Δανέζικη πρό(σ)κληση

 

Τό γράψαμε πρωτοσέλιδα πρίν μερικούς μῆνες (16-9-15, φ. 423):

 “...Ἀναρωτιέμαι: ὁ πρόσφυγας ἀπό τόν πόλεμο τῆς Συρίας γιατί δικαιοῦται εἰδική
μεταχείριση στήν Ἑλλάδα; Ἰσχύει τό ἴδιο καί γιά τόν πρόσφυγα ἀπό τόν ἐμφύλιο στήν Κολομβία ἤ
ὁπουδήποτε στόν κόσμο; Γιατί, ἐξ ὅσων γνωρίζω, ὁ Σύριος πού φεύγει ἀπό τήν ἐμπόλεμη ζώνη εἶναι
ἀσφαλής ἤδη πατώντας σέ τουρκικό ἔδαφος.
Ἐκεῖ ναί, εἶναι πρόσφυγας πολέμου. ἐφόσον ὅμως συνεχίζει νά μετακινεῖται σέ ἄλλες χῶρες,
εἶναι πιά οἰκονομικός μετανάστης, ἀφοῦ δέν συντρέχουν πλέον οἱ λόγοι ἀσφάλειας τῆς ζωῆς
του πού προκαλοῦν τήν εἰδική μεταχείρισή του.
Τά γελοῖα αὐτά ὑποκείμενα πού παρίσταναν / παριστάνουν τούς κυβερνῶντες μας δέν μποροῦ-
σαν νά διατυπώσουν μέ ἕναν νομικά στέρεο τρόπο αὐτή τήν πασίδηλη πραγματικότητα;...”
Πρίν ἕναν περίπου μήνα ἀκούσαμε τόν φίλο Σταῦρο Λυγερό στήν κρατική μας τηλεόραση νά
ὑπαινίσσεται τό ἴδιο πρᾶγμα, χωρίς νά μπαίνει σέ λεπτομέρειες. Γενικά, κι ἐφόσον εἶναι ἕνα
ζήτημα πού τό διεθνές καθεστώς τό ἔχει κάνει παντιέρα, κανείς στήν Ἑλλάδα δέν τολμάει νά τό ἀγγίξει. Ἦρθε ὅμως ὁ Δανός πρωθυπουργός Λάρς Λόκε Ράσμουσεν (ΤV2, 27/12/15) νά τό
θέσει ξεκάθαρα: “Εάν η κατάσταση συνεχιστεί ή επιδεινωθεί (...) θα πρέπει να προσαρμόσουμε
τους κανόνες του παιχνιδιού. Το θέμα δεν είναι να αμφισβητηθούν τα θεμέλια της Σύμβασης που
υπογράφηκε το 1951 αλλά να διευκρινιστούν τα δικαιώματα των προσφύγων στην πρώτη χώρα
εγκατάστασής τους (...) Αν κάποιος διέμενε στην Τουρκία για δύο ή τρία χρόνια, βρίσκοντας εκεί
καταφύγιο από τον πόλεμο, θα μπορεί να πάει στην Ευρώπη και να ζητήσει άσυλο; Οι σημερινοί
κανόνες το επιτρέπουν, όμως θα πρέπει να το συζητήσουμε...” Αὐτήν λοιπόν τήν συζήτηση
πού θέλει ἡ Δανία, ἐπειδή δέχθηκε πέρυσι 18.000 αἰτήσεις ἀσύλου, οἱ δικοί μας οὔτε πού
τήν διανοήθηκαν - κι ἄς εἴμαστε οἱ πρῶτοι ἐνδιαφερόμενοι γιά τό προσφυγικό. Ἀντιθέτως,
συνεχίζεται ἡ (ψευτο)ἀνθρωπιστική θέαση τοῦ φαινομένου, κανείς δέν τολμάει νά ἀναρωτηθεῖ
ποῦ βρισκόταν ὥς τώρα αὐτός ὁ κόσμος, γιατί ἔρχεται τώρα καί πῶς μπορεῖ νά προστατευτοῦμε
ἀπό τούς ὑπαρκτούς κινδύνους (πληθυσμιακή ἀλλοίωση, ἀδυναμία διαχείρισης κτλ) κι ὄχι ἀπό
τούς φαντασιώδεις περί ἰσλαμοτρομοκρατίας.


http://antifonitis.gr/online/3737