Όσο υπάρχουν άνθρωποι
Πως καταντήσαμε, μωρέ, απ’ τα ψηλά τα ρετιρέ, τα λαμπερά σαλόνια,
ξεπέσαμε στη ζητιανιά, στων δανειστών την παγανιά, στην χλεύη, καταφρόνια.
Ζούμε σε δύσκολη εποχή! Τεκμήριο το Γιώτα-Χι, τεκμήριο και το σπίτι.
Τεκμήριο και τα παιδιά… Κάθε ανθρώπου η σοδιά βορά κράτους - αλήτη.
Στα χρόνια μας κατάντια, πια, να ζούνε κάποιοι από ανθρωπιά των άλλων συνανθρώπων.
Και να στερούνται το ψωμί, -η απάνθρωπη η πληρωμή πολυετών τους κόπων -.
Αχόρταγοι πολιτικοί, κατάλληλοι για φυλακή, μας ρήμαξαν το βίο.
Μα, να! Στον Έλληνα, ξανά, η αγάπη μέσα του ξυπνά σ’ όλο το μεγαλείο!
Απ’ το υστέρημα ο φτωχός δίνει για όσους, ατυχώς, χάσαν δουλειές και σπίτια.
Κι’ είναι σημεία των καιρών, να δίνουν πάλι το παρόν κατοχικά συσσίτια.
Σωπαίνω, πλέον. Δεν μιλώ το μέλλον σαν κοιτώ θολό και το τοπίο γκρίζο.
Μα, όσο υπάρχουνε στη γη άνθρωποι ανθρώπων αρωγοί, πάντοτε θα ελπίζω…
Β΄ Βραβείο σάτιρας «Κελαινώ» 2013. Λευτέρης Μουφτόγλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου