Τρία Μνημόνια = 173,6 δις βάρη!

23 Aπρίλη 2010. Συμπληρώθηκαν 9 χρόνια από τότε που από το Καστελόριζο, με φόντο τις βαρκούλες που αρμενίζανε, ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωνε την είσοδο της χώρας στον ατέλειωτο Γολγοθά των μνημονίων.
Από  τότε μέχρι σήμερα έχουν – ανάμεσα στα άλλα – συμβεί και αυτά:
    Στην έκθεση που παρουσίασε πριν από λίγες μέρες το ΙΜΕ της ΓΣΕΒΕΕ ανάμεσα στα άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία υπάρχει και ένα εύρημα εξαιρετικής κατά τη γνώμη μας σημασία. Έχει να κάνει με την αποτίμηση και αποτύπωση της λεγόμενης «δημοσιονομικής προσαρμογής (σσ: τα βάρη, δηλαδή, που στην ουσία επωμίστηκε ο ελληνικός λαός) κατά πρόγραμμα οικονομικής προσαρμογής»  (σσ: δηλαδή κατά κάθε μνημόνιο ξεχωριστά).
Τι προκύπτει:

• Σύμφωνα με την έκθεση το πρώτο Μνημόνιο επέφερε βάρη ύψους 22,5 δισ. ευρώ.
• Στην συνέχεια ήρθε το δεύτερο Μνημόνιο για να… διορθώσει τα του πρώτου. Και τι έκανε; Στα προηγούμενα πρόσθεσε επιπλέον βάρη ύψους 27 δισ. ευρώ με αποτέλεσμα η επιβάρυνση του δεύτερου Μνημονίου να ανέλθει 47 δισ. ευρώ.

Με άλλα λόγια πρώτο και δεύτερο Μνημόνιο επέφεραν αθροιστικά βάρη στις πλάτες του λαού ύψους 69,260 δισ. ευρώ.

• Και έπειτα, από εκεί που όλα αυτά θα τέλειωναν «σε ένα νόμο με ένα άρθρο», ήρθε και το τρίτο Μνημόνιο που στα προηγούμενα ήρθε να προσθέτει και νέα βάρη, αυτή τη φορά ύψους 39,9 δισ. ευρώ, ανεβάζοντας έτσι τον λογαριασμό στα 104 δισ. ευρώ.
• Σωρευτικά, λοιπόν, εκείνο που προκύπτει είναι ότι τα 3 Μνημόνια (που το κάθε επόμενο όχι μόνο κουβαλούσε τα μέτρα του προηγούμενου αλλά πρόσθετε σε αυτά και τα νέα κάθε φορά μέτρα) επέφεραν την περίοδο 2010-2019 μια «προσαρμογή» στις τσέπες και στις πλάτες του ελληνικού λαού της τάξης των 173,6 δισεκατομμυρίων!

Με το τελευταίο, μάλιστα, το… «αριστερό» Μνημόνιο, να ισοδυναμεί με το  60% της συνολικής «προσαρμογής»!
    Και το ερώτημα που τίθεται, τόσο προς αυτούς που έφεραν, ήδη, την «έξοδο» από τα Μνημόνια, όσο και προς τους άλλους που υπόσχονται ότι εκείνοι θα φέρουν την «έξοδο» από τα Μνημόνια, είναι τούτο: Τα 173,6 δισ. ευρώ πότε θα τα φέρουν;

https://www.imerodromos.gr/tria-mnimonia-173-6-dis-vari/?fbclid=IwAR3-UeykFpR_wugjUOTbXm3iO3xVrlJAvqHsZ8oECMEYDjUD1QaaSiFWujs 

Ελληνικά στις πολυννησιακές γλώσσες; - Μέχρι που έφτασαν οι Αρχαίοι Έλληνες;

Στὸ συγκεκριμένο βιβλίο, ποὺ ἐξέδωσε Γερμανὸς καθηγητὴς Γλωσσολογίας τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Χαϊδελβέργης τὸ 1987, παρουσιάζονται περισσότερες ἀπὸ 800 λέξεις ἀπὸ τὶς γλῶσσες τῆς Πολυνησίας, ποὺ πιθανότατα προέρχονται ἀπὸ τὰ ἑλληνικά, καθὼς καὶ ἐπιχειρήματα ὑπὲρ μιᾶς πρωΐμου ἑλληνικῆς...


Στὸ συγκεκριμένο βιβλίο, ποὺ ἐξέδωσε Γερμανὸς καθηγητὴς Γλωσσολογίας τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Χαϊδελβέργης τὸ 1987, παρουσιάζονται περισσότερες ἀπὸ 800 λέξεις ἀπὸ τὶς γλῶσσες τῆς Πολυνησίας, ποὺ πιθανότατα προέρχονται ἀπὸ τὰ ἑλληνικά, καθὼς καὶ ἐπιχειρήματα ὑπὲρ μιᾶς πρωΐμου ἑλληνικῆς παρουσίας καὶ πολιτιστικὴς ἐπιῤῥροῆς στὸ νησιωτικὸ σύμπλεγμα τοῦ Εἰρηνικοῦ Ὠκεανοῦ, ἀλλὰ καὶ στὴν Ἀμερική, εἰδικότερα στὸ Περοῦ, πρὶν ἄἀκόμη κι ἀπὸ τοὺς Ἴνκας, γύρω στὸ 800 π.Χ… (ἀκολουθεῖ σύντομο ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο).

“Thus the general picture emerges of a Greek cultural migration to pre-Incan Peru by ca. 800 B.C. (Chavin civilisation), a time-period of intense Greek colonization and Orientalizing influences on Greek culture. (…) The fact that both the prominent pre-Incan civilizations in Peru and that of Easter Island were familiar with hieroglyphic (boustrophedon) script and Daedalic-style sculpturing also supports such a hypothetical early date for a Greek migration to the New World, since the alphabet was gradually introduced around 750 B.C. (…)”

From the 5th chapter (p. 218-219) of the book “Greek Linguistic Elements in the Polynesian
Languages (Hellenicum Pacificum)” of Nors S. Josephson, University of Heidelberg (1987).
This is one of the rare books of the Library of Hellenism (Lausanne) about the Greek language and its interactions with other civilizations.

Πρόκειται γιὰ ἕνα ἀπὸ τὰ σχετικῶς πρόσφατα μὰ δυσεύρετα βιβλία. ποὺ διαθέτει ἡ Βιβλιοθήκη τοῦ Ἑλληνισμοῦ στὴν Λωζάννη σχετικὰ μὲ τὴν Ἑλληνικὴ Γλῶσσα καὶ τὶς ἀλληλεπιδράσεις της μὲ ἄλλους πολιτισμούς. Ἐν καιρῷ, αὐτὰ τὰ βιβλία θὰ εἶναι στὴν διάθεση τῆς τοπικῆς κοινωνίας.

Γεώργιος Σγοῦρδος

Λωζάννη, Ἐλβετία «Βιβλιοθήκη τοῦ Ἑλληνισμοῦ στὴν Λωζάννη»

1100 Αρχαίες Ελληνικές Λέξεις στις Γλώσσες των Νησιών του Ειρηνικού

 

 

 https://ellaniapili.blogspot.com/2017/02/blog-post_73.html?spref=bl

 

 

 

ΑΤΛΑΝΤΙΣ-ΚΟΣΜΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ - Η ιστορία της Ατλαντίδας με την συγγραφέα Δήμητρα Λιάτσα και τον ερευνητή-συγγραφέα Αστέριο Χοϊλου.

«ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΗΓΕΤΗΣ»

Του Βασιλείου Πορπόρη

 

Για την 21^η Απριλίου 1967, γράφτηκαν πολλά. Ειπώθηκαν δε ακόμη περισσότερα. Το μεταπολιτευτικό κατεστημένο κατάφερε να παρουσιάσει (κυρίως σε εμάς τους νεότερους) την εποχή εκείνη όπως ακριβώς το βόλευε, χωρίς ουδέποτε να δώσει στους πρωταγωνιστές της την ευκαιρία να δώσουν μία πραγματική και ουσιαστική εξήγηση για την ζωή και τη δράση τους. Το θέμα και οι συζητήσεις γύρω απ’ την 21^η Απριλίου έκλεισαν με την επιστροφή του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην Ελλάδα τον Ιούλιο του 1974 και για πολλά χρόνια αποτελούσαν θέμα - ταμπού για την ελληνική κοινωνία και τον λαό μας.

Σήμερα συμπληρώνονται 52 χρόνια από την ημέρα εκείνη. Από την στιγμή δηλαδή που μια ομάδα αξιωματικών του ελληνικού στρατού υπό την ηγεσία του συνταγματάρχου Γεωργίου Παπαδοπούλου κατέλαβε την εξουσία και κυβέρνησε την Ελλάδα επί 6,5 περίπου χρόνια. Ως γράφων του παρόντος άρθρου, δεν θα ήθελα να γίνει εκτενής αναφορά στα οικονομικά, πολιτικά και κοινωνικά επιτεύγματα του Γεωργίου Παπαδοπούλου και της εποχής του, διότι αυτά πλέον είναι γνωστά στο μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού λαού και αναφέρονται καθημερινά σε διάφορες συζητήσεις κατά τα τελευταία χρόνια της οικονομικής κρίσης, των μνημονίων και του ΔΝΤ. Στο θέμα τουλάχιστον της οικονομίας και των  διαφόρων έργων υποδομής, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος είναι πλήρη δικαιωμένος ακόμη και στην συνείδηση των πολιτικών και ιδεολογικών του αντιπάλων (όσων βέβαια μπορούν να κρίνουν την εκάστοτε κατάσταση και την εκάστοτε εποχή με ψυχραιμία, λογική και αντικειμενικότητα).

Σε αυτό που θα ήθελα να εστιάσουμε σήμερα το ενδιαφέρον μας ένεκα της επετείου, είναι τα ιδεολογικά επιτεύγματα του Γεωργίου Παπαδοπούλου και του έργου του, καθώς και της σημασίας που είχε και εξακολουθεί να έχει για τον Έλληνα/ίδα της κάθε χρονολογικής περιόδου το παράδειγμα αυτό και η θυσία του. Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα την ιδεολογική δικαίωση του καθεστώτος και συνεπώς την απαλλαγή του από κάθε είδους λασπολογία που μέχρι σήμερα το βαραίνει. Φυσικά αυτό είναι κάτι που φαντάζει πάρα πολύ δύσκολο, ιδιαίτερα στις μέρες μας, οι οποίες διέπονται από το πνεύμα μίας μαρξιστικής εισβολής και όπου κάθε αναφορά υπέρ των αξιωματικών εκείνων ή γενικότερα υπέρ του κάθε τι μπορεί να φαντάζει ελληνικό και πατριωτικό αποτελεί κόκκινο πανί στα μάτια των κυβερνόντων και των υποστηρικτών τους. Ωστόσο, όπως αναφέρει και ο Κωνσταντίνος Καβάφης στο ποίημά του «Ιθάκη»: «Σημασία έχει το ταξίδι κι όχι να φτάσεις στην Ιθάκη…»(!) Έτσι κι εμείς, ως γνήσιοι εραστές της ελληνικής ιστορίας και της αλήθειας, οφείλουμε να κάνουμε την προσπάθειά μας για τον στόχο αυτόν, ακόμη κι αν δεν τα καταφέρουμε, ακόμη κι αν αποτύχουμε, ακόμη κι αν ο αγώνας μας αυτός λήξει άδοξα όπως ο αγώνας και η προσπάθεια του Παπαδόπουλου και των συνεργατών του.

Πριν όμως αναφέρουμε το οτιδήποτε, θα ήθελα να λύσω πρώτα μία απορία, η οποία εύλογα θα γεννηθεί σε πολλούς από εσάς την στιγμή που θα διαβάζετε το παρόν κείμενο. Δηλαδή, το πώς είναι δυνατόν ένας τόσο νέος άνθρωπος χωρίς καμία σχέση με το καθεστώς αυτό να έχει ασχοληθεί με μία εποχή την οποία ούτε καν έζησε και να έχει αφιερώσει χρόνο και φαιά ουσία στην μελέτη του βίου και της πολιτείας ορισμένων ανθρώπων, οι οποίοι δεν βρίσκονται πια στην ζωή. Στο ερώτημα αυτό έχει απαντήσει πριν από 20 περίπου χρόνια, ο υπαρχηγός της 21^ης Απριλίου Στυλιανός Παττακός, ο οποίος στον επικήδειο λόγο του προς τον Γεώργιο Παπαδόπουλο τον Ιούνιο του 1999, είπε μεταξύ άλλων τα εξής:

«Σήμερον αποτελεί δικαίωσιν της Επαναστάσεώς μας το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού μας και μάλιστα των νέων μας, κινεί με απέχθεια την κεφαλίν όταν ακούει τους δημαγωγούς να μας κατηγορούν και με έμφασιν νοσταλγικώς αναφωνούν: “Που ’σαι Παπαδόπουλε…”».  

Πράγματι, η άσχημη κατάσταση την οποία έχουν επιβάλει κατά τις τελευταίες δεκαετίες οι μεταπολιτευτικοί κυβερνόντες, έχει στρέψει ένα μεγάλο τμήμα του λαού και ιδιαίτερα της νεολαίας στην αναζήτηση της αλήθειας της “άλλη εποχής”. Και αυτό φυσικά δεν συμβαίνει για τα έργα, τους δρόμους και το νερό που έφερε στα χωριά μας ο Παπαδόπουλος. Κάτι τέτοιο θα ήταν παράλογο, μιας και ο ίδιος δεν βρίσκεται πια στην ζωή για να έρθει και να σώσει την Ελλάδα ξανά, να δημιουργήσει τα αντίστοιχα έργα, να δώσει δουλειά και ελπίδα στον λαό. Η οικονομία ούτως ή άλλως είναι μία παράμετρος η οποία έρχεται και παρέρχεται και ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί να ανθίσει, αλλά και να γκρεμιστεί και ξαναχτιστεί από την αρχή. Σε ιδεολογικό όμως επίπεδο, ο Γεώργιος Παπαδόπουλος αναζητείται πλέον επί καθημερινής βάσεως, μιας και σήμερα λείπουν οι άνθρωποι με καθαρή και αγνή ιδεολογία, οι οποίοι πάνω από όλους και από όλα να βάζουν την πατρίδα μας.  

Θα ήθελα εδώ να δώσουμε ένα παράδειγμα και να κάνουμε έναν παραλληλισμό της τότε εποχής με το σήμερα: μετά την κρίση που ξέσπασε στην Ελλάδα κατά τα Ιουλιανά του 1965[1] και της απεριόριστης αγανάκτησης που κυρίευε κατά την εποχή εκείνη (δηλαδή την δεκαετία του 1960) τον λαό και τον στρατό, είχε κυριαρχήσει το εξής σύνθημα στην κοινωνία, στις καθημερινές συζητήσεις και στον δημοσιογραφικό τύπο: «Μα δεν θα βρεθεί ένας λοχίας να μας σώσει;». Σήμερα, 52 χρόνια μετά από την ανεύρεση αυτού του «λοχία», το σύνθημα που επικρατεί και πάλι στην κοινωνία επί καθημερινής βάσεως είναι το ακόλουθο: «Που ‘σαι ρε Παπαδόπουλε…» Σαφώς και ο λαός σήμερα δεν ζητά την ανάσταση του Γεωργίου Παπαδοπούλου, αλλά κάποιον παρόμοιο στον οποίο θα μπορέσει να ακουμπήσει και να αντλήσει από αυτόν θάρρος και ελπίδα για το μέλλον. Δηλαδή, αντί για το απρόσωπο σύνθημα που κυριάρχησε κατά την δεκαετία του 1960 και έκανε αναφορά στον «λοχία», σήμερα έχει αντικατασταθεί από το προσωποκεντρικό σύνθημα «Που ‘σαι ρε Παπαδόπουλε…».

 Η αλησμόνητος λοιπόν αυτή φράση και η αναφορά στο πρόσωπο του Γεωργίου Παπαδοπούλου, έχει καταστεί το σλόγκαν της μεταπολιτευτικής Ελλάδος. Σαφώς μία τέτοια αντίστοιχη Επανάσταση δεν είναι απαραίτητο να ξαναγίνει από τον στρατό, αλλά από τον καθένα μας ξεχωριστά, αρκεί να σκεφθούμε, να μελετήσουμε, να αναγνωρίσουμε πράγματα, πρόσωπα και καταστάσεις και να αφήσουμε στην άκρη τον οποιοδήποτε τυχόν εγωισμό μας. Κλείνοντας, θα ήθελα να αναφέρω ότι πλέον ο Γεώργιος Παπαδόπουλος έχει καταστεί Ιδέα στις συνειδήσεις πολλών από εμάς. Και όπως άλλωστε έλεγε και ο ίδιος:

«Η Ιδέα εγκαταλείπει την θέσιν μόνον όταν αποθάνει. Και αι ιδέαι δεν αποθνήσκουν…»

---

[1] Για αναλυτικές πληροφορίες και λεπτομέρειες σχετικά με το παρόν θέμα μπορείτε να ανατρέξετε στο βιβλίο του Μάνου Ν. Χατζηδάκη «Γιατί & πώς έγινε η Επανάστασις του 1967».

 



ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ

Αναρτήθηκε από ΑΙΩΝΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΙΣΤΗ στις 9:32 μ.μ.

https://eoniaellhnikhpisti.blogspot.com/2019/04/blog-post_66.html?spref=fb&fbclid=IwAR2QyDcJ7hrNSU80E42eu2fnysVU0gbi_tCYtjOxEdzOFbGtgzru4p_RNlE 
 

ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ 21Η ΑΠΡΙΛΙΟΥ - ΝΑΙ ΗΤΑΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ - ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΘΝΟΣΩΤΗΡΙΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ 1967 - BINTEO

Σε λίγες ώρες ξημερώνει η επέτειος της 21 Απριλίου. 
Μιας επετείου η όποια έχει κατασυκοφαντηθει από τους  διαφόρους δημοκράτες από όλο το πολιτικό φάσμα από τα δεξιά ως τα αριστερά,τόσα χρόνια μας μιλούσαν για την κακιά χούντα η οποία στέρησε τις ελευθερίες στον ελληνικό λαό,κατάργησε την δημοκρατία,εξόρισε και χτύπαγε αθώους πολίτες και ήταν αμερικανοκίνητη(εδώ γελάμε).

Ήταν όμως έτσι τα πράγματα η μήπως η Ελλάδα ζούσε καλύτερες μέρες μια απλή διαδρομή στο παρελθόν θα μας βοηθήσει.

Και νέα έκθεση της ΕΟΚ ομολογεί το οικονομικό θαύμα που συνετελέσθη επί διακυβερνήσεως της χώρας από την στρατιωτική κυβέρνηση της 21ης Απριλίου! 
Πρόκειται για την έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής της ΕΟΚ που αναφέρεται στην ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας και προτείνει τρόπους ενισχύσεώς της.

 

 Στην έκθεση αυτή διαβάζουμε:

Ο μέσος ετήσιος ρυθμός του ΑΕΠ της Ελλάδος την περίοδο 69-73 ήταν 7.8% έναντι αντιστοίχου ρυθμού της κοινότητας 4.6%.
Την περίοδο μετά την πρώτη πετρελαϊκή κρίση (73-80) η αύξηση ήταν 3.5% έναντι 2.3% της Κοινότητας.
Από το 1980 όμως και μετά και για την περίοδο 80-86 ο ρυθμός γίνεται μικρότερος του αντίστοιχου της Κοινότητας 0.7% έναντι 1.4%.
Οι ρυθμοί για το 1986 και 1987 είναι 1.3% και 0.7% αντίστοιχα, ενώ οι εκτιμήσεις για την Κοινότητα είναι πιο ενθαρρυντικές 2.5% και 2.2%

Είναι φανερό ότι τα χρόνια 79 και 80 είναι το σημειό καμπής της προηγούμενης τάσεως. 
Η κρίση επηρέασε λιγότερο τον τομέα ρυθμού αυξήσεως της βιομηχανίας από 6.1% την περίοδο 72-79 γίνεται αρνητικός (0.7%) την περίοδο 80-85.
Η συμμετοχή του προϊόντος της μεταποιήσεως στο ΑΕΠ από 21.3% το 80 πέφτει στο 18.7% το 1985 (στα επίπεδα του 1972).

 Η κατανάλωση

Ο μέσος ετήσιος ρυθμός αυξήσεως της εσωτερικής ζητήσεως για προϊόντα μεταποιήσεως την περίοδο 72-79 σε πραγματικούς όρους ήταν 6.2% έναντι 3.6% της Κοινότητας των 4. 
Η εικόνα όμως άλλαξε τελείως την επόμενη περίοδο 79-85 με πτώση του μέσου ρυθμού στο -0.6% έναντι ρυθμού 0.1% για τους 4 της Κοινότητας.
Η ανάκαμψη που άρχισε το 1983 δεν ήταν ακόμη επαρκής ώστε να επιτευχθεί το επίπεδο του 1979. 
Στις εξωτερικές αγορές τα μερίδια της χώρας παρέμειναν σχετικά σταθερά μεταξύ των ετών 74 και 1985.
Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με το κόστος στο εσωτερικό δημιούργησαν αναμφίβολα προβλήματα στις εξαγωγές.
Στην περίοδο 70-79 παρατηρήθηκε μια ανάπτυξη των κλάδων των υφαντικών, χημικών και μη μεταλλικών ορυκτών παρόμοια με εκείνη που χαρακτήρισε τις πρόσφατες βιομηχανοποιημένες χώρες (MICS). 
Μετά την κρίση του 1979-80 οι κλάδοι των τροφίμων και των χημικών δεν επηρεάστηκαν αισθητά, ενώ δυσμενής ήταν η εξέλιξη του κλάδου των υφαντικών.

Η σχέση μεταξύ παραγωγικότητας και απασχολήσεως

Την περίοδο 72-79 η παραγωγικότητα της εργασίας για το σύνολο της οικονομίας αυξήθηκε με μέσο ετήσιο ρυθμό (2.8%) λίγο μεγαλύτερο από εκείνο της Κοινότητας (2.5%). 
Η τάση αυτή συνεχίστηκε και μεταξύ των ετών 79-85 1.3% έναντι 1.4% της Κοινότητος. 
Η αύξηση της παραγωγικότητος για το 1986 εκτιμάται μικρότερη από εκείνη της Κοινότητος (1.0% έναντι 1.9%) ενώ το 1987 προβλέπεται μείωςση κατά 0.8% έναντι θετικού ρυθμού της Κοινότητος 1.5%

 

Επενδύσεις

Από το 1974 και μετά οι επενδύσεις στην μεταποίηση μειώνονται. 
Παρατηρείται μικρή ανάκαμψη το 1979-80 και το ποσοστό στο σύνολο των επενδύσεων το 1984-85 ανέρχεται στο 14.5% δηλαδή στα επίπεδα του 1970. 
Επιπλέον οι επενδύσεις υλοποιούνται σε παραδοσιακές βιομηχανίες όπως τροφίμων, υφαντικών, ενδύσεως, τσιμέντου κλπ.
Το ποσοστό συμμετοχής των επενδύσεων σε παραδοσιακούς κλάδους μειώνονταν μέχρι το 1970 και κατόπιν είχε ανοδική πορεία.

 

Αντίθετα η συμμετοχή των επενδύσεων σε κεφαλαιουχικά αγαθά σημείωσε αντίστροφη πορεία. 
Οι δημόσιες επενδύσεις στη μεταποίηση ενώ στην περίοδο του 70-75 ήταν το 2% του συνόλου των επενδύσεων του κλάδου, το ποσοστό ανέρχεται στο 5% την δεκαετία του 75-85. Οι άμεσες επενδύσεις από το εξωτερικό εμφανίζονται την δεκαετία του 1960 (Ν. 2687/53) και ανέρχονται στο 61% του συνόλου των επενδύσεων την μεταποίηση και υλοποιούνται σε μονάδες παραγωγής κεφαλαιουχικών αγαθών. 
Στο τέλος της δεκαετίας του 70 το ποσοστό μειώνεται στο 4% και στρέφεται στην παραγωγή καταναλωτικών αγαθών. 

Η μείωση αυτή αντανακλά κυρίως διεθνείς τάσεις καθώς και την επίδραση της βαθμιαίας απώλειας του πλεονεκτήματος του κόστους εργασίας.

Εδώ είδαμε μια έκθεση της ΕΟΚ πανό στο οικονομικό θαύμα της επταετίας επίσης η Ελλάδα είχε βραβευτεί και για την οικονομικής ευημερία.
Μια σύγκριση με την παρούσα κατάσταση θα ήταν τουλάχιστον γελοία.
Επίσης μην ξεχνάμε και την διαγραφή των αγροτικών χρεών σε αντίθεση με τους σημερινούς πολιτικούς οι οποίοι με την πολιτικοί τους πνίγουν τα μεσαία και φτωχά στρώματα.

ΕΘΝΙΚΗ ΑΜΥΝΑ

Οι αριθμοί δια τους εξοπλισμούς αποκαλύπτουν τα ψεύδη του πολιτικού κατεστημένου.

Μέχρι το 1967 ο ελληνικός προϋπολογισμός δεν είχε δαπανήσει ούτε μιαν δραχμήν δια την αγοράν πολεμικού υλικού. Το είδος και το ύφος των εξοπλισμών μας ερυθμίζετο από ξένα κράτη. Ελληνικήν εθνικήν πολιτικήν εξοπλισμών εφήρμοσε η Ελλάς μετά την 21ην Απριλίου 1967.

 

 

Έτσι, αφού κατηρτίσθησαν τα προγράμματα εξοπλισμών, αγοράσθησαν ταχύτατα 4 υποβρύχια από την Γερμανίαν, εξοπλισμένα με τηλεκατευθυνόμενους πυραύλους, 4 πυραυλάκατοι εκ Γαλλίας (είναι αυταί εις τας οποίας ο Αβέρωφ άλλαξε τα ονόματα!!), 40 υπερσύγχρονα αεροπλάνα Φάντομς και μέγα αριθμόν τορπιλλακάτων και συγχρόνων αρμάτων μάχης τύπου AMX-30 από την Γαλλία.

 Το εξοπλιστικόν πρόγραμμα ολοκληρώθη το τέλος του 1973 και αρχάς του 1974.
Ηκολούθησαν πολλαί νέαι παραγγελίαι.
Έτσι ηγοράσθησαν από την Γαλλίαν 40 υπερσύγχρονα αεροσκάφη Μιράζ F-IC, 60 βομβαρδιστικά CORSAIR-A7 αμερικανικής κατασκευής, 18 μεταφορικά αεροπλάνα C-130 αμερικανικής κατασκευής, 4 πυραυλάκατοι γαλλικής κατασκευής, 100 γαλλικά άρματα μάχης τύπου AMX-30, μέγας αριθμός ελικοπτέρων απο ΗΠΑ και Ιταλίαν, σημαντικός αριθμός τορπιλλακάτων, ως και μεγάλαι ποσότητες αντιαρματικού και ανθυποβρυχιακού υλικού.  

Περισσοτερα στο: http://www.epilekta.com/2018/04/21-1967-binteo.html?fbclid=IwAR2l8-r1AZVX3m_GGYguGXhV8r31fhYy4P2OzUpDnBlpB4OqfoTa8kHkwZ4

ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ... - Το τότε καί το τώρα.

Γράφει ο Ηλίας Ηλιακόπουλος

Αλεξανδρούπολη ·

ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ...

Σουδαια ημερα σημερα μη το ξεχνατε.Προσεγγιστε με νηφαλιοτητα την ιστορια και μελετηστε την.Το τοτε και το τωρα.Τοτε οι ηγετες της Επαναστασεως εγενοντο δεκτοι με επεφημιες και ιαχες στους δρομους απο τον λαο στην συντριπτικη του πλειοψηφια.
Σημερα το κυβερνητικο σιναφι επισκεπτεται την καθε πολη με δυο διμοιριες ΜΑΤ διπλα του,ακουγοντας τα σχολιανα του για οσα ανθελληνικα διαπραττει...
Για του λογου το αληθες ,τα ρεπορταζ του τοτε και τωρα μιλουν μονα τους.
Τοτε η χωρα κυβερνηθηκε απο επαναστατες ελληνοψυχους συνταγματαρχες,τωρα απο μυσαρους και καταπτυστους πολιτικαντηδες,που δεν εχουν αφησει τιποτε ορθιο.
Δεν ειναι αραγε ετσι;
Η γενια εκεινη των στρατιωτικων ειχε μπαρουτοκαπνιστει στα πεδια των μαχων,αφου ως αξιωματικοι ειχαν πολεμησει στο μετωπο του 40. Οι σημερινοι πολιτικαντηδες αλλα και οι καριεριστες στρατιωτικοι ειναι ακαπνοι χαρτογιακαδες ,προσμενοντας την προαγωγη των σε ανωτερες θεσεις.
Μεχρι τοτε εχουν πιει το αμιλητο νερο και μονο,οταν αποστρατευθουν γινονται λαλιστατοι,προσδοκωντας πολλοι απο αυτους ενα νεο ξεκινημα στην οζουσα λεωφορο της πολιτικης.
Τοτε λειτουργουσε η ΜΟΜΑ ,ηστρατιωτικη υπηρεσια κατασκευης εργων.
Με λιγοστο κοστος και με ανυπαρκτες μιζες.Εφτιαχνε Ελλαδα παντου με εργα και χωρις ρεμουλες η τοτε στρατιωτικη κυβερνηση.Απο την μεταπολιτευση και μετα η χωρα δεχτηκε τον σφιχτο εναγκαλισμο των εργολαβων της διαπλοκηςκαι το μεγαλο φαγοποτι αρχισε.
Φαγοποτι λαδωματα και μιζες στην ημερησια διαταξη. Τα πακετα Ντελορ ,τα μεσογειακα προγραμματα ,διαδεχονταν το ενα το αλλο.Αντι ομως να πηγαινουν επ ωφελεια του παραπλανημενου λαου, κατεληγαν σε δωρακια πολλων εκατομμυριων στους παρατρεχαμενους των υπουργειων ,στους υπουργους που ειχαν να συντηρησουν και πολυεξοδες ερωμενες,βεβαιως βεβαιως.
Και το πανηγυρι της απεριγραπτης μασας καλα κρατουσε.
Και να μετα ο αλογιστος δανεισμος,για να τα βγαλουμε περα σαν λαος και κρατος.
Μηδενικο χρεος παρεδωσε η κυβερνηση των συνταγματαρχων ,οταν αφησε την εξουσια.
Κοντα στα τετρακοσια δις εκτιναχθηκε μεχρι σημερα το χρεος κι ακομη πατο δεν πιασαμε.
Μπορει κανεις χαμερπης πολιτικαντης να τα αμφισβητησει ολα ;!
Και κατι αλλο.Οι σημερινοι εθνοπροδοτες ειναι στην πλειοψηφια τους αθεοι,οι τοτε πιστευαν και μεταλαμπαδευαν σε Θεο ,πατριδα οικογενεια.Αμειλικτες συγκρισεις που κανουν ομως τη διαφορα.Εστω κι αν ο παραπλανημενος αυτος λαος δεν θελει νααυτα τιςδει.
Κακο του κεφαλιουτου...!

Ηλίας Ηλιακόπουλος

Ποιός Μωυσής;… Η Γέννηση του Περσέα.

Μια φορά και έναν καιρό, τα πολύ παλιά τα χρόνια, στην ωραία και καλή πόλη του Άργους ήταν ένας ισχυρός βασιλιάς, ο Ακρίσιος.
Ήταν δυο αδέλφια δίδυμα, αυτός και ο Προίτος, που τσακώνονταν πριν ακόμα γεννηθούν, μέσα στην κοιλιά της μητέρας τους της Αγλαΐας, χτυπιόντουσαν και αμφισβητούσε ο ένας τον άλλο, όπως θα έκαναν τελικά και σε όλη τους τη ζωή. Συγκεκριμένα μάλιστα, έμελλε να συγκρουστούν για την εξουσία στην πλούσια κοιλάδα της Αργολίδας.

Τελικά, ο ένας βασίλεψε στο Άργος, ο άλλος, ο Προίτος, στην Τίρυνθα. Ο Ακρίσιος είναι λοιπόν ο βασιλιάς του Άργους. Στενοχωριέται που δεν έχει παιδί αρσενικό. Όπως συνηθίζεται, πηγαίνει να συμβουλευτεί το μαντείο των Δελφών αν θα αποκτήσει κληρονόμο και τι πρέπει ενδεχομένως να κάνει για να τον αποκτήσει.
Ως συνήθως, το μαντείο δεν απαντάει στην ερώτησή του, αλλά του λέει ότι ο εγγονός του, ο γιος της κόρης του, θα τον σκοτώσει.

Την κόρη του τη λένε Δανάη. Είναι μια πανέμορφη κοπέλα και ο Ακρίσιος την αγαπάει πολύ, έχει τρομοκρατηθεί όμως με την ιδέα ότι ο εγγονός του πρόκειται να τον σκοτώσει. Τι να κάνει; Η μία λύση που σκέφτεται είναι να τη φυλακίσει.
Πράγματι, είναι στη μοίρα της Δανάης να είναι συχνά φυλακισμένη. Ο Ακρίσιος χτίζει μια υπόγεια χάλκινη φυλακή, προφανώς στην αυλή του παλατιού του, όπου κλείνει τη Δανάη μαζί με μια γυναίκα για να την υπηρετεί και τις κλειδαμπαρώνει και τις δυο.
Ο Δίας όμως, ψηλά από τον ουρανό, είδε τη Δανάη, στο άνθος της νιότης και της ομορφιάς της, και την ερωτεύτηκε.
Την εποχή που μιλάμε, η μοιρασιά ανάμεσα στους θεούς και τους θνητούς έχει γίνει πια. Έχουν ξεχωρίσει λοιπόν, η απόσταση που τους χωρίζει όμως δεν είναι και πολύ μεγάλη και οι θεοί μπορούν και ρίχνουν πού και πού καμιά ματιά από ψηλά, από την κορυφή του Ολύμπου και τον λαμπερό αιθέρα, στις όμορφες θνητές.
Βλέπουν τις κόρες της Πανδώρας, την οποία έστειλαν στους ανθρώπους και ο Επιμηθέας έκανε το λάθος και την έβαλε στο σπίτι του. Τις βρίσκουν υπέροχες. Όχι πως οι θεές δεν είναι όμορφες, ίσως όμως οι θεοί βρίσκουν στις θνητές κάτι που δεν έχουν οι θεές.
Ίσως την εύθραυστη ομορφιά τους ή το γεγονός ότι δεν είναι αθάνατες και οι θεοί πρέπει να τις κορφολογήσουν όσο βρίσκονται ακόμα στην ακμή της νιότης και της γοητείας τους.
Ο Δίας ερωτεύεται τη Δανάη και χαμογελάει όταν βλέπει ότι ο πατέρας της την έχει κλείσει στην υπόγεια χάλκινη φυλακή. Γίνεται χρυσή βροχή, κατεβαίνει και πλαγιάζει δίπλα της. Στη φυλακή αυτή εμφανίζεται ως θεός, παίρνοντας ανθρώπινη μορφή, μία και μοναδική φορά.
Ο Δίας σμίγει λοιπόν με τη Δανάη με άκρα μυστικότητα. Η Δανάη περιμένει παιδί, ένα αγόρι που το λένε Περσέα. Η περιπέτειά της παραμένει μυστική, έως ότου μια μέρα ο Περσέας, ζωηρό μωρό, βάζει τέτοια κλάματα, που ο Ακρίσιος, περαστικός από την αυλή, ακούει έναν παράξενο θόρυβο από τη φυλακή όπου έχει κλείσει την κόρη του.
Ο βασιλιάς ζητάει να τη δει. Τους ανεβάζει όλους απάνω, ανακρίνει τη βάγια και μαθαίνει ότι κάτω υπάρχει ένα αγοράκι. Τον πιάνει τρόμος και μανία μαζί, καθώς θυμάται τον χρησμό του μαντείου των Δελφών. Σκέφτεται ότι η δούλα έμπασε κάποιον στα κρυφά για τη Δανάη.
Ανακρίνει την κόρη του: «Ποιος σου σκάρωσε το παιδί; – Ο Δίας».
Ο Ακρίσιος δεν πιστεύει λέξη. Διώχνει πρώτα τη δούλα που είχε γίνει βάγια, για την ακρίβεια τη θυσιάζει στον εφέστιο βωμό του Δία. Τη Δανάη και το παιδί, όμως, τι να τους κάνει;
Ο πατέρας δεν μπορεί να λερώσει τα χέρια του με το αίμα της κόρης και του εγγονού του. Αποφασίζει να τους φυλακίσει και πάλι.
Φωνάζει έναν μαραγκό πολύ άξιο, πολύ επιδέξιο, ο οποίος φτιάχνει μια κιβωτό και τους βάζει μέσα και τους δυο, τη Δανάη και τον Περσέα. Αφήνει τους θεούς να μεριμνήσουν πώς θα ρυθμίσουν το ζήτημα. Αυτή τη φορά όμως δεν τους ξεφορτώνεται κλείνοντάς τους στο υπόγειο του σπιτιού του.
Κλειδώνει την κόρη και τον γιο της στην κρύπτη αυτή και τους αφήνει να πλανηθούν στους υδάτινους ορίζοντες. Πράγματι, η κιβωτός αρμενίζει στη θάλασσα και φτάνει στις ακτές ενός μικρού και φτωχού σχετικά νησιού, στη Σέριφο.
Ένας ψαράς, από βασιλική γενιά όμως, ο Δίκτυς, πιάνει στα δίχτυα του την κιβωτό. Την ανοίγει και βλέπει τη Δανάη και το παιδί της.
Γοητεύεται και αυτός από την ομορφιά της Δανάης, παίρνει τη γυναίκα και τον γιο της στο σπίτι του και τους συμπεριφέρεται όπως στην οικογένειά του. Κρατάει μαζί του τη Δανάη, της φέρεται με σεβασμό και μεγαλώνει τον Περσέα σαν να ήταν γιος του.

Απόσπασμα από το βιβλίο Το Σύμπαν, οι Θεοί, οι Άνθρωποι, Ελληνικές ιστορίες για τη δημιουργία του κόσμου, Jean-Pierre Vernant, εκδόσεις Πατάκη

https://ellaniapili.blogspot.com/2017/04/blog-post_301.html?fbclid=IwAR0x3QNr4ZWSub_0Wv1-rGxOLWtHO2h3XAFcCvCiz
mQqtsvTBjm2vMrK1EQ