ΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ - Πάρτε μια μικρή γεύση πως επικράτησε η ορθοδοξία...

 

Πάρτε μια μικρή γεύση πως επικράτησε η ορθοδοξία:
Θα περίμενε κανείς από μια θρησκεία που ευαγγελίζεται την αγάπη να είναι τουλάχιστον ανεκτική απέναντι στις άλλες θρησκείες. Κι όμως η ιστορία δείχνει πως δεν υπήρξε καμία ανοχή, όχι μόνον απέναντι στις αρχαίες θρησκείες αλλά ούτε σ' αυτές ακόμη τις διάφορες μορφές της ίδιας θρησκείας. Στην παράθεση των στοιχείων θα προσπαθήσω να είμαι όσο το δυνατόν σύντομος, πράγμα εξαιρετικά δύσκολο γιατί ο κατάλογος των εγκλημάτων του χριστιανισμού εναντίον της ανθρωπότητας μοιάζει ατέλειωτος.

ΟΙ ΔΙΩΓΜΟΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ
Η ιστορία ξεκινάει ουσιαστικά από το 301 όταν προσηλυτίζεται ο βασιλιάς της Αρμενίας Τιριδάτης ο ΙΙΙ. Εναντίον των παγανιστών ξεκινούν σφαγές και διωγμοί. Ναοί ισοπεδώνονται, ιερείς σφάζονται και βιβλιοθήκες καίγονται γιατί περιέχουν τη "δαιμονική γνώση".
Επί Κωνσταντίνου ξεκινάει οργανωμένα και επίσημα ένας ατελείωτος διωγμός ενάντια στους μη χριστιανικούς πληθυσμούς. Καθιερώνεται για πρώτη φορά το κάψιμο ζωντανών ανθρώπων.
Μετά την "Α΄ Οικ. Σύνοδο" εκδίδονται διατάγματα κατά του Άρειου και των οπαδών του, σύμφωνα με τα οποία τα γραπτά του πρέπει να καίγονται και όποιος δεν τα καίει θα θανατώνεται. Ταυτόχρονα εξαπολύεται διωγμός κατά της εθνικής θρησκείας. Ναοί καταστρέφονται και οι περιουσίες τους λεηλατούνται και αποδίδονται στην εκκλησία και τον αυτοκράτορα.
Με την ενθρόνιση του Κωνστάντιου κηρύσσεται νέος διωγμός στην Κωνσταντινούπολη. Σφραγίζονται οι εθνικοί ναοί σε όλη την Ανατολική Αυτοκρατορία. Απαγορεύονται οι θυσίες και οι αιρετικοί αποκεφαλίζονται ενώ οι περιουσίες τους δημεύονται. Οργανώνονται τα πρώτα οργανωμένα κέντρα βασανισμού και θανάτωσης των εθνικών στη Συρία.
Η ίδια κατάσταση συνεχίζεται επί Ιοβιανού, οπότε πυρπολείται η βιβλιοθήκη της Αντιόχειας και εκδίδεται διάταγμα που απαγορεύει την εθνική θρησκεία με ποινή το θάνατο. Επιστημονικά συγγράμματα καίγονται δημόσια πλήθη εθνικών αξιωματούχων και συγγραφέων φυλακίζονται, βασανίζονται και αποκεφαλίζονται.
Την ίδια εποχή περίπου, στη Δύση ο αυτοκράτορας Βαλεντινιανός ξεκινάει διωγμό κατά των εθνικών της Ρώμης. Θανατώνονται ή εξορίζονται χιλιάδες και η περιουσία τους περιέρχεται στην εκκλησία.
Επί Θεοδοσίου, μετά τη σύνοδο της Κωνσταντινούπολης αναθεματίζονται, εκτός από τους εθνικούς, άλλες 15 "αιρέσεις" και ξεκινάει ένας άνευ προηγουμένου διωγμός εναντίον τους. Επειδή οι φυλακές γεμίζουν γρήγορα από εθνικούς και "αιρετικούς", απελευθερώνονται ποινικοί κρατούμενοι για να δημιουργηθεί χώρος.
Από την Αθήνα ως τη Συρία και την Αίγυπτο και από τη Ρώμη ως την Καρχηδόνα και την Ισπανία, αρχαίοι ναοί, συναγωγές και σπίτια "αιρετικών", βιβλιοθήκες και μνημεία καίγονται και λεηλατούνται ενώ οι μη χριστιανοί φυλακίζονται, βασανίζονται, θανατώνονται. Η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας και ο ναός της Σεράπιδος μετατρέπονται σε ερείπια ενώ η Υπατία βασανίζεται, θανατώνεται και διαμελίζεται δημόσια από το χριστιανικό όχλο.
Ο Αρκάδιος οδηγεί τους εκχριστιανισμένους Γότθους του Αλάριχου στον Ελλαδικό χώρο όπου με τη συνδρομή μοναχών σφάζουν αμέτρητους Έλληνες και καταστρέφουν πόλεις και ιερά, από το Δίον μέχρι την Ολυμπία, κάνοντας πράξη την αυτοκρατορική εντολή "ες έδαφος φέρειν...".
Την ίδια εποχή στη Δύση επιστρατεύονται ορδές μοναχών που εισβάλουν σε ναούς και σε σπίτια, λεηλατώντας και δολοφονώντας ιερείς και ενοίκους.
Οι διωγμοί στην Ανατολή συνεχίζονται επί Μαυρίκιου, Λέοντος, Τιβέριου, Ζήνωνος, Γιουτπράδα-Ιουστινιανού μέχρι και τα χρόνια του Βουλγαροκτόνου οπότε εκχριστιανίζονται βίαια οι κάτοικοι της Λακωνικής (γύρω στο 950 μαχχ) που είχαν αντισταθεί με επιτυχία μέχρι τότε στις προσπάθειας του Πατριαρχείου.

 Panagiotis Darivas

Συλλαλητήριο για τη Μακεδονία 8/9 και ώρα 7 μμ στο Βελλίδειο Θεσ/νίκη

Σαν Σήμερα ... Η Μεγάλη Φωτιά ... 31 Αυγούστου 1922 - Η Σμύρνη καίγεται...

Σαν Σήμερα ...
Η Μεγάλη Φωτιά ...
31 Αυγούστου 1922 οι ορδές του Κεμάλ θέλησαν να εξαφανίσουν καθετί ελληνικό που υπήρχε στην πρωτεύουσα της Ιωνίας. Η Σμύρνη καίγεται...

Η πυρπόληση της Ιωνικής πρωτεύουσας είναι ένα από τα πολλά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας και του πολιτισμού που διέπραξαν οι Τούρκοι κατά τη διάρκεια της ιστορίας τους.
Μέσα από τις στάχτες της Σμύρνης ξεπροβάλλει η μορφή του Μητροπολίτη της.
Ο Χρυσόστομος Σμύρνης παρά το γεγονός ότι γνώριζε ότι θα είναι το πρώτο θύμα της εκδικητικής μανίας των Τούρκων τσετών, αρνήθηκε να εγκαταλείψει το ποίμνιό του.
Στον Καθολικό Αρχιεπίσκοπο Σμύρνης, που τον επισκέφθηκε και του εισηγήθηκε να τον φυγαδεύσει από την ιωνική πρωτεύουσα απάντησε με τα λόγια τούτα:
«Παράδοσις του ελληνικού κλήρου αλλά και υποχρέωσις του καλού ποιμένος είνε να παραμείνη μαζί με το ποίμνιον του. Αδυνατώ να σας ακολουθήσω».
Εξίσου τραγικό τέλος είχαν και άλλοι Μικρασιάτες ιεράρχες: ο Γρηγόριος Κυδωνιών, τον οποίο οι Τούρκοι έθαψαν ζωντανό και ο Μοσχονησίων Αμβρόσιος που πεταλώθηκε.
Στην προκυμαία, χιλιάδες Σμυρναίοι, κυρίως γέροι και γυναικόπαιδα, συνωστίζονται στην παραλία της πρωτεύουσας του Μικρασιατικού Ελληνισμού. Πίσω τους οι Τούρκοι στρατιώτες και οι απειλητικές φλόγες, μπροστά τους η θάλασσα. Καμιά βοήθεια από κανέναν, από πουθενά. Η τραγωδία στο αποκορύφωμά της...
Σε 1,5 εκατομμύριο ανέρχονται οι πρόσφυγες της μικρασιατικής γης που αναζήτησαν σωτηρία καταφεύγοντας στην Ελλάδα, την οποία τόσο αγάπησαν και τόσο λάτρευσαν για αιώνες. Και ενώ το όνειρο των Μικρασιατών ήταν να δουν την Ελλάδα να έρχεται κοντά τους, έζησαν το 1922 τον εφιάλτη της προσφυγιάς. Υποχρεώθηκαν να αποχωριστούν τη γη που την πότισαν με το αίμα και τον ιδρώτα τους. Αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το αποτέλεσμα των κόπων και των μόχθων τους.
Οι εικόνες αυτές είναι για να θυμίζουν στις γενιές των Ελλήνων ότι ο Ελληνισμός μέχρι το 1922 απλωνόταν και στις δύο ακτές του Αιγαίου. Και εκεί στις αμμουδιές του Ομήρου γεννήθηκε η επική και λυρική ποίηση. Εκεί στα ακρογιάλια της Μικρασίας για πρώτη φορά ο άνθρωπος έπλασε τη φιλοσοφία. Εκεί στις πανέμορφες πολιτείες της Ιωνίας και της Αιολίας ο έλληνας τεχνίτης έφτιαξε τον περίλαμπρο ιωνικό ρυθμό. Εκεί στην μυστικιστική ανατολή τοποθετούνται οι επτά αστέρες της Αποκαλύψεως. Από εκεί κατάγονται ο Σεφέρης, ο Βενέζης, ο Μυριβήλης, η Διδώ Σωτηρίου και τόσοι άλλοι που λάμπρυναν το νεοελληνικό πολιτισμό.
Η Μικρασία, ο Πόντος, η Ανατολική Θράκη, η Κωνσταντινούπολη, η Σμύρνη δεν θα πάψουν ποτέ να είναι οι αλησμόνητες πατρίδες των Ελλήνων.
Από : "Εστία Νέας Σμύρνης"

 Μπέτη Μπιζά

«Εξαφανίζεται η ελληνική ιστορία στα σχολεία θα φτιάξουμε ανιστόρητους ανθρώπους»

Για υπονόμευση στη διδασκαλία της ελληνικής ιστορίας και πλήρη υποβάθμιση του μορφωτικού επιπέδου των Ελλήνων μαθητών κάνει λόγο η Εταιρεία Ελλήνων Φιλολόγων με αφορμή τις προτάσεις της Επιτροπής που συνέστησε το υπουργείο Παιδείας για το μάθημα της

Ιστορίας στην υποχρεωτική εκπαίδευση, τις οποίες και χαρακτηρίζει ως την «χαριστική βολή» στο μορφωτικό υπόβαθρο των Ελλήνων. 

Ιδιαίτερα, η πρωτοβουλία του υπουργείου Παιδείας να συμπυκνώσει την αρχαία και νέα ιστορία της Ελλάδας σε μία και διδακτική χρονιά, δεν άρεσε καθόλου στην Εταιρία Ελλήνων Φιλολόγων που αντέδρασε έντονα, υποστηρίζοντας πως οι μαθητές θα αποδιοργανωθούν πλήρως και θα υποστούν μαθησιακή σύγχυση. 

«Θα φτιάξουμε ανθρώπους ανιστόρητους, χωρίς γνώση της ελληνικής ιστορίας χωρίς επίγνωση της ελληνικότητάς τους, του τι σημαίνει να είσαι Έλληνας, τι προσέφερε αυτός ο τόπος» λέει στο newsbeast.gr η κ. Γεωργία Ξανθάκη-Καραμάνου. – Κ. Ξανθάκη, τι συμβαίνει τελικά με το μάθημα της Ιστορίας; «Εξαφανίζεται η χρονική αλληλουχία των γεγονότων. Μιλάμε για όλη την υποχρεωτική εκπαίδευση, για την διδασκαλία και το περιεχόμενο του μαθήματος της Ιστορίας από την Γ’ Δημοτικού έως και την Α’ Λυκείου. 

Το υπουργείο Παιδείας δεν έχει αποφασίσει να υλοποιήσει τις προτάσεις αυτές, απλώς όρισε μία επιτροπή από ιστορικούς των οποίων τις προτάσεις δεν εγκρίνουμε ως εταιρεία φιλολόγων και ο υπουργός θα τις σκεφτεί. 

Είμαστε αντίθετοι με την αντίληψη που προτείνει η επιτροπή αυτή να αρθεί η πρωτοκαθεδρία της πολιτικής ιστορίας και η διδασκαλία να στραφεί αποκλειστικά σε κοινωνικές οικονομικές τάσεις, περιβάλλον, κλίμα, τοπική ιστορία κλπ. 

Δεν είναι δυνατόν χωρίς να υπάρξει μία καταγραφή των γεγονότων και των μεγάλων προσωπικοτήτων να κατανοήσουν οι μαθητές την ουσία της ιστορίας». – Ένα παράδειγμα; 

«Η αρχαία ιστορία έχει κάποιες χρονικές περιόδους. 

Το παιδί δεν θα έχει σαφώς κατανοήσει τον “Χρυσό Αιώνα” του Περικλή, που δημιούργησε τα επιτεύγματα του πολιτισμού, που δημιούργησε την δημοκρατία που μεταλαμπαδεύτηκε σε όλα τα μέρη της γης, δεν θα έχει σαφή γνώση αυτών των τόσο βασικών περιόδων εάν δεν υπάρχουν χρονικές περίοδοι. 

Δεν θα γνωρίζει συγκεκριμένα για τον Περικλή, για τον Θεμιστοκλή, για τον Μέγα Αλέξανδρο και το εκπολιτιστικό έργο του παρά μόνο κάποια σκόρπια πράγματα. Και θα ήθελα να σας πω ότι αυτά είχαν προετοιμαστεί από πριν. 

Στην Α’ Λυκείου είχαν εξαφανίσει αυτά τα μεγάλα κεφάλαια τα οποία διδάσκονταν τελείως επιφανειακά. 

Τώρα γίνεται η χαριστική βολή. 

Εξαφανίζονται οι χρονικές περίοδοι».

 – Όταν λέτε εξαφανίζονται, τι ακριβώς εννοείτε; «Αντί της ένταξης των γεγονότων και των προσωπικοτήτων της ιστορίας μέσα στις χρονικές περιόδους, δίνεται ιδιαίτερα έμφαση διάσπαρτα και δειγματοληπτικά σε κάποιες κοινωνικές, οικονομικές εξελίξεις, σε θέματα του παρόντος κυρίως, όπως θα σας δώσω ένα παράδειγμα, θέματα εταιροτήτων, θέματα θρησκευτικών μειονοτήτων δηλαδή προτάσσεται περισσότερο το παρόν χωρίς το παρόν να δίνεται στη συνέχειά του με το παρελθόν. 

Η ιστορία πρέπει να διδάσκεται ως παρελθόν και παρόν και να συνάγονται κάποια συμπεράσματα για το μέλλον. 

Αυτό είναι το σωστό μάθημα της ιστορίας. 

Δεν μπορείς να διακόψεις το παρελθόν ή να το αναμείξεις με το παρόν χωρίς παιδαγωγική και επιστημονική αλληλουχία. 

Για να γίνω σαφέστερη το βασικό σκεπτικό είναι ότι η πολιτική ιστορία δηλαδή τα γεγονότα ανά χρονικές περιόδους εγκαταλείπονται και εφαρμόζεται μία νέα μέθοδος προσέγγισης ιστορίας με έμφαση σε ορισμένες κοινωνικές, πολιτιστικές και οικονομικές εξελίξεις κατά την επιλογή των προτεινόντων, των ανθρώπων της επιτροπής. 

Δηλαδή δεν θα είναι εύκολο να καταλάβει το παιδί και ο νεοέλληνας την ελληνικότητα, την εθνική του συνείδηση αφού η ελληνική ιστορία υποβαθμίζεται έναντι μίας παγκόσμιας ιστορίας». 

Δε θα είναι εύκολο να καταλάβει το παιδί και ο νεοέλληνας την ελληνικότητα, την εθνική του συνείδηση αφού η ελληνική ιστορία υποβαθμίζεται έναντι μίας παγκόσμιας ιστορίας – Ποιος είναι κατά τη γνώμη σας ο σκοπός αυτής της πρωτοβουλίας; «Να τονιστούν κάποιες άλλες τάσεις μέσα στην ιστορία. Να εγκαταλειφθεί ο τρόπος της ιστορίας όπως διδασκόταν η οποία πρόβαλε και την ελληνική ιστορία στο σύνολο της παγκόσμιας ιστορίας και να υποταχθεί εάν θέλετε η ελληνική ιστορία στην παγκόσμια και σε μία γενικότερη προσέγγιση της ιστορίας. 

Θα σας δώσω και κάποια παραδείγματα: Στην Γ’ Δημοτικού διδάσκεται η μυθολογία, ένα μάθημα εξαιρετικά ευχάριστο για τα παιδιά. 

Διδάσκονταν οι άθλοι του Ηρακλή, οι άθλοι του Θησέα. 

Αντ΄αυτού τώρα προτείνεται να διδάσκεται η ελληνική μυθολογία σε σχέση με την μυθολογία άλλων λαών. 

Δηλαδή να γίνονται συγκριτικοί συσχετισμοί της ελληνικής μυθολογίας με την μυθολογία των Ινδών, των Κινέζων κλπ. 

Αντιλαμβάνεστε ότι όταν δεν ξέρει το παιδί καλά τη δική του μυθολογία πώς μπορεί να κάνει τέτοιου είδους συσχετισμούς; 

Στην Δ’ Δημοτικού διδασκόταν μέχρι τώρα η αρχαία ιστορία με κάποια βιβλία που θα μπορούσαν να είναι και καλύτερα, αλλά αντί να τα βελτιώσουμε τα πράγματα τα χειροτερεύουμε. 

Αντ’ αυτού προτείνεται να αντικατασταθεί η αρχαία ιστορία με την διδασκαλία μίας ιστορίας τοπικής, οικογενειακής όπως για παράδειγμα δημιουργία οικογενειακών δέντρων, συνεντεύξεις μεταξύ των μαθητών και του παππού και της γιαγιάς. Καταλαβαίνετε ότι αυτός είναι ένας τρόπος να περιθωριοποιηθεί η ιστορία σε κάποια ελάσσονος σημασίας, δευτερεύουσας σημασίας θέματα και να μην γνωρίζει το παιδί σε πρώτη φάση την βασική αρχαία ιστορία, τον ελληνορωμαϊκό κόσμο που αποτέλεσε και την αφετηρία του ευρωπαϊκού πολιτισμού. 

Εξαφανίζεται η αρχαία ιστορία. Στην Ε’ Δημοτικού επιχειρείται μία ψυχολογική και πνευματική εξόντωση των μαθητών. 

Διότι απαιτείται να γνωρίσουν μία ιστορία 3.500 χιλιάδων χρόνων, από τον μινωικό πολιτισμό μέχρι την Άλωση της Κωνσταντινούπολης σε μία μόνο χρονιά. 

Αντιλαμβάνεστε πόσο αντιπαιδαγωγικό είναι αυτό; 

Τα παιδιά δεν αφομοιώνουν τίποτα, εξαντλούνται και αντιπαθούν το μάθημα της ιστορίας με τον τρόπο αυτό και με μία αντίληψη να μην επιχειρείται επικέντρωση στα γεγονότα και στα πρόσωπα αλλά μία επιλεκτική και επιφανειακή προσέγγιση στα γεγονότα κοινωνικών εξελίξεων κατά μία άγνωστη επιλογή των προτεινόντων. 

Οι προτείνοντες έχουν κάποιες ιδέες, δεν θέλω να πω κάποιον άλλον όρο, στο μυαλό τους και θέλουν να προβάλλουν και να επιβάλουν στην διδασκαλία της ιστορίας».

 

– Γίνεται μία υπονόμευση στη διδασκαλία της ελληνικής ιστορίας; «Βεβαίως γίνεται μία υπονόμευση στη διδασκαλία της ελληνικής ιστορίας, μία υποβάθμιση, η οποία θα αποδειχθεί και στην ΣΤ’ Δημοτικού από την διδασκαλία της Ελληνικής Επανάστασης η οποία υποβαθμίζεται πλήρως. 

Μέχρι τώρα όλα τα παιδιά διδάσκονταν την ελληνική επανάσταση, όλες τις εκφάνσεις, ανά έτος και με έναν τρόπο που μπορεί να μην ήταν άριστος αλλά ήταν αρκετά καλός. 

Τώρα με ένα σκεπτικό παράδοξο λέει ότι θα πρέπει στην ΣΤ’ Δημοτικού να συσσωρευτεί πάλι μία τεράστια ύλη και να καλυφθεί η ιστορία από τον 15ο αιώνα μέχρι σήμερα με έμφαση και πάλι σε κοινωνικές και πολιτιστικές αλλαγές και λιγότερο στην εξέταση προσώπων και γεγονότων. 

Η διδασκαλία της ελληνικής επανάστασης υποβαθμίζεται ουσιαστικά. 

Τα παιδιά δεν θα ξέρουν για τον Καραϊσκάκη, δεν θα ξέρουν για τα επιτεύγματα των μεγάλων μορφών της επανάστασης. Λένε η ελληνική επανάσταση να διδάσκεται σε μία από 5 διδακτικές ενότητες με τίτλο: 

«Η εποχή των εθνικών κρατών» που περιλαμβάνει τη δημιουργία των εθνικών κρατών, δηλαδή την Γαλλική Επανάσταση, την Αμερικανική Επανάσταση…. 

Εκεί να ενταχθεί και η Ελληνική Επανάσταση και σε μία άλλη διδακτική ενότητα με τίτλο «Οι άνθρωποι της Επανάστασης» χωρίς εστίαση στα μεγάλα καθοριστικά γεγονότα όπως την απελευθέρωση της Καλαμάτας, το Βαλτέτσι, τα Δερβενάκια με τον Κολοκοτρώνη χωρίς εστίαση σε αυτά τα γεγονότα να μαθαίνουν πάλι κάποιες κοινωνικές τάσεις κατά την ιδεολογική και μονομερή προσέγγιση των προτεινόντων. 

Νομίζω ο όρος ιδεολογική προσέγγιση τα λέει όλα. 

Το ίδιο συμβαίνει και στο γυμνάσιο. 

Στο γυμνάσιο θα μπορεί να γίνεται επιλογή της ελληνικής επανάστασης, να διδάσκεται ή να μην διδάσκεται. Εάν θέλει ένας εκπαιδευτικός θα είναι δυνατόν να μην διδάξει την Ελληνική Επανάσταση. Τους δίνει τη δυνατότητα από κάποιες διδακτικές ενότητες να επιλέγουν οι εκπαιδευτικοί κάποιες από αυτές. 

Η ελληνική επανάσταση είναι σε κάποια από αυτές τις διδακτικές ενότητες, πάλι με έναν τρόπο ασαφή διατυπωμένο. 

Σε κάποια σχολεία της Ελλάδας θα διδάσκεται και σε κάποια όχι. 

Θα μπορεί με λίγα λόγια ο κάθε εκπαιδευτικός να διδάσκει ό,τι θέλει κι έτσι δίνεται μία έμφαση στις προσωπικές επιλογές του εκπαιδευτικού που ανάλογα με τις αντιλήψεις του θα διδάσκει Ελληνική Επανάσταση στο Γυμνάσιο ή και καθόλου. 

Άρα υπάρχει πιθανότητα να τελειώσουν τα παιδιά το γυμνάσιο, το λύκειο και να μην γνωρίζουν την Ελληνική Επανάσταση. 

Πού είναι η δημιουργία της ελληνικής συνείδησης; 

Πώς το παιδί θα θεμελιώσει, θα οικοδομήσει την ελληνικότητά του, την ελληνική του συνείδηση η οποία έχει διατυπωθεί από τα τελευταία χρόνια της βυζαντινής αυτοκρατορίας και δυνάμωσε πλέον με την ελληνική επανάσταση;

Βγάζουμε παιδιά που δεν θα ξέρουν τι σημαίνει να είσαι Έλληνας, διότι η ελληνική ιστορία υποτάσσεται σε αυτές τις ιδεολογικές αντιλήψεις και γίνεται βορά στο βωμό μίας κακώς εννοούμενης παγκοσμιοποίησης. 

Πρέπει το παιδί να καταλάβει γιατί είναι Έλληνας και μετά να καταλάβει ότι αυτός ο τόπος στον οποίο ζει αποτέλεσε αφετηρία του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ούτε αυτό λέγεται πουθενά. 

Αυτά είναι αρνητικότατα μειονεκτήματα τα οποία θα έχουν πολύ δυσάρεστες συνέπειες. 

Θα φτιάξουμε ανθρώπους ανιστόρητους, χωρίς γνώση της ελληνικής ιστορίας χωρίς επίγνωση της ελληνικότητάς τους, του τι σημαίνει να είσαι Έλληνας και του τι προσέφερε αυτός ο τόπος». 

Δεν έχουμε κληθεί ποτέ από το υπουργείο Παιδείας να πούμε την άποψή μας για θέματα ιστορίας αλλά και γλώσσας – Έχετε εκφράσει όλες αυτές τις αντιρρήσεις σας, τις ενστάσεις της στο υπουργείο Παιδείας; «Ωραία ερώτηση μου κάνετε. 

Δεν έχουμε κληθεί ποτέ από το υπουργείο Παιδείας να πούμε την άποψή μας για θέματα ιστορίας αλλά και γλώσσας που έχουμε τοποθετηθεί στο παρελθόν. Το υπουργείο Παιδείας επιλέγει κάποιους ανθρώπους κατά την δική του προσωπική του επιλογή».

 – Τώρα στείλατε τις ενστάσεις σας; 

«Βεβαίως». – Πήρατε κάποια απάντηση; 

«Τίποτα. Όταν καταργήθηκε η εξέταση των αρχαίων ελληνικών από το Γυμνάσιο και μειώθηκαν οι ώρες διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών αντιδράσαμε. Αντέδρασε και η διεθνής ομοσπονδία κλασικών σπουδών στην οποία είμαι Αντιπρόεδρος. 

Και στείλανε στον προκάτοχο του κ. Γαρβρόγλου, τον κ. Φίλη ένα τεκμηριωμένο υπόμνημα. 

Δεν πήραν απάντηση όπως δεν πήραμε κι εμείς για τις ενστάσεις μας. 

Επιχειρείται μία υποβάθμιση, μία αποδόμηση της ελληνικής γλώσσας και της ελληνικής ιστορίας, που είναι οι κύριοι πυλώνες του ελληνικού πολιτισμού. 

Πρέπει ο υπουργός Παιδείας να σταματήσει πλέον αυτήν την υποβάθμιση η οποία θα έχει ολέθριες συνέπειες. 

Εμείς ως Εταιρεία Ελλήνων Φιλολόγων είμαστε καθολικά και συνολικά αντίθετοι. 

Ελπίζω να τείνει ευήκοον ους το υπουργείο Παιδείας και να σταματήσει αυτήν την υποβάθμιση αυτή την καταστροφή που επιχειρείται στο θέμα της ιστορίας, όπως και της γλώσσας. 

Εάν δεν γίνει οι ευθύνες των ιθυνόντων είναι τεράστιες έναντι της ιστορίας και των νέων παιδιών που πάνε στα σχολεία».

 

https://blablaworldnews.blogspot.com/2017/06/blog-post_13.html?spref=fb 

 

ΜΜΕ Ο ΑΝΤΙΝΟΟΣ ΤΗΣ ΟΔΥΣΣΕΙΑΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ - Βίντεο ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΑΫΦΑΝΤΗΣ

Τα εναπομείναντα σφάγια έχουν ριχτεί πλέον στα σκυλιά. - Γενοκτονία του ελληνικού έθνους. του Paul Craig Roberts

 

Η πολιτική συγκάλυψη της γενοκτονίας του ελληνικού έθνους από τους πολιτικούς και τα μέσα ενημέρωσης ξεκίνησε χθες (20 Αυγούστου). Με πολιτικές δηλώσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση και άλλους, που ανακοίνωσαν, ότι η ελληνική κρίση έχει τελειώσει. Αυτό που εννοείται είναι, ότι η Ελλάδα έχει τελειώσει, είναι νεκρή και αποτελειωμένη. Αξιοποιήθηκε ό,τι ήταν δυνατό να αξιοποιηθεί μέχρι το έσχατο όριο, και τα εναπομείναντα σφάγια έχουν ριχτεί πλέον στα σκυλιά.

350.000 Έλληνες, κυρίως νέοι και επαγγελματίες, έχουν φύγει από τη νεκρή Ελλάδα. Το ποσοστό γεννήσεων είναι πολύ χαμηλότερο από το ποσοστό που είναι απαραίτητο για τη διατήρηση του υπόλοιπου πληθυσμού. Η αυστηρότητα που επιβάλλεται στον ελληνικό λαό από την ΕΕ, το ΔΝΤ και την ελληνική κυβέρνηση έχει οδηγήσει στη συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας κατά 25%. Η μείωση αυτή είναι το ισοδύναμο της Μεγάλης Ύφεσης της Αμερικής, αλλά στην Ελλάδα τα αποτελέσματα ήταν χειρότερα. Ο Πρόεδρος Franklin D. Roosevelt μείωσε τον αντίκτυπο της μαζικής ανεργίας με το νόμο περί κοινωνικής ασφάλισης, άλλα στοιχεία ενός δικτύου κοινωνικής ασφάλισης, όπως η ασφάλιση των καταθέσεων και τα προγράμματα δημοσίων έργων, ενώ η ελληνική κυβέρνηση, μετά τις εντολές του ΔΝΤ και της ΕΕ, επιδείνωσε τις επιπτώσεις της μαζικής ανεργίας με τη συρρίκνωση του δικτύου κοινωνικής ασφάλισης.

Παραδοσιακά, όταν μια κυρίαρχη χώρα, είτε λόγω διαφθοράς, κακοδιαχείρισης, κακής τύχης ή απροσδόκητων γεγονότων, βρέθηκε στη θέση να αδυνατεί να εξοφλήσει τα χρέη της, οι πιστωτές της χώρας διέγραψαν τα χρέη σε επίπεδο που θα μπορούσε να εξυπηρετήσει η χώρα που ήταν χρεωμένη.

Με την Ελλάδα υπήρξε μια αλλαγή παιχνιδιού. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, με επικεφαλής τον Jean-Claude Trichet, και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αποφάσισαν ότι η Ελλάδα έπρεπε να καταβάλει ολόκληρο το ποσό των τόκων και κεφαλαίου για τα κρατικά της ομόλογα που κατείχαν γερμανικές, ολλανδικές, γαλλικές και ιταλικές τράπεζες.

Πώς θα επιτυγχάνονταν αυτό;

Με δύο τρόπους, και οι δύο από τους οποίους επιδείνωσαν σημαντικά την κρίση, αφήνοντας την Ελλάδα σήμερα σε μια πολύ χειρότερη θέση, που βρισκόταν στην αρχή της κρίσης πριν από μια δεκαετία.

Στην αρχή της «κρίσης», η οποία θα μπορούσε εύκολα να επιλυθεί καταγράφοντας μέρος του χρέους, το ελληνικό χρέος ήταν 129% του ελληνικού ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος. Σήμερα το ελληνικό χρέος είναι 180% του ΑΕΠ.

Γιατί;

Η Ελλάδα δανείστηκε περισσότερα χρήματα για να καταβάλει τόκο στους πιστωτές της Ελλάδας, ώστε να μην χρειαστεί να χάσουν ούτε ένα λεπτό. Ο επιπρόσθετος δανεισμός, που ονομάζεται «διάσωση» από τα οικονομικά μέσα ενημέρωσης, δεν ήταν διάσωση της Ελλάδας. Ήταν μια διάσωση των πιστωτών της Ελλάδας.

Το καθεστώς του Ομπάμα ενθάρρυνε αυτή τη διάσωση, επειδή οι αμερικανικές τράπεζες, αναμένοντας τη διάσωση, είχαν πωλήσει συμβάσεις αντιστάθμισης πιστωτικού κινδύνου για το ελληνικό χρέος. Χωρίς τη διάσωση, οι αμερικανικές τράπεζες θα είχαν χάσει το στοίχημά τους και θα πλήρωναν ασφάλιστρα προεπιλογής για τα Ελληνικά Ομόλογα.

Επιπλέον, η Ελλάδα έπρεπε να πουλήσει τα δημόσια περιουσιακά της στοιχεία σε αλλοδαπούς και να αποδεκατίσει το ελληνικό δίχτυ κοινωνικής ασφάλισης, μειώνοντας έτσι τις συντάξεις, για παράδειγμα, κάτω από τα εισοδήματα διατροφής και επίσης μειώνοντας ριζικά την ιατρική περίθαλψη, με πολλούς ανθρώπους να πεθαίνουν πριν να μπορέσουν να λάβουν θεραπεία.

Για να μην ξεχνούμε, η Κίνα αγόρασε τα ελληνικά λιμάνια. Η Γερμανία αγόρασε τα αεροδρόμια. Διάφορες γερμανικές και ευρωπαϊκές οντότητες αγόραζαν τις ελληνικές δημοτικές εταιρείες παροχής νερού. Οι κερδοσκόποι των ακινήτων αγόρασαν τα προστατευόμενα ελληνικά νησιά για την ανάπτυξη ακινήτων.

Αυτή η λεηλασία της ελληνικής δημόσιας περιουσίας δεν πήγε προς την κατεύθυνση της μείωσης του χρέους που οφείλει η ελληνική κυβέρνηση. Πήγε, μαζί με τα νέα δάνεια, στην καταβολή των τόκων.

Το χρέος, μεγαλύτερο από ποτέ, παραμένει. Η οικονομία είναι μικρότερη από ποτέ, όπως και ο ελληνικός πληθυσμός που σηκώνει το χρέος.

Η δήλωση ότι η ελληνική κρίση έχει τελειώσει, είναι απλώς μια δήλωση, ότι δεν έχει απομείνει τίποτα για υφαρπαγή από τον ελληνικό λαό που να ενδιαφέρει τις ξένες τράπεζες.
Η Ελλάδα βυθίζεται γρήγορα. Όλα τα εισοδήματα που συνδέονται με λιμάνια, αεροδρόμια, δημοτικές επιχειρήσεις και ολόκληρη η υπόλοιπη δημόσια ακίνητη περιουσία, που ιδιωτικοποιήθηκε με εξαναγκασμό, ανήκουν τώρα στους αλλοδαπούς που απομακρύνουν τα χρήματα από τη χώρα, μειώνοντας έτσι την ελληνική οικονομία.

Όχι μόνο καταληστεύθηκε το οικονομικό μέλλον των Ελλήνων από τους ξένους. Οι Έλληνες έχασαν επίσης την κυριαρχία τους. Η Ελλάδα δεν είναι ένα κυρίαρχο έθνος. Έχει κυριαρχηθεί από την ΕΕ και το ΔΝΤ. Στο βιβλίο μου του 2013, Η αποτυχία του Laissez Faire Capitalism, στο Μέρος ΙΙΙ, «Το Τέλος της Κυριαρχίας», περιέγραψα με σαφήνεια πώς έγινε αυτό.

Ο ελληνικός λαός προδόθηκε από την κυβέρνηση Τσίπρα. Είχαν την επιλογή να επαναστατήσουν και να χρησιμοποιήσουν τη βία για να ανατρέψουν την κυβέρνηση που τους παρέδωσε σε διεθνείς τραπεζίτες. Αντ’ αυτού, οι Έλληνες δέχτηκαν τη δική τους καταστροφή και δεν έκαναν τίποτα. Ουσιαστικά, ο ελληνικός πληθυσμός διέπραξε μαζική αυτοκτονία.

Η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 δεν έχει τελειώσει. Έχει σαρωθεί κάτω από το χαλί της μαζικής δημιουργίας χρημάτων από τις ΗΠΑ, την ΕΕ, το Ηνωμένο Βασίλειο και τις ιαπωνικές κεντρικές τράπεζες. Η δημιουργία χρήματος έχει ξεπεράσει σημαντικά την αύξηση του πραγματικού προϊόντος και έχει οδηγήσει τις αξίες των χρηματοοικονομικών περιουσιακών στοιχείων πέρα από αυτό που μπορεί να υποστηριχθεί από τις «επιτόπιες συνθήκες».

Η εξέλιξη της κρίσης παραμένει προς το παρόν. Θα μπορούσε να οδηγήσει στην καταστροφή του δυτικού πολιτισμού. Ο σκύλος θα φάει σκύλο; Μετά την Ελλάδα, θα είναι η Ιταλία, η Ισπανία, η Πορτογαλία, η Γαλλία, το Βέλγιο, η Αυστραλία, ο Καναδάς, μέχρι να μην απομείνει κανένας;

Το σύνολο του Δυτικού Κόσμου ζει σε ψέματα που υποκινούνται από ισχυρές ομάδες οικονομικών συμφερόντων για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Δεν υπάρχουν ανεξάρτητα μέσα εκτός από το διαδίκτυο, και αυτά τα στοιχεία δαιμονοποιούνται και στερούνται πρόσβασης.
Οι λαοί που ζουν σε έναν κόσμο ελεγχόμενης πληροφορίας δεν έχουν ιδέα για το τι συμβαίνει σε αυτούς. Επομένως, δεν μπορούν να ενεργήσουν προς το συμφέρον τους.

από το «https://www.paulcraigroberts.org/» (μετάφραση Αι. Ιδέες)

 

https://kinotitaapopseon.blogspot.com/2018/08/blog-post_28.html 

Η ΠΙΚΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΤΑΜΑΤΑ… Στην χώρα των «συνεχιζόμενων» μνημονίων και του αενάου χρέους (γράφει ο Ηλίας Ν. Ηλιακόπουλος)

Η ΠΙΚΡΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΤΑΜΑΤΑ…
Στην χώρα των «συνεχιζόμενων» μνημονίων και του αενάου  χρέους
Από τον Ηλία Ν. Ηλιακόπουλο *

Η έξοδος από τα μνημόνια συντελέστηκε τυπικά, όμως η αλήθεια είναι μια και πικρή. 
Το χρέος της Ελλάδας μετά την είσοδο της στα μνημόνια το 2010 από 129% στο ακαθάριστο εθνικό προϊόν(ΑΕΠ) αντι να κατέβει, έφτασε στο 180%!Μέχρι το 2060 είμαστε υποχρεωμένοι να δημιουργούμε πλεονάσματα από τα οποία θα ικανοποιούνται οι αχόρταγοι δανειστές μας. 
Νομίζετε ,πως θα τα καταφέρει ο εξουθενωμένος νέο-έλληνας; 
Πως και με τι οικονομικά υπόβαθρο; Αφού τα πάντα επωλήθησαν. Αεροδρόμια, σιδηροδρομικοί σταθμοί, λιμάνια ,δημόσια περιουσία. και πάει λέγοντας…Οι δυσώδεις δανειστές διαμοίρασαν τα ιμάτια της πανέμορφης χώρας μας. 
Εκείνη σταυρωμένη μέσα από τα προδοτικά φιλιά των άφιλων εγχώριων πολιτικάντηδων, κοιτά με σπαραγμό τα δικά της “παιδιά” να παίρνουν των οματιών τους στο δρόμο για τα ξενα.350 χιλιάδες ενεργό δυναμικό αυτής της λαφυραγωγημένης χώρας μίσεψαν για ένα καλύτερο αύριο αφήνοντας με σπαραγμό ψυχής την πατρώα γη…Γιατί ο Έλληνας, όπου κι αν πήγε, όσο ψηλά κι αν έφτασε, πάντα αγνάντευε τον καπνό της Ιθάκης του. Την Ιθάκη που του στέρησαν οι σύγχρονοι κύκλωπες και λαιστρυγόνες, πλαισιωμένοι από τους μυσαρούς εγχώριους εφιάλτες .
Οι τελευταίοι τα ξεπούλησαν όλα εν λευκώ, αν και μπορούσαν εξ αρχής να κουρέψουν το χρέος. Έτσι άλλωστε γινόταν πάντα, αναφέρει σε βαρυσήμαντο άρθρο του ο πάλαια ποτέ υπουργός οικονομικών των ΗΠΑ Paul Craig Roberts. Μόνο με την φτωχή Ελλάδα δεν έγινε. 
Οι δανειστές απαίτησαν και πήραν μέχρι και το τελευταίο σεντς. 
Πως λοιπόν θα υπάρξει ανάπτυξη, με τόσο δυσβάστακτο χρέος; 
Η ανάπτυξη μας πληροφορεί το γερμανικό περιοδικό Spiegel στο αποκαλυπτικό άρθρο του “Η εγχείρηση πέτυχε, η χώρα πέθανε”, στο πρόσφατο τεύχος του,σελ88, είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με το δημογραφικό. Φθίνουμε πληθυσμιακά, εκεί είναι το μεγάλο πρόβλημα κι από αυτό ξεκινούν ολα.11,1εκατομμυρια ζούσαν στην χώρα μας το 2011,το 2015 όμως έπεσαν στα 10,8,ενω το 2050 θα βυθιζόμαστε μεταξύ των 8,3και 10 εκατομμυρίων ψυχών. 
Πάνω σε αυτά τα θλιβερά ,αν προσθέσουμε την αυξανόμενη γήρανση του πληθυσμού, τώρα 21% πάνω από 65 ετών ,το 1/3 του πληθυσμού πάνω από 65, αναμένεται το 2050 ,αναρωτηθείτε Συνέλληνες, αν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη! 
Όταν σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχει ούτε ψυχή στην περιφέρεια και τα χωριά, που κάποτε ήταν το υγιές κύτταρο της Ελληνικής κοινωνίας, ελάτε να μου πείτε πως θα υπάρχει παραγωγή ακόμη και στα πιο απλά. Αναρωτηθείτε ακόμη ,αν ακόμη κι αυτός ο τουρισμός θα συνεχίσει να υπάρχει, όταν δεν θα υπάρχουν εγχώριοι για να τον υποδεχτούν! 
Εκτός κι αν αποδεχτούμε την μετάλλαξη μας σε χώρα με παμμιγή πληθυσμό, κατά τα εωσφορικά σχέδια του Richard Coudenhove Kalergi. 
Που τόσο πολύ εντυπωσίασε τους τότε σκοτεινούς τραπεζίτες της Ευρώπης  αλλά και τους λοιπούς γνωστούς πάτρωνες και για αυτό τον χρηματοδότησαν πλουσιοπάροχα κιόλας, με χιλιάδες χρυσά γερμανικά μάρκα, για την διάδοση των μυσαρών και ρατσιστικών ιδεών του. 
Φθίνουμε λοιπόν και θέλουν να μας αντικαταστήσουν; Εκεί είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της δικής μας ράτσας. 
 Έχοντας ζήσει το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης από το 1986, και με την επαγγελματική μου ιδιότητα αλλά και την ερευνητική μου περιέργεια, πρέπει να αναφέρω επιγραμματικά τα πιο κάτω: Πίσω από το φαινόμενο κρύβονται πολύ ισχυρά παγκόσμια οικονομικά συμφέροντα, δυστυχώς και εγχώρια …
Ο εποικισμός από δαύτους δεν είναι άμοιρος και των ειδικών οικονομικών ζωνών (ΕΟΖ) που προετοιμάζουν οι οθνείοι κοσμοκράτορες. 
Παρατηρείται μάλιστα το φαινόμενο, ενώ οι ποινές είναι δρακόντειες, για τους διακινητές, η ελλαδική πολιτεία με νόμους παραθυράκια προσαρμοσμένους και με τις οδηγίες της Ε.Ε να δίνει άδειες εργασίας και κατ επέκταση παραμονής σε κάθε καρυδιάς καρύδι αλλοδαπών, ενώ από το 2015, με την πολιτική των ανοιχτών συνόρων, που εξήγγειλε το «γραΐδιο», η Τασία Χριστοδουλοπούλου, ο καθένας που μπαίνει στην ξέφραγη αυτή χώρα να ζητά πολιτικό άσυλο, το οποίο σε πολλές περιπτώσεις δίνεται ή μέχρι να κριθεί τελεσίδικα όλοι αυτοί οι απροσδιόριστης ταυτότητας και προέλευσης ασιάτες και σκουρόχρωμοι να μπορούν να παραμένουν στη χώρα δίχως να εργάζονται, δίχως να είναι ενσωματωμένοι στον κοινωνικό ιστό της χώρας, με αποτέλεσμα τα πολλά παρατράγουδα… Γιατί όλοι ανεξαιρέτως οι χαμερπείς πολιτικάντηδες έβαλαν το χεράκι τους για την “εκπούστευση” και την “εκπουτάνευση” της παραπαίουσας ελληνικής κοινωνίας. 
Η Ελληνική οικογένεια βάλλεται αλύπητα από τους άθλιους του πολίτικου μας συστήματος. Καταργούνται επιδόματα τρίτεκνων και πολυτέκνων για να δίνονται στους “λαθρο” Νομοθετήματα ξεφυτρώνουν ,τροχοπέδη και βόμβα στα θεμέλια της ελληνικής οικογενείας. 
Κι από πάνω πριμοδοτούν τα συμφωνά συμβίωσης για ομόφυλα ζευγάρια ,με αποκορύφωμα την τεκνοθεσία ανηλίκων! Τι θα μείνει όρθιο πια από την διάχυτη σαπίλα που αναδύει το πολιτικό μας σύστημα; Αυτοί οι άθλιοι πολιτικοί μειοδότες έτσι φαντάζονται πως θα λύσουν το εφιαλτικό πρόβλημα του δημογραφικού; Η. μήπως η νοοτροπία που πέρασαν οι εμετικοί της ψευτοκουλτούρας και διανόησης, δυστυχώς αριστερίστικης κατά μέγα μέρος, σμιλεύει γυναίκες για μελλοντικές μάνες και άντρες για ανθεκτικούς και παραδοσιακούς πατεράδες;! 
Να οι κερκόπορτες που άνοιξαν οι άθλιοι ,για να φτάσουν την ελληνική οικογένεια σε αυτό το χάλι! Δεν φτάσαμε τυχαία δυστυχώς στην αδιέξοδη αυτή κατάσταση. Δεν αγαπήσαμε την ράτσα μας, αν και θα έπρεπε να ήταν το πρώτο μας μέλημα. Δεν αφουγκραστήκαμε τις ορμήνιες και τις διδαχές του μεγάλου και ανεξίτηλου σε πραγματική δόξα Νίκου Καζαντζάκη. Ο δικός μας αυτός γίγαντας λέει χαρακτηριστικά στην Ασκητική του. 
“Το πρώτο σου χρέος, εκτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους πρόγονους. Το δεύτερο, να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στο γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει…
”Τι από όλα αυτά κάναμε τα τελευταία σαράντα πέντε και πλέον χρόνια για να θωρακίσουμε την φυλή μας; Την απάντηση δώστε την μόνοι σας!

*Ο Ηλία Ν. Ηλιακόπουλος είναι δικηγόρος, δραστηριοποιείται στο χώρο της Θράκης και είναι Διδάκτωρ Νομικής στο χώρο της Πολιτικής Δικονομίας, του Πανεπιστημίου Φράιμπουργκ Γερμανίας. 

https://radiomax.gr/%ce%b7-%cf%80%ce%b9%ce%ba%cf%81%ce%b7-%ce%b1%ce%bb%ce%b7%ce%b8%ce%b5%ce%b9%ce%b1-%ce%ba%ce%b1%cf%84%ce%b1%ce%bc%ce%b1%cf%84%ce%b1-%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%cf%87%cf%8e%cf%81%ce%b1-%cf%84%cf%89/ 

4o Φεστιβάλ Παραδοσιακών Χορών στη Μυροβόλο Χίο - Ο Σύλλογος Διατήρησης Πολιτιστικής Κληρονομιάς ‘’Χίοι Εν Χορώ ‘’ διοργανώνει για 4η χρονιά το Φεστιβάλ Παραδοσιακών χορών στο νησί της Μαστίχας. Τέσσερα συναπτά έτη κάθε χρόνο φέρνει από διάφορες περιοχές της Ελλάδος πολιτιστικούς συλλόγους για να συμπράξουν σε μια μεγάλη γιορτή πολιτισμού και παράδοσης, που στόχο έχει την διάδοση και την διάσωση της πολιτιστικής μας κληρονομιάς.

ΠΩΣ ΕΝΑ ΚΟΜΜΑ ΕΠΙΒΑΛΛΕΙ ΕΚΛΟΓΕΣ - Γεώργιος Αϋφαντής- Δημήτριος Γεωργιλάς

1) Αυγουστιάτικη Πανσέληνος στο Επταπύργιο 29/8 Συναυλία Γ. Λαζαρίδη 022

Ανασχηματισμό της ...πλάκας - Μα καλά, δεν το έχετε πάρει χαμπάρι ακόμα

Giorgos Ierodiakonos

Ωρέ παιδιά, ώρες-ώρες απορώ με το κριτήριό σας. Όλη μέρα σήμερα ασχολείστε μ’ αυτόν τον ανασχηματισμό της ...πλάκας και το πρόβλημα όλων σας είναι η σύνθεση του νέου υπουργικού συμβουλίου. Λες κι αν στη θέση της Παπαπώστα, του Καλογήρου, του Αραχωβίτη, της Ξενογιαννακοπούλου κουλουπού-κουλουπού, ήταν κάποιοι άλλοι, θα άλλαζε κάτι.
Μα καλά, δεν το έχετε πάρει χαμπάρι ακόμα, πως εδώ και πολλά-πολλά χρόνια, καμία σημασία δεν έχει ποιος διευθύνει το ένα ή το άλλο υπουργείο; Δεν το ξέρετε πως τα νομοσχέδια –όλα τα νομοσχέδια!- έρχονται έτοιμα απ’ έξω και απλά απαιτούν την τυπική επικύρωσή τους;
Αχυράνθρωποι είναι όλοι! Πάρτε το απόφαση πια και πάψτε να διηλίζετε τον κώνωπα. Και οι νυν και οι πρώην και οι επόμενοι... Ανεξαρτήτως κυβερνήσεως.
Κι αυτό όχι τώρα λόγω μνημονίων, αλλά ανέκαθεν, και κυρίως από τότε που παραδοθήκαμε αμαχητί στην Ε.Ε. αλλά και πριν απ’ αυτήν, στην ΕΟΚ. Ειδικά από τότε που τους παραχωρήσαμε και το αποκλειστικό δικαίωμα εκτύπωσης του νομίσματός που χρησιμοποιούμε για τις συναλλαγές μας.
Ξεχάσατε ωρέ, εκείνη την περιβόητη ρήση του Rothschild: «Δώστε μου τον έλεγχο του νομίσματος ενός έθνους και δεν με ενδιαφέρει ποιος κάνει τους νόμους»;
Ξεκολλάτε λοιπόν, με τα ονόματα των εκάστοτε υπουργών. Ακόμα και η ιδιότητα μόστρα είναι. Έτσι, για τους τύπους. Διεκπεραιωτές είναι τα ανθρωπάρια. Ούτε καν για φτύσιμο!
Κι εσείς ασχολείστε μαζί τους; Δεν το καταλαβαίνετε πως τους προσδίδετε αξία, που ούτε έχουν, ούτε δικαιούνται, ούτε τους αρμόζει;
Τα παλιά τα χρόνια, όταν ήθελαν οι παππούδες μας να καταδείξουν το μέγεθος της παλιανθρωπιάς ενός απατεώνα, λέγανε ότι είναι χειρότερος και από υπουργό. Τώρα δεν ισχύει ούτε αυτό. Καθότι, τώρα πια, η σύγκριση δεν είναι πλέον με τους απατεώνες, αλλά με τους καραγκιοζάκους!
Όταν το καταλάβουμε ότι δεν πρόκειται παρά για καραγκιοζάκους ολκής, τότε θα δείτε πόσο απλό είναι να τους βάλουμε στη θέση τους. Κι αυτούς, αλλά και τον αφανή καραγκιοζοπαίκτη κου κουνάει τις φιγούρες πίσω από τον μπερντέ!

Giorgos Ierodiakonos

Τα λόγια μιας σύγχρονης Μπουμπουλίνας ……..Όλοι μαζί σου Κυρά μου !!!

Μετά τα...
η Μακεδονία δεν είναι Ελληνική
το Αιγαίο δεν έχει σύνορα
οι φυσιολογικοί δεν είναι ο κανόνας
οι καμμένοι δεν ήταν νόμιμοι
το μνημόνιο δεν είναι μνημόνιο
οι λαθραίοι δεν είναι λαθραίοι
έρχεται η υπουργάρα ο Τσιρωνης να μας πεί ότι
η σημαία δεν είναι σύμβολο.
Όλα αυτά φυσικά λέγονται στα πλαίσια της Καρανικείου κοσμοθεώρησης ότι το σανό είναι υπερτροφή και ο μπάφος ενεργειακός πλούτος του οργανισμού.
Λοιπόν υπουργάρα μου να σ' ενημερώσω ότι εγώ η Μαρία
Είμαι η μόνη ΠΟΠ Μακεδόνισσα με όλα τα διαπιστευτήρια μου.
Το Αιγαίο σαφώς και έχει σύνορά που θα έπρεπε να είναι απαραβίαστα.
"Είμαι φυσιολογική γιατί πλάστηκα με εσοχές τέτοιες που να ταιριάζουν απόλυτα οι αρσενικές προεξοχές με σκοπό την αναπαραγωγή του είδους μου" .
Αυθαίρετοι είστε όλοι εσείς που καταλάβατε τη Βουλή των Ελλήνων.
Το μνημόνιο είναι υπερχρέωση της χώρας με σκοπό τη διάλυση του Έθνους και ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας της.
Οι λαθραίοι είναι λαθραίοι εφόσον δεν πληρούν την αρχή της νομιμότητας.
Και φυσικά η Σημαία ΜΟΥ είναι όχι απλώς σημαία.
Είναι η αιματοβαμμένη ιστορία της Ελλάδας με όλα τα δάκρυά της προσφυγιάς της
Είναι σύμβολο Ζωής και Θανάτου.
Είστε ελάχιστοι για να ανατρεψετε την λογική και το συναίσθημα μας.
Οσονούπω δέ, θα είστε και αόρατοι.
Στη ΔΕΘ θα σας τα εξηγήσουμε διά ζώσης.
Ανοίξαμε και σας περιμένουμε.
Μαρία Μπαϊραχτάρη

Διονύσιος Καρακαϊδός

 

Πανσέληνος Αυγούστου 2018 ! - Από την κορυφη του Σιβρή, Ωραιοκαστρο Θεσσαλονίκης - Η Πανσέληνος του αυγούστου ήταν θεαματική! Πρώτη φορά ανεβήκαμε βράδυ στο βουνό χωρίς να ανάψουμε τους φακούς μας , το φως ήταν αρκετό! Το μικρό βουνό του Ωραιοκαστρου μας έδωσε μια όμορφη εμπειρία δίπλα στα σπίτια μας γεμάτη πανσέληνο,βουνό και φύση !!! Φωτιάδης Νίκος

Μετά από τον θάνατο του Μ. Αλέξανδρου, ξεκίνησαν τα δεινά για τον Ελληνισμό.

Πότε άφησαν τους Έλληνες στην ησυχία τους να μορφωθούν, να ζήσουν ελεύθεροι και να βρουν τον χρόνο να ανέλθουν πνευματικά; Μετά από τον θάνατο του Μ. Αλέξανδρου, ξεκίνησαν τα δεινά για τον Ελληνισμό. Στην Μακεδονία η μητέρα του η ίδια δολοφονήθηκε δια λιθοβολισμού.
Μετά ήρθε η Ρωμαϊκή επικράτηση για να παραγκωνίσει την Ελλάδα. Μέσα από την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία έρχεται εκείνη της Ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, γνωστή ως ''Βυζάντιο'', που ουδεμία σχέση είχε με τον Έλληνα Βύζαντα. Μέσα από το ''Βυζάντιο'' έρχεται ο χριστιανισμός και από εκεί και μετά ξεκινάει η τετρακοεντή σκλαβιά και ο διαμελισμός της Πατρίδας. Σκλαβιά και θρησκευτική λαίλαπα καταστρέφουν όσια και ιερά Ελλήνων. Διαμελίζεται η Ελλάδα και χάνεται ένα σημαντικό κομμάτι του Ελληνισμού στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου. Μέσα σε αυτά τα 400 χρόνια, βασιλεύει η αμάθεια, η άγνοια της Ελληνικής ιστορίας, Τούρκοι πραγματικοί ήμασταν, όχι ραγιάδες, ούτε δούλοι... ΤΟΥΡΚΟΙ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟΙ. Μέσα σ' αυτά τα σκοτάδια, μερικοί Έλληνες επιφανείς (λόγιοι) του εξωτερικού, μετέδωσαν τις γνώσεις που έγιναν το όπλο της απελευθέρωσης, αλλά κι αυτή ουσιαστικά δεν επήλθε ποτέ. Μια Ελεύθερη Ελλάδα θα μάθαινε τα παιδιά της για τον Όμηρο, τον Δημόκριτο, τον Πυθαγόρα, τον Λεωνίδα, τον Αλέξανδρο, τον Αχιλλέα, τον Οδυσσέα, τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα... Θα μάθαινε στα παιδιά της τα αρχαία Ελληνικά, την γλώσσα των προγόνων τους. Μια ελεύθερη Ελλάδα, όχι μια σκλάβα.
Η σκλάβα εξακολουθεί να μαθαίνει στα παιδιά της όσα και την εποχή της σκλαβιάς: Τον Αβραάμ, τον Ισαάκ, τον Αυνάν, την Θάμαρ κι όλο το Εβραϊκό σκυλολόϊ. Παρ όλα αυτά, ο Έλληνας αναζητητής πάντα, με μυαλό σκέτη φλόγα που δεν αργεί να πάρει φωτιά, αρχίζει από μόνος του να ψάχνει και να βρίσκει. Αρχίζει να μαθαίνει και να γίνεται επικίνδυνος...Πραγματικός Δαίμονας!!! Ήταν η ώρα να ξανά κόψουν τα κεφάλια που άρχισαν να σηκώνονται.
Ήταν η ώρα ενός ακόμη αποκεφαλισμού. Κατοχή, πείνα, καταστροφή βιομηχανικών υποδομών, κλέψιμο του Ελληνικού χρυσού και πτώχευση της χώρας μας.
Παρ' όλα αυτά, αυτή η πτωχευμένη χώρα, έστησε ξανά την δική τους στα πόδια της. Εκείνοι μας γενοκτονησαν, εξαφάνισαν χωρίς οίκτο και με όλη τους την βαρβαρότητα χωριά ολόκληρα από τον Ελληνικό χάρτη κι εμείς ξανά γίναμε σκλάβοι τους για να επιβιώσουμε δίνοντας τους όχι μόνο το αίμα των νεκρών, αλλά και των ζωντανών μας.
Σήμερα η πατρίδα μας βρίσκεται πάλι σε αυτό το σημείο, στο σημείο μηδέν, στο σημείο που οι Έλληνες άρχισαν να βγάζουν επιστήμονες, πρωταθλητές αθλητές, δυνατούς μαθητές που κερδίζουν Ολυμπιάδες κτλ. Είμαστε στο σημείο που η Ελληνική ιστορία και γνώση επανέρχεται (και χάρη του διαδικτύου) με ταχύτατους ρυθμούς και πολύ μικρές αποκλίσεις στις διαφορετικές απόψεις. Είμαστε στο σημείο που τα κεφάλια άρχισαν και πάλι να σηκώνονται και να ξεχωρίζουν όπως δεκάδες άλλες φορές στο παρελθόν. Τι πιστεύετε λοιπόν, ότι όλοι αυτοί που στέκονται απέναντι μας θα μείνουν με τα χέρια σταυρωμένα;
Όταν δεν γνωρίζεις καλά την ιστορία σου, και όταν επιδεικτικά την αγνοείς, είσαι υποχρεωμένος να την ξαναζήσεις. Δυστυχώς έρχονται πολύ δύσκολες μέρες. Ετοιμαστείτε Έλληνες, και πάλι νικητές εμείς θα είμαστε.

