Η
αρχαιότερη καταγεγραμμένη αναφορά του Φοίνικα μας παραδίδεται από τον
Ησίοδο (8ος αιώνας π.Χ.). Ονομάστηκε ‘Φοίνικας’ από την λέξη ‘φοινός’,
δηλαδή ‘πορφυρός’ και ο μύθος αναφέρει ότι πρόκειται για ένα πανέμορφο
πουλί που μοιάζει με αετό και παγώνι. Κατοικούσε στην Φοινίκη, δίπλα σε
μια πηγή στην οποία πλένονταν κάθε μέρα με την αυγή, τραγουδώντας τόσο
όμορφα, που ο Ήλιος σταματούσε το άρμα του για να απολαύσει το τραγούδι
του. Έτσι, ο Φοίνικας συνδέθηκε με τον Ήλιο και κατ’επέκταση με τον ηλιακό Θεό Απόλλωνα.
Πρόκειται για ένα έξυπνο, σοφό, ευαίσθητο και πανέμορφο πλάσμα, που δεν τρέφεται από πτώματα ούτε πετά εδώ και κει χωρίς λόγο. Κανείς δεν το έχει δει ποτέ να τρώει και μένει πάντα σ’ένα σημείο μέχρι να πεθάνει. Αναφέρεται επίσης ότι τα δάκρυά του είναι λιβάνι και το αίμα του βάλσαμο. Οι πληγές του επουλώνονται αμέσως, εάν τύχει να του επιτεθούν εχθροί, και το δάκρυ του μπορεί να γιατρέψει έναν άνθρωπο αλλά και να προστατέψει από τον θάνατο προσωρινά.
Είναι ένα πλάσμα που έχει την ιδιαίτερη ικανότητα να αναγεννιέται από τις ίδιες του τις στάχτες, αφού έχει πρώτα πεθάνει έχοντας αυτοαναφλεχθεί. Ζει για πολλές εκατοντάδες χρόνια -μέχρι και χιλιετία αναφέρουν κάποιες παραδόσεις- και είναι πάντα μονάχα ένας τη φορά. Έχοντας αυτήν την ικανότητα, είναι ταυτόχρονα θνητός (αφού πεθαίνει) και αθάνατος (αφού αναγεννιέται).
Όταν πλησιάζει η ώρα του να πεθάνει, χτίζει φωλιά από κλαδάκια ιδιαίτερων και ιερών αρωματικών (όπως λιβάνι, μύρο, νάρδο κλπ) την οποία μετά αναφλέγει και καίγεται μαζί της μέχρι να γίνει στάχτες. Μέσα από αυτές τις στάχτες ένας νέος Φοίνικας αναγεννάται, που θα ζήσει όσο και ο παλιός του εαυτός.
Λέγεται επίσης ότι υπήρχε από την αρχή της δημιουργίας του σύμπαντος, πριν ακόμα την γέννηση των Θεών, κι έτσι κατέχει γνώσεις και μυστικά της ζωής που ούτε οι Θεοί δεν γνωρίζουν.
Στο πέρας των αιώνων συνδέθηκε και έγινε σύμβολο της φωτιάς, της Θείας Χάρης, της αρετής, της συμπόνιας, του θανάτου και της αναγέννησης, και του Ήλιου που ‘πεθαίνει’ κάθε δειλινό και ‘αναγεννιέται’ κάθε αυγή.
Πρόκειται για ένα έξυπνο, σοφό, ευαίσθητο και πανέμορφο πλάσμα, που δεν τρέφεται από πτώματα ούτε πετά εδώ και κει χωρίς λόγο. Κανείς δεν το έχει δει ποτέ να τρώει και μένει πάντα σ’ένα σημείο μέχρι να πεθάνει. Αναφέρεται επίσης ότι τα δάκρυά του είναι λιβάνι και το αίμα του βάλσαμο. Οι πληγές του επουλώνονται αμέσως, εάν τύχει να του επιτεθούν εχθροί, και το δάκρυ του μπορεί να γιατρέψει έναν άνθρωπο αλλά και να προστατέψει από τον θάνατο προσωρινά.
Είναι ένα πλάσμα που έχει την ιδιαίτερη ικανότητα να αναγεννιέται από τις ίδιες του τις στάχτες, αφού έχει πρώτα πεθάνει έχοντας αυτοαναφλεχθεί. Ζει για πολλές εκατοντάδες χρόνια -μέχρι και χιλιετία αναφέρουν κάποιες παραδόσεις- και είναι πάντα μονάχα ένας τη φορά. Έχοντας αυτήν την ικανότητα, είναι ταυτόχρονα θνητός (αφού πεθαίνει) και αθάνατος (αφού αναγεννιέται).
Όταν πλησιάζει η ώρα του να πεθάνει, χτίζει φωλιά από κλαδάκια ιδιαίτερων και ιερών αρωματικών (όπως λιβάνι, μύρο, νάρδο κλπ) την οποία μετά αναφλέγει και καίγεται μαζί της μέχρι να γίνει στάχτες. Μέσα από αυτές τις στάχτες ένας νέος Φοίνικας αναγεννάται, που θα ζήσει όσο και ο παλιός του εαυτός.
Λέγεται επίσης ότι υπήρχε από την αρχή της δημιουργίας του σύμπαντος, πριν ακόμα την γέννηση των Θεών, κι έτσι κατέχει γνώσεις και μυστικά της ζωής που ούτε οι Θεοί δεν γνωρίζουν.
Στο πέρας των αιώνων συνδέθηκε και έγινε σύμβολο της φωτιάς, της Θείας Χάρης, της αρετής, της συμπόνιας, του θανάτου και της αναγέννησης, και του Ήλιου που ‘πεθαίνει’ κάθε δειλινό και ‘αναγεννιέται’ κάθε αυγή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου