Σοκάρει ο Mr Brexit Μπόρις Τζόνσον: «Κοιτάξτε τον εξευτελισμό της Ελλάδας…»

Ιδιαίτερα αιχμηρός στις αναφορές του για την Ελλάδα ήταν ο πρώην υπουργός Εξωτερικών της Βρετανίας, και υπέρμαχος του Brexit, Μπόρις Τζόνσον.
Με αφορμή την επίσκεψή του στη χώρα μας και τις συνομιλίες που είχε, ο υπέρμαχος του Brexit έγραψε ένα άρθρο στην «Telegraph» για το ευρώ, την κρίση και τι είδε στην Ελλάδα.
Όπως αναφέρει ο Τζόνσον, «μπορεί βλέποντας τις πολύβουες μαρίνες και τα γεμάτα εστιατόρια, να έχεις πειστεί ότι η κρίση του ευρώ έχει φτάσει στο τέλος της. Ότι ο καλός κύριος Ντράγκι της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας βρήκε τη λύση, το ευρώ πλέον είναι υγιές, και οι χώρες της Μεσογείου είναι στον δρόμο της ανάκαμψης. Και τότε ίσως αναρωτηθείς αν έχουν δίκιο όταν λένε ότι ότι η προσωρινή ανάκαμψη του ευρώ αποδεικνύει ότι το Ηνωμένο Βασίλειο πρέπει να ποντάρει στο να μείνει πιστό στις Βρυξέλλες, κάνοντας ακριβώς ότι μας πει η ΕΕ, ακόμη κι όταν δεν θα έχουμε επιρροή στις όποιες αποφάσεις. Αν αυτό το συμπέρασμα σου μετά από μία εβδομάδα στο ήλιο, τότε ήπιες πολλή ρετσίνα. Η κρίση του ευρώ είναι μακριά από το να τελειώσει. Το ενιαίο νόμισμα παραμένει καταστροφικό και είναι πολύ πιθανό μία μέρα να καταρρεύσει».
Συνεχίζοντας ο Βρετανός πρώην υπουργός βάζει στην εξίσωση και την Ελλάδα: «Η περίπτωση της Ελλάδας αποτελεί μάθημα για την τρέλα κάθε χώρας που επιτρέπει να δέχεται μπούλινγκ από τους διαπραγματευτές της ΕΕ. Αν οδηγήσεις σε οποιαδήποτε μεγάλη ελληνική πόλη μακριά από τα τουριστικά σημεία, θα δεις σε κάθε κτήριο που έχει μπει λουκέτο και σε κάθε σπασμένο τζάμι την απελπισία και την απόγνωση της ελληνικής βιομηχανίας, η οποία σε τρία χρόνια, από το 2010 γνώρισε μείωση από 80.000 εργοστάσια, σε 57.000. Στα γκράφιτι στους τοίχους μπορείς να δεις την οργή μιας χαμένης γενιάς νέων ανθρώπων που ακόμη αισθάνονται ότι δεν έχουν καμία ελπίδα να βρουν δουλειά. Η ανεργία είναι ακόμη στο 20%, η οικονομία είναι ακόμη 25% χειρότερη από το 2008 και υπάρχει ένα απίστευτο 35% ανθρώπων που ζουν στην απόλυτη ανέχεια».
Ο Τζόνσον το πάει ακόμη παραπέρα: «Η τραγωδία των Ελλήνων ήταν ότι ποτέ δεν είχαν τα κότσια να πουν στους Ευρωπαίους αξιωματούχους να πάνε στα τσακίδια».
Τονίζει δε ότι «όταν η Ευρώπη αποφάσιζε να επιβάλει το μνημόνιο στην Ελλάδα, δεν σκεφτόταν τη χώρα και τους πολίτες της. Σκεφτόταν μόνο την ΕΕ. Έτσι η Ελλάδα βρέθηκε στην τρομακτική θέση να διαπραγματεύεται με ανθρώπους που δεν νοιάζονταν για τα συμφέροντά της, αλλά θεωρούσαν ότι θα ήταν πολιτικά χρήσιμο να κάνουν την Ελλάδα παράδειγμα για τις υπόλοιπες χώρες, και με το να κάνουν τη χώρα να υποφέρει θα απέτρεπαν οποιονδήποτε μελλοντικά θα έμπαινε σε πειρασμό να διαφοροποιηθεί από τις Βρυξέλλες».
Στη συνέχεια αναφέρει ότι δέκα χρόνια μετά την έναρξη της κρίσης, το πρότζεκτ της ΕΕ να σώσει το ευρώ με κάθε αντίτιμο πέτυχε, και ότι η Ελλάδα αποτελεί πλέον μία οικονομική αποικία της Γερμανίας, με οικονομία όμως που βρίσκεται καταχρεωμένη. «Κοιτώντας στη Μεσόγειο, θα δεις στοιχεία της ίδιας ιστορίας. Πώς το ευρώ όχι μόνο απέτυχε στον σκοπό του, αλλά κατέληξε στο ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό για το οποίο προοριζόταν», λέει.
«Κοιτάξτε τον εξευτελισμό της Ελλάδας, μέλους της ΕΕ, και αναρωτηθείτε πώς θα νομοθετήσει η Ένωση με τον Ηνωμένο Βασίλειο εκτός, όταν δεν θα μπορούμε πια να να κάνουμε τίποτα για να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας από το βάρος αυτών των κανονισμών. Η ελληνική ταλαιπωρία συνεχίζεται και το μάθημα είναι ξεκάθαρο. Όπως εξήγησε ο πρώην ΥΠΟΙΚ, Γιάνης Βαρουφάκης, η τραγωδία των Ελλήνων ήταν ότι ποτέ δεν μπόρεσαν να πουν στους Ευρωπαίους να πάνε στα τσακίδια. Δεν μπόρεσαν ποτέ να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους για να τρέξουν την οικονομία προς όφελος των ψηφοφόρων. Αυτό θα ισχύσει και για τη Βρετανία. Ετοιμαζόμαστε να κάνουμε ένα ιστορικό λάθος και να μετατρέψουμε τη χώρα μας σε κάποια που απλά θα δέχεται εντολές από τις Βρυξέλλες, χωρίς λόγο στις αποφάσεις και τους κανονισμούς.
Με παράδειγμα την Ελλάδα, αναρωτηθείτε: Η ΕΕ θα δρα προς όφελος δικό μας και της Βρετανίας ή της ίδιας της Ένωσης; Η απάντηση είναι ξεκάθαρη. Είναι γραμμένη σε γκράφιτι σε όλη την Ελλάδα. Γιατί, λοιπόν, προτείνουμε να μετατρέψουμε το Ηνωμένο Βασίλειο στον παντοτινό μαλ… των Βρυξελλών;»καταλήγει ο Τζόνσον.

http://arouraios.gr/2018/08/sokarei-o-mr-brexit/

ΑΡΧΑΙΟΓΝΩΜΩΝ : Το δουλεμπόριο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία

 

 Το εμπόριο σκλάβων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία γνώρισε ιδιαίτερη άνθηση. Στις αρχές του 17ου αιώνα, το 1/5 των κατοίκων της Κωνσταντινούπολης ήταν δούλοι. Το 1637 υπήρχαν στο Αλγέρι 25.000 χριστιανοί αιχμάλωτοι, ανάμεσά στους οποίους και πολλοί Έλληνες. Υπολογίζεται δε ότι την περίοδο 1450-1700, μόνο από την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, αιχμαλωτίστηκαν περίπου 2.500.000 άτομα, καταλήγοντας στα σκλαβοπάζαρα της οθωμανικής πρωτεύουσας.
Πολλές ήταν οι δραστηριότητες οι οποίες τροφοδοτούσαν το εμπόριο των δούλων. Οι πειρατές που λυμαίνονταν την Μεσόγειο, αιχμαλώτιζαν πληρώματα πλοίων και κατοίκους νησιών και παραθαλάσσιων περιοχών και στην συνέχεια τους πωλούσαν στα σκλαβοπάζαρα. Οι δε επαγγελματίες δουλέμποροι είχαν γίνει μάστιγα για τις φυλές της Αφρικής, συλλαμβάνοντας κάθε χρόνο εκατοντάδες άτομα, από τα ανατολικά και κεντροδυτικά τμήματα της μαύρης ηπείρου.

Τα μαρτύρια των αιχμαλώτων ξεκινούσαν από την πρώτη στιγμή, καθώς σύρονταν βίαια στα πλοία, με βρισιές και χτυπήματα. Στην συνέχεια στοιβάζονταν μέσα στα σκοτεινά αμπάρια, σε κλειστοφοβικές συνθήκες, εκτεθειμένοι στην ακαθαρσία και τα μικρόβια. Κάθε καράβι διέθετε και κάποιον γραμματικό, ο οποίος έγραφε σε έναν κατάλογο τα ονοματεπώνυμα των σκλάβων που θα μεταφέρονταν.
Πολλοί αιχμάλωτοι δεν άντεχαν τις κακουχίες και πέθαιναν στα πλοία, κατά την διάρκεια του ταξιδιού.
 Τα νεκρά τους σώματα ρίχνονταν στην θάλασσα, αφού προηγουμένως τους έκοβαν το δεξί αυτί, ως απόδειξη του θανάτου τους. Τέλος, ο γραμματικός του πλοίου έσβηνε από τον κατάλογό του τα ονόματα όσων είχαν πεθάνει εν πλω. Με αυτόν τον τρόπο εξάλλου υπολογιζόταν και η «ζημιά» που είχε υποστεί το «εμπόρευμα» κατά την μεταφορά του.

Παράλληλα, οι συνεχείς εκστρατείες του οθωμανικού στρατού σε Ευρώπη και Ασία είχαν ως αποτέλεσμα τον εξανδραποδισμό στρατιωτών και αμάχων, οι οποίοι πωλούνταν αργότερα ως δούλοι.

 Ο Γάλλος ευγενής και διπλωμάτης Φιλίπ Κανάιγ περιγράφει το πώς λειτουργούσε το σκλαβοπάζαρο της Κωνσταντινούπολης, στα 1573. Όποιος ήθελε να αγοράσει κάποια σκλάβα, την πλησίαζε και σήκωνε το πέπλο που κάλυπτε το κεφάλι της. Στη συνέχεια την έφτυνε στο πρόσωπο, έτσι ώστε αν ήταν μακιγιαρισμένη από τον δουλέμπορο, να της φύγει το βάψιμο και να φανούν τα αληθινά της χαρακτηριστικά. Κατόπιν, ο πελάτης κοιτούσε την σκλάβα στο στόμα, μετρώντας και ψηλαφώντας τα δόντια της, προκειμένου να διαπιστώσει αν είναι ψεύτικα, χαλασμένα ή αν κουνιούνται. Στην περίπτωση που έμενε ικανοποιημένος από την επιθεώρηση, ο υποψήφιος αγοραστής άρχιζε να παζαρεύει την τιμή της κοπέλας με τον δουλέμπορο.

Ένας από τους πρώτους περιηγητές στην Ελλάδα και την Μικρά Ασία, ο Γάλλος Πιερ Μπελόν, παραθέτει ενδεικτικές τιμές σκλάβων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία του 16ου αιώνα, ανάλογα με το φύλο, την ηλικία και την σωματική τους κατάσταση. Μια νέα και όμορφη γυναίκα πουλιόταν 80-100 δουκάτα ενώ μια γριά 30-40. Η τιμή ενός ευτραφούς εφήβου ήταν συνήθως 40-50 δουκάτα και ενός γεροδεμένου άνδρα 60. Συγκριτικά, αναφέρεται ότι την ίδια περίοδο στην Βενετία, ο μέσος ναύτης είχε ετήσιο εισόδημα 22 δουκάτα, ο μηχανικός 100, ο κυβερνήτης επαρχίας 840 και ο πρεσβευτής 1800.

Οι γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας κατέληγαν συνήθως να υπηρετούν ως οικόσιτες δούλες, ασχολούμενες με δουλειές του σπιτιού καθώς και ελαφριές χειρωνακτικές εργασίες. Αντίθετα, οι νεαρές και ωραίες κοπέλες πωλούνταν τις περισσότερες φορές στα χαρέμια διάφορων Οθωμανών αξιωματούχων, ενώ την ίδια τύχη είχαν και αρκετά έφηβα αγόρια.

 Οι περισσότεροι όμως άνδρες δούλοι προορίζονταν για πιο βαριές εργασίες. Όσοι από αυτούς ήταν γεροδεμένοι και χειροδύναμοι, θεωρούνταν ιδιαίτερα πολύτιμο εμπόρευμα και πωλούνταν πάντα σε πολύ καλή τιμή. Μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως οικιακοί υπηρέτες, βοσκοί, γεωργοί και γενικά να επωμιστούν κάθε είδους βαριά χειρωνακτική εργασία. Δεν ήταν εξάλλου λίγες οι φορές που οι ρωμαλέοι σκλάβοι αντικαθιστούσαν τα ζώα και έσερναν οι ίδιοι το άροτρο κατά το όργωμα.

 Η χειρότερη όμως μοίρα που μπορούσε να έχει ένας άνδρας δούλος, ήταν να βρεθεί κωπηλάτης σε γαλέρα. Τα συγκεκριμένα πλοία ονομάζονταν «κάτεργα» και οι σκλάβοι που υπηρετούσαν σε αυτά «κατεργάρηδες». Οι άνθρωποι εκείνοι ζούσαν σε πραγματικά εφιαλτικές συνθήκες. Σχεδόν γυμνοί, κάθονταν δίπλα στα κουπιά, έχοντας το ένα πόδι και τα χέρια τους αλυσοδεμένα. Η τροφή τους ήταν μόνο δυο μικρά κομμάτια ξερό ψωμί την ημέρα. Τα βράδια κοιμούνταν ο ένας πάνω στον άλλον, μέσα στην βρώμα και τα ζωύφια, ενώ η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη ήταν απλώς ανύπαρκτη. Ο καιρός πολλές φορές έκανε ακόμα πιο ανυπόφορη την ζωή των «κατεργάρηδων», οι οποίοι κωπηλατούσαν υπομένοντας άλλοτε τον καυτό καλοκαιρινό ήλιο και άλλοτε θύελλες και σφοδρές καταιγίδες. Ο καπετάνιος του κάτεργου επιτηρούσε συνεχώς τους σκλάβους και μαστίγωνε ανελέητα όποιον σταματούσε να τραβάει κουπί, νικημένος από την εξάντληση και την απελπισία. Ένας πρώην δούλος που κατάφερε να απελευθερωθεί, χαρακτήρισε την ζωή του στις γαλέρες «χειρότερη και από τον θάνατο».

Πολλοί σκλάβοι, έχοντας φτάσει στα σωματικά και ψυχικά τους όρια, αποφάσιζαν να αποδράσουν. Η απελπισία τους ήταν τόσο μεγάλη που δεν νοιάζονταν για τους κινδύνους ενός τέτοιου τολμηρού εγχειρήματος. Οι περισσότεροι όμως δραπέτες ξαναπιάνονταν και καταδικάζονταν σε θάνατο με φρικτές μεθόδους.

Μία από αυτές ήταν και η εξής: τα τέσσερα άκρα του καταδικασμένου δένονταν ξεχωριστά το καθένα στις πρύμνες ισάριθμων διαφορετικών πλοίων. Στη συνέχεια, τα σκάφη αυτά άρχιζαν να κινούνται σε τέσσερις αντίθετες μεταξύ τους κατευθύνσεις, διαμελίζοντας αργά και βασανιστικά τον άτυχο σκλάβο.
Εντούτοις, αξίζει να σημειωθεί ότι έχουν καταγραφεί αρκετά περιστατικά επιτυχημένων εξεγέρσεων σε κάτεργα ή δουλεμπορικά πλοία. Στις περιπτώσεις αυτές, οι σκλάβοι κατάφερναν να σκοτώσουν όλους τους φύλακές τους και δραπέτευαν, καταλαμβάνοντας το πλοίο στο οποίο βρίσκονταν κρατούμενοι. Οι φρικτές εμπειρίες της δουλείας άφησαν ανεξίτηλα τα σημάδια τους στην καθημερινή ζωή των τουρκοκρατούμενων Ελλήνων. Σε κείμενα του 16ου -18ου αιώνα συναντάμε κατάρες όπως «σκλαβιά να σου’ ρθη» ή «σκλάβος να πάης στην Μπαρμπαριά», εννοώντας τα δουλοπάζαρα των βορειοαφρικανικών ακτών.

Τον 19ο αιώνα άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για την κατάργηση της δουλείας στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Το 1830, ένα φιρμάνι του σουλτάνου Μαχμούτ Β΄ απελευθέρωσε κάποιες κατηγορίες λευκών σκλάβων. Ανάμεσα σε αυτούς περιλαμβάνονταν και όσοι Έλληνες είχαν αιχμαλωτιστεί κατά την Επανάσταση του 1821. Στα επόμενα χρόνια ακολούθησαν κι άλλα φιρμάνια που περιόριζαν την δουλεία ακόμα περισσότερο, ενώ η οριστική της κατάργηση επήλθε στο πρώτο τέταρτο του 20ου αιώνα. Οι τελευταίοι σκλάβοι της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας χειραφετήθηκαν το 1924, μετά την κατάργηση του σουλτανάτου από τον Κεμάλ Ατατούρκ. Το νέο σύνταγμα της Τουρκίας όρισε την διάλυση του χαρεμιού που διατηρούσε ο τελευταίος Οθωμανός μονάρχης, Μωάμεθ ΣΤ΄, καθιστώντας τις παλλακίδες και τους ευνούχους του ελεύθερους πολίτες.


Ιωάννης Παγουλάτος Νομικός, Δημοσιογράφος/www.huffingtonpost.gr/

 

  https://ellinondiktyo.blogspot.com/2018/08/blog-post_26.html

ΤΟ ΕΞΑΦΑΝΙΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ! - Ουγγρική τηλεόραση: Συζήτηση για την ιστορία του Ισλάμ και την ισλαμοποίηση της Δύσης

Ελληνική γλώσσα: Το τελειότερο εργαλείο που επινόησε πότε ο ανθρώπινος(?) εγκέφαλος

Διαδυκτιακοί μου φίλοι, που υιοθετίσατε με περίσσια ευκολία τον τρόπο επικοινωνίας που σας πλάσαραν τα μιάσματα της νέας τάξης πραγμάτων, τα γρεκοαγγλικά, διαπράττετε έγκλημα κατά της χώρας σας, της ιστορίας σας, των προγόνων σας και κυρίως κατά των παιδιών σας.
Τους στερείτε την μεγαλύτερη κληρονομιά που θα μπορούσε να έχει ένας λαός, τους στερείτε αυτό που δικαιωματικά τους ανήκει και που πολλοί λαοί θα ήθελαν.

Τους στερείτε την σκέψη, την αντίληψη, την εξέλιξη, τους στερείτε το μέλλον.
Σταματήστε αυτό το έγκλημα, σταματήστε τα Greeklish…
Ας δούμε τι είπαν για την Ελληνική γλώσσα…

Κικέρων (ο ενδοξότερος ρήτωρ της αρχαίας Ρώμης):
«Ει οι θεοί διαλέγονται, τη των Ελλήνων γλώττι χρώνται»

Huan Azio (Βάσκος γερουσιαστής):
«Διά την διεθνοποίησιν της Ελληνικής γλώσσης μεγάλην έχομεν ευθύνην, ως ουκ ούσαν άλλην γλώσσαν αυτής ανωτέραν».

Errieta Valter (Γαλλίδα γλωσσολόγος):
«Η Ελληνική γλώσσα είναι η μόνη στην Ευρώπη που δεν υπέκυψε σε καμία κατοχή».

Wandruska (καθηγητής Γλωσσολογίας Πανεπ. Βιέννης):
«Οι ευρωπαϊκές γλώσσες φαίνονται ως διάλεκτοι της Ελληνικής».

Sagredo και Puhana (Βάσκοι Ελληνιστές):
«Η Ελληνική γλώσσα και παιδεία αποτελουσι το θεμέλιον του Δυτικού πολιτισμού. Πάντες δε Ευρωπαίοι οφειλέται της Ελλάδος εσμέν».

M. Ventris (“Aγγλος επιστήμων που αποκρυπτογράφησε τη Γραμμική γραφή Β”):
«Η αρχαία Ελληνική γλώσσα ήτο και είναι η ανωτέρα όλων των παλαιοτέρων και νεωτέρων γλωσσών».

U. Wilamowitz (Γερμανός φιλόλογος):
«Η Ελληνική φυλή, ανωτέρα κάθε άλλης, είναι και μητέρα κάθε πολιτισμού».

Βολταίρος (Γάλλος διανοητής):
«Είθε η Ελληνική γλώσσα να γίνει κοινή όλων των λαών».

Var. Goeger (Γερμανός σοφός):
«Ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός ξεκινά από την Ελλάδα».

Goethe (ο κορυφαίος Γερμανός ποιητής):
«Η Ελλάδα είναι ο νους και η καρδιά της οικουμένης».

Ακαδημία Επιστημών της ΕΣΣΔ, «Παγκόσμια Ιστορία»:
«Χωρίς τα θεμέλια που έθεσαν οι Έλληνες δεν θα υπήρχε ο νεώτερος ευρωπαϊκός πολιτισμός. Η Ελληνική λογοτεχνία είναι η αρχαιότερη της Ευρώπης».

Hellen Keler (η διάσημη τυφλή Αμερικανίδα συγγραφέας):
«Όπως το βιολί είναι το τελειότερο μουσικό όργανο, έτσι και η Ελληνική γλώσσα».

H.F. Kitto (“Aγγλος καθηγητής Πανεπιστημίου):
«Όλοι οι κλάδοι της λογοτεχνίας και της επιστήμης αρχίζουν με τους Έλληνες. Η Ελληνική γλώσσα είναι η πιο καθαρή και η πιο πλούσια στον κόσμο».

Irina Kovaleva (Ρωσσίδα καθηγήτρια Πανεπιστημίου Μόσχας):
«Η Ελληνική γλώσσα είναι όμορφη σαν τον ουρανό με τ” άστρα».

Maurice Kruaze (Γάλλος Ακαδημαϊκός):
«Οι άνθρωποι θα ανατρέχουν πάντα στις πηγές της Ελληνικής κλασσικής αρχαιότητας για να δροσιστούν».

Furtvengler (καθηγήτρια Πανεπιστημίου Βιέννης):
«Η Ρώμη στάθηκε μία αιώνια πόλη, αλλά η Αθήνα είναι κόσμος ολόκληρος».

Marianne McDonald (η πρωτεργάτις του TLG)
«Η γνώση της Ελληνικής γλώσσας είναι απαραίτητο θεμέλιο υψηλής πολιτιστικής καλλιέργειας».

Karl Marx (ο θεμελιωτής του Μαρξισμού):
«Οι αξίες του Ελληνικού Πολιτισμού παραμένουν άφθαστα πρότυπα».

Bernard Shaw (Ιρλανδός συγγραφέας):
«Αν στη βιβλιοθήκη σας δεν έχετε έργα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, τότε μένετε σ” ένα σπίτι χωρίς φως».

Martin Heideger (φιλόσοφος):
«Για τους Έλληνες η ύψιστη προίκα τους είναι η γλώσσα τους, στην οποία η παρουσία (φιλοσοφικός όρος) ως τοιαύτη φθάνει στην εκκάλυψη και στην κάλυψη. Όποιος δε μπορεί να δει τη δωρεά ενός τέτοιου δώρου προς τον άνθρωπο και όποιος δε μπορεί ν” αντιληφθεί τον προορισμό ενός τέτοιου πεπρωμένου, καθόλου δε θ” αντιληφθεί τον λόγο περί του προορισμού του είναι, όπως ο φυσικός τυφλός δε μπορεί ν” αντιληφθεί τι είναι το φως και το χρώμα». «Τα αρχαία Ελληνικά δεν είναι μία γλώσσα, αλλά «Η Γλώσσα»».

Werner Heisenberg (Γερμανός φυσικομαθηματικός-φιλόσοφος):
«Η θητεία μου στην Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκησις. Στη γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία μεταξύ της λέξεως και του εννοιολογικού της περιεχόμενου».

Marriane McDonald (η πρωτεργάτις του TLG):
«Η Γλώσσα της Ελευθερίας, ο Ένδοξος θησαυρός της Ελλάδος, η Δόξα της Ελλάδος, ανήκει σε όλους μας και έχει διαμορφώσει την επιστημονική και λογοτεχνική κληρονομιά του Δυτικού Κόσμου. […] Η ιστορία της Ελληνικής γλώσσας αποτελεί την ιστορία της φιλοσοφικής και πολιτιστικής εξέλιξης του ανθρώπου της Δύσης. Από όλα τα ανθρώπινα δημιουργήματα, η Ελληνική γλώσσα είναι το καταπληκτικότερο. Η γνώση της Ελληνικής γλώσσας, της ζωής και των σχέσεων στις οποίες οι Έλληνες εξέφρασαν τη σκέψη τους και τα αισθήματά τους, είναι ουσιαστικά αντιπροσωπευτικά στοιχεία για έναν υψηλό πολιτισμό. Δεν υπάρχει πιο όμορφη γλώσσα από την Ελληνική. Έχει διατηρήσει την ομορφιά της μέσα στους αιώνες, όχι μόνο με τη μορφή και τους ήχους της, αλλά και με τις ηθικές ιδέες που εκφράζει. […] Οι Έλληνες μας έδωσαν το χρυσό μέτρο και τη χρυσή τους γλώσσα. […] Η Ελληνική γλώσσα πρέπει να διαιωνιστεί ως πολύτιμος και ωραίος θησαυρός. […] Πρέπει να ξεκινήσουμε μία νέα σταυροφορία για την υπεράσπιση της Ελληνικής γλώσσας και τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης του παρελθόντος. Η Ελληνική γλώσσα είναι ένα γερό κτίσμα όσο ο Παρθενώνας. […] Ας εργαστούμε όλοι μαζί για να λαμπρύνουμε το θησαυρό της Ελληνικής Γλώσσας και να τον κάνουμε κτήμα προσιτό σε όλον τον κόσμο».

G. Murray (καθηγητής της Ελληνικής Γλώσσας στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης):
«Η Ελληνική είναι η τελειότερη γλώσσα. Συχνά διαπιστώνει κανείς ότι μία σκέψη μπορεί να διατυπωθεί με άνεση και χάρη στην Ελληνική, ενώ γίνεται δύσκολη και βαριά στην Λατινική, Αγγλική, Γαλλική ή Γερμανική. Είναι η τελειότερη γλώσσα επειδή εκφράζει τις σκέψεις των τελειότερων ανθρώπων».

T.L. Heath (Βρετανός μαθηματικός):
«Η Ελληνική γλώσσα προσφερόταν κατά εξαιρετικό τρόπο ως όχημα της επιστημονικής σκέψεως. Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της γλώσσας του Ευκλείδη είναι η θαυμαστή ακρίβεια. Η γλώσσα των Ελλήνων είναι επίσης θαυμασίως περιεκτική. Στον Αρχιμήδη, στον Ήρωνα, στον Πτολεμαίο και στον Πάππο θα βρούμε πραγματικά πρότυπα περιεκτικών δηλώσεων».

Huan Puhana Arza (Βάσκος Ελληνιστής):
«Η της Ελληνικής γλώσσης σαφήνεια, η τελειότης, η ελασιμότης και πλούτος τοσούτοι εισίν ή πάσας άλλας γλώσσας υπερίσχυκε και ικανή του δημιουργείν και αναπτύσσειν τοσούτον πολιτισμόν ή πάσαι άλλαι ήττονές εισίν, αλλ” αφειλέται αυτής».

M. Ventris:
«Η αρχαία Ελληνική γλώσσα είχε ανωτερότητα και εξακολουθεί να έχει απέναντι σε όλες τις νεώτερες γλώσσες και, γιατί όχι, απέναντι σε όλες τις λατινικές, γερμανικές ή σλαβικές. Αυτό το εργαλείο είναι το τελειότερο πνευματικό εργαλείο που σφυρηλάτησε ποτέ η ανθρώπινη νόησις».

Jean Bouffartigue kai Anne-Marie Delrieu (Γάλλοι λεξικογράφοι):
«Μακρινή πηγή του πολιτισμού μας η Ελλάδα, βρίσκεται ζωντανή μέσα στις λέξεις που λέμε. Σχηματίζει κάθε μέρα τη γλώσσα μας. Οι βάσεις και ο εξοπλισμός του επιστημονικού λεξιλογίου ήρθαν από την Ελλάδα, ακόμα και στην αρχαιότητα. Τα δάνεια όμως εξακολούθησαν, και όχι μόνο από συνήθεια. Συνέχισαν, διότι η Ελληνική γλώσσα προσφέρεται με αξιοθαύμαστο τρόπο, πολύ περισσότερο από ό,τι η Λατινική, για την δημιουργία των λέξεων ανάλογα με τις ανάγκες.
Η Ελληνική γλώσσα δεν παρείχε πια αρκετές λέξεις για τον αυξανόμενο αριθμό νέων εννοιών. Παρουσιάστηκε τότε η ιδέα να χρησιμοποιηθούν οι μέθοδοι που εφάρμοζαν οι Έλληνες για να αυξάνουν το λεξιλόγιό τους. Η δομή της γλώσσας τους τούς επέτρεπε να συνθέτουν λέξεις μ” έναν τρόπο απλό και αποτελεσματικό. Τους μιμήθηκαν κατασκεύασαν μία νέα λέξη, την οποία μετέτρεψαν στη γλώσσα τους (γαλλικά, αγγλικά, γερμανικά, ιταλικά). Η μίμηση τις πιο πολλές φορές είναι πετυχημένη, διότι οι κατασκευαστές Ελληνικών λέξεων είναι εξαίρετοι Ελληνιστές».

H.F. Kitto (Βρετανος καθηγητής Πανεπιστημίου Bristol):
«Είναι στη φύση της Ελληνικής γλώσσας να είναι ακριβής, καθαρή και σαφής. Η ασάφεια και η έλλειψη άμεσης ενοράσεως, που χαρακτηρίζει μερικές φορές τα Αγγλικά, καθώς και τα Γερμανικά, είναι εντελώς ξένες στην Ελληνική γλώσσα. Μαζί με αυτή τη σαφήνεια και τη δημιουργικότητα και τη σοβαρότητα, βρίσκουμε επίσης ευαισθησία και άψογη κομψότητα».

Albert Zursen:
«Δε μπορεί κανείς ν” αναφερθεί στα Ελληνικά γράμματα, χωρίς να αναφέρει ότι και η ίδια η γλώσσα, μία από τις ωραιότερες απ” όσες μίλησαν πoτέ οι άνθρωποι, εξακολουθεί να ζει και σήμερα στην επιστημονική ορολογία της εποχής μας, παρέχοντάς μας μία αστείρευτη πηγή νέων όρων».

W. Thompson (καθηγητής Φυσικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο St. Andrews):
«Υπάρχουν άνθρωποι που λένε ότι τα Ελληνικά δε χρειάζονται. Πράγματι, υπάρχουν άνθρωποι για τους οποίους τα Ελληνικά δε θα μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Υπάρχουν όμως και θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν πολλοί άλλοι, που στην Ελληνική σοφία και στην γλυκιά Ελληνική γλώσσα ανακαλύπτουν κάτι που το έχουν ανάγκη και που χωρίς αυτό θα ένιωθαν στ” αλήθεια φτωχοί: κάτι που είναι σαν ραβδί στο χέρι, φως στο μονοπάτι, φάρος-οδηγός… Και όταν κάποιος τους ρωτήσει για ποιό λόγο ασχολούνται με την Ελληνική γλώσσα, το πιθανότερο είναι ότι θα μείνουν άφωνοι μπροστά στην τερατώδη ύβρη της ερωτήσεως και ο λόγος της αφοσιώσεώς τους θα μείνει για πάντα κρυμμένος από τον ερωτώντα».

Edward Gibbon (Βρετανός ιστορικός):
«Οι Βυζαντινοί εξακολουθούσαν να κατέχουν το χρυσό κλειδί που μπορούσε να ξεκλειδώνει τους θησαυρούς της αρχαιότητος: τη μουσική και την πλούσια Ελληνική γλώσσα που δίνει ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων και σώμα στις αφηρημένες έννοιες της φιλοσοφίας».

Mary Shelley:
«Η γλώσσα των Ελλήνων, σε ποικιλία, απλότητα, ευλυγισία και πιστότητα ξεπερνά κάθε άλλη».

Johann Wolfgang von Goethe:
«“Aκουσα στον “Aγιο Πέτρο της Ρώμης το Ευαγγέλιο σε όλες τις γλώσσες. Η Ελληνική ξεχώρισε, άστρο λαμπερό μέσα στη νύχτα».

Φρειδερίκος Νίτσε («Η Γένεση της Τραγωδίας», κεφ. XV, 1872)
«Αποδεδειγμένα σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες. Η προσπάθεια αυτή είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν (οι δυτικοευρωπαίοι) δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή στη σύγκρισή του με το Ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα. Έτσι ξανά και ξανά μια οργή ποτισμένη με μίσος ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικό (για κάθε εποχή) ό,τι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του.
Μα ποιοί, επιτέλους, είναι αυτοί των οποίων η ιστορική αίγλη υπήρξε τόσο εφήμερη, οι θεσμοί τους τόσο περιορισμένοι, τα ήθη τους αμφίβολα έως απαράδεκτα, και οι οποίοι απαιτούν μια εξαίρετη θέση ανάμεσα στα έθνη, μια θέση πάνω από το πλήθος; Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα να απαλλαγούμε από αυτούς. Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.
Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες. Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους (Έλληνες), οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα».

https://ellaniapili.blogspot.com/2015/08/blog-post_228.html

Μετανάστες στη χώρα της ανομίας

 

ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ

​Η Αριστερά και οι πολιτικώς ορθοφρονούντες συνοδοιπόροι της ανακαλύπτουν στο μεταναστευτικό το ιστορικό άλλοθι που τους λείπει. Οι βιομηχανικοί εργάτες της εποχής του Μαρξ και του Ενγκελς ανήκουν στην Ιστορία. Της γης οι κολασμένοι του παρόντος είναι οι μετανάστες.
Οι ορδές των εξαθλιωμένων που ξεχύνονται στην Ευρώπη από την Ασία και την Αφρική μπορεί να μην έχουν καμία όρεξη για επαναστάσεις, έχουν ζήσει αρκετές στις πατρίδες τους, όμως κυκλοφορούν ανάμεσά μας για να μας θυμίζουν πόσο άδικος είναι ο κόσμος στον οποίον ζούμε.
Αν σε αυτό το πρώτο ιδεολόγημα προσθέσουμε και το κατ’ εξοχήν ιδεολόγημα της μετανεωτερικότητας, για την οποία η συνύπαρξη των πολιτισμών ταυτίζεται με την προαγωγή της διαφορετικότητας σε απόλυτη αξία, έχουμε μια αρκετά καθαρή εικόνα της εγκληματικής αμέλειας με την οποία αντιμετωπίζεται το μεταναστευτικό από την Αριστερά και τους παρατρεχάμενους αλληλέγγυους. Φεμινίστριες υποστηρίζουν τη μαντίλα και την μπούργκα και άθεοι ζητούν σεβασμό απέναντι στο θρησκευόμενο Ισλάμ, σεβασμό τον οποίον οι ίδιοι δεν δείχνουν απέναντι στον χριστιανισμό. Υπάρχει δόλος; Η αλληλεγγύη και ο ανθρωπισμός για πολλούς είναι προσοδοφόρο επάγγελμα. Και με την ανεργία στα ύψη δεν είναι και λίγο.
Στην Ελλάδα όμως υπάρχει μία ακόμη παράμετρος η οποία δεν ισχύει ούτε για τη Γερμανία ούτε για τη Γαλλία. Είναι το καθεστώς της ανομίας. Ο μετανάστης εγκαθίσταται σε μια κοινωνία όπου η αντίληψη της δημόσιας τάξης είναι ανύπαρκτη, όπως και η προστασία του δημόσιου χώρου.
Η δημόσια διοίκηση είναι σε κατάσταση προχωρημένης αποσύνθεσης, η δε αστυνομία υπάρχει μόνον επειδή φοράει ειδικές στολές και ξεχωρίζει από τους περαστικούς.
Ο νεοφερμένος γρήγορα αντιλαμβάνεται πως ζει σε έναν τόπο όπου κανείς δεν θα τον κυνηγήσει αν θέλει να κλέψει ένα κινητό, αν θέλει να προπηλακίσει κάποιον περαστικό ή την κοπέλα που προκάλεσε τον ανδρισμό του με την κοντή φούστα της. Ακόμη και στην πιο τουριστική περιοχή της πόλης, στου Φιλοπάππου, που ο άτυχος 25χρονος Μουστάκας ήθελε να δείξει στη φίλη του.
Οταν ολοκληρώσει τις εγκύκλιες σπουδές του στον ελληνισμό, ο μετανάστης θα ξέρει πλέον ότι έφθασε σε μια χώρα όπου έχει μόνον δικαιώματα και καμία απολύτως υποχρέωση.
Και για του λόγου το αληθές. Επεσε στα χέρια μου ένα φυλλάδιο γραμμένο στην αγγλική και στην αραβική το οποίο μοιράζεται στους νεοαφιχθέντες στη Μυτιλήνη. Είναι μία οργάνωση που τους εξηγεί τα δικαιώματά τους και τους καθοδηγεί στις διαδικασίες ασύλου. Στις υποχρεώσεις τους υποθέτω θα αναφέρονται η κατάληψη της πλατείας Σαπφούς, κλείσιμο οδών και καταγγελία για τις κακοτεχνίες της χώρας που τους φιλοξενεί.

http://www.kathimerini.gr/981491/opinion/epikairothta/politikh/metanastes-sth-xwra-ths-anomias#disqus_thread

ΤΟ ΞΑΦΑΝΙΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΟ !!!!! -Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου: το μεγάλο μακεδονικό ΟΧΙ των Ελλήνων

Άλλο πράγμα η Ελληνική κοσμοθέαση - Η Θρησκεία Ελλήνων.

Η Θρησκεία Ελλήνων.
Αν λογαριάσουμε την ισχυρή θέση ότι τους θεούς και τις θρησκείες τις γέννησε πρωτογενώς ο φόβος του ανθρώπου απέναντι στη ζωή, και στο δεύτερο προχωρημένο επίπεδο του πράγματος ο φόβος του ανθρώπου απέναντι στο θάνατο του, τότε θα βρούμε ότι με τη θρησκεία των Ελλήνων συνέβηκε μια εξαίρεση, που αλλιώτικα συνιστά και μια τροπή μοναδική.

Τη θρησκεία των ελλήνων, δηλαδή, δεν την εγέννησε ο φόβος, αλλά την εγέννησε ο καημός, να ξεπεράσουν οι έλληνες τον πόνο που προκάλεσε η ορθολογική τους θέωρηση για τη φύση και για τη ζωή.
Με άλλα λόγια, η θρησκεία των ελλήνων δημιουργήθηκε από την τίμια και την Αντρίκεια στάση τους να υπερβούν τον πεσσιμισμό και τη μελαγχολία τους.
Ανάμεσα όμως στο φόβο απέναντι στη ζωή και στο θάνατο, και στην ανάγκη να συνθηκολογήσουν οι έλληνες με τον πόνο που τους γέννησε η γνώση τους ότι ο κόσμος είναι βαρύς, υπάρχει η ελάχιστη διαφορά που δίνει το μέγιστο αποτέλεσμα.
Η θρησκεία των ελλήνων, δηλαδή, είναι όχι γέννημα της υπόθεσης και της φαντασίας, όπως όλες οι άλλες θρησκείες, αλλά είναι η αισθητική αναπαράσταση των φαινομένων της φύσης.
Έτσι, οι θεοί των ελλήνων δεν είναι αόρατες καν μυστικές παρουσίες. Δεν είναι φαντάσματα του νου, και συμπηγμοί του αγέρα, λόγοι υποθετικοί και επίνοιες, είναι όντα του ξυπνητού ύπνου.
Αντίθετα, οι θεοί των ελλήνων είναι εικονισμοί των φυσικών φαινομένων καμωμένοι με ευφυία και ραδινή δεξιοσύνη. Τους έπλασαν τα φτερουγητά μιας έλλογης φαντασίας, τα ολόκληρα, τα απλά, ατρεμή, και τα ευδαίμονα.
Και προπαντός αυτό: οι θεοί των Ελλήνων βεβαιώνουνται αισθητηριακά, αγγίζουνται με τα χέρια, τους αντικρύζουν τα μάτια, υπάρχουν υποστατοί και ένυλοι.
Ο Απόλλων ξαφνικά, είναι ο ήλιος και η μουσική κανονικότητα της φύσης.
Η Άρτεμη είναι η σελήνη. Και τα δύο αδέρφια συμβολίζουν το φως της μέρας και της νύχτας και γεννήθηκαν στη Δήλο, λέξη που και η ίδια σημαίνει τη διαύγεια και το φως.
Ο Ποσειδώνας είναι η θάλασσα.
Ο Ήφαιστος είναι η φωτιά και τα μέταλλα.
Η Αθηνά είναι η ευφυΐα του ανθρώπου, γι’ αυτό είναι και η πολιούχος του πολυμήχανου Οδυσσέα.
Ο Αίολος είναι οι δέκα έξι αέρηδες στις θάλασσες.
Η Δήμητρα είναι η χαρά των καρπών, το στάρι οι μηλιές το ραβέντι και τα αμπέλια, καθώς λέει ο στίχος του Αρτσιβάλδ Μακλής.
Και ο Δίας είναι ο κεραυνός και η βροχή, που πέφτει σπέρμα γενναίο και γονιμοποιεί τη διψασμένη γης. Γι’ αυτό οι Έλληνες, κοντά σε άλλα, τον πλάσανε εραστή των πιο ωραίων θνητών γυναικών. Της Λήδας, της Ευρώπης, της Ιούς, της Λητούς, της Αλκμήνης, της Σεμέλης, της Ολυμπιάδας του Φιλίππου.
Έτσι πάει η ιστορία και με τους τριάντα χιλιάδες θεούς των ελ­λήνων. Ο καθένας είναι κι από ένα υπαρκτό, λειτουργικό, ακατάλυ­το, στο ωφέλιμο και στο βλαβερό αληθινό και υπέροχο φυσικό φαινόμενο.
Με άλλες λέξεις, η θρησκεία των Ελλήνων είναι μία αισθητική εμπραγμάτωση των στοιχείων της φύσης, και κατά τούτο είναι μια παραλλαγή της τέχνης των Ελλήνων.
Τη γεωμετρική απόδειξη αυτής της πρότασης τη δίνει το γεγονός ότι τη θρησκεία των ελλήνων την περιέχει η τέχνη τους.
Αποσπάσματα από το βιβλίο «τα Ελληνικά» του Δημήτρη Λιαντίνη.

 Μιχάλης Βαρελάς