Η γλώσσα ενός λαού είναι η ψυχή του. Έχουν γίνει σκληροί αγώνες και έχουν χαθεί ζωές ανθρώπων που υπεράσπισαν τη γλώσσα τους ενάντια στην απαγόρευση να μην την μιλούν. Δεν θα το έκαναν αυτό, αν πίστευαν ότι η γλώσσα δεν έχει καμιά αξία. Αυτό ισχύει παντού στον κόσμο, σε όλους τους λαούς του κόσμου.
Όσο για τη δική μας γλώσσα, σας παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από την Ιλιάδα, όπου ο Αγαμέμνων τσακώνεται με τον Αχιλλέα και του λέει:
«Έχθιστος δε μοί εσσι διοτρεφέων βασιλήων.
Αιεί γάρ τοι έρις τε φίλη πόλεμοί τε μάχαι τε.
Ει μάλα καρτερός εσσι, θεός που σοί το γ’ έδωκεν».
(Ο πιο μισητός μού είσαι από όσους βασιλιάδες ανέθρεψε ο Δίας.
Πάντα η έριδα σού είναι φίλη και οι πόλεμοι και οι μάχες.
Αν είσαι πολύ δυνατός, ο θεός , νομίζω, στο έδωσε αυτό).
Δείτε τώρα τις λέξεις του Ομήρου που ακόμα εμείς τις έχουμε στα χείλη μας:
έχθιστος = υπερθετικός βαθμός του εχθρός, δε= ο γνωστός σύνδεσμος (μεν-δε),
μοι= προσωπ. αντωνυμία ( εγώ, μου, με), έσσι= είσαι
διοτρεφής= από το Δίας και τρέφω,
αιεί= αεί (νυν και αεί), έρις= έριδα, μάλα= (μάλλον, μάλιστα)
καρτερός= κρατερός, κραταιός (κράτος), σοί= προσωπ. αντωνυμία (συ, σου, σε)
και φυσικά οι πολύ κοινές λέξεις:
βασιλέων, φίλη, πόλεμος, μάχη, θεός, το, έδωκεν. Να προσθέσουμε και τη λέξη που , αν και ο Όμηρος τη χρησιμοποιεί με άλλη σημασία.
Με άλλα λόγια από τις είκοσι τρεις λέξεις αυτών των τριών στίχων χρησιμοποιούμε ακόμα σήμερα δέκα οχτώ λέξεις ατόφιες ή με μικρές παραλλαγές και μόνο πέντε λέξεις έχουμε θέσει σε αχρηστία.
Τι να κάνουμε λοιπόν, σε μας έλαχε να μιλούμε μια τόσο αρχαία γλώσσα, με τόσο μεγάλη προσφορά στην παγκόσμια ποίηση, το θέατρο, την ιστορία, τη φιλοσοφία, τις επιστήμες. Εμείς πρέπει να τη διαφυλάξουμε, όχι οι Κινέζοι.
Αλλά γλώσσα δεν είναι φυσικά μόνο ο ήχος της, είναι και η ορθογραφία της που εκτός του ότι αποτελεί μια άλλη μεγάλη ιστορική διαδρομή, μας βοηθά επίσης να κατανοούμε λέξεις που ακούμε για πρώτη φορά. Όταν ξέρουμε πώς γράφεται η λέξη αίσθηση, ξέρουμε πώς γράφεται και τι σημαίνει η λέξη αναίσθητος, ευαίσθητος, υπερευαίσθητος. Για δείτε τη λέξη στα greeklish: iperevesthitos.
Πού πήγε η πρόθεση «υπέρ» και όλη η ιστορία της που κρύβεται από πίσω; Εκτός αν πούμε superevesthitos, οπότε συμβαδίζουμε με το πνεύμα των καιρών.
Αν κάποτε η ανθρωπότητα παγκοσμιοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε όλοι οι λαοί να καταλήξουν να μιλούν μόνο αγγλικά, ό,τι κι αν κάνουμε εμείς, δεν θα μπορέσουμε βέβαια να αποτρέψουμε το μοιραίο. Αλλά αυτό ούτε σίγουρο είναι ούτε πάντως προβλέπεται στο άμεσο μέλλον.
Επομένως, όσο ακόμα οι λαοί μιλούν τις εθνικές τους γλώσσες, θα μιλάμε κι εμείς τη δική μας και θα τη γράφουμε, όπως τη γράφουν εδώ και αιώνες οι Έλληνες. Με την ιστορική ορθογραφία της και με ελληνικούς χαρακτήρες. Κάθε φορά που γράφουμε κάτι στην ελληνική γλώσσα, είναι σαν να ανοίγουμε ένα τεράστιο μουσείο και να φέρνουμε έξω στο φως λέξεις ανεκτίμητης αξίας.
Όσοι χρησιμοποιούν τα greeklish ελαφρά τη καρδία, έχουν πάρει λοστούς, έχουν μπει στο μουσείο και θρυμματίζουν μοναδικά έργα τέχνης. Είναι σαν να γκρεμίζουν την Ακρόπολη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου