ΕΝΑ ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ ΤΗΣ ΔΕΣΠΟΙΝΑΣ ΤΖΑΝΗ, ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ, '' Ένα λουλούδι στον Αχυρωνα''

Θα το βρειτε:
Στην Ροδο στο βιβλιοπωλείο ΚΑΡΑΒΑΚΙ.
Ηράκλειο Κρήτης στο βιβλιοπωλείο ΛΕΞΗΣ
Κέρκυρα στο βιβλιοπωλείο ΜΟΥΣΤΑΚΗ
Αθηνα Οναρ Ζωοδόχου. Πηγής. 24 και ηλεκτρονικά στο ebooks.gr
Θεσσαλονίκη στο βιβλιοπωλείο Μαλλιαρη παιδεία στην οδος Ερμού

 ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΤΖΑΝΝΗ  Δεσποινα Τζαννη συγραφεας.

 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΗΣ 2013
ΛΕΣΒΟΣ, Η ΒΑΣΙΛΙΣΣΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟ- Στο Δημοτικό Θέατρο Μυτιλήνης, πραγματοποιήθηκε η παρουσίαση του βιβλίου «Λέσβος, η βασίλισσα του Αιγαίου» της Δέσποινας Τζαννή.
- Αρχικά η συγγραφέας αναφέρθηκε στην αγάπη που έτρεφε από παιδί ακόμα για το νησί,
- σε όλα αυτά που αποκόμισε από τους γονείς της,
- κυρίως τις βασικές αρχές πατρίς, θρησκεία, οικογένεια και στη μεγάλη αγάπη τους για το νησί.
- Το βιβλίο ξεκίνησε να το γράφει 7 χρόνια πριν, με τη βοήθεια του Παναγιώτη Παρασκευαϊδη.
- Εμπνεύστηκε από τις αναμνήσεις των παιδικών της χρόνων, το Διαδίκτυο και τον Βαγγέλη Γιοσκά, που της αφηγήθηκε όσα γνώριζε για το νησί.
- Ακολούθως, αναφέρθηκε στο πώς κάθε τόπος πήρε το όνομά του, στην ιστορία της Μυτιλήνης, στην απελευθέρωση του νησιού, στους Πύργους της Θερμής απ όπου και κατάγεται ο πατέρας της και στα ονόματα των πόλεων - κωμοπόλεων της Λέσβου.
- «Η συγγραφή αυτού του βιβλίου μου δίδαξε πολλά, τα οποία δεν ήξερα. Όλη αυτή η διαδικασία μ έκανε να αγαπήσω το νησί μας όσο ποτέ», επισήμανε η Δέσποινα Τζαννή.
Μ. Κωνσταντινίδου

 ----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

 ΕΓΙΝΕ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣΟΥ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ [ΗΡΩΙΔΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ]
ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΑΝ ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΠΟΣΟΣΤΟ ΑΝΤΡΙΚΟ.
ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΘΑΥΜΑΣΙΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΓΙΑΤΙ ΚΟΥΒΕΝΤΙΑΣΤΗΚΕ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ.
ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΜΕ ΤΙΜΗΣΑΝΕ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ

Δεσποινα Τζαννη συγραφεας

 

Αποσπασμα απο ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ
ΗΡΩΙΔΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
Η μάνα της την ζάλιζε να παντρευτεί ήθελε την κόρη της να την δει αποκαταστημένη, να έχει το δικό της σπιτικό.
Η Μπέτα όσο άκουγε γάμο, ένιωθε σαν να την έστελναν στα κάτεργα.
Από την μεριά της η μητέρα της είχε δίκαιο, στα δικά της χρόνια οι κοπέλες έβλεπαν τον γάμο αποκατάσταση.
Στην παρέα μας τότε ήρθε ένα όμορφο μελαχρινό παλικάρι, σοβαρό με λίγα λόγια που την πολιορκούσε στενά την Μπέτα.
Μέχρι το σημείο να ανοίξουν το δικό τους σπιτικό.
Η Μπέτα στην αρχή τον έβλεπε φιλικά όμως εκείνος με τον τρόπο του, την έκανε να αλλάζει άποψη, τον έβλεπε πιο σοβαρά.
Και τότε είπε το μεγάλο ΝΑΙ για ένα καινούργιο ξεκίνημα της ζωή της.


Όμορφο η άσχημο θα το γνωρίσουμε στο μέλλον.
Όμως δεν είχε εκείνη την χαρά που έχουμε όλες οι κοπέλες, το γέλιο της άρχισε σιγά-σιγά να σβήνει.
Μόνο ένα αχνό χαμόγελο έβγαζε από τα χείλια της σαν μια μάσκα.
Αν μιλούσαμε για τον γάμο της, εκείνο το αγγελικό πρόσωπο σκυθρώπιαζε με πανικό.
Όταν ετοιμαζότανε το νυφικό σπίτι της, δεν ήθελε κανέναν κοντά της, όλα μόνη της τα έφτιαξε.
Όλες οι φίλες και εγώ μαζί, αναρωτιόμασταν γιατί εκείνη η παραξενιά; γιατί δεν θέλει να μοιραστεί μαζί μας αυτό το χαρμόσημο γεγονός της ζωή της.
Σε λίγους μήνες έγινε ο γάμος έπρεπε να προλάβει τους 6 μήνες ζωής της μητέρας της.
Η εκκλησία που παντρεύτηκε η Μπέτα.
Φόρεσε η Μπέτα τα άσπρα, όταν ανέβαινε τα σκαλοπάτια της εκκλησίας ένα επιφώνημα θαυμασμού ακούστηκε, όλοι μας μείναμε με το στόμα ανοιχτό με την τόση ομορφιά.
Σαν μια οπτασία που σε θαμπώνει βλέπαμε στο πέρασμα της, η μία αληθινή κούκλα.
Ότι και να ήτανε εκείνη η ομορφιά δεν περιγράφεται με λόγια.
Την ώρα του μυστηρίου πάω κοντά της.
-Ψιθυριστά την λέω είσαι η πιο ωραία νύφη που υπάρχει.
Ένα αμήχανο χαμόγελο ήρθε στα όμορφα σαρκώδη χείλια της και το βλέμμα της εκείνη την ώρα είχε μια μελαγχολία.
-Αδελφούλα μου σήμερα μπήκα σε έναν φούρνο που θα καίγομαι σαν να είμαι στην κόλαση, θα περάσω πολλά, ίσως τα πάθει του χριστού θα είναι μηδαμινά μπρος τα δικά μου.
-Όλα καλά θα πάνε μην φοβάσαι, γιατί τόσο πανικός;
-Δεν φοβάμαι ξέρω τι με περιμένει.
[Τότε κατάλαβα γιατί δεν μοιράστηκε μαζί μας αυτό το χαρούμενο γεγονός της ζωή της].
Εκεί σταματήσαμε την ψιλοκουβεντούλα μας γιατί
ο πάτερ μας κοιτούσε.



Δεσποινα Τζαννη συγραφεας

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ο αναγνώστης ξεναγείται στα χωριά της Λέσβου. Ένα από αυτά είναι το Ακράσι.

Το Ακράσι Λέσβου της Δέσποινας Τζαννή.
Από το βιβλίο της «Λέσβος, η βασίλισσα του Αιγαίου»
Είναι χτισμένο πάνω σ’ έναν μικρό λόφο.
Η οικοδόμηση αρχίζει από τους πρόποδες και φθάνει μέχρι την κορυφή. Έχει υψόμετρο 340μ. Το κλίμα είναι εύκρατο και υγιεινό. Υγρασία έχει που βρίσκεται σε κοντινή απόσταση. Το έδαφος είναι πετρώδες, ανώμαλο με απότομες πλαγιές και
χαράδρες. Δεν υπάρχει καθόλου πεδινό ούτε χέρσο μέρος εκτός από την Περιφέρεια Τζίγκλου, όπου κι αυτή είναι περιορισμένης
έκτασης.
Βουνά έχει τον θεόρατο
Πριώνα με τον ομώνυμο ποταμό και το Πρινοβούνι.
Το Ακράσι χρονολογείται από το 1816. Υπάρχουν μέχρι τώρα στοιχεία για παλαιότερο οικισμό και ίχνη ενός ελαιόμυλου. Οι μυλόπετρες που άλεθαν τις ελιές βρίσκονται ακόμα εκεί (περιοχή Πριόνας).
Πρωτοκατοικήθηκε στις αρχές του 19ου αιώνα από την οικογένεια Σωτήρχου.
Λέγεται ότι έχει πάρει το όνομά του από τη φράση Άκρα Σιών που σημαίνει απόλυτη σιωπή, χαρακτηριστικό της περιοχής όπου έχει χτιστεί. Επειδή είναι ύψωμα, πηγές δεν έχει πολλές.
Η μεγαλύτερη πηγή είναι η Κάτω-Βρύση, η οποία υπήρξε και αφορμή να ιδρυθεί το χωριό εκεί.
Στις αγροτικές περιοχές υπάρχουν τρεις βρύσες. Στη Χλιάβρυση, στο Ασκάμηνα και στον Ταξιάρχη στην Κάτω-Τζίγκλου. Υπήρχαν ακόμα βρύσες στους Αγίους Αποστόλους της Τζίγκλου.
Τα Πηγάδια, που πριν αρκετά χρόνια έχουν ξεραθεί και τα δύο.
Είναι φημισμένο το κρασί που παρήγαγε το Ακράσι.
Σήμερα σώζεται στους Αγίους Αποστόλους το μισό πέτρινο πατητήρι κρασιού.
Στην περιοχή του Αγίου Αντωνίου υπάρχουν αρχαία ευρήματα.
Τα παλιά σπίτια από τα λίγα παλιά που
υπάρχουν στο χωριό τα οποία στη σκεπή τους δεν έχουν κεραμίδια αλλά άσπρο χώμα.
Επίσης υπάρχουν «νταμάρια» από γκρίζα πέτρα και από ασβεστόλιθο, καθώς επίσης και για το λατομείο στο χώμα, που είναι από τα ωραιότερα της Λέσβου.
Όλη η περιοχή του Ακρασίου στην πρώτη της μορφή ήταν καλυμμένη από πυκνά δάση, τα οποία οι φιλόπονοι κάτοικοι τα ξερίζωσαν και στη θέση τους φύτεψαν ελιές. Οι μόνιμοι κάτοικοί του είναι
περίπου 250.
Ο πληθυσμός πριν 60-70 χρόνια την γύρω περιοχή αποψίλωσαν οι κάτοικοι και επειδή είναι πεδινό μέρος το έσπερναν αρκετά χρόνια σιτάρι ή κριθάρι. Εδώ και τριάντα χρόνια έχει εγκαταλειφθεί, η σπορά επανήλθε στην πρώτη φυσική της μορφή η περιοχή.
Οι κάτοικοι ασχολούνται αποκλειστικά με τη μονοκαλλιέργεια της ελιάς. Παράγει επίσης λίγα απίδια, σύκα, σταφύλια, όσπρια, κηπουρικά, που φτάνουν μόνο για τις ανάγκες της οικογένειας. Κτηνοτροφία έχει ελάχιστη γιατί δεν υπάρχουν πολλοί βοσκότοποι.
Οι ωραιότερες τοποθεσίες είναι η Τζίγκλου και τα Πηγάδια. Πετρώματα έχει αξιόλογα. Το 1988ανακαλύφθηκαν σπάνια απολιθωμένα δέντρα (φοίνικες).
Ως επίνειο έχει την παραλία της Δρότας.



Δεσποινα Τζαννη συγραφεας

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ο ΚΑΣΤΑΝΑΣ
Καθως ξεφυλιζα το οικογενειακο αλπουμ ειδα και μια ξεθωριασμενη απο το περασμα του χρονου φωτογραφια. Τον εικονιζε καθισμενο καμαρωτο κοντα στη φουφου να ψηνει τα καστανα στο ποστο του στο λιμανι. Σαν χειμαρος ξεκιναν απ' τα βαθη της μνημης καποιες ξεχασμενες παιδικες αναμνησεις για εκεινον τον ανθρωπο, που τοσο αγαπουσα.
Ειχε γεννηθει και μεγαλωσε στην Συκουντα, στα 19 χρονια εστεισε ενα καφενειο στα σημερινα Τσαμακια [ παλια ονομαζοτανε το νησακι] στα 21του τον καλεσε η Αμερικη και γυρισε πισω για την ελευθερωσει του νησιου. Ο κυρ. Αντωνης ηταν περηφανος καλοσυνατος ανθρωπος. Φωνακλας γλεντζες και πρωτος στο τραγουδι. Και η δουλεια δουλεια. Οποια και να ητανε Καφετζης, μικροπωλητης, Καστανας τον χειμωνα, παγωτατζης το καλοκαιρι. Με το διωγμο του 22 ηρθε μια προσφυγοπουλα κι η μετεπειτα συντροφος του η Δεσποινα Σαραντιδου, απ' την Προυσα. Εζησε μαζι της πολλα χρονια και εκαναν 4 παιδια, που αγωνιστηκαν σκληρα να τα θρεψουν.
Το καλοκαιρι συντηρουσε την οικογενεια του με το καφενεδακι, αφου ο κοσμος πηγαινε να κανει το θαλασσινο του μπανιο και το βραδυ την βολτα τους να απολαυσουν το ουζακι που ο κυρ. Αντωνης που σερβιριζε.
Ο χειμωνας ομως ηταν σκληρος, γιτι κανενας δεν πηγαινε στα Τσαμακια. Μοναχα οι γλαροι μαζευονταν στα βραχια της ακρογιαλιας και κανενα αδεσποτο σκυλι περναγε απο εκει.
Ετσι ο παππους με το χαραμα της ανατολης επαιρνε εναν νταβα και πηγαινε στο μουραγιο να πουλησει στραγαλια και κουλουρια. Το βραδυ εκανε τον καστανα. Το ποστο του ηταν απεναντι απ' το παλιο Λιμεναρχειο. Ο εξοπλισμος του ηταν μια φουφου, δυο καρεκλες κι ενα σακκι με καστανα. Ας φυσουσε ο κρυος αερας, ας χτυπουσαν τα κυμματα στον μολο του λιμανιου, αυτος εκει στην θεση του απο τις απογευματινες ωρες μεχρι αργα το βραδυ. Τυλιγοταν με το πανωφορι του, φοραγε τον σκουφο του στο κεφαλι και προσπαθουσε να ζεσταθει απ' την φουφου. Οι διαβατες οταν φυσουσε ο παγωμενος χειμωνιατικος αερας προσπερνουσανε βιαστικοι, τραβουσαν κατα της Κολωνες και γρηγορα χωνοταν στην Αγορα, να προφυλαχτουν απ' το κρυο. Τοτε ο καστανας εμενε μονος κι αδικα περιμενε καποιον διαβατη να σταματησει και να ψωνισει ενα χωνακι καστανα. Επιανε το κι αυτος το τραγουδι, να ξεπερνα την μοναξια του. Σαν βραδιαζε για καλα και κανενας δεν φαινοταν μαζευε τα μπαγαζια του κι απογοητευμενος απ' την μηδενικη εισπραξη εκεινης της ημερας γυριζε στο φτωχικο του. Το αυριανο καρβελι δεν ειχε εξασφαλιστει. Σαν περναγε ομως το κατωφλι του σπιτιου του φοραγε ενα χαμογελο αισιοδοξιας στα χειλη καθονανε κοντα του τα παιδια του και αρχιζε να διηγειται παλιες ιστοριες, που εζησε. Μετα επιανε το τραγουδι και στηνοταν ενα προχειρο κι αυθορμητο γλεντι με τα παιδια του. Αυριο ξημερωνει αλλη μερα και θα ηταν καλυτερη απ' την σημερινη. Στην δεκαετια του 60 ηταν 80 χρονων κι η δουλεια του εξακολουθουσε ναναι η ιδια, Τα καστανα στο λιμανι. Τα παιδια του ειχαν μεγαλωσει, αλλ'αυτος ηθελε να νιωθει χρησιμος. Ελεγε πως ο ανθρωπος αν παυει να δουλευει παυει να υπαρχει. Το 68 σταματησε να κανει τον καστανα.Καθοταν στο καφενε κι εφταχνε τον κηπο ενα γυρο του. Για φραχτη ειχε κατι μεγαλες αγκαθουρες, που ακομα υπαρχουν στην θεση εκεινη. Τοτε οι λιγοι πελατες ηταν παλιοι φιλοι του παππου και κοντα του εβρησκαν τις παλιες συνηθειες. Τραγουδια της εποχης τους, καραφακι με μεζε κατω απο τα πευκα και αναμνησεις μιας ζωης που περασε, αλλα εξακολουθουσε να τους ζει. Σαν συφουνας ομως την ανοιξη το 1972 περασε μια διαταγη της εξουσιας και τα εκανε ολα σκοποχωρι. Ας χιλιοπαρακαλουθσε ο γερο - Κλωναριδης να λυπηθουν τον κοπο και την ζωη του μεσα σ' αυτο το καφενεδακι. Ηταν διαταγη για τον τουρισμο, που επρεπε να αναπτυχθει, να χαλασουν τα παραδοσιακα καφενεδακια. Ποσο δυσκολο ηταν για τον Κλωναριδη ν' αφγσει αυτο το μερος που εζησε τοσα χρονια αναπνευοντας την αλμυρα της θαλασσας και το αρωμα των πευκων. Απο το ξεριζωμα του σπιτικου του μετα απο λιγες βδομαδες ο παππους κυρ. Αντωνης Καντζος [ Κλωναριδη] Κοπηκε το νημα της ζωης του.



Δεσποινα Τζαννη συγραφεας

 

ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΤΖΑΝΝΗ

Α΄ ΕΠΑΙΝΟΣ στο διήγημα «Το μέτρημα της ζωής» με το ψευδώνυμο «Ντέππη» και ανήκει στην κα Δέσποινα Τζαννή
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Στις 8 Νοεμβριου το νησι η Λεσβος γιορταζει την ελευθερωση της απο την Τουρκικη σκλαβια.
Ενα αποσπασμα απο το βιβλιο μου ΛΕΣΒΟΣ Η ΒΑΣΣΙΛΙΣΣΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ οταν το νησι επεσε στα χερια των Τουρκων.
Το 1462 Μ.Χ ο Μωάμεθ ο Πορθητής, μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης, με ισχυρή ναυτική δύναμη πολεμά την Μυτιλήνη για 16 ημέρες.
Αυτή προβάλει αντίσταση αλλά στο τέλος παραδίνεται. Κατά την διάρκεια της Τουρκοκρατίας, το νησί δέχεται επιδρομές από Ενετούς, Γάλλους, Ιωαννίτες, Ιππότες της Ρόδου, Σαρακηνούς.
Κατά τον 18ο - 19ο αιώνα το νησί δέχεται επιδρομές από Ψαριανούς που λεηλάτησαν το Πλωμάρι το 1770 και την Πλαγιά το 1773.
Η οικονομία του νησιού βασιζόταν στην παραγωγή Λαδιού και σαπουνιού.
Το εμπόριο σε άμεση σχέση με το λάδι αναπτύσσεται και αυτό.
Έτσι μεγάλα καράβια καταπλέουν στα λιμάνια του νησιού για να φορτώσουν λάδι και σαπούνι.
Μετά την υπογραφή της Συνθήκης του Κιουτσούκ Καϊναρτζή 1774 διαμορφώνονται νέες συνθήκες για την οικονομική άνοδο των υπό οθωμανική κυριαρχία ελληνικών χωρών, ιδιαίτερα δε των νησιών του Αρχιπελάγους.
Απελευθέρωση των εξαγωγών, σύνδεση με τις ξένες αγορές, συσσώρευση κερδών και συνακόλουθος μετασχηματισμός της κοινωνίας δίνουν το στίγμα της νέας εποχής.
Στο πλαίσιο αυτό τοποθετούνται και οι εξελίξεις στη Λέσβο.
Στην αυγή του 19ου αιώνα και μετά την πρόσκαιρη αστάθεια που προκάλεσε στο νησί ο αντίκτυπος των
γεγονότων της Ελληνικής Επανάστασης, η Λέσβος ολόκληρη είναι έτοιμη να εισέλθει σε μια περίοδο ανεπανάληπτης ακμής.
Σταδιακά ως το τέλος του αιώνα, η ελαιοκομία θα κυριαρχήσει στο αγροτικό τοπίο του νησιού.
Στα μετέπειτα χρόνια το λάδι θα αποτελέσει το κύριο εισόδημα των κατοίκων της.
Πρώτη κίνηση για επανάσταση εναντία στους Τούρκους έγινε το 1817 η οποία απέτυχε ενώ και το 1821 απέτυχε η εξέγερση.
Έτσι Χίος και Μυτιλήνη παρέμειναν στα χέρια των Τούρκων.
Το 1822 έγινε προσπάθεια να ξεσηκωθεί η Λέσβος για επανάσταση αλλά η σφαγή στην Χίο ήταν αφορμή να εγκαταλείψουν την προσπάθεια.
Το 1839 με το διάταγμα του Ροδόκηπου και του Χατιττ-ι Χουμαγιούν η οικονομία του νησιού ανοίγεται στην διεθνή αγορά.
Από το 1856 με το εμπόριο του λαδιού και του σαπουνιού. Της 23ης Φεβρουαρίου 1867 ο ισοπε-δωτικός σεισμός που θεωρήθηκε ως φορέας καταστ-ροφής.
Η Πέτρα ανήκει στους οικισμούς της κεντροανατολικής περιφέρειας του νησιού, που επλήγησαν ιδιαίτερα από τη μανία του Εγκέλαδου.
Ο δεύτερος μεγάλος σεισμός του 19ου αιώνα, τη νύχτα της 13ης προς 14ης Οκτωβρίου 1.889 έπληξε ιδιαίτερα το δυτικό τμήμα του νησιού, εκείνο δηλαδή που η δόνηση του 1867 είχε αφήσει σχετικά αλώβητο. Παρόλα αυτά, ζημίες μικρότερης κλίμακας, υπήρξαν και στη Στύψη, Μόλυβο και Πέτρα.

Τα βιβλία μπορείτε να τα αποκτείστε και με αντικαταβολή απευθυνόμενοι στην συγγραφέα


ΔΈΣΠΟΙΝΑ ΤΖΑΝΝΗ

Δέσποινα Τζαννη συγγραφέας