Γράφει η Ελένη Μανιωράκη
ΥΠΑΤΙΑ
(Ελληνίδα φιλόσοφος)
(Αλεξάνδρεια 4ος -5Ος μΧ αιώνας )
Θρήνησε Δία κι εσείς Ολύμπιοι θεοί ξυπνήστε
και θρηνήστε την όμορφη ΥΠΑΤΙΑ την Αλεξανδρινή.
την τελευταία πρόμαχο της σκέψης της αρχαίας,
που Μαραθώνες φύλαξε σε χώρα μακρινή.
Άνοιξη ήταν ,μια άνοιξη ράθυμη και πανούργα,
που υποσχόταν έρωτες ,αγάπες κι ομορφιές.
Μα αλλιώς το αποφάσισαν τα οργισμένα στίφη ,
που στης αγάπης τ ’όνομα σκορπούσαν μαχαιριές.
Η αμαρτωλή Αλεξάνδρεια, πόρνη φτιασιδωμένη
π’ αγκομαχούσαν πάνω της του κόσμου οι φυλές,
και που το πνεύμα τ’ άφθαρτο το ελληνικό ανθούσε ,
από ιδέες ξενόφερτες δέχεται απειλές.
Ήταν μια λυγερόκορμη, μια Έλληνίδα κόρη ,
που σ’ εσχατιές κρατ’ άσβηστο το φως τ’ αληθινό.΄
και τα σοφά τα λόγια της μοσχοβολούν ΕΛΛΑΔΑ,
σε ταραγμένο δύσκολο και ύπουλο καιρό.
Τον ήλιο είχε στα μαλλιά , την αστραπή στα μάτια,
φεγγοβολούσε αρχαία θεά, η άγια της μορφή,
Μα του κακού οι δαίμονες με το σταυρό στο χέρι,
στην ΥΠΑΤΙΑ έστησαν ενέδρα δολερή.
- Είν’ άπιστη ,είναι μάγισσα ,υπηρέτρια του διαβόλου»
κραύγασαν σαν διαλάλησε «είμαι Ελληνίδα εγώ
και κουβαλώ στις πλάτες μου αιώνων ιστορία΄
του μέγιστου πολιτισμού εγώ ‘μαι το παρόν».
Πρώτα γυμνώνουν το κορμί το άσπιλο το θείο
κι αφού βορρά το άφησαν σε μάτια αμαρτωλά,
με κοφτερά το ξέσχισαν όστρακα ακονισμένα
κι απέκοψαν την κεφαλή με τ’ όμορφα μαλλιά.
Κομμάτια η σάρκα η ολόλευκη πετιέται στα σοκάκια.
Ρέει το αίμα τ’ άλικο, τ’ αγνό, τ’ ελληνικό.
Σαν κόρεσαν τη λύσσα τους τα αιμοβόρα κτήνη,
ρίχνουν τα μέλη στην πυρά να κάψουν το κακό.
Αγία δεν την έχρισαν την πάνσοφη Ελληνίδα,
η μνήμη της πετάχτηκε στο άπειρο γυμνή,
στο πάνθεο το ελληνικό της πρέπει όμως μια θέση
και κάθε γνήσιος Έλληνας πρέπει να την υμνεί.
Μα έγινε αστέρι αθάνατο στα ουράνια τα πλάτη,
αγγελιοφόρο μήνυμα στη δουλωμένη γη ,
πώς ξύπνησαν οι αρχέγονες οι κοιμισμένες μνήμες
κι η Ελλάδα πάλι θα γενεί νέα φωτός πηγή.
Θρήνησε Αλεξάνδρεια την ΥΠΑΤΙΑ που χάνεις ,
ας κρατήσουμε στη μνήμη της ενός λεπτού σιγή.
στην όμορφη φιλόσοφο την Ελληνίδα κόρη,
την ΥΠΑΤΙΑ την άγνωστη την Αλεξανδρινή
Τώρα που «ήγγικε ο καιρός» ώ !Έλληνες τολμήστε,
στης ΥΠΑΤΙΑΣ τα βήματα να γίνουμε ουραγοί
και με το φως το ελληνικό π’ αναίσχυντα μας κλέβουν
ν’ ανάψουν φάροι φωτεινοί σ’ ολόκληρη τη γη
και θρηνήστε την όμορφη ΥΠΑΤΙΑ την Αλεξανδρινή.
την τελευταία πρόμαχο της σκέψης της αρχαίας,
που Μαραθώνες φύλαξε σε χώρα μακρινή.
Άνοιξη ήταν ,μια άνοιξη ράθυμη και πανούργα,
που υποσχόταν έρωτες ,αγάπες κι ομορφιές.
Μα αλλιώς το αποφάσισαν τα οργισμένα στίφη ,
που στης αγάπης τ ’όνομα σκορπούσαν μαχαιριές.
Η αμαρτωλή Αλεξάνδρεια, πόρνη φτιασιδωμένη
π’ αγκομαχούσαν πάνω της του κόσμου οι φυλές,
και που το πνεύμα τ’ άφθαρτο το ελληνικό ανθούσε ,
από ιδέες ξενόφερτες δέχεται απειλές.
Ήταν μια λυγερόκορμη, μια Έλληνίδα κόρη ,
που σ’ εσχατιές κρατ’ άσβηστο το φως τ’ αληθινό.΄
και τα σοφά τα λόγια της μοσχοβολούν ΕΛΛΑΔΑ,
σε ταραγμένο δύσκολο και ύπουλο καιρό.
Τον ήλιο είχε στα μαλλιά , την αστραπή στα μάτια,
φεγγοβολούσε αρχαία θεά, η άγια της μορφή,
Μα του κακού οι δαίμονες με το σταυρό στο χέρι,
στην ΥΠΑΤΙΑ έστησαν ενέδρα δολερή.
- Είν’ άπιστη ,είναι μάγισσα ,υπηρέτρια του διαβόλου»
κραύγασαν σαν διαλάλησε «είμαι Ελληνίδα εγώ
και κουβαλώ στις πλάτες μου αιώνων ιστορία΄
του μέγιστου πολιτισμού εγώ ‘μαι το παρόν».
Πρώτα γυμνώνουν το κορμί το άσπιλο το θείο
κι αφού βορρά το άφησαν σε μάτια αμαρτωλά,
με κοφτερά το ξέσχισαν όστρακα ακονισμένα
κι απέκοψαν την κεφαλή με τ’ όμορφα μαλλιά.
Κομμάτια η σάρκα η ολόλευκη πετιέται στα σοκάκια.
Ρέει το αίμα τ’ άλικο, τ’ αγνό, τ’ ελληνικό.
Σαν κόρεσαν τη λύσσα τους τα αιμοβόρα κτήνη,
ρίχνουν τα μέλη στην πυρά να κάψουν το κακό.
Αγία δεν την έχρισαν την πάνσοφη Ελληνίδα,
η μνήμη της πετάχτηκε στο άπειρο γυμνή,
στο πάνθεο το ελληνικό της πρέπει όμως μια θέση
και κάθε γνήσιος Έλληνας πρέπει να την υμνεί.
Μα έγινε αστέρι αθάνατο στα ουράνια τα πλάτη,
αγγελιοφόρο μήνυμα στη δουλωμένη γη ,
πώς ξύπνησαν οι αρχέγονες οι κοιμισμένες μνήμες
κι η Ελλάδα πάλι θα γενεί νέα φωτός πηγή.
Θρήνησε Αλεξάνδρεια την ΥΠΑΤΙΑ που χάνεις ,
ας κρατήσουμε στη μνήμη της ενός λεπτού σιγή.
στην όμορφη φιλόσοφο την Ελληνίδα κόρη,
την ΥΠΑΤΙΑ την άγνωστη την Αλεξανδρινή
Τώρα που «ήγγικε ο καιρός» ώ !Έλληνες τολμήστε,
στης ΥΠΑΤΙΑΣ τα βήματα να γίνουμε ουραγοί
και με το φως το ελληνικό π’ αναίσχυντα μας κλέβουν
ν’ ανάψουν φάροι φωτεινοί σ’ ολόκληρη τη γη
Ελένη Μανιωράκη
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
9 Φεβρουαρίου 2020
Ο Νίκος Παζαίτης απήγγειλε το ποιήμα για την Υπατία της Ελένης Μανιωράκη, στην εκδήλωση μνήμης και τιμής για την Υπατία που έγινε απο τον Πολιτιστικό Συλλογο ''Προμηθέας Πυρφόρος''
2 σχόλια:
Πολύ ωραίο τέλειο ποιημα
σ`ευχαριστω φίλε !
Δημοσίευση σχολίου