Βυθισμένοι στα βάσαννα και στα δεσμά των κοινωνικών κανόνων και συνθηκών φιλόσοφοι και κοινοί θνητοί εδημιουργούσαν μια φαντασιακή ιδεώδη κοινωνία, στην οποία δεν θα υπήρχε κακία, απληστία, κακεντρέχεια, εκμετάλλευση, αλλά μια αιωνία ειρήνη, αδελφοσύνη, δικαιοσύνη και αγάπη. Πολλοί αν όχι όλοι οι φιλοσοφοί μας, από τον Πυθαγόρα μέχρι τους ύστερους Στωικούς, αλλά και μερικοί μεσαιωνικοί και αναγεννησιακοί ιδεολόγοι, περιέγραφαν μια τέτοια κοινωνία, μια μάλλον ΟΥΤΟΠΙΑ. Μια Ουτοπία μας παρέδωσε ο Διόδωρος Σικελιώτης (από το Αγύριον, πέθανε περί το 20 π.Χ). Σήμερα θα έχει την τιμή του.
Αφηγείται λοιπόν ο Διόδωρος ότι ένας Αλεξανδρινός, ο Ιάμβουλος, μαζί με κάποιον σύντροφο του, ταξιδεύοντας προς Αραβία πιάστηκαν αιχμάλωτοι από μια νησιώτικη φυλή Αβησσυνών (Αιθιόπων) οι οποίοι, αφού τους κράτησαν για λίγο καιρό, τους έβαλαν σε μικρό πλοιάριο με αρκετά τρόφιμα για μερικούς μήνες και τους πρόσταξαν ν' ανοιχτούνε στο πέλαγος, με κατεύθυνση συνεχώς προς τον Νότο, δλδ στην ινδικό ωκεανό αλλά πλησίον των παραλίων της Αφρικής, ίσως προς Μαδαγασκάρη. Εκεί, κατά τα λεγόμενα τους, θα συναντούσαν νήσους όπου θα μπορούσαν να ζήσουν πλήρως ευτυχισμένοι. Ήταν οι Νήσοι του Ηλίου.
Μετά από 4 μήνες ταξιδιού στον Ωκεανό συνάντησαν ένα σύμπλεγμα 7 μεγάλων νήσων με ήπιο κλίμα και πλούσια φύση, οι κάτοικοι των νήσων αποτελούσαν μια ξεχωριστή φυλή ανθρώπων. Είχαν ύψος 3 μέτρα, άτριχοι, με πολύ εύκαμπτο σώμα, τεραστία μυϊκή δύναμη, με οξυτάτη ακοή, δεν αρρώσταιναν ποτέ τους, ενώ η γλώσσα τους ήταν δίπτυχη και τους επέτρεπε να μιλάνε με δυο άτομα συγχρόνως. Όλη η πολιτεία τους ονομαζόταν Ηλιούπολις.
Οι λέξεις πόλεμος και δουλεία ήταν άγνωστες, δεν υπήρχε ούτε στρατός ούτε κάστρα ούτε εγκληματικότητα. Η γη και τα μέσα παραγωγής-όπως και οι γυναίκες με τα παιδιά-ανήκαν σε όλους, υπό ένα σύστημα ιδιότυπης κοινοκτημοσύνης. Οι ενήλικοι πολίτες υποχρεούνταν σε εργασία μόνο όταν υπήρχε ανάγκη, ενώ για να μην καταπονούνται από αυτή, εναλλάσσονταν κυκλικά σε διάφορες ειδικεύσεις, αποκλείοντας έτσι τον καταμερισμό της εργασίας. Το ίδιο ίσχυε και για τα δημόσια αξιώματα στο οποίο εναλλάσσονταν το ίδιο κυκλικά και από τα οποία απαλλάσσονταν μόνο οι γέροι. Ιδιοκτησία κι εξουσία ήταν άγνωστα, λάτρευαν την Ελευθερία και την Ισότητα και όλα ήταν κοινά. Απληστία, πονηρία, επιβουλή δεν υπήρχε στο μυαλό τους και συχνά είχαν εκδηλώσεις χαράς κι ευδαιμονίας. Λάτρευαν τον Ήλιο, που τους έλουζε αιωνίως. Είχαν εκούσιο περιορισμό γεννήσεων και ζούσαν 150 χρόνια. Μετά έφευγαν εκούσια από τη ζωή ξαπλώνοντας σ' ένα στρώμα από αρωματικά και θανατηφόρα φυτα, αφού είχαν αποχαιρετίσει όλους.
Οι δύο Έλληνες έμειναν εκει 7 χρόνια, στην επιστροφή πνίγηκε ο σύντροφος του κι ο Ιάμβουλος περιπλανώμενος στην Ινδία έφτασε στην Ελλάδα για να διηγηθεί την Πολιτεία του Ηλίου.
Η Πολιτεία του Ηλίου του Σικελιώτη απετέλεσε ερέθισμα για επαναστάσεις δούλων αργότερα, όπως η επανάσταση του Αριστονίκου στην Έφεσσο και του Σπαρτάκου αργότερα....... Στο επόμενο θα μιλήσω για την Πολιτεία της Εφέσσου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου