Γιατί με άφησες να νιώσω την λαχτάρα,την ελπίδα,
να πιάσεις,να συλλάβεις και να σβήσεις τα όνειρά μου,
ν'αποτελειώσεις και την πίστη μου σε σένα στην καρδιά μου;
Το λυγισμένο από τα βάσανα κορμί μου ορθώθηκε,
με το δικό σου πρόσταγμα απ΄το έδαφος σηκώθηκε,
Εβαλα πλάτη,νίκησα τον φόβο μου,κατάπια την ταπείνωση,
έτρεξα δίπλα σου,να σώσουμε την χώρα απ΄την ατίμωση.
Σε πίστεψα,σε στήριξα,σ'ακολούθησα σε δρόμους και πλατείες,
μαζί παλεύαμε να διώξουμε από πάνω μας τις μαύρες θεωρίες..
Κάτω από πίεση αβάσταχτη φοβέρα κι εξαθλίωση,
φώναξα όχι και σου έδωσα εφόδιο ισχυρό σαν αντιβίωση..
Μα εσύ ο ίδιος λιποτάκτησες,γονάτισες κι ας είχες,
μαζί σου εμένα,το λαό,και τελικά απο τις θέσεις μας απείχες,
Πρόδωσες τα πιστεύω σου,πια δεν σ'αναγνωρίζω!
Δεν είσαι αυτός που πίστεψα!!Παύω να σε στηρίζω..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου