(ένα μικρό απόσπασμα)
Δεν πρόλαβε να δώσει απάντηση στην δίκαια απορία του, όταν μια αγριοφωνάρα στην διαπασών θα τον αποσπάσει από τα προσωπικά του.Στρέφοντας το βλέμμα κατά το μέρος που ερχόταν η φωνή, αντίκρυσε την φιγούρα ενός μαυροφορεμένου άνδρα με μακριά γενειάδα και καλυμμαύκι κι ένιωσε να του κόβεται η ανάσα.
Η σκέψη να το βάλει στα πόδια ανακόπτεται από το μαγικό χέρι που κρατάει σφικτά το δικό του. Μόνο η Ανδριανή έξω από τα κάγκελα μπορεί να ερμηνεύσει την αιτία της αποστροφής και του φόβου του μικρού μπροστά στον μαυροφορεμένο αντιπρόσωπο του θεού και τον δικαιολογεί απόλυτα. Αυτή ξέρει, ξέρει κι ανατριχιάζει.
«Άγιος ο θεός, άγιος ισχυρός, άγιος, αθάνατος, ελέησον ημάς» τον ξεκούφαναν οι φωνές των μεγάλων παιδιών, λες και απευθυνόταν σε κουφό θεό. Σίγουρα θα ήταν κουφός αυτός ο «άγιος ισχυρός» γιατί αν και επαναλαμβανόταν υποχρεωτικά, χρόνια αμέτρητα η πρωινή αυτή προσευχή τίποτα δεν άλλαξε προς το καλύτερο. Αυτός από την πρώτη στιγμή τον αμφισβήτησε κι αυτό βρε παιδί μου το «ελέησον ημάς» δε του άρεσε καθόλου. Τι ζητιάνο θα τον έκαναν εδώ που ήρθε; Αυτός τίποτα ως τώρα δε ζητιάνεψε, εκτός από λίγα ψίχουλα αγάπης που του στέρησε, από αρχής του βίου του, αυτός ο «άγιος ισχυρός». Δεν ήταν όμως ώρα για τέτοια φιλοσοφήματα. Άλλα προείχαν.
Ένας παπάς να ψάλλει, ένας διευθυντής να ορμηνεύει, και φωνές πολλές. Φωνές μεγαλίστικες και παιδικές να συνθέτουν μια μελωδία του παράλογου που τον αποπροσανατόλισε παντελώς.
Στην συνέχεια τον ράντισαν με αγιασμένο λέει νερό, τον ευλόγησαν, τον συμβούλευσαν και του ευχήθηκαν:
«Καλή χρονιά» και πάλι «καλή χρονιά» και καλή πρόοδο και προτροπές και συμβουλές και πολλά πρέπει και τα παιδάκια ζαλισμένα από τον ήλιο που τα βαρούσε κατακούτελα να εύχονται να πάρει επιτέλους τέλος αυτή η παράσταση. Και πήρε. «Στις τάξεις σας».
Ελένη Μανιωράκη
Ευχαριστώ από το μέσον της καρδιάς μου όλους τους γνωστούς και άγνωστους φίλους που μοιράστηκαν μαζί μου τη χαρά της παρουσίασης του καινούριου μου μυθιστορήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου