Υπήρξαν παιδιά Χριστιανών, κυρίως από τα Βαλκάνια, που ένα απάνθρωπο και βάρβαρο
σύστημα απέσπασε με τη βία από της πατρογονικές τους εστίες και τα μετέφερε σε αμείλικτους εχθρούς των οικογενειών τους.
Ήταν τέτοια η εκπαίδευσή τους και τέτοια η πλύση εγκεφάλου την οποία υφίσταντο, ώστε ακόμα και ο ίδιος ο Σουλτάνος τους εμπιστευόταν τη ζωή του, αφού αυτοί αποτελούσαν τη σωματοφυλακή του.
Αυτή λοιπόν είναι η πρώτη παρατήρηση που μπορούμε να κάνουμε: η εφαρμογή ενός συστήματος που ήταν σε θέση να μετατρέψει ένα; παιδί σε στυγνό εκτελεστή της ίδιας του οικογένειας.
Μια δεύτερη παρατήρηση είναι ότι τελικά η Οθωμανική Αυτοκρατορία δέν ήταν δημιούργημα αποκλειστικά των Τούρκων. Έχει γραφτεί πολλές φορές ότι οι Τούρκοι ήταν τόσο λίγοι ώστε σε καμία περίπτωση δέν θα μπορούσαν να επανδρώσουν μία τέτοια αχανή Αυτοκρατορία σαν αυτή που δημιούργησαν.
Βασίστηκαν λοιπόν σε εξωμώτες , προσκυνημένους και κυρίως στα παιδιά των Χριστιανών, μετά την κατάλληλη εκπαίδευση . Για να ολοκληρωθεί η εικόνα, θα πρέπει κανείς να λάβει υπόψη του πόσοι από τους Σουλτάνους ήταν παιδιά Ελληνίδων και πόσοι άλλοι παιδιά Χριστιανών από την Αρμενία, τη Γεωργία ή τα Βαλκάνια.
Θα πρέπει ακόμα να συνυπολογίσει ότι το εμπόριο βρισκόταν κυρίως στα χέρια Ελλήνων, Αρμενίων και Εβραίων. Οι τρεις αυτές φυλές κυριαρχούσαν συχνά στον πληθυσμό των μεγάλων πόλεων ή τουλάχιστον αποτελούσαν το πιό εύρωστο και με κινητικότητα τμήμα τους.
Στους αγρούς είχαν μείνει Χριστιανοί, Έλληνες, Αρμένιοι και κάποιοι Άραβες στη Μικρά Ασία ενώ στα Βαλκάνια, με εξαίρεση όσους Βόσνιους είχαν σπεύσει να προσηλυτισθούν, η πλειοψηφία του πληθυσμού αποτελούνταν από Χριστιανούς.
Με λίγα λόγια η Αυτοκρατορία στο απόγειο της ισχύος της ήταν ένας γίγαντας που στηριζόταν σε ξένα πόδια. Τα πόδια αυτά την στήριζαν όσο στα ταμεία έρεε άφθονο χρυσάφι που μπορούσε να κινεί τους μηχανισμούς που προαναφέραμε.
'Οταν η οικονομική κρίση έγινε χρόνιο φαινόμενο τα πήλινα πόδια έσπασαν.
Πιό επικίνδυνο, επειδή ζούσε μέσα στην καρδιά της Αυτοκρατορίας την Κωνσταντινούπολη, αποδείχθηκε το σώμα των Γενιτσάρων.
Η ιστορία τους έχει διάρκεια πεντακοσίων χρόνων. Πίσω της άφηνε δράματα και οδύνες ενώ μπροστά της έσερνε τον τρόμο και την αδικία. Το όνομά τους κέρδισε μία καθόλου ζηλευτή φήμη. Δέν είναι τυχαίο, ότι παντού στον κόσμο όταν θέλουν να δείξουν κάποιον που απαρνιέται την οικογένειά του, προσχωρεί στο στρατόπεδο του εχθρού και οι πράξεις του χαρακτηρίζονται από πρωτοφανή, άσκοπη και ωμή αγριότητα τον αποκαλούν Γενίτσαρο.
Ο επίλογος από το βιβλίο <Γενίτσαροι> του Κωνσταντίνου Στρούμπου, ένθετο στην εφημερίδα Ελεύθερη Ώρα 13/3/2013
σύστημα απέσπασε με τη βία από της πατρογονικές τους εστίες και τα μετέφερε σε αμείλικτους εχθρούς των οικογενειών τους.
Ήταν τέτοια η εκπαίδευσή τους και τέτοια η πλύση εγκεφάλου την οποία υφίσταντο, ώστε ακόμα και ο ίδιος ο Σουλτάνος τους εμπιστευόταν τη ζωή του, αφού αυτοί αποτελούσαν τη σωματοφυλακή του.
Αυτή λοιπόν είναι η πρώτη παρατήρηση που μπορούμε να κάνουμε: η εφαρμογή ενός συστήματος που ήταν σε θέση να μετατρέψει ένα; παιδί σε στυγνό εκτελεστή της ίδιας του οικογένειας.
Μια δεύτερη παρατήρηση είναι ότι τελικά η Οθωμανική Αυτοκρατορία δέν ήταν δημιούργημα αποκλειστικά των Τούρκων. Έχει γραφτεί πολλές φορές ότι οι Τούρκοι ήταν τόσο λίγοι ώστε σε καμία περίπτωση δέν θα μπορούσαν να επανδρώσουν μία τέτοια αχανή Αυτοκρατορία σαν αυτή που δημιούργησαν.
Βασίστηκαν λοιπόν σε εξωμώτες , προσκυνημένους και κυρίως στα παιδιά των Χριστιανών, μετά την κατάλληλη εκπαίδευση . Για να ολοκληρωθεί η εικόνα, θα πρέπει κανείς να λάβει υπόψη του πόσοι από τους Σουλτάνους ήταν παιδιά Ελληνίδων και πόσοι άλλοι παιδιά Χριστιανών από την Αρμενία, τη Γεωργία ή τα Βαλκάνια.
Θα πρέπει ακόμα να συνυπολογίσει ότι το εμπόριο βρισκόταν κυρίως στα χέρια Ελλήνων, Αρμενίων και Εβραίων. Οι τρεις αυτές φυλές κυριαρχούσαν συχνά στον πληθυσμό των μεγάλων πόλεων ή τουλάχιστον αποτελούσαν το πιό εύρωστο και με κινητικότητα τμήμα τους.
Στους αγρούς είχαν μείνει Χριστιανοί, Έλληνες, Αρμένιοι και κάποιοι Άραβες στη Μικρά Ασία ενώ στα Βαλκάνια, με εξαίρεση όσους Βόσνιους είχαν σπεύσει να προσηλυτισθούν, η πλειοψηφία του πληθυσμού αποτελούνταν από Χριστιανούς.
Με λίγα λόγια η Αυτοκρατορία στο απόγειο της ισχύος της ήταν ένας γίγαντας που στηριζόταν σε ξένα πόδια. Τα πόδια αυτά την στήριζαν όσο στα ταμεία έρεε άφθονο χρυσάφι που μπορούσε να κινεί τους μηχανισμούς που προαναφέραμε.
'Οταν η οικονομική κρίση έγινε χρόνιο φαινόμενο τα πήλινα πόδια έσπασαν.
Πιό επικίνδυνο, επειδή ζούσε μέσα στην καρδιά της Αυτοκρατορίας την Κωνσταντινούπολη, αποδείχθηκε το σώμα των Γενιτσάρων.
Η ιστορία τους έχει διάρκεια πεντακοσίων χρόνων. Πίσω της άφηνε δράματα και οδύνες ενώ μπροστά της έσερνε τον τρόμο και την αδικία. Το όνομά τους κέρδισε μία καθόλου ζηλευτή φήμη. Δέν είναι τυχαίο, ότι παντού στον κόσμο όταν θέλουν να δείξουν κάποιον που απαρνιέται την οικογένειά του, προσχωρεί στο στρατόπεδο του εχθρού και οι πράξεις του χαρακτηρίζονται από πρωτοφανή, άσκοπη και ωμή αγριότητα τον αποκαλούν Γενίτσαρο.
Ο επίλογος από το βιβλίο <Γενίτσαροι> του Κωνσταντίνου Στρούμπου, ένθετο στην εφημερίδα Ελεύθερη Ώρα 13/3/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου