Τα γράφω, για να μην λένε αύριο μεθαύριο αυτοί που θα υπογράψουν
τα συμβόλαια και αυτοί που στη Βουλή θα εγκρίνουν την απόφαση
„ιδιωτικοποίησης“ της ΕΥΑΘ, ότι δεν κατάλαβαν τι έλεγαν τα κείμενα
Εισαγωγή
Τα διαβάζω και, παρ’ ότι άπιστος, σταυροκοπιέμαι. Η κυβέρνηση, λέει,
θεωρεί την επίσκεψη του Emmanuel Macron στην Ελλάδα στις 7.-8.
Σεπτεμβρίου 2017 σαν „αναγνώριση του αναβαθμισμένου γεωπολιτικού ρόλου
της και έμπρακτη στήριξη της αναπτυξιακής δυναμικής της“. Και παραπέρα:
Με την επίσκεψη Macron „αναδεικνύεται ότι η χώρα μας έχει κομβικό ρόλο
σε έναν εν εξελίξει διάλογο και έχει πάψει τα τελευταία χρόνια να
λογίζεται ως απλός παρατηρητής.“ Και ακόμη αυτό: „Ο Έλληνας Πρωθυπουργός
αναμένεται να αναδείξει την ιστορική σημασία της Ελληνογαλλικής φιλίας
και συνεργασίας και τον κρίσιμο ρόλο της Γαλλίας όσον αφορά τη στήριξη
προς τη χώρα μας κατά τα χρόνια της κρίσης».
Μα είναι σοβαρά πράγματα αυτές οι σαπουνόφουσκες και μπουρμπουλήθρες,
που το μόνο που δείχνουν, είναι η απύθμενη βλακεία, η παιδαριώδης
ανοησία και η άγνοια αυτών που ο σιωνιστικός Ηγεμόνας προώθησε στην
διακυβέρνηση της Ελλάδος με μόνο σκοπό να του κάνουν τη δουλειά του και
είναι σήμερα το απόλυτο πιόνι των υποτακτικών του Ηγεμόνα, ΗΠΑ,
Γερμανίας, Ανγκλίας και Γαλλίας;
Άνθρωποί μου, οι πραγματικοί σκοποί της επίσκεψης του Macron στην
Ελλάδα είναι άλλοι. Ο πρώτος είναι, ότι επείγεται να δείξει στη χώρα του
κάποιες εξωτερικές επιτυχίες, πρίν ξεσπάσει το φθινόπωρο το κύμα της
αγανάκτησης και των διαμαρτυριών των Γάλλων για τα νέα εργασιακά μέτρα
που ετοιμάζει, πανάθλια απομίμηση της πολιτικής της Merkel στην
Γερμανία, τουτέστιν ασυδοσία στις λεγόμενες ελαστικές σχέσεις εργασίας,
το λεγόμενο hire and fire, μείωση των αποδοχών των εργαζομένων με μια
γκάμα γερμανικών κόλπων ντε φάβα όπως είναι οι ενοικιάσεις εργαζομένων ή
τα λεγόμενα 1-Euro Jobs, μείωση των συντάξεων και του χρόνου
συνταξιοδότησης και την ανάγκη πάρα πολλών εργαζομένων να κάνουν δύο και
τρείς δουλειές γιατί η μια δεν επαρκεί ούτε για το ενοίκιο κ.λπ. κ.λπ.
Ας δούμε λοιπόν τις επιτυχίες που θα επιδιώξει να έχει ο κύριος
Macron στην Ελλάδα. Και για να μην ξεχνάμε ποιος είναι ο Macron να
αναφέρω ότι είναι Ιησουίτης, ανήκει στο κλαμπ των
Bilderberger και ήταν πρώην τραπεζίτης στις τράπεζες επενδύσεων του
Rothschild-Investmentbanker.
Αλλά τώρα τι λέω αυτά, αφού οι Rothschilds θεωρούνται από την κυβέρνηση
Τσίπρα σαν αξιόπιστα ιδρύματα, παραδείγματος χάριν με το συμβόλαιο
παροχής υπηρεσιών που υπέγραψε τον περασμένο Μάρτιο με την Rothschild
& Cie για να βγει η Ελλάδα στις αγορές. Που στα καθαρά ελληνικά αυτό
σημαίνει, ότι πλήρωσε στην Rothschild 3,2 εκατομμύρια Ευρώ για να της
επιτρέψει να δανείζεται από τις τράπεζες Rothschild!
Πάμε λοιπόν στους πραγματικούς λόγους λόγους της επίσκεψης Macron
στην Ελλάδα, που οι Έλληνες οικοδεσπότες του θα τον υποδεχτούν με
σημαιούλες με το σύνθημα „Ελλάς – Γαλλία – Συμμαχία“. Οι λόγοι αυτοί
γίνονται εύκολα κατανοητοί, αν δούμε ποιούς επενδυτές κουβαλάει ο Macron
μαζί του. Πρόκειται, μεταξύ άλλων, για τον Louis-Roch Burgard, πρόεδρος
της εταιρίας υδάτων
Saur και τον Jean-Louis Chaussade, πρόεδρο της επίσης εταιρίας υδάτων
Suez Environnement.
Που μαζί με τα βόδια και τις αγελάδες του ΤΣΥΡΙΖΑ, μετα την άφιξή τους
στην Αθήνα, τα μπλαμπλά και τα φαγοπότια, θα πάνε ντουγρού στην
Θεσσαλονίκη, εκεί που από καιρό οι Γάλλοι προσπαθούν να φάνε την
Εταιρία Ύδρευσης και Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης (ΕΥΑΘ), χωρίς μέχρι σήμερα να το έχουν καταφέρει. Τώρα όμως με τον Τσίπρα ήρθε η ώρα, οι πόρτες είναι ανοιχτές και τα σκυλιά δεμένα.
ΕΥΑΘ και Suez Environnement
Σε ένα άρθρο μου με τον τίτλο „Χρυσόψαρα στη λίμνη των πιράνχας“, που
δημοσιεύθηκε σ’ αυτήν εδώ την ιστοσελίδα στις 16.07.2012, έγραφα:
„Η
Εταιρία Ύδρευσης και Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης (ΕΥΑΘ) έχει
συμπεριληφθεί στον κατάλογο του „Ταμείου Αξιοποίησης Ιδιωτικής
Περιουσίας του Δημοσίου“ (ΤΑΙΠΕΔ), μιας Ανώνυμης Εταιρίας (Ν3986-2011),
το άρθρο 1.2 της οποίας προβλέπει, ότι „το προϊόν αξιοποίησης
χρησιμοποιείται αποκλειστικά για την αποπληρωμή του δημοσίου χρέους της
χώρας“. Και για να μιλάμε ελληνικά, που θα τα καταλαβαίνει και ο
τελευταίος άγράμματος, αξιοποίηση σημαίνει ξεπούλημα, τα δε έσοδα
πηγαίνουν κατ‘ ευθείαν στις τράπεζες του σιωνιστικού Ηγεμόνα που μέχρι
πρότινος μας δάνειζαν απλόχερα. Είχαν το σχέδιό τους.
Η
ΕΥΑΘ, σε αντίθεση με άλλες εταιρίες της Αθήνας
(Εταιρία Ύδρευσης και Αποχέτευσης Πρωτεύουσας, Οργανισμός Αστικών
Συγκοινωνιών Αθηνών, Σκουπίδια κ.α.π.), είναι κερδοφόρα. Όμως με τις από
563/17.10.2000 και 605/27.07.2001 αποφάσεις της, η Διυπουργική Επιτροπή
Αποκρατικοποιήσεων (Δ.Ε.Α.) αποφάσισε την εισαγωγή της στο
Χρηματιστήριο Αθηνών και την πώληση υφιστάμενων μετοχών κυριότητας της,
δηλαδή του ελληνικού Δημοσίου, το οποίο μέχρι τότε ήταν ο αποκλειστικός
μέτοχος. Έτσι άρχισε το ροκάνισμα της ΕΥΑΘ Α.Ε., δηλαδή η
αποκρατικοποίησή της, διότι συγχρόνως το 5,6% του μετοχικού της
κεφαλαίου περιήλθαν στην γαλλική
GDF Suez SA.
Για να ξέρουμε περί τίνος πρόκειται. Η
GDF Suez SA, που προήλθε απο την συγχώνευση της εταιρίας γκαζιού
Gaz de France (GDF) και της εταιρίας πολλών δραστηριοτήτων
Suez το 2008, είναι μια πολυπλόκαμη εταιρία: Μια θυγατρική της GDF Suez SA είναι η
Suez Environnement και μια θυγατρική της Suez Environnement είναι η
Lyonnaise des Eaux.
Η Suez Environnement δραστηριοποιείται στον τομέα περιβάλλοντος, που
περιλαμβάνει το νερό, την αποχέτευση, την θέρμανση και υπηρεσίες
τελετών. Το 2010 είχε έναν τζίρο 13,87 δισεκατομμυρίων Ευρώ και
απασχολούσε 61.915 συνεργάτες.
Η περίπτωση του Βερολίνου: Veolia Environnement κόντρα Berliner Wasserbetriebe (BWB)
Η GDF Suez SA έχει κατηγορηθεί πολλάκις στις διεθνείς της σχέσεις για
αθέμιτο ανταγωνισμό, λαδώματα, πολιτικές πιέσεις κ.λπ. Και για να
ξέρουν οι Θεσσαλονικείς, τι τούς περιμένει αν η Suez γίνει κάτοχος της
ΕΥΑΘ, ας δούμε πώς εξελίχθηκε η μερική ιδιωτικοποίηση της επιχείρησης
νερού του Βερολίνου απο την γαλλική
Veolia Environnement, έναν δήθεν ανταγωνιστή της GDF
Suez
SA, στην πραγματικότητα όμως για δύο αδελφάκια με δαιδαλώδεις και
δυσδιάκριτες διασυνδέσεις και χρηματοδοτήσεις κυρίως απο τις τράπεζες
Société Générale και
BNP Paribas, παραρτήματα του χρηματοπιστωτικού συστήματος των
Rothschilds.
H
Veolia Environnement είναι ο
μεγαλύτερος όμιλος επιχειρηματικών δραστηριοτήτων παγκοσμίως,
δραστηριοποιείται στους τομείς περιβάλλοντος, ύδρευσης, διάθεσης
αποβλήτων και βελτιστοποίησης ενέργειας και μεταφορών σε 72 χώρες,
απασχολεί 336 000 εργαζομένους και έχει έναν τζίρο 34,5 δισ. Ευρώ
(2009),
με το νερό να αντιπροσωπεύει περίπου το ένα τρίτο των δραστηριοτήτων του.
Το 1999 λοιπόν η
Veolia Wasser http://www.veoliawasser.de, μια στρατηγική Holding της
Veolia Environnement, σε συνεργασία με τον γερμανικό ενεργειακό κολοσσό
RWE, υφάρπαξε απο την Γερουσία του Βερολίνου με μυστικές συμφωνίες το 49,9 % της δημοτικής επιχείρησης νερού
Berliner Wasserbetriebe (BWB),
της μεγαλύτερης επιχείρησης διαχείρισης νερού στην Γερμανία, που στο
Βερολίνο διαχειρίζεται την παροχή νερού και την αποχέτευση για 3,4
εκατομμύρια κατοίκους. Υπεύθυνος εκ μέρους της Γερουσίας του
Βερολίνου ήταν ο τότε εβραίος γερουσιαστής οικονομικών Harald Wolf του
κόμματος
Die Linke, Η Αριστερά, που
συγκυβερνούσε τότε με τους Σοσιαλδημοκράτες της SPD. Να σημειώσω εδώ,
ότι ο Harald Wolf απο την μια μεριά αντιπροσώπευε την Γερουσία του
Βερολίνου και απο την άλλη ήταν, και είναι ακόμη, πρόεδρος του
διοικητικού συμβουλίου του
RWE. Να σημειώσω επίσης, ότι
το εβραιοκρατούμενο κόμμα Die Linke (Η Αριστερά), είναι το κόμμα που
επισκέπτονται στο Βερολίνο ο Τσίπρας και η Παπαρήγα για να συντονίσουν
τις ενέργειές τους στην Ελλάδα και να αποκτήσουν πρόσβαση στα λεφτά, που
μόνο το κόμμα αυτό ξέρει που υπάρχουν.
Η μερική ιδιωτικοποίησή της BWB απεδείχθει τόσο για μας, τους
κατοίκους του Βερολίνου, όσο και για το ίδιο το κρατίδιο του Βερολίνου
καταστροφική. Τα τέλη νερού και αποχέτευσης αυξήθηκαν κατά 35 έως 40%
(το νερό κοστίζει σήμερα στο Βερολίνο 5,09 Ευρώ το κυβικό μέτρο, ενώ
στην Κολωνία 3,15 Ευρώ και στο Μόναχο 3,21 Ευρώ), οι υποσχέσεις για την
δημιουργία 2.000 θέσεων εργασίας παρέμειναν υποσχέσεις, και, επειδή στις
συμφωνίες με την Veolia και το RWE είχαν ενσωματωθεί δολίως και
μυστικές ρήτρες με εγγυήσεις κέρδους, η μερική ιδιωτικοποίηση της BWB
απέβη για το Βερολίνο ζημιογόνα.
Εναντίον των επαίσχυντων αυτών συμφωνιών δραστηριοποιήθηκαν σύντομα
οι πολίτες, που είπαν «το νερό ανήκει σε όλους μας – το νερό είναι ένα
ανθρώπινο δικαίωμα». Προσπάθησαν να βρούν τρόπους ανατροπής του
συμβολαίου, όμως αυτό περιείχε και ρήτρες εμπιστευτικότητας, άρα δεν
ήταν δυνατόν να αμφισβητηθεί δικαστικώς. Τον Μάιο του 2006 οι πολίτες
αυτοί ίδρυσαν το λεγόμενο «τραπέζι του νερού» („
Berliner Wassertisch„),
στο οποίο δραστηριοποιήθηκαν πολλές και διάφορες κατηγορίες πολιτών,
φορολογούμενοι, ενοικιαστές, μικρά πολιτικά κόμματα, περιβαλλοντικές
οργανώσεις κ.α., με σκοπό να δημιουργήσουν μια
πλατφόρμα παροχής τεκμηριωμένων πληροφοριών από
περιβαλλοντολογικής, οικονομικής, νομικής και πολιτικής σκοπιάς.
Παράλληλα ξεκίνησαν μια δημόσια καμπάνια με το σλόγκαν „το νερό ανήκει
στα χέρια των πολιτών – τέλος στα μυστικά συμβόλαια!“ (Wasser gehört in
Bürgerhand – Schluss mit den Geheimverträgen!).
Μέχρι τον Οκτώβριο 2010 το „τραπέζι του νερού“ είχε συγκεντρώσει
280.000 υπογραφές πολιτών, που ζητούσαν να γίνει ένα δημοψήφισμα για το
θέμα. Στο δημοψήφισμα που έγινε στις 13.02.2011, 660.000 πολίτες ζήτησαν
την δημοσιοποίηση των μυστικών συμβολαίων (για το κείμενο των
ψηφοδελτίων (βλέπε και στο „
Berliner Wassertisch-Volksentscheid„).
Ζήτησαν επίσης να ακυρωθούν τα συμβόλαια για την εμπορευματοποίηση και
μερική ιδιωτικοποίηση της εταιρίας ύδρευσης και η BWB να ξαναπεράσει στα
χέρια του Δημοσίου, διότι το επιχείρημα, ότι η ιδιωτικοποίηση θα
συνέβαλλε στην εξισορρόπηση του προϋπολογισμού του Βερολίνου, απεδείχθει
ένας νεοφιλελεύθερος μύθος. Η κοινοπραξία RWE / Veolia, είπαν, πήρε ήδη
πίσω το ποσό που κατέβαλε το 1999 μέσω της τιμής του νερού και μέχρι το
2029 που λήγουν τα συμβόλαια θα πάρει άλλα 1,3 δισ. Ευρώ. Απαράδεκτο.
Ύστερα απο πολλές διαδικασίες τον περασμένο Μάιο ο νέος (εβραίος κι’
αυτός) γερουσιαστής οικονομικών Ulrich Nussbaum και ο όμιλος RWE
συμφώνησαν να πουλήσει ο δεύτερος το μερίδιο που κατέχει στα Berliner
Wasserwerke (BWB) πίσω στην Γερουσία. Όμως η Veolia άσκησε έφεση στο
Πρωτοδικείο του Βερολίνου, ζητώντας να μην γίνει η συμφωνία αυτή δεκτή.
Τελικά κανείς σήμερα δεν ξέρει τι γίνεται, πρόκειται για μια
συστηματική επιχείρηση συγκάλυψης και δημιουργίας σύγχυσης στον κόσμο,
για να εγκαταλειφθούν οι ενέργειές για την επαναδημοτικοποίηση. Η
κοινοπραξία, όπως ανακοινώνουν τα ΜΜΕ, δεν προτίθεται να πουλήσει το
μερίδιό της και θα εξαντλήσει την συμφωνηθείσα χρονική διάρκεια, δηλαδή
μέχρι το 2029. Και για να μπερδέψει τον κόσμο, ξεκίνησε μια σειρά απο
εκδηλώσεις για το κοινό: (29.7.2012 | City-Nacht, 4.8.2012 | Wasserfest, 23.8.2012 | 31. Berliner Wasserwerkstatt κ.π.α.
Όμως και οι Βερολινέζοι δεν τα βάζουν κάτω. Έτσι η Transparency
International Deutschland και το Κέντρο Καταναλωτών Βερολίνου έστειλαν
στην Επιτροπή της ΕΕ μια επιστολή, στην οποία διατυπώνεται η υποψία, ότι
στα συμβόλαια μερικής ιδιωτικοποίησης δεν τηρήθηκαν οι διατάξεις των
ευρωπαϊκών κανόνων για κρατικές ενισχύσεις και δημόσιες συμβάσεις.
Κι΄αυτό, διότι τα συμβόλαια προβλέπουν μια εγγύηση κέρδους για την
κοινοπραξία RWE/Veolia εκ μέρους της Γερουσίας του Βερολίνου σε
περίπτωση που η Κοινοπραξία δεν θα είχε κέρδη, δηλαδή ένα είδος
επιδότησης, που απαγορεύεται απο την νομοθεσία της ΕΕ, επειδή μπορεί να
φέρει ανταγωνιστές σε μειονεκτική θέση (βλέπε και
http://berliner-wasserbuerger.de/wp-content/uploads/2011/07/Medienberichte+zur+PK+EU+Kommission+pr%C3%BCft+Vertr%C3%A4ge-1.pdf). Το «τραπέζι του νερού» δεν προτίθεται να τα βάλλει κάτω.
Εξαιρετικά δύσκολο να ξεμπλέξεις όταν μπλέξεις
Το πόσο δύσκολο είναι να ξεμπλέξεις όταν μπλέξεις, φαίνεται και στο Dokumentarfilm „Water Makes Money“
Το άλλο, το „Water makes Money“
http://www.youtube.com/watch?v=G5Pf8f7V2qw&feature=related
των Leslie Franke και Herdolor Lorenz που γυρίστηκε το 2010 και
προβλήθηκε απο το ΑRΤΕ, κάποοι πονηροί φρόντισαν να το εξαφανίσουν.
Ασχολείται με την προβληματικότητα του μοντέλλου Public Private
Partnership (PPP, βλέπε και στο
http://de.wikipedia.org/wiki/Public_Private_Partnership),
την κινητοποίηση ιδιωτικών κεφαλαίων και τεχνογνωσίας, που με ύποπτα
συμβόλαια αναλαμβάνουν να υποκαταστήσουν καθήκοντα μιας κυβέρνησης, που
στην ουσία σημαίνουν την μερική ή ολική ιδιωτικοποίηση δημόσιων
λειτουργιών. Στο επίκεντρο της κριτικής των παραγωγών βρίσκεται η Veolia
Environnement). Με παραδείγματα, κυρίως από τη Γαλλία και την Γερμανία,
προσδιορίζονται οι οικονομικές συνέπειες των ιδιωτικοποιήσεων στον
τομέα των υδάτων. Οι παραγωγοί κατηγορούν την σκοτεινή σύναψη συμβάσεων
μεταξύ των Δήμων και των ιδιωτικών επιχειρήσεων και την αύξηση της τιμής
του νερού με ελάχιστη συντήρηση των εγκαταστάσεων. Τα δήθεν έσοδα των
Δήμων αποδεικνύονται σαν δάνεια που παίρνουν οι Δήμοι απο τους
επενδυτές, με τα οποία όμως επιβαρύνονται οι καταναλωτές, γιατί
προέρχονται απο αυξήσεις της τιμής του νερού.
Την ίδια τύχη είχε και το „Flow“ (
http://www.youtube.com/watch?v=DlbWsWPgUx8&feature=player_embedded#!),
που ασχολείται με τα κατορθώματα της GDF Suez SA σε χώρες όπου απόκτησε
την κυριότητα του νερού. Κακή ποιότητα νερού, χαλασμένα δίκτυα, άνοδος
της τιμής κ.λπ.
Με παρόμοια προβλήματα θα βρεθεί λοιπόν σύντομα και η Θεσσαλονίκη και
κατ’ επέκτασιν το Ελληνικό Δημόσιο, αν η GDF Suez SA (ή η Veolia ή
κάποιο άλλο παρακλάδι του σιωνιστικού αυτού κολοσσού) εξαγοράσει ή
„συνεργαστεί“ με κάποια ντόπια ανδρείκελα, όπως γίνεται συνήθως) με την
Εταιρία Ύδρευσης και Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης (ΕΥΑΘ) ύστερα από τα
σχετικά λαδώματα (στα οποία είναι τόσο επιρρεπείς οι Έλληνες),
παντοειδείςς πιέσεις και γενικά αφού στήσει στο μέτωπο των
διαπραγματεύσεων όλο εκείνο το οπλοστάσιο των κόλπων, που αυτοί τόσο
καλά ξέρουν να χειρίζονται (και το οποίο οι δήθεν πονηροί Έλληνες δεν
παίρνουν στα σοβαρά)
Συμπεράσματα
Συμπέρασμα πρώτο
Οι αποκρατικοποιήσεις που απο καιρό σχεδιάζονται, τώρα όμως με τον
μέγα σοσιαλιστή Τσίπρα ώρίμασαν και προωθούνται ταχύτατα, γιατί άλλη
δυνατότητα συλλογής χρημάτων για την αποπληρωμή των τόκων δεν υπάρχει,
δεν είναι ή λύση στα συσσωρευμένα οικονομικά προβλήματα του τόπου. Ούτε
αποτελούν λύση στην δυσλειτουργία των δημοσίων επιχειρήσεων (ΔΕΚΟ), που
θάπρεπε καλύτερα να εξυγιανθούν με απολύσεις προσωπικού, αύξηση της
παραγωγικότητας και οργάνωση, αυτό δηλαδή που θα κάνουν αμέσως οι
λεγόμενοι επενδυτές, που μπορεί και να τις κλείσουν, αν αυτό ταιριάζει
στα υπηρεσιακά τους σχέδια.
Συμπέρασμα δεύτερο
Όπως είδαμε στο παράδειγμα του Βερολίνου, οι πωλητήριες συμφωνίες θα
γίνουν ασφαλώς και εδώ με μυστικές ρήτρες που θα ενσωματωθούν στα
συμβόλαια και θα επιβαρύνουν την ΕΥΑΘ και το Δημόσιο. Περισσότερο απο
σίγουρο είναι μια σημαντική αύξηση της τιμής του νερού και της
αποχετεύσεως, η κακή συντήρηση του δικτύου και η ποιότητα του νερού λόγω
κακής συντηρήσεως. Και βέβαια τα έξοδα του Δημοσίου για κάποιες
εγγυήσεις που θα δώσει στην αγοράστρια εταιρία, αν εμφανίσει ελλείμματα.
Συμπέρασμα τρίτο
Όπως είπα και παραπάνω, το παράδειγμα του Βερολίνου δείχνει καθαρά,
πόσο δύσκολο είναι να ξεμπλέξεις, όταν μπλέξεις. Όταν η κινητοποίηση
ενός σημαντικού μέρους των κατοίκων του „τραπεζιού του νερού“ με τους
δικηγόρους, τους επιστήμονες, τις δραστήριες κοινωνικές οργανώσεις και
με την προσφυγή στα δικαστήρια δεν έφεραν μέχρι τώρα τα αναμενόμενα
αποτελέσματα, τότε τι να αναμένεται στην Ελλάδα και την Θεσσαλονίκη,
όπου κατά μια σφυγμομέτρηση της MRB για την ΤΑΙΠΕΔ, το 81% του πληθυσμού
θεωρεί, ότι οι αποκρατικοποιήσεις θα βοηθήσουν την ανάπτυξη της χώρας,
το 74% ότι οι ιδιώτες θα διαχειριστούν την περιουσία καλύτερα και το 84%
είναι βέβαιο, ότι η αξιοποίηση θα φέρει επενδύσεις και θα προσθέσει
θέσεις εργασίας (Κώστας Μητρόπουλος, διευθύνων σύμβουλος του ΤΑΙΠΕΔ);
Επίλογος
Στην Θεσσαλονίκη, όταν γράφτηκε το άρθρο αυτό, οι εργαζόμενοι της
ΕΥΑΘ προγραμμάτιζαν απεργιακές κινητοποιήσεις, πιέζοντας για την
υπογραφή μιας τριετούς συλλογικής σύμβασης και ζητώντας να παραμείνουν
οι αποδοχές τους στα σημερινά επίπεδα. „Ο προσανατολισμός μας παραμένει
προς μια εταιρία-στρατηγείο, που μοιράζει δουλειές μέσα απο συνεργασίες
με ντόπια κεφάλαια και ασκεί ρόλο ελεγκτικό. Η ΕΥΑΘ Α.Ε. είναι μια
εταιρία με τριετές πρόγραμμα επενδύσεων ύψους 50 εκατομμυρίων Ευρώ,
δυνατότητα αυτοχρηματοδότησης και υψηλή ρευστότητα“, λέει ο διευθύνων
σύμβουλος της εταιρίας Ν. Παπαδάκης.
Λέτε να καταλαβαίνει αυτός ο άνθρωπος με τι διεθνούς καρχαρίες έχουν
να κάνουν τα χρυσόψαρα της γυάλας του ελληνικού δημοσίου που θα κάνουν
τις διαπραγματεύσεις; Που πάνε αυτοί οι ξυπόλητοι μέσα στ‘ αγκάθια; Τι
σόι διαπραγματεύσεις θα κάνουν οι διαπραγματευτές τύπου Τσίπρα με τους
παμπόνηρους „εταίρους“ μας ή τις εταιρίες τους, όπως η GDF Suez SA, που
τρώνε κάτι τέτοιους για πρόγευμα, όπως λένε εδώ στη Γερμανία;
Α, ναι, στη Θεσσαλονίκη δημιουργήθηκε η
Κίνηση 136,
μία πρωτοβουλία πολιτών που εναντιώνεται στην ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ.
Πώς; Αντιπροτείνοντας την κοινωνική διαχείρισή της μέσω συνεταιρισμών σε
επίπεδο γειτονιάς. Αντι δηλαδή να κινητοποιήσει τον κόσμο ενάντια στην
ιδιωτικοποίηση, προτείνει την ίδρυση 16 τοπικών συνεταιρισμών με μέλη
όλους τους κατοίκους της πόλης, οι οποίοι θα ενωθούν σε μια εταιρία, που
θα διεκδικήσει την εξαγορά της ΕΥΑΘ στο όνομα των πολιτών, για να
διασφαλιστεί η δημοκρατική και μη-κερδοσκοπική διαχείριση αυτού του
κοινού αγαθού. Και τα λοιπά και τα λοιπά. Πάλι σπιτάκια και κούκλες
παίζουμε, όπως φαίνεται.
Δεύτερος επίλογος
Οι ιδιωτικοποιήσεις, όπως και να το κάνουμε, είναι ξεπούλημα εθνικής
περιουσίας και απώλεια εθνικής ανεξαρτησίας. Και για το νερό, όλοι οι
σοβαροί επιστήμονες και μελετητές λένε, ότι οπουδήποτε στον κόσμο έγινε
ιδιωτικοποίηση του νερού, αυτή συνοδεύθηκε από υποβάθμιση της ποιότητας
του, υποβάθμιση των υποδομών και αύξηση των τιμών.
Οι δημόσιες επιχειρήσεις που κατεγράφησαν στον κατάλογο του ΤΑΙΠΕΔ
θεωρούνται σαν τα ασημικά της χώρας, που μόνο σε ώρα μεγάλης ανάγκης
πουλάει κανείς. Θα βγούν όμως στο σφυρί την στιγμή που λόγω συγκυρίας
δεν αξίζουν σχεδόν τίποτε. Μια μελέτη του ΤΑΙΠΕΔ, που το ίδιο έστειλε
στις Βρυξέλλες, δείχνει ότι όλα αυτά τα ασημικά, δηλαδή ολόκληρη η
περιουσία που διαθέτει σήμερα το ελληνικό κράτος, για την ώρα δεν
αξίζουν φράνγκο. Αν αυτή τη στιγμή αποκρατικοποιηθούν, θα αποφέρουν 6,9
δις Ευρώ (παραδείγματα: ΕΥΔΑΠ 200 εκατ., Ελληνικό 700 εκατ., Εγνατία
οδός 250 εκατ., πακέτο 28 κρατικών ακινήτων 200 εκατ. Και η ΕΥΑΘ θα
αποφέρει μόλις 80 εκατ. Ευρώ («Έθνος της Κυριακής», 14.07.2012).
Δεν είναι κρίμα όλα αυτά να πουληθούν, όταν σε μια άλλη συγκυρία θα
κόστιζαν τα δεκαπλάσια; Και γενικά: Γιατί να πουληθούν; Για να
ξεπληρώσουμε ένα ελάχιστο μέρος των τόκων των τοκογλύφων, που καθημερινά
αυξάνονται με αλγεβρική ταχύτητα; Τέλος: Γιατί να τρώμε συνεχώς απ’ τα
έτοιμα, δηλαδή με δάνεια, όπως μας μάθανε, αντί να στρώσουμε τον κώλο
μας κάτω και να αρχίσουμε να δουλεύουμε, για νάμαστε και λίγο περήφανοι
που ζούμε απ’ τα ίδια μας τα χέρια; Όμως αυτό, δυστυχώς, δεν προβλέπεται
από το επικρατούν χρηματοπιστωτικό σύστημα.“
Σημείωση: Το ξεπούλημα της χώρας μας, που παραπλανητικά ονομάσθηκε ιδιωτικοποίηση, είναι και η πολιτική της Νέας Δημοκρατίας.
Το άρθρο μου „
Χρυσόψαρα στη λίμνη των πιράνχας“ δημοσιεύθηκε σ‘ αυτήν εδώ την ιστοσελίδα στις 16. Ιουλίου 2012.
Για το ίδιο θέμα βλέπε και Μαρία Τσολακίδη, Γιάννης Λαζάρου „
Πλιάτσικο μετά τιμών“ (Φοβού τους Γάλλους και δώρα φέροντας-Επίσημα δείπνα με την Ελλάδα για κυρίως πιάτο)
Δρ. Εμμανουήλ Σαρίδης
5. September 2017
