Προλάβαμε ευτυχώς, την τελευταία παράσταση στο θέατρο Συκεών, που παρουσίασε τα ''Θεατρικά Εργαστήρια Μελίνα Μερκούρη'' το έργο Σμύρνη μου Αγαπημένη της Μ. Ντενίση, σε Σκηνοθεσία του Σταμάτη Στάμογλου από την ερασιτεχνική αλλά καταπληκτική θεατρική τους ομάδα !!
Τό σκηνικό πολύ καλά μελετημένο, απλό μεν, αλλά συμπεριελάμβανε όλα τα βασικά στοιχεία που θα μας μετέφερε στην εποχή της ελληνικής Σμύρνης, στην εποχή που ζούσαν χιλιάδες Έλληνες μαζί με τους Τούρκους αρμονική ζωή και ευημερούσαν....
Οι ελληνικές οικογένειες εκείνη την εποχή ! Με αρχές, με σεβασμό στους μεγαλύτερους, με τις γυναίκες που νοιάζονταν για το σπίτι και τα παιδιά και ο πατέρας, φυσικά, που είχε το πρώτο λόγο μέσα στην οικογένεια.....
Η Σκηνογραφία και Ενδυματολογία του έργου ήταν της Μαγδαληνής Σίγα, που μας παρουσίασε με μεγάλη επιτυχία τον κόσμο της εποχής...
Οι ερασιτέχνες ηθοποιοί Ιωάννα Μαρίνη- Φιλιώ, Σάββας Παντελίδης- Δημητράκης, Μιχάλης Βλάχος- Πατέρας, Ορέστης Πρεφτίτσης- Χαλίλ, Αναστάσιος Μπελαντώνης- Οσμάν, Παναγιώτης Διμπιτούζης- Βασιλάκης, και άλλοι καμιά 25αριά ήταν όλοι τους Καταπληκτική έπαιζαν σαν πραγματικοί επαγγελματίες ηθοποιοί !!!
Στην παράσταση αυτή μας παρουσίασαν οι ηθοποιοί, με το ανάλογο σκηνικό κάθε φορά, όλες τις ιστορικές περιόδους από την εποχή της ωραίας ζωής στην Σμύρνη, την εποχή της ευημερίας, την εποχή της αρμονικής συμβίωσης Ελλήνων και Τούρκων, την εποχή με τα γεγονότα στην Ελλάδα, με τον Βενιζέλο και τον Βασιλιά Κωνσταντίνο, τις αντιδράσεις του κόσμου με τη κάθε πολιτική παράταξη και όλα τα γεγονότα πως τα έζησαν εκεί οι Έλληνες κατά την περίοδο που η εμφάνιση του Κεμάλ με τα σχέδιά του τρομοκρατεί την ελληνική κοινωνία... Οι δε ''Συμμαχικές'' Δυνάμεις παίζουν το ρόλο τους αδιαφορώντας τα δικά μας συμφέροντα και καταλήγοντας στην μεγάλη μικρασιατική καταστροφή μέχρι την καταστροφή της Σμύρνης και τον ''συνοστισμό'', που πολύ ωραία σχολιάζει η αφηγήτρια....
Κάθε ιστορική περίοδο και διαφορετικά συναισθήματα, οι χαρές , ο πόνος, τα προβλήματα, εκφράζονται με πολύ μεγάλη επιτυχία από τους Ηθοποιούς που μας εντυπωσιάζουν με το παίξιμό τους...
Ο ξεριζωμός αρχίζει, τα όνειρά σβήνουν, οι Έλληνες χάνονται, ο στρατός του Κεμάλ δεν αφήνει τίποτα όρθιο στο πέρασμά του,,,
Όσοι προλαβαίνουν και έχουν κάποιες γνωριμίες βρίσκουν και κάποιο καράβι για να φύγουν η Σμύρνη καίγεται !!!!!!!!!!! Ο κόσμος στον πανικό του φεύγει για το λιμάνι, εκεί όπου πολλοί θα αφήσουν την τελευταία τους πνοή αδυνατώντας να βρούν κάποια βάρκα για να φύγουν, η κατάσταση είναι δραματική, δεν ήταν απλά ΣΥΝΩΣΤΙΣΜΌΣ... Τα πλοία των ''Συμάχων παρακολουθούν απλά την τραγωδία από μακρυά...
Στην Ελλάδα αυτοί που καταφθάνουν θα βρούνε κατά μεγαλύτερο ποσοστό ένα εχθρικό περιβάλλον από τους ντόπιους δυστυχισμένους Έλληνες με τα πολλά οικονομικά προβλήματα και τον φόβο πως θα μοιραστούν αυτά που δεν έχουν με τους πρόσφυγες που έρχονται από την Μ. Ασία... Τελικά τα πράγματα αποδείχτηκαν πως δεν ήταν ακριβώς έτσι γιατί οι περισσότεροι από τους πρόσφυγες ήταν αρκετά οικονομικά κρατημένοι και δημιούργησαν δουλειές, ήταν άλλωστε και πολλοί εγγράμματοι σε σχέση με την αγραμματοσύνη που υπήρχε στην Ελλάδα εκείνη την εποχή...
ΌΛΑ ΑΥΤΆ ΚΑΙ ΠΟΛΛΆ ΠΟΥ ΠΑΡΈΛΕΙΨΑ ΜΑΣ ΤΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΑΝ ΟΙ ΕΡΑΣΙΤΈΧΝΕΣ ΚΑΛΛΙΤΈΧΝΕΣ ΜΑΣ ΜΕ ΠΟΛΎ ΜΕΓΆΛΗ ΕΠΙΤΥΧΊΑ !!
ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΓΕ ΣΕ ΌΛΟΥΣ ΠΟΥ ΕΡΓΆΣΤΗΚΑΝ ΓΙ`ΑΥΤΌ ΤΟ ΕΡΓΟ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΟΝ ΔΗΜΟ ΝΕΑΠΟΛΗΣ-ΣΥΚΕΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΓΟ ΠΟΥ ΠΡΟΣΦΈΡΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ, ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ...
Περί ρατσισμού...
Άγρια συμπλοκή μεταναστών πάλι. Αυτή τη φορά στο Μοναστηράκι. Και
ξέρετε, αυτοί δεν είναι σαν κι εμάς -«ρε, ξέρεις ποιος είμαι εγώ;» και
τέτοια. Αυτοί σφάζονται κανονικά. Με μαχαίρια και σπαθιά. Έτσι έγινε
και προχθές στο Μοναστηράκι. Μπροστά στα έντρομα μάτια Ελλήνων και
τουριστών, άστραψαν τα μαχαίρια και οι δύο αντιμαχόμενες ομάδες πνίγηκαν
στο αίμα. Η αιματηρή συμπλοκή ξεκίνησε -από άγνωστη μέχρι στιγμής
αιτία- αρχικά μεταξύ τριών μεταναστών. Γρήγορα, ωστόσο, γενικεύτηκε,
καθώς αμέσως έσπευσαν συμπατριώτες των εμπλεκομένων να τους συνδράμουν,
με αποτέλεσμα η περιοχή να μετατραπεί σε πραγματικό πεδίο μάχης.
Πακιστανοί από την μια, Αφγανοί από την άλλη. Ξέρετε, όλοι αυτοί,
μπορεί για ‘μας να φαντάζουν ίδιοι, αλλά δεν είναι. Εκείνοι ξεχωρίζονται
μεταξύ τους. Σύριοι, Ιρακινοί, Πακιστανοί, Μπαγκλαντεσιανοί, Αφγανοί
κλπ αποτελούν διαφορετικές εθνότητες και εκείνοι γνωρίζουν πολύ καλά την
διαφορετικότητά τους. Τόσο καλά μάλιστα, που δεν φείδονται να αρπαχτούν
–και να αλληλοσφαχτούν- μεταξύ τους, για την πιο ασήμαντη αιτία.
Περίεργες αντιδράσεις; Ή μήπως ακραίες; Όχι! Ούτε το ένα, ούτε το άλλο.
Ευρισκόμενοι μακριά από τον τόπο τους, φέρουν έντονα την ανάγκη της
μεταξύ τους σύμπνοιας και αλληλεγγύης έναντι οποιωνδήποτε ξένων. Το
ίδιο συμβαίνει με όλους τους λαούς. Όπως στην αρχή του περασμένου αιώνα,
με τις αλλεπάλληλες συμπλοκές μεταξύ Ελλήνων, Ιταλών και Γερμανών
μεταναστών στις ΗΠΑ. Βλέπετε, οι λαοί και τα έθνη (όλοι οι λαοί και
όλα τα έθνη!) αντιλαμβάνονται την διαφορετικότητά τους και την
υπερασπίζονται μέχρις εσχάτων. Το ίδιο κι εμείς, που θέλουμε να
διατηρήσουμε την κοινωνική μας συνοχή, έναντι των εκατομμυρίων
εισβολέων. Δεν είναι θέμα ρατσισμού, ούτε ξενοφοβίας, όπως μας
καταλογίζουν οι επιτήδειοι. Είναι αυτό το πρωτογενές αίσθημα, που
επιστημονικά ονομάζεται «αγάπη του ομοίου». Αυτό ακριβώς το αίσθημα
είναι που ωθεί τις διαφορετικές εθνότητες να συμπλέκονται μεταξύ τους
στο Μοναστηράκι, στο Μόναχο, στην Υόρκη, στο Κεντ... Αυτό ακριβώς έκανε
προχθές και τις δύο εχθρικές ομάδες (Πακιστανούς και Αφγανούς) να έρθουν
στα μαχαίρια. Μόνο οι «αντιρατσιστές» της συμφοράς νομίζουν πως
είμαστε εμείς και όλοι οι άλλοι. Κι όποιος δεν αντιλαμβάνεται όλους τους
άλλους ίδιους μεταξύ τους, και όλους μαζί ίδιους με μας, είναι
ρατσιστής. Το πρόβλημα με τους «αντιρατσιστές» είναι που αδυνατούν να
αντιληφθούν την διάκριση μεταξύ εκείνων των «άλλων». Γι’ αυτούς, δεν
υπάρχουν Σύριοι, Ιρακινοί, Πακιστανοί, Μπαγκλαντεσιανοί, Αφγανοί κλπ.
Είναι όλοι ένα πράγμα! Ή μάλλον, θα ήθελαν να είναι όλοι ένα πράγμα. Γι’
αυτό και αδυνατούν να ερμηνεύσουν τους μεταξύ τους φυλετικούς καυγάδες.
Είναι έξω από το πολιτικο-ιδεολογηματικό τους πεδίο. Αλήθεια,
άραγε; Γιατί με την παραμικρή αψιμαχία μεταξύ Ελλήνων και αλλοδαπών
κατεβαίνουν σε διαδηλώσεις και πορείες διαμαρτυρίας κατά του ρατσισμού,
ενώ όταν συμπλέκονται οι αλλοδαποί μεταξύ τους ποιούν την νήσσαν; Εκεί
δεν υπάρχει ρατσισμός; Όχι! Δεν υπάρχει. Διότι είπαμε, για τους
«αντιρατσιστές» δεν υπάρχει διάκριση μεταξύ Συρίων, Ιρακινών,
Πακιστανών, Μπαγκλαντεσιανών, Αφγανών. Γι’ αυτούς υπάρχει μόνο μία
«φυλή». Η φυλή των ...μεταναστών! Οπότε, δεν τίθεται καν θέμα ρατσισμού
στις μεταξύ τους διενέξεις. Για τον «αντιρατσιστή» της συμφοράς, ρατσιστές είναι μόνο οι Έλληνες!
Είναι γνωστή και εξαιρετικά προβεβλημένη η αρνητική αντίληψη της Αριστεράς περί έθνους,
όπως είναι γνωστή επίσης και η απόλυτη σύμπτωση των απόψεών της για το
ίδιο θέμα με εκείνους που προωθούν την ιδέα της Παγκοσμιοποίησης. Δηλαδή
τους αμερικανοσιωνιστές και τους απανταχού συνεργάτες-υποτακτικούς τους,
οι οποίοι όταν δεν εμφανίζονται καμουφλαρισμένοι με την κόκκινη προβιά,
παρουσιάζονται συνήθως σαν θιασώτες του νεοφιλελευθερισμού.
Υποτίθεται βέβαια, ότι ο κάθε χώρος εξηγεί τις αντεθνικές του
απόψεις, ξεκινώντας από άλλη ιδεολογική αφετηρία. Αλλά ακόμη και έτσι να
ήταν τα πράγματα (που προφανώς δεν είναι) το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Οι
αριστεροί όλων των αποχρώσεων είναι οι αγαπημένοι εταίροι του
αμερικανοσιωνιστικού κατεστημένου, της Νέας Τάξης και γενικώς του
κεφαλαίου. Αριστεροί και νεοφιλελεύθεροι είναι οι δυο όψεις του
ίδιου νομίσματος. Είναι τα όπλα με τα οποία προσπαθεί να υποδουλώσει τον
κόσμο ο αμερικανοσιωνισμός και η πλουτοκρατία.
Αυτό άλλωστε φαίνεται και από το γεγονός ότι στις δυνάμεις που
βρίσκουν την πολιτική τους έκφραση μέσα από τα κόμματα του
αυτοαποκαλούμενου «δημοκρατικού τόξου», (δηλαδή του απόλυτα υποταγμένου
στη βουλιμία του κεφαλαίου και των αγορών πολιτικού συνασπισμού), όλα
ανεξαιρέτως τα κόμματα της αριστεράς, συνιστούν κυρίαρχο δομικό
στοιχείο. Είναι ένα πολύτιμο άλλοθι δημοκρατικού πλουραλισμού του
συστήματος, καθεστωτικός μηχανισμός ξεπλύματος και νομιμοποίησης των εγκλημάτων του νεοφιλελευθερισμού κατά της ανθρωπότητας
(βλέπε μεταναστευτικό) και συνάμα μηχανισμός ιδεολογικής χειραγώγησης
της πολιτικής σκέψης των πολιτών, που αντιτίθενται στα νεοφιλελεύθερα
σχέδια. Η αριστερή «ιδεολογία» είναι ένας ιδεολογικός μηχανισμός
εφεύρημα του σιωνισμού για την ανάσχεση της εθνικής αφύπνισης των λαών
και την μετουσίωση της ενεργητικής διεκδίκησης των εθνικών τους δικαίων
σε μιαν αδιέξοδη «αναβράζουσα παθητικότητα» στο όνομα ιδεολογημάτων.
Αποτελεί το πραγματικό «όπιο του λαού» που μετατρέπει τους πολίτες σε «χρήσιμους ηλίθιους». Σε ανθρώπους που «μάχονται σκληρά» εναντίον
της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, αλλά που τελικά διοχετεύουν όλη
τους στη ενέργεια σε κατευθύνσεις που εξυπηρετούν τον «ταξικό τους
εχθρό», τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό.
Άπαντες λοιπόν οι «εταίροι» του αντεθνικού, αλλά δήθεν «δημοκρατικού»
αυτού συνασπισμού, αποφεύγουν επιμελώς κάθε αναφορά περί έθνους,
χρησιμοποιώντας συστηματικά αντί της λέξης έθνος, τη λέξη πατρίδα.
Κάποιοι δε που εντάσσουν στη ρητορική τους και τους όρους έθνος-εθνικό,
το κάνουν ψευδεπίγραφα, αναφερόμενοι σε αυτά με εντελώς διαστρεβλωτικό ή
και απαξιωτικό τρόπο.
Πρακτικά, κάθε κατά την άποψή τους «υγιές» ενδιαφέρον για τη χώρα το ονομάζουν πατριωτισμό, ενώ οτιδήποτε
παραπέμπει στην έννοια του έθνους και δεν συνάδει με τις διεθνιστικές
τους αντιλήψεις, το δαιμονοποιούν και το ταυτίζουν με το απόλυτο κακό.
Οι αλβανικές μεγαλοστομίες για παράδειγμα περί μεγάλης Αλβανίας,
βαφτίζονται «αλβανικός εθνικισμός» και όχι αποτέλεσμα των
νεοφιλελεύθερων παρεμβάσεων στη βαλκανική στα πλαίσια της
παγκοσμιοποίησης. Το ίδιο και η επιθετικότητα των Τούρκων στο Αιγαίο,
χαρακτηρίζεται εθνικισμός και όχι νεοθωμανισμός, υποδαυλισμένος από
αυτούς που προωθούν την παγκοσμιοποίηση.
Την ίδια στιγμή που «ιερή οργή» τους καταλαμβάνει, όταν κάποιος
αμφισβητήσει την αγάπη τους για την πατρίδα την οποία υποτίθεται ότι...
αγαπούν και είναι πρόθυμοι να την υπερασπιστούν!
Όμως η εξωφρενική αυτή αντίληψη περί πατριωτισμού, σαν κάτι που
αντιμάχεται τον «κακό» εθνικισμό, είναι μια ακόμη πονηρή επινόηση των
κομμάτων του «δημοκρατικού τόξου» για να αποδομήσουν το εθνικό κράτος.
Αποκρύπτοντας επιμελώς από το λαό, ότι τα διεθνιστικά σχέδια με τα οποία
συντάσσονται, ούτε και τη στρεβλή αυτή έννοια της πατρίδας αποδέχονται.
Ενώ παράλληλα το σύνολο της «ανώνυμης μαχόμενης πλεμπάγιας», που
πλαισιώνει το «δημοκρατικό τόξο», απορρίπτει μετά βδελυγμίας, αυτές τις
θεωρίες περί πατρίδας.
Αποκαλυπτικό της πραγματικής αντίληψης που επικρατεί στους κύκλους
αυτής της «χρήσιμης πλέμπας», είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό σύνθημα, που
ήταν γραμμένο εδώ και τουλάχιστον πέντε χρόνια στον τοίχο του δημοτικού
γυμναστηρίου της Νέας Ιωνίας Αττικής, εκτεθειμένο στα μάτια των
περαστικών, αλλά και των παιδιών του 2ου Γυμνασίου του δήμου, (το οποίο χωρίζεται με μια μεσοτοιχία από αυτό). Το σύνθημα λέει χαρακτηριστικά:
«Ή οι φασίστες ή εμείς
δε γαμ - - - αι και η πατρίς»
Πέραν της «οργίλης» χυδαιότητας, (γνωστού άλλωστε χαρακτηριστικού του
συγκεκριμένου χώρου που δεν προξενεί καμιά εντύπωση), το σύνθημα
καταρρίπτει τους ιδεολογικούς κομπογιαννιτισμούς της κοινοβουλευτικής
αριστεράς και συνολικά του «δημοκρατικού τόξου» περί Πατρίδος,
ομολογώντας ακούσια μεν, αυθόρμητα δε, ότι:
Αυτοί οι ακραιφνείς «αντίφα» δημοκράτες, που καλούν τους πάντες να τσακίσουν τους «φασίστες», αποτελώντας ουσιαστικά το μακρύ παρακρατικό χέρι όλων των αντιφασιστικών ελίτ της χώρας μας, εμμέσως πλην σαφώς αποκαλύπτουν δια του συνθήματος, ότι ελίτ
και πλέμπα από κοινού, μισούν την πατρίδα εξ’ ίσου και ότι στη
συνείδησή τους είναι απόλυτα κατανοητό ότι ο Εθνικισμός (δηλαδή οι
«φασίστες») και η Πατρίδα (δηλαδή ο οίκος του Έθνους) είναι πράγματα
ταυτόσημα.
Κάτι ανάλογο δηλαδή με αυτό που συμβαίνει όταν τουρκικά αθλητικά
σωματεία αγωνίζονται εναντίον ελληνικών επί μικρασιατικού εδάφους και οι
Τούρκοι για να ενοχλήσουν τους Έλληνες, ξεδιπλώνουν στις κερκίδες
τεράστια πανό που απεικονίζουν τον Μωάμεθ τον «πορθητή» να κατακτά στην
Πόλη. Με αυτό τον τρόπο όμως, άθελά τους φυσικά, ενώ πετυχαίνουν να
εξοργίσουν τους Έλληνες, ομολογούν-αναγνωρίζουν μιαν αλήθεια που
την ξέρει όλος ο κόσμος, αλλά οι Τούρκοι αρνούνται μανιωδώς, ότι δηλαδή
η Πόλη είναι ελληνική.
Οι άνθρωποι λοιπόν αυτοί (οι αντίφα-αριστεροί) και όλες οι
αντιφασιστικές ελίτ που βρίσκονται πίσω από αυτούς και με τον έναν ή το
άλλον τρόπο τους στηρίζουν, μισούν θανάσιμα και το ελληνικό έθνος και τον «οίκο» αυτού του έθνους, δηλαδή την ελληνική πατρίδα.
Για αυτό και όταν καλούν τους πολίτες να τσακίσουν τους «φασίστες»,
αποκαλύπτουν ακούσια με συνθήματα σαν αυτό της Νέας Ιωνίας το κρυμμένο
μίσος τους για κάθε τι ελληνικό. Κατά τα άλλα διατείνονται ότι αγαπούν
την Ελλάδα, μη επιτρέποντας σε κανέναν να θεωρεί τον εαυτό του πιο
πατριώτη από εκείνους.
Φυσικά εν προκειμένω, προκαλεί εντύπωση το γεγονός, το ότι επί τόσα
χρόνια σε ένα δημόσιο κτήριο που βρίσκεται σε ένα κεντρικό και
πολυσύχναστο σημείο της πόλης, υπήρξε ένα σύνθημα που προτρέπει άμεσα
και με υβριστικό τρόπο τους πολίτες εναντίον της Πατρίδος και κανένας
αρμόδιος του δήμου δεν φρόντισε να σβηστεί.
Μήπως δεν το είδαν; Μήπως ήσαν ανίκανοι; Μήπως αδιάφοροι; Μήπως
φοβήθηκαν να το κάνουν ή μήπως τελικά συμφώνησαν με το σύνθημα; Δεν
είναι εύλογο, άραγε, να σκεφτεί κάποιος ότι δεν πρόκειται για αδιαφορία, αλλά για εθελοτυφλία;
Βέβαια, όταν στο πρόσφατο παρελθόν, έχει προϋπάρξει η
περίφημη κασέτα, στην οποία φέρεται ο τότε πρωθυπουργός της χώρας με
χυδαιότητα ανάλογη του παραπάνω συνθήματος, να διατάσσει την δίωξη
πολιτικών του αντιπάλων, επειδή είναι «φασίστες», η «αδιαφορία» του δήμου είναι απλό κωμικό πταίσμα.
Όταν έχουν δολοφονηθεί άνθρωποι στη μέση του δρόμου με μαφιόζικο τρόπο και κανένας, μα
ούτε ένας, από όλο το φάσμα του πολιτικού κόσμου δεν καταδίκασε το
έγκλημα, επειδή οι δολοφονηθέντες ήταν «φασίστες», τότε πραγματικά η
«αδιαφορία» του δήμου ήταν αστείο πταίσμα.
Σε κάθε περίπτωση πάντως, είναι αδύνατον ομάδες αναρχικών να
ενεργούν με τον συντεταγμένο και μεθοδικό τρόπο που βλέπουμε καθημερινά
να συμβαίνει, αν δεν υπάρχει κεντρική διοίκηση, οικονομική στήριξη και
τηλεοπτική «νομιμοποίηση» της δράσης τους.
Μιας «νομιμοποίησης» που προκύπτει μέσω μιας υποτιθέμενης τηλεοπτικής
κριτικής, η οποία σε καμιά περίπτωση όμως δεν καταδικάζει με σαφή και
κατηγορηματικό τρόπο τις ενέργειές τους, προσδίδοντας μάλλον στις
πράξεις τους ένα χαρακτήρα χαριτωμένου και κοινωνικά αποδεκτού πολιτικού
ακτιβισμού.
Έναν πολιτικό ακτιβισμό, που δεν αποπνέει τίποτε άλλο από μια ιδεολογία «αναβράζουσας παθητικότητας»,
εργαλείο και αυτής του συστήματος, που θέλει να εκτονώσει τον θυμό των
πολιτών για τα δεινά που υφίστανται. Του συστήματος δηλαδή που βάζει
κάποιες ομάδες να κάνουν μερικές ζημιές on camera για να ικανοποιήσουν
το λαϊκό αίσθημα που ζητά την τιμωρία των υπευθύνων για την κατάντια της Ελλάδος.
Κλασικό παράδειγμα τα καλόπαιδα του «Ρουβίκωνα» που «προστατεύουν» δυναμικά τους πολίτες από τις κρατικές αυθαιρεσίες.
Αυτούς τους τύπους που παρελαύνουν ένοπλοι μπροστά στις κάμερες,
ανενόχλητοι και παρεμβαίνουν... «δυναμικά» διώχνοντας δήθεν τον
συμβολαιογράφο που πάει να κάνει τους πλειστηριασμούς των πρώτων
κατοικιών, οι οποίοι πλειστηριασμοί όμως στο τέλος γίνονται με άλλο
τρόπο ή στο διπλανό γραφείο.
Αυτά τα «άτακτα» και «ατίθασα» παιδιά, που όλο τους δείχνει η τηλεόραση να τα σπάνε αγωνιζόμενα για το καλό των αδυνάτων και κατά του συστήματος, αλλά που οι αδύνατοι τελικά πάντοτε χάνουν και το σύστημα πάντοτε νικάει.
Η τελική αναποτελεσματικότητα αυτής της «αναβράζουσας παθητικότητας»
σε συνδυασμό με την πάντοτε ατελέσφορη «αντιστασιακή» δράση του ΠΑΜΕ και
των συνδικαλιστικών οργανώσεων, με γραφικό μπροστάρη τον επικεφαλής του
αγροτικού κόσμου, «στρατάρχη» Μπούτα και σε συνδυασμό με την
επιτηδευμένα στρεβλή προβολή των εθνικιστικών ιδεών και την
«πλουραλιστική δημοκρατική ενημέρωση» που εξασφαλίζει στην πλειοψηφία
του το εθνοφοβικό δημοσιογραφικό σκυλολόι, βυθίζει το λαό όλο και πιο βαθιά σε ιδεολογικό τέλμα και πολιτική απελπισία και αδιέξοδο.
Οι αντιφασιστικές ελίτ και η ιδεολογία της αναβράζουσας παθητικότητας
είναι τα δυνατά χαρτιά του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού για την
επιβολή της παγκοσμιοποίησης.
Όμως ό,τι και να κάνουν οι Έλληνες Εθνικιστές του Λαϊκού Συνδέσμου είναι εδώ και θα παραμείνουν εδώ. Εμείς γνωρίζουμεποιοι είναι και πόσο «βρώμικοι» και δηλητηριώδεις είναι. Αυτοί δεν γνωρίζουν, ούτε καν μπορούν να υποψιαστούν τον μιθριδατισμό μας και το πόση αντοχή, υπομονή και ανοσία διαθέτουμε!
Η ταυτοποίηση των 10.119 ακινήτων του ελληνικού Δημοσίου, για τα
οποία το Κυβερνητικό Συμβούλιο Οικονομικής Πολιτικής (ΚΥΣΟΙΠ), στις 19
Ιουνίου 2018, εξουσιοδότησε τον υπουργό Οικονομικών –βάσει των άρθρων
196 και 209 του νόμου 4389/2016– να εκδώσει «τις σχετικές πράξεις και να
προβεί σε κάθε αναγκαία πράξη προς μεταβίβαση στην Ανώνυμη Εταιρεία
Ακινήτων του Δημοσίου (ΕΤΑΔ)», ανέδειξε την προχειρότητα, την
ανευθυνότητα, την αλαζονεία, με τις οποίες η πολιτική ηγεσία του
υπουργείου Πολιτισμού διαχειρίζεται το πολιτιστικό απόθεμα της χώρας,
στο πλαίσιο των δεσμεύσεων της κυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου έναντι των
δανειστών, τη διετία 2015-2016, ενεχυριάζοντας τον δημόσιο πλούτο έως το
2115.
Στον κατάλογο συμπεριλαμβάνονται κωδικοί που αντιστοιχούν
σε δημόσια πολιτιστικά αγαθά - αρχαιολογικούς χώρους, όπως η Κνωσός,
μνημεία, όπως το αρχαίο θέατρο Λάρισας, το φρούριο Φιρκά στα Χανιά, τα
ενετικά τείχη στο Ηράκλειο, η Ροτόντα και ο Λευκός Πύργος στη
Θεσσαλονίκη, μουσειακές υποδομές, όπως τα Αρχαιολογικά Μουσεία
Ηρακλείου, Σπάρτης, Χανίων, Αργοστολίου. Ο έλεγχος συνεχίζεται...
Κατά
τον νόμο του 2016 (άρθρο 196), στην ΕΤΑΔ περιέρχεται «η κυριότητα και
νομή όλων των ακινήτων περιουσιακών στοιχείων, τα οποία ανήκουν στο
ελληνικό Δημόσιο», με κάποιες εξαιρέσεις, εν οις και οι αρχαιολογικοί
χώροι, καθώς και «λοιπά πράγματα εκτός συναλλαγής».
Ομως, σύμφωνα
με τον νόμο 3028/2002 «Για την προστασία των Αρχαιοτήτων και εν γένει
της πολιτιστικής κληρονομιάς», που εκδόθηκε κατ’ εξουσιοδότηση του
άρθρου 24 του Συντάγματος, η προστασία του πολιτιστικού περιβάλλοντος
αποτελεί υποχρέωση του κράτους, ενώ τα κατάλοιπα της πολιτιστικής
κληρονομιάς διακρίνονται σε αρχαιολογικούς χώρους, ιστορικούς τόπους και
μνημεία. Στο άρθρο 7 αναφέρεται ότι τα ακίνητα μνημεία «που
χρονολογούνται έως και το 1453 ανήκουν στο Δημόσιο κατά κυριότητα και
νομή και είναι πράγματα εκτός συναλλαγής». Ευλόγως τίθεται το ερώτημα τι
συμβαίνει με όσα χρονολογούνται μετά το 1453 και έως το 1830 ή τα
νεότερα μνημεία που μπορεί να φθάνουν έως τις μέρες μας. Οσοι μετείχαμε
στη νομοπαρασκευαστική επιτροπή του αρχαιολογικού νόμου θυμόμαστε ότι
έγκριτοι νομικοί υποστήριξαν ότι εφ’ όσον υπάρχουν στην κατοχή ιδιωτών
μνημεία μετά το 1453, αυτά δεν μπορούν να εξαιρεθούν από δικαιοπραξίες.
Το
2002 ποιος μπορούσε να φανταστεί ότι το 2016 θα βρισκόταν υπουργός
Πολιτισμού να συνομολογήσει –μαζί και η αρχαιολόγος γενική γραμματέας
και ο τότε διευθυντής του υπουργικού γραφείου και νυν υφυπουργός, επίσης
αρχαιολόγος– τη μεταβίβαση για αξιοποίηση και ρευστοποίηση μνημείων από
το Δημόσιο στο υπερταμείο, που εποπτεύεται από τους δανειστές και όχι
από το ελληνικό Δημόσιο; Ποιος να φανταστεί ότι αυτοί που συστηματικά
εμπόδιζαν την αξιοποίηση του Ελληνικού ή της Αφάντου στη Ρόδο ασμένως θα
συναινούσαν στη μαζική εκποίηση πολιτιστικών αγαθών. Αυτό κι αν είναι
kolotoumpa…
Επιπλέον, συνομολόγησαν ότι στην ΕΤΑΔ «δύνανται να
μεταβιβαστούν άλλα περιουσιακά στοιχεία, τα οποία ανήκουν κατά κυριότητα
στο ελληνικό Δημόσιο με απόφαση του υπουργού Οικονομικών». Επομένως και
τα μετά το 1453 μνημεία, καθώς και κτίρια μουσείων. Ο ίδιος νόμος
(άρθρο 196, 4389/2016) προβλέπει τη σύσταση ομάδας εργασίας από
εκπροσώπους του υπερταμείου, του υπουργείου Οικονομικών και των αρμόδιων
υπουργείων προκειμένου να εντοπίσουν «στο Μητρώο Ακίνητης Περιουσίας
της Γενικής Γραμματείας Δημοσίας Περιουσίας... ακινήτων που πληρούν
κριτήρια τα οποία τα καθιστούν κατάλληλα για αξιοποίηση». Συστάθηκε η
ομάδα;
Ποια στελέχη του ΥΠΠΟΑ συμμετείχαν; Από ποιον και πότε ορίστηκαν; Αν
δεν λειτούργησε η ομάδα, ποιος αποφάσισε τη μεταβίβαση μνημείων και
μουσείων; Το υπουργείο Πολιτισμού οφείλει απαντήσεις.
Οι αποφάσεις
του υπουργού Οικονομικών «εκδίδονται κατόπιν γραπτού αιτήματος που
υποβάλλεται από την εταιρεία. Το αίτημα με τον πλήρη φάκελο εξετάζεται
από την αρμόδια υπηρεσία του υπουργείου Οικονομικών και από κάθε άλλη
αρμόδια αρχή εντός εξήντα ημερών και στη συνέχεια διαβιβάζεται στο
ΚΥΣΟΙΠ» (άρθρο 209, 4389/2016). Το ΚΥΣΟΙΠ, στη συνεδρίαση της 18ης
Ιουνίου 2018, όφειλε να έχει την άποψη και του υπουργείου Πολιτισμού. Τι
απάντησε το ΥΠΠΟΑ; Ποια υπηρεσία έλεγξε το αίτημα του υπερταμείου;
Ποιοι γνωμοδότησαν επί του κατατεθέντος καταλόγου; Το υπουργείο
Πολιτισμού οφείλει απαντήσεις. Αν δεν υπήρξε χρόνος –στην απόφαση του
ΚΥΣΟΙΠ αναφέρεται ότι το αίτημα του υπερταμείου υπεβλήθη στις 14/6/2018,
δηλαδή μόλις τέσσερις ημέρες πριν από τη συνεδρίαση– γιατί το ΥΠΠΟΑ δεν
αντέδρασε στη μη εφαρμογή του νόμου; Απαιτείται απάντηση.
Μετά
την προσθήκη στο άρθρου 196 του ν. 4389/2016, το 2017 (άρθρο 73, ν.
4472), ότι «καμία μεταβίβαση ακινήτου δεν μπορεί να λάβει χώρα, εφ’ όσον
είναι αντίθετη με την ελληνική νομοθεσία», μπορεί να θεωρηθεί ότι η
Κνωσός, το θέατρο της Λάρισας, η Ροτόντα εμφιλοχώρησαν στον κατάλογο από
αβλεψία ή προχειρότητα. Τα υπόλοιπα μνημεία όμως; Οι ευθύνες είναι
συγκεκριμένες.
Επιπλέον, «η ΕΤΑΔ εξακολουθεί να διαχειρίζεται τα
περιουσιακά στοιχεία που εξαιρούνται από τη μεταβίβαση» (άρθρο 196,
4389/2016). Επομένως, εκτός μνημείων και μουσείων, στο υπερταμείο
ανατίθεται η διαχείριση και των αρχαιολογικών χώρων. Με ποιο θεσμικό
πλαίσιο; Σε ποιες υπηρεσίες; Ποιος εποπτεύει; Απαιτείται απάντηση.
Σύμφωνα
με την ελληνική έννομη τάξη, η αρμοδιότητα της διαχείρισης των δημόσιων
πολιτιστικών αγαθών και υποδομών ανήκει στο υπουργείο Πολιτισμού. Αυτό
δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν δημόσια μνημεία ή και αρχαιολογικοί χώροι
που μπορούν να αξιοποιηθούν. Ομως, η όποια μορφή αξιοποίησης απαιτείται
να γίνεται σύμφωνα με το θεσμικό πλαίσιο απόλυτης προστασίας των
πολιτιστικών πόρων και υπό την εποπτεία του ΥΠΠΟΑ.
Ας μη βιάζεται η
υπουργός Πολιτισμού να δηλώνει ότι «δεν θεωρεί ότι υπάρχει ευθύνη μέσα
στο ΥΠΠΟΑ». Ας μην προτρέχει ότι ευθύνεται η «χρόνια ασθένεια του
υπουργείου να μην έχει κτηματολόγιο» –τα εργαλεία υπάρχουν, τα αρχεία
των Εφορειών Αρχαιοτήτων, ο Διαρκής Κατάλογος Μνημείων– λες και για τα
τείχη του Ηρακλείου ή για τον Λευκό Πύργο να χρειάζεται αρχαιολογικό
κτηματολόγιο.
Ας μην επιχειρούν υπουργός και υφυπουργός να
συμψηφίσουν μνημεία και μουσεία, που η κυβέρνησή τους παρέδωσε στο
υπερταμείο των δανειστών, με τις 27 απαλλοτριωμένες κατοικίες –όχι
μνημεία– στην Πλάκα, που το 2013 μεταβιβάστηκαν στο ΤΑΙΠΕΔ του ελληνικού
Δημοσίου. Ακόμη και η σύγκρισή τους με τα κτίρια των μουσείων –που δεν
είναι μνημεία– είναι ατυχής. Πώς αξιοποιούνται οι μουσειακές υποδομές
από το υπερταμείο; Ρευστοποιούνται και το υπουργείο καταβάλλει ενοίκιο,
προκειμένου να αποφευχθεί έξωση των εκθεμάτων; Απαιτείται απάντηση.
Αν
το επί ΣΥΡΙΖΑ υπουργείο Πολιτισμού επιθυμεί πράγματι να θωρακίσει το
μνημειακό απόθεμα της χώρας έναντι του υπερταμείου, οφείλει να ζητήσει
την άμεση ανάκληση της απόφασης του ΚΥΣΟΙΠ (ΦΕΚ Β΄ 2317/19.6.2018) και
της απόφασης του υπουργού Οικονομικών (ΦΕΚ Β΄ 2320/19.6.2018) –στο μέρος
που του αναλογεί– και να προβεί σε νομοθετική ρύθμιση για την απόλυτη
προστασία του δημόσιου πολιτιστικού πλούτου και των πολιτιστικών
υποδομών. Οτιδήποτε άλλο επιβεβαιώνει απολύτως συνειδητές επιλογές. * Η κ. Λίνα Μενδώνη είναι δρ αρχαιολόγος στο Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών, πρώην γενική γραμματέας υπουργείου Πολιτισμού.
