Οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς συμφωνούν ότι «ΠΕΛΑΣΓΟΙ ΕΣΜΕΝ» όπως είπε και ο Παυσανίας

 

 

 

 

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΚΑΘΗΓΗΤΗ κ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΛΑΓΑΡΙΑ

 

Αγαπητέ μου κ. καθηγητά

Διάβασα με προσοχή την εργασία σας «Από πού κατάγονται οι Ελληνες;» και θα μου επιτρέψετε να προβάλλω τις δικές μου διαφορετικές  θέσεις επί του θέματος.

Οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς συμφωνούν ότι «ΠΕΛΑΣΓΟΙ ΕΣΜΕΝ» όπως είπε και ο Παυσανίας Οι Πελασγοί ένας ανήσυχος και ταξιδιάρικος λαός άρχισαν να αποικούν  σταδιακά τις έρημες από άλλους ανθρώπους περιοχές και να δημιουργούν το δικό τους πολιτισμό. . Γι αυτό στις ανασκαφές στις διάφορες περιοχές της Ευρώπης, Ασίας και Αφρικής  βρίσκουν Ελληνικά μνημεία, Ελληνικές επιγραφές , την Ελληνική γλώσσα κ.α`

Το πολυπληθές Πελασγικό γένος   κάλυπτε τον ευρύτατο χώρο :

Ανατολικά την ενδότερη Ασία, Συρία, Παλαιστίνη, Ιορδανία, Ιράκ και Ιράν

Βόρεια  Την σημερινή Ουκρανία, Ρουμανία Βουλγαρία και όλα τα παράλια του Ευξείνου Πόντου, Αζοφική, Καυκασία, Ταυρίδα

Νότια Αιθιοπία, Αίγυπτο ,Λιβύη  και όλα τα Β.Δ παράλια της Αφρικής 

Δυτικά : τα παράλια της Αδριατικής , τη χερσόνησο της Ιταλίας, τα παράλια και ενδότερα της Γαλλίας και την Ιβηρική χερσόνησο της Ισπανίας, Πορτογαλίας και τις Ηράκλειες Στήλες(Γιβραλτάρ)

Επομένως, η μελέτη σας αφορά ένα μικρό κλάσμα Πελασγών που κατοικούσαν στον Καύκασο και στον Εύξεινο Πόντο και όχι στο σύνολο των Πελασγών στον τότε γνωστό κόσμο

 Βασίσατε  μια τόσο σοβαρή θεωρία   πάνω στις ομοιότητες ορισμένων γονιδίων ή μιτοχονδρίων του DNA , παρότι δεν είσθε  καθηγητής γενετιστής . Και καταλήξατε στο γνωστό μύθο των  « Γιαμνάγια.»  οι οποίοι ήρθαν από το βορρά και δημιούργησαν τον Μυκηναϊκό Πολιτισμό 

Όσον αφορά στα γενετικά στοιχεία της Ελληνικής φυλής  θα σας παραπέμψω στον έγκριτο γενετιστή καθηγητή Κωνστ/νο Τριανταφυλλίδη ο οποίος θα σας δώσει ακριβή στοιχεία για την ράτσα μας

Οτι είχαμε ομογενείς  στο βορρά είναι γεγονός και κατά τους ανθρωπολόγους, όπως ο σπουδαίος Αρης Πουλιανός ο οποίος έζησε και σπούδασε και στη Ρωσία,  λέγει ότι με το λιώσιμο των πάγετώνων οι Έλληνες προχωρούσαν προοδευτικώς προς βορρά με τα κοπάδια τους διότι έβρισκαν πλούσια βοσκή και γέμισαν το χώρο της Ευρώπης . Παράλληλα μετέδωσαν στους γηγενείς πολλά πολιτιστικά στοιχεία της περιοχής του Αιγαίου . Αλλά και με τα πλοία τους  έπλεαν στον Εύξεινο Πόντο και έφθασαν  στις βόρειες  χώρες( Νορβηγία , Σουηδία, Δανία )  και σήμερα βρίσκονται αντικείμενα των κατοίκων του Αιγαίου στο βορρά (   στους  Ρούναρ) Οι Έλληνες Πελασγοί  πήγαν και  στα βρετανικά νησιά, στην Ιρλανδία ως και στην Ισλανδία(οι ονομασίες είναι Ελληνικές) Δεν είναι τυχαίον ότι οι Άγγλοι χρησιμοποιούν πάμπολλες προομηρικές λέξεις .

 Η θεωρία ότι  οι  δήθεν πολιτισμένοι  βόρειοι ότι κατέβηκαν και  μετέφεραν τον πολιτισμό τους στους απολίτιστους  Αιγαίους   θεωρείται ψευδής και  άτοπη για να μην την χαρακτηρίσω και  ρατσιστικό

1/ Διότι ουδένα πολιτισμό δημιούργησαν στο βορρά για να τον μεταφέρουν νοτιότερα

 2/ Πολιτισμοί δημιουργήθηκαν μόνο από τους Έλληνες   επτά τον αριθμό{Προκατακλυσμιαίος. Μινωικός, Μυκηναϊκός, Αλεξανδρινός  , Βυζαντινός και της Ευρωπαϊκής αναγέννησης)

3/ Οι Έλληνες Αιγαίοι    από την εποχή   λιωσίματος των παγετώνων και καταβύθισης  της Αιγηίδος  έγιναν  ναυτικός λαός και διέσχιζαν με τα πλοία τους τον κόσμο και διέδωσαν τον πολιτισμό τους στα πέρατα της οικουμένης 

4/Γηγενείς και Αυτόχθονες οι Έλληνες . Ούτε σαν ανάμνηση δεν αναφέρεται το αντίθετο.

 Είμεθα πανάρχαιοι Πελασγοί! Είναι δε μεγάλη τιμή για μας διότι οι προπάτορες μας υπήρξαν το δυναμικότερο γένος της ιστορίας. Παρόλο που φέρουμε διάφορες ονομασίες κατά το φύλο (Αχαιοί, Ίωνες, Αιολείς, Αρκάδες, Μινωίτες, Μυκηναίοι, Μακεδόνες κλπ) τρία υπήρξαν τα κύρια γενικά ονόματα του γένους των Ελλήνων:
Πελασγοί ( εκ του Πελασγού) , Γραικοί ( εκ του Γραικού ) και Έλληνες ( εκ του Έλληνος ) Και θα ήτο περιττό να τονίζουμε την καταγωγή μας αν οι «καλοθελητές» ,ατυχώς και ημέτεροι καθηγητές ,δεν προέβαιναν στον άγριο πόλεμο της φυλής μας να την παρουσιάσουν ότι κατάγεται από τον βορρά αλλά και να την τεμαχιζουν και   την  ακρωτηριάζουν  , με σκοπό να την αφανίσουν  αριθμητικά και να τη κάνουν νήπιο ηλικιακά, ώστε αυτοί να κερδίσουν επαγγελματικά
  

Αρνούμαι να πιστέψω ότι είστε οπαδός της Ινδοευρωπαϊκής θεωρίας την οποία επινόησε ο Άγγλος γιατρός  Parson το 1767 μ.Χ    ο οποίος έφτιαξε το Μύθο περί Ινδοευρωπαίων και έκτοτε οι καθηγητές μας πειθήνια όργανα του κατεστημένου αναχαραζουν το μύθο  παρόλο που  έχει προ πολλού  κατεδαφιστεί με ατράνταχτα επιχειρήματα από ειδικούς ερευνητές και μελετητές  . Ποτέ όμως η Ακαδημία Αθηνών και το  Ελληνικό Πανεπιστήμιο δεν τόλμησαν να δώσουν  διδακτορική διατριβή για την μελέτη και  καταγραφή του  Ελληνισμού στο σύνολο του στην διαχρονία του. 

 

Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης Αμφικτύων

Υποστράτηγος ε.α Συγγραφέας

Βιβλία: Νέα ανάγνωση της εκκλησιαστικής ιστορίας

 

Εδώ, θα ασχοληθούμε με δύο σημαντικά βιβλία που εξέδωσε τελευταία η γνωστή σε εμάς σειρά Lux Orbis, η οποία ειδικεύεται σε θέματα του Νεοελληνικού Διαφωτισμού και της κριτικής στην Εκκλησία.

Οι εκκλησιαστικές ιστορίες που έχουν γραφτεί μέχρι στιγμής, αν και έχουν σίγουρα ιστορικό ενδιαφέρον, δεν αναλύουν τα προβλήματα ή τις επιπτώσεις από την δράση της Εκκλησίας στην κοινωνία και το κράτος, αλλά αναλώνονται στις ενδοεκκλησιαστικές τριβές και δογματικές διαφορές και γενικά τα εκκλησιαστικά θέματα που προέκυπταν μέσα από την τελική επικράτηση του κυρίαρχου ρεύματος. Αναφέρουν ας πούμε την διαμάχη για παράδειγμα με την Χ αίρεση, τι το διαφορετικό πρέσβευε, πως την αντιμετώπισε η Εκκλησία θεολογικά, αλλά δεν μας λένε όμως πως εξαφανίστηκε αυτή η αίρεση –αν εξαφανίστηκε-, αφήνοντας έτσι υπόνοιες ότι τα επιχειρήματα ήταν τόσο δυνατά που αυτοί πείστηκαν, αν και κάτι τέτοιο δεν δικαιολογείται. Αντίθετα ξέρουμε από την ιστορία επεμβάσεις της πολιτείας για την οριστική εξαφάνισή τους πέρα από τα εκκλησιαστικά επιτίμια.

Το βασικό χαρακτηριστικό των δύο αυτών χρήσιμων και καινοτόμων βιβλίων είναι η παρουσίαση της εκκλησιαστικής ιστορίας από καθαρά κοσμική και ιστορική άποψη. Δηλαδή το πως και γιατί έβγαιναν οι συνοδικές αποφάσεις, την υπόγεια και την φανερή δράση της Εκκλησίας, τα κίνητρα που εξυπηρετούσαν, αλλά το σημαντικότερο τα αποτελέσματα που είχαν αυτά στο κράτος και την κοινωνία, ειδικότερα στην συντηρητικοποίηση και τον πλήρη έλεγχο, αρχικά πνευματικό και τέλος ολοκληρωτικό.

1. «Η οφειλόμενη συγγνώμη», του ιστορικού ερευνητή Τάσου Ζαχαρίου, έχει τον υπότιτλο:
“Η ιστορία της εκκλησιαστικής επικράτησης έναντι του Ελληνισμού, ο ρόλος της Εκκλησίας στο Βυζάντιο και η νεότερη εφεύρεση του «Ελληνοχριστιανισμού»”.

Το βιβλίο αυτό που έχει εκτενή βιβλιογραφία και τεκμηρίωση, με το ξεκάθαρα υπαινικτικό εξώφυλλο ενός κατεστραμμένου προσώπου αγάλματος από χριστιανούς, είναι σχετικά ογκώδες με καθαρό πυκνό κείμενο και φωτογραφίες 400 σελίδων, αλλά για το τεράστιο θέμα που θέλει να αναπτύξει σε όλες του τις εκφάνσεις είναι μάλλον μικρό.

Εδώ έχουμε μια συνολική εικόνα του τρόπου επικράτησης και διατήρησης της Εκκλησίας. Πως έγινε γρήγορα θεσμός του κράτους, πως και γιατί έγινε αποδεκτή από κάποιους και ποιους, πως επιβλήθηκε δια της βίας σε όσους δεν ήταν αποδεκτή, πως ενσωματώθηκε στην αριστοκρατία, πως τελικά πατρόναρε το κράτος και την κοινωνία, πως αντιμετώπιζε τους “άλλους”, πως μέσα από την θεολογική της μονολιθικότητα φρέναρε κάθε προσπάθεια εξέλιξης και ανανέωσης ή έστω αναγέννησης. Θίγει επίσης σε μικρό βαθμό το γνωστό σε εμάς θέμα του γιατί η Αναγέννηση έγινε στην Δύση (ένα θέμα που έχουμε εδώ αναπτύξει ιδιαίτερα και είναι εξαιρετικά χρήσιμη η υπενθύμιση του) αφού κάθε προσπάθεια αντίστοιχη στην Ανατολή καταπνίγηκε, πως επηρεάστηκαν η φιλοσοφία και η διανόηση, πως τελικά έγινε η ίδια ο βρόγχος που περιόρισε και έπνιξε το Βυζάντιο, δημιουργώντας έριδες, φέρνοντας τεράστια τμήματα των επαρχιών σε αντίθεση με το κράτος, ώστε να προτιμούν ή να στέκονται παθητικά σε εισβολείς, και πως η ίδια προτίμησε τελικά τους Τούρκους και άλλα σχετικά. Το βιβλίο περιλαμβάνει επιπλέον κάποια, γνωστά στη σελίδα μας, κείμενα της Καινής Διαθήκης που ενισχύουν τον ολοκληρωτισμό της Εκκλησίας και επίσης στοιχεία ταύτισης της Εκκλησίας με ένα φασιστικό κίνημα (κάποια από τα οποία και με αφορμή αυτό το βιβλίο, τα είδαμε στην προηγούμενη δημοσίευση).

Βασικό στοιχείο του βιβλίου πάνω στο οποίο στηρίζεται είναι η διάκριση ελληνικών αξιών και βυζαντινών/χριστιανικών που προσβάλλει το ιδεολόγημα του ελληνοχριστιανισμού, που δείχνει την ουσιαστική διαφορά ελληνισμού και χριστιανισμού την οποία διαφορά, αποσαφηνίζει στο τέλος σε ειδικό κεφάλαιο.

Ένα ενδιαφέρον κεφάλαιο από τα 9 συνολικά που έχει τον χαρακτηριστικό τίτλο: “Ποιος κυβερνά αυτόν τον τόπο”, μας δείχνει συγκεκριμένα στιγμιότυπα από την εμπλοκή της Εκκλησίας με την εξουσία και το έντονο εκκλησιαστικό παρακράτος που δημιουργήθηκε στο Βυζάντιο. Αξίζει το τελευταίο υποκεφάλαιο: “Πόσο εύκολα η Εκκλησία προδίδει το κράτος” που έχει και άμεση σχέση με το τελευταίο κεφάλαιο του «ελληνοχριστιανισμού» και της φερόμενης «εθνικής δράσης» της Εκκλησίας και περιλαμβάνει αξιοσημείωτες διομολογήσεις της Εκκλησίας σε εχθρούς του Βυζαντίου για καθαρά δικό της συμφέρον. Άλλο ένα υποκεφάλαιο έχει μια χρήσιμη ανάλυση της εικονομαχίας που δείχνει πως το εκκλησιαστικό αυτό παρακράτος ταυτισμένο πλήρως με την αριστοκρατία, κατάφερε να ελέγχει πλήρως το Βυζάντιο.

Δεν λείπει επιπλέον η με την παράθεση αρκετών κειμένων (κάποια από αυτά μας είναι ήδη γνωστά εδώ) αποσαφήνισή του απαξιωτικού όρου “Έλληνας” στους εκκλησιαστικούς συγγραφείς και αγίους, που παραπέμπει όχι μόνο στο θρήσκευμα όπως θέλουν τώρα να μας τονίζουν, αλλά κυρίως στον ελληνικό πολιτισμό και το ελεύθερο πνεύμα των ίδιων των φιλοσόφων και δασκάλων του ελληνισμού που πλέον δεν τους ήταν ανεκτό.

Η σταδιακή προβολή στοιχείων που είναι ξεκάθαρα τεκμηριωμένα σε αρχαίες ή νεώτερες πηγές, μας οδηγεί αβίαστα στο τελικό συμπέρασμα: η Εκκλησία μέσω συνόδων, κλήρου, εκκλησιάσματος αλλά και αγίων, έδρασε ολοκληρωτικά, ακριβώς όπως έδρασαν αργότερα τα γνωστά μας φασιστικά καθεστώτα (δείτε προηγούμενη δημοσίευση). Υπάρχει μάλιστα και σχετικό κεφάλαιο με παραλλήλιση των στοιχείων του ολοκληρωτισμού όπως συγκεντρώθηκαν από την Χάνα Άρεντ με τα στοιχεία που εμφανίζει το βιβλίο.

Στην Εκκλησία οφείλεται η έλευση του Μεσαίωνα και η δουλοποίηση της κοινωνίας όπως δείχνουν όλα τα στοιχεία. Επιπλέον όταν η Δύση κατάφερε να προχωρήσει πνευματικά, αυτή αντέδρασε και συνέχισε την ίδια τακτική κρατώντας τους Ρωμιούς σε υπανάπτυκτη κατάσταση, επιτρέποντας επιλεκτικά και μόνο από την αρχαία σοφία ό,τι πίστευε ότι την συνέφερε, και μόνον για δική της καθαρά χρήση και σκοπό.

Για τον Ζαχαρίου η αντεθνική και αντιπολιτιστική δράση της Εκκλησίας που συνεχίστηκε και μετά την δημιουργία του έθνους κράτους, είναι πέραν του δέοντος προφανής. Χαρακτηρίζει άμεσα την σημερινή αντιφατική και αντιδραστική (σε μεγάλο βαθμό) ελληνική κοινωνία και το ελάχιστο που μπορεί να κάνει σήμερα η Εκκλησία, είναι να ζητήσει συγνώμη για το παρελθόν της και να χαράξει ένα νέο μέλλον (αν μπορεί να το φανταστεί αυτό κάποιος) που δεν θα έχει σχέση με τα του Καίσαρος, με μαγείες και μαγγανείες που ακόμα υποθάλπει, αλλά μόνο με μια παρηγορητική βοήθεια στα μέλη της υποστηρίζει ο συγγραφέας, που την έχουν ακόμα ανάγκη, που είναι η μόνη εργασία που νομιμοποιείται να κάνει σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα.

Το βιβλίο που είναι ιστορικό (με αρκετές θεολογικές αιχμές όπως ο Ζαχαρίου τονίζει), έχει στις υποσημειώσεις του πάρα πολλές επιπλέον πληροφορίες σχετικές, και σίγουρα ενδιαφέρουσες· ένα δεύτερο βιβλίο γεμάτο με σχετικές πληροφορίες ίσως κουραστικό σε κάποιο βαθμό. Το αρνητικό του ίσως είναι η παράθεση αρκετών κειμένων στο πρωτότυπο, χωρίς αναλυτική μετάφραση της κάθε περίπτωσης, και προϋποθέτει γνώση της αρχαίας ή ακόμη και της αγγλικής για όσους θέλουν τις λεπτομέρειες σε αυτές.

Τέλος, να σημειωθεί ένας σύντομος αλλά ιδιαίτερος πρόλογος του Διευθυντή της σειράς Lux Orbis Μηνά Παπαγεωργίου, με τέσσερεις αναφορές σε σχετικά συμβάντα στις απαρχές του ελληνικού κράτους και άλλος ένας από τον συγγραφέα Πέτρο Τατσόπουλο, τον μόνο από τους πνευματικούς ταγούς του τόπου μας που έχει πάρει σαφή και έντονη θέση κατά του ανορθολογισμού, απευθυνόμενο έτσι σε ένα διευρυμένο κοινό.
Σχετικά:

2. «Η αληθινή Ιστορία της Εκκλησίας (1821-1853)», του θεολόγου Κώστα Απέκα (πιθανό ψευδώνυμο).
Έχει τον υπότιτλο: “Μια λογοκριμένη μαρξιστική μελέτη από τον Μεσοπόλεμο”.

Πρόκειται για ένα βιβλίο 300 σελίδων, με το μέχρι τώρα άγνωστο αυτό και λογοκριμένο βιβλίο που εκδόθηκε το 1933, γιατί αμέσως μόλις κυκλοφόρησε κατασχέθηκε στο σύνολό του από την αστυνομία, μετά από την απαίτηση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, την επόμενη μάλιστα μέρα της κυκλοφορίας του. Σώθηκαν μόνο ελάχιστα αντίτυπα, ένα εκ των οποίων ευτυχώς κατέληξε στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος και από αυτό προέρχεται η συγκεκριμένη αναδημοσίευση.

Στην επανέκδοση αυτή που κυκλοφόρησε το 2023, υπάρχει εκτενής πρόλογος του δόκτορος της Νεότερης Ιστορίας Κώστα Παλούκη, που μας δίνει το ιστορικό υπόβαθρο της εποχής εκείνης από την σοσιαλιστική–μαρξιστική σκοπιά και σε σχέση με το θέμα, τις ελάχιστες πληροφορίες που υπάρχουν για τον αρχειομαρξιστή Απέκα, την εξέλιξη του αντικληρικαλισμού και της αθεΐας και τα σκαμπανεβάσματά κατά τις πρώτες σοσιαλιστικές και κομμουνιστικές δραστηριότητες, επίσημες και ανεπίσημες, το ιστορικό της κατάσχεσης με σχετικές φωτογραφίες του τύπου (να σημειωθεί ότι τον ίδιο ακριβώς μήνα κατασχέθηκε με τον ίδιο τρόπο και το βιβλίο του Κορνάρου, Άγιον Όρος: Οι Άγιοι χωρίς Μάσκα), η ιδεολογία και οι θέσεις του Απέκα από άλλα του κείμενα, η αντίθεση μεταξύ του ΚΚΕ και των αρχειομαρξιστών που συνέτεινε στην μελλοντική αγνόηση του βιβλίου, άγνωστες πληροφορίες για τους ίδιους τους αρχειομαρξιστές και τέλος, αναλύει την φιλοσοφία του συγγραφέα όπως φαίνεται από το βιβλίο, παρουσιάζοντας χαρακτηριστικά στοιχεία από αυτό.

Ο ίδιος ο Απέκας, γνώριζε τις αντιδράσεις για το βιβλίο του και τις περίμενε με χαρά, αφού έγραψε με την χαρακτηριστική αριστερίστικη του δημοτική:

Γράφω την εργασία αυτή με πλέργια βεβαιότητα ότι η οργανωμένη αυτή δύναμη η Εκκλησία θα κυττάξη να με…κεραυνοβολήση…με τα αστροπελέκια της.
…Γιατί θα αποδειχθή άλλη μια φορά η διανοητική φτώχεια της και η έλλειψη αυτοπεποίθησης…
…Κυττάζη να σταθεί στα πόδια της με την βοήθεια του αστού δικαστή και χωροφύλακα
…Τρέμουν τα παράσιτα μην τύχη και αποκαλυφθεί μπρος στις μάζες ο ρόλος τους.

Από ό,τι αντιλαμβάνεστε στην ουσία περιλαμβάνονται δύο βιβλία σε ένα. Ο ίδιος ο πρόλογος θα μπορούσε να είναι άνετα ένα βιβλίο από μόνο του, σαν έρευνα και μελέτη στο έργο του δεύτερου βιβλίου, δηλαδή του δεύτερου μέρους του βιβλίου που περιλαμβάνει το κείμενο του Απέκα, αλλά επιπλέον και σημαντικά άγνωστα στοιχεία της ιστορίας των αρχειομαρξιστών που ήταν στην ουσία μια αίρεση του ΚΚΕ που άνετα όπως έχω ξανατονίσει μπορεί να θεωρηθεί μια θρησκευτική αποκαλυπτική οργάνωση.
Το καθαυτό βιβλίο της Αληθινής Ιστορίας της Εκκλησίας που ακολουθεί είναι μια παρουσίαση των εκκλησιαστικών πεπραγμένων στο διάστημα 1821-1853, με την προϋπόθεση ότι θα ακολουθούσε και συνέχεια, την οποία όμως ακύρωσε η άμεση όπως είδαμε κατάσχεση και απαγόρευση κυκλοφορίας αυτού του βιβλίου.

Δυστυχώς, παρά την μεγάλη έρευνα του εκδότη αλλά και του ίδιου του προλογίσαντα, δεν φαίνεται να έχουν βρεθεί χειρόγραφα ή κάτι άλλο σχετικό για αυτή την ελπιζόμενη συνέχεια.

Είναι προφανές ότι η μαρξιστική ιδεολογία του συγγραφέα επηρεάζει το έργο του, αλλά αν αγνοήσει κάποιος την έντονη ταξική της χροιά, μπορεί να βγάλει πολλά και χρήσιμα συμπεράσματα. Σαν κύρια πηγή χρησιμοποιεί τα βιβλία του Κορδάτου με τον οποίον και ακολουθεί παρόμοια μεθοδολογία. Έχει όμως και άλλες πηγές μαρξιστών ή μη συγγραφέων, η βιβλία για την εκκλησιαστική ιστορία της εποχής που αναφέρεται, από σύγχρονούς του ή παλαιότερους εκκλησιαστικούς.

Το κυρίως βιβλίο ξεκινάει με μια εισαγωγή που περιλαμβάνει την τελευταία φάση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και την Οθωμανική Περίοδο, θεωρώντας ξεκάθαρα την προτίμηση στους Οθωμανούς Τούρκους που είχαν τα κατώτερα στρώματα που αντιλαμβάνονταν το καθεστώς του Βυζαντίου δυσβάστακτο. Σε αυτό βοήθησε και ο κλήρος που καταλάβαινε ότι θα υποβαθμιζόταν με την οποιαδήποτε θρησκευτική ένωση με την Δύση. Έτσι κατέληξε η Εκκλησία σαν ένας εξουσιαστικός μηχανισμός της οθωμανικής διοίκησης, με την οποία είχε άριστες σχέσεις και κοινά συμφέροντα. Σε αυτό ακριβώς οφείλεται και μια λαϊκή σχεδόν υπόγεια αντικληρικαλιστική κουλτούρα που φαίνεται σε τραγούδια, στιχάκια και κείμενα που δείχνουν μια αμφιλεγόμενη σχέση της Εκκλησίας με την παράδοση της εποχής, ακριβώς εξαιτίας της οθωμανικής της δράσης και της εξουσίας που απέκτησε σε αυτήν.

Ακολουθεί το θέμα της σχέσης της Εκκλησίας και της Επανάστασης αλλά και η μετέπειτα ιστορία της στην ελεύθερη Ελλάδα με τον Καποδίστρια, την Αντιβασιλεία και τον Όθωνα, με την δήμευση της περιουσίας των ανενεργών μονών, το μεγάλο θέμα με την απόσχιση από το Πατριαρχείο και μετά από αυτό την σταδιακή αναβάθμιση της σχέσης της με την εξουσία, κυρίως μέσα από το σύνθημα της Μεγάλης Ιδέας. Στην ουσία περιγράφει το σταδιακό και αυξανόμενο καπέλωμα της κοινωνίας από την Εκκλησία και την σταδιακή επίσης ταύτιση της με την εξουσία.

Θίγονται πολλά και ενδιαφέροντα θέματα που βοηθούν στην κατανόηση του πως φθάσαμε ως εδώ, όπως για παράδειγμα το πως αντέδρασε η Εκκλησία σε θέματα επιστήμης της εποχής ή άλλων δογμάτων που παρείσφρησαν στη χώρα, πως έβαλε χέρι στην εκπαίδευση, πως κυνηγήθηκαν οι λόγιοι που δεν ήσαν αρεστοί, πως βοήθησε να γίνουν στάσεις κλπ.
Θα σας πω μόνο ότι δίνει νέες και ενδιαφέρουσες αναγνώσεις πολλών θεμάτων, χρήσιμες πληροφορίες που αν φιλτραριστούν μέσα από τον πρόλογο του Κώστα Παλούκη, και αν αγνοηθεί η έντονη ταξική γλώσσα του Απέκα, γίνονται ένα ιδιαίτερα χρήσιμο ανάγνωσμα για αυτόν που ενδιαφέρεται για τα εκκλησιαστικά δρώμενα της εποχής σε συνάρτηση με την κοινωνία και το κράτος μας, δείχνει το ουσιαστικό ποιόν της Εκκλησίας και πως φθάσαμε έως το σήμερα.

Είναι πλέον προφανές γιατί ο συγγραφέας έβαλε τότε ψευδώνυμο και ακόμα μας είναι άγνωστος. Μισό αιώνα μετά, έγινε πάλι κατάσχεση αλλά επιπλέον σύλληψη ταλαιπωρία και δίκη του συγγραφέα Θωμά Μάρα για το βιβλίο του που κυκλοφόρησε με τίτλο Οι αντιφάσεις της Καινής Διαθήκης, μέσα στο φασιστικό κλίμα που είχε επιβάλει η Εκκλησία στη χώρα μας. Κάτι που δείχνει πως η ελευθερία που έχουμε σήμερα είναι πάρα πολύ πρόσφατη και οφείλεται ξεκάθαρα στην επιρροή της Ευρώπης.
Σχετικά:

Συνιστώ ανεπιφύλακτα και τα δύο. Το δεύτερο θα έλεγε κανείς ότι είναι συνέχεια του πρώτου, αφού το πρώτο καλύπτει κυρίως την Βυζαντινή, λιγότερο την Μεταβυζαντινή Περίοδο και επιλεκτικά την Νεότερη, ενώ το δεύτερο, επικεντρώνεται πιο διεξοδικά στο ξεκίνημα του σύγχρονου κράτους μας. Χρήσιμα στον αγώνα κατά της βυζαντινοποίησης που διεξάγετε ακόμα, μέχρι τη στιγμή που το ελληνικό κράτος και η κοινωνία μας θα απελευθερωθούν από τα δεσμά του Μεσαίωνα που πρεσβεύει ακόμα η Εκκλησία.

Φιλίστωρ

 https://www.pare-dose.net/8499

ΤΑ ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΚΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΗΝΑ ΜΑΡΤΗ 2025

 8 Μαρτίου

8 Μαρτίου ο Ερμής 18.2 μοίρες μακριά από τον Ήλιο, ευκαιρία να τον δούμε !

 ΣΤΗ ΔΥΣΗ Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ, ΠΟΥ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΧΑΜΗΛΩΝΗ ΚΑΘΩΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ ΚΑΙ  ΑΠΟ ΚΑΤΩ Ο ΕΡΜΗΣ ΠΟΥ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ  ΨΗΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΘΟΥΝ !!

Η ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΜΕ ΤΗΛΕΣΚΟΠΙΟ, ΟΣΟ ΕΡΧΕΤΑΙ ΠΡΟΣ ΤΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΕΜΠΡΟΣ ΤΟΥ ΗΛΙΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΠΙΟ ΜΙΚΡΗ ΚΑΙ ΧΑΝΕΙ ΤΗΝ ΛΑΜΨΗ ΤΗΣ  !!

ΣΤΑ ΝΟΤΙΑ ΘΑ ΔΟΥΜΕ ΤΟΝ ΥΠΕΡΟΧΟ ΕΝΑΣΤΡΟ ΟΥΡΑΝΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΛΑΝΗΤΕΣ, ΔΙΑ ΚΑΙ ΑΡΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟΥΣ, ΔΙΔΥΜΟΥΣ, ΩΡΙΩΝ, ΤΑΥΡΟ, ΗΝΙΟΧΟ ΚΑΙ ΤΟΝ ΛΑΜΠΕΡΟ ΣΕΙΡΙΟ ΜΕ ΤΟΝ ΠΡΟΚΥΩΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΕΛΗΝΗ ΠΟΥ ΑΠΟΨΕ ΕΧΕΙ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΤΟΝ ΑΡΗ... 

Η ΚΟΝΤΙΝΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΗ ΤΙΣ ΠΡΩΙΝΕΣ ΩΡΕΣ ΑΠΟΨΕ !!

9 ΜΑΡΤΙΟΥ, ΕΙΚΟΝΑ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΗ ΗΛΙΟΥ, ΤΟΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΕΝΔΙΑΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΣΤΕΡΙΣΜΟ ΤΟΥ ΥΔΡΟΧΟΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΙΧΘΕΙΩΝ, ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΟΝ ΚΡΟΝΟ, ΠΟΥ ΦΕΥΓΕΙ ΠΙΣΩ ΤΟΥ, ΤΟΝ ΕΡΜΗ ΠΟΥ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΤΑΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΠΟΥ ΕΡΧΕΤΑΙ ΕΜΠΡΟΣ ΤΟΥ...

ΟΙ ΦΑΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΜΗΝΑ ΜΑΡΤΙΟ

Πρώτο τέταρτο 6 Μαρτίου ώρα 18:32

Πανσέληνος 14 Μαρτίου ώρα 8:55

Τελευταίο τέταρτο 22 Μαρτίου ώρα 13:29

Νέα Σελήνη 29 Μαρτίου ωρα 12:58

 

Η ΘΕΣΗ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΩΝ ΣΤΟΝ ΝΥΧΤΕΡΙΝΟ ΟΥΡΑΝΟ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΜΗΝΑ ΜΑΡΤΙΟ

Ο Ερμής κάθε βράδυ μετά το ηλιοβασίλεμα στη δύση

Η Αφροδίτη θα αρχίσει να χαμηλώνει στον ορίζοντα καθώς πλησιάζει μπροστά στον Ήλιο και προς το τέλος του μήνα δεν θα την βλέπουμε πλέον

Ο Άρης κάθε βράδυ ψηλά στους διδύμους

Ο Δίας κάθε βράδυ ψηλά στον αστερισμό του Ταύρου

Ο Κρόνος δεν θα μας είναι ορατός καθώς απομακρύνεται πίσω από τον Ήλιο

Ο Ουρανός θα βρίσκεται στον αστερισμό του Κριού, αλλά φαίνεται μόνο με τηλεσκόπιο

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΣΕΛΗΝΗΣ ΜΕ ΠΛΑΝΗΤΕΣ ΚΑΙ ΜΕ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΑΣΤΕΡΕΣ

1η Μαρτίου, η νέα Σελήνη πάνω από τον Ερμή και κάτω από την Αφροδίτη την οποία πλησιάζει για συνάντηση...

4 Μαρτίου, δείτε με ένα τηλεσκόπιο τους δορυφόρους του Δία σε ενδιαφέροντες συνδυασμούς μεταξύ τους

5 Μαρτίου η Σελήνη στις πλειάδες, Πούλια

8 Μαρτίου ο Ερμής 18.2 μοίρες μακριά από τον Ήλιο, ευκαιρία να τον δούμε !

9 Μαρτίου, συνάντηση της Σελήνης με τον Άρη

12 Μαρτίου ο Κρόνος σε συνάντηση πίσω από τον Ήλιο !

14 Μαρτίου, ολική έκλειψη Σελήνης από ώρα 6:00 μέχρι 12: 00.  Θα την δούνε στην Αμερική

16 Μαρτίου η Σελήνη συναντά τον Στάχυ της Παρθένου

20 Μαρτίου η Σελήνη κοντά στον Αντάρη του Σκορπιού

ΕΑΡΙΝΗ ΙΣΗΜΕΡΙΑ, 20 Μαρτίου ώρα 11:01, ο Ήλιος στο σημείο 0 της εκλειπτικής ξεκινά την Άνοιξη

23 Μαρτίου η Αφροδίτη σε συνάντηση μπροστά από τον Ήλιο !

Στις 29 Μαρτίου θα έχουμε μια μικρή έκλειψη Ηλίου που θα δούμε από τις 12:20 μέχρι τις13:55, όχι όμως στην Ελλάδα, θα δούνε στην δυτική Ευρώπη στην Β. Σιβηρία, Β. Πόλο, Καναδά και Ατλαντικό Ωκεανό...

ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ ΤΟΥ ΜΑΡΤΗ ΕΝΑΝ ΚΑΘΑΡΟ ΕΝΑΣΤΡΟ ΟΥΡΑΝΟ !

ΟΡΑΤΕ ΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ 

ΓΝΩΣΗ ΑΠΟΚΤΕΙΤΕ 

ΕΡΡΩΣΘΕ ΚΑΙ ΕΥΔΑΙΜΟΝΕΙΤΕ

 

Νικόλαος Παζαίτης

NIKOS PAZAITIS

Nikolaos Pazaitis

Πώς ξεκίνησε η Τσικνοπέμπτη - Το αρχαίο έθιμο

 

Η Πέμπτη της δεύτερης εβδομάδας του Τριωδίου (Κρεατινής) ονομάζεται Τσικνοπέμπτη ή Τσικνοπέφτη. Τη συγκεκριμένη μέρα, η κρεατοφαγία έχει την τιμητική της και στα σπίτια ψήνουν κρέας ή λειώνουν το λίπος από τα χοιρινά. Ο καπνός που βγαίνει (η λεγόμενη τσίκνα) είναι διάχυτος παντού και έτσι πήρε το όνομά της η Τσικνοπέμπτη.

Πώς ξεκίνησε όμως ο συγκεκριμένος εορτασμός;

Εικάζεται ότι προέρχεται από τις βακχικές γιορτές των αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων, που επιβίωσαν του Χριστιανισμού

Το έθιμο χάνεται στα βάθη των αιώνων, χωρίς να γνωρίζουμε την προέλευσή του. Εικάζεται, όμως, ότι προέρχεται από τις βακχικές γιορτές των αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων, που επιβίωσαν του Χριστιανισμού. Σύμφωνα με τον λαογράφο Δημήτριο Λουκάτο, το φαγοπότι και το γλέντι της ημέρας είναι «ομοιοπαθητικές προσπάθειες για την ευφορία της γης».

Πάντως, στα νεότερα χρόνια, την Τσικνοπέμπτη ξεκινούν ουσιαστικά οι εκδηλώσεις της Αποκριάς, οι οποίες κορυφώνονται με τα Κούλουμα την Καθαρά Δευτέρα. Ανάλογες γιορτές υπάρχουν στη Γερμανία (Schmutziger Donnerstag = Λιπαρή Πέμπτη) και στη Νέα Ορλεάνη των ΗΠΑ (Mardi Gras = Λιπαρή Τρίτη), που συνδυάζονται με καρναβαλικές εκδηλώσεις.

Τα έθιμα της Τσικνοπέμπτης

Σύμφωνα με τη λαογραφία την ημέρα της Τσικνοπέμπτης στη Θήβα αρχίζει ο «βλάχικος γάμος» που ξεκινά με το προξενιό δύο νέων, συνεχίζει με το γάμο και τελειώνει την Καθαρή Δευτέρα με την πορεία των προικιών της νύφης και το γλέντι των συμπεθέρων. Όλες αυτές οι διαδικασίες είναι γεμάτες από σατυρική αθυροστομία, κέφι, γλέντι και χορό. Ο «βλάχικος γάμος» είναι κατάλοιπο της πανάρχαιης λατρείας του θεού Διονύσου που διαιωνίζει την οργιαστική θρησκεία του γιου της Σεμέλης στη Θήβα. Το έθιμο αυτό, παραλλαγή ενός γάμου Βλάχων, φέρνει στο προσκήνιο και στο νου του θεατή ένα πλήθος από προβλήματα που ανάγονται στη σχέση του με τα πανάρχαια λατρευτικά έθιμα της Διονυσιακής θρησκείας, στην καταγωγή των «Βλάχων», στη μεταφορά του εθίμου από τις βουνοκορφές της Πίνδου στην πόλη του Κάδμου και πολλά άλλα.

Ιδιαίτερη περίπτωση αποτελεί ο εορτασμός της στην Πάτρα κατά τη διάρκεια του Πατρινού καρναβαλιού, όπου εκατοντάδες Πατρινοί από το μεσημέρι της Τσικνοπέμπτης στήνουν ψησταριές σε κάθε σημείο της πόλης, ακόμα και έξω από τα καταστήματά τους. Τοπικά δρώμενα «ο γάμος της Γιαννούλας της κουλουρούς» και «τα Τριτάκεια του Λάζαρη». Το επίκεντρο των εκδηλώσεων είναι η Άνω Πόλη, η παλιά συνοικία Τάσι και κυρίως η πλατεία 25ης Μαρτίου και οι δρόμοι γύρω από αυτή. Λαϊκά και καρναβαλικά δρώμενα, μουσικές κομπανίες συμπληρώνουν τη βραδιά της άφθονης κατανάλωσης ψητού κρέατος και οινοποσίας.

Η Γιαννούλα ήταν υπαρκτό πρόσωπο, επρόκειτο για μια φτωχή γυναίκα της Άνω πόλης που έζησε στην περίοδο πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και κύρια δραστηριότητά της ήταν η πώληση κουλουριών που της εξασφάλιζε τα προς το ζην. Ορισμένοι Πατρινοί εκμεταλλευόμενοι την αφέλειά της και το ευφάνταστο του χαρακτήρα της, της έταζαν πως θα την παντρέψουν με τον πρόεδρο της Αμερικής Ουίλσον. Η σχετική φάρσα περιλάμβανε άφιξη του Ουίλσον με πλοίο στο λιμάνι και άνοδό του στην Άνω πόλη όπου θα τελούνταν και ο γάμος με τη Γιαννούλα. Η εύπιστη κουλουρού υποδεχόταν τον υποτιθέμενο Ουίλσον, Ιούλσο όπως τον πρόφερε η ίδια, και που φρόντιζαν πάντα να τον ντύνουν με φράκο και ημίψηλο, αλλά ώσπου να αντιληφθεί την ειρωνεία της στιγμής, το πλήθος των συγκεντρωμένων για το γάμο είχε διασκεδάσει με την ψυχή του. Το θέαμα επαναλήφθηκε αρκετές χρονιές.

Στην παλαιά πόλη της Κέρκυρας τελούνται τα Κορφιάτικα Πετεγολέτσα ή πετεγόλια ή πετέγολα. Η πετεγολέτσα, το πετεγουλιό όπως το λένε οι Κερκυραίοι, δεν είναι άλλο από το γνωστότατο κουτσομπολιό και αποτελεί μέρος του Κερκυραϊκού Καρναβαλιού. Είναι θεατρικό είδος που μοιάζει πάρα πολύ με την κομεντία ντελ άρτε. Τα πετεγολέτσα πραγματοποιούνται το βράδυ της Τσικνοπέμπτης στις κεντρικές πλατείες ή τα στενά δρομάκια των διαφόρων χωριών της Κέρκυρας, με αποκορύφωμα τα πετεγολέτσα που παίζονται στην Πίνια που είναι το κέντρο της παλιάς πόλης, κοντά στην τοποθεσία “Κουκουνάρα”. Σ' αυτήν συμμετέχουν και διάφορες νοικοκυρές από τα κοντινά σπίτια, στήνοντας ένα πραγματικό, πετεγουλιό - κουτσομπολιό, στα παράθυρα (φανέστρες) των σπιτιών τους με ξεκαρδιστικές ιστορίες βγαίνουν στη φόρα όλα τα άπλυτα των υποτιθεμένων πού έπεσαν σε διάφορα παραπτώματα, καυτηριάζοντας διαχρονικούς τύπους ανθρώπων και καταστάσεων.

Στην Κοζάνη την Τσικνοπέμπτη γίνεται η επίσημη έναρξη της αποκριάς στην κεντρική πλατεία ενώ ανάβει και ο πρώτος φανός σε μία από τις γειτονιές της πόλης. Ο φανός αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της Κοζανίτικης αποκριάτικης παράδοσης. Πρόκειται για εορταστική πυρρά σε κεντρικά σταυροδρόμια και γειτονιές της Κοζάνης όπου οι συμμετέχοντες χορεύουν γύρω της με τη συνοδεία τοπικού κρασιού και Κοζανίτικου κιχιού.

Στην κεντρική πλατεία της Ξάνθης πραγματοποιούνται εκδηλώσεις όπως η «Βραδιά Παραδοσιακών Γεύσεων», όπου οι Λαογραφικοί Σύλλογοι της πόλης προσφέρουν εδέσματα, χορό και μουσική από διάφορες περιοχές της Ελλάδας.

Στο Ξινό Νερό Φλώρινας την Τσικνοπέμπτη γίνεται χορός μασκέ με ορχήστρα και παραδοσιακή μουσική.

Στις αλάνες των Σερρών ανάβονται μεγάλες φωτιές, στις οποίες αφού ψήσουν το κρέας, πηδούν από πάνω τους. Τέλος κάποιος από την παρέα με χιούμορ αναλαμβάνει τα «προξενιά», ανακατεύοντας ταυτόχρονα τα κάρβουνα με ένα ξύλο.

Στην Κομοτηνή καψαλίζουν μια κότα που πρόκειται να φαγωθεί την επόμενη Κυριακή (της Απόκρεω). Αυτήν την ημέρα τα αρραβωνιασμένα ζευγάρια ανταλλάσσουν δώρα φαγώσιμα. Ο αρραβωνιαστικός στέλνει στην αρραβωνιαστικιά του μια κότα, τον κούρκο, και εκείνη στέλνει μπακλαβά και μια κότα γεμιστή. Όλα αυτά σχετίζονται με την παροιμία πως ο «έρωτας περνάει από το στομάχι». 

 https://www.ieidiseis.gr/ellada/279851/pos-ksekinise-i-tsiknopempti-to-arxaio-ethimo

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Η ΤΣΙΚΝΟΠΕΜΠΤΗ...ΤΟ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΙΜΟ ΠΟΥ ΓΛΙΤΩΣΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΠΑΝΟΥΚΛΑ

Τσικνοπέμπτη γιορτάζεται τη δεύτερη βδομάδα του Τριωδίου και το συγκεκριμένο έθιμο χάνεται στα βάθη των αιώνων της αρχαίας Ελλάδας

Διονυσιακή καταβολή του εθίμου

Αρκετοί μελετητές λαογράφοι πιστεύουν ότι η Τσικνοπέμπτη προέρχεται από τις βακχικές γιορτές των αρχαίων Ελλήνων κατά τις οποίες γιορταζόταν ο θεός Διόνυσος μέσα από τα εκστατικά τελετουργικά με έντονη την παρουσία της βρώσης κρέατος της οινοποσίας και του μασκαρέματος.

Ας μη ξεχνάμε ότι ο θεός Διόνυσος ήταν ο Θεός που εμφανιζόταν πάντα με μάσκα στους ανθρώπους και ονομαζόταν και Λύσιος.

Δηλαδή, επρόκειτο για το Θεό που έλυνε τους ανθρώπους από τα σαρκικά και κοινωνικά δεσμά του καθωσπρεπισμού. Μέσα στο τελετουργικό των διονυσιακών εορτών οι άνθρωποι (κυρίως γυναίκες και δούλοι) απελευθερώνονταν από κάθε δεσμά και- όπως πίστευαν- υψώνονταν προς το Θείο μέσα από την έκσταση που τους προκαλούσε ο έντονος χορός και η μουσική του αυλού και των πρωτόγονων κρουστών οργάνων.

Αποτέλεσμα της έκστασης ήταν η πρόκληση μιας οργιαστικής κατάστασης για την οποία ουδεμία έχουμε μαρτυρία. Κάποιοι αναφέρουν ασύδοτα σεξουαλικά όργια, και μέθη

Όσα, όμως, γνωρίζουμε τα οφείλουμε σε καλλιτεχνικές αναφορές, στις Βάκχες του Ευριπίδη και σε ελάχιστα κείμενα που γλίτωσαν απο την καταστροφή τησ χριστιανικής πανούκλας

Διόσκουρος Ερμέας

ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΦΙΛΟΣΟΦΟΙ ΣΕ ΔΙΑΡΚΗ ΔΙΧΟΣΤΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ!!!

 

Γράφει ο Γεωργιος Λαχανας 

Μέσα από το έργο κυρίως του Διογένη Λαέρτιου για τους βίους των μοναδικών αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων μπορούμε ευθαρσώς να συνάγουμε ορισμένα συμπεράσματα για την απουσία ''όσμωσης'' μεταξύ αυτών και του τότε ιερατείου που συνήθως κατέληγε σε πολεμική αντιπαράθεση και δίωξη των αρχαίων διανοητών!!

Πάμε λοιπόν :

Η αρχαία ελληνική θρησκεία και τα ιερατεία της και οι θεοί τους και οι μύθοι τους ΔΕΝ είχαν καμία σχέση με τους περισσότερους από τους αρχαίους Έλληνες φιλόσοφους.

Αντιθέτως μάλιστα, οι περισσότεροι από τους φιλόσοφους κυνηγήθηκαν από τα ιερατεία, συνήθως καταδικάζονταν ως άθεοι ή ασεβείς ή αιρετικοί από την αρχαία ελληνική «Ιερά Εξέταση» (που ήταν το ίδιο στυγνή και παράλογη όσο και η χριστιανική), δεν πίστευαν στην αρχαία Ελληνική θρησκεία, και ακόμη και όταν αυτοί θεολογούσαν, δήλωναν ότι υπάρχει ένας θεός και όχι πολλοί, ο Θεός του Σύμπαντος, το Ένα πίσω από τα πάντα.

Οι περισσότεροι φιλόσοφοι επέκριναν τις θρησκευτικές αντιλήψεις των υπολοίπων Ελλήνων ως αφελείς και μυθολογικές, πολεμούσαν τους ιερείς, τις δεισιδαιμονίες, απέρριπταν τις αντιλήψεις της εποχής τους, όλοι οι φιλόσοφοι εξαρχής αναζητούσαν την ουσία των πραγμάτων, δεν τους κάλυπτε η θρησκεία, και άρα την ακυρώνουν μέσα από το έργο τους.

Οι περισσότεροι ήταν επιστήμονες όπως οι σύγχρονοι επιστήμονες, και φιλόσοφοι και διανοούμενοι όπως οι σύγχρονοι φιλόσοφοι και διανοούμενοι, και όχι ακόλουθοι θρησκειών και λαϊκών δοξασιών.

(Η αρχαία ελληνική θρησκεία καταστράφηκε από τους Έλληνες φιλόσοφους, σε μεγαλύτερο βαθμό από τους χριστιανούς αυτοκράτορες, και μάλιστα οι Έλληνες κατέληξαν να πάψουν να πολεμούν για τους θεούς, γι' αυτό και τους νίκησαν σχετικά εύκολα οι Ρωμαίοι που πίστευαν ακόμη στους θεούς και πολεμούσαν γι' αυτούς με πάθος).

Συνήθως οι φιλόσοφοι δεν είχαν καμία στενή σχέση με την επίσημη Πολιτεία, συχνά την αποστρέφονταν ή επαναστατούσαν εναντίον της, και ακόμη πιο συχνά η επίσημη Πολιτεία τους συνελάμβανε, τους δίκαζε, τους καταδίκαζε, τους εξόριζε, τους φυλάκιζε, τους σκότωνε, τους απομόνωνε, ή τους ανεχόταν για πολιτικούς λόγους.

Ουδεμία σχέση είχαν οι φιλόσοφοι με τους περισσότερους από τους συμπολίτες τους και με τον απλό λαό, ο οποίοι συνήθως βρισκόταν σε χαμηλότατο ή μέτριο πνευματικό επίπεδο, δεν τους καταλάβαινε καθόλου, συχνά οι άνθρωποι τους κορόιδευαν, τους χλεύαζαν, δεν τους αποδέχονταν, ή ακόμη και τους φοβούνταν ή ένιωθαν δέος μπροστά τους.

Οι περισσότεροι φιλόσοφοι ήταν αντικοινωνικοί, μοναχικοί τύποι, που συναναστρέφονται μόνο τους ομοίους τους και τους πιστούς μαθητές τους, έφτιαχναν δικές τους κλίκες (τις «σχολές»), μακριά από τα αυτιά και τα μάτια των ανόητων.

Και, φυσικά, δεν θα πρέπει να ταυτίζονται με τον μέσο άνθρωπο της αρχαίας ελληνικής πραγματικότητας, που καμία απολύτως σχέση δεν είχε με αυτό τον εξαιρετικό τύπο ανθρώπων.

(Κάποιοι απ' αυτούς δέχονταν να μισθωθούν για να διδάξουν κάποιους νέους των καλών οικογενειών, κι αυτό ήταν όλο).

Η επιρροή τους στην κοινωνία, εκδηλώθηκε κυρίως στην ύστερη αρχαιότητα.

Και βέβαια οι περισσότεροι φιλόσοφοι δεν ήταν Αθηναίοι, ούτε εξελίχθηκαν ως φιλόσοφοι εξαιτίας της ζωής τους στην Αθήνα.

Η φιλοσοφία - με λίγες μόνον εξαιρέσεις - ούτε γεννήθηκε στην Αθήνα ούτε πέθανε στην Αθήνα.

Ήταν μερικές φορές περαστική από την Αθήνα, στο ταξίδι της προς την εξερεύνηση του γνωστού κόσμου.

Οι περισσότεροι φιλόσοφοι ταξίδεψαν σε όλον τον αρχαίο κόσμο, συλλέγοντας τις γνώσεις τους από παντού, και επέστρεφαν για να διδάξουν τους Έλληνες με τα συμπεράσματα τους, τις γνώσεις και τις εμπνεύσεις που αποκόμισαν από τις έρευνες, τις θεωρίες και τις εξερευνήσεις τους.

Οι συντοπίτες τους σπανίως τους αναγνώριζαν ως σοφούς, κ έτσι αναγνωρίζονταν σε άλλους τόπους. (Τότε, όπως και τώρα, κυβερνούσε στην Ελλάδα η μισαλλοδοξία).

Οι περισσότεροι φιλόσοφοι δεν γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στο κυρίως σώμα της Ελλάδας, αλλά στη Μικρά Ασία, στην Ιωνία στη «Μεγάλη Ελλάδα» και στις αποικίες.

Οι περισσότεροι φιλόσοφοι κατέφευγαν στις αποικίες, επειδή τους κυνηγούσαν, προτιμούσαν τις κοινωνίες των νέων πολιτειών και αποικιών όπου άκμαζαν οι νέες ιδέες, κυρίως στην Κάτω Ιταλία, στη Σικελία, κλπ.

Συνήθως δεν συμβάδιζαν με το αθηναϊκό ή το σπαρτιατικό κράτος.

Όλοι ανεξαιρέτως οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι ήταν πάρα πολύ παράξενοι άνθρωποι, τύποι, εκκεντρικοί, πολυσχιδείς και πολυμαθείς ιδιότροποι, παρεξηγημένοι μεγαλοφυΐες, απόλυτα πρωτοποριακοί και μεγάλοι επαναστάτες, στη θεωρία ή στην πράξη.

Αν κυκλοφορούσαν σήμερα ανάμεσα μας, όλοι θα τους θεωρούσαν είτε τρελούς, είτε γραφικούς, είτε μυστηριώδες, είτε επικίνδυνους αιρετικούς, είτε ανατρεπτικούς, είτε τελείως ακατανόητους τύπους, μάγους, μυστικιστές, τρελούς επιστήμονες, ευφάνταστους συγγραφείς, ονειροπαρμένους και τελείως φευγάτους καλλιτέχνες!!!!

Κανένας δεν θα τους παραδεχόταν αν ήταν σύγχρονοι μας, όπως τους παραδέχονται τώρα που είναι αρχαίοι και κλασικοί.

Πίστευαν σε πολύ παράξενα πράγματα, είχαν τελείως παράδοξες ιδέες, απαράδεκτες για την εποχή τους (συχνά και για τη δική μας), οι περισσότεροι ήταν κοσμοπολίτες, εξόριστοι ή αυτοεξόριστοι, περιηγητές, παράξενοι διανοητές, ήταν εναντίον της κοινωνίας στη μορφή που ξέρουμε, της θρησκείας, των λαϊκών και των δημοφιλών πεποιθήσεων, πίστευαν σε ουτοπίες και σε δικές τους επινόησης κοινωνικά, πολιτικά και φιλοσοφικά συστήματα .

Ήταν αληθινοί άνθρωποι, ενώ όλοι γύρω τους ήταν ανθρωπάρια!!!

Δεν συνέθεσαν το έργο τους βάσει κάποιου επίσημου ελληνικού πολιτισμού ή επηρεασμένοι από το κύριο σώμα του, αλλά από προσωπική έμπνευση και έρευνα και εξερεύνηση, αμφισβήτηση και περιέργεια, ατομικό στοχασμό και μαθητεία μόνο δίπλα σε προγενέστερους ομοίους τους.

Οι φιλόσοφοι, ήταν όντως μετρημένοι στα δάκτυλα, και ναι ήταν ενάντια στο κατεστημένο, που κατά μια άποψη, γνώριζαν τους σκοπούς των μυστηρίων και τις επιρροές του.

Προσπάθησαν να μιλήσουν ή να αποτρέψουν τις "φιλοσοφικές" απόψεις της άρχουσας τάξης, αυτός ήταν και ο λόγος που διώχθηκαν ή αυτοεξορίστηκαν ή αναγκάστηκαν να δημιουργήσουν τις δικές τους φιλοσοφικές μαθησιακές κοινότητες.

Κανείς δεν μπορεί πλέον σήμερα να μην υποκλιθεί στο τεράστιο έργο τους, που πολεμήθηκε τόσο στην εποχή τους, όσο και αργότερα, είτε από εξωτερικούς είτε από εσωτερικούς παράγοντες!!!

Η φιλοσοφία δεν αφορά κάποιον προεκλογικό λόγο που θα εκφραστεί επί άμβωνος ή μπαλκονιού ή εξέδρας.

Η φιλοσοφία για να εκφραστεί, να γίνει κατανοητή και να εξελιχθεί εμπλουτισμένη με άλλες σοφές απόψεις ή ορθολογιστικές σκέψεις, μπορεί να γίνει μόνον μέσα σε στενά πλαίσια έχοντας απαραίτητα την κοινή πρόθεση, σκοπό, ενδιαφέρον και δυνατότητα εκ μέρους των συνεργαζομένων μελών.

Να περιλαμβάνει άτομα που είναι σε θέση να εκφράσουν λογικές φιλοσοφικές πάντοτε απόψεις ή αντιπαραθέσεις.

Η Ελληνική φιλοσοφία δεν καταστράφηκε από τους φιλοσόφους της, αλλά από την ίδια την άρχουσα τάξη και τις κρυφές μυστικές οργανώσεις της , που κρατώντας τον κόσμο σε άγνοια "ως τάχατε ανίκανοι να κατανοήσουν "βαθύτερα" νοήματα" προτιμούσαν να κρατούν τον κόσμο στην άγνοια, την δεισιδαιμονία και στην διανοητική ατροφία , παρά να ανοίξουν τις πόρτες τους για μια πιο ευρεία μάθηση!!!

Αυτή η ίδια η άρχουσα τάξη, που σκότωσε τον Σωκράτη, επειδή δεν της άρεσε που διεύρυνε τους νόες των νέων της εποχής, με πρόσχημα το ανάλγητο την σπορά "των καινών δαιμονίων" !!

Αυτές οι κρυφές ομάδες που μέχρι σήμερα, ταλανίζουν την ανθρωπότητα, με άλλες ονομασίες και παρόμοιους σκοπούς!!

ΚΑΙ ΜΙΑ ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΗ :

Η ΓΝΩΣΗ δεν προέρχεται από παρθενογένεση ή από κάποιον κάποτε, αλλά είναι σωρευτικό αποτέλεσμα πολλών εγκεφάλων πολλών λαών της ιστορίας και προϊστορίας.

Η συνεισφορά λοιπόν των Ελλήνων δεν είναι ότι αυτοί γέννησαν τα πάντα στην φιλοσοφία και τον πολιτισμό αλλά εκτός από την πρωτότυπη σκέψη που και αυτοί δημιούργησαν, ήταν οι κορυφαίοι που συνέθεσαν την γνώση σε πανανθρώπινες αξίες!!!

Γι' αυτό, το μοντέλο ζωής που επεκράτησε οριστικά και αμετάκλητα παγκοσμίως δεν είναι ούτε Κινεζικό, ούτε Ασσυριακό, ούτε Βαβυλωνιακό ούτε Αιγυπτιακό ούτε καν το μεταγενέστερο των Ελλήνων Ρωμαϊκό, αλλά καθαρά Ελληνικό!!!!!

Και αυτό δεν είναι εθνικισμός γιατί δεν προβάλλεται ούτε επεβλήθη από Έλληνες αλλά υιοθετήθηκε αυτοβούλως και αναγνωρίζεται διεθνώς.

Η διάθεση μετροέπειας και σεμνότητας που πρέπει να έχουμε και καλώς έχουμε ώ παίδες Ελλήνων, δεν πρέπει να μας οδηγεί ανόητα και σε απαξίωση της ανώτερης πράγματι συνολικά προσφοράς της Ελληνικής διανόησης!!!!

 

Γεωργιος Λαχανας