Περνούν οι μέρες!Τρέχουν φοβισμένες στο κενό!
Ακολουθουν οι ελπίδες πανικόβλητες τον χρόνο!
Αλαφιασμένε άνθρωπε!Που πας; Δεν προλαβαίνεις!
Ένα κομμάτι απ’τον κόπο σου ,σου απομένει μόνο!
Εσύ που έσκαψες τη γη με τα γυμνά σου χέρια,
εσύ που έχασες το φως σου στην απότομη στροφή!
Που ανεμελιά δεν γνώρισες!! Το κούφιο σου κεφάλι,
σ’ οδήγησε μ’ ακρίβεια προς την καταστροφή.
Τι κυνηγας; Γιατί κρατάς στα χέρια σου απόχη;
Δεν συλλαμβάνεται εύκολα τ’ απόλυτο κακο!
Ουτε ελπίδες κι όνειρα μπορείς να αιχμαλωτίσεις,
έλα σε μένα να σου πώ το αιώνιο μυστικό.
Αλόγιστος και εύπιστος πλανιόσουν μια ζωή,
σε καπετάνιους άχρηστους κρεμόσουν άνθρωπέ μου!
Κουβάλησες τα βάρη τους μα τώρα είσαι περιττός !
Τί προσδοκάς και αγωνιάς;Τι περιμένεις πέ μου;
εσύ που έχασες το φως σου στην απότομη στροφή!
Που ανεμελιά δεν γνώρισες!! Το κούφιο σου κεφάλι,
σ’ οδήγησε μ’ ακρίβεια προς την καταστροφή.
Τι κυνηγας; Γιατί κρατάς στα χέρια σου απόχη;
Δεν συλλαμβάνεται εύκολα τ’ απόλυτο κακο!
Ουτε ελπίδες κι όνειρα μπορείς να αιχμαλωτίσεις,
έλα σε μένα να σου πώ το αιώνιο μυστικό.
Αλόγιστος και εύπιστος πλανιόσουν μια ζωή,
σε καπετάνιους άχρηστους κρεμόσουν άνθρωπέ μου!
Κουβάλησες τα βάρη τους μα τώρα είσαι περιττός !
Τί προσδοκάς και αγωνιάς;Τι περιμένεις πέ μου;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου