Το ρόδι, το οποίο το "σπάμε" ως έθιμο την Πρωτοχρονιά, θεωρείται σύμβολο της καλοτυχίας, της αφθονίας και της γονιμότητας...

Έθιμα από την Αρχαιότητα - Το ρόδι, το οποίο το "σπάμε" ως έθιμο την Πρωτοχρονιά, θεωρείται σύμβολο της καλοτυχίας, της αφθονίας και της γονιμότητας...

To σπάσιμο του Ροδιού - Έθιμα από την Αρχαιότητα

Το ρόδι, το οποίο το "σπάμε" ως έθιμο την Πρωτοχρονιά και σε γάμους, θεωρείται σύμβολο της καλοτυχίας, της αφθονίας και της γονιμότητας, λόγω της εσωτερικής δομής του. Αν ανατρέξουμε πολλούς αιώνες πίσω, θα δούμε πως αναφέρεται σε περιπτώσεις στην μυθολογία μας και από αυτό το γεγονός συμπεραίνει κάποιος πως το έθιμο συνδέεται με την αρχαϊκή παράδοση της χώρας μας.

Ένας φημισμένος μύθος που σχετίζεται με το ρόδι, είναι αυτός της αρπαγής της Περσεφόνης από τον Άδη.

Σύμφωνα με αυτόν τον μύθο, ο Άδης, αφού άρπαξε την όμορφη Περσεφόνη σε μία στιγμή που μάζευε άνθη, την πήρε μαζί του στον κάτω κόσμο. Η Δήμητρα, ως μητέρα της, στεναχωρήθηκε πολύ από τον χαμό της και την έψαξε παντού χωρίς αποτέλεσμα. Όταν έμαθε την αλήθεια, απαίτησε με πυγμή από τους θεούς να επέμβουν και να μεσολαβήσουν για να επιστρέψει η κόρη της στον επάνω κόσμο, μαζί της. Οι θεοί κατέληξαν πως το αίτημα της Δήμητρας ήταν δίκαιο και έστειλαν με εντολή του Δία, τον Ερμή για να την επιστρέψει από τον Άδη. Ο Άδης όμως μαθαίνοντας τις αποφάσεις των θεών, προσέφερε στην Περσεφόνη να φάει επτά σπόρους ροδιού, ώστε να την «δέσει» κοντά του, αφού ήταν και σύμβολο γάμου. Μετά την επιλογή της Περσεφόνης να φάει τους σπόρους τoυ ροδιού, οι θεοί επέβαλλαν να ανεβαίνει κάποιους μήνες στον επάνω κόσμο και να κατεβαίνει κάποιους μήνες στον κάτω κόσμο.

Έτσι, όταν ζούσε στον πάνω κόσμο με την μητέρα της, αναγεννιόταν η φύση, συμβολίζοντας την Άνοιξη, ενώ όταν απομακρυνόταν στον κάτω κόσμο, ερχόταν ο θάνατος της φύσης, κοινώς η εποχή του Χειμώνα.

Παρομοίως το ρόδι έγινε σύμβολο του ερχομού της Άνοιξης μετά τον κρύο Χειμώνα και έκανε έντονη την παρουσία του στα αρχαία Ελευσίνια Μυστήρια. Οι Ιερείς της Δήμητρας, στην Ελευσίνα, οι Ιεροφάντες, ήταν στεφανωμένοι με κλαδιά ροδιάς κατά την διάρκεια των μεγάλων μυστηρίων.

Το φρούτο το ίδιο απαγορευόταν στους μύστες γιατί, ως σύμβολο γονιμότητας, φέρει την ιδιότητα να κάνει να κατεβαίνουν οι Ψυχές στη σάρκα. Στη διάρκεια των εορτών της Δήμητρας (τα "Θεσμοφόρια"), οι Αθηναίες έτρωγαν τα μικροσκοπικά λαμπερά σπόρια για να αποκτήσουν γονιμότητα και ευημερία.

Η Αφροδίτη συνέδεσε το όνομά της με την καταγωγή του ροδιού μιας και, όπως μας λέει ο μύθος, η ίδια φύτεψε την πρώτη ροδιά στην Κύπρο.

Η Ήρα, η μητέρα των Θεών, θεωρείται η προστάτιδα του γάμου και της γονιμότητας και η ίδια κρατάει στο δεξί της χέρι ένα ρόδι.

Ο Παυσανίας στα «Κορινθιακά», περιγράφοντας το άγαλμα της Ήρας, αναφέρει ότι:

«η Θεά καθόταν σε θρόνο από ελεφαντόδοντο και χρυσό. Στο διάδημά της ήταν χαραγμένες οι Χάριτες και οι Ώρες, στο ένα της χέρι κρατάει το σκήπτρο και στο άλλο ένα ρόδι».

Επίσης δεν είναι τυχαίο πως η Γαμήλια Ήρα είχε τρία βασικά σύμβολα τα οποία ήταν το παγόνι, το πτηνό κούκο και το ρόδι.

Στην Ελληνική Μυθολογία ο πιο παλαιός μύθος είναι ίσως αυτός που συνδέει την Ροδιά με τον Ωρίωνα. Ο Ωρίων, ήταν ένας από τους μεγαλύτερους και λαμπρότερους αστερισμούς, ήταν ένας πελώριος Γίγας, γιος της Γης και ξακουστός για την ομορφιά του. Ήταν λέει, άξιος κυνηγός και σκότωνε τ’ αγρίμια με χάλκινο ρόπαλο. Σύμφωνα με το Μύθο, ο Ωρίων νυμφεύθηκε την Σίδη, αλλά δεν στάθηκε τυχερός: Η Σίδη παινεύτηκε πως είναι πιο όμορφη από την Ήρα και για τιμωρία η θεά την έστειλε στον Κάτω κόσμο όπου μεταμορφώθηκε σε Ροδιά.

Η Σίδη, δηλαδή το Ρόδι, με την μνήμη των νεκρών στη σχέση τους με τον κάτω κόσμο.

Σύμφωνα με άλλους μύθους, η Ροδιά φύτρωσε από το αίμα του Ζαγρέα Διονύσου αλλά και του Αδωνη. Επίσης στον τάφο του Πολυνείκη, του γιου του Οιδίποδα φύτρωσε, σύμφωνα με την θέληση των Ερινύων μια Ροδιά, που οι καρποί της έσταζαν αίμα όταν τους άνοιγες.

Τέλος, συνηθίζονταν να κρεμούν ένα ρόδι στις πόρτες των σπιτιών, για να φέρει ευημερία.

Η συνήθεια αυτή επιβιώνει μέχρι σήμερα, σε κάποιες περιοχές της Ελλάδας.

Δεν θα Σωπάσω (2016) Full Movie Του Θόδωρου Μαραγκού - Εύχομαι την ταινία να την δουν όλοι οι Έλληνες και όλοι οι Φιλέλληνες, για να επιτελέσει τον σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκε. Αφιερώνεται σε όλους όσους οραματίζονται μια ελεύθερη, ανεξάρτητη και δημοκρατική Ελλάδα! Θόδωρος Μαραγκός

ΙΟΥΛΙΑΝΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΙ ΚΟΜΠΟΣΧΟΙΝΙ

     Τὸ 45 π.Χ. ὁ Ἕλληνας εἰδωλολάτρης ἀστρονόμος Σωσιγένης ἔκανε τὸ ἰουλιανὸ (= παλιὸ) ἡμερολόγιο, κι ὁ Ῥωμαῖος εἰδωλολάτρης αὐτοκράτορας Ἰούλιος Καῖσαρ τὸ καθιέρωσε ὡς νόμο τοῦ εἰδωλολατρικοῦ ῾Ρωμαϊκοῦ κράτους, τοῦ κράτους ἐκείνου ποὺ ἐπὶ τρεῖς αἰῶνες δίωκε καὶ ἔσφαζε τοὺς Χριστιανούς.

     Οἱ ἀρχαῖοι ποιμένες τῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησίας στὴ χρῆσι τοῦ ὁποιουδήποτε ἡμερολογίου ἦταν τόσο οὐδέτεροι, ὅσο οἱ Χριστιανοὶ σήμερα εἶναι οὐδέτεροι στὴ χρῆσι ὁποιασδήποτε μάρκας αὐτοκινήτου. καὶ χρησιμοποιοῦσαν κατὰ τόπους τρία πολὺ διαφορετικὰ ἡμερολόγια, ὅλα σχεδιασμένα ἀπὸ μὴ Χριστιανούς· ἑλληνικό, ῥωμαϊκό, αἰγυπτιακό. στὰ ἑλληνικὰ ἢ ἑλληνόγλωσσα μέρη χρησιμοποιοῦσαν τὸ μακεδονικὸ ἑλληνικὸ ἡμερολόγιο τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου τοὐλάχιστον μέχρι τὰ χρόνια τοῦ Βυζαντινοῦ αὐτοκράτορος Ἡρακλείου (610 - 641 μ.Χ.). γι᾿ αὐτὸ κι ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος (345 - 407) στὴν ὁμιλία του Εἰς τὸ γενέθλιον τοῦ Χριστοῦ (§ 4-5 PG 49,358) μετράει τοὺς δώδεκα μῆνες τοῦ ἔτους μὲ τὰ ἑλληνικὰ - μακεδονικὰ ὀνόματά τους Δῖος Ἀπελλαῖος Αὐδηναῖος Περίτιος Δύστρος Ξανθικὸς Ἀρτεμίσιος Δαίσιος Πάνεμος Λώιος Γορπιαῖος Ὑπερβερεταῖος, οἱ ὁποῖοι δὲν συνέπιπταν ἀκριβῶς μὲ τοὺς μῆνες ἄλλων ἡμερολογίων. λ.χ. στὸ μακεδονικὸ ἑλληνικὸ ἡμερολόγιο οἱ 11 μῆνες εἶχαν ἀπὸ 30 μέρες κι ὁ τελευταῖος Ὑπερβερεταῖος εἶχε 35 μέρες· γι᾽ αὐτὸ καὶ λεγόταν Ὑπερβερεταῖος ἤτοι Ὑπερφερεταῖος = ὁ μήνας ποὺ ὑπερφέρει, δηλαδὴ τὸ παρατραβάει. τὸ ἡμερολόγιο αὐτὸ σ᾽ 120 χρόνια ἔχανε ἕνα μῆνα. τὸ ἴδιο μακεδονικὸ ἡμερολόγιο χρησιμοποιοῦν κι ἄλλοι πατέρες καὶ μάλιστα κι ὁ συντάκτης τοῦ Πασχαλίου Χρονικοῦ, ποὺ γράφτηκε γύρω στὸ 600. ἡ ἑλληνόγλωσση ἐκκλησία χρησιμοποιοῦσε τὸ μακεδονικὸ αὐτὸ ἡμερολόγιο περίπου μέχρι τὰ χρόνια τοῦ Φωτίου (9^ος αἰώνας), ἀλλὰ μετὰ τὸ 641 μερικοὶ χρησιμοποιοῦσαν καὶ τὸ ῥωμαϊκὸ ἡμερολόγιο (τὸ ἰουλιανὸ ἢ παλιὸ) μὲ τὰ λατινικὰ ὀνόματα μηνῶν Ἰανουάριος Φεβρουάριος Μάρτιος Ἀπρίλιος Μάιος Ἰούνιος Ἰούλιος Αὔγουστος Σεπτέμβριος Ὀκτώβριος Νοέμβριος Δεκέμβριος, χωρὶς κανεὶς νὰ δημιουργῇ ζήτημα ἢ νὰ παριστάνῃ τὸν ὀρθοδοξαρᾶ παλαιοημερολογίτη. γύρω στὸ 900 ἐπικράτησε σιωπηρῶς ὡς μοναδικὸ τὸ λατινικὸ ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο (τὸ παλιό).

     Δὲν ἀληθεύει ὅτι ἡ Α΄ οἰκουμενικὴ σύνοδος (325) θέσπισε νὰ ἑορτάζεται τὸ πάσχα μόνο μὲ τὸ ἰουλιανὸ ἡμερολόγιο (τὸ παλιό). αὐτὸ εἶναι φαντασίωσι καὶ ψέμμα μερικῶν ἀμαθῶν καὶ φανατικῶν γαυγισταρίων· σημερινὸς παραταξιακὸς μῦθος· καὶ ὡς ἐπιχείρημά τους εἶναι ἀπάτη· τσαρλατανικὴ ἀπατεωνία. ὁ Μ. Ἀθανάσιος, σύνεδρος τῆς Α΄ οἰκουμενικῆς συνόδου, στὰς Ἑορταστικὰς Ἐπιτολάς του, μὲ τὶς ὁποῖες ἐπὶ 45 χρόνια (328 - 373) κατ᾿ ἐντολὴν τῆς Α΄ οἰκουμενικῆς συνόδου ἐνημέρωνε κάθε χρόνο ὅλη τὴ χριστιανικὴ οἰκουμένη γιὰ τὸ ποιά εἶναι ἡ ἡμερομηνία τοῦ πάσχα τοῦ ἑπομένου ἔτους, πάντοτε γράφει· «Ἐσεῖς ποὺ εἶστε σ᾿ ἐκεῖνες κι ἐκεῖνες τὶς χῶρες, θὰ τὸ ἑορτάσετε στὶς τόσες τοῦ τάδε μηνὸς τοῦ δικοῦ σας ἡμερολογίου, κι ἐσεῖς ποὺ εἶστε σ᾿ ἐκεῖνες κι ἐκεῖνες τὶς χῶρες, θὰ τὸ ἑορτάσετε στὶς τόσες τοῦ τάδε μηνὸς τοῦ ἡμερολογίου σας, κι ἐσεῖς ποὺ εἶστε σ᾿ ἐκεῖνες κι ἐκεῖνες τὶς χῶρες, θὰ τὸ ἑορτάσετε στὶς τόσες τοῦ τάδε μηνός σας». κι ὁ ἴδιος, ὅταν ἦταν ἐλεύθερος στὴν ἕδρα του, τὸ ἑώρταζε στὶς τόσες τοῦ μηνὸς Φαρμοῦθι τοῦ αἰγυπτιακοῦ ἡμερολογίου, ἐνῷ, ὅταν ἦταν ἐξόριστος στὴ Γαλλία, τὸ ἑώρταζε στὶς τόσες Ἀπριλίου τοῦ λατινικοῦ ἡμερολογίου. διέφεραν δὲ τὰ ἡμερολόγια πολὺ ἀκόμη καὶ στὸν ἀριθμὸ τῶν ἡμερῶν τοῦ ἔτους καὶ τῶν μηνῶν. τὸ ἴδιο ἔκαναν καὶ οἱ ἀπόστολοι. ὁ Παῦλος λ.χ. πήγαινε κατὰ τόπους καὶ κατὰ καιροὺς μὲ τέσσερα ἡμερολόγια. ὅσες φορὲς ἦταν στὰ Ἰεροσόλυμα, πήγαινε μὲ τὸ ἰουδαϊκό· ὅταν ἦταν στὴν Ἀντιόχεια ἢ στὴν Ἑλλάδα, πήγαινε μὲ τὸ ἑλληνικὸ μὲ τὸ ὁποῖο πήγαινε ἀργότερα κι ὁ Ἀντιοχεὺς Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος· ὅταν ἦταν γιὰ δυὸ χρόνια στὴ Ῥώμη, πήγαινε μὲ τὸ ἰουλιανό· κι ὅταν ἐπικοινωνοῦσε μὲ τοὺς ἀποστόλους Πέτρο Ἰωάννη Ἱούδα, ποὺ ἦταν στὴν αἰγυπτιακὴ Βαβυλῶνα τὴ μικρὴ (= Μέμφις - Κάιρο) (Α΄ Πε 5,12-13), συνεννοοῦνταν μαζί τους μὲ τὸ αἰγυπτιακό. αὐτὸ μπορεῖ νὰ μὴ μαρτυρεῖται στὴν Κ. Διαθήκη, ἀλλ᾽ εἶναι αὐτονόητο· διότι δὲν μαρτυρεῖται καμμία συζήτησι γιὰ τέτοια τεχνικὰ θέματα. καὶ στὸ μωσαϊκὸ Νόμο λέει· «Ὅσοι γιὰ ὁποιοδήποτε λόγο δὲν μπορεῖτε νὰ ἑορτάσετε τὸ πάσχα στὶς τόσες τοῦ τάδε μηνός, θὰ τὸ ἑορτάζετε τὴν ἴδια μέρα τοῦ ἑπομένου μηνός» (Ἀρ 9,6-11). καὶ μιὰ φορὰ ἐπὶ Ἐζεκίου καὶ Ἠσαΐου, ἐπειδὴ δὲν πρόλαβαν νὰ ὁλοκληρώσουν τὶς προετοιμασίες γιὰ τὸν ἑορτασμό, τὸ ἀνέβαλαν γιὰ τὴν ἴδια μέρα τοῦ ἑπομένου μηνὸς γιὰ ὅλο τὸ ἔθνος· κι ὅταν τὸ ἑώρτασαν, τοὺς ἄρεσε τόσο πολύ, ποὺ τὸ ξαναεώρτασαν καὶ τὴν ἑπομένη ἑβδομάδα (Β΄ Πα 30,13-27). καὶ οὔτε ἐπὶ Ἠσαΐου οὔτε ἐπὶ Μ. Ἀθανασίου βρέθηκε κανεὶς ποὺ νὰ ἔχῃ ἀντίρρησι σὰν παλαιοημερολογίτης.

     Τὸ 1582 ὁ Ἰταλὸς μὴ Χριστιανὸς ἀστρονόμος Λήλιος (Lelius) σχεδίασε τὸ νέο ἡμερολόγιο, τὸ σημερινό, ποὺ εἶναι τὸ ἀκριβέστερο ἀπ᾿ ὅλα. κι ὁ τότε πάπας Ῥώμης Γρηγόριος 13^ος (1572 - 85), ἕνα πολὺ ἀνήθικο ἄτομο, τὸ χρησιμοποίησε. μὲ διαταγή του τὸ δέχτηκαν κι ὅλες οἱ παπικὲς χῶρες τῆς Εὐρώπης. καὶ λίγο ἔπειτα τὸ δέχτηκαν καὶ οἱ ἄσπονδοι ἐχθροὶ τοῦ πάπα Ῥώμης, οἱ προτεστάντες (λουθηρανοί, σβιγγλιανοί, καλβινισταί, κι ἀγγλικανοί), ποὺ εἶχαν φύγει ἀπὸ τὸν παπισμὸ 70 χρόνια πιὸ μπροστά, ἐκεῖνον δὲ τὸν καιρὸ (1582) τρώγονταν μὲ τοὺς παπικοὺς σὰν τὶς κεραμιδόγατες. ἡ Ἑλλάδα τὸ πῆρε τὸ 1923 ἀπὸ τὸ ἀγγλικὸ ἀστεροσκοπεῖο τοῦ Γκρήνουϊτς (Λονδῖνο), καὶ ὄχι ἀπὸ τὴν ἀγγλικανικὴ αἵρεσι, οὔτε φυσικὰ ἀπὸ κανέναν πάπα ἢ ἄλλον αἱρετικό. καὶ ἡ ὀρθόδοξη ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ποὺ τὸ πῆρε ἀπὸ τὸ ἑλληνικὸ κράτος, ἐπειδὴ δὲν μποροῦσε νὰ τὸ ἐφαρμόσῃ μεσοχρονιά (Μάρτιο), ἄρχισε νὰ τὸ ἐφαρμόζῃ μετὰ 9 μῆνες ἀπὸ τὴν πρωτοχρονιὰ τοῦ 1924. τὸ ἡμερολόγιο, ὅπως μᾶς ἔδωσαν σιωπηρὸ παράδειγμα καὶ οἱ πατέρες τῶν 9 πρώτων αἰώνων, εἶναι πρᾶγμα ἐπιστημονικό, ἀστρονομικό, τεχνικό, καὶ δὲν ἔχει καμμία σχέσι μὲ τὴ Χριστιανικὴ πίστι κι ἐκκλησία καὶ λατρεία. κι ὅμως τὸ 1924, τότε καὶ γι᾿ αὐτὴ τὴν ἀλλαγή, ἔκαναν οἱ ὀρθοδοξαρᾶδες παλαιοημερολογῖτες τὸ σχίσμα τους κι ἔφυγαν ἀπὸ τὴν ἐκκλησία. σὰ νὰ ἔκανε κάποιος σχίσμα τὸ 1948, ἐπειδὴ τότε ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς Ἄγγλους πήραμε τ᾿ ἀντιβιωτικά (τὴν πενικιλλίνη), ἢ τὸ 1970, ἐπειδὴ τότε πήραμε τὸ ἠλεκτρικὸ ψυγεῖο ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς Γερμανοὺς καὶ πετάξαμε τὶς παγωνιέρες! παίχτηκαν δὲ τότε κι ἄλλα πράγματα ἀνομολόγητα τὸ 1924 κατὰ τὴν ἀπόσχισι κι ἀποστασία τῶν παλαιοημερολογιτῶν. ἦταν κάποιοι μητροπολῖτες ποὺ ἤθελαν πάρα πολὺ νὰ γίνουν ἀρχιεπίσκοποι ἢ τοὺλάχιστον νὰ μετατεθοῦν σὲ πλουσιώτερες μητροπόλεις, ἀλλὰ καταλάβαιναν ὅτι δὲν θὰ τοὺς γίνῃ ἡ ἐπιθυμία τους· ἦταν κάποιοι ἀρχιμανδρῖτες ποὺ καίγονταν νὰ γίνουν μητροπολῖτες, ἀλλ᾿ ἔβλεπαν ὅτι δὲν ὑπάρχει ἐλπίδα νὰ γίνουν· ἦταν κάποιοι λαϊκοὶ ποὺ εἶχαν μανία νὰ γίνουν παπᾶδες γιὰ τὰ τυχερὰ ποὺ λιγουρεύονταν, ἀλλ᾿ ἦταν κατάφορτοι ἀπὸ κωλύματα γιὰ ἱερωσύνη· ἦταν καὶ κάποιοι καλόγεροι καὶ λοιποὶ καιροσκόποι, ποὺ ξηρογλείφονταν κι ἔκαναν ὄρεξι ν᾿ ἁρπάξουν ἀπὸ γυναικεῖα μοναστήρια τὶς μισὲς τοὐλάχιστο καλόγριες, γιὰ νὰ τὶς νέμωνται αὐτοὶ σὰν εἰσπράκτορες καὶ νὰ τὶς ποιμαίνουν αὐτοί, γιὰ νὰ παρηγοροῦν ἔτσι καὶ τὴν ἀπαρηγόρητη ἀγαμία τους· καὶ ξαφνικὰ μέσα στὴν ἀπελπισία ὅλων τους τοὺς ἦρθε σὰν ἀπροσδόκητο κι ἀνεπανάληπτο κελεπούρι - εὐκαιρία, ποὺ «δὲν ἔπρεπε νὰ τὴ χάσουν», τοὺς ἦρθε τὸ «ἐπιβεβλημένο» σχίσμα «γιὰ τὸ πατροπαράδοτο κι ὀρθόδοξο ἡμερολόγιο». συνετέλεσαν κι ἄλλα πολλὰ κι ἀνομολόγητα, καθὼς καὶ κάποια ξεγλιστρήματα ἐνόχων ἀπὸ ἐπικείμενες ἐκκλησιαστικὲς κυρώσεις. εἶχαν ἐπίσης οἱ ἀρχηγοὶ τοῦ σχίσματος τότε τὴ βεβαιότητα ὅτι ἀπὸ τὰ 6.000.000 χριστιανικοῦ πληθυσμοῦ, ποὺ εἶχε ἡ Ἑλλάδα τότε, θὰ πάρουν τὰ 4.000.000. παρέσυραν ὅμως μόνον 1.500.000, ποὺ καὶ δὲν τοὺς ἔμεινε· οὔτε τὸ ἕνα δέκατο. καὶ γιὰ ὅλ᾿ αὐτὰ πρέπει κάποτε νὰ γραφῇ μιὰ ἀκριβὴς καὶ πλήρης κι ἀμερόληπτη ἱστορία. κι ἐμένα μοῦ πρότεινε κάποτε ἕνας παλαιοημερολογίτης ἀρχιεπίσκοπος τοῦ Τορόντο νὰ μὲ χειροτονήσῃ μητροπολίτη Η.Π.Α., καὶ δὲν τοῦ ἀπάντησα. μοῦ ἔγραψε καὶ δεύτερο γράμμα, καὶ τὸν ἐνέπαιξα ὡς ἑξῆς. τὸν ῥώτησα πῶς ἀκριβῶς θὰ γίνουν οἱ διαδικασίες, μόλις ἀφιχθῶ στὸ Τορόντο, καὶ μοῦ εἶπε· «Πέμπτη ἂν φτάσῃς ἐδῶ, Παρασκευὴ σὲ κείρω μοναχό, Σάββατο σὲ χειροτονῶ διάκονο, Κυριακὴ πρεσβύτερο καὶ ἀρχιμανδρίτη, τὴν ἄλλη Κυριακὴ ἐπίσκοπο καὶ μητροπολίτη, καὶ τὴν τρίτη Κυριακὴ ἐνθρονίζεσαι στὴ μητρόπολί σου». τοῦ ἀπάντησα· «Χρειάζεται νὰ προσκομίσω βαφτισοχάρτι;». μοῦ ἀπαντάει ἔκπληκτος· «Βαφτισοχάρτι; ὄχι βέβαια!». καὶ τότε τοῦ ἔγραψα περίπου· «Δὲν ντρέπεσαι; λέτε ὅτι τὰ μυστήρια τοῦ νέου ἡμερολογίου εἶναι ἄκυρα, κι ἐγὼ βαπτίστηκα καὶ χρίστηκα μὲ τὸ νέο. δηλαδὴ, ὅταν θέλετε, τὰ μυστήριά μας εἶναι ἄκυρα, κι ὅταν βολεύεστε, εἶναι ἔγκυρα; τί ἐκκλησία εἶστε; ποιᾶς θρησκείας; δὲν ντρέπεσαι, ὑποκριτά; δέχεστε ἀπὸ τὸ νέο ἡμερολόγιο ὑποδίκους κι ἀποστάτες νεοημερολογῖτες ἐγγάμους πρεσβυτέρους χειροτονημένους, χωρὶς νὰ σᾶς ἐνοχλῇ ὅτι ἔχουν τὰ ἓξ πλὴν τοῦ εὐχελαίου μυστήρια (βάπτισμα, χρῖσμα, εὐχαριστία, ἐξομολόγησι, γάμο, χειροτονία) ἀπὸ τὸ νέο ἡμερολόγιο, τετελεσμένα μετὰ τὸ 1924, κι ἐξακολουθῆτε νὰ κηρύττετε ὅτι «τὰ μυστήρια τοῦ νέου ἡμερολογίου εἶναι ὅλα ἄκυρα»; καὶ δὲν ξέρεις οὔτε ἂν εἶμαι βαπτισμένος Χριστιανός, ἢ ἀβάπτιστος μωαμεθανὸς ἢ βουδδιστής! δὲν ντρέπεστε τυχοδιῶκτες! εἶστε Χριστιανοὶ ἐσεῖς;». δὲν μοῦ ἀπάντησε. ἐκτὸς ἂν μὲ καταράστηκε καὶ δὲν τὸ πῆρα εἴδησι. μοῦ ἔκανε ἐντύπωσι κι ὅτι κάτω ἀπὸ τὴν ὑπογραφή του, ἐκεῖ ποὺ κάποιοι ταπεινολογώντας γράφουν «ὁ ἐλάχιστος», ὁ δὲ πάπας Ῥώμης γράφει «servus servorum dei» (= δοῦλος τῶν δούλων τοῦ θεοῦ), αὐτὸς ἔγραφε «Ὁ σκώληξ τοῦ Τορόντο»! κάποιοι τέτοιοι λοιπὸν τὸ 1924 ξεσήκωσαν καὶ φανάτισαν καὶ κούρντισαν εὐεξαπάτητους καὶ ἀγρίους ζηλωτάς, κι ἔγιναν μητροπολῖτες καὶ παπᾶδες καὶ ποιμένες θηλυκῶν, καὶ καπεταναῖοι μιᾶς νεοφτιαγμένης «ἐκκλησίας», ὅσοι ἦταν δημαγωγοί, ἐνῷ οἱ ναρκισσικοὶ καὶ κομπλεξικοὶ καὶ κοκορῖκοι καὶ φανατικοὶ λαϊκοὶ χόρτασαν δασκαλίκι κι ἐπιχειρηματολογικὸ κοκοριλίκι, ὅπως οἱ χιλιασταί· κι ὅλοι μαζὶ ὡς συνωμότες μιᾶς ἀνομολόγητης σιωπηρῆς συμφωνίας ἔπηξαν τὸ σχίσμα τους, συμπαρασύροντας γιὰ ἐκμετάλλευσι καὶ πλήθη μπουνταλάδων ἢ ἐξαρτημένων γυναικοπαίδων. τώρα εἶναι περίπου 10.000 σὺν γυναιξὶ καὶ τέκνοις, ἂν εἶναι ἀκόμη τόσοι· τότε ἦταν 1,5 ἑκατομμύριο. ἀλλὰ κι ἔτσι οἱ καιροσκόποι ἔφαγαν καλά· δυὸ μητροπολῖτες σ᾽ 1,5 ἑκατομμύριο, οὐσιαστικὰ καὶ εἰσπρακτικὰ εἶναι ἀρχιεπίσκοποι. σὺν τῷ χρόνῳ ὅμως, ὅσο λιγόστευε τὸ ποίμνιο, πλήθαιναν οἱ μητροπολῖτες κι ἀρχιεπίσκοποι, καὶ σχιζόμενοι σὲ δέκα παλαιοημερολογίτικες ἐκκλησίες, σὰν τοὺς προτεστάντες ποὺ ἀπὸ τέσσερες ἐκκλησίες ἔγιναν σήμερα χίλιες πενήντα, ἔγιναν καὶ οἱ παλαιοημερολογῖτες περίπου 90 μητροπολῖτες κι ἀρχιεπίσκοποι σὲ 10.000 ποίμνιο. καὶ εἶναι τώρα 10 διαφορετικὲς «ἐκκλησίες», πολὺ διαφορετικὲς μεταξύ τους, ποὺ ἀποκαλεῖ ἡ κάθε μία τὶς ἄλλες 9 «αἱρέσεις» καὶ «αἱρετικοὺς» καὶ ἡ κάθε μία θεωρεῖ τὰ μυστήρια τῆς ἄλλης ἄκυρα! ὀρθοδοξαράδικη μετεξέλιξι.

     Ὁ ἴδιος πάπας Ῥώμης Γρηγόριος 13^ος, τὸ ἴδιο ἐκεῖνο ἔτος 1582, ἐκτὸς ἀπὸ τὴ χρῆσι τοῦ νέου ἡμερολογίου ἔκανε καὶ ἄλλα δύο πράγματα· πρῶτον, δηλαδὴ δεύτερον μετὰ τὴν προειρημένη ἀποδοχὴ τοῦ νέου ἡμερολογίου τοῦ Ληλίου, ἔκανε καὶ μιὰ Συλλογὴ τῶν κανόνων τῶν ἐκκλησιαστικῶν συνόδων μὲ πολλὰ δικά του σχόλια κατάφορτα μὲ παπικὲς παρλαπίπες καὶ διαστρεβλώσεις τῆς ἀληθείας καὶ κακοδοξίες καὶ κακοήθειες, τὴν ὁποία ἐπέγραψε Corpus Iuris Graecorum Canonicum, MDLXXXII(= 1582), ἀπ᾿ ὅπου ἀντλεῖ πάρα πολλά, πάντοτε μὲ τὴν παραπομπὴ Γιοῦρις Γραικόρουμ, ὁ Ἁγιορείτης Νικόδημος Καλλιβούρτσης στὶς σημειώσεις του στὸ Πηδάλιον (σελ. 95 187 250 303 594 615 616 625 661 674 731 733 754 756 κλπ.). ὁ ἴδιος Καλλιβούρτσης, ἐπειδὴ ὡς γόνος βενετοκρατουμένων Κυκλαδιτῶν ἤξερε ἰταλικά, μετέφρασε καὶ τρία παπικὰ - ἰησουητικὰ βιβλία, «Ἀόρατος πόλεμος» καὶ «Περὶ φυλακῆς τῶν πέντε αἰσθήσεων» καὶ «Πνευματικὰ γυμνάσματα», καὶ γέμισε τὰ ὀρθόδοξα κλίματα μὲ παπικὲς καὶ ἰησουητικὲς ἀλογόμυγες.

     (Ὅπως πολὺ πιὸ μπροστά, στὸ «ἁγιασμένο Βυζάντιο» ὁ βδελυρὸς πάπας Ῥώμης Σέργιος Α΄(687 - 701) μὲ τὴ δύναμι τοῦ ὑποχρεωμένου σ᾿ αὐτὸν αὐτοκράτορος Ἰουστιανιανοῦ Β΄, διωργάνωσε τὸ 692 τὴν «πενθέκτην οἰκουμενικὴν σύνοδον», τὴν «ἐν Τρούλλῳ», (= στὴν ὁλόχρυση θολοσκέπαστη αἴθουσα τελετῶν τοῦ ἀνακτόρου στὴν Κωνσταντινούπολι), μιὰ σύνοδο μὲ τὴν ὁποία ἤθελε πρώτιστα καὶ λάθρα καὶ κουτοπόνηρα νὰ σβήσῃ τὴν 6^η οἰκουμενικὴ σύνοδο, ἡ ὁποία καταδικάζει ὡς αἱρετικὸ μονοθελήτη τὸν πάπα Ῥώμης Ὀνώριον Α΄ (625 - 638), πρᾶγμα ποὺ ἀναστάτωνε καὶ μέχρι σήμερα ἀναστατώνει τοὺς ἀλαθήτους πάπες Ῥώμης καὶ ὅλους τοὺς παπικούς, καὶ δὲν τὸ ἀντέχουν, δευτερευόντως δὲ ἤθελε νὰ ἐπιβάλῃ στὴν ἀνατολικὴ ὀρθόδοξη ἐκκλησία τὴν ὑποχρεωτικὴ ἀγαμία τῶν ἐπισκόπων, διότι μέχρι τότε στὸ Βυζάντιο οἱ ἐπίσκοποι ἦταν καὶ ἔγγαμοι, ὅπως ὁ πατέρας τοῦ Γρηγορίου Ναζιανζηνοῦ, κι ὁ Ἱλάριος Πικταβίου, κι ὁ πατριάρχης Άλεξανδρείας ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ἐλεήμων, καὶ πολλοὶ ἄλλοι. κι αὐτὴ ἡ κακόδοξη σύνοδος βρίσκεται, ἀκόμη σφηνωμένη στὸ Συνοδικὸν τῆς ἐκκλησίας (= Πηδάλιον). ὑπάρχει δὲ στὸ Πηδάλιον καὶ ἄλλη αἱρετικὴ καὶ κακόδοξη σύνοδος, ἡ ἀρειανικὴ σύνοδος Ἀντιοχείας μὲ τὴν ὁποία ὁ ἀρχηγὸς τῶν ἀρειανῶν Εὐσέβιος Καισαρείας καὶ οἱ ἀρειανοὶ καθῄρεσαν ἐρήμην καὶ ἀφώρισαν καὶ ἐξώρισαν τὸν Μ. Ἀθανάσιο· ὅσον τὸ ἐπ᾿ αὐτοῖς βέβαια).

     Ἔτσι λοιπόν, ἐπειδὴ ἐπὶ τοῦ Ναξίου Ἁγιορείτου Νικοδήμου Καλλιβούρτση ἡ πατρίδα του Νάξος εἶχε τὸ μισὸ πληθυσμό της παπικό, εἶχε κι ὁ ἴδιος ἀπὸ ἀσυναίσθητη παπικὴ ἐπίδρασι πολλοὺς παπικοὺς ἐθισμούς, τοὺς ὁποίους ἀπὸ ἀμάθεια ἢ ἀκρισία μᾶς πασσάρει στὶς ἄφθονες καὶ φλύαρες καὶ ἄκριτες ὐποσημειώσεις του στὸ περιβόητο Πηδάλιον μὲ τὴ βλάσφημη αὐτὴ ὀνομασία του· μόνο ἡ Ἁγία Γραφὴ μπορεῖ νὰ λέγεται Πηδάλιον.

     Ἔτσι μὲ τὸν ἴδιο τρόπο κι ὁ πάπας Ῥώμης Γρηγόριος 13^ος, πάλι κατὰ τὸ ἴδιο ἔτος 1582, τρίτον, «εὐλόγησε» καὶ –χωρὶς νὰ τὸ κατηχήσῃ!– «ἐκχριστιάνισε» τὸ εἰδωλολατρικὸ - βουδδιστικὸ - μωαμεθανικὸ κομποσχοίνι (ὅπως οἱ παπικοὶ τότε καὶ τὰ ζαρκάδια τὰ βάφτιζαν μαρούλια, γιὰ νὰ τὰ τρῶν τὴ Σαρακοστή χωρὶς ν᾽ ἁμαρτάνουν), τὸ ὁποῖο κομποσχοίνι ἀπὸ τοὺς βουδδιστὰς Πακιστανοὺς, ὅταν ἐξισλαμίστηκαν, τὸ πῆραν ὅλοι οἱ μωαμεθανοὶ τῶν χωρῶν Περσίας (Ἰρὰν) - Μεσοποταμίας (Ἰρὰκ) - Συρίας - Παλαιστίνης - Τουρκίας· καὶ οἱ Μωαμεθανοὶ Παλαιστινοὶ ὡς μολυσματικοὶ ἡττημένοι τὸ μετέδωσαν στοὺς νικητὰς Φράγκους σταυροφόρους, καὶ οἱ Φράγκοι σταυροφόροι τὸ διέδωσαν σ᾿ ὅλη τὴν Εὐρώπη· καὶ οἱ ἀλάθητοι πάπες Ῥώμης, τὸ ἀπαγόρευσαν μὲ ἀποτέλεσμα νὰ τοὺς ἀγνοήσουν οἱ Εὐρωπαῖοι, γράφοντάς τους στὰ τσαρούχια τους, καὶ οἱ ἀλάθητοι πάπες Ῥώμης κατάλαβαν ὅτι θὰ εἶναι πιὸ ἀλάθητοι, ἂν τὸ εὐλογήσουν, κι ὁ πιὸ ἀλάθητος πάπας Ῥώμης Γρηγόριος 13^ος τὸ «εὐλόγησε», κι ἀφοῦ τὸ «εὐλόγησε», τὸ ἔδωσε ὡς ἀλάθητη εὐλογία στοὺς παπικοὺς μοναχοὺς καὶ μοναχὲς καὶ οὐνῖτες, καὶ οἱ πουλημένοι στὸν πάπα Ῥώμης γενίτσαροι - οὐνῖτες τῆς βενετοκρατούμενης τότε Κρήτης λίγο πρὸ τοῦ 1669 τὸ μετέδωσαν σὰν ψώρα μὲ τὴν ὕπουλη προπαγάνδα τους στοὺς ὀρθοδόξους Κρῆτες καὶ Συρίους καὶ Ναξίους· καὶ οἱ ὀρθόδοξοι ἐκεῖνοι νησιῶτες, ὅταν πήγαιναν γιὰ μοναχοὶ στὸ Ἅγιον Ὄρος, «τὸ κάστρο αὐτὸ τῆς ὀρθοδοξίας μὲ τὰ τετρακόσια σήμαντρα καὶ τὶς ἑξηνταδυὸ κερκόπορτες καὶ ἀλάθητο φίλτρο τοῦ ὀρθοδοξεῖν», τὸ πάσσαραν στοὺς ὑπερορθοδόξους Ἁγιορεῖτες, τοὺς «θεματοφύλακες τῆς ὀρθοδοξίας καὶ τῶν ἱερῶν παραδόσεων», (ὅπως ὁ Κρητικὸς Ἁγιορείτης Ἀγάπιος Λάνδος τότε, ὁ «συγγραφεὺς» τοῦ βιβλίου «Ἁμαρτωλῶν Σωτηρία», ποὺ τὸ μετέφρασε ἀπὸ ἕνα γαλλικὸ ὁμοιότιτλο βιβλίο μὲ τὰ καταπληκτικὰ «Θαύματα τῆς παπικῆς Παναγίας τῆς Λούρδης», καὶ τὸ τύπωσε στὴν παπικὴ Βενετία σὲ παπικὸ τυπογραφεῖο ἐλεγχόμενο ἀπὸ τὸν πάπα Ῥώμης)· καὶ οἱ Ἁγιορεῖτες διέδωσαν σὰ χιλιαστικὴ φυλλάδα τὸ βουδδιστικὸ - ἰσλαμικὸ - παπικὸ μπιχλιμπίδι σ᾿ ὅλες τὶς ὀρθόδοξες χῶρες. ἔτσι αὐτὸ τὸ ψευδορθόδοξο κοντὲρ τῶν ἀντανακλαστικῶν καὶ μὴ ἐνσυνειδήτων προσευχῶν καὶ πολλὲς φορὲς ὑποκατάστατο πάσης ἐκκλησιαστικῆς ἀκολουθίας, τὸ εἰδωλολατρικὸ - βουδδιστικὸ - μωαμεθανικὸ - παπικὸ - καλογερικὸ λεριασμένο μάλλινο σκουπίδι, ῥίζωσε στὸ ὀρθόδοξο φρόνημα σὰν ἀθεράπευτος ἀχινόκοκκος· τὸ πέρασαν ἀναδρομικῶς καὶ σὲ εἰκονίσματα ἀρχαίων ἀββάδων, ὅπως θὰ ζωγράφιζε κανεὶς τὸν ἀββᾶ Ἀντώνιο μὲ μπότες καὶ σπιρούνια καὶ καουμπόικο περίστροφο.

