ΙΣΗΜΕΡΙΑ - είναι μύηση αυτογνωσίας, συμπαντικών νόμων........

Κόκκους σίτου, καρπούς που ο Φαέθωνας ενδυναμώνει και παροτρύνει τον πνευματικό σου κόσμο να ανέλθει, μη τους αρνηθείς.
Γαία και Ουρανός ερωτοτροπούν, στο αέναο παιχνίδι της Φύσης. Κάπου ανάμεσα στα χρώματα της ουράνιας πανδαισίας, και του λαμπρού μα και του σκοτεινού τούτου κόσμου, βρίσκεσαι και συ.
Όπως τότε, στην Ακρόπολη της Αθήνας υπήρχε ένα άγαλμα της Γαίας που ικέτευε το Δία να αποστείλει σε αυτήν βροχή και να ποτίσει τα στήθη της.

Στέκεις όχι σαν χονδρόϋδέστατη ύλη χωρίζοντας την Άρτεμη, Φερσεφόνη, από την Αθηνά, μα ενώνοντας μυστηριακά τη πιο δημιουργική έκφανση του θεού-ανθρώπου.

Ενσαρκώνεις τη Δήμητρα «Γη μήτηρ πάντων, Δημήτηρ πλουτοδότειρα», όχι με την θεϊκή της μορφή, μα με κείνη της ρακένδυτης πικραμένης γυναίκας και μάνας που παραπατάει, πέφτει στο χώμα και οδύρεται, παραμιλώντας και ζητώντας την κόρη, την ψυχή, την Ιέρεια της Ελευσίνας, μα και του Άδη. «εις Ζευς, εις Αΐδης, εις Ήλιος, εις Διόνυσος, εις Θεός εν πάντεσοι»

Γη : Γαία Δήμητρα
Φερσεφόνη : "Φέρεις γαρ αεί και πάντα φονεύεις"
Άρτεμις :Τοξότρια και Σελήνη και Αγνη και Σκυλακίτη
Αθηνά : Οπλοχαρής, και Γοργοφόνη και τεχνών μητέρα Παρθένα.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ- ΨΥΧΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ- ΕΦΗΒΕΙΑ ΚΑΙ ΕΚΜΑΘΗΣΗ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΤΟΥ "ΕΥ ΖΗΝ", ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ ΚΑΙ ΙΕΡΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ

Χρόνος και Κρόνος και Ροή και Ρέα και Ζευς και Ζωή, εμφανίζονται και εξαφανίζονται ρυθμικά, αρμονικά.
Όμοια Τιτάνες και Ολύμπιοι και Ήρωες και θνητοί, μέσα από τα ψυχοκαθαρτήρια, μεταμορφώνονται.

Δώδεκα Ολύμπιοι Θεοί και δώδεκα μήνες και Τέσσερις Εποχές μα και Τετρακτύς: Θέρος και Φθινόπωρο και Χειμώνας μα και Άδωνις - Άνοιξη, που ο τελευταίος γιατρεύει τις πληγές του, ωριμάζει, σαν σπόρος κάτω από τη γη και αναβλασταίνει με την Αφρογενή θεά.

Τη θεά την Κύπριδα που μόλις αναδύθηκε από τις ακτές του νησιού, όπου επάτησε, αμέσως φύτρωσε βλάστηση, έρωτας και φύση και ζωή και νέα γη.
Όμοια και η Περσεφόνη με το Δία, γέννησε τον Διόνυσο. και "Πάντες δ’ αθάνατοι χόρευαν". Το Διόνυσο που διαμελίστηκε από τους Τιτάνες και που ξαναγεννήθηκε από την Σεμέλη και Δία-σώθηκε. Για να τιμηθεί ως Ιατρός και Υγιάτης, Λύσσιος, για να διαλύσει και να καθαρίσει από πάση κηλίδα.
Για να αποκτήσει ο άνθρωπος Νου Λαμπρό, συνείδηση, όμοια και κείνος και συμπληρώνοντας το έργο του Χρυσολύρη Απόλλωνα.
Αιθήρ και αέρας και Ήρα, μα και Αφροδίτη-Ήρα, Μια θεά που γονιμοποιεί την θεία ένωση των συζύγων . Το ουράνιο ιδεώδες.
Εξάλλου η θεά Ήρα, ονομάζεται και "Άνθεια", γι' αυτό το λόγο γινόταν περιφορά του αγάλματος της στεφανωμένο με νέα άνθη, όπως και στις γαμήλιες τελετές.
Έτσι αλληγορικά η τελετή του γάμου, του θανάτου, της γέννησης, η ζωή των ηρώων - οι μυήσεις τους, οι εκστρατείες και οι αληθινή ιστορία της γης αυτής, Δία-σώζεται και Δια-τηρείται .
Αλληγορικά και η φύση τιμάται, όποια μορφή και να παίρνει. Όταν βρέχει ο ουρανός η γη γονιμοποιείται, παράγεται βλάστηση και
κάθε τέλος καλοκαιριού, μια νεαρή ύπαρξη η Φερσεφόνη χάνεται στον Άδη, κρατώντας έτσι τα σκήπτρα του σκοτεινού άϋλου κάτω κόσμου.
Εμβαθύνοντας περισσότερο μέσα της, προσπαθώντας να ανακαλύψει το φως και να ανέλθει.
Προσπαθεί να αποκτήσει συνείδηση, να ξεφύγει από το σκοτεινό ασυνείδητο, γεύεται το ρόδι, και ξεχνά, ωσάν ναρκωτικό. Έτσι ναρκώνεται .. στην αγκαλιά του Μορφέα και των παραισθήσεων... Σε ένα κόσμο, πολύ πρόωρο για την ηλικία της και την ομορφιά της.
Ξαναγυρίζεις στη Δήμητρα, που ψάχνει μέσα στα έγκατά της να βρει τον Ιερό καρπό της, σαν γονιός που όλο το φταίξιμο το ρίχνεις στον εαυτό σου, δεχόμενος την Ειμαρμένη.
Αυτή είναι η Ισημερία, πέρα από τα φυσικά φαινόμενα, είναι μύηση αυτογνωσίας, συμπαντικών νόμων, όπου καθένας μας καλείται να εξερευνήσει και να βρει μέσα του το φως, όχι ψάχνοντας φωτεινούς σηματοδότες, μα σηματοδοτώντας και ενεργοποιώντας την ίδια δική του εσώτερη δύναμη.....

ΕΛλάνθεια ΕΛλάνθεια