ΈΝΑ ΠΟΙΗΜΑ ΜΕ ΠΟΛΛΕΣ ΈΝΝΟΙΕΣ..... - ΜΙΑ ΣΠΙΘΑ ΜΟΝΟ - ΤΗΣ ΖΕΡΒΟΥ ΠΑΝΤΑΖΗ ΤΡΙΑΔΑ

Δίπλα στο τζάκι το σβηστό,
στην κουνιστή μου πολυθρόνα,
με το κεφάλι μου γερμένο και σκυφτό,
αναρρωτιέμαι πως θα βγάλω το χειμώνα.

Παλιές μου θύμησες κρατώ,
ο νους στο παρελθόν στριφογυρίζει,
τα χρόνια της αγάπης νοσταλγώ,
και η καρδιά βροντοχτυπά και φτερουγίζει.

Τα δάκτυλα ξυλιάσανε απο κρύο,
πετώ το κέντημά μου στη γωνία,
το φάντασμα της νιότης μου το θείο,
γελά στην σημερνή μου αγωνία.

Το βλέπω στου καθρέπτη θολούρα,
ντυμένο μ'ασημένια φορεσιά,
να περιστρέφεται αδιάκοπα σα σβούρα,
αναζητώντας και εκείνο ζεστασιά..

Ζωή μοναχική μου παγωμένη,
σου κλέψανε απολαύσεις και εφόδια,
καρδιά μου απ'το χρόνο λυγισμένη,
αδύναμη να ξεπεράσεις τα εμπόδια...

Οι στάχτες μοναχά έχουνε μείνει,
στο τζάκι και στα βάθη της καρδιάς,
μια σπίθα περιμένω που θα δίνει,
ίχνη απο ζέστη στης ψυχής την παγωνιά..

Triada Zervou