ΕΠΑΝΑΦΕΡΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗ

 ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΣΥΜΒΟΥΛΗ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΙΟ ΑΡΙΣΤΟΦΑΝΗ
 :  
                                                                                                                                                        Όμορφο πούχεις πρόσωπο

και τόκρυβες Ειρήνη!

Συντρόφισσα της Κύπριδας

και όλων των Χαρίτων.

Πώς θα μπορούσε ο έρωτας τους δυο μας ν’ ανταμώσει,

εκείνος ο ζωγραφιστός ο ανθοστεφανωμένος;

Ή τάχα πολύ γέροντα για τέτοια με νομίζεις;

Πέσε στα μπράτσα μου εσύ και ξέρω τι να κάνω!...

Και πρώτα – πρώτα ένα μακρύ θα σου φυτέψω αμπέλι

κι ύστερα δίπλα στη σειρά συκιές με σύκα μέλι

και τρίτο μια κληματαριά, να δεις αν είμαι γέρος...

Κι ολόγυρα το κτήμα θα το κυκλώνουνε ελιές,

που θα μας κάνουν λάδι

για ν’ αλειφόμαστε απαλά

οι δύο μας κάθε βράδυ... 


ΕΛλάνθεια ΕΛλάνθει

ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΟΊ ΧΟΡΟΙ

Το αλφάβητό μας δεν είναι μόνο ένας ύμνος στο φως, μήτε σκόρπια γράμματα με άπειρες μαθηματικές πράξεις. Είναι και χορός ! Όπως ο Αρχαίος Ελληνικός Αλφάβητος, όπου οι χορευτές προσωποποιούν τα γράμματα, με χορευτικές κινήσεις ! πόσο μεγαλείο και μακρά ιστορία μπορεί να κρύβεται πίσω από τον καλαματιανό - αρχαίο επίτριτο για παράδειγμα ή τον τσακώνικο ( άλλοτε Απολλώνιο χορό); !!! Ορφέας, Πυθαγόρας, Μούσες και Απόλλων και Αθηνά! Οι Πυθαγόρειοι, με τη μουσική των σφαιρών εκφράζουν την κίνηση των πλανητών. Οι Μούσες, συντρόφισσες του Απόλλωνα, αναφέρονται στον Ορφικό ύμνο, "Διανοίας ορθοδότειραι και Νοο ευδυνάτοιο- Καθηγήτηραι Ανασαι". Ο Απόλλων εναρμονίζει δια της λύρας του και η Αθηνά χορεύει τον Πυρρίχιο τον χορό της Νίκης ! Ο Έλληνας με μουσική και αρμονία γεννιέται ! Ο Πλάτων αναφέρει ξεκάθαρα " Το κατά φύσιν πηδάν είθισθαι παν ζώον, το δε ανθρώπινον, ως έφαμεν, αίσθησιν λαβών του ρυθμού, εγέννησεν τε όρησιν και έτεκεν " !
Πολεμικοί χοροί : Πυρρίχιος από την Αθηνά Πυρρίχια Τελεσίας : Πολεμικός χορός με πλήρη πανοπλία Επικρήδιος : Της Κρήτης χορός , όπως και Πρύλις. Ξιφισμός ( με ξίφη) Γέρανος, ο χορός του Θησέα Τετράκωμος, ο χορός του Ηρακλή Καρπαία, ο χορός της Θεσσαλίας Καλαβρισμός: ο χορός των Θρακών
Ο Ζεϊμπέκικος : χορός του Διός, αλλά και Εννεάσιμος της Σαπφούς και Καρσιλαμάς.
Και τέλος κλείνω με τον Αντικριστό, ( τα σημερινά νησιώτικα), αλλά και με τη γνωστή λέξη ΧΕΙΡΟΝΟΜΊΑ... που τι σημαίνει ; ....
Την τεχνική της κίνησης των χεριών, προκειμένου να διευθύνει την Ορχήστρα !!!
Η μουσική κινεί την Ψυχήν, πλάθει το ήθος , πάσας τα αρετάς προάγει.

 ΕΛλάνθεια


                Ποιοι Ήρωες σήμερα;

Οι ήρωες μας κράτησαν και μας κρατούν όρθιους. Κρατούν Θερμοπύλες και ενώνουν τον Ελληνισμό. Γεμίζουν υπερηφάνεια το λαό μας και μεταδίδουν την ιστορία ακόμα. Οι ήρωες μας δεν στέκουν στον Όλυμπο, παρακολουθώντας μας από ψηλά. Οι ήρωες είναι ανάμεσά μας.

Οι "ΔΗΘΕΝ ήρωες" , ασελγούν, με μέλημα τη προσωπική τους αναγνώριση. Δουλοπρεπείς και απεχθείς καθώς είναι χειραγωγούνται και αποτυγχάνουν. Πρόσκαιρες χαρές και μικρότητες τους δίνουν τροφή. Μήτε στη γραβάτα - μήτε στην ασπίδα .. εύκολα ξεσκεπάζονται. Παρακινούμενοι και δοσίλογοι, στους ΔΉΘΕΝ άρχοντές τους, διακατέχονται από μισαλλοδοξία, κακία... και προσποιούνται. Δήθεν χρήσιμοι, δήθεν εργατικοί, δήθεν αληθινοί... δήθεν σωτήρες και δήθεν φίλοι... μα ...Αληθινοί προδότες !
Δύσκολες εποχές για Ήρωες, τι λέτε ; 


ΕΛλάνθεια


      Ερινύες: Οι Επίκουροι της Δίκη

Κατά τον Ησίοδο, οι θεότητες Ερινύες γεννήθηκαν από το αίμα που έσταξε η πληγή του Ουρανού, όταν τον ακρωτηρίασε ο γιος του Κρόνος. Για άλλους συγγραφείς θεωρούνταν γονείς τους ο Άδης και η Περσεφό­νη, ενώ ο Αισχύλος τις θεωρεί κόρες της Νύχτας και ο Σοφοκλής κόρες της Γης και του Σκοταδιού.
Οι Ερινύες ήταν φτερωτοί δαίμονες που κα­ταδίωκαν την λεία τους πετώντας. Είχαν παρόμοιες αναλογίες και με τις υπόλοιπες υποχθόνιες θεότητες τις Κήρες και τις Άρπυιες. Είχαν την δυνα­τότητα να μεταμορφώνονται γρήγορα και συχνά….
Επίσης είναι γνωστές και ως Ευμενίδες, δίνοντάς έτσι το όνομά τους στην τρίτη τραγωδία της τριλογίας Ορέστειας του Αισχύλου. Στη συγκεκριμένη τραγωδία, κατατρέχουν τον Ορέστη, γιο του Αγαμέμνονα και της Κλυταιμνήστρας, για το φόνο της μητέρας του.
Τα κεφάλια των Ερινύων ήταν τυλιγμένα με φίδια, εικόνα που θυμίζει τη Μέδουσα Γοργό, και γενικότερα όλη η εμφάνισή τους ήταν φρικιαστική και απωθητική.
Συνήθως απεικονίζονται με αστραφτερό βλέμμα μαύρες στην όψη, αποπνέουσες καταστρεπτικό πυρ αλλά και με φτερά φέρουσες μαύρες εσθήτες. Κατοικία τους είχαν τον κάτω κόσμο του Άδη απ΄ όπου και αναλάμβαναν την εκτέλεση των ποινών που έθεταν οι κριτές του Άδη και της Δίκης στους ανθρώπους, ακόμα και πέραν του τάφου τους γι αυτό επί των φονέων αποκαλούνταν ως θεότητες “Επίκουροι της Δίκης”.
Στα χέρια τους έφεραν συνήθως αναμμένες δάδες για να διαλύουν τα σκότη που ευνοούσαν ή κάλυπταν τα διαπραχθέντα εγκλήματα καθώς και μαστίγιο φιδοφόρο ως όπλο κατά των δραστών. Στη μέση τους έφεραν ζώνη δίνοντας την όψη Μαινάδων και γι αυτό επίσης ονομάζονταν και “Βάκχες τoυ Άδη”.
Το μελανό δέρμα τους καλύπτονταν από μαύρα φορέματα. Τα πρόσωπα τους ήταν τρομαχτικά και φρικιαστικά. Τα μαλλιά τους ήταν ανάκατα με φίδια. Η ανάσα τους ήταν φαρμακερή, όπως φαρμακερός ήταν κι ο αφρός που έβγαινε από το στόμα τους.
Η πνοή τους έβγαζε φλόγες και τα μάτια τους πετούσαν σπίθες. Έτσι, σκορπούσαν στο πέ­ρασμα τους κάθε λογής αρρώστιες κι εμπόδι­ζαν ακόμη και τα φυτά ν’αναπτυχθούν.
Οι Ερινύες κυνηγούσαν όσους είχαν διαπράξει εγκλήματα κατά της φυσικής και ηθικής τάξης των πραγμάτων. Έργο των Ερινυών ήταν η καταδίωξη των ενόχων, ειδικά όλων όσοι δεν είχαν τηρήσει τις υποχρεώσεις που υπαγορεύει η οικογενει­ακή στοργή. Δηλαδή η μέριμνα και η αγάπη των γονιών απέναντι στα παιδιά καθώς επί­σης και το αντίστροφο.
Επίσης, οι Ερινύες τι­μωρούσαν και καταδίωκαν με λύσσα όλους όσοι είχαν διαπράξει φόνο, ήταν κυριευμένοι από μίσος και κακία, ήταν επίορκοι ή δόλιοι. Επίσης, τιμωρούσαν όλες τις αντίθετες πρά­ξεις προς τη φυσική τάξη και αρμονία του κόσμου.
Φτάνουν στο σημείο να τιμωρούν αυτούς που αρπάζουν τους νεοσσούς απ’τις φωλιές των πουλιών. Μπορούμε να πούμε ότι οι αρχαίοι Έλληνες μέσω των Ερινυών συμβόλιζαν τις τύψεις και τις ενοχές που κατακλύζουν την ψυχή και το μυαλό ενός άδικου, ενός κακού ή ενός εγκληματία και που τον οδηγούν στην καταστροφή του αποδεικνύοντας ότι, το μάτι της Θεί­ας Δικαιοσύνης τα βλέπει όλα και μοιράζει στον καθένα δικαίως, εκείνη την αμοιβή που του αξίζει.
Κανένας ένοχος δεν γλιτώνει από την αβυσ­σαλέα εκδίκηση τους, όσο κι αν αυτός πιστεύει ότι είναι ασφαλής. Σε ανύποπτο χρόνο, οι τρομακτικές Ερινύες χιμούν καταπάνω του, δεν τον αφήνουν σε ησυχία, ρημάζουν το σπίτι του, τον διώχνουν από κει και τον καταδιώκουν, ώσπου να πέσει αποκαμωμένος, τρελός απ’τα τραγούδια τους που πιλατεύουν τ’αυτιά του.
Στην Ιλιάδα του Ομήρου, βλέπουμε το θεό Άρη να τον καταδιώκουν οι Ερινύες επειδή βοήθησε τους Τρώες, αντίθε­τα προς την επιθυμία της μητέρας του Ήρας. Παρόμοια απειλή κρέμεται πάνω απ’τον Τη­λέμαχο σε περίπτωση που έδιωχνε την Πη­νελόπη από το πατρικό σπίτι.
Η μητέρα του Μελέαγρου επικαλείται τις Ερινύες κατά του γιου της, που είχε σκοτώσει τ’ αδέλφια της. Οι Ερινύες, σαν εκδικήτριες του φριχτότε­ρου απ’όλα τα εγκλήματα, της πατροκτονίας, χρησίμεψαν για θέμα στους Έλληνες τραγι­κούς, ιδιαίτερα στους μύθους του Ορέστη και του Οιδίποδα.
Οι συμφορές του Οιδίποδα προέρχονται από το ό,τι άθελα του, είχε κα­ταστεί ένοχος απέναντι στους γονείς του. Σε άλλο μύθο, η Μέγαιρα, μαστίγωσε τόσο πολύ τις γυναίκες της αρχαίας Νύσας, ώσπου τρε­λάθηκαν και σκότωσαν τα παιδιά τους.


Ο αριθμός τους δεν είναι ακριβής, ο Όμηρος δεν γνωρίζει αριθμό αυτών, ο Αισχύλος εισάγει ολόκληρο χορό Ερινύων, αντίθετα ο Ευριπίδης σ΄ ένα δράμα του αναφέρει τρεις, με ονόματα που έδωσαν μεταγενέστεροι όπως ο Βιργίλιος που επίσης αναγνωρίζει τρεις:
Tην Αληκτώ: Αυτή που τίπο­τα δεν την καταπραΰνει, ανθρωπομορφισμός της οργής και μανίας.
Η Αληκτώ είναι η Ερινύα με την αποστολή της τιμωρίας των ηθικών εγκλημάτων (όπως ο θυμός), ειδικά αν στρέφονται εναντίον άλλων ανθρώπων. Η εξουσία της είναι παρόμοια με της Νέμεσης, με τη διαφορά ότι η εξουσία της τελευταίας είναι να τιμωρεί εγκλήματα εναντίον των θεών. Η Αληκτώ αναφέρεται στην Αινειάδα του Βιργιλίου, και επίσης στη Θεία Κωμωδία του Δάντη (Κόλαση) ως μία από τις τρεις Ερινύες.

Την Μέγαιρα: Ανθρωπομορφισμός του μίσους και του φθόνου. Συνδέεται με τη ζήλια-φθόνο και τιμωρούσε ιδιαίτερα τη συζυγική απιστία. Στη νεότερη εποχή η λέξη «μέγαιρα» κατέληξε να σημαίνει κάθε απαίσια και αδυσώπητη γυναίκα, τόσο στη νεοελληνική, όσο και σε άλλες γλώσσες: Στη σύγχρονη γαλλική (mégère) και πορτογαλική (megera) γλώσσα υποδηλώνει μια αντιπαθητική, φθονερή ή αξιοπεριφρόνητη γυναίκα, ενώ η ιταλική λέξη megera σημαίνει μια κακιά και/ή άσχημη γυναίκα.
Την Τισιφόνη: Ανθρωπομορφισμός της εκδίκησης φόνου. Όπως υπονοεί και το όνομά της, πιστευόταν ότι δρούσε ως τιμωρός των δολοφόνων. Σύμφωνα με ένα μύθο, η Τισιφόνη ερωτεύθηκε τον Κιθαιρώνα, αλλά προκάλεσε τον θάνατό του από δάγκωμα ενός από τα φίδια που είχε αντί μαλλιών στο κεφάλι της. Στην Αινειάδα του Βιργιλίου η Τισιφόνη είναι η θηριώδης και σκληρή φρουρός των πυλών των Ταρτάρων.
Ταυτόχρονα όμως οι υποχθόνιες θεότητες μπορούν και χάνουν το χαρακτήρα των αμεί­λικτων και στυγερών θεοτήτων.
Όταν οι άνθρωποι τηρούν με ευλάβεια τους Συμπαντικούς Νόμους τότε είναι που οι Ερινύες μεταμορφώνονται σε Ευμενίδες, ευεργετικές θεότητες, που θεωρούνταν προστάτιδες των ξένων και των ζητιάνων.
Επίσης οι Ευμενίδες απομάκρυναν από τον άν­θρωπο ή μια χώρα, την καταστροφή, τις αρρώστιες, τον κίνδυνο, την ξη­ρασία, τους βλαβερούς ανέμους και έφερναν την ευφορία, την υγεία και την ευημερία.

          Οι Ερινύες πλήττουν τον Ορέστη

Από τις πιο γνωστές καταδιώξεις των Ερινύων αναφέρεται εκείνη κατά του μητροκτόνου Ορέστη που ερχόμενος στην Αθήνα δικάστηκε από τον Άρειο Πάγο ως φονεύς έχοντας συνήγορό του τον θεό Απόλλωνα, ενώ η θεά Αθηνά προεδρεύει των δικαστών. Στην ισοψηφία που ακολούθησε η Αθηνά έδωσε την ψήφο της υπέρ της αθώωσης του ήρωα. Τότε αναφέρεται πως οι Ερινύες οργίστηκαν και κατά της Αθηνάς και κατά της πόλεως και που για να τις εξευμενίσουν οι Αθηναίοι ίδρυσαν “Ιερό Ευμενίδων” πλησίον του Αρείου Πάγου, τις δε δίκες περί φόνου να τις εκδικάζει ο Βασιλεύς.
Αλλά στην αρχαία Αθήνα υπήρχε και άλλο ιερό για τις Ερινύες που βρισκόταν στο “Ίππιο Κολωνό”, εκεί ερχόμενος ο τυφλός Οιδίπους εύρε τον ποθούμενο θάνατο. Επίσης στο δήμο «Φλύα» υπήρχε μεταξύ των άλλων βωμών και εκείνος προς τιμή των “Σεμνών θεών”. Στην Μακεδονία υπήρχαν παρόμοιες θεότητες που τις ονόμαζαν Αραντίδες.


Σημειώσεις: Η παραπάνω δίκη του Ορέστη αποτέλεσε και την υπόθεση του δράματος «Ευμενίδες» που με τον «Αγαμέμνονα» και τις «Χοηφόρες» συγκροτούσαν τη περίφημη τριλογία του Αισχύλου με το όνομα “Ορέστεια”. Βέβαια με αφορμή την υπόθεση αυτή ο μεγάλος τραγικός εξαίρει το τότε δικαστήριο του Αρείου Πάγου χαρακτηρίζοντας με τις φράσεις του ως: “άθικτο κερδών”, “εγρήγορο” (άγρυπνο), “φούρημα της χώρας”, “σεμνότατο”, κ.ά. κάτι που συνηθίζεται μέχρι και σήμερα προκειμένου οι αποφάσεις κατά κατηγορουμένων να τύχουν ευμενείς (Ευμενίδες).
                     
ΕΛλάνθεια

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


ΑΡΧΑΙΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΣΥΝΤΑΓΕΣ ΟΜΟΡΦΙΑΣ ΚΑΙ ΕΥ ΖΗΝ 

Μπορεί η Αφροδίτη να είναι η θεά της ομορφιάς και μητέρα της Συμπαντικής Αρμονίας, όμως εάν κοιτάξουμε το δέντρο, και φύγουμε από το στερεότυπο αυτό, και σφαιρικά εξετάσουμε το δάσος,
θα βρούμε και την Άρτεμη και την Δήμητρα, και την Εστία, και την Ήρα, και την Αθηνά.
Κάθε ένα συστατικό που χρειάζεται το σώμα και ο νους μας, προσφέρεται αντίστοιχα από μια θεά ! Γιατί και θεϊκό στοιχείο έχουμε μα και ανθρώπινες ανάγκες.
Η ανάγκη- Αδράστεια, μητέρα πάντων εξουσιάζει θεούς και ανθρώπους , και στο θέμα του 'Ερωτα και της Αρμονίας, η Αφροδίτη συγκεντρώνει όλες τις ψήφους θεών και ανθρώπων και εκπροσωπεί την πνοή, την ανάσα που χρειαζόμαστε να πάρουμε, για να νιώσουμε οτι ζούμε ή και την ανάσα που μας κόβεται, και που πάλι και αυτήν ανάγκη την έχουμε
Οι πρόγονοί μας έκαμαν σωματική «κάθαρση» και αποτοξίνωση ώστε ο οργανισμός να αποτοξινωθεί από τις καθημερινές «κακές» συνήθειες.
Σε κάθε τελετή ή μικρά, μεγάλα Ελευσίνια, ή για τα Παναθήναια, πάντα ο κόσμος, έκανε νηστεία, και πλενόταν στις πηγές.
Τόσο τα λουτρά, όσο και τα φυσικά ιαματικά νερά, ή οι πυρακτωμένες πέτρες με έλαια λιβανιού και δενδρολίβανου, ή κυπαρισσιού, είχαν την τιμητική τους.
"Είθε το σώμα νιφθεί από πάσης κηλίδος. Νους λαμπρός εν σώματι υγιή"
" Άλα δε μυσταί"
Μα και πριν την εκστρατεία, οι οπλίτες περιποιούνταν προκειμένου ακόμα και ο θάνατος , να τους βρει με ομορφιά και παρρησία !
Ο Απόλλωνας αφού σκότωσε τον πύθωνα, έφυγε για τα σημερινά Τέμπη, και κει στις πηγές της Δάφνης και της Αφροδίτης, έκαμε τους καθαρμούς του, και κατόπιν επέστρεψε στους Δελφούς.
Νερό - Ύδωρ - και Όμβριος Καθάρσιος Δίας και Χρυσή Βροχή !
Τόσο πολύτιμο είναι, και ακόμη πόσο ζωτική σημασία και μυητική διαδικασία είναι η χρήση του νερού..
Λένε πως αντιλαμβάνεται, νιώθει και σχηματίζει σχέδια, λένε πως καθαγιάζει με βασιλικό μαζί, λένε πως η ροή και η θερμοκρασία του μας χαλαρώνει ή μας τονώνει, Και με χοή τελειώνει πάντοτε μια τελετή..
Μα και στο ξεπροβόδισμα κάποιου που έφευγε για ταξίδι, νεράκι ρίχναμε πίσω του.. για καλό δρόμο και τύχη !
Αποτελούμαστε από Ποσειδώνα, με έντονα συναισθήματα και κύματα, μα και από Άρτεμη -ψυχή, και αναπνέουμε με την Ήρα- τον Αέρα, και τρεφόμαστε με δημητριακά, της Δήμητρος, και με την Αμάλθεια το κατσικίσιο γάλα και τυρί, που έθρεψε το Δία.
Κοιτάζοντας το παρελθόν, ανακαλύπτουμε τις θεραπείες του Χείρωνα Κένταυρου, πλησιάζουμε ως μαθητές του, και μαθαίνουμε τη χρήση των βοτάνων. Συναντάμε τον Ασκληπιείο και εισερχόμαστε στο ναό. Μας υποδέχεται μια Ιέρεια, που κατέχει γνώσεις ψυχοθεραπείας. Μας εξετάζει οριστικά, απέχουμε από το κρέας, κάνουμε καθαρμούς, κοιμόμαστε σωστά, και με τη βοήθεια του Ορφέα θεραπευόμαστε.
Στα Λιθικά, οι συμβουλές είναι ξεκάθαρες. Ενέργεια, δυνάμεις διαφόρων λίθων και κρυστάλλων, μύηση, Δια-λογισμός.
Σήμερα μπορεί να έχουμε αρκετούς τσαρλατάνους, που εκμεταλλεύονται άτομα με χαμηλή αυτοπεποίθηση. Αρκετοί θέλουν αυλή και προβατάκια, για να τα χρησιμοποιούν,
όμως είναι στο δικό μας χέρι - στην αυτογνωσία τη δική μας, να ορθώσουμε ψηλά το κεφάλι.
Δεν θα πάρεις γνώση από κανένα διδάσκαλο, κανένα σοφό. Μα να κοιτάζεις εντός σου, να μελετάς και να ενθυμάσαι. Να αφήνεις τη γυναικεία δια-αίσθησή σου, που δεν θα σε διαψεύσει ποτέ, εκείνη να σε οδηγήσει.
Γιατί έχουμε μέσα μας γένος ηρώων, αλλά και φιλοσόφων, έχουμε Βάκχο και Απόλλωνα και την τέχνη της στρατηγικής μέσω της Αθηνάς.
Η Άρτεμη - αμαζόνα και μάχημη, σταδιακά φωτίζει όπως η Σελήνη τον πνευματικό σου δρόμο.
Η Άρτεμη, σου δίνει ανεξαρτησία και δύναμη. Ειλιθεία, για να φέρουν οι γυναίκες εύκολα νέα ζωή, και συνεχίζει να προστατεύει το παιδί σου.. Άκου τις χαρούμενες φωνές από τη Βραυρώνα..
Και να θυμάσαι να κρατάς χαρακτήρα, να ορίζεις εσύ τα βήματά σου. Εσύ να είσαι σκληρή και δυνατή στις αντιξοότητες. Εσύ να προστατεύεις τη φύση, και όλο το βασίλειο του κόσμου αυτού.
Χρησιμοποίησε κρασί και ρόδι της Δήμητρας και στάχυ και Ζέα, και μέλι, τακτοποίησε υποθέσεις που καιρό σε ταλανίζουν. Να θυμάσαι να χαμογελάς, γιατί ο Ήφαιστος δεν λιώνει μόνο, μα λειαίνει και πληγές κλείνει
και το θεϊκό Πυρ σου αποκαλύπτει.
Από την φλόγα της Ολυμπίας και τον Προμηθέα, στην Εστία σου !

ΕΛλάνθεια ΕΛλάνθεια  


 

 ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΧΑΝΙΩΝ
***********************************
Ψηφιδωτό δάπεδο Διονύσου και Αριάδνης.
«Οικία Διονύσου»
Στην οκταγωνική παράσταση εικονίζεται ο Διόνυσος, ανάμεσα σε παποσειλινό και σάτυρο, κατά την στιγμή που ανακαλύπτει την Αριάδνη κοιμωμένη σε παραλία της Νάξου.
Στις ορθογώνιες παραστάσεις, σκηνές από κωμωδίες του Μενάνδρου και στα ενδιάμεσα διάχωρα, μετάλλια και προσωποποιήσεις των εποχών του έτους.
Β´μισό του 3ου αι. μ.κ.χ.
Βρέθηκε στην πόλη των Χανίων (Αρχαία Κυδωνία) κοντά στην σημερινή Πλατεία Αγοράς, το 1977. 

Νεφέλη Ωκεανίς