ΑΥΤΗ Η ΑΓΑΠΗ - Ποίημα: Jacques Prévert (Cet amour) Μετάφραση: Θάνος Αθανασίου

ΑΥΤΗ Η ΑΓΑΠΗ            

Αυτή η αγάπη                                                                                                                                                                                                                                                        

η τόσο βίαιη
η τόσο εύθραυστη
η τόσο τρυφερή
η τόσο απελπισμένη

Αυτή η αγάπη
όμορφη σαν τη μέρα
και άσχημη σαν τον καιρό
όταν ο καιρός είναι άσχημος

Αυτή η αγάπη η τόσο αληθινή
αυτή η αγάπη η τόσο ωραία
η τόσο ευτυχισμένη
η τόσο χαρωπή
και η τόσο ασήμαντη
που έτρεμε από φόβο σαν κάποιο παιδί μες στο σκοτάδι
και που ήταν τόσο σίγουρη για τον εαυτό της
σαν κάποιο γαλήνιο άντρα μες στην άγρια νύχτα

Αυτή η αγάπη που έκανε τους άλλους να φοβούνται
που τους έκανε να ζηλεύουν
που τους έκανε να χλομιάζουν
Αυτή η αγάπη η παραφυλαγμένη
γιατί την παραφυλάγαμε
η κυνηγημένη, η πληγωμένη, η ποδοπατημένη, η αποτελειωμένη, η απαρνημένη, η ξεχασμένη
γιατί την κυνηγήσαμε, την πληγώσαμε, την ποδοπατήσαμε, την αποτελειώσαμε, την απαρνηθήκαμε, την ξεχάσαμε

Ολόκληρη αυτή η αγάπη
τόσο ζωντανή ακόμα
και τόσο ηλιόλουστη
είναι η δική σου
είναι η δική μου
αυτή που ήταν μια φορά
αυτό το πράγμα που μένει πάντα καινούριο
και που δεν έχει αλλάξει
Τόσο αληθινή όπως ένα φυτό
τόσο τρεμουλιαστή όπως ένα πουλί
τόσο ζεστή και τόσο ζωντανή όπως το καλοκαίρι

Εμείς μπορούμε
να φύγουμε και να ξανάρθουμε
μπορούμε να ξεχάσουμε
και μετά να αποκοιμηθούμε
να ξυπνήσουμε να υποφέρουμε να γεράσουμε
να αποκοιμηθούμε πάλι
να ονειρευτούμε το θάνατο
να ξυπνήσουμε να χαμογελάσουμε να γελάσουμε
και να ξανανιώσουμε

Αλλά η αγάπη μας στέκεται εδώ
πεισματάρα σαν το γαϊδούρι
ζωντανή σαν τον πόθο
σκληρή σαν τη μνήμη
ανόητη σαν τις τύψεις
τρυφερή σαν την ανάμνηση
κρύα σαν το μάρμαρο
ωραία σαν τη μέρα
εύθραυστη σαν ένα παιδί

Μας κοιτάζει χαμογελώντας
και μας μιλά χωρίς να λέει τίποτα
Κι εγώ την ακούω τρέμοντας
και φωνάζω
φωνάζω για σένα
φωνάζω για μένα
την ικετεύω
για σένα για μένα και για όλους αυτούς που αγαπιούνται
και που αγαπήθηκαν
Ναι, της φωνάζω
για σένα για μένα και για όλους τους άλλους
που δεν τους ξέρω
Μείνε εδώ
Εδώ που είσαι
εδώ που ήσουν κάποτε
Μείνε εδώ
μην κουνηθείς
μη φεύγεις
Εμείς που αγαπηθήκαμε
σε λησμονήσαμε
Εσύ μη μας ξεχνάς
Μονάχα εσένα είχαμε στον κόσμο
μη μας αφήσεις να γίνουμε παγεροί

Πολύ πιο μακριά αδιάφορο πού
δώσε μας σημάδι ζωής
Πολύ πιο αργά στη γωνιά ενός ξέφωτου
στο δάσος της μνήμης
πρόβαλε ξαφνικά
δώσε μας το χέρι,
δώσε μας το χέρι
και σώσε μας. 

Jacques Prévert

 

Πίνακας: René Magritte

— μαζί με Voula Kapiri.