Γράφει η Τριάδα Ζερβού
Ηταν μια όμορφη θνητή,μια κόρη προικισμένη,
σαν ρόδο μοσχομυριστό,αγνή και τιμημένη.
Ζούσε απλά και φτωχικά,χωρίς τιμές και πλούτη,
της άρεσε η μοναξιά,μες στην ζωή ετούτη.
Αθώα σαν κατάλευκος,ανθός που μπουμπουκιάζει,
που το άρωμά του την καρδιά,σε πειρασμό να βάζει,
κάθε άντρα που την έβλεπε να περπατά στα δάση.
Αλλά ποτέ δεν μπόρεσε, κανείς να πλησιάσει.
Ψυχή την λέγαν,την αγνή,την πιο ωραία κόρη,
όλη η ζωή της πέρναγε στους κάμπους και στα όρη.
Την είδε ο φτερωτός Θεός κι είπε να την λαβώσει,
να σημαδέψει την Ψυχή,να την αποτελειώσει.
Μα έτρεμαν τα χέρια του! Η θεϊκή ομορφιά της,
τον έκανε κι αστόχησε! Δεν βρήκε την καρδιά της,
αλλά χτυπήθηκε σφοδρά,ο ίδιος απ'το βέλος,
που πέταξε και ένιωσε, πως έφτασε το τέλος,
της παντοδυναμίας του! Την ήθελε δική του,
μα πως μπορούσε ένας Θεός,να ζει με την θνητή του;
Στον Δία απευθύνθηκε,την λύση να του βρει,
τον τρόπο την αγάπη του, να έχει,να θωρεί.
Ερριξε ο Διας κεραυνούς,στα σύννεφα,στα όρη
και έστειλε το προξενειό,στην προικισμένη κόρη.
Εκείνη το αποδέχτηκε,δεν είχε άλλη λύση,
έπρεπε σύντομα λοιπόν το σπίτι της ν'αφήσει.
Της είχε πει,ο Έρωτας,πως είναι ενα τέρας!
Γι'αυτό δεν θα τον έβλεπε,ποτέ στο φως της μέρας.
Ομως οι νύχτες διάβαιναν,γεμάτες απο αγάπη,
και η Ψυχή κυριεύτηκε απ΄του Έρωτα τα πάθη.
Πέθαινε απο πεθυμιά,να δει το πρόσωπό του,
το σώμα,το χαμόγελο και κάθε τι δικό του.
Έτσι μια νύχτα ένα κερί,έκρυψε στο κρεβάτι,
και το άναψε όταν βούλιαζε έκεινος μες τα πάθη.
Είδε πως η αγάπη της,δεν ήτανε θηρίο,
μα ένα πλάσμα αγγελικό,πανέμορφο και θείο.
Το σμίξιμο τους ήτανε μοναδικό το βράδυ,
που το κερί διέλυσε το πνιγερό σκοτάδι.
Ο Δίας συνταράχτηκε στον θεϊκό του θρόνο!
Εκείνη,μια κοινή θνητή,να δει Θεό!!Και πόνο,
ανείπωτο την γέμισε! Εστειλε τον Μορφέα,
να την κοιμίσει,να μην ξαναδεί,του κόσμου τα ωραία.
Συγκλονισμένος ο Έρωτας,πήγε στην Αφροδίτη,
να ζωντανέψει την Θεά,που κείτονταν στο σπίτι.
Της έβαλε τρεις δύσκολες,φριχτές δοκιμασίες,
να φέρει εις πέρας και μετά,να κάνει ικεσίες,
προς τον πατέρα των Θεών,για να την συγχωρήσει,
κι ελεύθερη τον Ερωτα,παντοτινά να ζήσει.
Εκείνη τα κατάφερε! Ψυχή ήταν τ' όνομά της,
με θάρρος κι αυταπάρνηση,για να'ναι αυτός κοντά της.
Ο Δίας συγκινήθηκε,απο το μεγαλείο,
που 'χε η Ψυχή και άφησε,ελεύθερους τους δύο..
Και από τότε η Ψυχ ,κι ο Έρωτας μαζί πάντοτε ζούνε,
δεν το' θελε ούτε κι ο Θεός,αυτοί να χωριστούνε..
της άρεσε η μοναξιά,μες στην ζωή ετούτη.
Αθώα σαν κατάλευκος,ανθός που μπουμπουκιάζει,
που το άρωμά του την καρδιά,σε πειρασμό να βάζει,
κάθε άντρα που την έβλεπε να περπατά στα δάση.
Αλλά ποτέ δεν μπόρεσε, κανείς να πλησιάσει.
Ψυχή την λέγαν,την αγνή,την πιο ωραία κόρη,
όλη η ζωή της πέρναγε στους κάμπους και στα όρη.
Την είδε ο φτερωτός Θεός κι είπε να την λαβώσει,
να σημαδέψει την Ψυχή,να την αποτελειώσει.
Μα έτρεμαν τα χέρια του! Η θεϊκή ομορφιά της,
τον έκανε κι αστόχησε! Δεν βρήκε την καρδιά της,
αλλά χτυπήθηκε σφοδρά,ο ίδιος απ'το βέλος,
που πέταξε και ένιωσε, πως έφτασε το τέλος,
της παντοδυναμίας του! Την ήθελε δική του,
μα πως μπορούσε ένας Θεός,να ζει με την θνητή του;
Στον Δία απευθύνθηκε,την λύση να του βρει,
τον τρόπο την αγάπη του, να έχει,να θωρεί.
Ερριξε ο Διας κεραυνούς,στα σύννεφα,στα όρη
και έστειλε το προξενειό,στην προικισμένη κόρη.
Εκείνη το αποδέχτηκε,δεν είχε άλλη λύση,
έπρεπε σύντομα λοιπόν το σπίτι της ν'αφήσει.
Της είχε πει,ο Έρωτας,πως είναι ενα τέρας!
Γι'αυτό δεν θα τον έβλεπε,ποτέ στο φως της μέρας.
Ομως οι νύχτες διάβαιναν,γεμάτες απο αγάπη,
και η Ψυχή κυριεύτηκε απ΄του Έρωτα τα πάθη.
Πέθαινε απο πεθυμιά,να δει το πρόσωπό του,
το σώμα,το χαμόγελο και κάθε τι δικό του.
Έτσι μια νύχτα ένα κερί,έκρυψε στο κρεβάτι,
και το άναψε όταν βούλιαζε έκεινος μες τα πάθη.
Είδε πως η αγάπη της,δεν ήτανε θηρίο,
μα ένα πλάσμα αγγελικό,πανέμορφο και θείο.
Το σμίξιμο τους ήτανε μοναδικό το βράδυ,
που το κερί διέλυσε το πνιγερό σκοτάδι.
Ο Δίας συνταράχτηκε στον θεϊκό του θρόνο!
Εκείνη,μια κοινή θνητή,να δει Θεό!!Και πόνο,
ανείπωτο την γέμισε! Εστειλε τον Μορφέα,
να την κοιμίσει,να μην ξαναδεί,του κόσμου τα ωραία.
Συγκλονισμένος ο Έρωτας,πήγε στην Αφροδίτη,
να ζωντανέψει την Θεά,που κείτονταν στο σπίτι.
Της έβαλε τρεις δύσκολες,φριχτές δοκιμασίες,
να φέρει εις πέρας και μετά,να κάνει ικεσίες,
προς τον πατέρα των Θεών,για να την συγχωρήσει,
κι ελεύθερη τον Ερωτα,παντοτινά να ζήσει.
Εκείνη τα κατάφερε! Ψυχή ήταν τ' όνομά της,
με θάρρος κι αυταπάρνηση,για να'ναι αυτός κοντά της.
Ο Δίας συγκινήθηκε,απο το μεγαλείο,
που 'χε η Ψυχή και άφησε,ελεύθερους τους δύο..
Και από τότε η Ψυχ ,κι ο Έρωτας μαζί πάντοτε ζούνε,
δεν το' θελε ούτε κι ο Θεός,αυτοί να χωριστούνε..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου