Στην μία ελληνική ιθαγένεια, οι δύο δώρο!

Στην μία ελληνική ιθαγένεια,
οι δύο δώρο!
Η τροπολογία που έφεραν 8 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ (και ψηφίστηκε)
για απόδοση ιθαγένειας σε απογόνους Ελληνοεβραίων ήταν εξέλιξη
άκρως ανησυχητική. Ενώ από το 2011 ίσχυε ο νόμος που έδιδε
την ελληνική ιθαγένεια στους “επιζώντες του Ολοκαυτώματος”
και τους απογόνους τους, τώρα θα αποδίδεται σε ΟΛΟΥΣ τους
κατιόντες των Εβραίων που έζησαν προπολεμικά στην πατρίδα μας!
Από πού κι ώς πού αποδίδεται η ελληνική ιθαγένεια ως ...χρέος ή
αποζημίωση (ή και “αποκατάσταση αδικίας”!) στα εγγόνια κάποιων
που είτε αποφάσισαν προπολεμικά να φύγουν από τη χώρα μας για
να εποικίσουν την Παλαιστίνη είτε χάθηκαν στη ναζιστική περίοδο,
είναι λίγο δύσκολο να εννοηθεί. Και, ελλείψει επιχειρημάτων,
επιστρατεύεται η γελοία μομφή του “αντισημιτισμού” για να πάψει
κάθε αντίλογος.
Η “Καθημερινή” (17-3-17), λ.χ., περιγράφει κάποιον 60χρονο
συνταξιούχο Π.Σ. που μαθαίνει ελληνικά στο Τελ Αβίβ όπου ζει, η
οικογένεια του οποίου έφυγε από την Ξάνθη το ...1935! Πριν δηλαδή
προκύψει οποιαδήποτε ναζιστική απειλή έφυγαν για την Παλαιστίνη
οικογενειακώς και τώρα αναμένει να λάβει την ελληνική ιθαγένεια
ο ίδιος και οι κόρες του. Δεν θα αμφισβητήσουμε το ενδεχόμενο να
αγαπά την Ελλάδα αλλά πόθεν προκύπτει ηθικό χρέος για τη χώρα
μας για να τον πολιτογραφήσει; Ποιος μας λέει πως αυτός είναι ο
κανόνας για τους ομοεθνείς του; Και τι σχέση έχει η ιθαγένεια με
την συμπάθεια που μπορεί να αισθάνεται κάποιος για μια χώρα;
Όσον αφορά τους “επιζώντες του Ολοκαυτώματος” είναι γνωστό πως
οι λίγοι που γύρισαν στην Ελλάδα δεν είχαν πρόβλημα υπηκοότητας.
Η παρούσα ρύθμιση αφορά όσους φύγανε οικειοθελώς σε άλλες
χώρες, κυρίως Ισραήλ και ΗΠΑ, με αποτέλεσμα να απωλέσουν την
ελληνική τους ιθαγένεια με το άρθρο 19 του Κώδικα Ελληνικής
Ιθαγένειας (που το κατήργησε εκείνος ο ελεεινός ο ΓΑΠ). Η “Κ”
αναφέρει έναν αριθμό δυνητικών δικαιούχων κάπου 20.000 στο
Ισραήλ, ενώ “ακόμη περισσότεροι ζουν στις ΗΠΑ”!!! Δηλαδή μιλάμε
για απόδοση ελληνικής ιθαγένειας ίσως και σε πάνω από 50.000
Εβραίους που δεν έχουν καμμία βιωματική σχέση με τη χώρα μας
αλλά θα μπορούν να εγκατασταθούν π.χ. στη Θεσσαλονίκη, της
οποίας ο δήμαρχος σπρώχνει το θέμα;
Την παρούσα γεωπολιτική αναγκαιότητα για μια ελληνοϊσραηλινή
σύγκλιση την αντιλαμβανόμαστε, φυσικά, και παρά τα
ηθικά ζητήματα που εγείρει την αναγνωρίζουν σχεδόν οι
πάντες. Όμως αυτή η συγκυριακή στάση πρέπει να έχει
και κάποια όρια, δεν μπορεί στο όνομα του ρεαλισμού να
αποδεχόμαστε οτιδήποτε μας προταθεί από το εβραϊκό κράτος!
Και κάτι τελευταίο, πολύ σημαντικό: Αν αρθούν οι συνέπειες του
άρθρου 19 του Κ.Ε.Ι. για τους Εβραίους που εγκαταλείποντας τη
χώρα μας στερήθηκαν την ελληνική υπηκοότητα σε παρελθούσες
δεκαετίες, μήπως ανοίγει ο δρόμος και για τις ανάλογες απαιτήσεις
των Τούρκων της Θράκης, των σλαβόφωνων της Μακεδονίας, των
Τσάμηδων της Ηπείρου κτλ;

Ἀντιφωνητὴς
 ΕΒΔΟΜΑΔΙΑΙΟ ΔΕΛΤΙΟ ΓΝΩΜΗΣ
24 MΑΡTΙΟΥ 2017
ΚΟΜΟΤΗΝΗ
ΕΤΟΣ 19ο (περ. Β΄) / ΑΡ. 63 (492)

http://oimaskespeftoun.blogspot.com/2017/03/blog-post_674.html

Γλουτένη - Έτσι μας υπνωτίζουν μέσα από τα τρόφιμα-Γιατί οι Αρχαίοι ‘Ελληνες δεν έτρωγαν …

---

---

Εικόνα από: https://www.athensmagazine.gr/article/retromania/421849-etsi-mas-ypnwtizoyn-mesa-apo-ta-trofima-giati-oi-arxaioi-ellhnes-den-etrwgan-hellip


Ύπνε που παίρνεις τα παιδιά…

Καταναλώνετε ψωμί και μακαρόνια, καταναλώνετε δηλαδή σιτάρι;
Και τί το «κακό» έχει το σιτάρι; Γλουτένη. Μια ουσία που βρίσκεται παντού στη σύγχρονη διατροφή και κρατάει σε «υπνηλία» τον εγκέφαλο. Οι αρχαίοι, σιτάρι δεν έβαζαν στο στόμα τους. Διότι δεν υπήρχε. Καλλιεργούσαν το δημητριακό Ζέα, πλούσιο σε μαγνήσιο που θεωρείται η τροφή του εγκεφάλου.
«Καλλιεργούνταν στην Ελλάδα και απαγορεύτηκε αιφνιδιαστικά, άγνωστο γιατί. Το έχουν οι Γερμανοί και το εξάγουν. Είναι πανάκριβο σήμερα κοστίζει 6,5 ευρώ το κιλό!»
Μορφολογικά η Ζέα (Triticum, Diccocum, Spelta, Aegilops,Τρίφυλλον, Δίκκοκον, Αιγαιακόν, Σπαρτό ) πώς είναι;
Ή Ζειά όμως ώς φυτό είναι κάτι σάν σιτάρι και κριθάρι, δέν έχει καμμία σχέσιν στην όψιν μέ τό καλαμπόκι, άλλα και τό σπυρί του είναι ώς του σιταριού πιό πεπλατυσμένο καί χονδρό. Ή Ζειά μέ τον Σΐτον είναι όπως ή Νερατζιά μέ τήν πορτοκαλιά.
Γιατί προσθέτουν γλουτένη σε επεξεργασμένα τρόφιμα;

Η γλουτένη προστίθεται επίτηδες σε μερικά προϊόντα επειδή αυξάνει τα σήματα της πείνας για να μας κάνει να φάμε περισσότερο από το προϊόν, αυξάνοντας την ορμόνη ghrelin στην πεπτική οδό μεγαλώνει η αίσθηση της πείνας – κάνοντάς μας να ποθούμε περισσότερο από αυτό το προϊόν. Η γλουτένη επίσης παρεμβάλλεται με την ορμόνη λεπτίνη, η οποία λέει στον εγκέφαλό μας ότι χορτάσαμε και μας κάνει να σταματήσουμε. Η ορμόνη λεπτίνη επίσης ομαλοποιεί τις αισθήσεις πόνου στην σπονδυλική στήλη.
Τι μας προκαλεί η γλουτένη;
Ευαισθησία στην γλουτένη προξενεί φλεγμονές που βλάπτουν τους ιστούς του σώματος προξενώντας μια αυτό-άνοσο αντίδραση όπου το ανοσοποιητικό σύστημα καταλήγει να επιτίθεται στο σώμα.
Σε αντίδραση στις φλεγμονές αυξάνονται οι αντιδρώσες πρωτεΐνες C (C-reactive), με συνέπεια την απογείωση της χοληστερόλης και τα αποθέματα ασβεστίου να σκληραίνουν τις αρτηρίες και να αυξάνουν την πίεση του αίματος
Η ζάχαρη από μόνη της δεν μπορεί να τροφοδοτήσει τα καρκινικά κύτταρα. Όμως έχει μελετηθεί και βρέθηκε ότι η γλουτένη και το αμινο-οξύ γλουταμίνης παίζουν κρίσιμο ρόλο στην εξέλιξη του καρκίνου.
Η γλουτένη είναι μια επικίνδυνη νευροτοξίνη (excitotoxin), η οποία διαταράσσει και σκοτώνει τα νευρικά κύτταρα, τα οποία όπως το αμινο-οξύ glutamate (πρόσθετο MSG-MonoSodium Glutamate), επιταχύνει, ενεργοποιεί, ερεθίζει και βλάπτει τα εγκεφαλικά κύτταρα. Σε μία μελέτη του 2006 πάρθηκαν 131 παιδιά με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ADHD), τους αφαιρέθηκε η γλουτένη από την διατροφή τους και αναφέρθηκε ότι όλα τα παιδιά (131) είχαν σημαντικές βελτιώσεις.
Η γλουτένη μπορεί να αναλυθεί σε παράξενες πρωτεΐνες που μοιάζουν πολύ με ψυχεδελικά φάρμακα. Αυτές οι πρωτεΐνες-σαν-όπιο ονομάζονται γλουτεομορφίνες (Αυτισμός, Διαταραχή Μανιοκατάθλιψης).
Με την γλουτένη, οι υποδοχείς (receptors) του N Methyl D Aspartate προξενούν στα νευρικά κύτταρα του νωτιαίου μυελού να γίνονται πολύ ευαίσθητα για να τα ακουμπήσεις. Η λεπτίνη στον νωτιαίο μυελό εξισορροπεί την αίσθηση του πόνου και η γλουτένη παρεμβαίνει σ’ αυτήν την διαδικασία (Ινομυαλγία).
Το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας όταν επέβαλε σε κάποιο κόσμο «παλαιολιθική» δίαιτα, έπεσε η πίεσή τους μαζί με το επίπεδο της ινσουλίνης στο αίμα τους. Η καλή χοληστερόλη ανέβηκε και η κακή κατέβηκε – σε μόλις 10 ημέρες!
Η ευαισθησία στην γλουτένη προξενεί την απώλεια των βιταμινών που διαλύουν το λίπος μας, όπως η D και η K.
Η γλουτένη έχει συνδεθεί τώρα με τα προβλήματα της οστικής μάζας (Οστεοπόρωση).
Εκτός από τα άλευρα που αναφέρθηκαν παραπάνω (όπως επίσης και υπό μορφή προσθέτων αν υπάρχουν στα συσκευασμένα τρόφιμα), άλλες τροφές που περιέχουν γλουτένη είναι:
Ορισμένα είδη σοκολατούχου γάλακτος ή γάλακτος με δημητριακά ή γιαούρτια με φρούτα ή δημητριακά.
Ορισμένα είδη αλλαντικών, π.χ. λουκάνικα, παριζάκι, κονσέρβες κρέατος, μίγμα τα κρέατος, ορισμένα είδη τυριών (ροκφόρ, blue cheece, τυριά υπό μορφή κρέμας).
Μαγιονέζα εμπορίου, σάλτσες ντρέσινγκ για σαλάτες, κρέμες όχι φτιαγμένες από γάλα, μουστάρδες.
Φρούτα σε κονσέρβα.
Ορισμένα λαχανικά σε κονσέρβα π.χ. μανιτάρια με κρέμα, φασόλια με σάλτσα, λαχανικά με σάλτσα τυριού ή κατεψυγμένα με συντηρητικά.
Όσπρια σε κονσέρβα.
Σιτάρι, κριθάρι, σίκαλη, βρώμη και τα προϊόντα τους, πχ ψωμί, ζυμαρικά, φρυγανιές, παξιμάδια.
Κέϊκ, μπισκότα, γλυκά με φύλλο και όλα όσα περιέχουν αλεύρι.
Σούπες με ζυμαρικά ή αλεύρι, σούπες του εμπορίου.
Ορισμένοι χυμοί ή ποτά με συντηρητικά ή πρόσθετα, μπύρα, βύνη και ποτά από βύνη.
Ξηροί καρποί σε κονσέρβα ή καραμελοποιημένοι ή επεξεργασμένοι.
Ορισμένες τσίχλες, καραμέλες, γαριδάκια, τσιπς, σοκολάτες και ορισμένα φάρμακα.

http://www.superfoodnews.gr/post/2128-etsi-mas-ypnotizoyn-mesa-apo-ta-trofima-giati-oi-arxaioi-%E2%80%98ellines-den-etrogan-%E2%80%A6 

Δίνουν δικαίωμα ψήφου σε 580.000 αλλοδαπούς! - Αλλαγές στον «Καλλικράτη» για τις εκλογές της Αυτοδιοίκησης

Αλλαγές-σοκ στον «Καλλικράτη» για τις εκλογές της Αυτοδιοίκησης


Ψήφο στις δημοτικές και τις περιφερειακές εκλογές σε όλους τους μετανάστες και λοιπούς αλλοδαπούς που μένουν στη χώρα μας σχεδιάζει να δώσει η κυβέρνηση, παρά τη δεδομένη απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ (60/2013) που έκρινε αντισυνταγματικό τον νόμο Ραγκούση για την ιθαγένεια.

Μεταξύ των διατάξεων του εν λόγω νόμου υπήρχε κι εκείνη που έδινε το δικαίωμα σε πολίτες ξένων κρατών να ψηφίσουν στις δημοτικές εκλογές. Το ΣτΕ απεφάνθη ότι το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι έχουν μόνο οι Ελληνες και ότι απαιτείται συνταγματική αναθεώρηση για να μπορεί να επεκταθεί και στους αλλοδαπούς.

Τώρα η πρόταση της επιτροπής εμπειρογνωμόνων που

συνέστησε ο υπουργός Εσωτερικών Πάνος Σκουρλέτης φέρεται ότι περιλαμβάνει και το δικαίωμα του εκλέγειν στις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης σε όσους αλλοδαπούς μένουν νόμιμα στην Ελλάδα, που εκτιμώνται σε περίπου 580.000. Προτείνεται ακόμα η συμμετοχή προσφύγων και μεταναστών σε όργανα όπως το Συμβούλιο Ενταξης Μεταναστών.

Αλλα σημεία αιχμής στην εισήγηση για αλλαγή του «Καλλικράτη», που έχουν ήδη προκαλέσει αντιδράσεις από πλευράς δημάρχων και περιφερειαρχών, είναι η καθιέρωση της απλής αναλογικής, με τις έδρες των δημοτικών ή περιφερειακών συμβούλων να μοιράζονται αναλογικά, με βάση τα ποσοστά του πρώτου γύρου, και η μείωση της θητείας δημάρχων και περιφερειαρχών στα τέσσερα από πέντε έτη. Η αναλογικότητα στην κατανομή των εδρών αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο της ακυβερνησίας σε δήμους και περιφέρειες, καθώς η παράταξη του εκλεγμένου δημάρχου ή περιφερειάρχη δεν θα έχει απαραίτητα την πλειοψηφία και ενωμένη η αντιπολίτευση μπορεί ουσιαστικά να μπλοκάρει όλες τις αποφάσεις του.

«Προειδοποιούμε την κυβέρνηση ότι η αλλαγή του "Καλλικράτη" και η μεταρρύθμιση της Δημόσιας Διοίκησης δεν είναι κομματική, αλλά εθνική υπόθεση» σημειώνει σε ανακοίνωσή της η ΚΕΔΕ. «Γι' αυτό πρέπει να στηριχθεί στη βάση της συναίνεσης και της συνεργασίας. Αν η κυβέρνηση επιχειρήσει να ακολουθήσει άλλο δρόμο και δεν κάνει ουσιαστικό διάλογο, να γνωρίζει καλά πως σπέρνει ανέμους και θα θερίσει θύελλες».
Δημοκρατία

http://oimaskespeftoun.blogspot.gr/2017/02/580000.html 

"Το Κρητικό Μαχαίρι. Ιστορία, χαρακτηριστικά και παραδόσεις"

 

 

 

"Το Κρητικό Μαχαίρι. Ιστορία, χαρακτηριστικά και παραδόσεις"

Το Κρητικό μαχαίρι, αχώριστος σύντροφος κάθε Κρητικού παλιότερα, το πήραν μαζί τους οι Κρητικοί παντού όπου και αν πήγαν είτε ως ταξιδιώτες, είτε ως μετανάστες, όταν σε δύσκολες εποχές ορισμένοι απ” αυτούς αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το όμορφο νησί τους.


Μπορεί να το συναντήσει κανείς εκτός από την Κρήτη και την υπόλοιπη Ελλάδα στα πέρατα του κόσμου. Από την Αίγυπτο μέχρι τη Ρωσία και από τις ΗΠΑ και τον Καναδά μέχρι την Αυστραλία, είτε σε σπίτια Κρητικών περήφανο οικογενειακό κειμήλιο, είτε σε καταστήματα μεταχειρισμένων ειδών και παλαιοπωλεία σκονισμένο και χωρίς ταυτότητα, ανάμεσα σ” ένα σωρό ετερόκλητα αντικείμενα να περιμένει τον άνθρωπο που θα τ’αναγνωρίσει και θα τ’αποκτήσει, καταβάλλοντας ως αντίτιμο κάποιο χρηματικό ποσό. Καθένα απ” αυτά κρύβει μία μικρή ή μεγάλη ιστορία, μία ιστορία δεμένη με το νησί της Κρήτης και με την Κρητική παλικαροσύνη.

Αφού λοιπόν η παράδοση και τα ιστορικά τεκμήρια έχουν πολιτιστική αξία και πολιτιστική φερεγγυότητα, αξίζει να μελετηθεί και να τιμηθεί το χειροποίητο Κρητικό μαχαίρι, προτού η παραδοσιακή κατασκευή του σβήσει μέσα στην ατέρμονη κίνηση του χρόνου και τούτο, γιατί κάθε φορά που σβήνει μία παραδοσιακή τέχνη, ο ανθρώπινος πολιτισμός γίνεται φτωχότερος.


Το Κρητικό Μαχαίρι, η ιστορία του
Ένα από τα πρώτα εργαλεία τα οποία κατασκεύασε ο άνθρωπος και το οποίο τον βοήθησε να επιβιώσει στη μακριά και δύσκολη εποχή της αυγής του πολιτισμού είναι το μαχαίρι, το πρώτο αγχέμαχο όπλο. Για την κατασκευή του, μιμήθηκε στο σχήμα τα νύχια των άγριων ζώων, με τα οποία αυτά έπιαναν και φόνευαν τη λεία τους.

Ένα από τα παλιότερα δείγματα μαχαιριού με τη μορφή με την οποία το γνωρίζουμε σήμερα βρέθηκε στο Τζεμπέλ Ελ-Αράκ (Gebel El-Arak) της Αιγύπτου, κατασκευάστηκε από επεξεργασμένο οψιδιανό λίθο κι έχει λαβή από ελεφαντόδοντο, διακοσμημένη με ανάγλυφες παραστάσεις εμπνευσμένες από πολεμικές σκηνές. Το μαχαίρι αυτό κατασκευάστηκε γύρω στο 3.400 π.Χ. και βρίσκεται σήμερα στο μουσείο του Λούβρου. Όμως και στην Κίνα, τη Μεσοποταμία και το Λουριστάν του Ιράν βρέθηκαν μαχαίρια τα οποία αγγίζουν την ηλικία των 5.000 ετών.΄

Αλλά και στη Μυκηναϊκή Ελλάδα από το 1.500 π.Χ. και μετά κατασκευάστηκαν θαυμάσια αμφίστομα χάλκινα και ορειχάλκινα μαχαίρια, τα οποία το εμπόριο και το κίνητρο του κέρδους τα μετέφερε ακόμα και σε άλλους μακρινούς ευρωπαϊκούς τόπους, αφού το εξαγωγικό εμπόριο όπλων άνθισε στη Μυκηναϊκή εποχή.

Και στην κλασική Ελλάδα όμως, είχε ανθίσει η κατασκευή πληθώρας αγχέμαχων όπλων και κυρίως μαχαιριών, τα οποία χρησιμοποιήθηκαν στους αμέτρητους πολέμους, οι οποίοι κατασπάραξαν την Ελλάδα της κλασικής εποχής.
Την ίδια εποχή της Μυκηναϊκής ακμής, στη Μινωική Κρήτη η οποία μας κληροδότησε αρκετά λαμπρά έργα ενός προηγμένου και ταυτόχρονα ιδιόμορφου πολιτισμού, κατασκευάστηκαν αξιόλογα μαχαίρια, ελάχιστα δείγματα των οποίων έφτασαν μέχρι την εποχή μας. Στο μουσείο του Ηρακλείου μάλιστα, φυλάσσεται αγαλματίδιο πολεμιστή από τη Σητεία, Μινωικής εποχής, οπλισμένου με μαχαίρι το οποίο παρουσιάζει μερικές ομοιότητες με τα σύγχρονα Κρητικά μαχαίρια. Αξίζει ιδιαίτερα να τονιστεί ότι, σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία, τα αγχέμαχα όπλα και τα πολεμικά κράνη γεννήθηκαν στην Κρήτη, αφού εφευρέτες τους θεωρούνται οι Κουρήτες, ακόλουθοι του Δία.

Η ανάγκη άμυνας του μεγαλύτερου ελληνικού νησιού είχε ως αποτέλεσμα την ανάπτυξη της μεταλλουργίας και κατ’επέκταση της κατασκευής όπλων στην Κρήτη κατά την κλασική εποχή, όταν οι τοξότες του νησιού είχαν εξαιρετική φήμη σ” ολόκληρη την Ελλάδα και τη Μικρά Ασία, για τη δεινότητα με την οποία χειρίζονταν τα όπλα αυτά. Τη ρωμαϊκή εποχή, οι Ρωμαίοι απέκτησαν πικρή πείρα της μαχητικής ικανότητας των Κρητικών και της ευθυβολίας των τόξων τους όταν κατέλαβαν το νησί.

Κατά το Μεσαίωνα και ειδικότερα κατά τον 9ο αιώνα η Κρήτη καταλήφθηκε από τους Σαρακηνούς, οι οποίοι ήρθαν από την Ισπανία. Με ορμητήριο το νησί ταλαιπωρούσαν με τις επιδρομές τους ολόκληρη την ανατολική Μεσόγειο. Οι Σαρακηνοί της Κρήτης κατασκεύαζαν διάφορους τύπους όπλων επιτόπια και μ” αυτά εξόπλιζαν πλοία και πληρώματα κατά τις ναυτικές επιδρομές τους.

Μετά τη νικηφόρα εκστρατεία του Νικηφόρου Φωκά και την καταστροφή των Σαρακηνών της Κρήτης, το νησί επανήλθε στην εξουσία των Βυζαντινών όπου και παρέμεινε μέχρι τις αρχές του 13ου αιώνα, οπότε πέρασε στα χέρια των Βενετών πολύτιμο λάφυρο από τη διανομή των εδαφών της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, μετά τη διάλυση της από τους Σταυροφόρους της τέταρτης σταυροφορίας.

Οι Βενετοί κράτησαν την Κρήτη κάτω από την εξουσία τους για περισσότερα από 450 χρόνια. Στο γεγονός αυτό συνέβαλε η εξαιρετική οργάνωση της διοικητικής τους μηχανής και το αμυντικό σύστημα το οποίο είχαν αναπτύξει στο νησί, σύμφωνα με το οποίο εκτός από τις ισχυρές τακτικές στρατιωτικές δυνάμεις, η άμυνα ενισχυόταν από την τοπική πολιτοφυλακή Κρητικών τοξοτών, φημισμένων σε ολόκληρη την ανατολή και από τις δυνάμεις των Ελλήνων και Ιταλών γαιοκτημόνων του νησιού. Οι τελευταίες αυτές δυνάμεις εξοπλίζονταν ασφαλώς με όπλα τα οποία κατασκεύαζαν επιτόπια Κρητικοί τεχνίτες.

Μαρτυρίες για τη χρήση μαχαιριών για πολεμικούς σκοπούς κατά το Μεσαίωνα έχουμε σε γραπτές πηγές, οι οποίες αναφέρονται στην επανάσταση των Ψαρομηλίγκων κατά των Βενετών στα μέσα του 14ου αιώνα. Κατά την επανάσταση εκείνη οι Κρητικοί επαναστάτες ήταν οπλισμένοι με τόξα, λόγχες, ρόπαλα, μαχαίρες και πέλεκεις.

Σύμφωνα με την προφορική παράδοση, την εποχή της Βενετοκρατίας υπήρχαν μαχαιράδικα στο Ηράκλειο της Κρήτης, εγκαταστημένα στην ίδια ακριβώς θέση που βρίσκονται και σήμερα.
Μετά την τουρκική κατάκτηση της Κρήτης, οι μεταλλουργοί του νησιού συνέχιζαν να κατασκευάζουν εξαίρετα μεταλλουργικά προϊόντα, μεταξύ των οποίων και μαχαίρια, τα οποία κατά το 19ο αιώνα με τις επανειλημμένες επαναστάσεις των Κρητικών οι οποίοι διψούσαν για ελευθερία, αποκτούν ξεχωριστή αξία.

Κρητικοί ζωσμένοι με τα άρματα τους 

Το Γιαταγάνι του Δασκαλογιάννη. Σήμερα το γιαταγάνι του Δασκαλογιάννη βρίσκεται στο Μουσείο Μπενάκη, αποτελώντας ένα από τα πολυτιμότερα κειμήλια των συλλογών του

Η συναισθηματική αλλά και πρακτική πολεμική αξία του Κρητικού μαχαιριού συνεχίστηκε και στον αιώνα μας, αφού το Κρητικό μαχαίρι υπήρξε απαραίτητο συμπλήρωμα της πολεμικής εξάρτησης του Κρητικού παλικαριού στο Μακεδονικό αγώνα, στους Βαλκανικούς πολέμους, στη Μικρασιατική εκστρατεία, ακόμα και κατά τη διάρκεια του Β” παγκοσμίου πολέμου όπου οι Κρητικοί αντάρτες ήταν οπλισμένοι και με το παραδοσιακό τους Κρητικό μαχαίρι, σύμβολο της Κρητικής αντρειοσύνης και του πνεύματος αντίστασης της Κρήτης εναντίον κάθε κατακτητή.



Χαρακτηριστικά & τεχνικές κατασκευής
Όμως, το τυπικό Κρητικό μαχαίρι με τη μορφή την οποία διατήρησε μέχρι την εποχή μας, γεννήθηκε κατά τα τέλη του 18ου αιώνα κι έχει σχήμα που θυμίζει «σαΐτα». Το χαρακτηριστικό του σχήμα υιοθετήθηκε μ’ενθουσιασμό από τους Κρητικούς και αντιστάθηκε στο πέρασμα του χρόνου.

Φωτιά, αμόνι, ατσάλι, σφυρί, πένσες με μακρύς βραχίονες και η δεξιοτεχνία του μαχαιροποιού είναι τα απαραίτητα στοιχεία για την κατασκευή του Κρητικού μαχαιριού. Η ατσάλινη λεπίδα του είναι γεροδεμένη κι έχει μία μόνο κόψη, ενώ η αντίθετη προς την κόψη πλευρά, η «ράχη» του μαχαιριού, είναι επίπεδη, ισχυροποιημένη προς τη βάση της και λεπταίνει σταδιακά όσο πλησιάζει προς την άκρη για να καταλήξει σε μία οξύτατη αιχμή.

Το σχήμα της λεπίδας είναι ευθύ, η πλευρά της κόψης λίγο πριν το τέλος της λεπίδας γίνεται έντονα κυρτή και καταλήγει στην αιχμή, η οποία έχει μια ελαφριά κλίση προς τα επάνω. Το μήκος της λεπίδας ποικίλει. Κατά τα μέσα του 19ου αιώνα οι Κρητικοί μαχαιροποιοί κατασκεύαζαν υπερμεγέθη μαχαίρια, το μήκος των οποίων έφτανε μέχρι και τα 0,80 εκ. του μέτρου. Οι τεράστιες αυτές μαχαίρες μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και ως σπάθες.

Η κατασκευαστική ιδιομορφία της αιχμής του Κρητικού μαχαιριού, έχει ως αποτέλεσμα να του προσδίνει μεγάλη διατρητική ικανότητα.

Η λαβή του Κρητικού μαχαιριού ονομάζεται «μανίκα». Το σχήμα της είναι ποικιλόμορφο. Τρεις όμως είναι οι επικρατέστεροι τύποι. Στον έναν το τελείωμα της λαβής θυμίζει ράμφος πουλιού, στον άλλον η λαβή έχει το τελείωμα που είχαν τα ναυτικά γιαταγάνια το 18ο και 19ο αιώνα και στον τρίτο, τον κλασικό Κρητικό τύπο, το τελείωμα της λαβής σχηματίζει «V».






Κρητικά μαχαίρια με τη χαρακτηριστική λαβή σε σχήμα «V»

Αυτό το σχήμα «V» της λαβής είναι το πλέον διαδεδομένο κι εμφανίζεται μόνο στα Κρητικά μαχαίρια, χαρίζοντας τους τυπολογικά μια σχηματική μοναδικότητα, αφού σε κανέναν άλλον τόπο πάνω στον πλανήτη δεν κατασκευάζουν μαχαίρια με τέτοια λαβή.


H ιδιόμορφη αυτή λαβή είναι κατασκευασμένη πάντοτε από ζωική ύλη, κέρατο ή κόκαλο, ενώ στα πολυτελέστερα από τα Κρητικά μαχαίρια είναι κατασκευασμένη από ελεφαντόδοντο. Όσες λαβές δεν είναι φιλοτεχνημένες από το πολύτιμο αυτό υλικό, είναι κατασκευασμένες από λευκό κόκαλο, προερχόμενο κυρίως από βοδινά πόδια, το οποίο οι μαχαιροποιοί και σήμερα ακόμη, βράζουν με νερό, στάχτη και ασβέστη για πέντε περίπου ώρες, ακριβώς όπως έκαναν και πριν δύο αιώνες, για ν” αποκτήσει μία λαμπερή λευκότητα κι ύστερα το λειαίνουν πριν το χρησιμοποιήσουν.


Το κόκαλο από μπροστινό πόδι μοσχαριού είναι κατάλληλο για χειρολαβές, όπως και τα κέρατα τα οποία αφού τα ζεστάνουν πιέζονται και ισιώνουν.

Σπανιότερα όμως τα μαχαίρια είχαν σκουρόχρωμες λαβές, κατασκευασμένες από κέρατο. Τα πολυάριθμα κοπάδια αιγοπροβάτων της Κρήτης και τα γεροδεμένα κέρατα των
βουβαλιών της, προσφέρουν ακόμη και σήμερα άφθονη την πρώτη
ύλη για τις κεράτινες λαβές των μαχαιριών, ενώ σπανιότερα
συναντώνται λαβές ακόμη και από τα κέρατα των αγριοκάτσικων
του νησιού, περισσότερο γνωστών ως κρι-κρι.
Τα πλέον γερά και ανθεκτικά για λαβές κέρατα, είναι εκείνα του κριαριού και του τράγου. Από τα κριαρίσια προτιμούν τα «χρυσαφένια με νερά», ενώ τα βουβαλίσια κέρατα είναι περισσότερο στιλπνά και λαμπερά, αλλά υπόκεινται σε φθορά ταχύτερα απ” ότι τα τραγίσια κέρατα.

Τα μαχαίρια με τις σκουρόχρωμες κεράτινες λαβές ονομάζονται «μαυρομάνικα». Κάθε ένα κόκαλο ή κέρατο αρκεί για μία μόνο λαβή.



«Μαυρομάνικο» Κρητικό μαχαίρι

Μεγάλη αισθητκή αξία παρουσιάζουν τα αργυρά «φουκάρια», οι θήκες των «ασημωτών» μαχαιριών. Τα αντικείμενα αυτά συγκεντρώνουν επάνω τους τη ξεχωριστή αρτιότητα της τέχνης των Κρητικών αργυροχόων, καθώς και την ιδιόμορφη καλλιτεχνική τους έκφραση, η οποία εκδηλώνεται έντονα και εκφραστικά πάνω στις κυλινδρικές επιφάνειες των αργυρών θηκών των μαχαιριών.





Θήκη Κρητικού μαχαιριού (Φουκάρι) με σκαλιστές λεπτομέρειες

Γυναίκες της Κρήτης και Κρητικό Μαχαίρι

Το Κρητικό μαχαίρι δεν ήταν αποκλειστικό αντρικό προνόμιο. Στη διπλανή φωτογραφία του 1928, τραβηγμένη από την NELLY, διακρίνεται στη μέση της νέας η άσπρη – από ελεφαντόδοντο- λαβή από το «αργυρομπουνιαλάκι» της, μικρό σε μέγεθος μαχαίρι που ήταν όπλο μαζί και κόσμημα.

Κρητικό Μαχαίρι και Μαγικές Τελετές
Το Κρητικό μαχαίρι χρησιμοποιήθηκε σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινής ζωής των Κρητικών, ακόμα και σε μαγικές τελετές. Την πρακτική της χάραξης του μαγικού κύκλου με μαυρομάνικο μαχαίρι ασκούσαν οι μάγοι του νησιού, κυρίως σε μια μαγοδαιμονική συνάντηση, η οποία ονομαζόταν «νταβέτι».

Την πιο χαρακτηριστική περιγραφή για τη χάραξη του μαγικού κύκλου με μαυρομάνικο μαχαίρι στην Κρήτη, με σκοπό την επίτευξη μαγικού σκοπού, μας τη δίνει ο Νικόλαος Πολίτης, στο κείμενο του Ι. Κονδυλάκη «Ο κύκλος στο σταυροδρόμι«, που φιλοξενεί στο βιβλίο του “Παραδόσεις”, όπου περιγράφεται η διδασκαλία του λυράρη, από τις Νεράιδες, για να παίζει με δεξιοτεχνία τη λύρα του:

Όποιος θέλει να μάθει να παίζει καλά λύρα πηγαίνει μεσάνυχτα σε ένα έρημο σταυροδρόμι, κ” εκεί χαράζει κάτω στη γη με μαυρομάνικο μαχαίρι ένα γύρο, μπαίνει μέσα, κάθεται και παίζει. Σε λίγο έρχονται ολούθε οι Νεράιδες και τον τριγυρνούν. Ο σκοπός τους δεν είναι καλός, θέλουν να τον πατάξουν. Μα αφού δεν μπορούν να μπουν στον κύκλο που είναι χαραγμένος με μαυρο­μάνικο μαχαίρι, κοιτάζουν με κάθε τρόπο να τον ξεπλανέψουν και να τον τραβήξουν έξω. Του λένε γλυκά λόγια, όμορφα τραγούδια και του κάνουν χίλια – δύο τσακίσματα, μα εκείνος αν είναι φρόνιμος πρέπει να εξακολουθεί να παίζει ατάραχος λύρα χωρίς να βγει από τον κύκλο.

Αφού δεν τα καταφέρουν τον καλούν να βγει από τον κύκλο για να τον μάθουν να παίζει καλύτερα λύρα. Εκείνος τίποτα. Τότε του ζητούν τη λύρα. Ο λυράρης τη δίνει, φυλάγεται όμως να μη βγει έξω από τον κύκλο το χέρι ή άλλο μέρος του σώματος, γιατί του κόβεται ή ζουρλαίνεται.

Τότε αρχίζει μία νεράιδα να παίζει με πολύ τέχνη και στη συνέχεια του επιστρέφουν τη λύρα με την ελπίδα ότι θα πειστεί να βγει από τον κύκλο για να τον βλάψουν.

Ο Ν. Πολίτης περιγράφει ότι η παράδοση της λύρας από το λυράρη στις νεράιδες και αντίστροφα από τις νεράιδες στο λυράρη, χωρίς να περνάει κανένας τα όρια του κύκλου που χαράχθηκε με το μαυρομάνικο μαχαίρι, συνεχίζεται όλη τη νύχτα μέχρι να λαλήσει ο πρώτος κόκορας. Τότε εκείνες του ζητούν να τους δώσει κάτι δικό του και για αντάλλαγμα θα του μάθουν να παίζει λύρα σαν αυτές. Ο λυράρης τους δίνει συνήθως ένα νύχι του και εκείνες του μαθαίνουν να παίζει με εξαιρετική δεξιοτεχνία κι ύστερα χάνονται με το πρώτο φως της ημέρας.

Για το λόγο αυτό, παλιότερα αν έπαιζε κανένας λυράρης με πολύ τέχνη τη λύρα του έλεγε: «Αμ` ήντα θαρρείτε; Εγώ τη λύρα την έμαθα στο σταυροδρόμι».

Πηγή: «Το Κρητικό Μαχαίρι» – Νίκος Βασιλάτος – Κλασσικές Εκδόσεις – ISBN 960-220-470-2
Κείμενο: explorecrete.com – Γιάννης Σαματάς
Φωτογραφίες: boulakas.com, images.google.com


«Το Κρητικό Μαχαίρι» του Νίκου Βασιλάτου

Ολο το άρθρο σχετικά με το Κρητικό μαχαίρι στηρίχτηκε στο θαυμάσιο βιβλίο του Νίκου Βασιλάτου με τίτλο «Το Κρητικό Μαχαίρι». Το βιβλίο αυτό κυκλοφορεί από τις Κλασσικές Εκδόσεις κι έχει ISBN 960-220-470-2.

Οι πρώτες 52 σελίδες του βιβλίου παρουσιάζουν με λεπτομέρεια την ιστορία του Κρητικού Μαχαιριού και δίνουν πολύτιμα στοιχεία για την ιστορία του Κρητικού λαού και τους αγώνες του για ελευθερία κι ανεξαρτησία από τους πολυάριθμους κατακτητές.

Ο συγγραφέας προχωράει σε μια λεπτομερή περιγραφή του Κρητικού Μαχαιριού, των χαρακτηριστικών του και του τρόπου κατασκευής και διακόσμησης του. Επίσης καταγράφονται ξεχασμένες παραδόσεις και δοξασίες γύρω από το Κρητικό Μαχαίρι ενώ το τελευταίο κεφάλαιο αναφέρεται στα δημοτικά τραγούδια και την ποίηση γύρω από το Κρητικό Μαχαίρι.

Το βιβλίο περιλαμβάνει ακόμα 65 ολοσέλιδες φωτογραφίες και λιθογραφίες από τα τέλη του 19ου αιώνα και μετά. Για κάθε φωτογραφία υπάρχει αναλυτικός σχολιασμός που προσφέρει ακόμα περισσότερα ιστορικά, καλλιτεχνικά και λαογραφικά στοιχεία και αναδεικνύει το βιβλίο αυτό σε μοναδικό και πολύτιμο ντοκουμέντο για την πτυχή αυτή της ιστορίας του Κρητικού λαού.

 https://ellaniapili.blogspot.com/2015/10/blog-post_376.html?spref=bl

 

ΜΙΑ ΑΠΌΛΑΥΣΗ ΜΟΥΣΙΚΉΣ ΤΈΧΝΗΣ ! ! ΉΤΑΝ Η ΑΠΟΨΙΝΉ ΒΡΑΔΙΆ ΣΤΗ ΣΥΝΑΥΛΊΑ ΚΑΘΗΓΗΤΏΝ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΣΤΏΝ ΑΝΩΤΈΡΑΣ, ΤΟΥ ΩΔΕΊΟΥ ΦΊΛΩΝ ΜΟΥΣΙΚΉΣ ΤΈΧΝΗΣ ΩΡΑΙΟΚΑΣΤΡΟΥ

 Το πρόγραμμα ξεκίνησε με τον Νίκο Ζαμπο στο Πιάνο που μας έπαιξε πολύ ωραία την Sonata no.2 του L.v. BETHOVEN στο Finale ( Prestissimo )  : https://youtu.be/OwC24rDMQIY?list=PLGRsYhCLE9_JZGEAFK55xBujAZJCF_M1f

 Η Μιχαλάτου Νεφέλη στο Πιάνο συνέχισε πολύ ωραία την sonata no.1 Prestissimo του Betthoven :  https://youtu.be/Vov7_ZsZCt8?list=PLGRsYhCLE9_JZGEAFK55xBujAZJCF_M1f
 :

 Ο Κωνσταντινίδης Παναγιώτης, μας έπαιξε με την Κλασική του Κιθάρα πολύ ωραία, το Prelude no. 1 του H. VILLA A LABOS Δείτε το βιντεο απο : Odeio Filon Musikis Texnis   
https://youtu.be/rb_R8eTxoc8?list=PLbIWRVHgO3lVdC3nXt7MHCjz5FfIsvc7h

 Η Αυγερινού Δέσποινα μας έπαιξε BACH το suite no. 2 in D minor Prelude...

 Η ΣΤΡΑΥΚΟΥ ΜΑΝΤΏ μας έπαιξε BACH το suite no.2 in D minor Sarabande Gigue

 Ο Γιάννος Κωνσταντίνος στο Τσέλο και ο Σουργκούνης Ευάγγελος στο Πιάνο, μας έπαιξαν το : Cello Concert in D minor, Intermezzo - Antdatino con moto - Allegro Presto του E. LALO

Ο Χρήστος Κόζαλης, αριστερά, Καθηγητής Βιολοντσέλου, με τους:  Στραυκου Μαντώ, Αυγερινού Δέσποινα και Γιαννά Κωνσταντίνο, μας έπαιξαν Bachianas Brasileiras Preludio ( Modiacha ) του H. VILLA LOBOS  Δελιτε το βίντεο απο : Odeio Filon Musikis Texnis
https://youtu.be/Rqa5gaVqvCA?list=PLbIWRVHgO3lVdC3nXt7MHCjz5FfIsvc7h

 ΚΑΙ ΕΔΩ, ακούστε κι εσείς στο βιντεάκι τον Καθηγητή Κλαρινέτου / Σαξοφώνου Μαργαρίτη Κωνσταντίνο με τον, μέσα σ`όλα.., Κωνσταντινίδη Χρήστο στο πιάνο, να απολαύστε το Tico-T;ico no Fuba του Z. DE ABREU σε μιά φανταστική απόδοση...  https://youtu.be/1hrYTod1jZ8




 Ο Ιγνατεβ Γιώργος και η Νάκου Παναγιώτα μας έπαιξαν Milonga του JORGE CARDOSO  : https://youtu.be/A-CP6XK_jwI?list=PLGRsYhCLE9_JZGEAFK55xBujAZJCF_M1f

 Ο Ιγνατεβ Γεώργιος Καθηγητής Κιθάρας μας έπαιξε Los Caujaritos του IGNACIO ''INDIO'' FIGUEREDO

 Ο Καμπαγρηγόρης Ιωάννης Καθηγητής Κιθάρας μας έπαιξε Fuoco ( Libra Sonatine ) του ROLAND DYENS  : https://youtu.be/SdTf5kgH9UM?list=PLGRsYhCLE9_JZGEAFK55xBujAZJCF_M1f

 Η Σαλπαχίδου Κιρα Καθηγήτρια Φλάουτου μας έπαιξε το Fantasie for Flute op. 79 του GABRIEL DYENS, με την συνοδεια Πιανου απο την Καθηγήτρια Τζιοέβα Ειρήνη  :  https://youtu.be/QINzv8hPwLI?list=PLGRsYhCLE9_JZGEAFK55xBujAZJCF_M1f

 Η ΤΖΙΟΕΒΑ ΕΙΡΗΝΗ Καθηγήτρια Πιάνου μας έπαιξε Toccata in E flat minor του ARAM KHACHATURIAN Απολαύστε την : https://youtu.be/OLxVzr78Dlc?list=PLGRsYhCLE9_JZGEAFK55xBujAZJCF_M1f

 Η Πενηντα Κατερίνα Καθηγήτρια Βιολιού, μας έπαιξε το Meditation de Thais τού JULES MASSENET, την συνόδευε με το Πιάνο ο Κωνσταντινίδης Χρήστος . Δείτε το Βίντεο : https://youtu.be/A9buIScNKbU

 Τέλος ο Κωνσταντινίδης Χρήστος, Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Ωδείου Φίλων Μουσικής Τέχνης Ωραιοκάστρου, θα μας εντυπωσιάσει με το παίξιμό του δείχνοντάς μας το μεγάλο του ταλέντο στην Ballade νο. 1 in G minor op. 2  https://youtu.be/D5jAayF0Sf4?list=PLGRsYhCLE9_JZGEAFK55xBujAZJCF_M1f

Και ο χαιρετισμός μετά την Συναυλία, από τον Καλλιτεχνικό Διευθυντή Κωνσταντινίδη Χρήστο, τα ευχαριστήρια του που παρευρεθήκαμε και τα χειροκροτήματα μας σε ανταπόδοση για την ωραία βραδιά που μας χάρισε !!!!  https://youtu.be/2T7ORJ0Ajlk
Θα θέλαμε πολύ να ξαναεπαναλειφθεί σύντομα !!!

Ήταν μία Συναυλία που διοργάνωσε το Ωδείο Μουσικής Τέχνης Ωραιοκάστρου στις 19 Μαρτίου 2017 στό Δημοτικό Μέγαρο ''Παύλος Μελάς'' Παλαιόκαστρο

ΩΔΕΙΟ ΦΙΛΩΝ ΜΟΥΣΙΚΗΣ ΤΕΧΝΗΣ
Λ. Δημοκρατίας 48 - 57013 Ωραιόκαστρο
Τηλ. 2313 00 31 36
 odeiofilonmousikis.gr  
conservatory-of-music-friends.com
 www.music2note.blogspot.gr

https://twitter.com/PAZAITIS

npazaitis@hotmail.com

...ΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΑΝΑΛΟΓΙΟ... ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΠΟΙΗΤΗ ΝΙΚΟ ΚΑΒΒΑΔΙΑ...

ΠΑΡΟΥΣΙΆΣΤΗΚΕ ΜΕ ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΑΝΑΛΌΓΙΟ... ΑΦΙΕΡΩΜΈΝΟ ΣΤΟΝ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΠΟΙΗΤΗ ΝΙΚΟ ΚΑΒΒΑΔΙΑ, ΣΤΟ ΒΑΦΟΠΟΥΛΕΙΟ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Ήταν μία διοργάνωση της ''Μικτής χορωδίας του Βαφοπουλείου Πνευματικού Κέντρου''

Στο κατάμεστο θεατράκι του Βαφοπουλείου έγινε εψές με μεγάλη επιτυχία η παρουσίαση του ''Μουσικού Αναλόγιου'' που ήταν αφιερωμένο για τον ποιητή Νίκο Καββαδία, την παρουσίαση έκανε η συνδημότισσα μας Νέλλυ Δελή με μία ιδιαίτερη εμφάνιση όπως και ο ιδιαίτερος τρόπος παρουσίασης που είναι το χαρακτηριστικό της μεγάλης μας αρτίστας...



Η Μικρή μας καθυστέρηση για να έρθουμε από το Ωραιόκαστρο στην άλλη άκρη της Θεσσαλονίκης, όπου είναι το Βαφοπούλειο, αποδείχτηκε πολύ μεγάλη διότι το θεατράκι ήταν κατάμεστο και μόλις μετά βίας βρήκαμε θέση σε τρίτη σειρά όρθιων στον εξώστη !!  Κάτι που μας δυσκόλεψε για να βγάλουμε φωτογραφίες και βίντεο

 

Αυτή η φωτο ειναι της Pinelopi Koerner Gerovasiliou
 "Ο Σταύρος του νότου "
Μια βραδιά αφιερωμένη στο Νίκο Καββαδια συνδυάζοντας τα μοναδικά του κείμενα , μαζί με μαγική συνοδεία μουσικής και χώρου ... ήταν μια υπέροχη βραδιά ! Σας ευχαριστούμε για την ζέστη ανταπόκριση,το ταξίδι αυτό μόλις ξεκίνησε ! Pinelopi Koerner Gerovasiliou


 Η Παράσταση τελείωσε και ο κόσμος καταχειροκροτεί ενθουσιασμένος τους καλλιτέχνες, εις το μέσον η Νέλλυ Δελή...

 Και το χειροκρότημα συνεχίζει...

Εδώ μπορείτε να πάρετε μια μικρή γεύση της παράστασης στα δύο βιντεάκια που με πολύ μεγάλη δυσκολία τραβήξαμε ! 1) https://youtu.be/FaGNRfiywxk
2) https://youtu.be/T-jA41-ha1M

Νικόλαος Παζαίτης

npazaitis@hotmail.com

Θάνατος και Ανάσταση στην αρχαία Ελλάδα - Την Άνοιξη στην Αρχαία Ελλάδα, γιόρταζαν τον θάνατο και την Ανάσταση.

Εικόνα από:  https://ellaniapili.blogspot.gr/2016/04/blog-post_211.html

Θάνατος και Ανάσταση στην αρχαία Ελλάδα
Την Άνοιξη στην Αρχαία Ελλάδα, γιόρταζαν τον θάνατο και την Ανάσταση.
Το μαρτυρούν όλα τα Αρχαιοελληνικά Μυστήρια που διδάσκουν τους ανθρώπους, πώς να μην φοβούνται τον θάνατο. Εκείνος ο οποίος έχει μυηθεί στα μυστήρια της ζωής και της φύσης, γνωρίζει πολύ καλά ότι θάνατος δεν υφίσταται.
Οι σημαντικότερες εορτές των Αρχαίων Ελλήνων ήταν στις ισημερίες και στα ηλιοστάσια (τροπή του ήλιου).
Οι πρώτοι Έλληνες παρατήρησαν ότι τον χειμώνα η γη δεν καρποφορεί. Ενώ όταν ερχόταν η Άνοιξη η φύση άλλαζε. Η γη άνθιζε και καρποφορούσε.�Έτσι θεσπίστηκαν οι πρώτες εορτές αφιερωμένες στην Μητέρα Γη. Εόρταζαν τόσο τον θάνατό της τον χειμώνα και την ανάστασή της την Άνοιξη. Αργότερα την Μητέρα Γη εκπροσώπησαν αρκετοί θεοί.��
Ο μύθος του Άδωνη
Στην Αθήνα λοιπόν εόρταζαν τον θάνατο και την ανάσταση του Άδωνη. Ο συμβολισμός των μυστηρίων είχε σχέση με την βλάστηση και την καρποφορία της Γης. Το έθιμο αυτό ήταν αρκετά μεταγενέστερο και «εισήχθη» στην Ελλάδα από την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.
Τι αναφέρει όμως ο μύθος του Άδωνη. Κάποτε η Αμαζόνα Σμύρνα καυχήθηκε ότι είναι ομορφότερη από την Αφροδίτη. Τότε η θεά την έκανε να ερωτευθεί τον πατέρα της. Ένα βράδυ η Σμύρνα μεθυσμένη ενώθηκε μαζί του. Την άλλη μέρα όταν ανακάλυψε τι είχε κάνει πήγε σε ένα δάσος να κρυφτεί. Η θεά την λυπήθηκε και την μεταμόρφωσε σε ένα δέντρο που ονομάστηκε «Μυρσίνη». Αργότερα από τον φλοιό αυτού του δέντρου γεννήθηκε ο Άδωνης.
Η Αφροδίτη έδωσε το βρέφος στην Περσεφόνη να το μεγαλώσει στο βασίλειο του Άδη. Ο Άδωνης έγινε ένας πανέμορφος άντρας. Τόσο η Περσεφόνη όσο και η Αφροδίτη τον ερωτεύτηκαν. Την διαμάχη αυτή ανέλαβε να λύσει ο Δίας. Αποφάσισε ότι ο Άδωνης το ένα τρίτο του χρόνου μπορεί να τον περνάει με την Περσεφόνη, το άλλο τρίτο του χρόνου με την Αφροδίτη, και το υπόλοιπο χρόνο όπου εκείνος ήθελε.
Η Αφροδίτη όμως χρησιμοποιώντας την μαγική της ζώνη επηρεάζει τον Άδωνη, ο οποίος τελικά αποφασίζει να περνά το ένα τρίτο (τέσσερις μήνες) στον κάτω κόσμο με την Περσεφόνη και τα υπόλοιπα δύο τρίτα (οκτώ μήνες) στον επάνω κόσμο με την Αφροδίτη.
Έτσι λοιπόν κάθε φορά που ο Άδωνης κατέβαινε στον κάτω κόσμο η φύση πάγωνε και τα λουλούδια μαραίνονταν, ενώ η Αφροδίτη έμενε στο παλάτι της αναμένοντας την άφιξή του. Η κάθοδος του Άδωνη συμβόλιζε τον χειμώνα.
Όταν ο Άδωνης ανέβαινε στον επάνω κόσμο τότε η φύση τον πρώτο καιρό άνθιζε και το επόμενο διάστημα καρποφορούσε. Τα χωράφια λουλούδιαζαν και τα δέντρα άνθιζαν. Η Αφροδίτη έφευγε από το θεϊκό της παλάτι στον Όλυμπο και απολάμβανε τον έρωτά της με τον Άδωνη στην φύση, στα βουνά και στα δάση.
Ο Άδωνης συνόδευε πάντα την Αφροδίτη. Όμως ο Άρης καραδοκούσε. Αιώνια ερωτευμένος με την Αφροδίτη θέλησε να βγάλει τον Άδωνη από την μέση, στέλνοντάς τον για πάντα στο σκοτεινό βασίλειο του κάτω κόσμο. Έτσι μία ημέρα που ο Άδωνης πήγε για κυνήγι, ο Άρης μεταμορφώθηκε σε αγριογούρουνο και τον σκότωσε.
Ο θρήνος της Αφροδίτης ακούστηκε παντού. Τα δάκρυά της αναμίχθηκαν με το αίμα του νεκρού Άδωνη και όπου έπεφταν φύτρωναν παπαρούνες ενώ όπου υπήρχαν άσπρα τριαντάφυλλα βάφτηκαν κατακόκκινα από το αίμα του.
Η Αφροδίτη κλαίει απαρηγόρητη επάνω από τον νεκρό Άδωνη και ο αρχαίος λυρικός ποιητής Βίωνας περιγράφει την τραγική αυτή ιστορία σαν τον «επιτάφιο του Άδωνη».
Η Αφροδίτη τριγυρνά με λυτά μαλλιά και ξυπόλητη ανάμεσα στα λαγκάδια και στα δάση και μαζί της στέναζαν η Ηχώ και οι Άνεμοι. Απαρηγόρητη η Αφροδίτη ζητά πάλι από την Περσεφόνη πίσω τον Άδωνη. Η Περσεφόνη συγκινημένη, αυτή την φορά, από τα δάκρυα της Αφροδίτης συμφωνεί να περνά έξι μήνες τον χρόνο ο Άδωνης μαζί της στον κάτω κόσμο και άλλους έξι μήνες να τους περνά με την Αφροδίτη. Έτσι επέρχεται η Ανάσταση του Άδωνη.�Σύμφωνα με αυτόν τον μύθο εόρταζαν στην Αθήνα, αλλά και σε μερικές άλλες πόλεις της Ελλάδας τα «Αδώνεια μυστήρια», δηλαδή τον θάνατο (επιτάφιο) και την ανάσταση του Άδωνη.
Η πρώτη ημέρα των μυστηρίων λεγόταν «αφανισμός» και ήταν ημέρα πένθους για τον θάνατο του θεού.�Στην Αθήνα οι γυναίκες θρηνούσαν μπροστά σε δύο νεκροκρέβατα που ήταν τοποθετημένα στις εισόδους των σπιτιών. Πάνω στα νεκροκρέβατα έβαζαν ξύλινα ομοιώματα του Άδωνη και της Αφροδίτης. Γύρω τοποθετούσαν γλάστρες με φυτά και όταν αυτά αναπτύσσονταν τα τοποθετούσαν πάνω στις στέγες των σπιτιών.
Το ομοίωμα του Άδωνη το άλειφαν με μύρο, το έντυναν με λευκά ρούχα. Τέλος το τύλιγαν σε λευκό σεντόνι, το στεφάνωναν και το στόλιζαν με λουλούδια. Μετά ακολουθούσε ο θρήνος και τέλος το περιέφεραν ως επιτάφιο.
Οι γυναίκες με λυμένα τα μαλλιά τους, όπως η Αφροδίτη, και ξυπόλητες με θρήνους και οδυρμούς και με την συνοδεία αυλού, έκανα περιφορά (επιτάφιο) στους δρόμους της πόλης του ομοιώματος του Άδωνη. Η περιφορά γινόταν μόνο από γυναίκες.
Κατόπιν πήγαιναν σε πηγές ή ποτάμια και έριχναν το ομοίωμα του Άδωνη στα νερά παρακαλώντας να επιστρέψει ο θεός από τον κάτω κόσμο.�Η δεύτερη ημέρα ήταν ημέρα χαράς και εόρταζαν την ανάσταση του θεού και την άφιξή του στον επάνω κόσμο. Παρέθεταν πλούσια γεύματα συνοδευόμενα από χορούς και τραγούδια.
Για να συμβολίσουν την γιορτή της φύσης έσπερναν και καλλιεργούσαν σε γλάστρες και παρτέρια στάρι, κριθάρι, μαρούλι, μάραθο και διάφορα λουλούδια, τα οποία περιποιούντο επί οκτώ ημέρες αποκλειστικά γυναίκες. Ήταν οι λεγόμενοι Αδώνιοι κήποι. Κατόπιν έκαιγαν τους κήπους αυτούς ή τους πέταγαν στην θάλασσα σε κάποιες πόλεις, ενώ στην Αθήνα όπως προαναφέρθηκε τους τοποθετούσαν στις στέγες των σπιτιών.
Στα Αδώνεια έκαιγαν μύρα ως θυμίαμα και έψαλλαν άσματα, ενώ μερικές φορές γίνονταν και μυήσεις σχετικά με τον θάνατο και την ανάσταση. Οι μυήσεις αυτές βέβαια δεν είχαν την ίδια ισχύ που έχουν στα Ορφικά ή στα Ελευσίνια μυστήρια.
Θάνατος και Ανάσταση του Διονύσου
Στην Αρχαία Ελλάδα όμως εορταζόταν ο θάνατος και η Ανάσταση του Διονύσου με δύο διαφορετικούς τρόπους. Ο πρώτος δεν είναι ευρέως γνωστός αλλά υπήρχε.
Ο Διόνυσος σχετίζεται και αυτός με την φύση, την γονιμοποίηση και την καρποφορία της. Χάρισε στους ανθρώπους την καλλιέργεια του αμπελιού. Σύμφωνα με τον μύθο ο Διόνυσος κατέβηκε στον Άδη για να φέρει πίσω στην ζωή την μητέρα του Σεμέλη.
Η κάθοδό τους έγινε από μία λίμνη στην Αργολίδα που λεγόταν «Αλκυονία». Ο Αριστοφάνης στους βατράχους τον τοποθετεί να κατεβαίνει στον κάτω κόσμο από μία λίμνη των Αθηνών, που ονομαζόταν «Λίμναι».
Τότε οι άνθρωποι θρηνούσαν τον αναχώρηση του Διονύσου. Δηλαδή τον θάνατο του Διονύσου. Και ενώ η φύση ήταν ήδη ανθισμένη, τα άνθη μαραίνονταν. Αυτό συνέβαινε περίπου την εαρινή ισημερία, όπου ναι μεν η φύση ανθίζει αλλά σε λίγο τα άνθη μαραίνονται για να μετατραπούν σε καρπούς.�Τον θρήνο αυτόν συνόδευαν διάφορες επικλήσεις προς τον θεό, με συνοδεία σάλπιγγας, με τις οποίες τον παρακαλούσαν να επιστρέψει στον επάνω κόσμο.�Η «επιφάνεια», η επάνοδος, η Ανάσταση του Διονύσου εορταζόταν την θερινή τροπή του ήλιου (θερινό ηλιοστάσιο), όπου και τοποθετείται η γενέθλιος ημερομηνία του θεού.
Ένα χαρακτηριστικό του εορτασμού αυτού ήταν ότι ο Διόνυσος επέστρεφε στον επάνω κόσμο με ένα πλοίο. Τότε οι Αρχαίοι Έλληνες εόρταζαν την επάνοδο του θεού και συγχρόνως την καρποφορία της γης.
Ο δεύτερος εορτασμός του Διονύσου είναι εκείνος όπου κατασπαράζεται από τους Τιτάνες. Συγκεκριμένα στα Ορφικά μυστήρια κατά την εαρινή ισημερία ο Διόνυσος ο Ζαγρέας (τιτανική φύση) πεθαίνει με οδυνηρό θάνατο αφού κατασπαράζεται από τους Τιτάνες. Η θεά Αθηνά όμως σώζει την καρδιά του, την πηγαίνει στον Δία και εκείνος μεταμορφώνει τον Διόνυσο τον Άνθιο – Ελευθερέα – Λυσία, ο οποίος επιστρέφει στην γη για να διδάξει στους ανθρώπους πώς να απελευθερώσουν την ψυχή τους από τα δεσμά της ύλης.
Ο Διόνυσος σε διάφορες απεικονίσεις απεικονίζεται από τα αρχαία χρόνια με ένα φωτοστέφανο στο κεφάλι.
Τόσο στα Ορφικά όσο και στα Κορυβαντικά μυστήρια συμπλήρωναν τον εορτασμό με την ωμοφαγία και την οινοποσία, όπου έτσι μεταλάμβαναν το «σώμα και το αίμα» του θεού Διονύσου. Ο συμβολισμός του συγκεκριμένου εορτασμού ήταν η αναγέννηση του πνευματικού ανθρώπου.�Κατόπιν οι Ορφικοί την θερινή τροπή του ήλιου (θερινό ηλιοστάσιο) εόρταζαν την Ανάσταση του Διονύσου ως Διόνυσος ο Ελευθερέας.�Όμως τον θάνατο και την Ανάσταση στην Αρχαία Ελλάδα συμβόλιζαν και τα Ελευσίνια μυστήρια με την επάνοδο της Περσεφόνης από τον Άδη, την Άνοιξη.�Αλλά και οι Μύστες των Δελφών στο διάστημα από την εαρινή ισημερία έως το θερινό ηλιοστάσιο τελούσαν μυστήρια σχετικά με την επάνοδο του Απόλλωνα Φοίβου.
Στην Φωκίδα κατά την εποχή του Δευκαλίωνα μετά τον κατακλυσμό υπήρχε η πόλη Πανοπεύς. Οι Πανοπείς κατάγονται από τους Μινύες την φυλή των Αργοναυτών και ήταν μέτοικοι από τον Ορχομενό.
Η αρχαία πόλη Πανοπεύς έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στην αρχαία Ελλάδα και στο γένος των Ελλήνων αλλά αυτό θα το αναφέρω σε μία άλλη ανάρτηση.
Όταν λοιπόν ήταν βασιλιάς ο Πανοπέας, τον οποίο ο Όμηρος τον αποκαλεί «καλλίχορον», τότε κάθε δύο χρόνια, την Άνοιξη, τελούσαν εορτές προς τιμή του Διονύσου. Από την Αττική και την Βοιωτία ερχόντουσαν οι Θυιάδες και μαζί με τους Βοιωτείς και τους Πανοπείς ανέβαιναν στο Κωρύκειο Άντρο του Παρνασσού. Εκεί τελούσαν την περιφορά του Λικνίτη, του νεκρού Διονύσου, και μετά εόρταζαν με μεγαλοπρέπεια την Ανάσταση του θεού.�Όπως διαπιστώνουμε λοιπόν όλα τα μεταγενέστερα έθιμα έχουν την ρίζα τους στην Αρχαία Ελλάδα.
Στην ουσία των πραγμάτων οι συμβολισμοί είναι οι ίδιοι με την μόνη διαφορά ότι στην Αρχαία Ελλάδα τίποτα δεν σου επιβαλλόταν βιαίως, ενώ τα μεταγενέστερα δόγματα επέβαλλαν με την βία αυτά που ήδη ήταν καταγεγραμμένα στο δικό μας dna.
Τόσο ήταν η βίαιη καταστολή και αποκοπή από τις αρχέτυπες ρίζες που το σοκ που υπέστησαν οι άνθρωποι τους έριξε ένα πέπλο μπροστά στα μάτια και δεν αναγνώριζαν ότι αυτά που τους επιβλήθηκαν με βία και φόβο ήταν ακριβώς τα ίδια με αυτά που ήδη γνώριζαν. Με μία ακόμα σημαντική διαφορά. Τα νέα δόγματα υποστήριξαν ότι εάν δεν τα έκανες έτσι όπως τα επέβαλλαν τότε θα πήγαινες στην κόλαση. Ενώ στην Αρχαία Ελλάδα δεν υπήρχε αυτός ο δογματισμός. Είχες την ελευθερία της επιλογής.

Christos Koromilas