ΔΙΟΝΥΣΟΣ ΚΑΙ ΔΙΟΝΥΣΙΑΚΕΣ ΕΟΡΤΕΣ- ΑΠΟΚΡΙΕΣ - Οι Διονυσιακές γιορτές παρότρυναν τους ανθρώπους να ατενίζουν τη ζωή και τον κόσμο με χαρωπή διάθεση απαλλαγμένοι, από φόβους και προκαταλήψεις.

(Είς Ερωφάνης, είς Ζευς, είς Άϊδης , είς Διόνυσος)«Έλα, ω Διθύραμβε Βάκχε, έλα να φέρεις τις ιερές ώρες του ιερού σου έαρος. Με τον οίνον και με οίστρους θεϊκούς ήρθες στους ανθηρούς λειμώνες της Ελευσίνος ΕΥΟΙ Ω ΙΟ ΒΑΚΧΕ Ω ΠΑΙΑΝ κι όλο το έθνος το Ελληνικό πηγαίνει στα όργια τα ΟΣΙΑ τα ενναετή και ΊΑΚΧΟ σε καλεί, που διώχνει τους πόνους και τις λύπες των θνητών….»(Δελφικός ύμνος που εψάλλετο κατά τη γέννηση του Διονύσου)Οι Ελληνικοί μύθοι δεν είναι παραμύθια ( μυθολογία = μύω +θέω + λέγω=σμικρύνω και τρέχω και λέγω) είναι θείες μυστηριακές εμπνεύσεις που δόθηκαν με αυτόν τον τρόπο για να προστατεύσουν μεγάλες αλήθειες από βέβηλους καιρούς. Δεν υπάρχουν μύθοι ανόητοι, ανήθικοι ή κατάλοιπα δεισιδαιμονιών, όπως χρόνια τώρα προσπαθούν να μας πείσουν οι πολέμιοι του ελληνικού πνεύματος, αλλά μεγάλες αλήθειες που ζητούν αποκάλυψη όπως στο μύθο του Διονύσου.Ο Διόνυσος είναι παιδί του Θεού Διός και της νύμφης Σεμέλης, κόρης τού ιδρυτού της Θήβας Κάδμου. Θαυμαστή ένωση του ουράνιου πρωταρχικού πυρός με την έχουσα ανθρώπινην υπόσταση νύμφη Σεμέλη.Η Σεμέλη όμως δεν αρκείται στην απλή ερωτική ένωσή της με το θείο πυρ και ζητά να παρουσιαστεί μπροστά της ο Δίας με

 όλην του την μεγαλοπρέπεια.Η ουράνια περιβολή του Δία κατακαίει την άμυαλη Σεμέλη.Ο Ζευς αποσπά από την καιγόμενη Σεμέλη το έμβρυο και το τοποθετεί στο μηρό του για περαιτέρω κυοφορία. Ο γεννηθείς, διττής φύσεως πλέον Διόνυσος, φέρει το σπέρμα του ουράνιου φωτός αλλά και την γήινη φύση τής μητρός του. Αμέριμνο παίζει και γελά όταν δέχτηκε επίθεση από Τιτάνες. Ξεφεύγει αλλάζοντας μορφές .Όφις, λέων τίγρης ,ταύρος. Σαν ταύρο τον συλλαμβάνουν. Κομμάτια κάνουν το παιδί σε σούβλες το περνάνε.Ψήνουν, τρώγουν Ζαγρέα τον θεάνθρωπο. Η Αθηνά σώζει και μεταφέρει την καρδιά του κατασπαραγμένου Διόνυσου στον πατέρα Δία. Από την διασωθείσα καρδιά αναγεννιέται ένας νέος αθάνατος Διόνυσος. Ο νέος Διόνυσος δεν φέρει επάνω του τίποτα το φθαρτό.

Η αλληγορία της γέννησης, του θανάτου και της αναγέννησης του Διόνυσου αποτελεί ένα από τα μεγαλουργήματα της διανόησης των αρχαίων προγόνων μας. Ανθελληνικό όμως σύστημα εκπαίδευσης κράτησε και κρατάει μακριά τους Έλληνες από όλες αυτές τις υψηλές ιδέες, που δίνουν απαντήσεις στα πανανθρώπινα ερωτήματα της ζωής, του θανάτου, της ψυχής και της αθανασίας. Ο Διόνυσος ο Ζαγρεύς ήταν το αντικείμενο της λατρείας των Ορφικών φυσιολατρών, αλλά τον βλέπουμε και στην λειτουργία των Ελευσινίων μυστηρίων. Ο Ίακχος αποτελούσε αντικείμενο έρευνας των Μυστών της Ελευσίνας. Ο Διόνυσος παντρεύεται την Περσεφόνη, την απελευθερώνει από τον Άδη κι ονομάζεται γι’αυτό Διόνυσος ο Ελευθερεύς.

Παντρεύτηκε όμως και την Αριάδνη. Ο Θησέας αφού σκότωσε τον Μινώταυρο με τη βοήθεια της Αριάδνης, την πήρε μαζί του στο γυρισμό για την Αθήνα. Την εγκατέλειψε όμως στην νήσο Άνδρο. Ο Διόνυσος γνωρίζοντας την φωτεινή ψυχή της Αριάδνης, όπως και όλων των φωτεινών ψυχών, γίνεται ο φυσικός ελευθερωτής τους.
Οι Έλληνες λάτρευαν τον Διόνυσο τον θεό της ανεκδήλωτης φύσης και του απέδιδαν τιμές ίσες με του Απόλλωνα, που ήταν ο θεός της εκδηλωμένης φύσης.
Απόλλων και Διόνυσος. Η διπλή όψη του ιδίου νομίσματος.
Απόλλων ο ήλιος της ημέρας ο νικητής του Πύθωνα.
Διόνυσος ο ήλιος της νύχτας, ο θριαμβευτής τού θανάτου.
Ο Απόλλων μοιράζεται με τον Διόνυσο το Δελφικό έτος.
Ματαίως θα αναζητήσει κανείς τον Διόνυσο στον Όλυμπο, διότι ο Διόνυσος συνενώνει το ύψιστον κι αόρατο με το γήινο, το χοϊκό.
Ο Διόνυσος είναι και στην κυριολεξία ο θεός της αμπέλου και του οίνου, αλλά συγχρόνως οι αρχαίοι με την λέξη «οίνος» εννοούσαν τον ενδιάμεσον αιθέρα, που είναι απαραίτητος για την αθανατοποίηση του ανθρώπου.
Ακόλουθοι του Διόνυσου ήταν οι Βάκχες ,οι Σάτυροι κι οι Σειληνοί. Περίεργα όντα που μοιάζουν με τον Θεό Πάνα. Το σώμα του τους από τη μέση και κάτω ζωώδες, ενώ στην κεφαλή φέρουν μεγάλα αφτιά και κέρατα.
Την ακολουθία συμπληρώνουν οι Μαινάδες οι οποίες πάντοτε γαλουχούν άρρενα τέκνα ζώων ή ανθρώπων που καμιά φορά τα κατασπαράζουν. Όλα αυτά είναι συμβολισμοί που μας δείχνουν πολύ βαθύτερες έννοιες όταν αποκωδικοποιηθούν. Οι μαιναδικές εορτές ουδεμία σχέση έχουν με την έκσταση, ούτε μπορούν να ερμηνευτούν με όρους ψυχολογίας. Δεν ήταν προϊόν εξάσκησης και τελούνταν δημόσια όπως όλες οι εορτές. Χαρακτηριστικό του Διονυσιασμού ήταν η ευθυμία, ο ενθουσιασμός, η οινοποσία( με μέτρο), γενικά η χαρά της ζωής. Οι Διονυσιακές γιορτές παρότρυναν τους ανθρώπους να ατενίζουν τη ζωή και τον κόσμο με χαρωπή διάθεση απαλλαγμένοι, από φόβους και προκαταλήψεις.
Η χαρωπή θεώρηση του κόσμου η πλήρης αίσθηση της ζωής ,η χαρά του έρωτα, έγιναν βίωμα στην Αρχαία Ελλάδα επιβαλλόμενα από τη θρησκεία τους. Ο ενθουσιασμός η πνευματική αυτή Διονυσιακή μέθη σε συνδυασμό με την ηθική και φιλοσοφική μόρφωση βοηθούσε την ψυχή να εκδηλώσει κι απόκρυφες δυνάμεις που θα βοηθήσουν τον προβιβασμό της ψυχής σε ανώτερη πνευματική βαθμίδα.
Όταν απαλλαχτούμε από τα δεσμά της αμαρτίας ,τότε η ψυχή μπορεί να πετάξει στα βασίλεια της χαράς και να λυτρωθεί από τον πόνο και τα δάκρυα. Η ψυχική αυτή διάθεση διαμόρφωσε το ελληνικό πνεύμα και έδωσε σε αυτό φτερά να πετάξει σε άλλους κόσμους ωραίους και ιδανικούς. Χρησιμοποίησε την αρμονία και το κάλλος τους στην διαμόρφωση δυνατών ψυχών ηρώων, φιλοσόφων, ποιητών και καλλιτεχνών δημιουργώντας έτσι το ελληνικό θαύμα.

Ελένη Μανιωράκη