμένει να τού επιστραφούν τα χρήματά του. Το λοιπόν, αντίθετα με τους θλιβερούς οσφυοκάμπτες της προηγούμενης συγκυβέρνησης, οι σημερινοί δείχνουν να συνειδητοποιούν την αξία των «χαρτιών» που έχουν στα χέρια τους.
Προσωπικά τους συμπαθώ ακόμη, κυρίως για λόγους αισθητικής. Και εξ αυτού αντλώ αρκετή ικανοποίηση. Ναι, μού αρέσει η εικόνα των νεαρών σαραντάρηδων, μερικοί εκ των οποίων είναι και αρκούντως αντισυμβατικοί. Όταν τους συγκρίνεις μ’ εκείνα τα πολιτικά λείψανα της προηγούμενης συγκυβέρνησης, κι όταν τους αντιπαραβάλλεις πάλι μ’ εκείνα τα επίσης υποτιθέμενα προοδευτικά κουφάρια (νεαρά και νεόκοπα ως επί το πλείστον) που αφήνονται να παρασύρονται άβουλα σ’ ένα Ποτάμι, συμβιβασμένο με το καταστημένο, δεν μπορεί παρά να νοιώσεις μιας κάποιας μορφής αισθητική πλησμονή.
Η πραγματικότητα όμως είναι σκληρή. Το έργο που καλείται να επιτελέσει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τιτάνιο και οι πιθανότητες να το φέρει εις πέρας εξαιρετικά
αμυδρές. Όλοι το συνειδητοποιούμε αυτό. Και φυσικά όταν τους ψηφίζαμε δεν ήμασταν τόσον αφελείς ώστε να περιμένουμε από τον Τσίπρα και τον Βαρουφάκη να μάς σώσουν. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι μέχρι προχθές ψηφίζαμε κατά κόρον πρόσωπα που μάς οδήγησαν στην καταστροφή και ότι ακόμη και σήμερα το κάνουμε. Ο Σαμαράς και ο Άδωνης ζούν και βασιλεύουν εισέτι στις συνειδήσεις και στις προτιμήσεις πάμπολλων ψηφοφόρων. Το ίδιο και ο Βενιζέλος και ο Λοβέρδος. Πρέπει πρώτα να αλλάξουμε εμείς και μετά να φύγουν αυτοί. Κι αφού αυτοί είναι ακόμη εδώ, άρα εμείς δυστυχώς δεν είμεθα έτοιμοι ακόμη ν’ αλλάξουμε. Όπως η οικονομική κατάρρευση επακολούθησε την ηθική και την πολιτική που είχε ήδη συντελεσθεί στη χώρα μας, έτσι και η οικονομική ανάκαμψη θα επέλθει ως αποτέλεσμα μιας προηγούμενης ηθικής και την πολιτικής αναβάθμισης. Αλλιώς δεν γίνεται, κι αυτό παίρνει χρόνο.
Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ αυτός που θα μπορέσει να το πετύχει αυτό; Δεν το γνωρίζουμε. Ίσως απλώς να συντηρούμε μιαν αμυδρή φρούδα(;) ελπίδα. Εκείνο που στα σίγουρα ξέρουμε, είναι ότι οι άλλοι που τον αντιπαλεύονται, εάν παραμείνουν όπως είναι, σίγουρα δεν είναι αυτοί που θα μπορέσουν…


Δημήτριος Σ. Παπαδόπουλος (Σταυριώτης), συγγραφέας ιστορικών μυθιστορημάτων

 iakobaki@gmail.com

Ελληνισμός- Ιουδαιοχριστιανισμός, δυο "άλλοι" κόσμοι

 

 

"...Σύμφωνα με τον Χριστιανισμό, κατά την αντίληψη του, ο κόσμος είναι ένας θόλος ή μία σπηλιά, ένα θέατρο όπου γίνονται γεγονότα, των οποίων ή έννοια και το έπαθλο βρίσκονται «αλλού.., δηλαδή στον «άλλο κόσμο... Η συνείδηση τού ανθρώπου με την αντίληψη αυτή δεν είναι συνείδηση με αυτόνομη δράση.

Είναι απλώς μία σκηνή, όπου αντιμάχονται οι σκοτεινές δυνάμεις τού Κακού και οι φωτεινές δυνάμεις τού Καλού. Και, αναγκαστικά, είναι αλληλένδετη με μία γραμμική αντίληψη της 'Ιστορίας (ότι πέρασε, δεν ξαναγυρίζει ποτέ και όλα οδηγούν προς το τέλος της 'Ιστορίας και τον «Xαμένo παράδεισο..), της οποίας το σημείο εκκινήσεως είναι ή δημιουργία και το σημείο αφίξεως το «τέλος των καιρών... τού μεσσιανισμού. 'Ολόκληρη ή ιουδαιοχριστιανική θεολογία στηρίζεται στην διάκριση μεταξύ τού «δημιουργημένου όντος. (του κόσμου) και του «αδημιούργητου όντος.. (του θεού). Δηλαδή, ό Κόσμος δεν είναι το Απόλυτο. Η πηγή της Γνώσεως διακρίνεται ριζικά από την Φύση. Δεν βρίσκεται σ' αυτήν. Ο Κόσμος δεν είναι το «σώμα» τού Θεού. Δεν είναι αιώνιος, ούτε αδημιούργητος, ούτε οντολογικά αυτάρκης. Δεν απορρέει απ' ευθείας από την θεϊκή ουσία, ούτε είναι τρόπος έκφράσεώς της. είναι ριζικά «Άλλος» από το  Απόλυτο. Μόνον ένα Απόλυτο υπάρχει, σύμφωνα με την ίoυδαιoXριστιανική θεολογία: είναι ο Θεός και αυτός είναι αδημιούργητος, χωρίς γέννηση, xωρίς εξέλιξη και οντολογικά αυτάρκης.

Αντίθετα, στις πηγές της παγανιστικής σκέψεως βρίσκει κανείς την ιδέα ότι το σύμπαν είναι έμψυχο και ότι ή ψυχή του κόσμου είναι θεϊκή. Η πηγή της Γνώσεως προέρχεται από την Φύση και από τον ίδιο τον Κόσμο. Αν υπήρξε «δημιουργία..» δεν ήταν παρά ή αρχή ενός κύκλου. Το σύμπαν είναι το μόνο δεν και δεν υπάρχει κανένα άλλο. Ο Κόσμος δεν δημιουργήθηκε και δεν υπήρξε ποτέ αρχή του. Είναι αιώνιος και άφθαρτος. Ο θεός δεν όλοκληρώνεται, δεν πραγματώνεται, παρά "δια" του Κόσμου και "εντός"... του Κόσμου. Δηλαδή, ή Θεογονία είναι και ή Κοσμογονία. Ο Κόσμος αντιπροσωπεύει την εξάπλωση του Θεού μέσα στον χώρο και στον χρόνο. Το "δημιούργημα" είναι ομοιούσιον τού "δημιουργού". Η ψυχή είναι μέρος της θεϊκής oυσiας. Η ουσία τού θεού είναι ίδια με την ουσία του Κόσμου.

Οι Ιδέες αυτές αναπτύσσονται συνεχώς στην πρώτη ελληνική φιλοσοφία. Τις βρίσκει κανείς ακόμα, σαν απόηχο, στον Αριστοτέλη, στον Πλάτωνα και ύστερα στους στωικούς. Ό Ξενοφάνης ό Κολοφώνιος (60ς π.χ. αιώνας) καθορίζει τον Θεό σαν την ψυχή τού Κόσμου. Ο Ηράκλειτος γράφει: "Ο κόσμος αυτός δεν δημιουργήθηκε από κανένα θεό και από κανέναν άνθρωπο. Υπήρξε πάντα, υπάρχει και θα υπάρχει πάντα, φωτιά αιώνια ζωντανή, ανάβοντας και σβήνοντας με μέτρο...". Για τον Παρμενίδη, πού βλέπει τον Κόσμο σαν ένα ον ακίνητο και τέλειο, το σύμπαν είναι ασύλληπτο, άφθαρτο και αδημιούργητο. Την ίδια γνώμη βρίσκουμε και στον 'Εμπεδοκλή, τον Αναξαγόρα, τον Αναξίμανδρο, τον Μέλισσο Κ.Ο.Κ.

Απ' όλα αυτά, μπορούμε να συμπεράνουμε, ότι αυτό πού χαρακτηρίζει περισσότερο τον ίoυδαιοχριστιανικό μovoθεισμό δεν είναι μόνον ή πίστης σ' ένα μοναδικό θεό, αλλά επίσης και ιδίως ή προσχώρηση σε μια δυαδική αντίληψη τού κόσμου. Πράγματι, το παράδειγμα της ελληνικής φιλοσοφίας αποδεικνύει ότι μπορεί να ύπαρξη ένας μη δυαδικός "μονοθεϊσμός", πού ταυτίζει το Απόλυτο Ον και το Σύμπαν και ο οποίος, όπως θα δούμε, δεν είναι θεμελιωδώς ανταγωνιστικός του πολυθεϊσμού, γιατί οι διάφοροι θεοί μπορούν ν' αντιστοιχούν με τις διάφορες μορφές με τις οποίες εκδηλώνεται το Θείον. Λέμε ακόμη, κατά συνέπεια, ότι αυτό πού συνδέει αδιαίρετα τον ίoυδαιοχριστιανικό μονοθεϊσμό με την ανεπιείκεια και την μισαλλοδοξία, δεν είναι το ότι ο Γιαχβέ είναι μοναδικός θεός, αλλά ότι ο μοναδικός αυτός θεός θεωρείται διάφορος τού κόσμου, ανώτερος του και εξ αυτού, είτε το θέλουμε είτε όχι, αντίθετος μ' αυτόν. Αντίθετα, στην περίπτωση ενός μη δυαδικού μονοθεϊσμού, ή διακήρυξη της μοναδικότητας τού Θεού δεν είναι παρά ένας τρόπος διακηρύξεως και ίεροποιήσεως της μοναδικότητας τού Κόσμου. Ένας τέτοιος Θεός, όπως και ή Θεικότητα πού ενσαρκώνουν με διαφόρους τρόπους οι θεοί τού παγανισμού, είναι ανεκτικός, γιατί αποτελείται από όλες τις διαφοροποιήσεις τού Κόσμου. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι αντιπροσωπεύει την μοναδική διαφοροποίηση ενός όντος, πού δεν εξαιρεί καμία «άλλη μορφή», καμία διαφορά, γιατί τις περιλαμβάνει και τις συνδιαλλάσσει όλες. Βασικό, ό Θεός τού παγανισμού είναι ένας "όχι άλλος", ένας ομοούσιος, ίδιος με τον Κόσμο.

Αντίθετα, Ο Θεός τού ίουδαιοχριστιανικού μονοθεϊσμού είναι ή κατ' εξοχήν «Άλλη Μορφή.., είναι ο "Ολότελα. Άλλος". Και το επικίνδυνο του βρίσκεται ακριβώς σ' αυτήν τήν ριζική διαφορά την οποία ισχυρίζεται ότι έχει. Εφ' όσον είναι «ένας» όχι με την έννοια του «μοναχικού», άλλα με την έννοια τού «μοναδικού ατό είδος του», ο Γιαχβέ δεν μπορεί παρά να μειώνει τις διαφορές, να αποκλείει κάθε άλλο θεό που θα μπορούσε να τον επισκιάσει, να διακηρύσσει το κίβδηλο όλων όσων άλλοι λατρεύουν. Στο έργο του «Το στάδιο της αναπνοής», (έκδ, Μινουί, 1979), ο Ζάν-Λουί Τριστανί απέδειξε, μετά από πολλούς άλλους άλλωστε, την επιρροή του ίoυδαιοχριστιανικού μονοθεϊσμού στον δεσποτισμό. Αντίθετα, ό παγανισμός είναι ανεκτικός, όχι μόνο γιατί είναι (κατά περίπτωση) πολυθεϊστικός, αλλά και γιατί δεν είναι δυαδικός, γιατί στην «έλλειψη συνεχείας"τού Θεού και τού Κόσμου, αντιπαραθέτει την «συνέχεια.. όλων όσων αποτελούν και ενσαρκώνουν το μόνο απόλυτο όν, δηλαδή τον Κόσμο (ανθρώπων-θεών-φύσεως). Τέλος, γιατί θέτει το αξίωμα ότι ένας θεός πού δεν θα ήταν αναπόσπαστο μέρος του Κόσμου αυτού, δεν θα μπορούσε να είναι Θεός. Γιατί ή το ένα ή το άλλο: Ή ο θεός είναι Μοναδικός, ή ο Κόσμος είναι Μοναδικός. Και στην κατ' εξοχήν μη-θεϊκή διακήρυξη «Το Βασίλειόν μου ούκ έστιν του κόσμου τούτου.» (Ίωαν. 18, 3), αντιτίθεται ή κατ' εξοχήν θεϊκή διακήρυξη «' Η διαμονή των ανθρώπων είναι ή διαμονή των θεών.» ( Ηράκλειτος).

Στην προοπτική του δυαδικού μονοθεϊσμού (του Ιουδαιοχριστιανισμού), ή σχέση μεταξύ του Κόσμου και του Απολύτου δεν είναι λοιπόν σχέση «ταυτίσεως.», ούτε σχέσις απ' «ευθείας απόρροιας»., αλλά μια σχέσις «ψευδο- ελευθερίας.», αναφερόμενης από την θεολογία της Δημιουργίας. Η Δημιουργία αυτή έγινε από το «Μηδέν». Δηλαδή ό θεός δεν δημιούργησε τον Κόσμο από μία άμορφη μάζα-ύλη, από ένα προϋπάρχον χάος το οποίο κατεργάσθηκε, γιατί στην περίπτωση αυτή θα υπήρχαν δύο «αδημιούργητα απόλυτα»: ο Θεός και ή "Ύλη". Ούτε και «συνέλαβε». (με την έννοια της γεννήσεως) τον Κόσμο, γιατί τότε θα ήταν ομοούσιος μ' αυτόν και (σύμφωνα με τον Ιουδαιοχριστιανισμό) μόνον ο Λόγος του Θεού, συλληφθείς και όχι δημιουργηθείς, είναι ομοούσιος μ' αυτόν. Απλώς τον «δημιούργησε.. » Έτσι, ή σχέση που τον συνδέει με τον άνθρωπο, είναι συνάμα αιτιατή (ό Θεός είναι ή αρχική αιτία όλων των όντων - δημιουργημάτων) και ηθική (ό άνθρωπος πρέπει να υπακούει στον Θεό).

Αντίθετα, για τον παγανισμό, ο Θεός δεν μπορεί να αποσυνδεθεί από τον Κόσμο.
Η σχέση του λοιπόν με τον Κόσμο δεν συνδέεται με το ότι "είναι" ή αιτία του Κόσμου και οι άνθρωποι δεν είναι "ενδεχόμενα" όντα. (δηλαδή «τυχαία»δημιουργήματα) τα οποία δημιουργήθηκαν οπό το «μηδέν». Ο παγανισμός αρνείται την ιδέα της «Δημιουργίας», ή οποία είναι κεντρική Ιδέα του ιδουαιοχριστιανικού μονοθεϊσμού. Άλλωστε, από τον Μεσαίωνα ΤΟ χρησιμοποιούμενο ημερολόγιο του εβραϊσμού θεωρείται ότι κάνει να συμπίπτουν ο «πρώτος χρόνος. με την "δημιουργία...". Ο αριθμός στον όποιον έφθασε έτσι σήμερα, είναι 5740 και Ισοδυναμεί με το χριστιανικό 1980 και είναι αποτέλεσμα της μελέτης της βιβλικής χρονολογίας.  Ο αριθμός αυτός όμως, θεωρείται πια σήμερα και κατά γενικό κανόνα σαν συμβατικός και εκδηλώνει καθαρά μια προσπάθεια να μη συμπίπτει με κανένα ανθρώπινο γεγονός.(Σ.Μ.:Οί γεωλογικές όμως μελέτες της Γής, απόλυτα επιστημονικές και βεβαιωμένες πλέον, ανεβάζουν ήδη την ηλικία της σε 10 δια. χρόνια!)

Επίσης, ό παγανισμός αρνείται κάθε μηχανική επιστημολογία και, Ιδίως, αρνείται κάθε γενική ροπή της Ιστορίας προς μία προκαθορισμένη κατεύθυνση (Σ.Μ.: κλασσική ιουδαιοχριστιανική αρχή), πού κατέληξε σε πολιτικοποίησή της από τον Μαρξισμό Ιδίως, αλλά και από την λεγόμενη Δημοκρατοφιλελευθερία). Ο παγανισμός, όπως λέει ό Σπένγκλερ, τείνει προς την αντικατάσταση της αιτιοκρατικής αρχής (της θεϊκής δημιουργίας ως αιτίας των πάντων) με την «Ιδέα του πεπρωμένου».
«Ή ιδέα της δημιουργίας είναι το βασικό απόλυτο λάθος κάθε λανθασμένης μεταφυσικής», λέει ο Φίχτε. Από τότε, ο Χάιντεγκερ απέδειξε κι αυτός ότι ή Ιδέα της δημιουργίας δεν ανήκει στην φιλοσοφία. Η διακήρυξη της ενότητας του "Όντος" και του Κόσμου περιέχει το αξίωμα της αιωνιότητας τους: το «Ον» δεν μπορεί να εμφανίσθηκε από το απόλυτο μηδέν. Συνεπώς ο Κόσμος δεν «άρχισε» και δεν θα «τελειώσει». Το απόλυτο «Ον» πού είναι ο Κόσμος, είναι το «ριζικά αδημιούργητο», είναι ή αιτία τού εαυτού του.

Συνεπώς, ο παγανισμός προϋποθέτει την απόρριψη αυτής της «ελλείψεως συνεχείας», αυτής της Βασικής αποκοπής (τομής) πού αποτελούν την δυαδική φαντασιοπληξία» , για την οποίαν ό Νίτσε γράφει ότι αλλοίωσε τον θεό σε εχθρό της ζωής, ενώ είναι έξαρση και επιδοκιμασία της ζωής» ( «Ο αvτίxριστoς»). Το να γιατρέψει κανείς τον κόσμο από την μονοθεϊστική τομή, σημαίνει να παλινόρθωση την ενότητα του όντος και να εξαφανίσει την άβυσσο πού διαχωρίζει τον θεό οπό τα δημιουργήματα» του, να δώσει, τέλος στην ζωή την σημασία των αντιθετικών διαφοροποιήσεών της. Ο θεός δεν δημιούργησε τον Κόσμο, αλλά εξαπλώνεται μέσα του και διό μέσου του. Δεν είναι «πανταχού παρών» στον κόσμο, όπως υποστηρίζεται. Είναι ή ίδια ή διάσταση του Κόσμου, πού, τόσο γενικό όσο και ειδικά, του δίνει την έννοια, ανάλογα με ότι τον κάνουμε εμείς.

Η θέση της ερμηνείας της Καθολικής Εκκλησίας, πού αναπτύχθηκε από τον Τρεμοντόν (βλ. Προβλήματα τού χριστιανισμού» σελ. 47-73), είναι να θεωρεί σαν αποδεδειγμένο το ότι ο κόσμος άρχισε κάποτε και σαν λογικό ότι δημιουργήθηκε. Η πρώτη αρχή, (το ότι άρχισε»), πού ανήκει στην σφαίρα της πειραματικής επιστήμης, τροφοδοτείται από υποθέσεις για την μεγάλη έκρηξη» πού υποτίθεται ότι γέννησε το Σύμπαν πριν από 15 δισεκ. χρόνια τουλάχιστον. Η αρχή αυτή είναι πολύ συζητήσιμη, όπως και κάθε θεωρία πού εξαρτά την πίστη» από την λογική» και προσπαθεί να αποδείξει» αιώνιες δοξασίες με επιστημονικό γεγονότα, κατ' αρχήν συμπτωματικό και υποκείμενα πάντα σε αναθεώρηση. Είναι πιθανό, ότι ή θεωρία της «μεγάλης εκρήξεως» θα ακολουθήσει την τύχη πολλών άλλων και θα αντικατασταθεί από άλλη, πράγμα πού την καθιστά ακριβώς επιστημονική. Αν υποτεθεί ότι μια τέτοια «αρχή του κόσμου» έγινε κάποτε, τίποτα δεν επιτρέπει τον Ισχυρισμό και την βεβαιότητα ότι επρόκειτο για μια αρχή από το μηδέν και όχι για μία αρχή ενός νέου κύκλου». Για μας η επιστήμη θα μείνει πάντα βουβή ως προς το μεγάλο θέμα των «απωτάτων αιτιών»).

Η διακήρυξη του παγανισμού ως προς το «ομοούσιο του θεού με το ανθρώπινο όν» δεν αφήνει χώρο για μια «θεολογία εξoρiας» του ανθρώπου, θεμελιωμένης στην εκρίζωση του. (Σύμφωνα με την Ιουδαιοχριστιανική θεολογία, ο άνθρωπος «εξορίστηκε» από τον παράδεισο μετά το προπατορικό αμάρτημα», δηλαδή την δοκιμή του "δένδρου της γνώσεως"). Ο παγανισμός αντιπαραθέτει την απεραντοσύνη του Κόσμου - θεού», στο «σύνορο» πού αποτελεί ή τομή μεταξύ «αυτού» και του «άλλου» κόσμου (πού είναι «απέραντος»). Aντιπαραθέτει στην ψυχή πού «υπερβαίνεται από μια άλλη (θεϊκή) ψυχή» - όπως λέει ό Λεβινός μία ψυχή πού μπορεί να είναι αυτή καθαυτή απέραντη.
Αντιπαραθέτει μία αυτονομία, μια αυτάρκεια, μια «ρίζωση» σ' ένα χώρο, αντί για μια αφηρημένη εξάρτιση (από τον άλλο κόσμο») Kαι μία εκρίζωση (από τον «παράδεισο» στην γη των δακρύων»). Ο παγανιστής νοιώθει τον χώρο όπου γεννήθηκε σαν μια σχέση γιου προς πατέρα. Έχει την «μητέρα- πατρίδα» του, ενώ στον βιβλικό μονοθεϊσμό ή «γη» δεν είναι ο «χώρος καταγωγής», δεν είναι ή «γη της γεννήσεως», άλλα μια «γη προορισμού» πού αποβλέπει σε κάποιο σκοπό. Η γη αυτή είναι αντικείμενο υποσχέσεως ("Γη της 'Επαγγελίας»), με τις δύο έννοιες του όρου: Δηλαδή δεν είναι μια μητέρα, άλλα μια μνηστή η μια σύζυγος (από εκεί πηγάζει ή θεολογία της «εξορίας» και του «γυρισμού»), μια γη πού δεν γίνεται «γη γεννήσεως» παρά με την πραγματοποίηση μιας υποσχέσεως του θεού".

Αλαίν ντε Μπενουά, "Η θρησκεία της Ευρώπης" https://www.politeianet.gr/books/benoist-alain-de-eleutheri-skepsis-i-thriskeia-tis-europis-124801

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΔΕΔΟΣ:Ο ναός της Αφροδίτης στην Θεσσαλονίκη. 1/5 - ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΪΔΗΣ και ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΔΕΔΟΣ, «Ο ναός της Αφροδίτης στην Θεσσαλονίκη».

Καψάλας Δημ.: Tι ακριβώς κάναμε την 25η Μαρτίου; - Διάλεξη του Δημοσιογράφου Δημητρίου Καψάλα για τις τελευταίες εξελίξεις στα Εθνικά θέματα.

ΜΙΑ ΓΡΗΓΟΡΗ ΜΑΤΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ - Είμαστε στην Άνοιξη, πλησιάζει Καλοκαιρί και σας προτείνουμε να ταξιδέψτε ως την Θεσσαλονίκη! Εμείς απλά σας παρουσιάζουμε τα 5 μέρη που πρέπει να δείτε! Περισσότερα από εδώ http://eoellas.org

ΤΟ ΕΞΑΦΑΝΙΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΟ ΤΑ ΓΑΙΔΟΥΡΙΑ ! - ΑΡΩΜΑ ΕΛΛΑΔΑΣ - 1821 - ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ - Ο Μιχάλης Γρηγορίου και ο στρατηγός ε.α. Γεώργιος Αυφαντής μιλούν στο στούντιο και κάνουν ιστορική αναδρομή απο το 1821 μέχρι σήμερα...

H Ἰθάκη τοῦ Καβάφη - Ἀπαγγέλει ὁ Σὸν Κόνερι μὲ ὑπόκρουση Βαγγέλη Παπαθανασίου. Ἐπεξεργασία ταινίας -Ἑλένη Κεμικτσὴ - http://www.projethomere.com Ἰθάκη Σὰ βγεῖς στὸν πηγαιμὸ γιὰ τὴν Ἰθάκη, νὰ…

Ο Ήλιος «Ο ήλιος ο ηλιάτορας»1971,Οδυσσέας Ελύτης

Όμορφη και Παράξενη πατρίδα.
Ωσάν αυτή που μού λαχε δεν είδα.
Ρίχνει να πιάσει ψάρια ΄πιάνει φτερωτά
Στήνει στη γη καράβι κήπο στα νερά.
Κλαίει φιλεί το χώμα ξενιτεύεται
Μένει στους πέντε δρόμους αντρειεύεται
Κάνει να πάρει πέτρα τηνε παρατά
Κάνει να τη σκαλίσει βγάνει θάματα
Μπαίνει σ’ ένα βαρκάκι πιάνει ωκεανούς
ξεσηκωμούς γυρεύει θέλει τύραννους
Πέντε μεγάλους βγάνει πάνω τους βαρεί
Να λείψουν απ’ τη μέση τους δοξολογεί.
(Ο Ήλιος «Ο ήλιος ο ηλιάτορας»1971,Οδυσσέας Ελύτης)
Ο Οδυσσέας Ελύτης ένας αμετανόητος θαυμαστής και υποστηρικτής της ελληνικότητας: της ικανότητας να βιώνουμε την αληθινή πνευματικότητα, την ατομική και συλλογική αρμονία συνδυάζοντας τρία βασικά στοιχεία της ανθρώπινης σφαίρας και κοινωνίας: την αισθητική ενατένιση, το απύθμενο θυμικό(θάλασσα-νερό) και το λογιστικό στοιχείο(στεριά).Εξήρε σε κάθε του ποιητικό έργο, σε κάθε του δημόσιο λόγο την αξία της ελληνικής αισθαντικότητας.
Για τον Ελύτη αυτό που πρώτιστα μετρούσε ήταν η αισθητική συγκίνηση-το θυμικό, το οποίο έδειχνε το δρόμο στο κατά λόγον στοιχείο συνθέτοντας έτσι ένα ειδυλλιακό σκηνικό. Οραματίστηκε και συνέγραψε για έναν δυνατό, περήφανο ελληνικό λαό •έναν λαό που αντλεί την έμπνευση του από το ατελείωτο γαλάζιο της θάλασσας και το έντονο χρυσαφί χρώμα του ήλιου. Έναν λαό που μάχεται έχοντας ως εφόδιο την ελληνική του παιδεία και καλλιέργεια.
Τι γνώμη θα εξέφραζε άραγε για τη σημερινή ελληνική κοινωνία και ποια θα ήταν η απάντηση του στη κρίση;
Πιθανότατα να χρησιμοποιούσε κάποιες από τις συνήθεις «ελυτίστικες» λέξεις: αγώνας, πάλη, πατρίδα, ελληνικότητα, γλώσσα, χρόνος, ουρανός, σώμα, φεγγάρι, παράλληλα με μπόλικες εικόνες και παρομοιώσεις, δημιουργώντας «το καλλιγράφημα» της Ελλάδας, της χώρας που τόσο αγαπούσε και πίστευε. Μιας «υπερρεαλιστικής» Ελλάδας που τα χρώματα και οι παραδόσεις της έγιναν οι βάση για την εξέλιξη και άλλων πολιτισμών• Μιας «οικουμενικής» Ελλάδας προτύπου ευγένειας, ομορφιάς και ποιότητας. Έτσι έβλεπε και ονειρευόταν τη πατρίδα του φωτεινή και δυνατή.
Ασχέτως με το εάν είμαστε υπέρμαχοι των εθνικών παρελάσεων ή όχι, εάν μας αρέσουν οι folklore εορτασμοί, τα δημοτικά τραγούδια και τα παραδοσιακά εδέσματα, αυτό που τελικά μετρά είναι να τιμήσουμε συνειδητά τους προγόνους και την ιστορία μας. Χαμένοι στο απέραντο γαλάζιο του ουρανού (και όχι στη μετάφραση) και μαγεμένοι από κάλλη της απολλώνιας φύσης μπορούμε να δημιουργήσουμε μια αυτάρκη, αυτόνομη «πολιτική κοινότητα» γεμάτη απλότητα και αρχοντιά, όπως την φανταζόταν και την αξίωνε ο Ελύτης.

της Ειρήνης Περπερίδου


 ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΥΛΑΚΟΣ

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΕΞΑΦΑΝΙΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ; - ΤΟ ΨΕΜΑ ΤΗΣ ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΦΥΛΗΣ - Εκπομπή του Ιωάννη Παπαζήση με καλεσμένο τον Γεώργιο Γεωργαλά ο οποίος κατά τις τελευταίες δεκαετίες αφιερώθηκε στην μελέτη-έρευνα της ιστορίας μας και τη συγγραφή σχετικών έργων, κυρίως της σειράς "Οι Ρίζες". Έχει συγγράψει πολλά έργα πολιτικής ψυχολογίας, πολιτικής, φιλοσοφίας, κοινωνιολογίας και ένα μυθιστόρημα.ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΕΚΠΟΜΠΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΟΕ ΡΑΔΙΟ

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑ ( ΤΕΤΑΡΤΟ )

 

ΣΥΝΕΧΊΖΕΤΑΙ

Κρατσάϊζεν και η προσφορά του στην εικονογράφηση ηρώων του 1821

*Η είδηση του θανάτου του Κρατσάϊζεν 
στην "Εφημερίδα" του Δημητρίου Κορομηλά  στις 27 Ιανουαρίου 1878 

*Ανεκτίμητη η προσφορά του

στη διάσωση της μνήμης του '21

          Χάρη σ’ αυτόν, γνωρίζουμε τις μορφές μερικών ηρώων της Εθνικής Παλιγγενεσίας. Χωρίς αυτόν κάποιοι αγωνιστές της ελευθερίας θα είχαν παραμείνει άγνωστοι ως προς την εμφάνισή τους.

          Με τα μολύβια και τα πενάκια του απαθανάτισε τις εικόνες τους. Φιλέλληνας και εθελοντής στην Επανάσταση του 1821 ο Κάρλ Κρατσάϊζεν (Karl Krazeisen) ήταν Γερμανός αξιωματικός του στρατού, που εικονογράφησε πορτραίτα μεγάλων μορφών του αγώνα της Παλιγγενεσίας.

          Ο Κρατσάϊζεν γεννήθηκε στις 28 Οκτωβρίου  του 1794  στο Kαστελλάουμ  του Άνω Παλατινάτου της Βαυαρίας. Ακολούθησε στρατιωτική καριέρα και πολέμησε το 1813 εναντίον της Γαλλίας κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων Πολέμων.

          Οι ειδήσεις για την εξέγερση των Ελλήνων φλόγισαν την καρδιά του και πήρε την απόφαση να καταταχθεί το 1826 σε σώμα Βαυαρών εθελοντών. Έτσι,  φέροντας το βαθμό του υπολοχαγού,  κατέβηκε στην επαναστατημένη  στην Ελλάδα για να αγωνισθεί μαζί με τους Έλληνες.     Στη χώρα μας έμεινε ένα χρόνο, αλλά πήρε μέρος σε σημαντικές μάχες όπως στην Αίγινα, στον Πόρο, στη Σαλαμίνα, στο Ναύπλιο, στη μάχη του Φαλήρου, στην πολιορκία της Αθήνας  (1826)  και στην πολιορκία της Ακρόπολης (1827).

*Ο Καρλ Κρατσάϊζεν

          Ο Κρατσάϊζεν, υπήρξε αυτοδίδακτος ζωγράφος και σχεδιαστής. Κατά τη διάρκεια  της παραμονής του στη χώρα μας φιλοτέχνησε αρκετά τοπία και πορτρέτα, τα περισσότερα με μολύβι και χαρτί. Χαρακτηριστικά τοπία είναι αυτά του Ναυπλίου και της Ακρόπολης, καθώς και του πρώτου ελληνικού ατμόπλοιου, της «Καρτερίας», στον κατάπλου του οποίου στον Πόρο, ήταν παρών ο Κρατσάϊζεν.

          Το πλέον ενδιαφέρον κομμάτι του έργου του, αποτελούν δεκαεννιά πορτρέτα ηρώων της επανάστασης. Τους ζωγράφισε είτε στα στρατόπεδα  όπου τους συναντούσε ή στους χώρους όπου συνεδρίαζαν τα μέλη της  Γ' Εθνοσυνέλευσης. Αξίζει να σημειωθεί ότι το μισοτελειωμένο  πορτρέτο του Γεώργιου  Καραϊσκάκη είναι φιλοτεχνημένο λίγο πριν το θάνατό του.    Συνολικά ο Γερμανός φιλέλληνας άφησε 91 έργα, από τα οποία 21 είναι υδατογραφίες τοπίων και τα υπόλοιπα 70 σχέδια με μολύβι προσώπων, μνημείων και πολεμικές συνθέσεις.

         Όταν ο Κρατσάϊζεν επέστρεψε στη Γερμανία λιθογράφησε τα σχέδιά του και τα κυκλοφόρησε, από το 1827 έως το 1831, σε επτά λευκώματα μέσω της τυπογραφικής εταιρείας Χάνφστενγκελ με το γενικό τίτλο «Bildnisse ausgezeichneter Griechen und Philhellenen nebst einigen Ansichten und Trachten. Nach der Natur gezeichnet und herausgegeben von Karl Krazeisen» (Προσωπογραφίες των διασημοτέρων Ελλήνων και Φιλελλήνων, μαζί με μερικές απόψεις και ενδυμασίες σχεδιασμένες εκ του φυσικού και δημοσιευμένες από τον Καρλ Κρατσάϊζεν). Το καθένα από αυτά τα λευκώματα περιείχε 3-4 πορτρέτα και ένα ή δύο ελληνικά τοπία. Τα λευκώματα υπήρξαν πολύ δημοφιλή την εποχή εκείνη. Ήταν είδος πολεμικής ανταπόκρισης. Παρά τον λιτό και σχετικά απλοϊκό τους χαρακτήρα αποτέλεσαν βάση για πολλά πορτρέτα των επαναστατών, που εμφανίστηκαν αργότερα. Στο σχέδιο του Κρατσάϊζεν, που πέθανε τον Ιανουάριο του 1878 στο Μόναχο, βασίστηκε η μορφή του Κολοκοτρώνη που εμφανιζόταν στο χαρτονόμισμα των 5.000 δρχ. του 1984.

*Το πορτρέτο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη

          Τα πορτρέτα του Κρατσάϊζεν που κυκλοφόρησαν σε λιθογραφίες είναι των: Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, Γιακουμάκη Τομπάζη, Νικηταρά, Γεώργιου Κουντουριώτη Αλέξανδρου  Μαυροκορδάτου, Ιωάννη Μακρυγιάννη, Κωνσταντίνου Νικόδημου, Γεώργιου Καραϊσκάκη, Ιωάννη Μακρή, Ανδρέα Ζαΐμη, Κωνσταντίνου Κανάρη, Γεώργιου Σισίνη, Κίτσου Τζαβέλα, Ιωάννη Μιλαΐτη και Ανδρέα Μιαούλη.

           Η Ελλάδα τον τίμησε με το παράσημο του Αγώνος της Παλιγγενεσίας και τον Ταξιάρχη του Σωτήρος.

*Το πορτρέτο του Κωνσταντίνου Κανάρη

          Μετά το θάνατό το 1878 στο Μόναχο σε ηλικία 84 ετών, οι πολύτιμες λιθογραφίες του κληροδοτήθηκαν στην κόρη του Μαρία,. Αυτή με τη σειρά της τις άφησε στο σύζυγό της , τον ρωσικής καταγωγής καθηγητή Ιόν Φετώφ. Αυτός σε βαθύ γήρας, αποφάσισε, μετά και από παλιότερη προτροπή του Νικολάου Γύζη, την εποχή που ο Γύζης βρισκόταν ως καθηγητής της Ακαδημίας Τεχνών στο Μόναχο, όπως και ο Φετώφ, αντί να τα κληροδοτήσει στους απογόνους του να τα διαθέσει στο ελληνικό δημόσιο. Έτσι τα έδωσε προς εκτίμηση σε έναν έλληνα ονόματι Αντύπα, ενώ κατέθεσε και σχετική επιστολή στο ελληνικό Προξενείο στο Γαλάζι της Ρουμανίας. Ο Αντύπας έκανε διαπραγμάτευση με  τον τότε διευθυντή της Εθνικής Πινακοθήκης Ζαχαρία Παπαντωνίου, και έτσι τα έργα του Κρατσάϊζεν πουλήθηκαν στην Πινακοθήκη το 1926 αντί 200.00 δραχμών, μαζί με προσωπικά του αντικείμενα, μια φωτογραφία του και ένα δερμάτινο σελάχι του Πλαπούτα, που σήμερα εκτίθεται στο Μουσείο του Ναυπλίου.

*Το πορτρέτο του Ιωάννη Μακρυγιάννη

          Όταν πέθανε στο Μόναχο, την κηδεία του μεταξύ άλλων παρακολούθησαν και πολλοί Έλληνες φοιτητές που σπούδαζαν εκεί αποτίοντας φόρο τιμής στον σπουδαίο φιλέλληνα.

ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΒΙΝΤΕΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗ ΤΗΣ ΕΑΡΙΝΗΣ ΙΣΗΜΕΡΙΑΣ, ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ, ΣΤΟΝ ΝΑΟ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΤΟ ΩΡΑΙΟΚΑΣΤΡΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ, ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ''ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ ΠΥΡΦΟΡΟΣ, ΤΗΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΕΛΛΗΝΩΝ ''ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ'' ΚΑΙ ΤΟ ΆΓΗΜΑ ΑΡΕΣ ΑΝΑΞ ! !

 Ο Πολιτιστικός Σύλλογος ΠΡΟΜΗΘΕΎΣ ΠΥΡΦΌΡΟΣ, η Κοινότης Ελλήνων ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ και το άγημα ΑΡΕΣ ΑΝΑΞ , Ετέλεσαν σήμερα με μεγάλη επιτυχία την εορτή της Εαρινής Ισημερίας την Απολλωνία ημέρα («Κυριακή») 22 Μαρτίου 2015 στο Ναό του Μεγάλου Αλεξάνδρου, στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης, με την ευγενή φιλοξενία και αρωγή της Ομάδος “Ε” Ελλήνων

Οι εκδηλώσεις των Ισημεριών και των Ηλιοστασίων συμβάλλουν στη γνωριμία και συνάφεια με τις πολιτισμικές μας ρίζες, φέρνοντάς μας σ’ επαφή με την αύρα της φύσης και της προγονικής ψυχής.
Η καθιερωμένη τελετή της Εαρινής Ισημερίας ετελέσθει μέσα στον καταπράσινο χώρο του Ναού του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ανάμεσα στα αγάλματα των Θεών και Ηρώων της ελληνικής παράδοσης.

ΕΝΑΡΞΗ ΤΕΛΕΤΗΣ :  https://www.youtube.com/watch?v=ZdrnnZ38IP0

Η ΧΟΡΩΔΊΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΌΤΗΤΑΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ''ΤΕΤΡΑΚΤΥΣ'' : 
https://www.youtube.com/watch?v=tT1yfISKbic 

 ΣΠΟΝΔΉ ΣΤΟΝ ΘΕΌ ΜΕΓΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ ΑΠΌ ΤΟΝ ΠΡΌΕΔΡΟ ΤΗΣ ΟΜΆΔΑΣ ''Ε'' ΑΡΙΣΤΟΤΈΛΗ ΚΑΚΟΓΕΩΡΓΙΟΥ : https://www.youtube.com/watch?v=o_2WLJOBO3g

ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΓΟΠΟΤΗ ΑΡΧΙΖΕΙ ΜΕ ΤΙΣ ΠΡΟΣΦΟΡΕΣ...................

ΡΑΝΤΕΒΟΎ ΣΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ, 30 ΜΑΐΟΥ, 14 ΙΟΥΝΙΟΥ , 21 ΙΟΥΝΙΟΥ, ΠΡΟΜΗΘΕΙΑ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ..............

Νικόλαος Παζαίτης

npazaitis@hotmail.com