Μιχάλης Βαρελάς

ΚΥΡΗΣΕΤΑΙ Ο ΤΥΜΒΟΣ ΜΝΗΜΕΙΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ UNESCO

ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΠΟΥ ΑΝΑΔΥΕΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΥΒΡΗ ΤΩΝ ΑΝΘΕΛΛΗΝΩΝ ΕΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΕΛΛΑΔΟΣ.
ΚΥΡΗΣΕΤΑΙ Ο ΤΥΜΒΟΣ ΜΝΗΜΕΙΟ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ UNESCO

http://www.newsit.gr/…/amfipoli-megas-aleksandros-tafos-ske…
http://www.newsit.gr/…/pws-itan-armamaksa-soros-megalou-ale…
http://www.makeleio.gr/?p=190983
http://www.katohika.gr/…/…/ypogiini-pyli-stin-amfipoli.html…
http://pitharipandoras.blogspot.gr/2014/09/blog-post_94.html
http://www.seleo.gr/…/148929-ti-symvolizoun-oi-karyatides-t…

Γράφει ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ
Ποιος είναι θαμμένος μέσα σε αυτό το Μαυσωλείο;
Αυτοί, που θέλησαν να «θάψουν» ζωντανούς τους Έλληνες,
θα την «πατήσουν» από τους νεκρούς που θα «ξεθάψουν».
Η Ελλάδα παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα την ανακάλυψη του τάφου τής Αμφίπολης και μαζί μ” αυτήν παρακολουθεί και ο υπόλοιπος κόσμος …
Παρακολουθεί ένα αρχαίο δημιούργημα να «ξαναβλέπει» το φως του ηλίου μετά από αιώνες «βύθισης» στο απόλυτο σκότος. Ο πλούτος, που χαρακτηρίζει την κατασκευή, ο χώρος, όπου αυτή τοποθετείται, καθώς και η μέριμνα κάποιων αρχαίων να προστατεύσουν τον «ένοικό» της από την αρπαγή, «αποκαλύπτουν» την ταυτότητά του …Πολύ συγκεκριμένοι Μακεδόνες είχαν αυτές τις προδιαγραφές και στην πραγματικότητα μόνον ένας.
Ολόκληρη η κατασκευή μαρτυρά δημόσια κατασκευή και όχι ιδιωτική. Ιδιώτης δεν θα μπορούσε κτίσει μια τέτοια κατασκευή για τάφο. Ιδιώτης Μακεδόνας, ακόμα κι αν διέθετε υψηλό αξίωμα – και βέβαια τα χρήματα που απαιτούσε το εγχείρημα – δεν θα τολμούσε να το κάνει. Δεν θα τολμούσε κάποιος στρατηγός, όσο πλούσιος κι αν ήταν, να κάνει κάτι τέτοιο, γιατί μια τέτοια απόπειρα θα θεωρούνταν πολιτική πρόκληση απέναντι στη βασιλική οικογένεια τής Μακεδονίας.
Δεν είναι δυνατόν ο τάφος του Φιλίππου – θεμελιωτή και μεγάλου βασιλέα τής Μακεδονίας – να μοιάζει μπροστά του σαν ταπεινό «περίπτερο». Δεν είναι δυνατόν οι τάφοι των Μακεδόνων βασιλέων να είναι κατασκευασμένοι από «ταπεινό» πωρόλιθο που τον σοβάτιζαν και ο τάφος ενός απλού ιδιώτη να είναι ένας μικρός «Παρθενώνας» από ατόφιο και πανάκριβο μάρμαρο. Τέτοια «μεγαλοπιάσματα» δεν δικαιολογεί ούτε καν η ασιατική κατάκτηση, γιατί τον ίδιο καιρό είχε ταφεί στις Αιγές ο αδερφός του Μεγάλου Αλεξάνδρου – και εν ενεργεία βασιλιάς της Μακεδονίας – Φίλιππος ο Αριδαίος σε έναν κλασικό μακεδονικό και άρα ταπεινό τάφο.
Όμως, ακόμα και απλά στο πρακτικό επίπεδο να το εξετάσει κάποιος, δεν θα τολμούσε κάποιος ιδιώτης να το επιχειρήσει. Θα κινδύνευε – αν το επιχειρούσε ζωντανός – να χαρακτηριστεί τρελός και, αν το έδινε «εντολή» στους κληρονόμους, απλά δεν θα το εκτελούσαν σε αυτόν τον βαθμό. Δεν μπορούμε να φανταστούμε κάποιον να δρομολογεί ζωντανός και να επιβλέπει ένα τέτοιο μακάβριο έργο, εφόσον είναι σίγουρο πως οι κληρονόμοι του δεν θα ήταν τόσο γενναιόδωροι, αν εκείνος εγκατέλειπε τα εγκόσμια. Αυτό το έργο είναι δημόσιο και ο «ένοικός» είχε την «υπομονή» να περιμένει να τον τοποθετήσουν εκεί, εφόσον ήταν ήδη πεθαμένος. Τον δημόσιο χαρακτήρα αυτού του Μνημείου τον «φωνάζει» και η θέση στην οποία έχει τοποθετηθεί …Είναι τοποθετημένο σε ένα σημείο, το οποίο «επιβλέπει» την πόλη και αυτό από μόνο του «λέει» πολλά πράγματα.
Ακριβώς αυτή η τοποθεσία αποκαλύπτει τη σημαντικότητα του «ενοίκου». Καμία – και ειδικά ελληνική κοινωνία – δεν θα ανεχόταν επί μακρόν έναν κοινό ιδιώτη σε μια τόσο προκλητική επιλογή. Όσα χρήματα κι αν είχε αυτός ο ιδιώτης, η τοπική κοινωνία θα αντιδρούσε …Θα «αντιδρούσε», είτε ενεργητικά είτε παθητικά, εις βάρος αυτής της επιλογής. Είτε θα είχε καταστρέψει η ίδια μέσα στον χρόνο τον τάφο είτε θα τον είχε αφήσει στο έλεος των τυμβωρύχων. Η ίδια η κοινωνία, δηλαδή, θα είχε λεηλατήσει το έργο πριν το απειλήσει ο χρόνος. Θα είχε λεηλατήσει τα πλούσια κτερίσματα, αναζητώντας χρυσό και θα είχε λεηλατήσει και το ίδιο το κτίσμα, αναζητώντας πανάκριβα οικοδομικά υλικά. Ποιοι θα το προστάτευαν; …Οι κληρονόμοι;
Το να φτιάξει δηλαδή ένας ιδιώτης ένα τέτοιο «μνημείο» δεν ήταν μόνον τεχνικά δύσκολο και δαπανηρό, αλλά ταυτόχρονα ήταν και μάταιο, εφόσον δεν θα επιτελούσε τον ρόλο για τον οποίο είχε γίνει και ήταν η αιώνια «μνημόνευση» του «ενοίκου» του. Μέσα σε λίγα χρόνια θα εξαφανιζόταν καί αυτό καί το όνομα του «ενοίκου» του. Άρα εκ των δεδομένων δεν έχουμε να κάνουμε με ιδιωτικό τάφο, αλλά με δημόσιο μνημείο …Μνημείο κάποιου, που συνέφερε την τοπική κοινωνία να υπάρχει εκεί όπου βρισκόταν και άρα να το προστατεύει …Μνημείο, το οποίο τής έδινε «δύναμη» και «φήμη», εφόσον αυτά είναι τα ζητούμενα για μια πόλη …Μνημείο πραγματικό, που δεν ήταν τάφος …Μνημείο πραγματικό, που ήταν μαυσωλείο …Μνημείο, που γύρω από αυτό θα «χτιζόταν» μια κατάσταση …Μνημείο με έναν τρομερό μαρμάρινο περίβολο σε τέλειο κύκλο, που γύρω του θα μπορούσε να «χτιστεί» μια μεγάλη Πρωτεύουσα …Μνημείο, το οποίο κυριαρχούσε στον χώρο και φαινόταν από παντού, εφόσον πάνω του δέσποζε ο φοβερός και τρομερός λέοντας της Αμφίπολης. Κάποιοι έβλεπαν τον λέοντα στην κορυφή του λόφου και αισθάνονταν ασφαλείς από την «ισχύ» του.
Αυτό δεν ήταν πρωτοφανές για την αρχαία Ελλάδα …Συνέβαινε ακόμα και στην πόλη των πόλεων για τους Έλληνες …Στην Αθήνα …Ο βασιλιάς Κέκροπας θεωρούνταν πως είναι θαμμένος στην Ακρόπολη και όχι κάποιος μεγαλοκτηματίας και τυρέμπορας από τα Μεσόγεια, επειδή είχε χρήματα και έμπνευση να αγοράσει «οικόπεδο» στον μεγάλο βράχο τής Αθήνας. Μόνον βασιλιάς μπορούσε να ταφεί εκεί και σταδιακά γύρω από εκείνον τον τάφο να δημιουργηθούν και άλλοι λατρευτικοί χώροι, οι οποίοι συνδέονταν με την ιστορία της πόλης …Ο Κέκροπας, ο ιδρυτής και βασιλιάς της Αθήνας …Ο Κέκροπας, που οι Αθηναίοι ήθελαν να βρίσκεται «ψηλά» και να τους «παρακολουθεί».
Σε αυτόν τον Κέκροπα έκαναν ένα ταφικό Μνημείο, τον οποίο «φυλούσαν» και «συντρόφευαν» στον αιώνιο ύπνο του οι Καρυάτιδες. Σε αυτόν τον Κέκροπα, ο οποίος λατρευόταν σαν «φιδόμορφος» θεός, απέδιδαν τιμές. Ο μέγας Κέκροπας, ο οποίος ήταν ο κριτής ανάμεσα στην Αθηνά και τον Ποσειδώνα για το ποιος θα ήταν ο κηδεμόνας και προστάτης της κορυφαίας πόλης των Ελλήνων, της Αθήνας.
Κρατάμε δηλαδή τρία στοιχεία από τον Κέκροπα: …»Ιδρυτής» …»Καρυάτιδες» …και «Φιδόμορφος»..
Η τιτανομαχία των επιγόνων.
Αυτό, το οποίο πρέπει να κάνουμε τώρα, είναι να ψάξουμε να δούμε ποιος Μακεδόνας θα μπορούσε να λειτουργήσει ως «Κέκροπας» για την Αμφίπολη και βέβαια για τη Μακεδονία. Αναζητούμε δηλαδή έναν «Κέκροπα» για τη Μακεδονία και όχι έναν κοινό βασιλιά – και πολύ περισσότερο έναν απλό ιδιώτη—. Τέτοιος «Κέκροπας» δεν μπορούσε να είναι κάποιος τυχαίος στρατηγός τού Αλεξάνδρου …Ούτε καν ένας κοινός βασιλιάς της Μακεδονίας, απ’ αυτούς που ακολούθησαν στα χρόνια μετά τον θάνατο του αυτοκράτορα. Αναζητούμε λοιπόν κάποιον, ο οποίος θα μπορούσε να λειτουργήσει ως «αρχή» για την πόλη ή την Μακεδονία …Κάποιον, ο οποίος θα της έδινε «δύναμη» στην αβυσσαλέα μάχη των αυτοκρατορικών επαρχιών για την επικράτηση …Κάποιον, του οποίου η σχέση με τον νεκρό αυτοκράτορα θα έδινε στη Μακεδονία το δικαίωμα να διεκδικεί «πρωτεία» στην μετά Αλεξάνδρου εποχή.
Για να το καταλάβει κάποιος αυτό με βάση την λογική, θα πρέπει να «μεταφερθεί» στον χρόνο όπου έγιναν όλα αυτά. Βρισκόμαστε στο μέσον μιας πρωτοφανούς σε ένταση και πάθη σύγκρουσης των επιγόνων για την κυριαρχία. Αδίστακτοι και αποδεδειγμένα ικανοί άνθρωποι μοιράζονταν μεταξύ τους μια αυτοκρατορία και η σύγκρουση για την κυριαρχία ήταν αβυσσαλέα. Για αυτήν την κυριαρχία ο Πτολεμαίος ρίσκαρε να έρθει σε σύγκρουση με τους πάντες, «απαγάγοντας» το ταριχευμένο πτώμα τού Αλεξάνδρου. Γιατί το απήγαγε; Για συναισθηματικούς λόγους; …Όχι βέβαια. Το «απήγαγε», για να αποκτήσει το απόλυτο πλεονέκτημα απέναντι στους ανταγωνιστές τους και «συγκληρονόμους» τής αυτοκρατορίας …Το «απήγαγε», για να εξασφαλίσει τα «πρωτεία» της επόμενης ημέρας …Το απήγαγε, για να δημιουργήσει τον θεμέλιο «Κέκροπα» του δικού του βασιλείου.
Γνώριζε ο Πτολεμαίος ότι αυτός, ο οποίος θα διατηρούσε στην Πρωτεύουσά του το λείψανο του Θεανθρώπου θα είχε το απόλυτο πλεονέκτημα …Θα ήταν πάντα ο «πρώτος», ακόμα κι αν η ισορροπία δυνάμεων τον έκανε «ίσο» με τους άλλους. Ποιος όμως θιγόταν πιο πολύ από αυτήν του την ενέργεια; …Αυτός, ο οποίος περίμενε να «φιλοξενήσει» το πιο ισχυρό σύμβολο εξουσίας στον κόσμο …Η Μακεδονία. Η Μακεδονία ήταν αυτή η οποία έχασε, εξαιτίας τής αυθαιρεσίας του Πτολεμαίου …Η Μακεδονία τού αδίστακτου Αντίπατρου …Η Μακεδονία, η οποία ανταγωνιζόταν για την πρωτοκαθεδρία τις υπόλοιπες αυτοκρατορικές επαρχίες. Ανταγωνίζονταν θηρία εκείνης της εποχής …Θηρία πλούτου και ισχύος, όπως η Βαβυλώνα του Σέλευκου ή η Αίγυπτος του Πτολεμαίου.
Το μόνο συγκριτικό πλεονέκτημα της φτωχής αναλογικά Μακεδονίας ήταν η «καταγωγή» του Αυτοκράτορα. Όμως, αυτό το πλεονέκτημά της τής το αφαίρεσε ο Πτολεμαίος με την αρπαγή τού λειψάνου. Τι απέμενε λοιπόν στη Μακεδονία ως «όπλο» μετά από αυτήν την απαγωγή; …Αυτό, το οποίο μισούσε ο Κάσσανδρος …Η μητέρα τού Αλέξανδρου και ο γιος του. Αυτός ο τελευταίος, θεωρητικά, ήταν το απόλυτο πλεονέκτημα της Μακεδονίας …Ο υιός τού ζωντανού Θεού. Απέναντι στην Αίγυπτο, που κρατούσε το λείψανο του Αλεξάνδρου, η Μακεδονία διέθετε τον ζωντανό γιο τού νεκρού. Απέναντι στον μεγάλο «Κέκροπα» της αυτοκρατορίας η Μακεδονία είχε στη διάθεσή της έναν μικρότερο, αλλά απόλυτα αυθεντικό «Κέκροπα».
Όμως, αυτό το πλεονέκτημα της Μακεδονίας ήταν δίκοπο μαχαίρι για τον στρατηγό της και τις φιλοδοξίες του να γίνει βασιλιάς. Ήταν η αχίλλειος πτέρνα τού Κάσσανδρου. Ποιος όμως ήταν ο Κάσσανδρος; …Ο Κάσσανδρος ήταν ο γιος τού Αντίπατρου, ο οποίος ήταν ο ισχυρός άντρας της Μακεδονίας και στην πραγματικότητα έλεγχε τη Μακεδονία τόσο κατά το διάστημα της απουσίας του Αλεξάνδρου όσο και μετά τον θάνατό του …Ο Κάσσανδρος ήταν ο δυσαρεστημένος γιος του Αντίπατρου, εφόσον μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου ο πατέρας του επέλεξε ως επίτροπο της Μακεδονίας τον στρατηγό Πολυπέρχονα και όχι τον ίδιο τον γιο του.
Όμως, ο Πολυπέρχονας ήταν έμπιστος και της Ολυμπιάδας …Έμπιστος της μητέρας του Αλεξάνδρου …Έμπιστος μιας «λέαινας», η οποία μπήκε και η ίδια μέσα στη θηριώδη μάχη των επιγόνων με εξίσου ανθρωποκτόνα και αδίστακτα χαρακτηριστικά. Μέσα σε ένα περιβάλλον με πολύ ανταγωνισμό και μίσος υπήρχε και η έγκυος γυναίκα τού Αλεξάνδρου, η οποία κυοφορούσε τον γιό του. Η φουκαριάρα η Ρωξάνη μπήκε – σχεδόν παιδί – σε ένα ξένο και θανατηφόρο περιβάλλον, όπου δεν ήξερε αν θα ξημέρωνε γι” αυτήν η επόμενη ημέρα …Ένα περιβάλλον, στο οποίο δεν ήξερε ούτε καν να συνεννοηθεί μαζί του. Ο Αλέξανδρος ο 4ος πριν καν περπατήσει είχε μπλέξει σε τεράστιες ίντριγκες. Ήταν ο «μέσο» τής γιαγιάς του Ολυμπιάδας να εξουσιάζει στη Μακεδονία. Η Ολυμπιάδα είχε σκοτώσει, για τα δικαιώματα του εγγονού της, τον βασιλιά τής Μακεδονίας και ετεροθαλή αδερφό τού Μεγάλου Αλεξάνδρου τον Φίλιππο τον Αριδαίο. Εξαιτίας εκείνου του φόνου ο μικρός Αλέξανδρος ανακηρύχθηκε βασιλιάς της Μακεδονίας, υπό την κηδεμονία του Αντίπατρου.
Ο Αντίπατρος, όμως, όπως είπαμε, δεν ήταν μόνον «κηδεμόνας» τού Αλεξάνδρου του 4ου …Ήταν και κηδεμόνας τού γιου του Κάσσανδρου …Ήταν ο πατέρας ενός φιλόδοξου γιου, ο οποίος δεν δίσταζε να σκοτώσει όποιον έμπαινε εμπόδιο στις φιλοδοξίες του …ενός γιου, ο οποίος πολέμησε με πάθος και τελικά νίκησε τον πανίσχυρο Επίτροπο της Μακεδονίας τον Πολυπέρχονα. Νίκησε τον συνεργάτη και σύμμαχο της Ολυμπιάδας, αφήνοντάς την στην πραγματικότητα απροστάτευτη. Χωρίς τον Πολυπέρχονα μπροστά του και με τον πατέρα του Αντίπατρο να έχει ήδη πεθάνει, ο Κάσσανδρος ήταν επικίνδυνος.
Αυτός ο επικίνδυνος άνθρωπος έβλεπε τον μικρό διάδοχο ως απειλή. Ήταν το «κεφάλαιο» της οικογένειάς του, ως «κηδεμονευόμενος» από τον πατέρα του, αλλά ήταν ταυτόχρονα και απειλή, εφόσον, μόλις θα ενηλικιωνόταν, θα τελείωνε και η εξουσία των «Αντιπατριδών». Η «κηδεμονία» τού γιου τού Αλεξάνδρου ήταν το μεγάλο του πλεονέκτημα στη μάχη των επιγόνων, αλλά από την άλλη ήταν ο ζωντανός-»θάνατος» γι” αυτόν, εφόσον εκείνος ήταν ο νόμιμος βασιλιάς τής Μακεδονίας. Ο κόπος του, δηλαδή, για τη διοίκηση και την οργάνωση της Μακεδονίας θα πήγαινε χαμένος σε περίπτωση που ο νόμιμος διάδοχος ενηλικιωνόταν και διεκδικούσε τα δικαιώματά του.
Τι έκανε λοιπόν; …Το πιο ασφαλές γι” αυτόν …Τον κράτησε ζωντανό για όσο διάστημα συνέφερε τον ίδιο να παριστάνει τον ελέω Αλεξάνδρου κηδεμόνα – και ο μικρός διάδοχος δεν μπορούσε να εκφράσει φιλοδοξίες – και μετά τον δολοφόνησε …Τον σκότωσε, για να τον «λατρέψει» …Τον σκότωσε, για να διατηρεί ένα «λείψανο» θεωρητικά ανάλογης αξίας με αυτό τού Αλεξάνδρου στην Αίγυπτο …Αυτό, που λέει ο λαός: «θα σε κάψω Γιάννη, για ν” αλείψω λάδι» …Αυτό έκανε ο Κάσσανδρος. Αυτό, όμως, δεν το έκανε μόνος του …Δεν θα τολμούσε να το κάνει μόνος του …Δεν θα τολμούσε να σκοτώσει τη μητέρα, τη σύζυγο και τον γιο τού Αλεξάνδρου …Δεν θα τολμούσε να αμφισβητήσει το βασιλικό «αίμα» χωρίς την υποστήριξη όλων των μεγάλων «σφετεριστών» τού Θρόνου.
Είναι βέβαιον δηλαδή ότι την απόφαση για την εξόντωση και άρα για τη βίαιη παύση της «γραμμής» του βασιλικού αίματος του Αλεξάνδρου την πήραν από κοινού ο Κάσσανδρος, ο Πτολεμαίος, ο Αντίγονος και ο Σέλευκος. Δεν υπήρχε περίπτωση μόνος του ο Κάσσανδρος να πάρει αυτού του είδους την απόφαση. Όλοι οι Έπαρχοι-Στρατηγοί συμφώνησαν να «διακόψουν» την «αλυσίδα» διαδοχής του Αλεξάνδρου. Άλλωστε το δικαίωμά τους τούς το είχε δώσει ο ίδιος ο Αλέξανδρος. Για διάδοχό του δεν επέλεξε τον γιο του …Επέλεξε τον «καλύτερο», ενεργοποιώντας μια έκρηξη συγκρούσεων, η οποία φτάνει μέχρι τις ημέρες μας. Η σύγκρουση της Νέας Ρώμης με την Ρώμη ή αυτή της Νέας Ρώμης με την Μόσχα ανήκει σε εκείνη την επιλογή τού Αλεξάνδρου.
Η «Αλεξάνδρεια» της Μακεδονίας.
Από τη στιγμή που ο Κάσσανδρος «καθάρισε» τον ανταγωνισμό, ήταν έτοιμος να «χτίσει» τη δική του Μακεδονία …Τη Μακεδονία της Νέας τότε Εποχής …Την ισχυρή Μακεδονία, η οποία δεν θα είχε σχέση με την παλιά ασθενική Μακεδονία. Έτσι κι αλλιώς δεν τον συνέφερε να ταυτιστεί με την παλιά πρωτεύουσα της Μακεδονίας. Δεν τον «σήκωνε» η Μακεδονία της Πέλλας, ειδικά μετά τη βαρβαρότητα που επέδειξε εις βάρος της Ολυμπιάδας.
Η δική του Μακεδονία θα είχε πρωτεύουσά της την Αμφίπολη. Η δική του Μακεδονία μαζί με τη Θράκη τού Λυσίμαχου, που «συναντιόνταν» στην Αμφίπολη …Νέος βασιλέας, νέα Πρωτεύουσα. Θα έκανε ό,τι έκαναν και οι υπόλοιποι διάδοχοι στρατηγοί τού Αλεξάνδρου. Η Αμφίπολη του Κασσάνδρου θα μπορούσε να μπει σε έναν ανταγωνισμό με την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου για το ποιος έχει την πρωτοκαθεδρία στον ελληνικό κόσμο με βάση την αξία του Relic που η κάθε μία διατηρούσε υπό την κατοχή της…
…Έναν ανταγωνισμό, όπως αυτόν της Ρώμης με την Νέα Ρώμη, όπου η Ρώμη πάντα θεωρούσε πως έχει το πλεονέκτημα, γιατί είχε το «λείψανο» του «δικαιούχου» Πέτρου, και ο Πέτρος ήταν ο πρώτος επίσκοπος της Ρώμης. Αιώνες δηλαδή πριν το «δίδυμο» Ρώμης-Νέας Ρώμης κάποιοι προσπάθησαν να στήσουν ένα δίδυμο Αλεξάνδρειας-Αμφίπολης. Γι” αυτόν τον λόγο απέναντι στο «Σήμα» της Αλεξάνδρειας, που εκείνη την εποχή χτιζόταν, έβαλε το Μνημείο της Αμφίπολης, που κι αυτή φιλοδοξούσε να χτιστεί ανάλογα γύρω από το δικό της «Σήμα». Η Αμφίπολη προβλεπόταν να είναι η πρωτεύουσα της Μακεδονίας τής Νέας Εποχής …Της εποχής μετά την ασιατική κατάκτηση και τον θάνατο του Αλεξάνδρου.
Η Αμφίπολη είχε όλες τις προδιαγραφές να γίνει η νέα πρωτεύουσα της νέας Μακεδονίας. Γιατί; …Γιατί «συνέδεε» τη Μακεδονία με τον υπόλοιπο ελληνισμό …Συνέδεε τη Μακεδονία τόσο με την Αθήνα όσο και με τη Σπάρτη. Η Αμφίπολη ήταν για αιώνες το πολύτιμο «πετράδι» τής Μακεδονίας …Το μήλον της έριδος για όλες της μεγάλες δυνάμεις του ελληνισμού. Για «χάρη» της, στην περίφημη μάχη τής Αμφίπολης, είχαν σκοτωθεί ταυτόχρονα οι δύο μονομάχοι στρατηγοί …Ο Σπαρτιάτης Βρασίδας και ο Αθηναίος Κλέωνας. Εξαιτίας της ο στρατηγός Θουκυδίδης εξορίστηκε από την Αθήνα και έγινε στη συνέχεια ιστορικός. Στη «μάχη» των Ελλήνων για την κατάκτηση της πόλης θα επικρατούσαν τελικά οι Μακεδόνες και αυτός ήταν ένας συμβολισμός χρήσιμος για την επιλογή της νέας Πρωτεύουσας.
Η Αμφίπολη ήταν η πλέον διάσημη πόλη της Μακεδονίας και το καλύτερο ήταν πως δεν είχε σχέση με την «παλιά» Μακεδονία του Φιλίππου. Διατηρούσε «σχέση» μόνον με τον Αλέξανδρο, εξαιτίας του γιου του …Εξαιτίας τού «λείψανου» εκείνου, το οποίο βρισκόταν εκεί, για να υπενθυμίζει στους πάντες τα «πρωτεία» τής Μακεδονίας. Ως πόλη είχε προδιαγραφές να γίνει Πρωτεύουσα, εφόσον ήταν χτισμένη σε ένα πλούσιο δέλτα ενός μεγάλου ποταμού της Μακεδονίας και θεωρητικά «έμοιαζε» με την μεγάλη ανταγωνίστριά της από την «απέναντι» μεριά τής Μεσογείου …Μια ανταγωνίστρια, η οποία εκείνη τη στιγμή υπολειπόταν, εφόσον στην κυριολεξία ήταν ένα υπό ανέγερση κενό «οικόπεδο». Η Αμφίπολη διέθετε πλούσια γη και επιπλέον ήταν γνωστή και για τα μεταλλεία χρυσού …Ήταν ο διάσημος «ναύσταθμος» της Μακεδονίας και ο τόπος απ’ όπου απέπλευσε ο στόλος τού Αλεξάνδρου για τη μεγάλη κατάκτηση.
Είχε δηλαδή όλα τα φυσικά – αλλά και «συμβολικά» – πλεονεκτήματα που απαιτούσε η Πρωτεύουσα μιας Μακεδονίας, η οποία θα «δήλωνε» την νέα ταυτότητά της στην νέα μετά Αλέξανδρο εποχή. Η Αμφίπολη προετοιμαζόταν για έναν τόσο μεγάλο ρόλο ακόμα και πριν από τον θάνατο του Αλεξάνδρου. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Αμφίπολη βρίσκεται «απέναντι» από το όρος Άθω …Απέναντι από το σημερινό Άγιο Όρος. Δεσπόζει σε ένα σημείο, το οποίο έχει θέα ολόκληρο τον Στρυμονικό κόλπο. Γιατί αυτό είναι σημαντικό; …Γιατί εκεί ακριβώς, απέναντι από την Αμφίπολη, ο αρχιτέκτων Δεινοκράτης πρότεινε στον Αλέξανδρο να του φτιάξουν το ΜΕΓΑ μνημείο για την αυτοκρατορία του …Να μετατρέψουν ολόκληρο το βουνό σε ένα γλυπτό τού Αλεξάνδρου.
Το μαυσωλείο και οι συμβολισμοί του.
Αυτό, το οποίο βλέπουμε σήμερα σαν τάφο, δεν χτίστηκε ως τάφος …Δεν χτίστηκε για να ταφεί, αλλά χτίστηκε για να επιδειχθεί …Με χρήματα του μακεδονικού κράτους και με εντολές του Κασσάνδρου χτίστηκε ως Μαυσωλείο …Μαυσωλείο, το οποίο φιλοξενούσε σίγουρα τον Αλέξανδρο τον 4ο και την Ρωξάνη και ίσως και την Ολυμπιάδα – αν ο Κάσσανδρος είχε «σώσει» κάτι από το λείψανό της μετά τον βάρβαρο λιθοβολισμό της – …Μαυσωλείο, το οποίο μπορεί να προβλεπόταν να φιλοξενήσει και τον ίδιο τον Κάσσανδρο μετά τον θάνατό του …Μαυσωλείο, το οποίο στην ολοκληρωμένη μορφή του «φιλοξενούσε» τον «γενάρχη» τού βασιλείου και τον πρώτο διάδοχο και θεμελιωτή του …Μαυσωλείο όμοιο στη λογική με αυτό του Λένιν στη σοβιετική Ρωσία ή του Ναπολέοντα στην αστική Γαλλία …Μνημείο επισκέψιμο, το οποίο να προκαλούσε τον θαυμασμό των επισκεπτών του …Μνημείο, το οποίο πιστοποιούσε τα «πρωτεία» τής πόλης …Μνημείο, το οποίο «μαρτυρούσε» την ταυτότητα της πόλης …Μνημείο, το οποίο έδινε λάμψη στην πόλη που το φιλοξενούσε.
Όλη η «αρχιτεκτονική» του αυτό «μαρτυρά». Δεν είναι επιφανειακό μνημείο, αλλά «ημιβυθισμένο», ώστε να συμβολίζει την «κάθοδο» προς τον Κάτω Κόσμο …Ένα «πέρασμα» από τον Άνω στον Κάτω Κόσμο. Στην πορεία προς το εσωτερικό του συνδέει όλα τα στοιχεία, τα οποία «οδηγούν» τον επισκέπτη στο επιθυμητό συμπέρασμα μέσα από μια κλιμάκωση εικόνων και άρα και συναισθημάτων. Για να εντυπωσιάζει ανθρώπους και όχι θεούς – που δεν εντυπωσιάζονται από τέτοια πράγματα – έχει φτιαχτεί το υπέροχο αυτό μνημείο. Το μνημείο θα είχε για την Αμφίπολη τη σημασία που είχε για την Αθήνα η Ακρόπολή της. Όλα θα γίνονται γύρω από αυτό. Η ίδια η πολεοδομική ανάπτυξη της πόλης θα γινόταν γύρω από αυτό. Απλά, επειδή μιλάμε για πανίσχυρο αυτοκρατορικό κέντρο, δεν θα γινόταν σε θωρακισμένη θέση, όπως η Ακρόπολη των Αθηνών, αλλά σε ένα απλά ορατό σημείο …Σε έναν λόφο. Δεν υπήρχε εχθρός, ο οποίος να απειλούσε – εκείνη την εποχή τουλάχιστον – την πανίσχυρη Μακεδονία.
Οι συμβολισμοί, όμως, ήταν εμφανείς μέσα στο Μαυσωλείο. Η ταύτιση της Μακεδονίας με τον ελληνισμό – και ειδικά την Αθήνα – ήταν επιλογή τού ίδιου του Αλεξάνδρου …Επιλογή τού ίδιου του Στρατηγού Αυτοκράτορα. Άρα η Πρωτεύουσα της Μακεδονίας, για να «επιδεικνύει» αυτήν τη σχέση, θα είχε μια ανάλογη με την Αθήνα λογική στη «θεμελίωσή» της. Θα είχε και αυτήν τον ιδρυτή «Κέκροπά» της. Από τη στιγμή που δεν ήταν δυνατόν να έχει η Μακεδονία στα «σπλάχνα» της τον Αλέξανδρο, η δεύτερη καλύτερη επιλογή ήταν ο γιος του …Ο φυσικός γιος τού Θεανθρώπου …και άρα ο Αλέξανδρος ο 4ος θα γινόταν ο «Κέκροπας» της νέας Πρωτεύουσας. Αυτός θα ήταν ο πρώτος βασιλιάς τής Νέας Μακεδονίας. Με αυθεντικό αίμα από τον ίδιο τον αυτοκράτορα πατέρα του. Αυτός θα κοιτούσε από «ψηλά» την Αμφίπολη και θα την «προστάτευε».
Αυτός ο «Κέκροπας», όμως, θα έπρεπε να είναι επίσης «φιδόμορφος» βασιλιάς. Γιατί; …Γιατί αυτό προβλέπουν οι ταυτίσεις και οι συμβολισμοί. Ήταν «φιδόμορφος» όμως ο Αλέξανδρος ο 4ος; …Βεβαίως και ήταν, γιατί ήταν γιος του Αλεξάνδρου …Γιατί ήταν εγγονός της Ολυμπιάδας. Γιατί την είχαν κατηγορήσει την Ολυμπιάδα, όταν ήταν νέα και περίμενε να γεννήσει τον Αλέξανδρο; …Για την περίεργη αγάπη της για τα φίδια …Τόσο περίεργη και τόσο μεγάλη, που κάποιοι έλεγαν ότι με αυτά κοιμόταν, εφόσον τα αντιλαμβάνονταν σαν μια μεταμόρφωση του Δία. Αυτό, που περιγράφει ο πίνακας του Ρομάνο. Ως «Κέκροπας», δηλαδή, ο Αλέξανδρος ο 4ος είχε την «φιδίσια» καταγωγή. Τι έλλειπε στον συμβολισμό; …Οι Καρυάτιδες, για να τον «συντροφεύουν» στο αιώνιο «ταξίδι» του …Οι Καρυάτιδες, οι οποίες θα τον «προστάτευαν» σε αυτό το «ταξίδι».
Ποιος «έθαψε» ένα μνημείο;
Ο φόβος των Ρωμαίων.
Από εδώ και πέρα, όμως, αρχίζουν άλλα μυστήρια. Για κάποιον λόγο κάτι πολύ σημαντικό άλλαξε και οι ίδιοι οι Μακεδόνες αποφάσισαν να το «θάψουν». Αυτό, το οποίο λίγες ημέρες πριν το θεωρούσαν κορυφαίο κεφάλαιό τους, αποφάσισαν να το «εξαφανίσουν» από προσώπου Γης …Έθαψαν μόνοι τους τον «θησαυρό» τους. Αυτό είναι δεδομένο ότι συνέβη …Το «έθαψαν» το μνημείο – καί από μέσα καί από έξω—, ώστε να τον κάνουν απολύτως «αόρατο» και απροσπέλαστο στους πάντες. Γιατί μπορεί να το έκαναν αυτό; Γιατί μπορεί κάποιος να επιχειρήσει να θάψει τον «θησαυρό» του; …Για να μην του τον πάρουν. Για να τον προστατεύσει με την πονηριά σε μια εποχή που δεν μπορεί να τον υπερασπιστεί με τη δύναμη.
Πότε οι Μακεδόνες βρέθηκαν στην απόλυτη αδυναμία να προστατεύσουν το «κεφάλαιό» τους; …Όταν έχασαν τον πόλεμο με τους Ρωμαίους ..Όταν οι Ρωμαίοι μπήκαν μέσα στη Μακεδονία και άρπαζαν ό,τι πολύτιμο έβρισκαν. Αυτό έγινε όταν χάθηκε η μάχη των Κυνός Κεφαλών (197 π.Χ.). Το θάψιμο του Μαυσωλείου, δηλαδή, πιθανότατα να έγινε εκατό χρόνια μετά την ανέγερσή του. Πιθανότατα για έναν αιώνα να λειτουργούσε το Μαυσωλείο ως επισκέψιμο μνημείο. Μετά την ήττα από τους Ρωμαίους το Μνημείο αυτό απλά «χάθηκε» από το πρόσωπο της Γης. Χάθηκε, γιατί αυτή ήταν η μόνη επιλογή που είχαν οι Μακεδόνες, εφόσον ήθελαν να προστατεύσουν το «κεφάλαιό» τους.
Υπό αυτό το πρίσμα βλέπουμε πως όλα αλλάζουν. Δεν είναι έτσι όπως τα νομίζαμε μέχρι τώρα. Αυτό σημαίνει ότι και ο Λέοντας τής Αμφίπολης, ο οποίος βρέθηκε σπασμένος κάπου στις λάσπες των λιμναζόντων νερών του Στρυμόνα, δεν είναι αποτέλεσμα της βαρβαρότητας των Ρωμαίων, όπως πίστευαν κάποιοι μέχρι τώρα. Επιλογή των Μακεδόνων ήταν να τον σπάσουν και να τον θάψουν μέσα στις λάσπες, προκειμένου να μην «αποκαλύπτει» την ακριβή θέση τού Μνημείου, του οποίου αποτελούσε λειτουργικό μέρος.
Από εκεί και πέρα επιλογή τους ήταν να το θάψουν εξ’ ολοκλήρου …Ολόκληρο το μνημείο, μαζί με τον εντυπωσιακό μαρμάρινο περίβολό του. Το Μνημείο το έθαψαν εξωτερικά, ώστε να μην το εντοπίσουν οι Ρωμαίοι και το έθαψαν και εσωτερικά, ώστε να το προστατεύσουν από τους «ποντικούς» τής τυμβωρυχίας. Το μνημείο, δηλαδή, ετάφη με δύο διαφορετικούς τρόπους, για να εξυπηρετήσει δύο διαφορετικούς σκοπούς …Για να αποτρέψει την απειλή από δύο διαφορετικούς εχθρούς, οι οποίοι είχαν διαφορετικά χαρακτηριστικά μεταξύ τους. Το εξωτερικό θάψιμο εύκολα γίνεται αντιληπτό για τον στόχο του. Το πιο έξυπνο έχει να κάνει με το «εσωτερικό» θάψιμο. Είναι έξυπνο, γιατί στην κυριολεξία «κλειδώνει» τον τάφο από τον οποιονδήποτε δεν έχει την ισχύ ή την εξουσία να τον γκρεμίσει, προκειμένου να τον «ανοίξει».
Είναι βέβαιο ότι υπάρχει τέτοιο «θάψιμο-γέμισμα». Βλέποντας κάποιος τα χώματα που βγάζουν οι αρχαιολόγοι από τον τάφο, είναι φανερό πως είναι πολύ «καθαρά», για να προέρχονται από τυχαίες πλημμύρες τού ποταμού ή εξαιτίας καταιγίδων. Το χώμα, το οποίο βγαίνει από το μνημείο, είναι καθαρό και σχεδόν κοσκινισμένο. Αν ήταν «φερτά» από πλημμύρες, θα περιείχε μέσα του κι άλλα πράγματα. Πέτρες, χαλίκια, κορμούς ή οστά μεγάλων ζώων, που κουβαλάνε τα ποτάμια όταν πλημμυρίζουν. Επιπλέον, αν αυτά τα χώματα προέρχονταν από βίαιη εισβολή φερτών υλικών σε κενούς χώρους, θα είχαν γκρεμίσει εσωτερικά τον τάφο, πέραν του γεγονότος ότι θα υπήρχαν μεγάλα κενά σε τυχαίες θέσεις.
Η φύση δεν έχει φτυάρια. Όταν υπάρχουν «φερτά», τα οποία απειλούν έναν χώρο διαμερισματοποιημένο στα πρώτα διαμερίσματα, αυτά τα «φερτά» θα περισσεύουν και θα σπρώχνουν τα τοιχώματα μέχρι καταστροφής και στα τελευταία διαμερίσματα δεν θα φτάνουν καν. Η εικόνα δηλαδή σε μια τέτοια περίπτωση είναι προβλέψιμη. Εκεί όπου υπάρχει το πρόβλημα της διάβρωσης θα έχουμε καταστροφή και εκεί όπου δεν υπάρχει πρόβλημα δεν θα έχουμε καθόλου «φερτά». Αυτό δεν συμβαίνει στο συγκεκριμένο μνημείο. Το χώμα είναι ομοιογενές και έχει καλύψει ομοιόμορφα όλα τα κενά. Είναι ντροπή και μόνον που εμφανίστηκε Ελληνίδα αρχαιολόγος στην τηλεόραση με λόγο καφενείου και – με μια εγκληματική άγνοια, που δεν αρμόζει στη θέση της – «ενημέρωσε» το κοινό ότι ο «τάφος» από «κάπου μπάζει». Το μόνο που «μπάζει» σε αυτήν την περίπτωση είναι το μυαλό της.
Την επιβεβαίωση ότι έγινε οργανωμένο «μπάζωμα» του μνημείου με χώμα την επιβεβαιώνουν και τα «ανοίγματα», τα οποία βρέθηκαν ψηλά στις αίθουσες. Αυτά δεν είναι ανοίγματα από τα οποία θα μπορούσαν να μπουν τυμβωρύχοι. Από τέτοια ανοίγματα οι τυμβωρύχοι μπαίνουν σε μνημεία ή τάφους, τα οποία έχουν κενά διαμερίσματα μέσα τους. Στην περίπτωση αυτήν αυτό δεν συμβαίνει, εφόσον τα πάντα τα είχαν γεμίσει με χώμα. Πρέπει να βγάζεις χώμα για να «προχωράς» και αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο για τους ιδιώτες τυμβωρύχους. Προφανώς αυτά είναι τα ανοίγματα μέσα από τα οποία οι εργάτες γέμιζαν με χώμα το κάθε «διαμέρισμα» που σφράγιζαν. Πώς θα μπορούσε ο τυμβωρύχος, ο οποίος βαδίζει στα «τυφλά», να συνεχίσει το σκάψιμο ακόμα κι αν έβρισκε το άνοιγμα; Φορτηγά ολόκληρα με χώμα κουβαλάνε σήμερα και ακόμα δεν έχουν φτάσει στο εσωτερικό τού Μνημείου. Τυχαίοι δηλαδή τυμβωρύχοι δεν θα μπορούσαν ποτέ να ανοίξουν ένα τέτοιο μνημείο, χωρίς να γίνουν αντιληπτοί και μάλιστα σε μια περιοχή, που, λόγω της εύφορης γης της, ήταν πάντα κατοικημένη.
Γιατί το έκαναν αυτό οι Μακεδόνες; …Για τον φόβο των Ρωμαίων. Γιατί όμως φοβούνταν τους Ρωμαίους; …Για τον εξής απλό λόγο. Η Ρώμη είχε μπει στον ανταγωνισμό των ελληνιστικών βασιλείων ως τέτοιο βασίλειο και η ίδια. Η ελληνική θρησκεία της και ο βαθύς εξελληνισμός της επέτρεπαν σε αυτήν να συμμετάσχει σε αυτό το «παιχνίδι». Η μόνη ιδιομορφία της σε σχέση με τα υπόλοιπα ελληνιστικά βασίλεια είχε σχέση με την «φορά» ανάπτυξής της και όχι με την πολιτιστική της ταυτότητα. Τι σημαίνει αυτό; Ότι, ενώ ήταν ένα «φυσιολογικό» ελληνιστικό βασίλειο, δεν είχε δημιουργηθεί με τον «φυσιολογικό» τρόπο. Ενώ τα υπόλοιπα ελληνιστικά βασίλεια κατά πρώτον πήραν «χώρο» και μετά επέλεξαν την «πρωτεύουσά» τους με βάση τα συμφέροντά τους, η Ρώμη έκανε το αντίθετο …Η Ρώμη διέθετε «πρωτεύουσα» πριν καν αποκτήσει χώρο αυτοκρατορικής επαρχίας…
…Ήταν από μόνη της δηλαδή μια «Αλεξάνδρεια», χωρίς να έχει «Αίγυπτο» ή μια «Βαβυλώνα», χωρίς να έχει «Μεσοποταμία». Η Ρώμη, δηλαδή, υπήρχε ως «βασίλειο», είτε αν όλα ήταν δικά της είτε αν δεν ήταν δικό της τίποτε πέρα από τους επτά λόφους της. Αυτό το χαρακτηριστικό της τής έδινε μια μόνιμη επεκτατική «φόρτιση» και αυτό το χαρακτηριστικό της είτε θα την «απογείωνε» είτε θα την κατέστρεφε. Ποιοτικά όμως η Ρώμη ήταν ένα γνήσιο ελληνιστικό βασίλειο …Το είχε επιλέξει η ίδια να είναι. Η θρησκεία της ήταν η ελληνική. Η γλώσσα της – όπως και σε όλα τα ελληνιστικά βασίλεια – ήταν διπλή: Ελληνικά για την άρχουσα τάξη και βαρβαρικά για τους υπόλοιπους.
Απλά για την Ρώμη τα «βαρβαρικά» ήταν τα λατινικά, όπως για την Αλεξάνδρεια τα «βαρβαρικά» ήταν τα αιγυπτιακά και για την Βαβυλώνα τα περσικά. Σε όλα τα άλλα λειτουργούσαν με τον ίδιο απολύτως τρόπο. Η άρχουσα τάξη είχε την δική της ελληνική παιδεία και ελληνική γλώσσα για να συνεννοείται σε ολόκληρη την «λεκάνη» της Μεσογείου. Ο Αλέξανδρος ήταν επισήμως ο δέκατος τρίτος θεός της. Ο βασιλιάς της ήταν αρχιερέας τής θρησκείας της και άρα και αρχιερέας τού Αλεξάνδρου.
Απλά πράγματα …Μια πόλη από μόνη της δεν μπορεί να φτιάξει μια αυτοκρατορία και η Ρώμη ήταν απλά μια πόλη. Μια πόλη μπορεί να διαχειριστεί μια αυτοκρατορία και η Ρώμη αυτό διεκδικούσε. Διεκδικούσε την διαχείριση της ελληνικής αυτοκρατορίας ως μία από τις «επαρχίες» της. Η Ρώμη είχε «αυτοπροσκαλεσθεί» στο μεγάλο «παιχνίδι» για την κοσμοκρατορία. Αυτό ήταν το όλο θέμα. Η αυτοκρατορία συνδέεται με το πολιτισμικό μοντέλο και η αυτοκρατορία τής Ρώμης ήταν ελληνική. Η διαχείριση και η διοίκηση ήταν ρωμαϊκή. Λάθος είναι ο όρος «ρωμαϊκή αυτοκρατορία». Δεν υπήρξε ποτέ τέτοια αυτοκρατορία. Το ελάχιστο είναι «ελληνορωμαϊκή», που επίσης βολεύει την Ρώμη, εφόσον φέρει τον «διαχειριστή» στο «ύψος» τού «ιδιοκτήτη».
Γιατί αυτά τα οποία λέμε είναι σημαντικά και πώς συνδέονται με την υπόθεσή μας; …Γιατί με την νίκη τους οι Ρωμαίοι στην Μακεδονία θα επεδίωκαν όχι απλά να την κατακτήσουν ως ξένοι, αλλά να την «κληρονομήσουν» ως όμοιοι …Να την «καταπιούν» ως επαρχία. Νικώντας τον πιο «ασθενή» των ελληνιστικών βασιλείων, έθεταν υποψηφιότητα για να μπουν επικεφαλής της αυτοκρατορίας. Πως θα γινόταν αυτό; …Αρπάζοντας το ιερό «Relic» της …Αρπάζοντας το «κεφάλαιό» της και μεταφέροντάς το στη Ρώμη …Αρπάζοντας το λείψανο ή την στάχτη τού γιου τού Θεού τους.
Με αυτόν τον τρόπο θα «μετέφεραν» στη Ρώμη την «κληρονομιά» τής Μακεδονίας και άρα η Ρώμη θα έμπαινε στο «δίπολο» με την Αλεξάνδρεια, που εκείνη την εποχή είχε γίνει το κέντρο του Κόσμου. Με τον τρόπο αυτόν η Ρώμη θα εξάλειφε το μοναδικό της μειονέκτημα σε σχέση με τις άλλες επαρχίες, που ήταν η απουσία ιερής «προίκας». Δεν συνδεόταν με πολλές καταστάσεις ή σημαίνοντα πρόσωπα της ελληνικής αυτοκρατορίας και αυτό ήταν μειονέκτημα. Ήταν δηλαδή ζωτικό για τους Ρωμαίους να βρουν το μυθικό «Relic», το οποίο έδινε δύναμη στη Μακεδονία και στην Αμφίπολή της …Ό,τι έκαναν δηλαδή αιώνες μετά οι Βενετοί με το λείψανο του Ευαγγελιστή Μάρκου, το οποίο το άρπαξαν μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης.
Εφόσον όμως ήταν ζωτικό για τους Ρωμαίους να το πάρουν, θα ήταν επίσης ζωτικό για τους Μακεδόνες να μην το επιτρέψουν. Από τη στιγμή λοιπόν που οι Μακεδόνες δεν είχαν τη δύναμη να το προστατεύσουν με τα όπλα, το μόνο που τους απέμενε ήταν να το προστατεύσουν θάβοντάς το. Η εικόνα που βλέπουμε σήμερα στις ανασκαφές μάς δείχνει ότι ο τάφος είναι ασύλητος. Γιατί; …Γιατί με τα χώματα που βγάζουν σημαίνει ότι ιδιώτης τυμβωρύχος δεν μπόρεσε να το ανοίξει και ταυτόχρονα δεν τον ανακάλυψαν οι Ρωμαίοι. Αν οι Ρωμαίοι τον εντόπιζαν, θα τον κατέστρεφαν, προκειμένου να αρπάξουν αυτό το οποίο περιείχε, εφόσον αυτό τους ενδιέφερε.
Για τους Ρωμαίους ήταν ζωτικής σημασίας η αρπαγή τού «λειψάνου» στη Ρώμη. Με την ισχύ τους δεν είχαν το πρόβλημα των τυμβωρύχων να κάνουν εκτεταμένες επεμβάσεις. Αυτό σημαίνει πως δεν θα έκαναν τις «χειρουργικές» ανασκαφικές κινήσεις για να τον «ανοίξουν». Θα γκρέμιζαν τον έναν μετά τον άλλο εσωτερικό τοίχο, μέχρι να φτάσουν στον «πυρήνα» τού τάφου. Θα «πακέταραν» όλα τα ευρήματα και θα τα έστελναν στη Ρώμη. Άρα, από τη στιγμή που υπάρχει το Μνημείο ατόφιο, σημαίνει ότι δεν το βρήκαν οι Ρωμαίοι. Από τη στιγμή που το μνημείο αυτό είναι γεμάτο με άμμο, σημαίνει ότι δεν το βρήκαν ούτε οι τυμβωρύχοι. Άρα, …το μνημείο είναι ασύλητο. Ασύλητο, βέβαια, δεν σημαίνει και πλήρες. Σημαίνει πως μέσα του έχει ό,τι επέλεξαν να αφήσουν οι Μακεδόνες. Αν δηλαδή ήταν απόλυτα βέβαιοι για την ασφάλεια της επιλογής τους, θα τοποθέτησαν μέσα του και περισσότερα πράγματα απ’ όσα αρχικά είχε. Αν δεν συνέβαινε αυτό, θα αφαιρούσαν. Κανείς δεν μπορεί να το ξέρει αυτό μέχρι να ανοίξει το μνημείο.
«Μα…», θα πει κάποιος, «…εφόσον η Ρώμη είχε τέτοια εμμονή γι” αυτό το Relic, γιατί δεν επέμεινε μέχρι να το ανακαλύψει;». Επέμεινε μέχρι ένα σημείο σε έναν χώρο όπου κανένας δεν την βοηθούσε με καμία πληροφορία. Όμως, με το πέρασμα του χρόνου η Ρώμη ισχυροποιήθηκε και «κοιτούσε» πλέον αλλού …»Κοιτούσε» στο «Άγιο Δισκοπότηρο» της αυτοκρατορίας …»Κοιτούσε» ν” αρπάξει το λείψανο τού ίδιου του Αυτοκράτορα από την Αίγυπτο …Κοιτούσε τον ίδιο τον «Κέκροπα». Γι” αυτόν τον λόγο άρεσε στον ιδρυτή της ελληνορωμαϊκής αυτοκρατορίας Αύγουστο η «παρέα» των Καρυάτιδων. Αυτό το κατάφερε σε χρόνο τον οποίον υποθέτουμε, αλλά δεν ξέρουμε. Απλά, από τη στιγμή εκείνη ο τάφος του Αλέξανδρου του 4ου έγινε ήσσονος σημασίας και δεν ενδιέφερε πλέον τη Ρώμη …Δεν μπορούσε να απειλήσει τα «πρωτεία» της ο ασήμαντος ανήλικος γιος, όταν ο Αυτοκράτορας της Ρώμης ήταν αρχιερέας τού ίδιου τού Θεανθρώπου …Του 13ου Θεού της Ρώμης. Ο «Κέκροπας» είχε περάσει πλέον στην Αιώνια Πόλη.
Πώς σώθηκε το μνημείο;
Βλέποντας κάποιος την άριστη κατάσταση στην οποία βρίσκεται το Μνημείο σ” ό,τι αφορά τα δομικά του στοιχεία, εύλογα θα απορεί με ορισμένα πράγματα. Πώς είναι δυνατόν χωρίς καμία συντήρηση να διατηρείται σε αυτήν την φοβερή κατάσταση; Χωρίς καμία παραμόρφωση των τοιχοποιιών του ή καμία κατάρρευση κάποιου εσωτερικού τοίχου ή κάποιου τμήματος της τοξωτής οροφής; Αυτό, το οποίο συμβαίνει, είναι το εξής. Οι ανθρώπινες κατασκευές κινδυνεύουν από τις δυνάμεις που ασκεί η φύση πάνω τους. Οι επιφανειακές κατασκευές κινδυνεύουν από τους σεισμούς και από τους εαυτούς τους. Το πρώτο είναι κατανοητό και δεν χρειάζεται παραπάνω ανάλυση. Το δεύτερο απλά χρειάζεται μια περιγραφή. Όταν λέμε ότι οι κατασκευές κινδυνεύουν από τους εαυτούς τους, μιλάμε για το ίδιον βάρος τους …Το δικό τους βάρος …Αυτό το βάρος, το οποίο ο μηχανικός φρόντισε να μεταφέρει στα θεμέλια, για να το εξουδετερώσει.
Στη φύση, όμως, εκτός από τους σεισμούς ή το σαθρό τού εδάφους, που δημιουργεί καθιζήσεις, υπάρχει και το φοβερό και τρομερό νερό. Τι κάνει το νερό; Διαβρώνει το έδαφος. Με άπειρη «υπομονή» και κόκκο με τον κόκκο αλλάζει «γωνίες» στα θεμέλια και ξαφνικά το βάρος τού κτιρίου δεν βρίσκει στήριξη εκεί όπου προβλεπόταν από τα σχέδια να στηρίζεται και αναγκαστικά καταρρέει. Αυτό, δηλαδή, το οποίο αισθανόμαστε στην αμμουδιά, όταν η θάλασσα «τρώει» το μέρος που πατάμε και μας αναγκάζει να μετακινηθούμε. Αυτό συμβαίνει σε άλλες κλίμακες με τα κτίρια. Τα κτίρια, όμως, δεν μπορούν να μετακινηθούν, για να επαναφέρουν τις αρχικές συνθήκες ισορροπίας. Αναγκαστικά θα υποστούν ζημιές και στο όριο θα καταρρεύσουν. Το ίδιο το βάρος τού κτιρίου το «νικά» και η φύση ξαναπαίρνει αυτό που της «ανήκει» και απλά το είχε «δανειστεί» ο άνθρωπος. Το ανάλογο συμβαίνει και με τις θαμμένες κατασκευές, όπου οι δυνάμεις που ασκούνται στις εξωτερικές πλευρές τους προσπαθούν να νικήσουν τις δυνάμεις που τους αντιστέκονται και σε αυτόν τον «πόλεμο» έχουν συμμάχους ό,τι ο μηχανικός προσπάθησε να εξουδετερώσει.
Το Μνημείο της Αμφίπολης είναι σε άριστη κατάσταση και αυτό σημαίνει ότι οι «συμμαχίες» λειτούργησαν υπέρ του. Από τη στιγμή που δεν παραμορφώθηκαν ή δεν κατέρρευσαν οι πλευρικοί του τοίχοι, ήταν φυσικό να αντέξει και η οροφή του. Πώς έγινε αυτό, ενώ έχουν περάσει χιλιάδες χρόνια από τη θεμελίωσή του; …Στην πραγματικότητα η εσωτερική «πλήρωση» του Μνημείου με καθαρή και κοσκινισμένη άμμο το έσωσε. Γιατί; …Γιατί εξισορρόπησε τις δυνάμεις που ασκούνταν στα τοιχώματα του μνημείου από τις δύο πλευρές. Φυσιολογικά η διάβρωση του εδάφους από τα νερά, οι καθιζήσεις ή οι σεισμοί μέσα στα χιλιάδες χρόνια που αυτό ήταν θαμμένο λίγα μέτρα κάτω από την επιφάνεια της γης θα δημιουργούσαν στρεβλώσεις και παραμορφώσεις και οι γεωστατικές δυνάμεις, που ασκούνταν πάνω του, θα γκρέμιζαν τελικά την τοιχοποιία σε περίπτωση που υπήρχε κενό από την εσωτερική της πλευρά. Η άμμος στο εσωτερικό τού Μνημείου αυτό το φαινόμενο το απέτρεψε, εφόσον το έκανε να συμπεριφέρεται σαν ένα ομοιογενές και συμπαγές αντικείμενο.
Αυτό το προστάτευε, εφόσον, όπως και να άλλαζαν οι διευθύνσεις των εξωτερικών δυνάμεων και τα σημεία των εφαρμογών τους, το κτίριο «προσαρμοζόταν» στις αλλαγές. Οι δυνάμεις, οι οποίες ασκούνταν από την εξωτερική πλευρά των τοίχων, δεν έβρισκαν αντίσταση μόνον από την τοιχοποιία, ώστε σε κάποια στιγμή να την κατανικήσουν. Η τοιχοποιία «αντιστεκόταν» με τις δυνάμεις που της πρόσφερε το εσωτερικό της «φορτίο». Τα σημερινά έργα αντιστήριξης και υποστύλωσης που κάνουν εντός του μνημείου, αυτές τις δυνάμεις τής άμμου στην ουσία αντικαθιστούν, για να μην παρατηρηθεί ανατροπή της ισορροπίας και καταρρεύσει η κατασκευή. Το κοσκινισμένο τού χώματος ήταν ιδανικό, γιατί η εφαρμογή του στην τοιχοποιία ήταν απόλυτη …Γιατί δεν είχε μέσα του μεγάλα αντικείμενα, ώστε να αφήνουν κενά στην επαφή τους με τα τοιχώματα και να λειτουργούν τα ίδια ως «μοχλοί» εις βάρος της τοιχοποιίας. Από τη στιγμή που άντεξε η τοιχοποιία με εσωτερική «βοήθεια», φυσικό ήταν να αντέξει και η οροφή και το αποτέλεσμα είναι αυτό το οποίο βλέπουμε και είναι θαυμαστό.
Η γνώση της επίδρασης που έχουν τα φυσικά φαινόμενα πάνω στην ύλη μπορεί να εξηγήσει και αυτά, τα οποία εκ πρώτης όψεως μπορεί να προκαλέσουν λανθασμένες εντυπώσεις. Έτσι, για παράδειγμα, πολλοί βιάστηκαν να βγάλουν το συμπέρασμα ότι ο τάφος είναι συλημένος και μάλιστα από ιερόσυλους που μισούσαν την αρχαία θρησκεία. Η «απόδειξη» για όλους εκείνους, οι οποίοι είχαν αυτήν την άποψη, ήταν το πρόσωπο της Καρυάτιδας που έλειπε, τα χέρια καί των δύο ή η μύτη της άλλης. Όλα αυτά δεν είναι αποτελέσματα ανθρώπινων επεμβάσεων. Όλα αυτά είναι αποτέλεσμα της λειτουργίας της φύσης. Αρκεί να ξέρεις πώς συμπεριφέρονται τα υλικά μέσα στη φύση και μπορείς να εξηγήσεις κι αυτά τα οποία εκ πρώτης όψεως φαίνονται ανεξήγητα.
Όλα αυτά τα αντικείμενα στα οποία αναφερόμαστε είναι μαρμάρινα. Το μάρμαρο είναι ένα ιδιαίτερο υλικό. Έχει ειδικά χαρακτηριστικά. Είναι ένα υλικό, το οποίο έχει «μνήμη». Τι σημαίνει αυτό; Ότι δεν είναι όπως το σίδερο, το οποίο μπορείς να το σφυρηλατείς όσο θέλεις και όσες φορές θέλεις χωρίς αυτό να επηρεάζει την φυσική του «δομή». Το μάρμαρο είναι σαν το αλουμίνιο …Έχει «μνήμη». Δεν λυγίζει, αλλά σπάει. Αν το χτυπήσεις πιο δυνατά απ’ όσο αντέχει, δημιουργεί ρωγμή, που είναι μόνιμη. Τα αγάλματα είναι κομμάτια μαρμάρων, τα οποία έχουν «πελεκηθεί». Αυτό σημαίνει ότι εκ των δεδομένων, μετά την καλλιτεχνική τους επεξεργασία, έχουν πάνω τους χιλιάδες ρωγμές, άσχετα αν αυτές δεν είναι ορατές με γυμνό μάτι. Οι πιο πολλές από αυτές τις «τριχοειδείς» ρωγμές, όπως είναι φυσικό, βρίσκονται στα σημεία όπου ο καλλιτέχνης αναγκάστηκε να «επιμείνει» πιο πολύ στη «βία», προκειμένου να δημιουργήσει το έργο του.
Οι ρωγμές, δηλαδή, – οι πολλές στην περίπτωσή μας – δεν θα είναι στο σώμα τής Καρυάτιδας, αλλά στη μύτη της, η οποία απαιτεί λεπτοδουλειά …Θα είναι στα πρόσθετα χέρια της, που έπρεπε σε ένα λεπτό κομμάτι μαρμάρου να χτυπηθούν πολλές φορές για να πάρουν το σχήμα τους. Την ώρα δηλαδή που υψώνεται ένα μαρμάρινο έργο τέχνης και φαίνεται τέλειο, έχει χιλιάδες ρωγμές πάνω του …Χιλιάδες μικρές «κερκόπορτες» …»Κερκόπορτες», τις οποίες μπορεί να μην τις βλέπει ο άνθρωπος, αλλά τις «βλέπει» το νερό. Το νερό, όμως, έχει κάποιες μοναδικές ιδιότητες επίσης: Όταν παγώνει, διογκώνεται. Όταν αυτό καταλαμβάνει τις ρωγμές και παγώνει, τις επιβαρύνει. Κάθε φορά που παγώνει, την μικρή ρωγμή την κάνει μεγαλύτερη. Κάθε φορά που παγώνει μια παλιά μεγάλη ρωγμή, δημιουργεί μια νέα μικρή. Μέσα στα χιλιάδες χρόνια αυτή η κατάσταση διαρκώς επιβαρύνεται.
Πού βρίσκεται η Αμφίπολη; Στην έρημο της Αιγύπτου; Στα παράλια της Κρήτης; …Όχι βέβαια …Βρίσκεται στην Μακεδονία …Βρίσκεται σε έναν χώρο, όπου ο χειμώνας είναι βαρύς …Σε ένα χώρο, που, μέσα στα χιλιάδες χρόνια που βρίσκεται το Μνημείο λίγα μέτρα κάτω από την γη, κάποιες ρωγμές έχουν παγώσει και έχουν ξεπαγώσει εκατομμύρια φορές. Προφανώς το μάρμαρο της κεφαλής τής ανατολικής Καρυάτιδας ήταν πιο ταλαιπωρημένο και γι” αυτό δεν άντεξε. Αν η αρχαιολογική σκαπάνη δεν έβρισκε σήμερα τον τάφο και τον έβρισκε μερικούς αιώνες μετά πιθανότατα δεν θα έβρισκε εκτός από τα σώματα των Καρυάτιδων τίποτε άλλο.
Αυτήν την φυσική διαδικασία κάποια αρχαιολόγος περιέγραψε ως «γήρανση» των υλικών, η οποία όμως θεωρούμε πως δεν είναι ιδιαίτερα πετυχημένη. Δεν είναι πετυχημένη, γιατί η έννοια της «γήρανσης» αφορά τις ιδιότητες του ίδιου τού υλικού, το οποίο μπορεί να εκφυλίζεται μέσα στον χρόνο, ενώ εδώ μιλάμε για εξωτερική «βίαιη» επίθεση εναντίον τού υλικού.
Η αγωνία της εξουσίας για τον «Τάφο» της Αμφίπολης.
Ηφαιστίωνας ή ρωμαϊκό μνημείο;
Στην Νέα Τάξη των τοκογλύφων και της Κοντσίτα είναι βέβαιο ότι πολλοί είναι αυτοί, οι οποίοι ανησυχούν για ένα εύρημα αυτού του «βεληνεκούς» …Ένα «εύρημα», το οποίο «ανοίγει» ιστορικά μυστικά, που συνδέονται με την κορυφή της εξουσίας. Δεν υπάρχει περίπτωση δηλαδή να μην ανησυχούν για το Μνημείο οι ηγέτες της Ρώμης και της Νέας Ρώμης. Η παλιά «θρησκεία» έρχεται να ταρακουνήσει τα «θεμέλια» των δικών τους εξουσιών και αυτό είναι βέβαιον ότι δεν τους αρέσει. Από τη στιγμή που η Ρώμη θεμελίωσε την παγκόσμια εξουσία της πάνω στην εξουσία τού Αλεξάνδρου, είναι βέβαιον ότι ανησυχεί για το τι μπορεί να αποκαλυφθεί από το Μνημείο τής Αμφίπολης. Ανησυχεί, όπως θα ανησυχούσε ακόμα κι αν αυτό το Μνημείο αποκαλυπτόταν αιώνες πριν, εφόσον μέσα στους αιώνες δεν αλλάζουν τα συμφέροντά της.
Σήμερα έχει κι έναν λόγο παραπάνω να το κάνει, γιατί οι καιροί είναι ιδιόμορφοι. Γιατί; …Γιατί δεν μπορεί να πάει αυθαίρετα και ν” αρπάξει και ν” αποκρύψει ό,τι δεν θέλει να μάθει το παγκόσμιο κοινό …και ειδικά το ελληνικό κοινό. Στην εποχή της άμεσης ενημέρωσης και των άπειρων μέσων επικοινωνίας αυτό είναι κάτι πολύ δύσκολο να συμβεί. Επιπλέον, δεν μπορεί να αποκλείσει από την ενημέρωση κανέναν και αυτό είναι επίσης απειλητικό γι” αυτήν. Μπορεί να βρεθεί μπροστά σε απρόβλεπτες πληροφορίες …Κάποιες επιγραφές με προφητείες, τις οποίες δεν τις γνωρίζει …Κάποιες επιγραφές με ευχές για την «ανάσταση» της ψυχής του «ενοίκου», τις οποίες επίσης δεν γνωρίζει …Κάποιες επιγραφές με ονόματα ανθρώπων, οι οποίοι δεν υπήρχαν την εποχή που δημιουργήθηκε το μνημείο.
Όμως, το ακόμα χειρότερο που φοβάται είναι η σύγχρονη τεχνολογία σ” ό,τι αφορά τη γενετική και τη βιολογία. Ο κίνδυνος να βρεθεί βιολογικό υλικό, το οποίο να μπορούν να το αξιοποιήσουν οι επιστήμονες, είναι ο απόλυτος εφιάλτης για τη Ρώμη. Γιατί; …Γιατί την θέτει υπό την «ομηρία» καταστάσεων, τις οποίες δεν μπορεί να ελέγξει η ίδια. Οι καιροί είναι ύποπτοι. Φαντάζεται κάποιος να ξεφύγει γενετικό υλικό του Αλεξάνδρου από έναν τέτοιο τάφο και αυτό να χρησιμοποιηθεί ως απόδειξη για κάτι άλλο; Αν δηλαδή υποθέσουμε ότι η Ρώμη κάποτε «απήγαγε» τον Αλέξανδρο και μέχρι τώρα έλεγχε όλα τα στοιχεία που τον αφορούν, αντιλαμβάνεται κάποιος τι μεγάλη «τρύπα» για την ασφάλειά της ανοίγει από μια ενδεχόμενη αποκάλυψη του τάφου τού γιου του. Αυτό από μόνο του είναι μια «βόμβα» στα «θεμέλια» του συστήματος. Ο γιος του, δηλαδή, και μόνον που θα αποκαλύψει το DNA του, θα «ενεργοποιήσει» και πάλι το παιχνίδι τής «διαδοχής» …Παιχνίδι, το οποίο μπορεί να βάλει μέσα του και τον ίδιο τον πατέρα του από την αρχή.
Τι θυμίζουν όλα αυτά; Δεν θυμίζουν τον «Τηλέμαχο», ο οποίος βάζει στο «παιχνίδι» τον πατέρα του; Δεν θυμίζουν λίγο τον Αργίτη «Ορέστη», ο οποίος γυρνάει, για να εκδικηθεί για τον πατέρα του; «Αργεάδες» δεν ονομαζόταν η δυναστεία τού Φιλίππου και του Αλεξάνδρου; Όλα αυτά είναι αρκετά, για να σημάνουν «συναγερμό» στο σύστημα. Το σύστημα πάντα εκνευρίζεται όταν συμβαίνουν πράγματα, τα οποία δεν ελέγχει. Πρέπει να αντιδράσει και πρέπει να το κάνει με έναν τρόπο, ο οποίος να είναι ταυτόχρονα αποτελεσματικός και καθόλου προκλητικός. Τι κάνουν τώρα; …Προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν τον κόσμο …Προσπαθούν να πετάξουν τη «μπάλα» στην «εξέδρα».
Όσο πιο πολύ πλησιάζουν οι αρχαιολόγοι στον νεκρικό θάλαμο, τόσο πιο πολλά περίεργα θα ακούγονται …Περίεργα έως βλακώδη. Γιατί υπάρχει άραγε αυτό το φαινόμενο; Γιατί κάποιοι αρχαιολόγοι ρισκάρουν τη φήμη τους, λέγοντας ανοησίες και δεν έχουν την υπομονή να περιμένουν λίγες ημέρες; Πώς είναι δυνατόν να δηλώνουν κάποιοι τη βεβαιότητά τους ότι ο τάφος είναι συλημένος όταν δεν μπορούν να εξηγήσουν το κοσκινισμένο χώμα που υπάρχει μέσα σε όλους τους χώρους; Γιατί το κάνουν αυτό; …Γιατί απλούστατα λειτουργούν υπό τις εντολές του συστήματος, το οποίο προσπαθεί να μπερδέψει τον κόσμο. Θέλουν κατ’ αρχήν να απογοητεύσουν τον κόσμο και αν μπορούν να τον αποπροσανατολίσουν …Να πάψει να περιμένει κάτι από τις ανασκαφές …Κάτι πολύ σημαντικό …Κάτι, το οποίο θα μπορούσε να αλλάξει όχι μόνον την πορεία τής χώρας, αλλά και την ίδια την καθημερινότητα των κατοίκων της.
Βγήκε αυτές τις ημέρες μία αρχαιολόγος του Πανεπιστημίου Αθηνών και δήλωσε ότι μπορεί να είναι ρωμαϊκό το μνημείο. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος «ειδικός», για να καταλάβει ότι αυτό είναι μια ηλιθιότητα. Ας πούμε λοιπόν ότι αυτός είναι ένας τύμβος-»μνήμα» για τα θύματα μιας μάχης που έδωσε την αυτοκρατορία στον Αύγουστο. Πολύ ωραία. Να υποθέσουμε ότι έκανε ο Αύγουστος ένα τεράστιο μνημείο για τους στρατιώτες του. Είναι δυνατόν να έκανε ένα «μνημείο» για να τους «μνημονεύει» και στη συνέχεια να το θάψει, για να μείνει «μυστικό»; Γιατί να το κάνει αυτό; Στους αιώνες που ακολούθησαν η Ρώμη του Αυγούστου δεν ήταν κυρίαρχη στην περιοχή; Γιατί να σκεπαστεί με χώματα ένα τόσο όμορφο και μεγάλο Μνημείο, το οποίο κόστισε στη Ρώμη και στον αυτοκράτορά της άπειρα χρήματα; …Ένα μνημείο της ανδρείας και της πρότυπης συμπεριφοράς των πολεμιστών του Αυγούστου.
Γιατί να μην έχει η Ρώμη πάνω στη δική της Εγνατία Οδό ένα τέτοιο δικό της λαμπρό μνημείο; …Ένα μνημείο, το οποίο να «φωνάζει» για τα στρατιωτικά κατορθώματα τού αυτοκράτορά της και την ανδρεία των πολεμιστών του. Το να εξαφανίσουν οι Μακεδόνες ένα μνημείο από τη «θέα» της Ρώμης, αν υποθέσουμε ότι μετά την κατάκτησή τους από τους Ρωμαίους φοβούνταν τη λεηλασία του, αυτό έχει ένα νόημα. Το να εξαφανίσει όμως η Ρώμη ένα μνημείο δικό της από τη δική της «θέα», αυτό δεν έχει νόημα. Τα λείψανα των χιλιάδων νεκρών στρατιωτών τι απέγιναν και πώς συνδέονται με το μνημείο; Επιπλέον, υπάρχουν και «μέτρα» σύγκρισης ανάμεσα στα μνημεία. Έφτιαξε ο Αύγουστος στη μέση τού πουθενά ένα τεράστιο «μνημείο» για τους νεκρούς στρατιώτες του και για τη δική του αθανασία έκτισε στη Ρώμη ένα πολύ μικρότερο και ποιοτικά πολύ κατώτερο μνημείο; …Δεν «στέκει» δηλαδή η υπόθεση με ανάλυση στο πολιτικό επίπεδο.
Το ίδιο όμως δεν στέκει και στο τεχνικό επίπεδο. Η Ρώμη δεν ήταν «μπακάλικο». Η Ρώμη είχε μια πολύ οργανωμένη και «ακριβολόγα» γραφειοκρατία. Διατηρούσε αρχεία με τις δημόσιες επενδύσεις ή τα έξοδα συντήρησης δημόσιων κτιρίων οπουδήποτε μέσα στην ρωμαϊκή επικράτεια. Πουθενά δεν υπάρχει αναφορά σε ένα τόσο μεγάλο ρωμαϊκό έργο σε αυτήν την περιοχή. Πουθενά δεν υπάρχει αναφορά σε ένα τέτοιο έργο πάνω στον πιο πολυσύχναστο «άξονα» της αυτοκρατορίας. Ούτε η Ρώμη ούτε η Νέα Ρώμη είχαν τέτοια αναφορά. Πουθενά δεν υπάρχει μια αναφορά κάποιου ιστορικού περιηγητή εκείνης της εποχής για τον λέοντα της Αμφίπολης, ο οποίος θα έπρεπε να δεσπόζει πάνω στην Εγνατία Οδό.
Μια άλλη ιδιομορφία τού μνημείου αφορά και τα υλικά της κατασκευής του. Οι Ρωμαίοι σπάνια έφτιαχναν αμιγώς πέτρινες ή μαρμάρινες κατασκευές. Τέτοιου είδους κατασκευές έκαναν μόνον οι Έλληνες. Ελάχιστες είναι αυτές οι κατασκευές ακόμα και στην ίδια την Ρώμη. Οι Ρωμαίοι δούλευαν πολύ με τούβλο και αργότερα με σκυρόδεμα. Πέτρα και μάρμαρο οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν μόνον ως υλικό διακόσμησης και επικάλυψης «ταπεινότερων» επιφανειών. Σε μια εποχή λοιπόν που οι Ρωμαίοι λεηλατούσαν τα πάντα για να διακοσμήσουν την πόλη τους, είναι τουλάχιστον αφελές να πιστεύει κάποιος ότι θα έκαναν ένα τόσο «βαρύ» μνημείο στο «πουθενά» …Ένα μνημείο υψηλής καλλιτεχνικής αξίας και αισθητικής, που, αν βρισκόταν σήμερα στη Ρώμη, θα ήταν από τα πλέον γνωστά παγκοσμίως. Σε ολόκληρη την αρχαία Ρώμη δεν υπάρχει ένας τοίχος της αξίας, της ποιότητας, της τέχνης και της τεχνικής που έχει ο περίβολος του μνημείου της Αμφίπολης.
Το ίδιο λανθασμένη εκτίμηση είναι και αυτή, που θέλει το μνημείο της Αμφίπολης να ανήκει στον Ηφαιστίωνα. Η επιλογή του προσώπου είναι εκ του πονηρού, γιατί φέρνει σε «αμηχανία» τον ελληνικό λαό. Τα «υπονοούμενα» περί των δήθεν ομοφυλοφιλικών τάσεων του Μεγίστου των Ελλήνων «πληγώνουν» τον λαό και τον κάνουν να αισθάνεται άβολα. Σε μια τέτοια στιγμή, στην οποία υπάρχει πιθανότητα – στην εποχή των Μνημονίων – να πάρει «πάνω» του ο λαός εξαιτίας μιας αρχαιολογικής ανακάλυψης, έρχονται κάποιοι πονηροί και προσπαθούν εκ των προτέρων να την κάνουν κάτι από «άπλυτα» της ιστορίας, που, όχι μόνον δεν πρέπει να χαροποιούν κανέναν που έρχονται στο «φως» της δημοσιότητας, αλλά αντίθετα είναι λόγος ντροπής. Αυτήν την πονηριά την έχουν ξανακάνει, προκειμένου να κάνουν κάποιον αντιπαθή στον ελληνικό λαό. Γνωρίζουν τις ευαισθησίες του και εκεί «χτυπάνε». Ξένοι ήταν αυτοί, οι οποίοι κυκλοφόρησαν τις φήμες περί ομοφυλοφιλίας του Άρη Βελουχιώτη, για παράδειγμα. Η φήμη δηλαδή για τον Ηφαιστίωνα είναι εκ του πονηρού και διαδίδεται μόνο και μόνο για τους συνειρμούς που προκαλεί …Τους συνειρμούς που ίδιοι παράγουν.
Δεν χρειάζεται πολλές γνώσεις, για να καταλάβει κάποιος ότι δεν υπάρχει ούτε η μαθηματική πιθανότητα να είναι εκεί ο τάφος του Ηφαιστίωνα. Ο Ηφαιστίωνας δεν πληρεί καμία προϋπόθεση για να του φτιάξουν ένα τέτοιο μνημείο, και μάλιστα στην Αμφίπολη. Ο Ηφαιστίωνας καταγόταν από την Πέλλα. Αν ο φίλος του Αλέξανδρος θα ήθελε να τον τιμήσει, είχε δύο επιλογές. Είτε να τον κρατούσε «κοντά» του – και άρα στη Βαβυλώνα – όπως προέβλεπαν τα σχέδιά του εκείνη την εποχή, είτε να τον στείλει στη γενέτειρα του και να θάψει με μεγάλες τιμές. Άλλη επιλογή δεν είχε, γιατί δεν μπορούσε – ακόμα και να το ήθελε – να «εκμεταλλευτεί» πολιτικά το λείψανο του Ηφαιστίωνα. Να επιδιώξει δηλαδή να το τοποθετήσει κάπου αλλού για πολιτικούς λόγους. Δεν είχε καθόλου πολιτικό «βάρος» ο Ηφαιστίωνας. Πέρα από τη φιλία του με τον Αλέξανδρο δεν είχε κάτι άλλο, που να αποτελεί «προίκα» για τον αυτοκρατορικό σχεδιασμό.
Αυτό σημαίνει ότι δεν θα μπορούσε να βρίσκεται πουθενά αλλού εκτός από την «αυλή» του φίλου του ή τη γενέτειρά του. Εκεί δηλαδή όπου τον γνώριζαν και θα τον τιμούσαν αυτοί που έπρεπε και βεβαίως θα το επιθυμούσαν. Σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να αποτελέσει έναν θεμέλιο «λίθο» για ένα επιθυμητό μέλλον τής Μακεδονίας. Επιπλέον υπάρχει και το πρακτικό ζήτημα. Τον θάνατο τού Ηφαιστίωνα τον χώριζε από τον θάνατο του Αλεξάνδρου ένας χρόνος. Μέσα σε έναν χρόνο – και άρα με έναν μακεδονικό χειμώνα στο ενδιάμεσο – δεν θα μπορούσε να χτιστεί ολόκληρο το «συγκρότημα» της Αμφίπολης. Γιατί ήταν αυτό μια προϋπόθεση; …Γιατί, αν δεν χτιζόταν ολόκληρο το «συγκρότημα» και αν δεν είχε αποδοθεί εγκαίρως στον Ηφαιστίωνα με τον Αλέξανδρο εν ζωή, οι διάδοχοι του μετά τον θάνατό του απλά δεν θα το έκαναν. Ακόμα κι αν υπήρχαν έτοιμες κάποιες κατασκευές, οι διάδοχοι θα άλλαζαν τη χρήση τους. Ο Ηφαιστίωνας, δηλαδή, θα απολάμβανε ως νεκρός μόνον ό,τι προλάβαινε να του αποδώσει ο ζωντανός Αλέξανδρος. Αν πέθαινε ο Αλέξανδρος, κανένας δεν θα σεβόταν τη φιλία του με τον Ηφαιστίωνα και πολύ περισσότερο δεν θα την πλήρωνε με αυτά τα οποία θεωρούσε δικά του χρήματα.
…Τω κρατίστω !!!
Η σημερινή αποκάλυψη τού συγκεκριμένου μνημείου είναι μια απειλή για το σύστημα …Ένα τρομοκρατικό «μήνυμα» γι” αυτούς που διαχειρίζονται σήμερα την εξουσία της αυτοκρατορίας, από εκείνον που κάποτε την «έχτισε» …Ένα «μήνυμα» με πολλούς «κώδικες» από ένα μνημείο, το οποίο βρίσκεται πάνω σε έναν ποταμό με ένα πολύ συμβολικό όνομα. Παλαιστίνος – από τον γιο του Ποσειδώνα – είναι το κανονικό όνομα τού Στρυμόνα. Αν δηλαδή το μνημείο είναι τού φυσικού γιου του Αλέξανδρου, τότε η σημερινή αποκάλυψή του έρχεται ως ένα «μήνυμα» από το παρελθόν …Ένα αναπάντεχο «μήνυμα», το οποίο τρομοκρατεί τους «ενοίκους» όλων των μορφών της Ρώμης. Είτε μιλάμε για τη Ρώμη είτε για την Νέα Ρώμη είτε για την Τρίτη Ρώμη – η οποία βρίσκεται πέραν του Ατλαντικού—.
Αυτή η αναπάντεχη αποκάλυψη «παγώνει» τον χρόνο και στην ουσία μας ευθυγραμμίζει με την στιγμή που ο Αυτοκράτορας αποφασίζει να δώσει το «δακτυλίδι» της διαδοχής του στον «ισχυρότερο». Ο Αυτοκράτορας με τον ανήλικο γιο του αποφασίζει να ξεκινήσει τη διαδικασία του διαγωνισμού για τη διαδοχή. Εδώ όμως αρχίζουν τα παιχνίδια του μυαλού και της μεταφυσικής. Ζούμε σε καιρούς ύποπτους. Κάποιοι «χορεύουν» χωρίς «όργανα» …Πού ν” αρχίσουν και τέτοια. Κάποιοι εσχατολόγοι αναμένουν «αφίξεις» αυτόν τον καιρό. Κάποιοι χριστιανοί περιμένουν τον Αντίχριστο, κάποιοι Εβραίοι τον Μεσσία και κάποιοι Έλληνες πιθανότατα έναν «ξεχασμένο» Οδυσσέα. Ζούμε στην εποχή της μεγάλης «θλίψης» και αυτό γεννά την ανυπομονησία, όπως και έχει προφητευτεί για τους καιρούς μας.
Όλοι κάτι «περιμένουν» …Έχουν ανάγκη να «περιμένουν» κάτι, γιατί είναι απογοητευμένοι από τους πάντες …Έχουν ανάγκη να «περιμένουν» το αναπάντεχο και το μεγαλειώδες. «Περιμένουν» μια «εμφάνιση», η οποία στην πραγματικότητα θα είναι μια «επιστροφή» κάποιου, που έλειπε. Γι” αυτόν τον λόγο μιλάμε για «πάγωμα» του χρόνου. Όλα αυτά γίνονται σε μια εποχή που ο κόσμος – και ειδικά της Δύσης, που είναι θεμελιωμένος πάνω στην Ρώμη του Αλέξανδρου – κλονίζεται …Γίνονται σε μια εποχή που υπάρχει πρόβλημα εξουσίας …Σε μια εποχή που η αυτοκρατορία εγκαταλείπει τη θρησκεία της και παραδίδεται σε άθεους δαρβινιστές και τοκογλύφους …Σε μια εποχή που οι «μνηστήρες» τού θρόνου τού Αλεξάνδρου δοκιμάζουν όλοι την τύχη τους και αποτυγχάνουν ο ένας μετά τον άλλο να λύσουν τα προβλήματά του.
Γι” αυτόν τον λόγο μιλάμε για άνοιγμα «τρύπας» στην άμυνα της Ρώμης. Άποψη του γράφοντα είναι ότι μόνον κακό περιμένει το σύστημα από αυτήν την εξέλιξη. Έχουν πάρει τα φτυάρια και σκάβουν μπροστά στην Πύλη του Κάτω Κόσμου …Στην Πύλη όπου έχει περάσει ο Ηρακλής, ο Οδυσσέας, ο Ορφέας κλπ. …Μια Πύλη επικίνδυνη, εφόσον δεν είναι ό,τι καλύτερο για το σύστημα να σκαλίζει τη «φωλιά» του φιδόμορφου Θεού. Στην πραγματικότητα αυτό κάνει σήμερα στην Αμφίπολη …Παίζει με το άγνωστο …Ενοχλεί τον Εριχθόνιο …Τον φιδόμορφο γιο τής θεάς Αθηνάς και του Ηφαίστου …Τον φιδόμορφο «γιο» της πόλης τής Αθήνας και του βασιλιά Αλεξάνδρου …Αυτό, δηλαδή, το οποίο προέκυψε από μια όχι και τόσο επιτυχημένη «ένωση» ενός βασιλιά με την πόλη της Δημοκρατίας …Αυτό, το οποίο προέκυψε από τη λατρεία ενός βασιλιά για ένα πολίτευμα που τον ακυρώνει.
Αυτό, το οποίο κάνει ακόμα χειρότερη την κατάσταση, είναι ο χρόνος στον οποίο επιχειρείται όλη αυτή η προσπάθεια. Το σύστημα είναι στην χειρότερη δυνατή κατάσταση …Στη χειρότερη κατάσταση που έχει βρεθεί τους τελευταίους αιώνες. Η συμμετοχή των «μνηστήρων» στην απέλπιδα προσπάθεια να το σώσουν, δεν είναι πλέον ελεγχόμενη. Δεν είναι ελεγχόμενη και άρα δεν είναι ασφαλής, γιατί υπάρχει κίνδυνος να μην προέρχονται στο σύνολό τους οι «μνηστήρες» μέσα από μια επιθυμητή «δεξαμενή» υποψηφίων. Τη στεγανότητα αυτής της «δεξαμενής» απειλεί το Μνημείο αυτό. Μέσω του Μνημείου αυτού μπορεί να εμφανιστούν «μνηστήρες», οι οποίοι δεν ανήκουν στις επιλογές της Ρώμης. Εκεί υπάρχει πρόβλημα ασφάλειας για τη Ρώμη. Δεν συμφέρει τη Ρώμη να υπάρχουν «γέφυρες», οι οποίες να συνδέουν το παρόν με το παρελθόν. Δεν συμφέρει τους «Ποντίφικες» να υπάρχουν άλλες «γέφυρες» πλην των ιδίων.
Αν, δηλαδή, πιστεύει κάποιος στον Θεό και το Μεγάλο Σχέδιό Του, δεν υπάρχει πιο κατάλληλος χρόνος για να το επιβεβαιώσει αυτό …Δεν υπάρχει άλλη στιγμή στην νεότερη ιστορία, που να είναι τόσο προφανής μια «Άνωθεν» παρέμβαση …Δεν υπάρχει πιο πρόσφορη εποχή στο να πείσεις κάποιον ότι τα πάντα καθοδηγούνται προς έναν στόχο από έναν Υπέρτατο Νου. Καθυστερούσαν επί χρόνια την ανασκαφή και την επιχείρησαν στη χειρότερη στιγμή …Στην πιο δύσκολη για το σύστημα εποχή άνοιξε μια «πύλη», την οποία δεν την ελέγχει το ίδιο …Μια «πύλη», η οποία καθηλώνει ακόμα και την πανίσχυρη Ρώμη στον ρόλο του αδύναμου παρατηρητή …Μια «πύλη», την οποία κανένας δεν μπορεί να γνωρίζει τι θα βάλει «μέσα» στην αυτοκρατορία και πόσο αυτό θα την επηρεάσει στη λειτουργία της …Μια «πύλη» πολύ μακριά από αυτήν που ελέγχει ο Άγιος της Ρώμης.
Ποιος όμως μπορεί να χρησιμοποιήσει αυτήν την μικρή «σχισμή» στον χωροχρόνο; Τι μας λένε οι απροκρυφιστικές γνώσεις; Αν ο Αυτοκράτορας των Ελλήνων ήταν ο Θεάνθρωπος του αρχαίου κόσμου – και άρα αθάνατος – τι μπορεί να σημαίνει μια επανεκκίνηση του παιχνιδιού της διαδοχής; …Δεν σημαίνει ότι μπορεί να εκμεταλλευτεί αυτήν τη «σχισμή» στον χωροχρόνο, για να επιστρέψει; …Δεν σημαίνει ότι και ο ίδιος – σε περίπτωση επανεμφάνισής του – μπορεί να μπει εκ νέου στον αγώνα τής διεκδίκησης του θρόνου; Η ανεύρεση του τάφου τού γιου του δεν γίνεται αιτία να επανεμφανιστεί ο πατέρας; Δεν γίνεται το μέσο να επιβεβαιωθεί η ταυτότητά του;
Θυμίζει τίποτε αυτό στους αναγνώστες; Ένας ανήλικος βασιλικός υιός «αναγνωρίζει» αρχικά τον πατέρα του και μετά τον βάζει στο «παιχνίδι» της διεκδίκησης, χωρίς να γίνονται σεβαστές οι προβλεπόμενες από το σύστημα διαδικασίες …Τον βάζει σε ένα «παιχνίδι» διεκδίκησης αυτών που θεωρητικά τού ανήκουν, αλλά πρακτικά όχι, λόγω των σφετεριστών που εκμεταλλεύτηκαν την μακρόχρονη απουσία του …Βάζει δηλαδή κάποιον με βασιλικά δικαιώματα να επικαλεστεί δημοκρατικά δικαιώματα, προκειμένου να συμμετάσχει στον διαγωνισμό των «εκλεκτών» …Βάζει έναν βασιλικό «όφι» να εμφανιστεί σαν απλός άνθρωπος και να διεκδικήσει ανθρώπινα δικαιώματα …»Γεννά» δηλαδή έναν Εριχθόνιο …Έναν πολύ επικίνδυνο Εριχθόνιο, τον οποίο απαγορεύεται να τον βλέπεις σε κανονικές συνθήκες …Ακόμα και από απλή περιέργεια να τον «δεις», την «πάτησες».
Γι” αυτόν τον λόγο δεν σκάβεις τη γη εκεί όπου δεν ξέρεις τι θα βρεις. Αυτό άλλωστε σημαίνει και η λέξη «Εριχθόνιος» …Εριχθόνιος σημαίνει το πρόβλημα, το οποίο βγαίνει μέσα από την γη. Είναι απολύτως επικίνδυνο, δηλαδή, για κάποιους να σκάβουν στην Αμφίπολη, χωρίς να γνωρίζουν τι περιμένουν ν” ανακαλύψουν …και με το παγκόσμιο κοινό ως μάρτυρα να τους παρακολουθεί. Ίσως αυτό να σημαίνει και η λέξη Αμφίπολη …Να είναι η πόλη, η οποία ανήκει ταυτόχρονα καί στον Άνω καί στον Κάτω Κόσμο …Η τελευταία πόλη που περνάς πριν φτάσεις στον Κάτω Κόσμο και η τελευταία πόλη που συναντάς πριν βγεις στον Άνω Κόσμο …Η πόλη, η οποία βρίσκεται πάνω στον Παλαιστίνο ποταμό. Τόμους ολόκληρους μπορούμε να γράψουμε για τη σοφία των Αρχαίων Ελλήνων, που όλα αυτά τα γνώριζαν και τα πέρασαν σε προφητείες με κωδικοποιημένες μορφές …Όλα αυτά, τα οποία αφορούν τον «Κάτω Κόσμο» και τους ελάχιστους «επισκέπτες» του …Τον Ηρακλή, τον Ορφέα ή τον Οδυσσέα. Όλα αυτά συνδέονται μεταξύ τους …Απλά δεν είναι της ώρας να τα αναφέρουμε.
Ένα, πάντως, είναι σίγουρο …Η παγκόσμια οικονομία μπορεί να μην είναι στα καλύτερά της, αλλά δεν θα πλήξουμε. Η γενιά μας είναι σίγουρο ότι θα γίνει μάρτυρας κοσμοϊστορικών γεγονότων …Θα δει την ιστορία να «ξεκινάει» από εκεί απ’ όπου είχε «παγώσει». Μπορεί με την ανακάλυψη του Μνημείου τού διαδόχου τού Αλεξάνδρου να δούμε πώς συνεχίζεται η δυναστεία των Αργεάδων …Των βασιλέων του Άργους. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Ορέστης κατέφυγε στη Μακεδονία, για να σωθεί από τον σφετεριστή τού θρόνου τού πατέρα του και από εκεί διεκδίκησε τον θρόνο του. Τον διεκδίκησε την ίδια εποχή με την επιστροφή τού Μεγάλου Οδυσσέα. Αυτά μπορεί να είναι «σημεία» των καιρών για τις μεγάλες «επιστροφές» του ελληνικού κόσμου. Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι της επιστροφής τού Μεγάλου Οδυσσέα προηγείται η επιστροφή τού Τηλέμαχου …Όπου όμως είναι ο γιος, εκεί είναι και ο πατέρας …και αυτό πολλούς πλέον θα τους ανησυχεί.
ΤΡΑΪΑΝΟΥ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ
Δημιουργός της θεωρίας του Υδροχόου
eamb-ydrohoos
Το διαβάσαμε από το: Βρήκαμε τις Πύλες του «Κάτω Κόσμου»; Τι είναι αυτό, που βρήκαν οι αρχαιολόγοι στην Αμφίπολη; – ΤΡΑΪΑΝΟΥ
Της Έλενας Ράπτη, βουλευτή Α’ Θεσσαλονίκης ΝΔ
(ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ 17/9/2014)
Αυτή τη φορά μαζί με το φως του ένδοξου αρχαίου πολιτισμού της, που αποτελεί σημείο αναφοράς για την παγκόσμια κοινότητα. Επιστήμονες, ακαδημαϊκοί, μέσα ενημέρωσης και εκατομμύρια απλοί πολίτες σε κάθε άκρη της γης είναι σχεδόν εκστατικοί μπροστά στα εκπληκτικής ομορφιάς και ιστορικής σημασίας αρχαιολογικά ευρήματα που ανακαλύπτονται στο χώρο της αρχαίας Αμφίπολης. Περιμένουν με μεγάλο ενδιαφέρον τις ανακοινώσεις των αρχαιολόγων, νέες ανακαλύψεις αλλά και το σχέδιο για τη συνέχεια της αρχαιολογικής ανασκαφής στο εσωτερικό του μακεδονικού τάφου, που όλοι ελπίζουμε να φέρει στο φως ακόμη περισσότερους θησαυρούς μιας λαμπρής ιστορικής περιόδου της αρχαίας ιστορίας μας.
Τα ευρήματα είναι πραγματικά εντυπωσιακά. Σφίγγες που φαίνεται να φυλάσσουν την είσοδο του αρχαίου τύμβου, ένας επιβλητικός ταφικός περίβολος σχεδόν 500 μέτρων, δύο εξαιρετικής γλυπτικής Καρυάτιδες, μαρμάρινες επιφάνειες μοναδικής τέχνης, μία θαυμαστή μνημειακή αρχιτεκτονική. Και βεβαίως μία κρυφή ελπίδα όλων για την ανακάλυψη πολύτιμων κτερισμάτων, που θα προστεθούν στο ψηφιδωτό της ιστορίας. Όλα δείχνουν πως είμαστε μπροστά σε κάτι πολύ μεγάλο. Έναν μοναδικό αρχαιολογικό θησαυρό. Προς το παρόν όμως δικαιούμαστε να κάνουμε μόνον εικασίες και λογικές ιστορικά παραδοχές αντλώντας και συνδυάζοντας υλικό από την ιστορία, τα κείμενα, την έρευνα και τα αρχαιολογικά ευρήματα της εποχής των Μακεδόνων. Ένα όμως είναι σίγουρο, πως από την πιο κρυφή σκέψη και επιθυμία όλων μας, αρχαιολόγων και απλών πολιτών, για την ταυτότητα του ταφικού αυτού μνημείου μέχρι την προσθήκη ακόμη ενός μεγάλου αρχαιολογικού ευρήματος στην ατελείωτη συλλογή που κρύβει μέσα της η ελληνική γη, η χώρα μας βρίσκεται εδώ και αιώνες στο κέντρο του πολιτιστικού ενδιαφέροντος όλων των λαών.
Παρακολουθώ πραγματικά από πολύ κοντά κάθε βήμα και κάθε ανακοίνωση των αρχαιολόγων για την Αμφίπολη. Τόσο ως Ελληνίδα, που βλέπει τον τόπο της να είναι το κέντρο μιας ένδοξης και αξιοζήλευτης ιστορίας, όσο και με το προσωπικό ακαδημαϊκό ενδιαφέρον, που έχει τις ρίζες του στις σπουδές μου στον ελληνικό πολιτισμό. Και θέλω να καταθέσω σε όλους τη μοναδική σχέση και το απόλυτο προνόμιο των Ελλήνων που σπουδάζουν αρχαιολογία και ελληνικό πολιτισμό να έχουν μία Ελλάδα γεμάτη αρχαία ευρήματα και ιστορικούς θησαυρούς. Να έχουν τη δυνατότητα να σταθούν δίπλα σε μάρμαρα αιώνων, να αγγίξουν την ιστορία.
Τα ευρήματα της Αμφίπολης έχουν αξία πολύ μεγαλύτερη από την ιστορική. Δημιουργούν μία άλλη εικόνα της Ελλάδας. Αυτής που αξίζει στη σπουδαία αυτή χώρα. Την εικόνα μιας Ελλάδας που είναι αφετηρία των πολιτισμών όλου του κόσμου. Μιας Ελλάδας που κουβαλά μαζί της τη λάμψη του πνεύματος. Μιας Ελλάδας που δεν κατακτιέται και δεν υποτάσσεται. Μιας χώρας φτιαγμένης από τον πιο θαυμαστό πολιτισμό, από μάρμαρα που στέκονται αναλλοίωτα στους αιώνες, για να τα θαυμάσουν όλοι οι άνθρωποι αυτού του κόσμου. Τα ευρήματα της Αμφίπολης αλλάζουν τις ειδήσεις για την Ελλάδα. Αλλάζουν την εικόνα μιας Ελλάδας που διασύρθηκε για αυτά που χρωστά και ξεχάστηκε για αυτά που προσέφερε. Τα ευρήματα της Αμφίπολης επαναφέρουν το σεβασμό σε μια σπουδαία χώρα. Ξαναδημιουργούν ένα τεράστιο κύμα φιλελληνισμού. Ενώνουν ξανά όλους αυτούς που αγαπούν την Ελλάδα. Δικαιώνουν τους αγώνες για τη Μακεδονία μας και την ιστορική αλήθεια, που αγνοήθηκε προκλητικά. Ξεγυμνώνουν αυτούς που προκλητικά κατασκευάζουν ψεύτικα μνημεία, Μεγαλέξανδρους και Φιλίππους, για να παραχαράξουν την ιστορία. Και δείχνουν πως μία είναι η ζωντανή πραγματικότητα: τα αληθινά μνημεία και η αληθινή Μακεδονία είναι κομμάτι της ελληνικής γης.
Αμφίπολη, Παρθενώνας, Βεργίνα, Δίον, Μυκήνες, Κνωσός, αμέτρητα διαμάντια μιας αρχαίας Ελλάδας. Και κληρονομιά μιας νέας, που είναι βέβαιο πως κάποια στιγμή θα βρει το δρόμο της.

 AMPHIPOLIS - MAKEDONIA - HELLAS.

28 Αυγούστου 2014 στις 3:09 μ.μ.