Τα τελευταία χρόνια έχουν μπει για τα καλά στη γλώσσα μας οι λέξεις
εθνομηδενισμός- εθνομηδενιστής. Πρόκειται για δυο λέξεις που δεν
υπάρχουν μέχρι σήμερα σε κανένα ελληνικό λεξικό, αλλά έχουν πολλές
εμφανίσεις στο διαδίκτυο. Μοιραία, μοναδική μας πηγή για την προέλευση
και τον ορισμό των δυο αυτών λέξεων θα είναι το ίντερνετ.
Ο εθνομηδενισμός είναι ιδεολογικό ρεύμα, που προωθείται μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και “δηλώνει τον ιστορικό αναθεωρητισμό, την αρνησιπατρία, την αποδόμηση της εθνικής συνείδησης και ταυτότητας στο πλαίσιο της κυρίαρχης παγκόσμιας νέας τάξης πραγμάτων” (ο ορισμός του Αντώνη Χ. Λαμπίδη στο pontosnews, θεωρούμε ότι είναι ένας από τους πλέον εύστοχους).
Αν και όλοι θεωρούν ότι είναι νεολογισμός, λέξη δηλαδή που “μπήκε” στη γλώσσα μας τα τελευταία χρόνια, στη ΜΕΤΑΠΑΙΔΕΙΑ διαβάζουμε, ότι “ο όρος εθνομηδενισμός απαντάται στο κομματικό εγχειρίδιο του Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ενώσεως, έκδοση του 1948, όπου χαρακτηρίζεται ως “… βασικός ιδεολογικός αντίπαλος του μαρξισμού – λενινισμού” και στη σελίδα 569 του έργου “Ιστορικός Υλισμός” της Ακαδημίας Επιστημών της Ε.Σ.Σ.Δ.
…”. Το σίγουρο είναι, ότι αντίστοιχη λέξη δεν υπάρχει σε καμία από τις, σημαντικότερες και γνωστότερες τουλάχιστον, ξένες γλώσσες, οπότε είτε πρόκειται για “δημιουργία” των τελευταίων ετών είτε για επαναφορά στο προσκήνιο μιας λέξης μετά από 70 περίπου χρόνια.
Οι εθνομηδενιστές (οπαδοί του εθνομηδενισμού όπως είναι ευκολονόητο), υιοθετούν τις απόψεις του, γνωστού, Φαλμεράιερ, ότι δεν υπάρχει αδιάσπαστη συνέχεια του ελληνισμού. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι Έλληνες και Τούρκοι συμβίωναν αρμονικά για 400 χρόνια (και περισσότερα σε ορισμένες περιοχές) και ότι οι επαναστάτες του 1821 ήταν κάποιοι τυχοδιώκτες, που δεν ήταν “βολεμένοι” και έκαναν την Επανάσταση για να αποκομίσουν προσωπικά οφέλη.
Θεωρούν ότι το Κρυφό Σχολειό είναι ένας μύθος, το ίδιο και ο χορός του Ζαλόγγου, ότι δεν έγινε καμία γενοκτονία σε βάρος των Ποντίων, ότι στη Σμύρνη είχαμε απλά ένα συνωστισμό στην παραλία κλπ.
Αν οι απόψεις προέρχονταν από κάποιους γραφικούς, περιθωριακούς κλπ. τύπους, ίσως δεν είχαν ιδιαίτερη σημασία. Δυστυχώς όμως, επειδή φορείς τους είναι πολιτικοί (κάποιοι από τους οποίους ήταν ή είναι έως σήμερα υπουργοί), καθηγητές πανεπιστημίων, διανοούμενοι, καλλιτέχνες κλπ., τότε, κατά την άποψή μας, υπάρχει πρόβλημα…
Με επιλεκτικά ή ανύπαρκτα αποσπάσματα από ιστορικά κείμενα, τσιτάτα και χαρακτηρισμό ως “φασίστας”, “εθνικιστή” κλπ.,
οποιουδήποτε τολμά να αντιπαραθέσει μια διαφορετική, τεκμηριωμένη άποψη, προσπαθούν όχι μόνο να κάνουν το μαύρο άσπρο, αλλά και να πείσουν, ιδιαίτερα τη νέα γενιά, για την ορθότητα των απόψεών τους. Και απ’ ότι φαίνεται, ο εθνομηδενισμός κυριαρχεί στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης. Κάποιοι μάλιστα θεωρούν ότι ο εθνομηδενισμός και η παγκοσμιοποίηση είναι έννοιες αλληλένδετες.
Αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός είναι να έχει οποιαδήποτε άποψη θέλει και να την εκφράζει δημόσια. Καλό όμως είναι, οι απόψεις να συνοδεύονται από επιχειρήματα και να δίνεται στους άλλους η δυνατότητα να εκφραστούν ελεύθερα. Η πολυφωνία και ο σεβασμός στη διαφορετική άποψη, αποτελούν βασικά στοιχεία μιας δημοκρατίας.
Οι υβριστικοί χαρακτηρισμοί, οι άναρθρες κραυγές και οι εντάσεις που μοιραία δημιουργούνται, μόνο οδυνηρά αποτελέσματα μπορούν να έχουν…
πηγη: https://www.protothema.gr/ You might also like:
Ο εθνομηδενισμός είναι ιδεολογικό ρεύμα, που προωθείται μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και “δηλώνει τον ιστορικό αναθεωρητισμό, την αρνησιπατρία, την αποδόμηση της εθνικής συνείδησης και ταυτότητας στο πλαίσιο της κυρίαρχης παγκόσμιας νέας τάξης πραγμάτων” (ο ορισμός του Αντώνη Χ. Λαμπίδη στο pontosnews, θεωρούμε ότι είναι ένας από τους πλέον εύστοχους).
Αν και όλοι θεωρούν ότι είναι νεολογισμός, λέξη δηλαδή που “μπήκε” στη γλώσσα μας τα τελευταία χρόνια, στη ΜΕΤΑΠΑΙΔΕΙΑ διαβάζουμε, ότι “ο όρος εθνομηδενισμός απαντάται στο κομματικό εγχειρίδιο του Κομμουνιστικού Κόμματος Σοβιετικής Ενώσεως, έκδοση του 1948, όπου χαρακτηρίζεται ως “… βασικός ιδεολογικός αντίπαλος του μαρξισμού – λενινισμού” και στη σελίδα 569 του έργου “Ιστορικός Υλισμός” της Ακαδημίας Επιστημών της Ε.Σ.Σ.Δ.
…”. Το σίγουρο είναι, ότι αντίστοιχη λέξη δεν υπάρχει σε καμία από τις, σημαντικότερες και γνωστότερες τουλάχιστον, ξένες γλώσσες, οπότε είτε πρόκειται για “δημιουργία” των τελευταίων ετών είτε για επαναφορά στο προσκήνιο μιας λέξης μετά από 70 περίπου χρόνια.
Οι εθνομηδενιστές (οπαδοί του εθνομηδενισμού όπως είναι ευκολονόητο), υιοθετούν τις απόψεις του, γνωστού, Φαλμεράιερ, ότι δεν υπάρχει αδιάσπαστη συνέχεια του ελληνισμού. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι Έλληνες και Τούρκοι συμβίωναν αρμονικά για 400 χρόνια (και περισσότερα σε ορισμένες περιοχές) και ότι οι επαναστάτες του 1821 ήταν κάποιοι τυχοδιώκτες, που δεν ήταν “βολεμένοι” και έκαναν την Επανάσταση για να αποκομίσουν προσωπικά οφέλη.
Θεωρούν ότι το Κρυφό Σχολειό είναι ένας μύθος, το ίδιο και ο χορός του Ζαλόγγου, ότι δεν έγινε καμία γενοκτονία σε βάρος των Ποντίων, ότι στη Σμύρνη είχαμε απλά ένα συνωστισμό στην παραλία κλπ.
Αν οι απόψεις προέρχονταν από κάποιους γραφικούς, περιθωριακούς κλπ. τύπους, ίσως δεν είχαν ιδιαίτερη σημασία. Δυστυχώς όμως, επειδή φορείς τους είναι πολιτικοί (κάποιοι από τους οποίους ήταν ή είναι έως σήμερα υπουργοί), καθηγητές πανεπιστημίων, διανοούμενοι, καλλιτέχνες κλπ., τότε, κατά την άποψή μας, υπάρχει πρόβλημα…
Με επιλεκτικά ή ανύπαρκτα αποσπάσματα από ιστορικά κείμενα, τσιτάτα και χαρακτηρισμό ως “φασίστας”, “εθνικιστή” κλπ.,
οποιουδήποτε τολμά να αντιπαραθέσει μια διαφορετική, τεκμηριωμένη άποψη, προσπαθούν όχι μόνο να κάνουν το μαύρο άσπρο, αλλά και να πείσουν, ιδιαίτερα τη νέα γενιά, για την ορθότητα των απόψεών τους. Και απ’ ότι φαίνεται, ο εθνομηδενισμός κυριαρχεί στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης. Κάποιοι μάλιστα θεωρούν ότι ο εθνομηδενισμός και η παγκοσμιοποίηση είναι έννοιες αλληλένδετες.
Αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός είναι να έχει οποιαδήποτε άποψη θέλει και να την εκφράζει δημόσια. Καλό όμως είναι, οι απόψεις να συνοδεύονται από επιχειρήματα και να δίνεται στους άλλους η δυνατότητα να εκφραστούν ελεύθερα. Η πολυφωνία και ο σεβασμός στη διαφορετική άποψη, αποτελούν βασικά στοιχεία μιας δημοκρατίας.
Οι υβριστικοί χαρακτηρισμοί, οι άναρθρες κραυγές και οι εντάσεις που μοιραία δημιουργούνται, μόνο οδυνηρά αποτελέσματα μπορούν να έχουν…
πηγη: https://www.protothema.gr/ You might also like:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου