Με την έναρξη της παγκοσμιοποίησης την δεκαετία του 1990, το 1999 είχαμε την κορύφωση των Παγκόσμιων Ξένων Επενδύσεων. Το 2000-2001 με την πτώση του Nasdak στις ΗΠΑ είχαμε μια τεράστια πτώση των επενδύσεων αυτών και μετά ακολούθησε μια ανοδική πορεία που κορυφώθηκε το 2007 όταν και οι παγκόσμιες ξένες επενδύσεις είχαν ξεπεράσει τα $3 τρις . Ακολούθησε το Κραχ του 2008 που τις μείωσε στο $1,5 τρίς και μετά από κάποια σκαμπανεβάσματα φθάνουμε στο 2016 – 2017, όπου έχουμε μια τεράστια πτώση αυτών των επενδύσεων σε επίπεδο κάτω του $1 τρίς.
Το τεράστιο πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα η παγκόσμια οικονομία, και το οποίο θα οδηγήσει ίσως στο μεγαλύτερο οικονομικό κραχ όλων των εποχών, είναι το ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΧΡΕΟΣ. Τι είναι το Παγκόσμιο Χρέος; είναι το χρέος των κρατών, των επιχειρήσεων, των τραπεζών και των νοικοκυριών. Το χρέος αυτό εκτοξεύτηκε σήμερα, με προοπτική περεταίρω αλματώδους αύξησης στο 322% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Το σημερινό παγκόσμιο χρέος ανέρχεται στα $280 τρις και το παγκόσμιο Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν στα $87 τρις.
Τα προβλήματα που θα οδηγήσουν σε περεταίρω επιδείνωση του Παγκόσμιου Χρέους είναι κυρίως τα εξής δύο:
- Ότι πολλοί επενδυτές δεν έχουν πλέον να διοχετέυσουν κεφάλαια προς τα κράτη. Τα κράτη μέσω των ομολόγων τους που ήδη ξεπερνούν τα 17 τρις, έχουν τεράστιο πρόβλημα άντλησης περεταίρω δανεισμού
- Και δεύτερο είναι το ιδιωτικό χρέος των μεγάλων κυρίως πολυεθνικών εταιρειών (όχι των τραπεζών) που εκδίδουν εταιρικά ομόλογα προκειμένου να χρηματοδοτήσουν την δραστηριότητα τους. Το 2008 το συνολικό χρέος των πολυεθνικών εταιρειών ήταν κοντά στα $6 τρις και σήμερα ανέρχεται στα $13,5 τρις.
- Και δεύτερο είναι το ιδιωτικό χρέος των μεγάλων κυρίως πολυεθνικών εταιρειών (όχι των τραπεζών) που εκδίδουν εταιρικά ομόλογα προκειμένου να χρηματοδοτήσουν την δραστηριότητα τους. Το 2008 το συνολικό χρέος των πολυεθνικών εταιρειών ήταν κοντά στα $6 τρις και σήμερα ανέρχεται στα $13,5 τρις.
Το ενδιαφέρον δεν εστιάζεται μόνο στην εκτίναξη του χρέους των κρατών αλλά και των πολυεθνικών εταιρειών. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι οι μεγάλες πολυεθνικές θα πρέπει το 25% του χρέους τους να το γυρίσουνε δηλαδή να το αναχρηματοδοτήσουνε μέσα σε ένα χρόνο, και στα 3 χρόνια να το αναχρηματοδοτήσουν στο 33%. Η αναχρηματοδότηση αυτή στις σημερινές συνθήκες δεν είναι δυνατή καθ’ ότι οι αγορές δεν έχουν την δυνατότητα να παράξουν και άρα προκύπτει το θέμα, ποίος θα χρηματοδοτήσει το χρέος; Eίναι για αυτό τον λόγο που η ΕΕ κατέφυγε πρόσφατα στις ποσοτικές χαλαρώσεις. Επειδή όμως οι ποσοτικές χαλαρώσεις είναι και αυτές πολύ περιορισμένες, υπάρχει ένα σοβαρότατο πρόβλημα. Σκεφτείτε ότι η ΕΚΤ έχει ήδη ρίξει $4,6 τρις για να βοηθήσει Κυβερνήσεις και εμμέσως βέβαια τράπεζες και πολυεθνικές εταιρείες. Όμως οι πολυεθνικές εταιρείες για να αναχρηματοδοτήσουν το 33% του χρέους τους, που είναι κοντά στα $ 7 τρις, σε 3 χρόνια χρειάζονται πρόσθετα ποσά. Που θα βρουν αυτό το χρήμα και μάλιστα με χαμηλό επιτόκιο; Για να βρεθούν αυτά τα λεφτά, οι Κεντρικές Τράπεζες, δεν μπορούν από μόνες τους να εξασφαλίσουν αυτά τα λεφτά, καθ’ ότι δεν μπορούν από μόνες τους να προβούν σε ποσοτικές χαλαρώσεις, συνεπώς θα πρέπει να βρουν τρόπους οι Κυβερνήσεις να ρίξουν τεράστιες ποσότητες χρήματος στην αγορά διακινδυνεύοντας όμως με αυτό τον τρόπο την δημοσιονομική τους ισορροπία. Και εδώ υπεισέρχεται η αναγκαιότητα, τουλάχιστο σε ευρωπαϊκό επίπεδο, για την έκδοση ενός Ευρωομολόγου (Κορονοομολόγου) στο οποίο δυστυχώς αντιτίθενται οι ευρωπαϊκές οικονομίες του βορρά και κυρίως η Γερμανία. Το παράδοξο εδώ είναι ότι, αφού για να αντιμετωπιστεί αυτή η τρομακτική κρίση, θα πρέπει, η να κοπεί χρήμα, η να προχωρήσει άμεσα η ΕΕ στην έκδοση του Ευρωομολόγου, γιατί μας πρήζουν τόσα χρόνια ότι μια οικονομία πρέπει να δανείζεται από τις διεθνείς αγορές για να προχωρά και να αναπτύσσεται;
Συμπέρασμα. Δεν μπορούν να βρεθούν αυτά τα χρήματα αν πρώτα δεν πιούν το αίμα των εργαζομένων οι οποίοι θα κληθούν και πάλιν να πληρώσουν το μάρμαρο των λανθασμένων και απάνθρωπων επιλογών των αγορών και της Διεθνούς Τάξης Πραγμάτων. Επειδή όλες αυτές οι συνθήκες γιγαντώνουν τις αντιθέσεις και μεταξύ των κρατών, το πρόβλημα ενδεχομένως να ξεφύγει από το καθαρά οικονομικό τοπίο, και να επεκταθεί σε διακρατικό επίπεδο με ότι αυτό μπορεί να συνεπάγεται. Δεν είναι τόσο αφελείς οι κινέζοι να μην προσπαθήσουν να εκμεταλλευτούν την ευνοϊκή για αυτούς συγκυρία για να ηγεμονεύσουν τον κόσμο. Από την άλλη όμως κανείς δεν αναμένει ότι οι ΗΠΑ θα μείνουν με σταυρωμένα τα χεριά μπροστά στην προοπτική να χάσουν την ηγεμονίας τους.
Αυτή η κατεστραμμένη πλέον παγκόσμια οικονομία, που λόγω και του παρατεταμένου εγκλεισμού, που καλώς η κακώς μας έχουν επιβάλει, θα επιδεινωθεί ακόμη περαιτέρω και θα δώσει την ευκαιρία στον κάθε Bill Gates και στον κάθε George Soros να χρησιμοποιήσει τα κεφάλαια του για να εκμεταλλευθεί και να καταστείλει τις όποιες αντιστάσεις θα διαθέτουν οι εξαθλιωμένοι οικονομικά και ψυχολογικά πολίτες μετά το τέλος του εγκλεισμού τους για να τα πολλαπλασιάσει. Δεν είμαι συνομοσιολόγος, αλλά ούτε από την άλλη θα απέκλεια ότι ο Κορονοιός δεν είναι κάποιο είδος υβριδικού Γ’ Παγκόσμιου Πολέμου, για αναδιάταξη των οικονομιών και διαγραφή του τεράστιου παγκόσμιου χρέους, όπως είχε γίνει και στο παρελθόν αλλά και περαιτέρω αφαίμαξη των εισοδημάτων των πολιτών, η και της εξάλειψης πολλών από αυτούς, δεδομένου μάλιστα ότι ο πλανήτης δεν παράγει πλέον επαρκείς ποσότητες αγαθών για να θρέψει 8 δις ανθρώπων. Ο θεός να βάλει το χέρι του
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου