Το θερινό ηλιοστάσιο, η πρώτη μέρα του Καλοκαιριού, η μεγαλύτερη ημέρα του χρόνου, αποτελούσε ανέκαθεν πολύ σημαντικό γεγονός για το ανθρώπινο γένος.
Οι αρχαίοι πολιτισμοί διοργάνωναν πολυήμερες γιορτές για να τιμήσουν τον Ήλιο.
Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία ο Ήλιος ήταν Τιτανίδης, παιδί του Υπερίωνα και της Θείας.
Είχε δύο αδελφές. Την Σελήνη και την Ηώ. Δεν θεωρείται αυτοτελής θεότητα, αλλά συγχέεται με τον Απόλλωνα. Για τον λόγο αυτό ο Απόλλων καλείται και Φοίβος που σημαίνει λάμπων Θεός.
Εκτός όμως από την ελληνική μυθολογία αναφορές στον Θεό Ήλιο βρίσκουμε και σε άλλους λαούς. Συναντάμε λοιπόν τον Σαμάς των Βαβυλωνίων, τον Βαάλ των Ασσυρίων τον Ελ των Φοινίκων και των Χαναναίων, τον Μολώχ των Αμμωνιτών, τον Χιμώχ των Μωαβιτών, τονΆμμωνα Ρα και τον Φθά των Αιγυπτίων, τον Σούρυα των Ινδών, τον Μίθρα των Περσών, τον Σολ των Λατίνων, τον Γιαρίλα των Σλάβων, τον Μπελένος των Κελτών καθώς και τον θεό Ίντι στους Ίνκας και στους Ατζέκους.
Θερινό ηλιοστάσιο ονομάζεται η χρονική στιγμή κατά την οποία ο άξονα της γης φαίνεται στραμμένος όσο γίνεται περισσότερο προς τον ήλιο.
Η λέξη ηλιοστάσιο προέρχεται από το ήλιος και στέκομαι, επειδή λίγες μέρες πριν το ηλιοστάσιο ο ήλιος επιβραδύνει την κίνησή του προς τα βόρεια μέχρι που την ημέρα τής τροπής η κίνηση μηδενίζεται και αλλάζει φορά. Γι’ αυτόν τον λόγο το ηλιοστάσιο λέγεται και ηλιοτρόπιο ή λιοτρόπι όπως το λέει ο απλός λαός.
Εξάλλου, κατά το βόρειο ηλιοστάσιο σε τόπους που βρίσκονται : πάνω στον Αρκτικό Κύκλο, βλέπουν τον Ήλιο πάνω από τον ορίζοντα όλο το εικοσιτετράωρο.
Αυτό το φαινόμενο είναι γνωστό ως ο ήλιος του μεσονυκτίου.
Αντίθετα κατά το νότιο Ηλιοστάσιο δεν βλέπουν τον ήλιο ολόκληρο το εικοσιτετράωρο .
Αυτό το φαινόμενο ονομάζεται «πολική νύχτα».
Από τα προϊστορικά ακόμη χρόνια ο άνθρωπος υποδέχονταν το καλοκαίρι με φωτιές την νύχτα του ηλιοτρόπιου, την πιο μικρή νύχτα του χρόνου .
Η νύχτα της 21ης Ιούνη είναι αυτή που ανάβουν οι φωτιές, στο κατώφλι του καλοκαιριού. Οι φωτιές την νύχτα του Ηλιοτρόπιου έχουν σκοπό να εξαγνίσουν κάθε κακή τροπή, εξασφαλίζοντας στον ήλιο τον αιώνιο δρόμο στο δώμα του ουρανού.
Στην Αρχαία Ελλάδα η νύχτα του Ηλιοτρόπιου, ήταν η γιορτή ερωτικής μαγείας, με τους νέους να ανταλλάσσουν ερωτικούς όρκους και να πηδούν πάνω από τις φωτιές για να εξαγνίσουν αυτούς τους όρκους ,αποδιώχνοντας κάθε επιβουλή.
Ήταν οι φωτιές της τύχης, πηδώντας πάνω από τις φλόγες τρεις φορές. Οι Δρυίδες των αρχαίων Κελτών της Βρετανίας στο Στόουνχετζ. γιόρταζαν τις «Φωτιές της ακτής».
Πρόκειται για έναν κύκλο μεγαλίθων, που κατασκευάστηκε μεταξύ του 2500 προ χριστιανικής χρονολόγησης. Στα ερείπια του Stonehenge, η ανατολή του θερινού ηλιοστασίου εμφανίζεται στον ορίζοντα σε ευθυγράμμιση με την ογκώδη κύρια πέτρα του μνημείου.
Κάθε χρόνο, τουρίστες από κάθε γωνιά του κόσμου το επισκέπτονται αυτή την ημέρα.
Στην Ρώμη γιόρταζαν τα «Βεστάλια», μια γιορτή προς τιμήν της θεάς Βεστά, που είναι η Ελληνική Εστία, και αυτές οι γιορτές της φωτιάς διαρκούσαν μια ολόκληρη εβδομάδα.
Οι Γαλάτες γιόρταζαν την Επόνα, μια θηλυκή θεότητα που την απεικόνιζαν συνήθως να καβαλά μια φοράδα. Αυτή η θεότητα ήταν η προσωποποίηση της.
Οι Κέλτες της Ευρώπης υποδέχονταν και εκείνοι με φωτιές το καλοκαίρι, τη νύχτα του Ηλιοτρόπιου. Νεαρά ζευγάρια πηδούσαν πάνω από τις φωτιές και πίστευαν πως όσο πιο ψηλά πηδήσουν πάνω από τις φλόγες, τόσο πιο πολύ θα μεγάλωναν τα σπαρτά.
Στην αρχαία Κίνα αυτή η νύχτα ήταν αφιερωμένη στις θηλυκές δυνάμεις της γής, τις Γιν δυνάμεις.
Οι ιθαγενείς φυλές της Αμερικής , έκαναν την γιορτή της πρώτης συγκομιδής.
Σε κανέναν δεν ήταν επιτρεπτό να μαζέψει το καλαμπόκι του πριν την λήξη της.
Στην φυλή Χόπι οι άνδρες μεταμφιεζόταν σε Kachinas, τα πνεύματα χορευτές της βροχής, που μεταφέρουν τα μηνύματα των ανθρώπων στους θεούς.
Σήμερα στην Ελλάδα, υπάρχουν ακόμη στη θέση εκείνης της γιορτής, οι Φωτιές του Αη-Γιαννιού, του Κλήδονα, που σε κάποιες περιοχές τις λένε «του Αη-Γιαννιού του ηλιοτροπιού», προσδιορίζοντας επακριβώς την καταγωγή του εορτασμού, που αντί για τις 21 Ιουνίου, γίνεται την παραμονή του Αη-Γιάννη, δηλαδή τη νύχτα της 23ης Ιουνίου.
Και σήμερα ακόμη, σε πολλά μέρη της Ελλάδας, οι φωτιές ανάβουν με την δύση του ήλιου και στις φλόγες τους ρίχνονται τα ξερά στεφάνια της πρωτομαγιάς, ενώ αυτοί που πηδούν ύστερα πάνω από τις φωτιές κάνουν κρυφές ευχές μέσα τους, ελπίζοντας να ευοδωθούν.
Φαίνεται ότι ούτε η χριστιανική θρησκεία κατάφερε τελικά να ξεριζώσει αυτές τις αρχαιότροπες δοξασίες, ακόμη και όταν οι τελετουργοί απειλήθηκαν με διωγμούς από την 6η Οικουμενική Σύνοδο, το 680 πριν χριστιανικής χρονολόγησης .
Αν κι όλα αυτά τα δρώμενα ποτέ δεν ερμηνεύτηκαν, ποτέ δεν αποκαλύφτηκαν οι πηγές τους, αναταράσσουν όμως τις μνήμες και αποδιώχνουν την επιβληθείσα νάρκη της.
Εμείς γνήσιοι Έλληνες συμμετέχουμε στα δρώμενα κι αναφωνούμε:
Είθε το φως το ιλαρό του πάμφωτου Αστέρα να κατακαύσει τις σάρκες της κακίας και του μίσους να φωταγωγήσει συνειδήσεις και να φέρει την αρμονία και την ισορροπία, στον ταλαντευόμενο από τις ανατροπές της Νέας Τάξης, Πλανήτη μας.
ΕΛΕΝΗ ΜΑΝΙΩΡΑΚΗ -ΖΩΙΔΑΚΗ
(δασκάλα-λογοτέχνις)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου