Υπό τη διοίκηση του αρχιστρατήγου και βασιλιά Κωνσταντίνου.
Ήταν η σημαντικότερη μάχη του Β’ Βαλκανικού Πολέμου, εναντίον των Βουλγάρων, και η φονικότερη μάχη του Ελληνικού Στρατού στη νεώτερη Ιστορία μας!
• Συμμετείχαν 8 μεραρχίες πεζικού, μία ταξιαρχία ιππικού, 180 πυροβόλα, σύνολο 110.000 άνδρες, με ένα ποσοστό έως 40% νεοσύλλεκτοι στην πρώτη τους μάχη!!
• 8.800 νεκροί και τραυματίες Έλληνες, 6.950 Βούλγαροι συν 2.500 Βούλγαροι αιχμάλωτοι
• Στις 2 μάχες έγιναν Νυχτερινές επιθέσεις, αξιωματικοί πολεμούσαν χωρίς γαλόνια στην πρώτη γραμμή, έγιναν μάχες σώμα με σώμα, με εφ΄όπλου λόγχη,
• Έπεσαν νεκροί στο μέτωπο τουλάχιστον 10 διοικητές μονάδων, από τάγμα μέχρι μεραρχία
Στίχοι του Κωστή Παλαμά, «ἡ Πατρίδα στους νεκρούς της», τους απήγγειλε ο ίδιος το 1928 στα αποκαλυπτήρια του μνημείου στο ηρώων της μάχης.
« - Παιδιά μου, όσοι, προφήτες μου, στρατιώτες, αρχηγοί,
σαν τα λιοντάρια στήσατε κορμιά και σαν τα κάστρα,
και μες στη μακεδονική ματοθρεμένη γη
βάλατε την εικόνα μου φερτή σαν από τα’ άστρα
στου Λαχανά και στου Κιλκίς την εκκλησιά την πλάστρα,
πνοές κι αν πλανάστε σ’ άλλη ζωή, λείψανα κι αν κοιμάστε,"
Ο μετέπειτα στρατιωτικός γιατρός Σ. Λίβας, έγραψε τις αναμνήσεις του, με τίτλο «Ἡ παλιά, μικρή μας πόλη». Σε κείμενο με τίτλο «οι Μαχητές του Κιλκίς», γράφει τα εξής συγκινητικά για το πεδίο της μάχης:
«Ένα απέραντο «Εθνικό Νεκροταφείο», πού κρύβει στα σπλάχνα του τα κορμιά χιλιάδων παλληκαριών, είναι ὁ τόπος μας. Και πάνω στα κορμιά αυτά στήθηκαν τα θεμέλια αυτής της πόλης. Και το σιτάρι πού φτιάχνει το ψωμί μας, θεριεύει και μεστώνει ρουφώντας από τη γη αίμα αντί για νερό. Κάθε λόφος γύρω μας κι ένας «κρανίου τόπος». Κάθε χωράφι κι ένας «αγρός αίματος» για να χρησιμοποιήσω τους χαρακτηρισμούς του Ευαγγελίου πού τόσο ταιριάζουν στην περίπτωση».
Τα πρώτα χρόνια, τα’ αλέτρια πού όργωναν τη γη, έφεραν στην επιφάνεια λευκά κόκκαλα «κόκαλα Ελλήνων ιερά», αντάμα με σκουριασμένες ξιφολόγχες και δερμάτινες παλάσκες, περασμένες σε ζωστήρες πού έζωναν, κάποτε λυγερά σώματα παλληκαριών. Κι όλοι μας λίγο – πολύ, έχουμε να θυμόμαστε πώς κάποτε, σκάβοντας τις αυλές των σπιτιών μας είχαμε βρει σκουριασμένα όπλα κι ανθρώπινα κρανία. Σαν στοιχειωμένος έμοιαζε ὁ τόπος μας και τα παιδιά φοβόταν να βγούνε το βράδυ από τα σπίτια τους.
Θυμάμαι τούς πρώτους περιπάτους πού κάναμε με το νηπιαγωγείο, εκεί κοντά στους πρόποδες του Αι- Γιώργη. «Ἡ δασκάλα μας έλεγε ότι οι παπαρούνες στον τόπο μας, είναι πιο κόκκινες από αλλού, γιατί παίρνουν το χρώμα τους από το αίμα των σκοτωμένων παλληκαριών. Κι εμείς διστάζαμε να τις κόψουμε, από φόβο, μήπως και ματώσουμε τα χέρια μας…» (σελ. 1
Loukas Drosop Ο Ηρωας ταγματάρχης Γιάννης Βελισσαρίου , φέρων την καταγωγή από την Κύμη Εύβοιας, μαζι με τον Λογαχό Γεώργιο Ζήρα ανάλαβαν να κυριεύσουν τα βουλγάρικα χαρακώματα και τα πυροβολεία.
μαζί, εισήλθαν στην πόλη του Λαχανά και καταδίωξαν τα Βουλγαρικά στρατεύματα, χωρίς να τους δώσουν χρόνο για να ανασυνταχθούν και να εγκατασταθούν αμυντικά στα γύρω υψώματα
Ο ταγματαρχης Γιάννης Βελισσαρίου
Εξηγήθηκε καλά με τους αξιωματικούς και τους άντρες του:
Παιδιά, τους είπε, δεν έχουμε να χασομερήσουμε πολύ σ’ αυτή τη δουλειά!…..
Μ’ ένα άλμα με βήμα προσβολής, θα βρεθούμε μονομιάς σ’ απόσταση εφόδου από τους Βούλγαρους… θα ρίξουμε μια μοναχή μπαταριά… κι’ από κει λόγχη, πολεμική κραυγή… και άγιος ο Θεός!…
Εγραψε ο Σπ. Μελας,
«...Ο αγώνας ήταν τόσο λυσσασμένος και συχνά σώμα με σώμα, ώστε πολλοί από τη μια μεριά και από την άλλη πέφτανε τρυπημένοι με τη λόγχη, αρκετοί Βούλγαροι σκοτώθηκαν με πέτρες στο κεφάλι. …... γιατί, κάποια στιγμή, τα πυρομαχικά λείψανε από τους ευζώνους και τότε ο Βελισσαρίου που ήτανε πάντα στη γραμμή της φωτιάς τους φώναξε:
-Χτυπάτε τους με τις πέτρες μωρέ!
Κι αυτές σκοτώνουν.....»
Η Μάχη Κιλκίς-Λαχανά υπήρξε από τις φονικότερες της νεώτερης ελληνικής ιστορίας,
Δεν υπάρχει χωριό στην Φθιώτιδα που να μην έχει έναν Ήρωα νεκρό σ αυτήν την πολύνεκρη μάχη !
Όταν ο Βασιλιάς πληροφορήθηκε το θάνατό του ταγματάρχη Γιάννη Βελισσαρίου
είπε:
«Ήταν επόμενο. Τέτοιοι ήρωες δε ζουν πολύ».
Στο συλλυπητήριο τηλεγράφημα που συνέταξε και απέστειλε προς τη σύζυγό του έγραφε τα εξής:
«Χαιρετίζω τον Ήρωα των Ηρώων».
Προς τιμήν του ένα Τάγμα Ευελπίδων έχει πάρει το όνομα του
Η Σχολή Πεζικού στην Χαλκίδα έχει ονομαστεί σε «Ταγματάρχη Πεζικού Βελισσαρίου Ιωάννη». κ.α
Ο αθλητικός σύλλογος «Α.Ο. Βελισσαρίου» φέρει το ονομα του και έχει έδρα τα Ιωαννίνα.
Ήταν η σημαντικότερη μάχη του Β’ Βαλκανικού Πολέμου, εναντίον των Βουλγάρων, και η φονικότερη μάχη του Ελληνικού Στρατού στη νεώτερη Ιστορία μας!
• Συμμετείχαν 8 μεραρχίες πεζικού, μία ταξιαρχία ιππικού, 180 πυροβόλα, σύνολο 110.000 άνδρες, με ένα ποσοστό έως 40% νεοσύλλεκτοι στην πρώτη τους μάχη!!
• 8.800 νεκροί και τραυματίες Έλληνες, 6.950 Βούλγαροι συν 2.500 Βούλγαροι αιχμάλωτοι
• Στις 2 μάχες έγιναν Νυχτερινές επιθέσεις, αξιωματικοί πολεμούσαν χωρίς γαλόνια στην πρώτη γραμμή, έγιναν μάχες σώμα με σώμα, με εφ΄όπλου λόγχη,
• Έπεσαν νεκροί στο μέτωπο τουλάχιστον 10 διοικητές μονάδων, από τάγμα μέχρι μεραρχία
Στίχοι του Κωστή Παλαμά, «ἡ Πατρίδα στους νεκρούς της», τους απήγγειλε ο ίδιος το 1928 στα αποκαλυπτήρια του μνημείου στο ηρώων της μάχης.
« - Παιδιά μου, όσοι, προφήτες μου, στρατιώτες, αρχηγοί,
σαν τα λιοντάρια στήσατε κορμιά και σαν τα κάστρα,
και μες στη μακεδονική ματοθρεμένη γη
βάλατε την εικόνα μου φερτή σαν από τα’ άστρα
στου Λαχανά και στου Κιλκίς την εκκλησιά την πλάστρα,
πνοές κι αν πλανάστε σ’ άλλη ζωή, λείψανα κι αν κοιμάστε,"
Ο μετέπειτα στρατιωτικός γιατρός Σ. Λίβας, έγραψε τις αναμνήσεις του, με τίτλο «Ἡ παλιά, μικρή μας πόλη». Σε κείμενο με τίτλο «οι Μαχητές του Κιλκίς», γράφει τα εξής συγκινητικά για το πεδίο της μάχης:
«Ένα απέραντο «Εθνικό Νεκροταφείο», πού κρύβει στα σπλάχνα του τα κορμιά χιλιάδων παλληκαριών, είναι ὁ τόπος μας. Και πάνω στα κορμιά αυτά στήθηκαν τα θεμέλια αυτής της πόλης. Και το σιτάρι πού φτιάχνει το ψωμί μας, θεριεύει και μεστώνει ρουφώντας από τη γη αίμα αντί για νερό. Κάθε λόφος γύρω μας κι ένας «κρανίου τόπος». Κάθε χωράφι κι ένας «αγρός αίματος» για να χρησιμοποιήσω τους χαρακτηρισμούς του Ευαγγελίου πού τόσο ταιριάζουν στην περίπτωση».
Τα πρώτα χρόνια, τα’ αλέτρια πού όργωναν τη γη, έφεραν στην επιφάνεια λευκά κόκκαλα «κόκαλα Ελλήνων ιερά», αντάμα με σκουριασμένες ξιφολόγχες και δερμάτινες παλάσκες, περασμένες σε ζωστήρες πού έζωναν, κάποτε λυγερά σώματα παλληκαριών. Κι όλοι μας λίγο – πολύ, έχουμε να θυμόμαστε πώς κάποτε, σκάβοντας τις αυλές των σπιτιών μας είχαμε βρει σκουριασμένα όπλα κι ανθρώπινα κρανία. Σαν στοιχειωμένος έμοιαζε ὁ τόπος μας και τα παιδιά φοβόταν να βγούνε το βράδυ από τα σπίτια τους.
Θυμάμαι τούς πρώτους περιπάτους πού κάναμε με το νηπιαγωγείο, εκεί κοντά στους πρόποδες του Αι- Γιώργη. «Ἡ δασκάλα μας έλεγε ότι οι παπαρούνες στον τόπο μας, είναι πιο κόκκινες από αλλού, γιατί παίρνουν το χρώμα τους από το αίμα των σκοτωμένων παλληκαριών. Κι εμείς διστάζαμε να τις κόψουμε, από φόβο, μήπως και ματώσουμε τα χέρια μας…» (σελ. 1
Loukas Drosop Ο Ηρωας ταγματάρχης Γιάννης Βελισσαρίου , φέρων την καταγωγή από την Κύμη Εύβοιας, μαζι με τον Λογαχό Γεώργιο Ζήρα ανάλαβαν να κυριεύσουν τα βουλγάρικα χαρακώματα και τα πυροβολεία.
μαζί, εισήλθαν στην πόλη του Λαχανά και καταδίωξαν τα Βουλγαρικά στρατεύματα, χωρίς να τους δώσουν χρόνο για να ανασυνταχθούν και να εγκατασταθούν αμυντικά στα γύρω υψώματα
Ο ταγματαρχης Γιάννης Βελισσαρίου
Εξηγήθηκε καλά με τους αξιωματικούς και τους άντρες του:
Παιδιά, τους είπε, δεν έχουμε να χασομερήσουμε πολύ σ’ αυτή τη δουλειά!…..
Μ’ ένα άλμα με βήμα προσβολής, θα βρεθούμε μονομιάς σ’ απόσταση εφόδου από τους Βούλγαρους… θα ρίξουμε μια μοναχή μπαταριά… κι’ από κει λόγχη, πολεμική κραυγή… και άγιος ο Θεός!…
Εγραψε ο Σπ. Μελας,
«...Ο αγώνας ήταν τόσο λυσσασμένος και συχνά σώμα με σώμα, ώστε πολλοί από τη μια μεριά και από την άλλη πέφτανε τρυπημένοι με τη λόγχη, αρκετοί Βούλγαροι σκοτώθηκαν με πέτρες στο κεφάλι. …... γιατί, κάποια στιγμή, τα πυρομαχικά λείψανε από τους ευζώνους και τότε ο Βελισσαρίου που ήτανε πάντα στη γραμμή της φωτιάς τους φώναξε:
-Χτυπάτε τους με τις πέτρες μωρέ!
Κι αυτές σκοτώνουν.....»
Η Μάχη Κιλκίς-Λαχανά υπήρξε από τις φονικότερες της νεώτερης ελληνικής ιστορίας,
Δεν υπάρχει χωριό στην Φθιώτιδα που να μην έχει έναν Ήρωα νεκρό σ αυτήν την πολύνεκρη μάχη !
Όταν ο Βασιλιάς πληροφορήθηκε το θάνατό του ταγματάρχη Γιάννη Βελισσαρίου
είπε:
«Ήταν επόμενο. Τέτοιοι ήρωες δε ζουν πολύ».
Στο συλλυπητήριο τηλεγράφημα που συνέταξε και απέστειλε προς τη σύζυγό του έγραφε τα εξής:
«Χαιρετίζω τον Ήρωα των Ηρώων».
Προς τιμήν του ένα Τάγμα Ευελπίδων έχει πάρει το όνομα του
Η Σχολή Πεζικού στην Χαλκίδα έχει ονομαστεί σε «Ταγματάρχη Πεζικού Βελισσαρίου Ιωάννη». κ.α
Ο αθλητικός σύλλογος «Α.Ο. Βελισσαρίου» φέρει το ονομα του και έχει έδρα τα Ιωαννίνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου