Δυστυχώς έχουμε πολλούς κοκορόμυαλους σε αυτόν τον τόπο που θέλουν να μας ξαναπάνε στον βυζαντινό
μεσαίωνα. και ένας απο αυτούς είναι και ο Κυριάκος βελόπουλος και τα έβαλε με την κυρία Μπαζάκα αλλά από ένα κοκορόμυαλο τι μπορείς να περιμένεις.
Ο Βυζαντινός μεσαίωνας της παράνοιας και του σκοταδισμού, υπήρξε η μελανότερη περίοδος της Ελληνικής Ιστορίας, και η πιο οδυνηρή για τους Έλληνες.
Οι Ταλιμπάν των Χριστιανών παπαδαριό και καλόγεροι έγιναν κράτος εν κράτη.
Ο λαός άβουλος έγινε πειθήνιο όργανο τους, και ακάματο εκτελεστικό όργανο για τους διωγμούς και τα εγκλήματα που ακολούθησαν κατά των μη χριστιανών, που ήταν στη πλειοψηφία τους Έλληνες.
Τα χρόνια του μεσαίωνα διαπράχτηκε η μεγαλύτερη γενοκτονία στην Ευρώπη κατά των Ελλήνων.
Όλοι οι μελετητές συγκλίνουν ότι τότε από το 325 έως το 540, εξοντώθηκαν περισσότεροι από είκοσι εκατομμύρια Έλληνες.
Με μεγάλη ευκολία ο λαός κατάπινε τις θρησκευτικές τους παπάρες για μετά θάνατο ζωή, παράδεισο, θαύματα, αναστάσεις κ.α. Η θεοκρατία σε όλο της το μεγαλείο.
Τα εξοντωτικά αυτοκρατορικά διατάγματα (κώδικες) κατά των Ελλήνων, εκδίδονταν για πολλούς αιώνες, και διατάσσουν θάνατος, και δήμευση της περιουσίας του σε όποιον τελεί ιεροτελεστίες προς τιμήν των παλιών θεών.
Αν λάβουμε υπ’ όψιν τις περιγραφές του Παυσανία που θέλοντας να δήξει πόσο πυκνοκατοικημένος ήταν ο Ελλαδικός χώρος γράφει ότι τα κατσίκια μπορούσαν να πηδούν από τα κεραμίδια της μιας στέγης στα κεραμίδια της άλλης.
Επίσης στα χρόνια των διαδόχων του Μ. Αλεξάνδρου, με ταχείς ρυθμούς λαοί της Μικράς Ασίας της Αιγύπτου, της Παλαιστίνης, εξελληνίζονταν οικιοθελώς, γιατί θαύμαζαν τους Έλληνες και ήθελαν να τους μοιάσουν.
Σε λιγότερο από δυο γενεές οι εξελληνισμένοι αισθάνονταν γνήσιοι Έλληνες.
Άλο δεδομένο είναι τα πολυάριθμα θέατρα όπου υπήρχαν Έλληνες. αυτά που σώζονται η είναι καταγεγραμμένα από ιστορικούς είναι εκατόν πενήντα πέντε (155) και με χιλιάδες θέσεις το καθένα. Αυτά μαρτυρούν ότι στην περιοχή κατοικούσαν χιλιάδες Έλληνες. η Κόρινθος π.χ. με ένα πληθυσμό 20 000 κατοίκων εθεωρείτο την εποχή αυτή μικρή, σε σύγκριση με τις πόλεις της Μ. Ασίας που ήταν πολυπληθέστερες, και ήσαν συνολικά περίπου 500 πόλεις.
Έχουμε ακόμη ένα στοιχείο οι Ρωμαίοι διενεργούσαν απογραφές του πληθυσμού, κυρίως για στρατιωτικούς λόγους. Στις απογραφές που έγιναν προ του Κωνσταντίνου, οι Έλληνες μαζί με τους Εξελληνισμένους, ήσαν ο πολυπληθέστερος λαός της αυτοκρατορίας και ξεπερνούσε τα (40 000 000) σαράντα εκατομμύρια σε όλη την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, η οποία είχε φτάσει τα 80 000 000 εκατομμύρια πληθυσμό.
Αλλά ο κύριος όγκος των ήταν στον Ελλαδικό χώρο, την Μικρά Ασία, την Αίγυπτο, και την Παλαιστίνη. Aν κάνουμε μια σύγκριση με τους Τούρκους, οι Οθωμανοί Τούρκοι που ήλθαν στην Μ. Ασία το 1200μ.χ. υπό τον Οσμάν δεν υπερέβαιναν τις 50 000 οικογένειες σύμφωνα με την Τούρκικη ιστορία. Δηλαδή κάπου 500 000 Τούρκοι.
Σήμερα οι Τούρκοι είναι 80 000 000. Ερωτώ πόσοι πρέπει να ήταν σήμερα οι Έλληνες. Ασφαλώς πρέπει να είμαστε πολύ πάνω από 150 000 000. Ναι πάνω από εκατόν πενήντα εκατομμύρια. Όμως σήμερα μαζί με τους Έλληνες της διασποράς είμαστε μόνο, περί τα 15 000 000.
Τι λοιπόν έγινε που τα νούμερα δεν βγαίνουν. Τα καταγεγραμμένα από τις απογραφές των Ρωμαίων σαράντα εκατομμύρια Έλληνες τι απέγιναν;
Απλούστατα, εξοντώθηκαν από τους ορθοδόξους χριστιανοπατέρες και με τις ορδές των μοναχών που είχαν οργανώσει, συνεπικουρούμενοι από τα εξοντωτικά Αυτοκρατορικά διατάγματα, που διέταζαν ή πιστεύεις ή την ζωή σου. Άλλοι εξοντώθηκαν μεμονωμένα και άλλοι ομαδικά.
Ο Ρωμαίος ιστορικός Αμμιανός Μαρκελίνος στο ιθ 121 περιγράφει το κλίμα της εποχής. «αρκούσε να κατηγορηθεί κάποιος πως φορούσε αποτρεπτικό φυλακτό ή τον είδαν να κάθεται σε αρχαία ερείπια για να καταδικαστεί σε θάνατο ως ειδωλολάτρης, αμέτρητοι πολίτες από όλα τα σημεία της επικράτειας, πολίτες κάθε ηλικίας οδηγούνται αλυσοδεμένοι και βασανίζονται μέχρι θανάτου επειδή ήταν ελληνίζοντες»
Το πρώτο κρεουργείο που έχουμε ιστορικές αναφορές είναι της Σκυθόπολης. Εκεί στη Σκυθόπολη λειτούργησε το πρώτο στρατόπεδο θανάτου της Ιστορίας, (το πρώτο ΝΤΑΧΑΟΥ) ιδρυθέν το 341 από τον Κωνστάντιο τον Β΄ δευτερότοκο γιο του (Μεγάλου) Κωνσταντίνου, και με υπόδειξη του επισκόπου Αλεξανδρείας Γεωργίου.
Το πότε, και τον τρόπο λειτουργίας αυτού του Χριστιανικού κρεουργείου περιγράφει ο έγκριτος Ρωμαίος ιστορικός Αμμιανός Μαρκελλίνος στον 19ον τόμο, με τον τίτλο RES GESTAE LIBRI XXXI, της 31ενός τόμων ιστορίας του των χρόνων εκείνων.
. «Την εποχή εκείνη έγινε μεγάλη σφαγή των ελλήνων με την διαταγή που επέβαλλε να θανατώνονται άλλοι με φωτιά και άλλοι με ξίφος.» Η Ολυμπία λεηλατείται και κατεδαφίζεται ο ναός του Διός, και ο ιστορικός Γρηγορόβιος συνεχίζει χαρακτηριστικά πως «απώλετο το τελευταίο άνθος της των Ελλήνων χώρας».
Αλλά δεν έφταναν αυτά. Ο Ι. Χρυσόστομος όμως θα καταφέρει ότι δεν κατάφεραν όλοι οι άλλοι άγιοι και αυτοκράτορες μαζί, θα χτυπήσει στην καρδιά της Ελλάδος. Αφού παρότρυνε τον Αρκάδιο να διατάξει το «εις έδαφος φέρειν», για τους Ναούς των Ελλήνων, και να συγκεντρώσει χρήματα για την υλοποίηση του εγχειρήματος, πείθει τον Αρκάδιο και τον Ύπαρχο του Ρουφίνο να εξαποστείλει τον Αλάριχο με τους Γότθους μισθοφόρους -και αφού τον εφοδίασε με πολυάριθμους μοναχούς- κατά των κέντρων πολιτισμού του Ελλαδικού χώρου.
Ο ιστορικός Κ. Παπαρρηγόπουλος γράφει χαρακτηριστικά : « οι δε (Γότθοι) καθοδηγούμενοι υπό πολυαρίθμων μοναχών κατεπλημμύρησαν πάντα τα μεταξύ Θερμοπυλών και Αττικής, Λοκρίδα, Φωκίδα, Βοιωτίαν, λεηλατούντες και καταστρέφοντες χώρας και πόλεις, και τους μεν άνδρες ηβηδών αποσφάτοντες, (ομαδικά αποκεφαλίζοντας) παίδας δε και γυναίκας αγεληδών συνεπαγόμενοι.
Η συμφορά υπήρξε τοσαύτη ωστε ο πεντηκονταετίαν βραδύτερον ακμάσας (ιστορικός) Ζώσιμος βεβαιεί, ότι μέχρι των χρόνων αυτού εφαίνοντο έτι τα στίγματα αυτής ».
Τότε πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη γενοκτονία της Ιστορίας η οποία εντέχνως αποσιωπάται εδώ και αιώνες και άνοιξε «επιτέλους» ο δρόμος για την επιβολή της θρησκείας της ...; αγάπης.!
Όπως γράφει ο Ζώσιμος «ισοπεδώθηκαν όλες οι πόλεις της Ελλάδος κι εφονεύθησαν οι περισσότεροι Έλληνες ...;προς βοήθεια των Ελλήνων έσπευσε ένας Βάνδαλος στρατηγός του δυτικού ρωμαϊκού στρατού, ο Στηλίχων. Όμως έφτασε πολύ αργά, ήδη είχε σφαχτεί ανηλεώς ή εξανδραποδιστεί ο ελληνικός πληθυσμός όλων των πόλεων εκτός αυτών που πρόλαβαν να καταφύγουν στα βουνά, εσφάγησαν ακόμη και τα παιδιά».
Οι διωγμοί κατά των Ελλήνων συνεχίστηκαν σε όλη την επικράτεια. Μέχρι που φθάνουμε στην αιμοσταγή και αλαζονική διακυβέρνηση του Ιουστινιανού. Το ελληνοχριστιανικό παραμύθι καταρρέει μπροστά στα κείμενα των ιστορικών εκείνης της εποχής.
Ο προσωπικός του ιστορικός Προκόπιος στην ανέκδοτη ιστορία του αδυνατεί να θεωρήσει τον τύραννο Ιουστινιανό ως ανθρώπινο ον και τον θεωρεί «ενσαρκωμένο δαίμονα». Αναφέρει, ότι «ο Ιουστινιανός δεν ήταν ανθρώπινο πλάσμα άλλα … ήταν κάποιος δαίμονας ανθρωπόμορφος.
Ο άνθρωπος αυτός, έχει σκοτώσει τόσους πολλούς ώστε πιο γρήγορα, νομίζω, θα μετρούσε κανείς τους κόκκους της άμμου όλου του κόσμου παρά όσους σκότωσε ο αυτοκράτορας αυτός. Υπολογίζοντας, όμως, κατά προσέγγιση τις περιοχές που κατάντησαν τελικά ακατοίκητες λέω ότι χάθηκαν πολλά εκατομμύρια άνθρωποι……..
Επιπλέον για να πετύχει τους σκοπούς αυτούς, οδηγούσε στο θάνατο αναρίθμητους ανθρώπους. Επιδιώκοντας δηλαδή να συνενώσει τους πάντες σε μια δοξασία σχετικά με τον Χριστό, θανάτωνε όλο τον άλλο κόσμο και μάλιστα προβάλλοντας για τα έργα του αυτά το πρόσχημα της ευσέβειας.
Νόμιζε ότι δεν είναι φόνος να σκοτώνει ανθρώπους που κατά τύχη δεν είχαν την ίδια πίστη με αυτόν».
Το μίσος και ο ρατσισμός των ορθοδόξων βυζαντινών έναντι του ελληνικού πολιτισμού και του γένους των Ελλήνων θα βρει την απόλυτη έκφρασή του στον περίφημο κώδικα του Ιουστινιανού «απαγορεύουμε να ασκούν διδασκαλία όσοι πάσχουν από την ιερόσυλη ψυχική νόσο των Ελλήνων ...;οι των ανοσίων και μυσαρών Ελλήνων κατεχόμενοι πλάνη» (Ιουστ. Κωδ. Α΄ 10, 11) .
Ο επίσκοπος Θεοδώρητος Κύρος συγκρίνοντας την εποχή των ελλήνων με την εποχή επί Ιουστινιανού διαμαρτύρεται «την εποχή της ειδωλολατρείας όλες οι πόλεις ανθούσαν και τώρα που θριάμβευσε ο Χριστιανισμός βρίσκονται σε πτώση κι ερήμωση»,
Να δούμε πως περιγράφει το κλίμα της εποχής ο χριστιανός χρονογράφος Ιωάννης Μαλάλας. «τον καιρό αυτό έγινε μεγάλος διωγμός των Ελλήνων οι οποίοι θανατώνονταν ή δημεύονταν οι περιουσίες τους.» Έτσι οι τελευταίοι εναπομείναντες έλληνες φιλόσοφοι όπως ο Δαμάσκιος, ο Διογένης, ο Ερμείας, ο Ευλάλιος, ο Ισίδωρος,, ο Πρισκιανός και άλλοι πολλοί θα καταφύγουν στην Περσία και στα αραβικά βασίλεια!
Έτσι πέθανε ο μεγαλύτερος παγκόσμιος πολιτισμός, αυτός που είδε πρώτος το φως του ήλιου στη γη. Αυτός που εκπολίτισε όλους τους λαούς. Έτσι πέθανε ο μέγας φωτοδότης ελληνικός πολιτισμός, με μια τραγική φωνή, πνιγμένη στο αίμα της ανθρώπινης αχαριστίας και μιαρής αδικίας. Έτσι απάνθρωπα έσβησε ο μέγας φωτοδότης ελληνικός λόγος. Και λέει ο γερμανός φιλόσοφος Νίτσε «δεν αποκάμνω να αναπολώ αυτούς τους έλληνες στοχαστές, που κάθε ένας τους είχε μια ασύλληπτη ιδιαιτερότητα».
Με το χαμό των ελλήνων και τον θάνατο του ιδιοφυούς πνεύματος τους έπεσε το σκότος εις όλη την γη. Η ανθρώπινη ιστορία μπήκε στον Μεσαίωνα, στους αιώνες του σκότους.
Το ιερατείο ισχυρίζεται ότι τα δύσκολα χρόνια της τουρκοκρατίας διέσωσε τον Ελληνισμό, κρατώντας τον ενωμένο κάτω από την σκέπη της Εκκλησίας. Επίσης δια της γλώσσας του Ευαγγελίου και των Ιερών Γραφών διέσωσε την Ελληνική γλώσσα. (Μάλλον η Ελληνική γλώσσα διέσωσε τας Γραφάς τους).
Από ποιούς μας διέσωσαν, από ποιούς πράγματι κινδύνευε ο Ελληνισμός η ιστορία του και η γλώσσα του. Γιατί μέχρι να επιβληθεί δια της βίας ο χριστιανισμός ο Όμηρος και τα άλλα συγγράμματα κυκλοφορούσαν ελεύθερα χωρίς κανένα κίνδυνο εξαφάνισης.
Ποίοι ήταν αυτοί που επιβουλεύονταν την Ελληνική γραμματεία. Φυσικά είναι αυτοί που έκαιγαν τα βιβλία δημοσίως, και δεν είναι άλλοι από τους διανοητικώς ανάπηρους (αγίους) πατέρες, και το σκυλολόι τους τις ορδές των καλογέρων, και με πρώτον διδάξαντα τον Παύλο, στην πρώτη οργανωμένη καύση βιβλίων στην Έφεσο. Μετά την Έφεσο και επί οκτώ αιώνες έχουμε ένα πλήθος από οργανωμένες καύσεις βιβλίων.
Το μέγεθος του διαπραχθέντος εγκλήματος κατά της γνώσης ήταν τρομακτικό, αν λάβουμε υπ’ όψιν ότι η τέχνη της τυπογραφίας δεν είχε ακόμη εφευρεθεί, και τα κυκλοφορούντα τότε βιβλία ήταν χειρόγραφα, άρα και σπάνια.
