Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2016

Αυτή η κατάσταση δεν προέκυψε ως διά μαγείας, αλλά επιδιώχθηκε... - Του Στέφανου Ζωιδάκη

 
Βιομηχανία θανάτου ή -αλλιώς- ιμπεριαλισμός και φασισμός! - eΚύπρος News

Παλαιότερα οι άνθρωποι είχαν άγνοια των πάντων· δεν γνώριζαν ποιος τους εκμεταλλεύεται, γιατί το κάνει αυτό και ποιες οι πιθανές επιδιώξεις του.
 Σήμερα όλοι γνωρίζουν βασικά όσο και ουσιαστικά πράγματα, που αφορούν τη λειτουργία του συστήματος.
 Όλοι γνωρίζουν τους εχθρούς του ανθρώπου και όλοι έχουν θεωρητικά κάποιους στόχους για τους οποίους αγωνίζονται.
Όπως βλέπει ο αναγνώστης, το πρόβλημα, για κάποιον που ξεκινάει να γράψει οτιδήποτε πάνω σ' αυτά τα θέματα, είναι ότι κινδυνεύει να βυθιστεί σε ένα τέλμα ανείπωτης κοινοτυπίας.
Τα πάντα –εξαιτίας της κοινής γνώσης που υπάρχει μεταξύ των ανθρώπων— φαίνονται χιλιοειπωμένα κι ως εκ τούτου δύσκολα μπορεί να προσφέρει κάποιος στον άνθρωπο την αίσθηση του νέου λόγου και κατά συνέπεια τη δυνατότητα να κάνει νέα οράματα και ν' αγωνιστεί γι' αυτά.
Αυτή η κατάσταση δεν προέκυψε ως διά μαγείας, αλλά επιδιώχθηκε από το ίδιο το σύστημα εξουσίας.
Αυτό το σύστημα επέλεξε κάποτε να βυθίσει ολόκληρο τον κόσμο στο σκοτάδι και να δώσει στους δούλους του τη γνώση να τον εκμεταλλεύονται.
Το ίδιο σύστημα επέλεξε σήμερα να δώσει στον κόσμο γνώση –σε τέτοια ποιότητα και ποσότητα—, ώστε η ατομική άποψη του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά να δίνει στην κοινωνία συνολικά μια αδράνεια όμοια μ' αυτήν που χαρακτήριζε το Μεσαίωνα, όπου κανένας δεν γνώριζε τίποτε.
Σήμερα η κοινωνία είναι αδρανής και άρα ακίνδυνη για την εξουσία, επειδή όλοι έχουν άποψη και αρνούνται ν' ακούσουν ο ένας τον άλλο. Αποτέλεσμα αυτού είναι ότι όλοι εκείνοι που πιθανώς να έχουν να πουν κάτι πραγματικά εχθρικό για την εξουσία να φαίνονται κοινότυποι και ως εκ τούτου να είναι αδιάφοροι στον κόσμο.
Δεν μπορείς να ξεσηκώσεις τον άνθρωπο, όταν αυτά που λες είναι περίπου ίδια μ' αυτά που σκέφτεται και ο ίδιος.
Το σύστημα ευνοείται απ' αυτήν την κατάσταση, γιατί στο μεταξύ έχει αλλάξει τον τρόπο που αμύνεται στις επιθέσεις του ανθρώπου. Δεν ενδιαφέρεται πλέον για το τι γνωρίζουν και το τι λένε οι άνθρωποι μεταξύ τους. Ενδιαφέρεται να ελέγχει συνολικά την κοινωνία και να περιορίζει τις κινήσεις της μέσα σε προκαθορισμένα όρια.
Έχει δημιουργήσει ένα τεράστιο περιοριστικό σκηνικό γύρω από την κοινωνία και ελέγχει τα πάντα.
Έχει εντάξει την κοινωνία σε ένα περιβάλλον-πλαίσιο που είναι τεχνητό και την εκμεταλλεύεται.
Στηρίζεται στην άγνοια του ανθρώπου, όχι στο επίπεδο που αφορά τον ίδιο ως άτομο και έχει γνώση, αλλά στο επίπεδο που αφορά το τεχνητό περιβάλλον που τον έχει εισάγει.
Ο άνθρωπος σήμερα έχει γνώση του εαυτού του και των προβλημάτων του, αλλά έχει άγνοια σ' ό,τι αφορά τις ιδιότητες του χώρου μέσα στον οποίο βρίσκεται.
Αυτή η άγνοια τον καθιστά ακίνδυνο για το σύστημα, γιατί αδυνατεί να γκρεμίσει τους τεχνητούς περιορισμούς που του επιβάλλουν με τη βοήθεια αυτού του τεράστιου σκηνικού.
Γνωρίζει τα δικαιώματα και τις επιθυμίες του και προσπαθεί με τη βοήθεια της δικής του γνώσης να διαπιστώσει αν αυτά που έχει ως στόχους είναι εφικτά ή όχι. Δεν ακολουθεί όπως παλαιότερα αυτόν που αναγνωρίζει ως φορέα ανώτερης γνώσης και του υπόσχεται καλύτερη ζωή, αλλά αυτόν που απλά διεκδικεί την εξουσία, προσεγγίζοντας τα προβλήματα με τον πλησιέστερο ως προς τον δικό του τρόπο.
Η άγνοια του ανθρώπου σήμερα έχει σχέση με το αν είναι ή όχι στις δυνατότητες του συστήματος –και άρα του περιβάλλοντος που είναι ο ίδιος ενταγμένος— να προσφέρει σε όλους τους ανθρώπους κάποιες ικανοποιητικές συνθήκες διαβίωσης. Αυτή η αξιολόγηση των δυνατοτήτων του συστήματος απαιτεί εξειδικευμένες γνώσεις, που ο μέσος άνθρωπος είναι αδύνατον να έχει.
Σ' αυτό το σημείο παγιδεύεται. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα αγνοούσε τον εαυτό του, ενώ σήμερα αγνοεί το σύστημα του οποίου είναι μέλος.
Κανένας πλέον δεν αμφισβητεί τα δικαιώματα του ανθρώπου, αλλά αυτό πρακτικά δεν σημαίνει και τίποτε σπουδαίο.
Αυτοί όμως που τον εκμεταλλεύονται τον ωθούν στον αυτοπεριορισμό, αφού πρώτα τον πείθουν ότι είναι έξω από τις δυνατότητες του συστήματος να προσφέρει στους πάντες αυτά που "δικαίως" επιθυμούν. Το πρόβλημα δηλαδή μετατοπίζεται από το "δίκαιο" στο "δυνατό".
Αυτό το "δυνατό" προσδιορίζεται αυθαίρετα από το σύστημα στο επίπεδο που το συμφέρει.
Όταν αμφισβητείται, εννοείται ότι το σύστημα νομιμοποιείται να επέμβει εναντίον των υπευθύνων, εφόσον αυτοί παρουσιάζονται ως απειλή για τον ίδιο τον ανθρώπινο πολιτισμό.
Αυτό βέβαια είναι άλλοθι και συμβαίνει κάθε φορά που το σύστημα αντιλαμβάνεται ότι απειλείται.
Το σύστημα, υπερασπιζόμενο τα συμφέροντά του, φρόντισε και πάλι να έχουν οι δούλοι του περισσότερη γνώση από τον απλό άνθρωπο.
Η διαφορά είναι ότι δεν γνωρίζουν όπως παλαιότερα κάτι διαφορετικό σ' ό,τι αφορά τον άνθρωπο και τη φύση του –ώστε να τον εκμεταλλεύονται με ασφάλεια—, αλλά γνωρίζουν πώς λειτουργεί και πώς προστατεύεται το τεχνητό αυτό περιβάλλον.
Μ' αυτήν τη γνώση προστατεύουν το τεχνητό περιβάλλον, που –και μόνο που υπάρχει— τους προσφέρει όσα επιθυμούν εις βάρος των ανθρώπων.
Για όσο διάστημα αυτό το περιβάλλον λειτουργεί περιοριστικά, ο ιμπεριαλισμός, η εκμετάλλευση και όλα όσα συνεπάγεται η λειτουργία του συστήματος εξουσίας, δεν απειλούνται.
Στέφανος Ζωιδάκης

Δεν υπάρχουν σχόλια: