Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2015
Η Πολιτεία των Νήσων του Ηλίου ..... μια διαχρονική ουτοπία! Πρώτο μέρος.. - Τού Τρίφωνα Ολύμπιου
Βυθισμένοι στα βάσαννα και στα δεσμά των κοινωνικών κανόνων και συνθηκών φιλόσοφοι και κοινοί θνητοί εδημιουργούσαν μια φαντασιακή ιδεώδη κοινωνία, στην οποία δεν θα υπήρχε κακία, απληστία, κακεντρέχεια, εκμετάλλευση, αλλά μια αιωνία ειρήνη, αδελφοσύνη, δικαιοσύνη και αγάπη. Πολλοί αν όχι όλοι οι φιλοσοφοί μας, από τον Πυθαγόρα μέχρι τους ύστερους Στωικούς, αλλά και μερικοί μεσαιωνικοί και αναγεννησιακοί ιδεολόγοι, περιέγραφαν μια τέτοια κοινωνία, μια μάλλον ΟΥΤΟΠΙΑ. Μια Ουτοπία μας παρέδωσε ο Διόδωρος Σικελιώτης (από το Αγύριον, πέθανε περί το 20 π.Χ). Σήμερα θα έχει την τιμή του.
Αφηγείται λοιπόν ο Διόδωρος ότι ένας Αλεξανδρινός, ο Ιάμβουλος, μαζί με κάποιον σύντροφο του, ταξιδεύοντας προς Αραβία πιάστηκαν αιχμάλωτοι από μια νησιώτικη φυλή Αβησσυνών (Αιθιόπων) οι οποίοι, αφού τους κράτησαν για λίγο καιρό, τους έβαλαν σε μικρό πλοιάριο με αρκετά τρόφιμα για μερικούς μήνες και τους πρόσταξαν ν' ανοιχτούνε στο πέλαγος, με κατεύθυνση συνεχώς προς τον Νότο, δλδ στην ινδικό ωκεανό αλλά πλησίον των παραλίων της Αφρικής, ίσως προς Μαδαγασκάρη. Εκεί, κατά τα λεγόμενα τους, θα συναντούσαν νήσους όπου θα μπορούσαν να ζήσουν πλήρως ευτυχισμένοι. Ήταν οι Νήσοι του Ηλίου.
Μετά από 4 μήνες ταξιδιού στον Ωκεανό συνάντησαν ένα σύμπλεγμα 7 μεγάλων νήσων με ήπιο κλίμα και πλούσια φύση, οι κάτοικοι των νήσων αποτελούσαν μια ξεχωριστή φυλή ανθρώπων. Είχαν ύψος 3 μέτρα, άτριχοι, με πολύ εύκαμπτο σώμα, τεραστία μυϊκή δύναμη, με οξυτάτη ακοή, δεν αρρώσταιναν ποτέ τους, ενώ η γλώσσα τους ήταν δίπτυχη και τους επέτρεπε να μιλάνε με δυο άτομα συγχρόνως. Όλη η πολιτεία τους ονομαζόταν Ηλιούπολις.
Οι λέξεις πόλεμος και δουλεία ήταν άγνωστες, δεν υπήρχε ούτε στρατός ούτε κάστρα ούτε εγκληματικότητα. Η γη και τα μέσα παραγωγής-όπως και οι γυναίκες με τα παιδιά-ανήκαν σε όλους, υπό ένα σύστημα ιδιότυπης κοινοκτημοσύνης. Οι ενήλικοι πολίτες υποχρεούνταν σε εργασία μόνο όταν υπήρχε ανάγκη, ενώ για να μην καταπονούνται από αυτή, εναλλάσσονταν κυκλικά σε διάφορες ειδικεύσεις, αποκλείοντας έτσι τον καταμερισμό της εργασίας. Το ίδιο ίσχυε και για τα δημόσια αξιώματα στο οποίο εναλλάσσονταν το ίδιο κυκλικά και από τα οποία απαλλάσσονταν μόνο οι γέροι. Ιδιοκτησία κι εξουσία ήταν άγνωστα, λάτρευαν την Ελευθερία και την Ισότητα και όλα ήταν κοινά. Απληστία, πονηρία, επιβουλή δεν υπήρχε στο μυαλό τους και συχνά είχαν εκδηλώσεις χαράς κι ευδαιμονίας. Λάτρευαν τον Ήλιο, που τους έλουζε αιωνίως. Είχαν εκούσιο περιορισμό γεννήσεων και ζούσαν 150 χρόνια. Μετά έφευγαν εκούσια από τη ζωή ξαπλώνοντας σ' ένα στρώμα από αρωματικά και θανατηφόρα φυτα, αφού είχαν αποχαιρετίσει όλους.
Οι δύο Έλληνες έμειναν εκει 7 χρόνια, στην επιστροφή πνίγηκε ο σύντροφος του κι ο Ιάμβουλος περιπλανώμενος στην Ινδία έφτασε στην Ελλάδα για να διηγηθεί την Πολιτεία του Ηλίου.
Η Πολιτεία του Ηλίου του Σικελιώτη απετέλεσε ερέθισμα για επαναστάσεις δούλων αργότερα, όπως η επανάσταση του Αριστονίκου στην Έφεσσο και του Σπαρτάκου αργότερα....... Στο επόμενο θα μιλήσω για την Πολιτεία της Εφέσσου.
Tryphon Olympios
Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2015
ΜΑΝΗ: Πύρριχος - Λάας - Οίτυλo. - OMAΔΑ ΕΘΝΙΚΩΝ ΛΑΚΩΝΙΑΣ Λακεδαιμονίων Πολιτεία.
OMAΔΑ ΕΘΝΙΚΩΝ ΛΑΚΩΝΙΑΣ Λακεδαιμονίων Πολιτεία.: ΜΑΝΗ: Πύρριχος - Λάας - Οίτυλo.: Πύρριχος - Λάας - Οίτυλo. Στην κορυφή του όρους Ασία, που σήμερα ονομάζεται λόφος του Πασσαβά βρισκόταν η πανάρχαια πόλη Λάς. Στην δωρική γ...
Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2015
Οίνος ευφραίνει καρδίαν... - Της Μαρίας Σπυρογιάννη
Το αλκοόλ, αν το καταναλώνουμε με μέτρο και σύνεση, μόνο ευεργετικό μπορεί να είναι, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα ποτήρι κρασί. Γιατί το κρασί βρε δεν είναι ποτό αλλά στάση ζωής. Είναι αξίωμα και μάλιστα θεμελιώδες. «Οίνος ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου» έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας και οφείλουμε να συμφωνήσουμε γιατί, όπως και να ’χει, αυτοί με τόσα συμπόσια που εκάναν κάτι παραπάνω θα ξέρουν. Το κρασί, έχοντας επιβιώσει από αρχαιοτάτων χρόνων βεβαίως-βεβαίως, διαθέτει ευεργετικές ιδιότητες και ψυχολυτρωτική επίδραση στον άνθρωπο.
Πρώτα απ’ όλα, μην ξεχνάμε πως εκτός από την ψυχούλα μας, το κρασί απογειώνει και την υγεία μας, καθώς περιέχει ουσίες (τις φαινολικές ενώσεις) οι οποίες λειτουργούν προστατευτικά στον οργανισμό μας προάγοντας την καλή κατάσταση της υγείας μας και παρατείνοντας το μέσο όρο ζωής. Λόγω των αντιοξειδωτικών τους ιδιοτήτων, οι ουσίες αυτές προασπίζουν τον οργανισμό μας από καρδιοπάθειες και καρκίνο. Και στην τελική, οι γιατροί είναι αυτοί που συστήνουν ένα ποτηράκι κρασί την ημέρα.
Βέβαια, οι περισσότεροι -αν όχι όλοι μας- όταν πίνουμε κρασί ούτε τις ιατρικές συμβουλές έχουμε κατά νου ούτε και ποσότητα κρασιού που να αναλογεί σε ένα ποτηράκι! Πίνουμε για την παρέα, πίνουμε για να ξεχάσουμε, πίνουμε για να θυμηθούμε, πίνουμε για να πάνε οι πίκρες κάτω και γενικά από δικαιολογίες οινοποσίας άλλο τίποτε!
Βασικό λοιπόν χαρακτηριστικό του κρασιού είναι πως ενώνει τις παρέες. Με ένα τσούγκρισμα των ποτηριών όλοι μας χαμογελάμε και όλοι μας ενθουσιαζόμαστε. Το κρασί μας ταξιδεύει, μας παίρνει μακριά από την πραγματικότητα, μακριά από τα προβλήματα και τις σκοτούρες, εκεί που όλα είναι ρόδινα και κάθε στεναχώρια μας μακρινή. Με αυτόν τον τρόπο μας λύνει τη γλώσσα, μας απελευθερώνει και αν μάλιστα δεν πρόκειται για το πρώτο ή το δεύτερο ποτήρι, τότε ίσως μας τη λύνει λίγο περισσότερο από όσο χρειάζεται. Και κάπως έτσι, κάθε άτομο ανοίγεται περισσότερο και οι χαρακτήρες σκιαγραφούνται.
Οι φίλοι μας οι Λατίνοι έλεγαν «in vino veritas», δηλαδή «στο κρασί η αλήθεια». Συνεπώς, το νέκταρ αυτό είναι που φανερώνει τις αλήθειες μας. Ακουμπά τα χείλη μας και τα βάφει, προχωρά στον ουρανίσκο μας και γλυκαίνει τη γεύση μας, κυλάει στις φλέβες μας και γαληνεύει την ψυχή μας! Και κάπου εκεί, μεταξύ της μιας και της άλλης γουλιάς, όσο η ώρα περνά, οι αλήθειες μας αποκαλύπτονται! Ίσως τότε, εκείνες τις περασμένες ώρες, τις ώρες που μιλάει το κρασί να έχουν ειπωθεί λέξεις και να έχουν εκφραστεί συναισθήματα που χωρίς αλκοόλ στις φλέβες μας να μην είχαν περάσει ποτέ από τις σκέψεις, στις λέξεις και στις πράξεις. Όμως αυτό δε σημαίνει πώς δεν είναι αληθινά, άλλωστε ακόμη και οι Κινέζοι λένε πως μετά από την οινοποσία ακούγονται μόνον αληθινές κουβέντες. Οπότε ακόμη ένα χαρακτηριστικό του κρασιού είναι να δίνει, ποτηράκι–ποτηράκι, το θάρρος που χωρίς αυτό δε θα το είχαμε. Μας επιβραβεύει με κότσια να πούμε όσα νηφάλιοι θα φοβόμασταν να ξεστομίσουμε.
Επίσης, το κρασί είναι ένας ακόμη λόγος για να αισθανόμαστε τυχεροί που ζούμε στην Ελλάδα, καθώς οι ποικιλίες οίνων στη χώρα μας είναι πολλές και διακεκριμένες. Λευκά, κόκκινα, ροζέ, φρουτώδη, ξηρά και σαμπανιζέ είναι όλα τους λουκουμάκι για τον ουρανίσκο μας.
Αυτά τα λουκουμάκια μας προσφέρουν ένα χαμόγελο βγαλμένο από τα σωθικά μας. Αυθεντικό. Ένα χαμόγελο που κάνει την ίδια την καρδιά μας να γελά!
Άρα, «βάλε κρασί στου φίλου το ποτήρι, κι η μοναξιά ας κάνει χαρακίρι»! Ας πιούμε ένα κρασάκι συνοδευόμενο από καλή παρέα και σίγουρα η καρδιά μας και ο ουρανίσκος μας θα το ευχαριστηθούν!
Μαρία Σπυρογιάννη
Η μελισσοκομία έχει προϊστορία τουλάχιστον 8.500 ετών Διεθνής έρευνα (με ελληνική συμμετοχή)
Διεθνής έρευνα (με ελληνική συμμετοχή)
Οι άνθρωποι είχαν βρει τρόπο να αξιοποιούν τις μέλισσες ήδη από την Εποχή του Λίθου, πριν από 8.500 έως 9.000 χρόνια, σύμφωνα με μια νέα διεθνή επιστημονική έρευνα, με ελληνική συμμετοχή, η οποία μεταθέτει ακόμη πιο βαθιά στο παρελθόν τη σχέση των ανθρώπων με τις μέλισσες και τις ρίζες της ίδιας της μελισσοκομίας, η οποία παραμένει πάντως άγνωστο πότε ακριβώς ξεκίνησε.
