“Λαϊκισμός”: Ποιός μιλάει καί ...γιατί!
Καιρό τώρα ἀκοῦμε καί διαβάζουμε ποικίλους στυλοβάτες τοῦ
ἐν Ἑλλάδι καθεστῶτος νά ἀναπαράγουν τήν ρητορική τῶν ξένων
ἀφεντικῶν τους κατά τοῦ “λαϊκισμοῦ” (ἤ καί τοῦ “ἐθνολαϊκισμοῦ”).
Προφανῶς ἔτσι ἀφενός νιώθουν ὀργανικά ἐνταγμένοι στό διεθνές
καρτέλ ἐξουσίας κι ἀφετέρου νομίζουν ὅτι φαντάζουν σοβαροί σέ
σχέση μέ τούς Συριζανέλ πού κατακεραυνώνουν.
Φυσικά δέν ἀρνούμαστε πώς ὁ λαϊκισμός - μέ τήν τρέχουσα
ἔννοια - ἀποτελεῖ κύριο συστατικό στοιχεῖο στήν ρητορεία καί στήν
πρακτική τῶν κυβερνώντων. Ποιός λαϊκισμός ὅμως;
Οἱ κήνσορες πού χρησιμοποιοῦν τήν μομφή αὐτή ἐννοοῦν τήν δημαγωγία καί
τήν ψευδή λαϊκότητα. Ποιός λοιπόν ἐξ αὐτῶν δέν ἔχει τά στοιχεῖα
αὐτά στόν πυρήνα τῆς ἴδιας τῆς πολιτικῆς του ὕπαρξης;
Ἀποτελεῖ γνήσιο λαϊκό κόμμα ἡ Νέα Δημοκρατία τοῦ Κυριάκου Μητσοτάκη;
Καί γιά νά τό γενικεύσουμε, ποιός πολιτικός σχηματισμός πού
κυβέρνησε τήν σύγχρονη Ἑλλάδα δέν δημαγώγησε καί δέν
κολάκεψε / ἐξαγόρασε τούς ψηφοφόρους;
Ἀπό τή στιγμή πού τά κόμματα ἐξουσίας στήθηκαν ἄνωθεν, μέσα στούς (πρόστυχους)
κύκλους τῶν ἐλίτ, τί ἄλλο μποροῦσαν νά κάνουν γιά νά γίνουν
ἀποδεκτά σέ ἕνα πλαίσιο δημοκρατικῆς ἀντιπροσώπευσης;
Ἄς ἔρθουμε ὅμως στό σήμερα. Τί ἀκριβῶς ἐννοεῖ ὁ ὅποιος
κατήγορος τοῦ “λαϊκισμοῦ”; Γιατί δέν χρησιμοποιεῖται ὁ ὅρος
“προπαγάνδα” ἤ “δημαγωγία” ἤ κάτι παρόμοιο; Κατά τή γνώμη
μας πρόκειται γιά τήν ὕπουλη ὑπονόνευση τῆς ἔννοιας τῆς λαϊκῆς
κυριαρχίας, ἀπολύτως ἀντίστοιχη τῆς συκοφάντησης πού ὑπέστη
ἡ ἐθνική ἀνεξαρτησία μέ τόν στιγματισμό τοῦ “ἐθνικισμοῦ”.
Ἡ ἀπαξίωση τοῦ λαοῦ ὡς παράγοντα δράσης στή δημόσια σφαῖρα θά
ἀνοίξει τόν δρόμο στούς ἱμάντες τοῦ συστήματος νά ἀναλάβουν
μόνοι τους πιά τά ἡνία τῶν κοινωνιῶν. Τό βλέπουμε στήν ἀπαξίωση
τῶν (deplorables) ψηφοφόρων ἀπό ὑποκείμενα τύπου Κλίντον,
στήν θεσμική ἀμφισβήτηση τῶν ἐκλογικῶν ἀποτελεσμάτων (βλ.
Brexit), στήν διατήρηση Κυβερνήσεων πού δέν ἐκλέχτηκαν ἀλλά
ἐξυπηρετοῦν τό καρτέλ (Ἰταλία), στήν μεθοδευμένη καλπονοθεία
(ΗΠΑ, Αὐστρία...). Στόχος πιά τοῦ διεθνοῦς καθεστῶτος δέν εἶναι
ἄλλος ἀπό τήν πλήρη ἀνάληψη τῆς ἐξουσίας στά χέρια του, χωρίς
νά δίνει ἐξετάσεις φιλολαϊκότητας. Νιώθουν πιά πώς κι αὐτή ἡ
ὑποκρισία εἶναι περιττή, τούς κούρασε, τά θέλουν ὅλα δικά τους,
τώρα καί χωρίς ...ἐρωτόλογα. Κι ἀφοῦ ἐπί χρόνια πάσχισαν παντί
τρόπῳ νά ἐξαχρειώσουν τίς λαϊκές μᾶζες, τώρα τίς περιφρονοῦν
ἀνοιχτά καί ἀμφισβητοῦν τόν ρόλο καί τήν ἀξία τῆς κρίσης τους.
Ὅμως ἄν δεχθοῦμε πώς “λαϊκισμός εἶναι ἡ πολιτική ἰδέα καί
δράση πού στοχεύει στήν ἀντιπροσώπευση τῶν ἐπιθυμιῶν καί τῶν
ἀναγκῶν τοῦ ἁπλοῦ λαοῦ” (λεξικό Cambridge), αὐτός ἀκριβῶς
πρέπει νά εἶναι - ὅπως τό λέει ἀκόμα κι ὁ Κων/νος Τσουκαλᾶς - ὁ
στόχος κάθε πολιτικοῦ χώρου καί τό περιεχόμενο τῆς ἴδιας τῆς
δημοκρατίας, ὄχι λόγος γιά νά ἀπολογεῖται κανείς!
http://antifonitis.gr/online/4200
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου