Δεν ξέρω, τελικά, αν ισχύουν οι διάφορες καταγγελίες για πρόθεση της Κυβέρνησης να εγκαταστήσει προσωρινά (;) στην ακριτική μας περιοχή κάποιες χιλιάδες (λαθρο) μεταναστών.
Ούτε γνωρίζω αν, όπως ακούγεται, θα «ανοίξουν» τα σπίτια τους και τις βίλες τους πρώτα αυτοί που θα μας τους κουβαλήσουν εδώ ή όλοι αυτοί που (εκ του ασφαλούς) μας το παίζαν τόσα χρόνια σοσιαλο/αντιρατσιστο/δημοκράτες και οι οποίοι υμνούσαν το «δώρο» του πολυπολιτισμού. Δεν γνωρίζω αν όλοι αυτοί που συλλαμβάνονται στην πόλη μας με όπλα και πυρομαχικά ανήκουν, ανήκαν, ή θέλουν να ανήκουν στους κατσιβελοκανιβάλους της ISIS ή στους Κούρδους μαχητές της Συρίας. Επίσης, δεν γνωρίζω στην (αστεία) κόντρα μεταξύ Υπουργού Εθν. Αμύνης και Δημάρχου ποιος έχει ζητήσει περισσότερες φορές συγγνώμη από τον άλλον - στις έξαλλες φωνές, όμως, σίγουρα νικάει ο Δήμαρχός μας. Τέλος δεν γνωρίζω γιατί συνέπεσε τις τελευταίες ημέρες να δώσουν τέλος στην ζωή τους αρκετοί συμπολίτες μας, και μάλιστα με φριχτό τρόπο.
Γνωρίζω, όμως, πως για να φτάσεις στο σημείο να αυτοκτονήσεις σημαίνει πως ΔΕΝ έχεις την ψυχική και πνευματική δύναμη να αντιμετωπίσεις αυτό που σου συνέβη (δικαίως ή αδίκως) καθώς ως άνθρωποι «ξεβρακωθήκαμε» εντελώς από κάθε τι που θα μπορούσε να μας προστατέψει από την απόγνωση και τα αδιέξοδα. Χάσαμε όλα εκείνα που μας χαρακτήριζαν ως Έλληνες (και μάλιστα Χριστιανούς). Ελπίδα, αισιοδοξία, μετάνοια, μεταστροφή, αγωνιστικότητα, πίστη, καρτερία, υπομονή, αντοχή, επιμονή, προσδοκία, προσμονή, αγάπη, αλληλεγγύη και άλλες αξίες έχουν γίνει άγνωστες και κενές λέξεις για πολλούς συνανθρώπους μας οι οποίοι όταν έρχεται η στιγμή να αντιμετωπίσουν ένα λάθος τους, ένα στραβοπάτημά τους, μία άσχημη στιγμή, μια οικονομική κατάρρευση ή μια αρρώστια, δεν μπορούν να το διαχειριστούν.
Όταν τα πάντα γύρω σου (νομίζεις πως) είναι φτιαγμένα για τον πισινό σου ή έτσι όπως σου τα πασάρανε ή έτσι όπως σε πείσανε, δεν μπορείς να ανταπεξέλθεις σε δοκιμασίες.
Μην μιλήσουμε για την πνευματική προσέγγιση του πράγματος. Εμείς, ρε σεις, δεν αυτοκτονούσαμε. Θυσιαζόμασταν, αυτοθυσιαζόμασταν, πέφταμε μαχόμενοι. Η αυτοκτονία ήταν άγνωστη λέξη για εμάς. Την ακούγαμε για κείνους τους έρμους τους βορειοευρωπαίους με τις φακίδες και τα κόκκινα μάγουλα. Τώρα τι να λέμε. Ά ρε Ελλάδα, πως σε καταντήσαμε…
Ποίηση: Η αυτοκτονία ενός πολιτικού
Θέλω να πιώ το κώνειο, μετά απ’ το ουίσκι να σπάνε τα τηλέφωνα, κανείς να μη με βρίσκει
Θέλω να πάω να κρεμαστώ, μάλλον στις Σεϋχέλλες παρήγγειλα γι’ αυτό προχθές, μεταξωτές κορδέλες
Θέλω να πέσω από ψηλά, στου Pierro’s την ταράτσα να πέσω πάνω στις σεζ λογκ, μή μου χαλάσει η φάτσα
Θέλω να αυτοπυρποληθώ, με γαλλική κολώνια να κλαίνε όλοι στη Βουλή, στoυ Χίλτον τα σαλόνια
Θέλω να βρω περίστροφο, κι αν όχι πιστολάκι άμα δεν πάω να σκοτωθώ, να φτιάξω το μπουκλάκι
μα όμως το μετάνιωσα, εγώ θα την πληρώσω; έχω οράματα μπροστά για να ολοκληρώσω…
Σ.Γ.
http://antifonitis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου