Γύρω στις 25 Δεκεμβρίου, όταν οι πρόγονοί μας γιόρταζαν κι υμνούσαν το χειμερινό Ηλιοστάσιο, την ίδια περίοδο λάμβανε χώρα η γιορτή της γέννησης του Διονύσου, υιού Διός και Σεμέλης, που αποκαλείτο «θείο βρέφος» και «σωτήρ». Λίγο αργότερα θρηνούσαν τον σκοτωμό και διαμελισμό του από τους Τιτάνες και στο τέλος του μήνα γιόρταζαν και πάλι την αναγέννησή του, ανεβαίνοντας σ’ ένα βουνό, κρατώντας ένα νεογέννητο βρέφος στην αγκαλιά και φωνάζοντας:
«ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε, ο Διόνυσος ζει!!!»
Η μεγάλη γιορτή, ταυτισμένη με τον Ήλιο, παραμένει ξεχασμένη από τη νεοελληνική πραγματικότητα όπου οι παραδόσεις παραφράστηκαν και μεταφέρθηκαν στο πουθενά.
Λήθη επιβεβλημένη από τη δόλια στρατηγική που εγκλώβισε τον Έλληνα σ’ έναν χώρο ξένο κι εχθρικό προς το κύτταρό του και τον περιχαράκωσε στην παρακμή της ουσίας του, μακριά από τις αξίες της καταβολής του.
Είναι τραγικός ο απολογισμός για τους κληρονόμους που αποποιήθηκαν το μυστηριακό της γιορτής και της πανάρχαιας ρίζας τους. Ξέχασαν ν' αναβιώνουν την κάθοδο, τον διαμελισμό και την ανασυγκρότηση της Διονυσιακής τους καταβολής, γι' αυτό η ανοδική πορεία στο βουνό φαίνεται σαν ουτοπία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου