Κάποτε, κάποιοι άνθρωποι έγραψαν για την αλήθεια, την εξήγησαν, της έδωσαν νόημα, την έντυσαν με πορφύρα και μεταξωτά, την έκαναν κυρά και βασίλισσα, αυτοί οι κάποιοι ήταν οι Έλληνες πρόγονοι μου, ναι, είναι αυτοί που μισώ και καθυβρίζω ολημερίς μέσα στις θρησκευτικές μου σκέψεις και μέσα στις ανθελληνικές μου ενέργειες, είναι αυτοί, που μου έμαθαν τι είναι ο κόσμος, είναι αυτοί που μου έδειξαν τον τρόπο να μην φοβάμαι ούτε άνθρωπο, ούτε Θεό, είναι αυτοί, που με έκαναν αυτό που είμαι σήμερα, έναν σκεπτόμενο άνθρωπο. Πώς λοιπόν να απαιτήσω από τους άλλους να μου δώσουν σεβασμό, όταν εγώ ο ίδιος δεν σέβομαι τον εαυτό μου και τους προγόνους μου, πώς να ζητήσω σεβασμό από τους εχθρούς μου, όταν εγώ ο ίδιος είμαι ο μεγαλύτερος εχθρός του εαυτού μου, πώς να γίνω το κέντρο του κόσμου, όταν εγώ κατατάσσω με τις πράξεις μου και με τα πιστεύω μου τον κόσμο μου στα άπατα της παγκόσμιας ιστορίας. Μήπως νομίζω ότι οι πρόγονοι μου θα με φυλάνε για πάντα, μήπως νομίζω ότι οι ένδοξοι προπάτορες μου θα μου διορθώνουν συνεχώς τα λάθη, η μήπως νομίζω, ότι θα συνεχίσω για πολύ ακόμα να παριστάνω κάτι το οποίο δεν είμαι. Κοιτώ τον εαυτό μου στον καθρέπτη και ψάχνω μέσα σε αυτόν έστω και ένα ψήγμα των προγόνων μου, δυστυχώς, δεν βρίσκω τίποτε το οποίο να με δένει με την ένδοξη ιστορία μου, δυστυχώς, δεν βρίσκω τίποτε το οποίο να μου θυμίζει την ημίθεη καταγωγή μου, δυστυχώς, δεν βρίσκω τίποτε το οποίο να με κάνει υπερήφανο απόγονο των ποιο ένδοξων προγόνων. Βρίσκω όμως σίγουρα επάνω στον αποσκελετωμένο πνευματικά εαυτό μου, τον Αβραάμ και τον Ισαάκ, την Ρεβέκκα και τον Μωυσή και όλους τους άλλους, που με τον έναν, η τον άλλο τρόπο, πολέμησαν ότι καλύτερο γέννησε ποτέ το ανθρώπινο γένος, τους Έλληνες προγόνους μου
Θεόδωρος Σωτηρόπουλος
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου