Ο ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ ΤΟΥ ΔΕΥΚΑΛΙΩΝΟΣ ΩΣ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟΣ ΤΟΥ ΝΩΕ

 

Λογική Ετύμου

6. Ἑπόμενον θέμα εἶναι ὁ γνωστὸς κατακλυσμὸς τοῦ Νῶε ( < νέω= πλέω). Κάποτε οἱ Ἕλληνες ὅταν ἤθελαν νὰ ἀναφερθοῦν σὲ κάτι τόσον παλαιὸν ποὺ δὲν δύναται ἄνθρωπος νὰ γνωρίζει τὸ πότε ἔγινε, τὸ ἔλεγε «ώγύγιον» ἀπὸ τὸν μυθικὸν βασιλέα Ὤγυγον, κατὰ τὴν βασιλεία τοῦ ὁποίου ἔγινε μεγάλος κατακλυσμὸς, ὅπως ὑποδηλώνει καὶ τὸ ὄνομά του ( Ὤγυγος < ὠγήν = ὠκεανός). Γράφει τὸ Ἐτυμολογικὸν τὸ Μέγα :

«Ὤγυγος, ἀρχαῖος βασιλεὺς Ἀθηναίων, ἀφ’ οὗ καὶ Ὠγύγιαι πύλαι ἐν Θήβαις. Καὶ πᾶν τὸ ἀρχαῖον, ὠγύγιον φασί, διὰ τὸ πολὺ αὐτὸν γενέσθαι ἀρχαιότατον».

( =Ὤγυγος, ἀρχαῖος βασιλεὺς τῶν Ἀθηναίων, ἀπὸ τὸν ὁποῖον καὶ οἱ Ὤγύγιες πύλες στὴν Θῆβα. Καὶ κάθε τὶ τὸ ἀρχαῖον, τὸ λέγουν «ὠγύγιον», λόγῳ τοῦ πολὺ ἀρχαίου καιροῦ ποὺ αὐτὸς ὑπῆρξε).

Σήμερα πολλοὶ χρησιμοποιοῦν τὴν ἰουδαϊκὴ ἐκδοχὴ καὶ ὅταν ἀναφέρονται σὲ κάτι παμπάλαιον, τὸ ἀνάγουν στὴν ἐποχὴ τοῦ Νῶε! Ἀσχέτως ποῦ εἴμαστε ὁ μοναδικὸς λαὸς ποὺ ἔχει διαφυλάξει στὴν ἱστορία του 3 μεγάλους κατακλυσμούς (τοῦ Ὠγύγου, τοῦ Δευκαλίωνος καὶ τοῦ Δαρδάνου), ὅταν ὅλοι οἱ ἄλλοι λαοὶ ἀναφέρονται μόνον σὲ ἕναν.

Σήμερα ἡ ἄποψις ποὺ κυριαρχεῖ σχετικὰ μὲ τὸν ἕναν μόνον ( ! ) κατακλυσμὸν ποὺ μᾶς ἔμαθαν εἶναι πὼς ὁ κόσμος εἶχε φτάσει σὲ ἀκραῖον σημεῖον ἀνηθικότητος, ἀσυδοσίας καὶ ἀμαρτίας, ὥστε ὁ Θεὸς ἐπέφερε κατακλυσμόν ὡς τιμωρία. Ἔτσι συνεβούλευσε τὸν μόνον δίκαιον καὶ εὐσεβῆ, τὸν Νῶε νὰ πάρει τὴν γυναῖκα του καὶ τοὺς τρεῖς υἰούς του, μαζὶ μὲ ἕνα ζεῦγος ἀπὸ κάθε ζῶον καὶ νὰ κατασκευάσει μία κιβωτὸν, ὥστε νὰ σωθοῦν. Ἡ κιβωτὸς λέγεται πὼς βρέθηκε στὴν κορυφὴ τοῦ ὅρους Ἀραράτ. Ἐκεῖ λέγει στὴν «Γένεσιν» (Η’, 10, 11) ὁ Νῶε ἐξαπέστειλε τὴν περιστέρα ἐκ τῆς κιβωτοῦ, ἡ ὁποία ἀνέστρεψεν πρὸς ἐσπέραν καὶ ἡ ὁποία κρατοῦσε στὸ στόμα της φύλλον ἐλαίας.

Καὶ ἀκόμα κι ἄν δὲν ἔχει διδαχθεῖ κανεὶς γιὰ τοὺς τρεῖς κατακλυσμοὺς ποὺ ἀναφέρουν οἱ Ἕλληνες, ἀκόμα καὶ ἄν δὲν ἔχει διδαχθεῖ γιὰ αὐτὸν τοῦ Δευκαλίωνος ποὺ εἶναι σὰν νὰ κόπηκε καὶ νὰ ῥάφτηκε στὶς ἐπιταγὲς τοῦ ἑκάστοτε λαοῦ (ἀναλύεται στὴν συνέχεια), δὲν μπορεῖ νὰ μὴν ἀναρωτηθεῖ πῶς βρέθηκε στὴν κορυφὴ τοῦ ΧΙΟΝΙΣΜΕΝΟΥ ὅρους Ἀραράτ, ὕψους πάνω ἀπὸ ΠΕΝΤΕ ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΑ, ἑλαία, ποὺ ὡς γνωστὸν φύεται μόνον σὲ θερμά, μεσογειακὰ κλίματα καὶ ἀκόμα καὶ ἡ πιὸ ἀνθεκτικὴ ποικιλία δὲν ἀντέχει οὔτε κὰν σὲ ὑψόμετρα ποὺ πλησιάζουν τὸ ἕνα χιλιόμετρο!

Ὁ Πλούταρχος στὸν «Βίον τοῦ Ἀλεξάνδρου», (57) γράφει πὼς στὰ μέρη ἐκεῖνα δὲν ὑπάρχει ἐλαία:

«καὶ ταῦτα τῆς χώρας μηδ’ ἐλαίας φερούσης».

Καὶ πῶς νὰ φυτρώνει, ἀφοῦ τὸ ὅτι ἡ ἐλαία χρειάζεται ἁλέα ( =θερμότητα ἡλίου) τὸ λέει καὶ τὸ ὄνομά της· ἁλέα/ εἴλη > ἐλάα > ἐλαία ( «ἐν θερμοῖς τόποις γὰρ χαίρει ἡ ἐλαία», Μέγα Ἐτυμολογικόν) !

Ὡς πρὸς τὸν δεύτερον (κατὰ ἄλλους τρίτον) σὲ σειρὰ κατακλυσμὸν τῶν Ἑλλήνων, αὐτὸν τοῦ Δευκαλίωνος, ἡ σπουδαία φιλόλογος Ἄννα Τζιροπούλου-Εὐσταθίου στὴν «Καταστροφὴ τῶν ἑλληνικῶν βιβλιοθηκῶν» ἔχει συνοψίσει κάποια ἀπὸ τὰ πάμπολλα ἐδάφια τῆς ἀρχαίας μας βιβλιογραφίας ποὺ ἀναφέρονται σὲ αὐτόν. Γράφει λοιπὸν :

«Ὁ κατακλυσμὸς τοῦ Δευκαλίωνος καὶ ἡ σωτηρία αὐτοῦ καὶ τῆς οἰκογενείας του, καθὼς καὶ ὡρισμένων ζώων, ἐντὸς λάρνακος, ἐπαναλαμβάνεται στὴν ἱστορία τοῦ κατακλυσμοῦ τοῦ Νῶε.

Ὁ Ἀθανάσιος Σταγειρίτης, στὴν «Ὠγυγία‐Ἀρχαιολογία» ( «Περὶ τοῦ Δευκαλίωνος καὶ τῶν ἀπογόνων αὐτοῦ», 277), ἀφηγεῖται συνοπτικῶς τὰ τοῦ Δευκαλίωνος στηριζόμενος βιβλιογραφικῶς εἰς τοὺς ἐναπομείναντας ἐκ τῶν Ἑλλήνων καὶ Λατίνων συγγραφέων ποὺ ἔχουν γράψει περὶ τοῦ τρίτου Κατακλυσμοῦ, παραθέτων ἐπακριβῶς Ἔργα, Κεφάλαια καὶ ἐδάφια…

Παραθέτομεν μέρος τῆς κυρίας ἀναφορᾶς του:

«Ἐπειδὴ οἱ ἀπόγονοι τῶν Τιτάνων ἦσαν ἀσεβεῖς, ἀπεφάσισεν ὁ Ζεύς, νὰ ἐξολοθρεύσῃ τὸ γένος τοῦτο, κατὰ τὴν μυθολογίαν. Μαθὼν δὲ τοῦτο ὁ Προμηθεύς, εἶπε πρὸς τὸν Δευκαλίωνα πῶς νὰ σωθῇ αὐτὸς καὶ ἡ γυνὴ αὐτοῦ, ἐπειδὴ ἦσαν εὐσεβεῖς καὶ δίκαιοι. Γυναῖκα δὲ εἶχε τὴν Πύῤῥαν θυγατέρα τοῦ Προμηθέως. Ὅθεν κατασκευάσας πλοῖον, ἐκλείσθη ἐν αὐτῷ μὲ τὴν Πύῤῥαν. Μετὰ δὲ ταῦτα ἔβρεξεν ὁ Ζεὺς ῥαγδαίως, καὶ ἔπνιξε τὰ περισσότερα μέρη τῆς Ἑλλάδος μετὰ πάντων τῶν ζώων καὶ ἀνθρώπων, ἐκτὸς ὀλίγων τινῶν, οἵτινες προφθάσαντες ἔφυγον εἰς τὰ ὑψηλὰ ὄρη. Ὁ δὲ Δευκαλίων περιπλέων ἐννέα ἡμερονύκτια ἐπὶ τὰ ὕδατα, ἐξῆλθεν εἰς τὸν Ἄθωνα, ἢ εἰς τὴν Δωδώνην, ἢ κατὰ τὴν κοινὴν γνώμην εἰς τὸν Παρνασσόν, καὶ ἐθυσίασεν εἰς τὸν Φύξιον Δία. Ὁ δὲ Ζεὺς ὁρῶν τὴν τοσαύτην εὐσέβειαν, ἔπεμψε τὸν Ἑρμῆν, νὰ εἰπῇ πρὸς αὐτόν, ἵνα ζητήσῃ ὅ,τι θέλει, καὶ ἐζήτησεν ἀνθρώπους...».

Ὁ Ἀπολλόδωρος στὴν «Βιβλιοθήκη» του (Γ΄, VIII, 2) ἀναφέρει ἐπακριβῶς ὅτι ὁ κατακλυσμὸς τοῦ Δευκαλίωνος συνέβη ἐπὶ Νυκτίμου, ἐγγονοῦ τοῦ Πελασγοῦ. Ἀρχαιοτάτη ἐποχή.

Πελασγός: «υἱὸς Διὸς καὶ Νιόβης, αὐτόχθων».

«Νυκτίμου δὲ τὴν βασιλείαν παραλαβόντος, ὁ ἐπὶ Δευκαλίωνος κατακλυσμὸς ἐγένετο. Τοῦτον ἔνιοι διὰ τὴν τῶν Λυκάονος ( =βασιλεὺς τῆς Ἀρκαδίας, κεραυνωθεὶς λόγω τῶν ἀνομιῶν του) παίδων δυσσέβειαν εἶπον γεγενῆσθαι...».

( = ὁ κατακλυσμὸς τοῦ Δευκαλίωνος ἔγινε, ἀφ’ ὅτου ὅ Νύκτιμος παρέλαβε τὴν βασιλείαν. Αὐτὸν -τὸν κατακλυσμόν- κάποιοι εἶπαν ὅτι ἔγινε λόγῳ τῆς δυσσεβείας τῶν παίδων τοῦ Λυκάονος).

...Τὴν ἴδια ἐκείνη ἐποχὴ στὴν Ἀθῆνα ἐβασίλευε ὁ υἱὸς τοῦ Κέκροπος, Κραναός. (Ἐκ τοῦ Κέκροπος ἡ Ἀττικὴ ὠνομάζετο Κεκροπία. Ἀργότερα ἦλθε ἡ Ἀθηνᾶ καὶ τῆς ἐχάρισε τὸ ὄνομά της).

«Κέκροψ αὐτόχθων... τὴν γῆν πρότερον λεγομένην Ἀκτήν, ἀφ’ ἑαυτοῦ Κεκροπίαν ὠνόμασεν ( = τὴν γῆν ποὺ προηγουμένως ἐλέγετο Ἀκτή, ἀπὸ τὸν ἴδιον Κεκροπίαν ὠνόμασε)... Κέκροπος δὲ ἀποθανόντος, Κραναὸς ἐβασίλευσεν, αὐτόχθων ὤν, ἐφ’ οὗ λέγεται τὸν ἐπὶ Δευκαλίωνος κατακλυσμὸν γενέσθαι ( =ὅταν πέθανε ὁ Κέκροψ, ὁ Κραναὸς ἐβασίλευσε, ὄντας αὐτόχθων, κατὰ τὴν βασιλείαν τοῦ ὁποίου λέγεται πὼς ἐγένετο ὁ κατακλυσμὸς τοῦ Δευκαλίωνος)... Καὶ τὴν χώραν Κραναὸς Ἀτθίδα προσηγόρευσε ( =Καὶ τὴν χώρα ὁ Κραναὸς Ἀτθίδα ὠνόμασε)...» (Γ΄ 14.15)

...Καὶ ἀφηγεῖται τὰ περὶ Κατακλυσμοῦ (Α’, 7)...

«Προμηθέως δέ, παῖς Δευκαλίων ἐγένετο... γαμεῖ Πύρραν ( =σύζυγόν του εἶχε τὴν Πύρρα)... Ἐπεὶ δὲ ἀφανίσαι Ζεὺς τὸ χαλκοῦν γένος ἠθέλησε...Δευκαλίων τεκτηνάμενος λάρνακα, καὶ τὰ ἐπιτήδεια ἐνθέμενος, εἰς ταύτην μετὰ Πύρρας εἰσέβη. Ζεὺς δὲ πολὺν ὑετὸν ( =ὁρμητικὴν βροχὴν) ἀπ’ οὐρανοῦ χέας, τὰ πλεῖστα μέρη τῆς Ἑλλάδος κατέκλυσεν, ὥστε διαφθαρῆναι πάντας ἀνθρώπους, ὀλίγων χωρίς ( =ἐκτὸς ὀλίγων), οἳ συνέφυγον εἰς τὰ πλησίον ὑψηλὰ ὄρη. Τότε δὲ καὶ τὰ κατὰ Θεσσαλίαν ὄρη διέστη (καὶ επειδὴ διέστησαν, χωρίστηκαν, ἔγινε τομὴ στὰ θεσσαλικὰ ὄρη ἀπὸ τότε ὠνομάσθηκαν Τέμπη < τέμνω). Δευκαλίων δέ, ἐν τῇ λάρνακι διὰ τῆς θαλάσσης φερόμενος ἐπὶ ἡμέρας ἐννέα καὶ νύκτας τὰς ἴσας, τῷ Παρνασσῷ προσίσχει ( =προσεγγίζει). Καὶ ἐκεῖ τῶν ὄμβρων παῦλαν λαβόντων, ἐκβὰς (=ἐξελθὼν) θύει Διὶ φυξίῳ (=προσφέρει εὐχαριστήριον θυσίαν εἰς τὸν Δία, ὁ ὁποῖος τὸν ἐβοήθησε νὰ ξεφύγη)».

( =Υἰὸς τοῦ Προμηθέως ἦταν ὁ Δευκαλίων…σύζυγόν του εἶχε τὴν Πύρρα…ἐπειδὴ ὁ Ζεὺς θέλησε νὰ ἀφανίσει τὸ χάλκινον γένος…ὁ Δευκαλίων κατεσκεύασε μία λάρνακα καὶ ἔβαλε μέσα της τὰ ἀπαραίτητα καὶ σὲ αὐτὴν εἰσέβη μὲ τὴν Πύρρα. Ὁ Ζεὺς ἔχυσε πολλὴ καὶ ὁρμητικὴ βροχὴ ἀπὸ τὸν οὐρανόν καὶ τὰ περισσότερα μέρη τῆς Ἑλλάδος κατέκλυσε, ὥστε σκοτώθηκαν ἅπαντες οἱ ἄνθρωποι, ἐκτὸς ὀλίγων, οἱ ὁποῖοι κατέφυγαν στὰ πλησίον τους ὑψηλὰ ὄρη. Τότε καὶ τὰ ὄρη ποὺ βρίσκονται στὴν Θεσσαλία διαχωρίστηκαν (ἐννοεῖ τὰ Τέμπη < τέμνω). Ὁ Δευκαλίων -ποὺ βρισκόταν- μέσα στὴν λάρνακα, ἀφοῦ φέρεται/ πηγαινοέρχεται μέσα στὴν θάλασσα ἐπὶ ἐννέα μέρες καὶ νύκτες, προσεγγίζει τὸν Παρνασσόν. Καὶ ἐκεῖ ἔλαβε τέλος ὁ ὄμβρος, καὶ ἀφοῦ ἐξῆλθε -τῆς λάρνακος- προσφέρει εὐχαριστήριον θυσίαν στὸν Φύξιον Δία).

Ο Ζεὺς ἐξετίμησε τὴν εὐσεβῆ εὐγνωμοσύνη τοῦ Δευκαλίωνος καὶ ἀπέστειλε τὸν ἄγγελο Ἑρμῆ γιὰ νὰ τοῦ πῆ ὅτι μπορεῖ, ὡς ἀνταμοιβήν, νὰ ζητήση ὅ,τι ἐπιθυμεῖ.

«Ζεὺς δὲ πέμψας ( =στέλνοντας) Ἑρμῆν πρὸς αὐτὸν, ἐπέτρεψεν αἱρεῖσθαι (=νὰ διαλέξη καὶ νὰ ζητήση) ὅ,τι βούλεται. Ὁ δὲ αἱρεῖται ( =ἐπέλεξε) ἀνθρώπους αὐτῷ γενέσθαι. Καὶ Διὸς εἰπόντος, ὑπὲρ κεφαλῆς ἔβαλλεν αἴρων λίθους.

Προχωρώντας ἐσήκωνε λιθάρια, «λᾶες» καὶ τὰ ἔρριχνε πίσω του. Καὶ οὓς ‐λίθους‐ ἔβαλε ( =ἔρριξε) ὁ Δευκαλίων, ἄνδρες ἐγένοντο. Οὓς ( =ὅσους) δὲ Πύρρα, γυναῖκες ‐ἐγένοντο‐. Ὅθεν καὶ λαοὶ μεταφορικῶς ὠνομάσθησαν, ἀπὸ τοῦ λᾶας, λίθος».

Δηλαδή, ἐπειδὴ ὁ λίθος ὀνομάζεται λᾶας, μέχρι σήμερα ὀνομαζόμεθα «ἑλληνικὸς λαός».

…Τὸ ἴδιο ἀφηγεῖται ποιητικὰ ὁ Πίνδαρος:

«...Πύρρα Δευκαλίων τε Παρνασσοῦ καταβάντε...ἄτερ εὐνᾶς ὁμόδαμον κτισσάσθαν λίθινον γόνον· λαοὶ δ’ ὀνύμασθεν»

( =Ο Δευκαλίων καὶ ἡ Πύρρα, ἀπ’ τὸν Παρνασσό σὰν ἦρθαν...χωρὶς ν’ ἀγκαλιαστοῦνε, πέτρινο γεννῆσαν πλῆθος, καὶ λαοὶ ἐδῶθε πῆραν τ’ ὄνομά τους ἀπὸ τούτους), ἀπόδοσις Β. Τάσου.

Τὸ δὲ Έτυμολογικὸν τὸ Μέγα, παραθέτει καὶ τὴν ἐτυμολογίαν τοῦ ὄρους Παρνασσός.

«Παρνασσός, ὄρος ἐστὶ Δελφῶν, ἀπὸ Παρνασοῦ ἐγχωρίου ἥρωος. Ἄνδρων δέ φησιν ἐπειδὴ προσώρμισεν ἡ λάρναξ ( =κιβωτός) τοῦ Δευκαλίωνος καὶ τὸ μὲν πρότερον Λαρνησσὸς ἐκαλεῖτο. Ὕστερον δὲ κατ’ ἐναλλαγὴν τοῦ λ εἰς π, Παρνασσός».

Ἂς ἀκούσουμε καὶ τὸν Λουκιανό, τὸν «μόνιμο» θαμῶνα καὶ τρόφιμο τῆς βιβλιοθήκης τῆς Ἀντιοχείας, πρὶν τῆν κάψουν καὶ αὐτήν. Γράφει λοιπὸν ὁ Λουκιανὸς εἰς τὸ ἔργον του «Περὶ τῆς Συρίης θεοῦ» (ὅπου ἀποδεικνύει πὼς ἡ θεὰ ποὺ λατρεύουν στὴν Συρία, δὲν εἶναι ἄλλη ἀπὸ τὴν Ἥρα), εἰς ἐκτενῆ ἀναφορά του, μεταξὺ ἄλλων πολλῶν τὰ ἑξῆς (458,12):

«Δευκαλίων, ἐπὶ τοῦ ( =ἐπὶ τὴν ἐποχὴ τοῦ ὁποίου), τὸ πολλὸν ὕδωρ ἐγένετο... Περὶ ἐκείνων τῶν ἀνθρώπων τάδε μυθέονται. Ὑβρισταὶ ὄντες, ἀθέμιστα ἔργα ἔπραττον…Ὄμβροι μεγάλοι ἐγένοντο... καὶ ἡ θάλασσα ἀνέβη, πάντα ὕδωρ ἐγένοντο καὶ πάντες ὤλοντο ( =χάθηκαν, σκοτώθηκαν). Δευκαλίων δὲ μόνος ἀνθρώπων ‐ὑπ‐ἐλίπετο ( =ἔμεινε πίσω/ διεσώθη), τοῦ εὐσεβοῦς ἕνεκα ( =λόγῳ τοῦ ὅτι ἦταν εὐσεβής). Ἡ δὲ σωτηρία ἥδε ἐγένετο. Ἐς λάρνακα μεγάλην ἐσβιβάσας παῖδας καὶ γυναῖκας, εἰσέβη...

...ἀφίκοντο ( =κατέφθαναν) δὲ ἵπποι καὶ λέοντες καὶ ὄφεις καὶ ἄλλα…Καὶ ἐν μιᾷ λάρνακι πάντες ἔπλευσαν, ἕως ὅτου τὸ ὕδωρ ἐπεκράτει...Δευκαλίων δέ, ἐπεὶ τάδε ἐγένετο, βωμοὺς ἔθετο…»

Ὁ Ἀρριανὸς (Fragm. Βιθυν. Β’, TLG) συνδυάζει μὲ τὸν Κατακλυσμὸ αὐτόν, καὶ τὴν ὀνοματοθεσία τῆς Νεμέας.

«Δευκαλίων τοῦ κατακλυσμοῦ γενομένου διαφυγών ( =ἀφοῦ διέφυγε τὸν γενόμενον κατακλυσμόν), καὶ εἰς τὴν ἄκραν τοῦ Ἄργους διασωθείς ( =διεσώθη στὴν ἄκραν/ ἄκρην τοῦ Ἄργους), ἱδρύσατο βωμὸν ἀφεσίου Διός, ὅτι ἀφέθη ἐκ τοῦ Κατακλυσμοῦ ( =ἵδρυσε βωμὸν τοῦ Ἀφεσίου/ λυτρωτή Διός, διότι ἐσώθη ἀπὸ τὸν κατακλυσμόν). Ἡ δὲ ἄκρα, ὕστερον, Νεμέα ἐκλήθη, ἀπὸ τῶν βοσκημάτων ἐκεῖ νεμομένων [ =ἡ δὲ ἄκρα ἔπειτα ὠνομάσθη Νεμέα, ἀπὸ τὰ νεμόμενα ( γιὰ ζῶον =βγαίνω γιὰ βοσκή) ἐκεῖ βοσκήματα]».

Ἔχει περισωθῆ καὶ ἡ περιγραφὴ τοῦ φιλοσόφου Ἀσκληπιοῦ:

«Γίνονται γὰρ κατακλυσμοὶ καὶ σεισμοὶ καὶ ἀφανίζονται τὰ πράγματα καὶ πάλιν εὑρίσκονται, ὥς φησι καὶ αὐτὸς Ἀριστοτέλης ( =ὅπως λέγει καὶ ὁ ἴδιος ὁ Ἀριστοτέλης) ἐν τοῖς «Μετεώροις»... καὶ ὅτι ἐπὶ Δευκαλίωνος, ἐγένετο μέγας κατακλυσμὸς καὶ πολλοὶ ἠφανίσθησαν τόποι, καὶ πᾶσαι αἱ πεδιάδες ἀπώλοντο ( =χάθηκαν), καὶ μόνοι ἠδυνήθησαν περισωθῆναι οἱ ἐν ταῖς ἀκρωρείαις τῶν ὀρέων ὄντες ( =καὶ οἱ μόνοι ποὺ μπόρεσαν νὰ σωθοῦν ἦταν ὅσοι ηὑρίσκοντο στὶς κορυφὲς τῶν βουνῶν)... Εἶτα λοιπόν, μετὰ τὸ παύσασθαι τὸν κατακλυσμόν, κατῆλθον οἱ περισωθέντες ἐν ταῖς πεδιάσι ( =ἔπειτα λοιπόν, αφοῦ ἔπαυσε ὁ κατακλυσμός, κατέβηκαν οἱ περισωθέντες στὶς πεδιάδες)» (10.28‐11‐).

Καὶ ο ἱστορικὸς Διόδωρος ὁ Σικελιώτης ἀναφέρεται εἰς «τὸν ἐπὶ Δευκαλίωνος γενόμενον κατακλυσμόν» (ΙΔ’, 113, 2) :

«...ἐκ Θετταλίας φυγόντας τὸν ἐπὶ Δευκαλίωνος κατάκλυσμόν»…

Ὁ Πλάτων ἐπίσης ὁμιλεῖ περὶ Κατακλυσμοῦ, καὶ στοὺς «Νόμους» καὶ στὸν «Τίμαιο» καὶ στὸν «Κριτία» χωρὶς ὅμως νὰ καθορίζη περὶ ποίου Κατακλυσμοῦ πρόκειται.

«Φέρε δή, νοήσωμεν μίαν τῶν πολλῶν ταύτην ‐φθοράν‐ τὴν τῷ κατακλυσμῷ ποτὲ γενομένην... ὡς οἱ τότε περιφυγόντες τὴν φθοράν, σχεδὸν ὄρειοί τινες... οὐκοῦν ὄργανά τε πάντα ἀπόλλυσθαι...», Πλάτ. Νόμοι 677.

«...μία γενομένη νύξ ὑγρὰ διαφερόντως, ‐τὴν Ἀθῆναν‐ γῆς ψιλήν, περιτήξασα ( =καλύφθηκε ὁλόγυρα μὲ νερὸν καὶ ἰσχνοποιήθηκε), πεποίηκε...τὸ τῆς Ἀκροπόλεως οὐκ εἶχε τότε ὡς τὰ νῦν ἔχει...», Κριτίας 112.

Ἐντυπωσιακὴ ἡ πληροφορία ποὺ μᾶς παρέχει. Κάποια νύχτα ἔβρεξε τόσο πολύ, τόσο διαφορετικὰ ἀπὸ τὰ συνηθισμένα, ὥστε ἀπεψίλωσε τὴν Ἀθῆνα ἀπὸ χῶμα. Ἔκανε λάσπη τὸ χῶμα καὶ τὸ παρέσυρε. Καὶ ἀπέμεινε ὁ ἱερὸς βράχος ὁ ὁποῖος προηγουμένως ἦτο ἑνωμένος, μέσῳ τοῦ χωματώδους ἐδάφους, μὲ τοὺς ἄλλους λόφους τῆς Ἀθῆνας (εἶχε ἑπτὰ λόφους). Τὸ χῶμα παρεσύρθη, ὁ βράχος «ἔμεινε βράχος». Καὶ φανερώθηκε ἡ Ἀκρόπολις. Γι’ αὐτὸ ὁ Πλάτων τονίζει ὅτι «τὸ τῆς Ἀκροπόλεως οὐκ εἶχε τότε ὡς τὰ νῦν ἔχει».

Πολὺ συνοπτικῶς ὁ Δευκαλίων καὶ ἡ Πύρρα κατέληξαν Νῶε καὶ Νααμά, οἱ τρεῖς ἐγγονοὶ του Δευκαλίωνος, ἀπὸ τὸν υἰόν του Ἕλληνα, οἱ Δῶρος, Ξοῦθος, Αἴολος, κατέληξαν νὰ γίνουν οἱ τρεῖς υἰοὶ τοῦ Νῶε, Χάμ, Σῆμ καὶ Ἰάφεθ, ἀπὸ τοὺς ὁποίους οἱ Ἑβραῖοι λέγουν πὼς προέρχονται οἱ λαοὶ τοῦ κόσμου.

Ἡ λᾶρναξ ποὺ κατέφυγε ὁ Δευκαλίων μὲ τὴν οἰκογένειά του καὶ λόγῳ αὐτῆς ὠνομάσθη τὸ ὄρος Λαρνησσός, τὸ ὁποῖον σήμερα λέγεται Παρνασσός, ἔγινε «κιβωτὸς τοῦ Νῶε» καὶ βρέθηκε στὴν κορυφὴ τοῦ ὅρους Ἀραράτ, ὅπου δὲν φύεται ἐλαία, πάρ’ αὐτα ἡ περιστέρα τοῦ Νῶε κρατοῦσε κλάδον ἐλαίας στὸ στόμα της!

Ὁ Προμηθεὺς ποὺ ἔδωσε συμβουλὴν στὸν Δευκαλίωνα νὰ κατασκευάσει λάρνακα ( «Ὑποθεμένου Προμηθέως, Δευκαλίων τεκτηνάμενος λάρνακα εἰς ταύτην μετὰ τῆς Πύρρας εἰσέβη», Ἀπολλόδωρος), ἔγινε ὁ Κύριος ποὺ ἔδωσε ἐντολὴ στὸν Νῶε νὰ φτιάξει κιβωτόν καὶ τὰ ζῶα καὶ τὰ ἀπαραίτητα ποὺ πῆρε ὁ Δευκαλίων μαζί του ( «ἀφίκοντο δὲ καὶ ἵπποι καὶ λέοντες καὶ ὄφεις καὶ ἄλλα...ἐν μιᾷ λάρνακι πάντες ἔπλευσαν», Λουκιανός/ «καὶ τὰ ἐπιτήδεια ( =ἀπαραίτητα) ἐνθέμενος», Ἀπολλόδωρος) παρέμειναν τὰ ἴδια.

Ὁ ἴδιος παρέμεινε καὶ ὁ λόγος ἀφανισμοῦ τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ( «Περὶ ἐκείνων τῶν ἀνθρώπων…ὑβρισταὶ ὄντες, ἀθέμιτα, ἔργα ἔπραττον», Λουκιανός/«Ἀφανίσαι Ζεὺς τὸ χαλκοῦν ἠθέλησε γένος», Ἀπολλόδωρος), ὅπως καὶ τὸ ὅτι ὁ Νῶε «ὠικοδομησε θυσιαστήριον» στὸν Κύριον, ὅταν βγῆκε ἀπὸ τὴν κιβωτόν, ἀκριβῶς ὅπως ἕκανε ὁ Δευκαλίων ὅταν βγῆκε ἀπὸ τὴν λάρνακα καὶ ἔθεσε βωμοὺς στὸν Φύξιον ( < φύξις =διαφυγή) Δία, ἀλλὰ φρόντισε καὶ τοὺς σβηστοὺς ὅπως γράφει καὶ ὁ Ὀβίδιος ( «Καὶ ἐξερχόμενοι -ὁ Δευκαλίων καὶ ἡ σύζυγός του- ἐφρόντισαν τοὺς βωμούς, ἐπειδὴ οἱ βωμοὶ δίχα πυρὸς ἵσταντο», Μεταμορφώσεις, 369-70)!

Καὶ γράφει ὁ Κέλσος στὸν «Ἀληθῆ Λόγον» :

«Κατακλυσμόν τινα καὶ κιβωτὸν ἀλλόκοτον, καὶ περιστεράν τινα καὶ κορώνην ἀγγέλους ( =ἀγγελιαφόρους), παραχαράττοντες καὶ ραδιουργοῦντες τὸν Δευκαλίωνα...Ἀτεχνῶς, παισὶ νηπίοις ( =σὰν νήπια παιδιὰ) ἐμυθολόγησαν».

Τί κι ἄν ἔχουμε μέχρι σήμερα τὴν Θεσσαλία ( < θέσις ἁλός, διότι εἶχε μετατραπεῖ ἀπὸ πεδιάδα σὲ θάλασσα μὲ τὸν Κατακλυσμὸν τοῦ Δευκαλίωνος/ «Τὴν δὲ Θεσσαλίην, τὸ παλαιὸν εἶναι λίμνην...συγκεκληιμένην πάντοθεν, ὑπερμήκεσι ὄρεσι», Ἡρόδοτος, Ἱστορίαι, Ζ΄, 129) καὶ τὰ Τέμπη,

τί κι ἄν ἔχουμε τὰ παρὰ τὴν ἅλαν, Φάρσαλα,

τί κι ἄν ἔχουμε τὶς ἱστορικὲς Πλαταιές ( < ἀπὸ τὴν πλάτη τῆς κώπης =κουπί/ «Πόλυβος ἐξ Ἄργους ἐπέκτισε -ἵδρυσε ἐκ νέου- Πλαταιάς, μετὰ τὸν ἐπὶ Δευκαλίωνος κατακλυσμόν», Μέγα Ἐτυμολογικόν/ «Ἐκλιμνωθείσης τῆς Βοιωτίας, οἱ παροικοῦντες, πλῶ -πλέοντες- πορεύεσθαι πρὸς ἀλλήλους», Ἐθνικά, 526, Στ. Βυζάντιος),

τί κι ἄν ἔχουμε τὴν Δωδώνη ( «Δευκαλίων μετὰ τὸν Κατακλυσμόν, γενόμενος εἰς Ἤπειρον, ἐμαντεύετο ἐν τῇ δρυὶ -τοῦ Διός-…Κατοικίζει τὸν τόπον συναθροίσας τοὺς περιλειφθέντας ἀπὸ τοῦ κατακλυσμοῦ. Καὶ ἀπὸ τοῦ Διὸς καὶ τῆς Δωδώνης…Δωδώνην τὴν χώραν προσηγόρευσε», Μέγα Ἐτυμολογικόν/ Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Πλούταρχος γράφει -Βίοι Παραλληλοι, Πύρρος, 1- πὼς κατοίκησαν τὸ περὶ Δωδώνην ἱερόν, στοὺς Μολοσσούς),

τί κι ἄν ἔχουμε τὰ Γεράνεια Ὄρη νὰ στέκουν ἀπὸ τότε ἀγέρωχα ( «εἴρηται δὲ ὅτι Μεγαρεὺς ὁ Διός, τοῦ κατακλυσμοῦ γενομένου, πρὸς φωνὴν γεράνων νηχόμενος -κολυμπώντας- προσέφυγε τῇ ἄκρᾳ τοῦ ὄρους. Ἀπὸ δὲ τῶν γεράνων, Γεράνεια ἐκάλεσαν τὸν τόπον», Μέγα Ἐτυμολογικόν),

τί κι ἄν ἔχουμε τόσες ἱστορικὲς πηγὲς γιὰ τὸ ποῦ ἔζησε καὶ ἐτάφη ὁ Δευκαλίων, γιὰ τὰ Ὑδροφόρια (ἑορτὴ πρὸς ἀνάμνησιν τῆς ἀποχωρήσεως τῶν ὑδάτων τοῦ κατακλυσμοῦ τοῦ Δευκαλίωνος), μερικοὶ γνωρίζουν μόνον τὴν ἑβραϊκὴ ἐκδοχή…

 

 

Λογική Ετύμου

 

Από την δεντρολατρεία των Μινωιτών στο χριστουγεννιάτικο δέντρο

 

Ελένη Μανιωράκη

Από την δεντρολατρεία των Μινωιτών στο χριστουγεννιάτικο δέντρο

 

Επί βασιλείας του Μίνωα δημιουργήθηκε στο Αιγαίο ένας πολιτισμός που ακόμη και σήμερα δεν μπορούμε να συλλάβουμε την μεγαλοσύνη του.

Πάνω από 6000 χρόνια οι δικοί μας πρόγονοι κατοικούσαν τον όμορφο αυτό τόπο, που ΚΡΗΤΗ ονομάστηκε, από το όνομα μιας Νύμφης των Εσπερίδων λένε.

Άνθρωποι των σπηλαίων μάς αφήνουν χαραγμένα στην πέτρα μηνύματα της καθημερινής τους ζωής.

Το πρώτο ζώο που λατρεύτηκε ήταν ο Ταύρος. Σύμβολο τοτέμ της δύναμης και της γονιμότητος. Δύσκολο θέμα και ακανθώδες είναι η θρησκεία των Κρητών κατά την Μινωική εποχή. Σίγουρα πέρασαν πολλά στάδια μέχρι να φτάσουν στην τελική της μορφή. Κι αυτά δεν τα βρήκαμε κάπου γραμμένα. Από αναπαραστάσεις, ζωγραφιές, σφραγιδόλιθους, ειδώλια προσπαθούμε να μαντέψουμε και να κατανοήσουμε την θρησκεία τους και τον τρόπο έκφρασή της.

Οι πρώτοι οικισμοί, η εξημέρωση ζώων, η καλλιέργεια της γης, τούς εμφανίζει την ανάγκη να λατρέψουν, να ικετεύσουν, να δοξάσουν τον υπεύθυνο της ύπαρξης και της ζωής τους. Έψαξαν και βρήκαν τους θεούς τους, όχι στον ουρανό αλλά εδώ στην γη.

Σε μικρά πήλινα ειδώλια εκτός των γυναικείων ή αντρικών μορφών( Υάκινθος) ποζάρει αξιοπρεπής η πρώτη θεότητα «η Μεγάλη Μητέρα». Παχύσαρκη με μεγάλα στήθη εγγυάται ότι θα τους θρέφει αιωνίως. Η θρησκεία αρχίζει με τον καιρό να παίζει σημαντικό ρόλο στην κοινωνία τους αν και δεν άφησαν μνημειώδη θρησκευτικά έργα, ούτε ναούς, ούτε κι αγάλματα. Πάνω σε ιερά κορυφής ή κάτω από τα δέντρα πρόσφεραν αναίμακτες θυσίες. . Από τα προϊστορικά ακόμη χρόνια μέχρι σήμερα το δέντρο βρέθηκε στο επίκεντρο της θρησκευτικής λατρείας, πολύ πριν την δημιουργία των πρώτων ναών.

Η μεγάλη θεότητα στην Κρήτη είναι η ίδια η φύση, η μεγάλη Μητέρα. Η οποία απεικονίζεται άλλοτε σε κορυφή βουνών ως «Ποτνεία των Θηρών»ή ως «Ορεία Μήτηρ» άλλοτε εικονίζεται να κρατάει στα χέρια ή να έχει τυλιγμένο στο κορμί της ένα φίδι ως « Θεά των Όφεων» ή συνδέεται με το ιερό δέντρο, το δέντρο της ζωής, των πουλιών και των λουλουδιών. Αρχαιολογικά ευρήματα μαρτυρούν πώς στην Μινωική Κρήτη η λατρεία της Μεγάλης θεάς συνδυάστηκε με την δεντρολατρεία. Αυτό μας πληροφορεί η παράσταση μιας σαρκοφάγου που βρέθηκε στην Αγία Τριάδα στην Μεσσαρά της Κρήτης κι όχι μόνο. Μετά απ’ αυτά δε θα παραξενευτούμε όταν μάθουμε ότι σε ένα Μινωικό χάραγμα με σκηνή δεντρολατρείας (το σημερινό χριστουγεννιάτικο δέντρο, παρουσιάζεται ομοίωμα της παράστασης της σπηλαιϊκής γέννησης «Θείου βρέφους».

Σ’ αυτά τα ιερά δέντρα οι Μινωίτες και όχι μόνο, κρεμούσαν ομοιώματα, όπως κούκλες και περιστέρια, που συμβολίζανε την «επιφάνεια» την εμφάνιση δηλαδή στους ανθρώπους του θείου βρέφους που γεννήθηκε σε κάποιο σπήλαιο.( μονογενείς υιοί Δίας – Απόλλων -Διόνυσος). Προϋπήρχε λοιπόν το χριστουγεννιάτικο δέντρο πριν την γέννηση στην Βηθλεέμ, όπως προϋπήρχε και το σπήλαιο εντός του οποίου γεννήθηκε η «Άμπελος η Αληθινή»( Διόνυσος).

Οι παραστάσεις των ιερών δέντρων μας παρέχουν πληροφορίες και για την άσκηση της πανάρχαιας λατρείας του ιερού τούτου δέντρου. Σκηνή δεντρολατρείας (χρυσό δακτυλίδι σφραγίδα) παριστάνει την θεά καθιστή στην ρίζα ενός δέντρου κι απέναντι της οι λατρεύτριες κρατώντας και κουνώντας ρυθμικά κλαδιά ελιάς αλλά κι άλλων δέντρων χόρευαν εκστατικούς χορούς και τελούσαν ιεροπραξίες με σκοπό να προκαλέσουν επιφάνειες θεών, που αφορούσαν αυτό το ίδιο το δέντρο στο οποίο υποκρύπτεται η υπέρτατη θεότητα που στην προκειμένη περίπτωση είναι η «Μεγάλη Μητέρα». 

H λατρεία κορυφώνεται σ' ένα βίαιο εκστατικό χορό κατά τον οποίον τινάζουν το δέντρο ή σπάζουν ένα κλαρί. Tο ότι έχουμε να κάνουμε με γνήσια δεντρολατρεία, είναι καταφανές Διακριτικά των "Iερών Δέντρων "είναι ένα μεγάλο επιβλητικό δέντρο, σχεδόν πάντοτε περιφραγμένο με περίβολο και συνεπώς απομονωμένο "ιερό". Λατρεία όμως των ιερών δέντρων έχουμε και στην Ελλάδα που το στολισμένο κλαδί ονομάζεται Ειρεσιώνη. Σύμφωνα με την παράδοση, το έθιμο καθιερώθηκε από τον Θησέα, όταν ξεκίνησε για την Κρήτη για να σκοτώσει τον Μινώταυρο. Ύστερα, σταμάτησε στην Δήλο, όπου έκανε θυσία στον Απόλλωνα, λέγοντας ότι, σε περίπτωση που κερδίσει την μάχη με τον Μινώταυρο, θα του πρόσφερε στολισμένα κλαδιά ελιάς για να τον ευχαριστήσει. Επιστρέφοντας στην πατρίδα του, ο Θησέας εκπλήρωσε την υπόσχεσή του καθιερώνοντας τον θεσμό της Ειρεσιώνης. 

Το θεοκρατικό καθεστώς του Βυζαντίου καταδίκασε το έθιμο,(όπως κι όλα τα άλλα) ως ειδωλολατρικό και απαγόρευσε την τέλεσή του. Ωστόσο, οι Έλληνες που ταξίδευαν πολύ, το μετέδωσαν στους Βόρειους λαούς, οι οποίοι λόγω έλλειψης ελαιοδέντρων, στόλιζαν κλαδιά από τα δέντρα που φύονταν στις περιοχές τους, όπως είναι τα έλατα. Αιώνες αργότερα το ίδιο έθιμο επανεισάχθηκε στην Ελλάδα από τους Βαυαρούς που συνόδεψαν τον Όθωνα στην Ελλάδα, ως δικό τους Χριστουγεννιάτικο έθιμο. Στα ανάκτορα του Ναυπλίου το 1833 στολίστηκε πανηγυρικά από τον Βασιλιά Όθωνα το έλατο ως πρώτο Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Το έθιμο αφυπνίστηκε στις ελληνικές συνειδήσεις και νίκησε κατά κράτος το καραβάκι που είχε στο μεταξύ επικρατήσει ως έθιμο που ταίριαζε στην ναυτική Ελλάδα. Χωρίς βέβαια να μειώσει την ελληνικότητα του εμβλήματος του ελληνικού καραβιού.

Στην αρχαία Ελλάδα οι πρόγονοι μας στόλιζαν την Ειρεσιώνη (από το είρος = έριον, μαλλί, η οποία ήταν κλάδος αγριελιάς (κότινος) στολισμένος με γιρλάντες από μαλλί λευκό και κόκκινο και τους πρώτους φθινοπωρινούς καρπούς (σύκα, καρύδια, αμύγδαλα, κάστανα, δημητριακά, κ.λ.π., εκτός του μήλου και του αχλαδιού). Ήταν έκφραση ευχαριστίας για την γονιμότητα του λήξαντος έτους και παράκληση συνεχίσεως της γονιμότητας και ευφορίας και κατά το επόμενο έτος και ήταν αφιερωμένη στην Αθηνά, τον Απόλλωνα και τις Ώρες (Ευνομία, Δίκη, Ειρήνη).

Όλα τούτα τα αρχαιοελληνικά δρώμενα, καταποτήρας τα εξαφάνισε η εξ ανατολών νέα Αβρααμική θρησκεία.

Οι Έλληνες, όμως που η κυτταρική τους μνήμη φυλάει έστω και εν αγνοία τους ακέραια την αρχαιοελληνική τους παράδοση, ενθυμούντο την Ειρεσιώνη, κι ως εκ τούτου υιοθέτησαν πολύ γρήγορα και με χαρά το Χριστουγεννιάτικο δέντρο με το έλατο (κατά τόπους και κυπαρίσσι).

 

Καλά Ηλιούγεννα Συνέλληνες

 

ΕΛΕΝΗ ΜΑΝΙΩΡΑΚΗ –ΖΩΙΔΑΚΗ

(δασκάλα-λογοτέχνις)

Ελένη Μανιωράκη

ΦΤΙΑΧΝΟΥΜΕ-ΚΡΑΣΙ-ΣΤΟ-ΣΠΙΤΙ-ΜΕ-ΟΤΙ-ΕΧΟΥΜΕ

 

ΣΥΝΤΟΜΑ

Πολλοί άνθρωποι βάζουν στο σπίτι κρασί από διάφορα φρούτα. Αλλά, πριν ξεκινήσετε την παρασκευη σε σοβαρή κλίμακα, θα πρέπει να γνωρίζετε τις ιδιαιτερότητες της χρήσης των φρούτων, την ταξινόμηση των ποτών από τη δύναμη.

Τι είναι όμως τα Fruit-Flavored ή Fruit Fusion Wines;

Είναι ποτά με βάση το κρασί, ενισχυμένα με αρώματα φρούτων, όπως οι φράουλες, τα μύρτιλλα, το καρπούζι και τα φραγκοστάφυλα ή αρωματικών φυτών, όπως η μέντα, το λεμονόχορτο και η αλόη. Είναι ελαφρώς ή αρκετά γλυκά στην γεύση και μερικά από αυτά έχουν έντονο ή ήπιο αφρισμό.

1)παραγωγή κρασιού αγριων-φρουτων στο σπίτι

Ελαφριά οξύτητα συν λεπτό άρωμα. Το αγιόκλημα, που παρασκευάζεται στο σπίτι χρησιμοποιώντας μια απλή συνταγή, δεν εμφανίζει αμέσως αυτά τα χαρακτηριστικά. Μετά το τέλος της ζύμωσης, περνούν αρκετοί μήνες. Ένας οινοποιός που έχει δείξει υπομονή μπορεί να είναι περήφανος για το αποτέλεσμα της εργασίας του. Μπορείτε να προσκαλέσετε όλους τους φίλους σας στη γευσιγνωσία κρασιού στο σπίτι.

2)ΣΑΚΕ

Το σάκε είναι οινοπνευματώδες ποτό που παράγεται και καταναλώνεται στην Ιαπωνία και προέρχεται από ζυμωμένο ρύζι. Η λέξη σάκε στα ιαπωνικά μπορεί να αναφέρεται σε κάθε είδους οινοπνευματώδες ποτό

3)ΜΗΛΙΤΗΣ

Το μηλίτη είναι ένα ελαφρύ κρασί μήλου με μια λεπτή επίγευση. Ένα ελαφρύ ποτό μας ήρθε από τη Γαλλία. Υπάρχουν πολλές επιλογές για την παραγωγή μηλίτη: με βάση τα μήλα και με την προσθήκη αχλαδιών. Στις περισσότερες περιπτώσεις, το αλκοολούχο φαγητό παρασκευάζεται με ζύμωση φρούτων σε μαγιά, δίνοντας στη συνέχεια μια αέρια κατάσταση.Η προέλευσή του χρονολογείται από τον μεσαίωνα. Περισσότερο από το 95% της παγκόσμιας παραγωγής μηλίτη γίνεται με μήλα, αλλά για τους γνώστες του μηλίτη, ο καλύτερος φαίνεται να είναι ο σπανιότερος, που παρασκευάζεται από κυδώνια. Στη Γαλλία από τη ζύμωση των αχλαδιών παράγεται ένα ποτό παρόμοιο με τον μηλίτη, το οποίο ονομάζεται στα γαλλικά poiré (απίτης).

4)Κρασι-ΠΙΚΡΑΛΙΔΑΣ

 

5) Κρασί μπανάνας

 

Η χρήση του κρασιού στην ιατρική παράδοση

Ό οίνος ήταν, λοιπόν, τό κυριότερο μετά τό νερό ποτό τών άρχαίων Ελλήνων. ’Απαραίτητο συμπλήρωμα διατροφής, δυναμωτικό γιά «κοπιώντες», άναληπτικό γιά «πεφορτισμένους», άλλά καί τό μέσον γιά τήν έπίτευξη εύωχίας, πνευματικών επιδόσεων καί κοινωνικότητας.

Αλλά τό κρασί δέν χρησιμοποιήθηκε μόνο αύτούσιο στήν άρχαία θεραπευτική. Χρησιμοποιήθηκε έπίσης καί ώς διαλυτικό μέσον γιά διάφορες -φυτικές κυρίως- ούσίες μέ σκοπό όχι μόνο άρωματικό άλλά – καί κυρίως – φαρμακευτικό.

 

«Τον χειμώνος είναι τό πόμα οίνον ώς άκρητέστερον… όταν τό έαρ έπιλαμβάνη τότε χρή πίνειν οίνον ύδαρέστερον…  τοΰ δέ θέρεος τό ποτό ύδαρέει… έν δέ τφ φθινοπώρω τά ποτά έλάσσω καί άκρητέστερα…». Τό χειμώνα δηλαδή τό κρασί πρέπει νά είναι λιγότερο άραιωμένο (γιά νά δίνει περισσότερες θερμίδες καί νά ζεσταίνει) όταν όμως φθάνει ή άνοιξη πρέπει τό κρασί νά είναι περισσότερο νερωμένο.

Τό καλοκαίρι τά ποτά μας πρέπει νά είναι υδαρή τό δέ φθινόπωρο λιγότερα σέ ποσότητα καί λιγότερο άραιωμένα. Στά ύγιεινολογικά αυτά παραγγέλματα θά έπανέλθουμε γιά έναν διαφορετικό σχολιασμό στήν έξέλιξη τοΰ κειμένου μας.

Σύμφωνα με έρευνες, ο οίνος έχει χρησιμοποιηθεί κατά κόρον στην αρχαιότητα για να βοηθήσει τους ασθενείς να αναρρώσουν από διάφορες νόσους.

Ο πολιτισμός των Αιγυπτίων είναι γνωστό ότι κατείχε πολλές ιατρικές γνώσεις και χρησιμοποιούσε τα φυτά ως θεραπευτικά μέσα από πολύ νωρίς. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι λοιπόν, πριν από 5000 χρόνια, είχαν μετατρέψει το κρασί σε φάρμακο με την προσθήκη βοτάνων, γνωστών για τη θεραπεία της εκάστοτε νόσου και τη γενικότερη βελτίωση της υγείας τους.

Η ανακάλυψη της προσθήκης βοτάνων στο κρασί τους, ήρθε στο φως μετά από χημική ανάλυση ενός Αιγυπτιακού κεραμικού δοχείου, που χρονολογείται, περίπου, στο 3150π.Χ. και όπου φαίνεται πως έγινε προσθήκη αρωματικών φυτών και ρητινών δένδρων στο κρασί. Το δοχείο αυτό βρέθηκε ότι ανήκε σε κάποιον Φαραώ, μια και υπήρχε επάνω του επωνυμία και έτος συγκομιδής. Είναι όμως γεγονός ότι την εποχή εκείνη ο οίνος ήταν ποτό μόνο των ισχυρών και των πλουσίων.

Πάπυροι από την περίοδο εκείνη δείχνουν ότι τα βότανα που χρησιμοποιούνταν για την πρόληψη σοβαρών νοσημάτων ήταν το θρούμπι, η αψιθιά, το βάλσαμο, η σένα, το κόλιανδρο, η μέντα, το φασκόμηλο και το θυμάρι. Οι ποικιλίες των φυτών αυτών προστίθενται στο κρασί, την μπύρα ή άλλα αλκοολούχα ποτά σύμφωνα με τα αιγυπτιακά βιβλία.

Μετά λοιπόν από αυτή την ανακάλυψη, δεν μένει άλλο από το να ακολουθήσουμε το δρόμο που άνοιξαν … οι Φαραώ και να βάλουμε στη ζωή μας τα βότανα, ακόμα και στο κρασί μας!

https://www.sporosbank.com/451163239

ΠΕΡΙ ΑΡΕΤΗΣ

 

Γράφει ο Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης Αμφικτύων

Η διάπλαση ενάρετων πολιτών είναι  ένα από τα κύρια έργα της Πολιτείας  διά των Σχολείων της χώρας. Όμως βλέπουμε ότι τούτο σε μεγάλο βαθμό δεν συμβαίνει και η νεολαία παραπαίει στον βάλτο της βίας, αναρχίας, εθνομηδενισμού, ευτελείας , κακίας, αργοσχολίας και άλλων απαξιωτικών ελαττωμάτων. Η κυριότερη αιτία προέρχεται από το γεγονός ότι η Πολιτεία δεν επιθυμεί ενάρετους νέους και γι αυτό έχει εμπιστευτεί την διαστρέβλωση τους στα ΜΜΕ (κανάλια) και στο «κακό σχολείο».
Η παιδεία μας έχει σαν πρότυπα τα προγράμματα ξένων χωρών και δεν έχει συμπεριλάβει τον αξιακό πλούτο των προγόνων μας  για τη δημιουργία ενάρετων πολιτών . Συχνά φταίνε και οι εκπαιδευτικοί οι οποίοι αντί να νουθετούν τα παιδιά με το παράδειγμα τους γίνονται τα κακά υποδείγματα σε αυτά. Φταίει και ο συνδικαλισμός των νέων και των δασκάλων ο οποίος γίνεται αιτία να κλείνουν τα σχολεία και να χάνεται χρόνος εκπαιδεύσεως των μαθητών . Την παρούσα εποχή του κορωνοιού με την κατ’ οίκον μάθηση η παιδεία υπέστη  καθίζηση και αυτό θα έχει αρνητική επίδραση στους αυριανούς πολίτες .
Η Αρετή στον άνθρωπο είναι το σύνολο των αξιών ( φρόνηση, σωφροσύνη, γενναιότητα , φιλοπατρία ,  δικαιοσύνη, φιλαλήθεια, εργατικότητα , φιλαλληλία, , αγάπη προς τη φύση και το φυσικό περιβάλλον κοκ)  Με τα εφόδια αυτά θα βγει ο νέος στην κοινωνία σαν νομοταγής πολίτης και θα κάνει έργα που θα τιμήσουν αυτόν , την οικογένεια του , την πόλη του και την πατρίδα του.
Αντίθετα, σήμερα οι νέοι θεωρούν ότι το άπαν είναι το υλικό κέρδος και για να επιτύχουν  τούτο  και να γίνουν γρήγορα πλούσιοι πέφτουν στον ολισθηρό δρόμο της  ασωτίας , ακολασίας, της βίας , του εγκλήματος, της απάτης  για το εύκολο κέρδος , του ψεύδους , των ναρκωτικών κοκ. 

Άλλοι πάλι πέφτουν θύματα διαφόρων ιδεοληψιών κακών συναναστροφών , έξεων  και γίνονται κομματικά όργανα , αναρχικοί , τραμπούκοι . «μπαχαλάκηδες» , διότι έτσι θεωρούν την επανάσταση για την αλλαγή της κοινωνίας
Αυτούς τους παρακρατημένους νέους αν τους έκλειναν σε αναμορφωτικά σχολεία και τους μάθαιναν κάποια τέχνη θα μπορούσαν να γίνουν χρήσιμοι στην κοινωνία , εκτός και είναι χρήσιμοι σαν αναρχικοί για την επιβίωση του σαθρού μας δήθεν πολιτικού συστήματος  ή  μήπως οδηγίες εκτελούν από τα κέντρα που τους χρηματοδοτούν και τους ελέγχουν;
Μια άλλη μερίδα θεωρεί ότι ο εκσυγχρονισμός είναι η αλλαγή του φύλλου τους και  γίνονται  θύματα των ΛΟΑΤΚΙ μιας αφύσικης κατηγορία ατόμων που δεν έχουν βρει το φύλλο τους  και παρόλα αυτά προπαγανδίζουν την ιδιαιτερότητα τους κατά τρόπον προκλητικό στην κοινωνία.   Παριστάνουν τις γυναίκες και   πουλάνε το σώμα τους ή   προσκαλούν νέους  του υποκόσμου να   ικανοποιήσουν τις ανώμαλες σεξουαλικές διαστροφές
Όλοι αυτοί πόρρω απέχουν από την αρετή όπως την  εφαρμόσει με επιτυχία οι πρόγονοι μας όχι μόνο στην αρχαία εποχή αλλά και  στην εποχή που  ο γράφων ήταν νέος. Με αυτές τις αξίες είπαμε το Κοσμοϊστορικό ΟΧΙ , νικήσαμε τον ξενοκίνητο κομμουνισμό  και ανορθώσαμε από τα ερείπια την πατρίδα μας . Χωρίς αυτές τις αξίες ίσως δεν θα υπήρχαμε σήμερα σαν Ελληνικό Έθνος
Σήμερα το ζητούμενο δεν είναι να δώσουμε μια ξενόφερτη παιδεία αλλά να βρούμε τις ρίζες μας και να διδάξουμε τους νέους ώστε να γίνουν ενάρετοι όπως οι πρόγονοι μας.
Δεν πρέπει να είμαστε κατά της ύλης και του κέρδους διότι με τα χρήματα γίνονται τα μεγάλα και θαυμαστά έργα πολιτισμού, πανεπιστήμια, η θωράκιση του έθνους , η ευημερία του λαού κοκ . 

Χωρίς ενάρετους πολίτες δεν λειτουργεί η δημοκρατική πολιτεία ομαλά. Επομένως, οι   ενάρετοι πολίτες  είναι ο ακρογωνιαίος λίθος για μια ευνομούμενη δημοκρατική πολιτεία . 

Το αντίθετο οδηγεί στην αναρχία και στην τυραννά
Ενάρετος νέος/α  είναι εκείνος/η  : Που είναι συμβατός με το φύλλο του , αγαπά την πατρίδα του, σέβεται τους προγόνους του και  δεν επαφίεται στη δόξα εκείνων αλλά προσπαθεί να τους φθάσει και να τους ξεπεράσει με την προσωπική του άνοδο και με έργα εθνικής ευεργεσίας , ευποιίας , αγαθοεργίας, με την πρόοδο του προβάλλει τη φυλή μας  και την οικογένεια του επ’ αγαθώ όλων .
Ενάρετος είναι   ο αγωνιστής, εργατικός, επιμελής, νομοταγής νέος που σέβεται τους ανωτέρους του συνεργάζεται με τους κατωτέρους του και πάντα λέει και κάνει πράξη το «αμες δε γεσσόμεθα πολλώ κάρονες»  Ακολουθεί μεν  την πεπατημένη . αλλά  συνάμα  την αμφισβητεί και προσπαθεί με την αξία του να αναρριχηθεί και να  ανοίξει   καινούργιους δρόμους για καλύτερο μέλλον  δικό του και του κόσμου . Δεν τον θαμπώνουν οι επιτυχίες του και προχωρά προς ανώτερες βαθμίδες επιτυχίας. 

Διότι έτσι θεωρούν την επανάσταση για την αλλαγή της κοινωνίας
Ενάρετος είναι και ο νέος που σέβεται τους γονείς του , τη φυλή του, δείχνει αλληλεγγύη στους γέροντες και ανήμπορους συνανθρώπους του και πορεύεται με την  αξία και εργατικότητα  τους σε ανώτερα αξιώματα και επιστημονικές και τεχνολογικές βαθμίδες. Δεν εφησυχάζει αλλά μέσα από την έρευνα   και την καινοτομία ανοίγει καινούργιους δρόμους  είτε  βρίσκεται  στην πατρίδα του είτε στη θετή του πατρίδα. Όμως ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάει τις ρίζες του να τιμάει την Ελλάδα διότι αν χάσει την επαφή μαζί της μοιάζει με εκείνον που χάθηκε στην έρημο Σαχάρα.
Ενάρετος είναι και ο  ανήσυχος νέος που κάνει το περιπετειώδες  ταξίδι της ζωής γνωρίζοντας τη σαν «νέος Ζορμπάς» αλλά ποτέ δεν χάνει το στίγμα της δικαιοσύνης και της  επιστροφής του στην κανονική ζωή γεμάτος εμπειρίες ώστε να γίνει δάσκαλος στους νεωτέρους του που έχουν εξοκείλει.
Ενάρετος είναι   εκείνος που παράλληλα με τη σταδιοδρομία του δεν παραμελεί και την ευγονική του υποχρέωση ώστε να αφήσει διαδόχους  για να μην εξαφανιστεί η φυλή μας
Ενάρετος τέλος είναι ο τολμηρός και γενναίος νέος ο οποίος με κίνδυνο της ζωής ή και με τη θυσία του  ακόμη γίνεται ήρωας για την  υπεράσπιση της πατρίδος του χωρίς να υπολογίζει τη ζωή του.
Η απόκτηση χρήματος και κέρδους είναι πράξη επαινετή όταν αυτό γίνεται μέσα από  νόμιμους  κανόνες και δεν βλάπτει τον άνθρωπο , την κοινωνία  και το φυσικό περιβάλλον. 

Όμως το χρήμα δεν είναι αυτοσκοπός. Αυτό πρέπει να συμβάλλει στο γενικό καλό ,πρώτιστα του αποκτήσαντος  και δευτερευόντως με έργα ευποιίας , εθνικής ευεργεσίας για την ανύψωση της φυλής μας και συνακόλουθα για το καλό όλης της ανθρωπότητας στο μέτρο που ο Ελληνισμός είναι Πολιτισμός και Ανθρωπισμός
Ο Σοφοκλής στην «Εριφύλη» γράφει:
«Μόνο της αρετής οι κατακτήσεις έχουν σιγουριά»
(Αρετής βέβαιαι δ’ εισίν αι κτήσεις μόναι)
Ο Ευριπίδης στην «Ανδρομάχη» γράφει:
«Ο χρόνος τη μνήμη δεν σβήνει των αγαθών ανδρών. η αρετή τους λάμπει ακόμη και μετά το θάνατο τους»
( Ού τοι λείψανα των αγαθών ανδρών αφαιρείται χρόνος. ά δ’
αρετά και θανούσι λάμπει)
Οι αρχαίοι πρόγονοι μας δεν δοξάστηκαν για τα ογκώδη δημιουργήματα τους ή για τους πολύτιμους λίθους και το χρυσό  που αυτά έφεραν . Δοξάστηκαν για το πνεύμα που αυτά αναδίδουν διαχρονικά : της δημοκρατίας , του αγώνα, της φιλοσοφίας, των γραμμάτων και τεχνών , της επιστήμης, της τεχνολογίας και προ παντός του ελευθέρου πνεύματος των πολιτών. Σε αντίθεση με τα πλουμιστά και τα "μπιχλιμπιδωτά" έργα της ανατολής κατάφορτα από χρυσάφι , πολύτιμους λίθους και ελεφαντοστούν τα οποία όμως αποπνέουν απολυταρχία , δουλεία και υποταγή στον τύραννο. 

Η πατρίδα μας είναι η μήτρα του Πολιτισμού και κάθε τι ωραίο και αληθινό βγήκε από εδώ.
Επομένως, ο σκοπός όλων μας είναι να δώσουμε τα μηνύματα της αλλαγής  της παρακμιακής εποχής μας για να φτιάξουμε  την νέα Ελλάδα που τα σύνορα της θα εκτείνονται σε όλη την υδρόγειο . 

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια ο νέος Έλληνας  θα έχει ευθύνη  να  μεταδώσει τα μηνύματα  πρώτα στους ομογενείς και στους φιλέλληνες και εν συνεχεία στην παγκόσμια κοινότητα. 

Προς τούτο πρέπει να ιππεύσουμε σαν νέοι  Βελλεροφόντης  τον τεχνολογικό Πήγασο που θα μας οδηγήσει όπως τους Έλληνες θαλασσοπόρους της προϊστορικής εποχής   σε κάθε γωνία της γης. 

Είναι εξουθενωτικό για τη φυλή μας να έχει στο εσωτερικό της εμφύλιες διαμάχες για το ποιος μικρός ήλιος φωτίζει περισσότερο όταν ο μέγας Ήλιος του Ελληνικού Πολιτισμού φωτίζει όλη την ανθρωπότητα. Καιρός λοιπόν να σταματήσουν οι εμφύλιοι πόλεμοι και να δούμε μπροστά το μέλλον γιατί στην εποχή μας γίνονται κοσμογονικές αλλαγές και ανακατατάξεις και δεν πρέπει εμείς οι Έλληνες με τον λαμπρότερο πολιτισμό να μείνουμε εκτός νυμφώνος .

Τα μεγάλα πνεύματα της διαδικτυακής μας  ομηγύρεως  ας ιππεύσουν πρώτοι και όλοι εμείς θα τους ακολουθήσουμε στους νέους ηθικούς δρόμους.
Σημ. Σε κάθε περίπτωση η επίκληση μου γίνεται προς τις Ελληνίδες και τους Έλληνες νέους/ες

 Αμφικτύων
12/12/ 2021
*Αμφικτύων είναι ο Υποστράτηγος ε.α Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης
Συγγραφεύς, Μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών
amphiktyon@gmail.com

ΤΟ ΕΞΑΦΑΝΙΣΑΝ ΚΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ! - ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠ`ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ !! - Μυρίζομαι Strike μετα από καιρό ……………

ΘΑΥΜΑ!!! ΘΑΥΜΑ !!!........ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ!!!!! Ο ΑΓΙΟΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑΣ … ΒΓΑΙΝΕΙ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΦΕΡΕΤΡΟ ...

 

ΘΑΥΜΑ!!! ΘΑΥΜΑ !!!........ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ!!!!!

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΠΥΡΙΔΩΝΑΣ … ΒΓΑΙΝΕΙ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΦΕΡΕΤΡΟ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙ ΒΟΛΤΕΣ ΛΙΜΑΝΙ...... ΑΛΛΟΙ ΛΕΝΕ ΟΤΙ ΤΟΝ ΒΛΕΠΟΥΝ ΣΥΧΝΑ ΝΑ ΠΙΝΕΙ ’’CAPPUCCINO FREDDO’’ ΣΕ ΚΑΦΕΤΕΡΕΙΕΣ ΤΟΥ ΝΗΣΙΟΥ.

 

Εορτάζει στις 12 Δεκεμβρίου. Κάθε χρόνο το πρωί ανήμερα της λιτανείας του της 11ης Αύγουστου ξεκλειδώνουν το γυάλινο φέρετρο του άγιου για να του αλλάξουν ιερείς τα πασουμάκια του που είναι φθαρμένα και να το καθαρίσουν από τα από φύκια...!!! που υπάρχουν στο πάτωμα της κάσας... Λέγεται πως «Ο Άη Σπυρίδωνας χαλάει κάθε χρόνο ένα ζευγάρι παπούτσια γιατί σηκώνεται κάθε νύχτα από το φέρετρο και γυρίζει στην πόλη ακούγοντας τις προσευχές των πιστών και κάνοντας θαύματα. Ο Άγιος κάνει βόλτες στα καλντερίμια και στο λιμάνι της πόλης, και περπατάει στην θάλασσα βοηθώντας όσους ναυτικούς έχουν ανάγκη,... και το πρωί πάλι πηγαίνει και ξαναμπαίνει μέσα στην κλειστή κάσα του. Έτσι κάθε χρόνο του βάζουν ένα ζευγάρι παπούτσια δίπλα του και πάντα τα βρίσκουνε λειωμένα».

Το φέρετρο είναι κλειδωμένο σε μια κρύπτη δίπλα στο Ιερό του Ναού. Τα κλειδιά τα έχει ο εφημέριος του ναού και μπορεί να το ανοίξει εάν του το ζητήσει οποιοσδήποτε που θέλει να κάνει παράκληση ... και να αφήσει και τον οβολό του στο παγκάρι του αγίου. Ο άγιος πάντως όταν είναι να βγει, δεν προειδοποιεί κανένα... Το πώς μπαινοβγαίνει το σώμα του αγίου στο κλειδωμένο φέρετρο και φθείρονται μάλιστα και τα παπούτσια του αυτό παραμένει ένα μυστήριο εφόσον μιλάμε για υλικά σώματα;;;;; εκτός και δεν βγαίνει το σώμα του αγίου αλλά κάποιο πνεύμα, αλλά τότε τα υλικά παπούτσια του πως φθείρονται;;;;;;; Δυστυχώς οι Ρωμιοί της πατρίδας ζούνε ακόμα σε ένα πνευματικό μεσαίωνα, και το ευσεβές αγουροξυπνημένο ποίμνιο συνεχίζει να πιστεύει ότι κτυπάει ακόμα ο σφυγμός και η καρδιά του αγίου. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά τα τραγικά κάποιοι "έξυπνοι" θησαυρίζουν εις βάρος του καλοκάγαθου λαού μας και της προόδου της πατρίδας μας. 

 

 

ΣΥΝΤΟΜΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ

 

Ο άγιος Σπυρίδωνας (270 – 350 μ.κ.χ) γεννήθηκε στο χωριό Άσσια της επαρχίας Αμμοχώστου της Κύπρου και ήταν τσοπάνης. Χειροτονήθηκε ιερέας και όταν χήρεψε τον εξέλεξαν επίσκοπο Τριμυθούντος. Απεβίωσε στις 12 Δεκεμβρίου του 350 μ.Χ Τα 648 μ.Χ. επειδή η Κύπρος αντιμετώπιζε μεγάλες επιδρομές από τους Σαρακηνούς το λείψανο του μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη.

Λίγες μέρες πριν την άλωση της Πόλης ο ιερέας Γρηγόριος Πολύευκτος πήρε τα λείψανα του Αγίου Σπυρίδωνα και της Αυγούστας Θεοδώρας και ύστερα από ένα τριετές περιπετειώδες οδοιπορικό τα μετέφερε το 1456 στην Κέρκυρα. Τα Επτάνησα εκείνη την εποχή βρίσκονταν κάτω από την εξουσία των Ενετών. Ο ιερέας Γρηγόριος Πολύευκτος βρήκε ένα συμπολίτη του πρόσφυγα τον ιερέα Γεώργιο Καλοχαιρέτη και του κληροδότησε το λείψανο του Αγίου. Ο Άγιος Σπυρίδωνας αν και ουδέποτε είχε επισκεφτεί την Κέρκυρας είναι ο προστάτης της. Στην Κέρκυρα το σκήνωμα του αγίου λιτανεύετε τέσσερις φορές το χρόνο. Τότε το ευσεβές χριστιανικό ποίμνιο χρυσώνει τα παγκάρια του αγίου για να του αγοράσει το ιερατείο ένα ζευγάρι πασουμάκια.

 

Ενδυμίων Γεώργιος Κοσμόπουλος

 

Γεώργιος Κοσμόπουλος

 

ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ 🔫 ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ 🧨 ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ

 

Στἐλλα Ιακωβἰδου·

Όσοι ξέρουν να διαβάζουν ίσως μπορέσουν παρακάτω να διαχωρίσουν τις έννοιες και τις ερμηνείες των λέξεων:

ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ

ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ

ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ

 

ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ

Άτομο που αναζητά τη τύχη του σε άλλο τόπο, ταξιδεύοντας με ΝΟΜΙΜΑ ταξιδιωτικά έγγραφα.

Ο μετανάστης συνήθως συμπεριφέρεται ως ΕΠΟΙΚΟΣ, αφού στη χώρα που μεταβαίνει, ασπάζεται τις τοπικές συνήθειες του λαού που τον φιλοξενεί.

Στην Ελλάδα ουδείς εκ των «αλλοδαπών», ταξιδεύει με νόμιμα έγγραφα, άρα δεν είναι και μετανάστης! (Επί παραδείγματι, μετανάστες ήταν οι Έλληνες που μετοίκησαν νόμιμα στη Γερμανία τη δεκαετία του ?50/?60, αφού υπήρχε ανοιχτή πρόσκληση της Γερμανικής κυβέρνησης, για την αναδόμηση του κράτους μετά το 2ο Παγκ. Πολ.

Και τότε για να μεταναστεύσει ο Έλληνας, έπρεπε να είχε μαζί του ένα πακέτο από αρκετές ιατρικές βεβαιώσεις!)

 

ΠΡΟΣΦΥΓΑΣ:

Άτομο που αναγκάζεται να φύγει από τη χώρα του επειδή κινδυνεύει η ζωή του, λόγω πολέμου, γενοκτονίας, κλπ.

Και θεωρείται πρόσφυγας μόνο στη ΠΡΩΤΗ ασφαλή χώρα που μεταβαίνει, ζητώντας αν το θέλει και πολιτικό άσυλο.

Στην Ελλάδα ουδείς εκ των «αλλοδαπών», έρχεται από εμπόλεμη χώρα.

Επιπλέον ουδείς ζητάει και πολιτικό άσυλο, αφού κανείς δεν θέλει να μείνει σε αυτό το τόπο, έτσι όπως τον κατάντησαν «κάποιοι».

Άρα σε αυτή τη χώρα, δεν είναι νομικά πρόσφυγες!

 

ΛΑΘΡΟΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ:

Άτομο που για οποιοδήποτε προσωπικό του λόγο (ακόμα και για το αν έχει σκοτώσει ή έχει τελέσει άλλο κακούργημα!) αλλάζει χώρα.

Στη χώρα που μεταβαίνει συμπεριφέρεται συνήθως ως ΑΠΟΙΚΟΣ, δηλαδή προσπαθεί να φέρει μαζί του τις συνήθειες και τα ήθη της πατρίδας του, απαιτώντας από τους ημεδαπούς να σεβαστούν – ακόμα και να ασπαστούν – τις συνήθειες του!

Στην Ελλάδα το 99% των «αλλοδαπών» ανήκουν σε αυτή τη 3η περίπτωση!

Η συγκεκριμένη δημοσίευση ανέβηκε για να ενημερωθούν οι ανημέρωτοι και φυσικά να σχολιάσουν αρνητικά και βάναυσα οι βαθειά νυχτωμένοι φιλεύσπλαχνοι ανθρωπιστές που ακόμα ζούνε σε άλλες εποχές.....

 

Στἐλλα Ιακωβἰδου