Στρατηγός, προστάτης και Παρθένος, είχε γεννηθεί κατά τον Δεκαπενταύγουστο.
Δεν αναφερόμαστε στην Εβραία Μαριάμ, η οποία "κοιμήθηκε" τον Δεκαπενταύγουστο, αλλά στην μεγάλη Θεά των Ελλήνων, την Θεά Αθηνά, η οποία, κατά την Ελληνική Θεογονία - το Ιερό βιβλίο των Ελλήνων - είναι η Θεά της σοφίας, της στρατηγικής και του πολέμου.
Η γενέθλιος ημέρα της, η 28η Εκατομβαιώνος, δηλαδή περί τον 15αύγουστο, συνοδευόταν από θυσία εκατό βοδιών- εξ ου και το όνομα του μήνα.
Η Θεά Αθηνά είναι η αγαπημένη κόρη του Δία, του πατέρα των Θεών.
Μητέρα της είναι η πάνσοφη Μήτις.
Ο Ζευς - κατά την κωδικοποιημένη μυθιστορία - από προφητεία έμαθε ότι το παιδί που θα γεννούσε η Μήτις θα ανέτρεπε τον πατέρα του από την εξουσία, οπότε την κατάπιε ενώ ήταν έγκυος στην Αθηνά.
Την 28η του Εκατομβαιώνος, αισθάνθηκε τρομερό πονοκέφαλο και κάλεσε τον Ήφαιστο να τον βοηθήσει.
Εκείνος του χτύπησε το κεφάλι με ένα βαρύ σφυρί και πετάχτηκε πάνοπλη η Αθηνά φορώντας περικεφαλαία, κρατώντας ασπίδα και πάλλοντας το δόρυ (εξ ου και το επίθετο Παλλάς).
Βλέποντας τον Δία, πέταξε ασπίδα και δόρυ στα πόδια του, δείγμα αναγνώρισης της ανωτερότητάς του.
Τα Παναθήναια η μεγαλύτερη και σπουδαιότερη γιορτή προς τιμήν των γενεθλίων της μεγάλης μας Θεάς που έχει μείνει ως τις μέρες μας με τον Δεκαπενταύγουστο.
Τότε περίπου ήταν η 28η του Εκατομβαιώνος.
Σύμφωνα με την παράδοση ιδρυτής της γιορτής ήταν ο Εριχθόνιος.
Αρχικά η γιορτή λεγόταν ‘’Αθήναια’’, όταν όμως ο Θησέας ένωσε όλους τους συνοικισμούς της Αττικής κι έφτιαξε την Αθήνα μια μεγάλη πόλη-κράτος, ονομάστηκε ‘’Παναθήναια’’.
Παρόλο που ήταν η μεγαλύτερη κοινή γιορτή όλων των κατοίκων της Αττικής, αρχικά ξεκίνησε ως γιορτή των αριστοκρατών.
Στην αρχή που οι αγώνες ήταν μόνο ιππικοί, λάβαιναν μέρος στη γιορτή μόνο όσοι είχαν δικό τους ίππο.
Αργότερα ο Πεισίστρατος έβαλε σ' αυτήν τους γυμνικούς αγώνες, στους οποίους μπορούσαν να συμμετέχουν και φτωχοί πολίτες.
Με τον τρόπο αυτό τα Παναθήναια έγιναν λαϊκή γιορτή (γιορτή όλου του λαού) και απόκτησαν νέα λαμπρότητα.
Στα χρόνια του Πεισίστρατου η γιορτή έπαυσε να είναι μόνο παναθηναϊκή.
Έγινε πανελλήνια, δηλαδή συμμετείχαν Έλληνες απ' όλη την Ελλάδα.
Αργότερα στους ιππικούς και γυμνικούς αγώνες των Παναθηναίων προστέθηκαν και οι μουσικοί αγώνες, που έδωσαν μεγάλη λαμπρότητα στη γιορτή.
Τα Παναθήναια διακρίνονταν σε Μεγάλα και σε Μικρά.
Τα Μεγάλα Παναθήναια γίνονταν κάθε τέσσερα χρόνια. Τα Μικρά γίνονταν κάθε χρόνο.
Τα Μεγάλα Παναθήναια γιορτάζονταν μεγαλοπρεπέστατα και διαρκούσαν 12 ημέρες.
Κατά τη διάρκεια των ημερών αυτών γίνονταν θυσίες, αγώνες διαφόρων ειδών, πανηγυρίες και αρματοδρομίες.
Οι γυμνικοί αγώνες γίνονταν στους Εχελίδες του Πειραιά ή στο Παναθηναϊκό στάδιο.
Στους αγώνες αυτούς λάβαιναν μέρος Έλληνες από όλα τα μέρη της Ελλάδας.
Διακρίνονταν σε αγώνες ανδρών και "παίδων".
Κατά τον 4ο αι. π.ν.χ. προστέθηκαν και αγώνες "αγενείων".
Στους νικητές των αγώνων αυτών δινόταν στεφάνι από ελιά και παναθηναϊκός αμφορέας γεμάτος λάδι από τις ιερές ελιές της Θεάς.
Κάθε αμφορέας έφερε από τη μία πλευρά παράσταση της Θεάς Αθηνάς, ανάμεσα σε δύο κίονες και την επιγραφή "των Αθήνηθεν άθλων" και από την άλλη πλευρά παράσταση αγώνα και το όνομα του επωνύμου άρχοντα.
Εκτός από τους γυμνικούς γίνονταν και αγώνες ευανδρίας, στους οποίους λάβαιναν μέρος γέροντες και νέοι από κάθε ομάδα.
Οι αγώνες αυτοί δεν ήταν ατομικοί.
Η ομάδα που νικούσε λάβαινε για βραβείο ασπίδα ή βόδι αξίας 100 δραχμών.
Τέλος από την εποχή του Περικλή, καθιερώθηκαν και μουσικοί αγώνες που γίνονταν στο Ωδείο.
Σ' αυτούς απήγγειλαν ποιήματα και ρητορικούς λόγους και το έπαθλο ήταν χρηματικό.
Την τελευταία ημέρα γινόταν η πομπή του Ιερού Πέπλου, που ήταν κίτρινος και είχε κεντημένη γιγαντομαχία.
Αργότερα στον Πέπλο κεντούσαν και μορφές λιονταριών.
Η ετοιμασία του Ιερού άρχιζε πολύ πριν από τη γιορτή.
Κορίτσια από ευγενείς οικογένειες, οι "αρρηφόροι" και οι "εργαστίνες", με αρχηγό την Ιέρεια της Πολιάδος Αθηνάς και με την εποπτεία των αθλοθετών, ύφαιναν και κεντούσαν τον Ιερό Πέπλο.
Την πομπή τη διοργάνωναν ο επώνυμος άρχων, βασιλεύς, η βουλή και κυρίως οι αθλοθέτες.
Κατά τα μεταγενέστερα χρόνια ο Ιερός Πέπλος μεταφερόταν επάνω σε άρμα, που είχε τη μορφή πλοίου.
Η κίνηση του άρματος-πλοίου γινόταν με κατάλληλα μηχανήματα.
Πίσω από τον Ιερό Πέπλο, πήγαιναν οι εννέα άρχοντες, οι πρυτάνεις, οι στρατηγοί και άλλοι επίσημοι.
Ακολουθούσαν οι πομπείς, αυτοί που οδηγούσαν ζώα για τη θυσία, οι κονηφόροι (κορίτσια που έφεραν κάνιστρα, με τα αναγκαία για τη θυσία), οι εργαστίνες, οι αθλοθέτες, οι σκαφηφόροι (άνδρες μέτοικοι, που κρατούσαν σκάφες με αντικείμενα χρήσιμα για τη θυσία) και τέλος οι υδριαφόροι (κορίτσια με υδρίες) και θαλλοφόροι (γέροντες που κρατούσαν κλαδιά από ελιά).
Η πομπή ξεκινούσε από τον Κεραμεικό, πήγαινε στο Ναό της Θεάς Δήμητρας, περνούσε από το Πελασγικό Τείχος, διευθυνόταν στο Ναό του Θεού Απόλλωνα στην Πνύκα και έφτανε, τέλος, στην Ακρόπολη.
Εκεί πρόσφεραν τον καινούριο Πέπλο στο ξόανο της Θεάς Αθηνάς στο Ερέχθειο με εξαιρετική επισημότητα.
Στη ζωφόρο του Παρθενώνα σώζεται η παράσταση της μεγαλοπρεπούς πομπής.
Τα Παναθήναια τελείωναν με παιχνίδια.
Γινόταν πρώτα λαμπαδηδρομία κατά την οποία οι αγωνιστές με αναμμένες λαμπάδες έπρεπε να φθάσουν στην πόλη από το βωμό του Προμηθέα στην Ακαδημία.
Ακολουθούσαν χοροί, άσματα και φαγοπότι.
Όλες αυτές οι μνήμες έχουν αποτυπωθεί στο DNA των Ελλήνων, έστω και ασυνείδητα.
Στον περίλαμπρο ναό της παρθένου θεάς, τον Παρθενώνα, σμίγουν λοιπόν στο πέρασμα των αιώνων οι έννοιες της Μητέρας και της Παρθένου, της Άμωμης σύλληψης δηλαδή, που δεν ξενίζουν, αφού ο συνδυασμός αυτός έχει υιοθετηθεί και έχει γίνει αποδεκτός από τη νέα θρησκεία που λειτούργησε το ναό αυτό ως εκκλησία.
Θα μπορούσαμε κατά συνέπεια να πούμε, με όσες επιφυλάξεις απαιτούν τέτοιου είδους διαπιστώσεις, ότι στη συνείδηση, το υποσυνείδητο, το ασυνείδητο του ελληνισμού τα πρόσωπα της παρθένου Θεάς Αθηνάς και της Παρθένου Μαρίας συσχετίζονται, ίσως κάποτε και να ταυτίζονται.
Αν φθάνω, έστω και διστακτικά, σ' αυτόν το συμπερασμό, είναι για να απαντήσω στο ερώτημα που συνεχώς έρχεται στο νου μου: πώς δηλαδή ξαναμπαίνει στη ζωή των Ελλήνων η μεγάλη μας Θεά Αθηνά, και ιδίως πόσο απρόσκοπτα, και για κάποια περίοδο ολοκληρωτικά, οι Έλληνες του '21 δέχθηκαν να αντικαταστήσουν στις σφραγίδες τους τα σύμβολα της χριστιανικής θρησκείας, την Παναγία, τους αγίους, το σταυρό, με την παράσταση της αρχαίας μας Θεάς.
Λέγω απρόσκοπτα, γιατί δεν μαρτυρούνται σχετικές διαμαρτυρίες, και ολοκληρωτικά, γιατί το όνομα και η παράσταση της Θεάς Αθηνάς θα επικρατήσει στο νεοελληνικό προσκήνιο και μάλιστα θα κατακλύσει όλες τις σφραγίδες του κράτους και των κοινοτήτων, εξοβελίζοντας από τις τελευταίες τις προηγούμενες χριστιανικές παραστάσεις.
Και τούτο, τη στιγμή που διεκδικούν την αυτονόμηση, την ανεξαρτησία τους και επιδιώκουν να αποκτήσουν την ιδιαίτερη πολιτιστική τους ταυτότητα, να σχηματίσουν έθνος, να προσδιορίσουν ποιοι νομικά θα έχουν το δικαίωμα να θεωρούνται Έλληνες, ενώ ταυτόχρονα διατρανώνουν ότι Έλληνες είναι «όσοι κάτοικοι της Ελλάδος πιστεύουσιν εις Χριστόν»…
Μήπως είναι σύμπτωση λοιπόν, ότι η μεγάλη γιορτή της μητέρας του Χριστού τον Δεκαπενταύγουστο συμπίπτει με τα γενέθλια της Θεάς Αθηνάς στις 28 του αρχαίου μήνα Εκατομβαιώνα (μέσα Ιουλίου - μέσα Αυγούστου), όταν τελούνταν τα Παναθήναια, η μεγαλύτερη γιορτή της αρχαίας Αθήνας;
Ή μήπως είναι τυχαίο ότι ο ναός της Παρθένου Αθηνάς στην Ακρόπολη μετατράπηκε σε ναό της Παναγίας Παρθένου;
Άλλωστε δεν ήταν μόνον ο Παρθενώνας που έγινε χριστιανική εκκλησία, αφού σύμφωνα με το διάταγμα του Ιουστινιανού όλα τα αρχαία ιερά έπρεπε να μετατραπούν σε ναούς προκειμένου να… εξαγνιστούν.
Σε πολλά δε από αυτά, όπου λατρεύονταν γυναικείες, Θεότητες, χτίστηκαν ναοί αφιερωμένοι στην μητέρα του Ιησού, η οποία πολύ συχνά προσλάμβανε και τις ιδιότητες των αρχαίων Θεοτήτων.
Η λατρεία λοιπόν της Μαριάμ, της μητέρας του Ιησού, και η οποία (λατρεία) ξεκίνησε πολλούς αιώνες μετά την επιβολή του χριστιανισμού και συγκεκριμένα τον 6ον αιώνα, κατέστη αναγκαία από τους χριστιανούς στην προσπάθεια ελληνοποιήσεως του χριστιανισμού και στην αναζήτηση μιας νέας ‘’Θεότητας’’, απέναντι στην Θεά των Ελλήνων Αθηνά.
Ατρέας Δούμουρας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου