Το
λοιπόν, η εν πολλοίς αναμενόμενη «κωλοτούμπα» από την νέα ελληνική
κυβέρνηση έλαβε χώρα. Μπορεί να μην υπήρξε τόσο θεαματική όσο την
περίμεναν κάποιοι, αλλά είναι γεγονός ότι έγινε. Και φυσικά δεν μπορούσε
να συμβεί διαφορετικά. Όταν έχεις τους Γερμανούς απέναντι, τα πράγματα
είναι πολύ δύσκολα. Εμένα ωστόσο, με πείραξε περισσότερο η άλλη
κωλοτούμπα. Όχι η ευρωπαϊκή αλλά η εσωτερική. Ποια; Η εκλογή
Παυλόπουλου. Αλήθεια, πόσο θλιβερό!
Τα θετικά της υπόθεσης μετά
τις πρόσφατες εκλογές; Έχουμε μια κυβέρνηση για την οποία έχουμε πολύ
λιγότερους λόγους να ντρεπόμαστε. Η ελπίδα και μια κάποια αυτοπεποίθηση,
καθρεπτίστηκε στα πρόσωπα της συντριπτικής πλειοψηφίας των ελλήνων. Ο
φόβος στον οποίο επένδυσε η προηγούμενη κυβέρνηση, θάφθηκε επί του
παρόντος βαθιά στην συνείδηση των πολιτών. Πόσο λάθος έκαναν! Είναι
γεγονός όμως πως η ελπίδα από μόνη της δεν φθάνει. Ας μην το ξεχνάμε
αυτό. Χρειάζεται τώρα πια, πράξη και δουλειά. Έχουμε έναν νεότατο
πρωθυπουργό που μάς εμπνέει κάποια ελπίδα και δεν δείχνει να προέρχεται
από εκείνον τον βδελυρό οχετό των παλιών πολιτικών προσώπων και
οικογενειών που βύθισαν την χώρα στην απαξία. Έχουμε, ακόμη, έναν
κοσμοπολίτη υπουργό οικονομικών που δεν μπορεί να συγκριθεί με εκείνες
τις άθλιες εικόνες των κακόμοιρων λογιστάκων και θεωριτικολόγων των
προηγούμενων κυβερνήσεων (Παπακωνσταντίνου, Βενιζέλο, Χαρδούβελη κ.α.).
Εν τέλει, αποκτήσαμε μια κυβέρνηση που μας δίδαξε, τις λίγες ημέρες που
βρίσκεται στην εξουσία, την πραγματική έννοια της διαπραγμάτευσης. Και
σήμερα είναι αναμφισβήτητο ότι εάν γινόταν εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ θα
ξεπερνούσε το 70%. Αυτό από μόνο του όμως δεν λέει και πολλά πράγματα.
Κι αυτό το γνωρίζουν οι διοικούντες. Οι καιροί είναι τέτοιοι που τα
ποσοστά αυτά είναι τόσο ευμετάβλητα, όσο και οι προτιμήσεις μιας άστατης
γυναίκας. Και κάπου εδώ τελειώνουν τα καλά…
Πάμε στους
Γερμανούς τώρα… Η έκφραση «εν αρχή ήν ο λόγος», μας έρχεται κατευθείαν
από την ελληνοχριστιανική παράδοση. Ο Γκαίτε όμως παράφρασε τη ρήση και
το έθεσε ως εξής: «εν αρχή ην η πράξις». Πολύ σωστά! Και ο Γκαίτε ήταν
Γερμανός. Και τώρα στην Ευρώπη, ζούμε κάτω από τον αστερισμό αυτού του
έθνους στο οποίο η ανθρωπότητα οφείλει πάρα πολλά. Οι Γερμανοί δεν είναι
τυχαίοι. Η ανθρωπότητα τούς οφείλει σχεδόν τόσα όσα και στους αρχαίους
Έλληνες. Ας μην ξεχνάμε ότι η δεύτερη Ιώνειος επανάσταση του πνεύματος
και των επιστημών, (η πρώτη έγινε 700 χρόνια π.Χ. από Έλληνες των
παραλίων της Ιωνίας), αυτή που άλλαξε για δεύτερη φορά την πορεία της
ανθρωπότητος πριν από 400 χρόνια, είχε πρωτεργάτες τους Γερμανούς. Δεν
είναι διόλου τυχαία ακόμη η ρήση του Άρθουρ Καίσλερ όταν αναφερόταν στον (Γερμανό) Μπετόβεν… «ίσως το πιο σπουδαίο πνεύμα που γέννησεν ποτέ η ανθρωπότητα»…
Kαι
να πω κάτι πολύ απλό και προσωπικό. Τους περίφημους αρχαίους Έλληνες
που τόσο χρησιμοποίησα στο συγγραφικό μου έργο και που διαμόρφωσαν εν
πολλοίς και τις φιλοσοφικές αντιλήψεις μου, προσωπικά τους διδάχθηκα
μέσα από δρόμους και μονοπάτια που μού έδειξαν οι Γερμανοί πρώτιστα και
κατόπιν κάποιοι άλλοι Γάλλοι, Αγγλοσάξωνες και λιγοστοί Έλληνες.
Όταν
λοιπόν έχεις να κάνεις με Γερμανούς, τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Κι
όταν πετυχαίνεις, όταν τους αντιπαλεύεσαι, μια μικρή έστω νίκη, αυτό
είναι σπουδαίο. Και οι δικοί μας, κάτι κατάφεραν στο πεδίο αυτού του
αμείλικτου οικονομικού πολέμου που μαίνεται στις μέρες μας. Κατάφεραν
μια μικρή νίκη. Ο πόλεμος όμως συνεχίζεται και η ιστορία μας διδάσκει
ότι οι Γερμανοί στην αρχή πάντα νικούν αλλά στο τέλος είναι οι χαμένοι
του πολέμου. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι πριν πέσουν, έχουν αφήσει πίσω τους
συντρίμμια και καταστροφές. Το σίγουρο είναι ότι έρχονται δύσκολα
χρόνια και ότι εμείς ως Έλληνες θα τα υποστούμε όπως συνέβη πάμπολλες
φορές στο παρελθόν. Δεν μπορούμε να το αποτρέψουμε, πρέπει όμως να
είμαστε έτοιμοι. Δύσκολα χρόνια έρχονται…
Ας έρθουμε όμως σε πιο
πεζά πράγματα. Δεν περίμενα ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν τον προτίμησα με την ψήφο
μου, να επιτύχει μια περιφανή νίκη έναντι του γερμανοτραφούς ευρωπαϊκού
ιερατείου που θα αντιστρέψει τον ρου της ευρωπαϊκής ιστορίας. Ό, τι λίγο
πέτυχε μέχρι σήμερα όμως, είναι επαρκές. Το πραγματικά δύσκολο έργο του
είναι η ορθή εσωτερική διακυβέρνηση και εκεί θα τον κρίνουμε όλοι μας.
Εάν καταφέρει να καθαρίσει την κόπρον του Αυγεία που συσσώρευσαν οι
ανίκανες κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ. Η οικονομική
δυσπραγία που στάθηκε αφορμή να βγει στη επιφάνεια και η πολιτική και
ηθική κρίση που μας μαστίζει, έχει λοιπόν και την καλή της πλευρά. Μας
ωρίμασε ως πολίτες και μας κατέστησε περισσότερο απαιτητικούς απέναντι
στους διοικούντες.
Με δυο λόγια, τα ψέματα των πολιτικών
τέλειωσαν. Η νέα κυβέρνηση, εδώ, στο εσωτερικό μέτωπο θα κριθεί και αν
πετύχει, όλα αυτά τα άθλια ανθρωπάκια που κυβέρνησαν τις τελευταίες
δεκαετίες θα πάνε σπίτι τους, ή ακόμη καλύτερα στη φυλακή (όσοι
διέπραξαν εγκλήματα φυσικά). Και το σίγουρο είναι ότι ο πολύς Βενιζέλος
και το κόμμα του θα συνεχίσει να βρίσκεται πίσω από την Ένωση Κεντρώων
του Λεβέντη όπως συνέβη εδώ στη Θεσσαλονίκη, όσο κι αν επιμένει να μην
αντιλαμβάνεται ότι έχει καταστεί λείψανο μιας πολιτικής που έχει θαφτεί
οριστικά. Το ίδιο κι ο Σαμαράς (και οι περί αυτόν γραφικοί τύποι). Που
οι καημένοι προσεύχονται νυχθημερόν να αποτύχει ο ΣΥΡΙΖΑ, να καταστραφεί
ό, τι απέμεινε από την Ελλάδα μας, και να επανέλθουν ως σωτήρες. Η
Ελλάδα έχει ήδη αλλάξει κι αυτοί δεν το έχουν
πάρει ακόμη
χαμπάρι. Αλήθεια, οι δικοί μας, οι καθόλα άξιοι βουλευτές της Β’
Θεσσαλονίκης της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, τι κάνουν; Ο Αρβανιτίδης, ο Καράογλου
ο Αναστασιάδης κ.α.; Θα αντιδράσουν επιτέλους; Τι περιμένουν; Πώς να
αντιδράσουν; Δεν θα τους πούμε πώς, εμείς, οι απλοί πολίτες. Όπως ήξεραν
πολύ καλά τι να κάνουν για να εκλεγούν, έτσι και τώρα να μάθουν τον
τρόπο να βγουν από το αδιέξοδο στο οποίο μάς οδήγησαν, στηρίζοντας ένα
καταφανώς σάπιο πολιτικό σύστημα.
Να διακινδυνεύσω μια πρόβλεψη
για τη νέα κυβέρνηση; Κρατώ μικρό καλάθι. Η προτίμηση Παυλόπουλου για
την θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας από την νέα κυβέρνηση, είναι
ενδεικτική ενός επικείμενου συμβιβασμού με το πιο βρώμικο πολιτικό
κατεστημένο που αναμφίβολα προαναγγέλλει ανάλογη συνέχεια. Όπως και να
‘χει, όμως, εμείς οι πολίτες οφείλουμε να δώσουμε την ευκαιρία στους
νέους άρχοντες να δείξουν τι μπορούν να κάνουν. Άλλωστε άλλη επιλογή δεν
έχουμε. Ο άλλος πόλος εξουσίας, η συγκυβέρνηση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έχει
καταδικαστεί στη συνείδησή μας.
Όλα αυτά όμως, αποτελούν
σκέψεις… που μπορεί να διαθέτουν κι έναν απροσδιόριστο τόνο αισιοδοξίας…
κάτι σαν την προεκλογική «ελπίδα» του ΣΥΡΙΖΑ που μόλις ήρθε… Που ήρθε
όμως κάπως αργά, γιατί εμείς δεν ήμασταν εκεί να την συναντήσουμε…
αργήσαμε στο ραντεβού μια γενιά και βάλε…
Ωστόσο ως κατακλείδα
θα ταίριαζε κάτι πιο ρεαλιστικό. Αλήθεια, εμείς οι πολίτες, ο καθένας
από εμάς, εσείς κι εγώ, είμαστε τόσο αφελείς ώστε να πιστεύουμε ότι
μπορούμε να την βγάλουμε καθαροί μετά από το έγκλημα που έχουμε
διαπράξει, πρώτιστα ενάντια στους εαυτούς μας και δευτερευόντως ενάντια
στην ταλαίπωρη χώρα μας; Όλοι αυτοί που μάς κυβέρνησαν τα τελευταία
τριάντα με σαράντα χρόνια, ούτε ουρανοκατέβατοι ήρθαν ούτε μας
επιβλήθηκαν δια της βίας. Τους τιμήσαμε με την ψήφο μας και τους
εκλέξαμε δημοκρατικά. Κι όταν έκλεβαν τα δημόσια ταμεία, όταν διόριζαν
τα κομματόσκυλά τους (αλησμόνητε Παυλόπουλε!) τούς θεωρούσαμε μάγκες.
Και ενίοτε τρώγαμε κι εμείς κάτι από τα ψιχουλάκια που έπεφταν από τα
τραπέζια των συμποσίων τους. Και τώρα τι ζητάμε; Τα ρέστα; Δεν πρέπει
όλοι μας να πληρώσουμε (όσο αναλογεί του καθενός) αν όχι για το
«έγκλημά» μας, τουλάχιστον για την αφέλεια ή την βλακεία μας;
Το
λοιπόν, δεν φταίνε οι Γερμανοί και οι μεγάλες πολυεθνικές! Αυτοί έδωσαν
μπόλικα δανεικά και ζητούν τώρα, που δεν μπορούμε να τα αποπληρώσουμε,
να αποκτήσουν τη χώρα μας κοψοχρονιά. Για κάποιον που έχει στοιχειώδη
γνώση της Ιστορίας, έτσι γινόταν πάντα κι έτσι θα γίνεται. Και για ποια
Ευρώπη των λαών και της αλληλεγγύης συζητάμε και μάς μιλούν οι πολιτικοί
(δικοί μας και ξένοι); Στην πολιτική και τη διπλωματία ισχύει το δίκαιο
του ισχυροτέρου. Κανείς δεν κάνει χάρες και κανείς δεν δανείζει χωρίς
τόκο. Περιμένουμε λοιπόν από τον άφθαρτο(;) ΣΥΡΙΖΑ, να δικάσει
πραγματικά τους ενόχους που έβαλαν τις υπογραφές τους και
υποθήκευσαν την κυριαρχία της χώρας και την αξιοπρέπεια και την επιβίωση
των μελλοντικών γενιών μας. Θα το κάνει; Ιδού ένα εύλογο ερώτημα!
Και
τι θέλουμε τώρα; Τι ζητάμε; Από έναν νεαρό σαραντάρη πρωθυπουργό, με
καλές έστω προθέσεις, να μας σώσει; Κι από έναν στιλάτο αντισυστημικό
υπουργό οικονομικών να μας λύσει το πρόβλημα του υπερδανεισμού και της
ήδη συντελεσθείσας χρεωκοπίας; Εάν ναι, συνεχίζουμε να είμαστε αφελείς
και αυτό, υπό τις παρούσες συνθήκες, είναι ασυγχώρητο! Τι κάνουμε
λοιπόν; Πρώτιστα αλλάζουμε εμείς οι ίδιοι. Δεν περιμένουμε να αλλάξουν
οι άλλοι (για χάρη μας). Πράγμα πολύ δύσκολο, έως ακατόρθωτο. Μόνο που
τώρα, έτσι όπως ήλθαν τα πράγματα –τώρα που η απάτη μάς αποκαλύφθηκε σε
όλο της το μεγαλείο- διαφαίνεται ως επιτεύξιμο. Ίσως μπορούμε ν’
αλλάξουμε.
Και βέβαια δείχνουμε εμπιστοσύνη και στηρίζουμε αυτούς που μας κυβερνούν, αφού όμως τους ελέγχουμε πάντα.
Αυτά…
Του Δημητρίου Παπαδόπουλου (Σταυριώτη)
