245) Διδάγματα από την Ιστορία και το Μύθο

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΝΑΡΚΙΣΣΟΥ

Θα 'χεις πολλές ή λίγες φορές μες στα δάση της Ιερής Ελληνικής Φύσης ή στην ανίερη ανθρωποφάγα τσιμεντένια ζούγκλα περιπλανηθεί μονάχος. Και είναι η αίσθηση της μοναξιάς πολλές φορές λυτρωτική γιατί μπορείς και αντικρύ ζειςκαι ανασκαύεις τα βάθη της Ιερής Ελληνικής Ψυχής σου κατά τα κελεύσματα του Απόλλωνος: ΕΑΥΤΟΝ ΓΝΩΝΑΙ και τη ρήση του μεγάλου Σκοτεινού Ίωνα: ειδιζυσάμην ωμεαυτόν. Μα, είναι κίνδυνος μεγάλος σε κείνες τις στιγμές, όπως ο Νάρκισσος να ναρκωθείς και να πέσεις στα βάθη των στάσιμων υδάτων.

Ο Μύθος 

 

Ήταν ο Νάρκισσος, γιος του ποταμίσιου θεού Κηφισσού και της Νύφης Λειριώτης. Νέος όμορφος και δυνατός. Μακριά μαλλιά, δέρμα κατάλευκο και σώμα σμιλεμένο μα τρυφερό καθώς δίχως καθόλου ηρωικός ή πολεμικός να είναι, κυνηγούσε στα δάση και λόγω της εξαιρετικής ομορφιάς του, οι νύμφες τον καταδίωκαν ανάμεσα στα πεύκα και αποζητούσαν τη συντροφιά και ερωτικό σμίξιμο μαζί του. Εκείνος όμως, δεν επέτρεπε σε καμία νύμφη να τον προσεγγίσει και όλες τις έδιωχνε μακριά με την άσχημη και εγωιστική συμπεριφορά του. Ανάμεσα σε αυτές τις νύμφες που ερωτεύθηκαν άκαρπα τον όμορφο νέο, ήταν και η Ηχώ. Η Ηχώ όμως, είχε τιμωρηθεί από την Αρχόντισσα του Ολύμπου, την Ήρα, γιατί με την πολυλογία της την καθυστερούσε και της αποσπούσε την προσοχή τη στιγμή που προσπαθούσε να ξετρυπώσει το Δία που έσμιγε ξανά με κάποια θνητή. Ήταν τιμωρημένη λοιπόν να μην μπορεί να μιλά παρά να επαναλαμβάνει τα τελευταία λόγια του συνομιλητή της! 

Έτσι έβλεπε το Νάρκισσο μα δεν μπορούσε να του μιλήσει. Τον παρακολουθούσε κρυμμένη ανάμεσα στα φυλλώματα των δένδρων να κυνηγά. Ώσπου μια μέρα, ο Νάρκισσος, αντίκρισε στα νερά μιας λίμνης το είδωλο του. Θαμπώθηκε από την ομορφιά του, παράτησε το σκοπό του και βάλθηκε να κοιτάζει συνέχεια το είδωλο του που καθρεπτιζόταν στα στάσιμα νερά της λίμνης. Ερωτεύτηκε τον εαυτό του! Έπεσε στο έδαφος και δε χόρταινε να βλέπει το πρόσωπο του! Προσπαθούσε πολλές φορές να αγγίξει το είδωλό του, να το φιλήσει. Μα, όλες οι προσπάθειές του, ήσαν μάταιες! Και όσο αναφωνούσε και αναστέναζε από τον καημό του, αλίμονο, τιμωρημένος θαρρείς από τις Νύμφες να παιδευτεί σε έρωτα δίχως ανταπόκριση, η Ηχώ, επαναλάμβανε: "Αλίμονο!" 

Μα, μαράζωνε αντικρίζοντας στο είδωλο του, στάσιμος σαν τα νερά της λίμνης, δίχως να νοιάζεται πια για τροφή ώσπου βλέποντας το είδωλο του να ασχημαίνει, και το σώμα του να χάνει το σφρίγος και τους χυμούς του φώναξε:

" Είναι κανείς εδώ;"

και τότε η Ηχώ, ανταπάντησε καταδικασμένη να επαναλαμβάνει συνεχώς μα μονάχα την τελευταία λέξη του συνομιλητή της: "Εδώ, εδώ, εδώ". Και ο δύστυχος Νάρκισσος, έχοντας το μυαλό του ναρκωθεί από τον έρωτα προς το είδωλο του και τη στασιμότητα, νόμισε πως ήταν το είδωλο που απάντησε πίσω από τον υδάτινο καθρέπτη και βούτηξε για να σμίξει με τον έρωτά του, μα με το Θάνατοαγκαλιάστηκε στα υδάτινα βάθη. 

Και στη θέση όπου καθόταν για να αντικρίζει το είδωλό του στην όχθη της λίμνης, οι Θεοί για να λησμονηθεί ο Μύθος του, έκαναν να φυτρώσει ένα λουλούδι που φέρει το όνομά του.

Διδάγματα 

Το μήνυμα του Μύθου είναι σαφές. Σοφόν το σαφές. Ο θλιβερός μύθος του Νάρκισσου αντικατοπτρίζει τα δεινά και το άσχημο τέλος όσων αγαπούν υπέρμετρα τον εαυτούλη τους και μεριμνούν αποκλειστικά για το άτομό τους. Και είναι ο ναρκισσισμός, όπως αποκαλείται τούτη η άσχημη ψυχική ασθένεια, σύνδρομο που πλήττει την νέα εποχή και ειδικά τη νεοελληνική κοινωνία. Πρέπει λοιπόν, να μη μεριμνά κανείς μόνο για τον εαυτό του, αλλά πρέπει να αγωνίζεται για κάτι ανώτερο και αυτό δεν είναι παρά η Πατρίδα. Μα, ο Εθνικιστής έχει να διδαχθεί και να προχωρήσει και σε άλλα διδάγματα πέρα από το προφανές.

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ 

Κατηγορία Μόνιμες Στήλες