Σκηνές από προϊστορικές βραχογραφίες στην υποσαχάρια Αφρική απεικονίζουν κυνήγι μελισσών, καθώς και τοιχογραφίες της Αιγύπτου των Φαραώ που δείχνουν σκηνές μελισσοκομίας, αλλά έως τώρα ήταν ασαφές κατά πόσον οι πρώτοι αγρότες ήταν και μελισσοκόμοι, πράγμα που πλέον φαίνεται να επιβεβαιώνεται.
Οι ερευνητές (μεταξύ των οποίων ο καθηγητής προϊστορικής αρχαιολογίας Κωνσταντίνος Κωτσάκης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης), με επικεφαλής τον καθηγητή Ρίτσαρντ Έβερσεντ της Σχολής Χημείας του Πανεπιστημίου του Μπρίστολ, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Nature».
Οι επιστήμονες ανακάλυψαν χημικά ίχνη από κερί μελισσών σε τουλάχιστον 6.400 κεραμικά σκεύη των πρώτων γεωργών, σε πάνω από 150 νεολιθικές αρχαιολογικές τοποθεσίες σχεδόν όλης της Ευρώπης (μεταξύ των οποίων στην Ελλάδα), της Βόρειας Αφρικής (Αλγερία) και της Εγγύς Ανατολής, οι οποίες χρονολογούνται προ 4.000 έως σχεδόν 9.000 ετών.
Η ανακάλυψη αποτελεί σαφή ένδειξη ότι οι πρόγονοί μας συνέλλεγαν μέλι από τις άγριες μέλισσες και ότι πιθανότατα η πρακτική της μελισσοκομίας όχι μόνο υπήρχε, αλλά και ήταν ευρέως διαδεδομένη. Όπως εξημέρωσαν διάφορα ζώα (σκύλους, χοίρους κ.ά.), οι αρχαίοι αγρότες έκαναν κάτι ανάλογο με τις μέλισσες.
Το αρχαιότερο μέχρι σήμερα διακριτό χημικό «αποτύπωμα» κεριού μελισσών αποκαλύφθηκε στην τοποθεσία Τσαταλχογιούκ της ανατολικής Τουρκίας, πριν από περίπου 7.000 χρόνια. Οι επιστήμονες εκτιμούν ότι η μελισσοκομία είχε ήδη παρελθόν πίσω της, ήταν συνεπώς ακόμη παλαιότερη.
Όπως δήλωσε η ερευνήτρια γεωχημικός δρ Μελανί Ρόφετ-Σαλκ, «ο προφανέστερος λόγος για την εκμετάλλευση των μελισσών θα ήταν για το μέλι τους, το οποίο θα αποτελούσε ένα σπάνιο γλυκαντικό στο φαγητό για τους προϊστορικούς ανθρώπους. Όμως το κερί της μέλισσας μπορεί επίσης να χρησιμοποιείτο και για άλλους σκοπούς, όπως πρακτικούς, τελετουργικούς, διακοσμητικούς και ιατρικούς, π.χ. για τη στεγάνωση κεραμικών αγγείων».
Δεν έχουν ανακαλυφθεί ίχνη κεριού μελισσών πάνω από τον 57ο παράλληλο της Γης, π.χ. στη Σκωτία ή στη Σκανδιναβία, γεγονός που δείχνει ότι υπήρχε ένα βόρειο οικολογικό «σύνορο» για τους αγρότες-μελισσοκόμους, καθώς οι μέλισσες μάλλον δεν άντεχαν τις κλιματολογικές συνθήκες βορειότερα της Δανίας.
Γενετικές έρευνες δείχνουν ότι η μέλισσα εμφανίστηκε στην Ασία πριν από περίπου 300.000 χρόνια και γρήγορα εξαπλώθηκε στην Ευρώπη και στην Αφρική. Σήμερα, οι μέλισσες αντιμετωπίζουν σοβαρές απειλές από την κλιματική αλλαγή, τα εντομοκτόνα και τις ασθένειες.
Για την πρωτότυπη επιστημονική εργασία πατήστε εδώ
http://www.nature.com/nature/journal/v527/n7577/full/nature15757.html
ΡΙΖΕΣ ΑΙΩΝΙΕΣ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)