     Καὶ σήμερα οἱ παλαιοημερολογῖτες, ποὺ «ἔχονται ἀπρὶξ τῶν ἱερῶν παραδόσεων», ἀκόμη κι ἂν τοὺς κόψουν τὰ λαιμά, δὲν δέχονται τὸ ἡμερολόγιο «τοῦ πάπα Γρηγορίου» ἢ «γρηγοριανό», ὅπως τὸ λὲν μὲ κακεντρέχεια, τὸ ὁποῖο δὲν ἔχει καμμιὰ σχέσι μὲ τὴν πίστι τὴν ὁμολογία τὰ δόγματα καὶ τὴ λατρεία, ἀλλὰ δέχονται καὶ χρησιμοποιοῦν καὶ τὶς παπικὲς ὑποσημειώσεις - διδασκαλίες τοῦ ἴδιου πάπα Ῥώμης Γρηγορίου 13^ου διὰ μέσου τοῦ Ἁγιορείτου Νικοδήμου Καλλιβούρτση, καὶ τὸ βουδδιστικὸ - μωαμεθανικό - παπικὸ κομποσχοίνι τοῦ ἴδιου πάπα, τὸ ὁποῖο εἶναι θρησκευτικὸ - εἰδωλολατρικὸ καὶ χρησιμοποιεῖται στὴ λατρεία καὶ στὴν προσευχή. δὲν τοὺς ἐνοχλοῦν τόσα καὶ τόσα ἀντιχριστιανικὰ παπικὰ σκουπίδια, ποὺ δέχονται καὶ ὑπερασπίζονται μὲ λυσσασμένο φανατισμό, ἀλλὰ τοὺς ἐνοχλεῖ τὸ ἄσχετο μὲ τὴν πίστι τὴν ὀρθοδοξία καὶ τὴ λατρεία ἡμερολόγιο τοῦ Ληλίου· τόσο πολὺ τοὺς ἐνοχλεῖ, ποὺ γι᾿ αὐτὸ ἔκαναν σχίσμα σχίζοντας τὴν ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. ἡ νοοτροπία τους μοῦ θυμίζει ἕνα παλιὸ καλαμπούρι γιὰ κάποιον ποὺ εἶχε τὸ κακόηχο ὄνομα Μενέλαος Βλάκας· ἀλλ᾿ ἦταν κιόλας. καὶ ὅλοι οἱ φίλοι του τοῦ ἔλεγαν δειλὰ δειλά· «Τί ὄνομα εἶναι αὐτὸ ποὺ ἔχεις, βρὲ Μενέλαε;» καὶ «Πήγαινε κι ἄλλαξε τ᾿ ὄνομά σου, βρὲ Μενέλαε», κλπ.. καὶ κάποτε πῆγε νὰ τ᾿ ἀλλάξῃ. τοῦ λέει ὁ δικαστὴς μὲ τάκτ· «Μὰ βέβαια, κύριε Μενέλαε, πῶς τὸ ἄντεχες τόσα χρόνια τέτοιο ὄνομα; ὁπωσδήποτε πρέπει νὰ τὸ ἀλλάξῃς· πῶς θέλεις νὰ τὸ κάνουμε;». καὶ λέει ὁ Βλάκας· «Νὰ τοῦ ἀλλάξουμε μόνο δύο συλλαβές, ὄχι παραπάνω». «Ναί», τοῦ λέει ὁ δικαστής, «ἀκριβῶς δυὸ συλλαβὲς ἂν τοῦ ἀλλάξουμε, θὰ ἔχῃς ἕνα καλὸ ὄνομα. πῶς θέλεις νὰ τὸ κάνουμε λοιπόν;». καὶ λέει ὁ κ. Μενέλαος· «Νὰ τὸ κάνουμε Νικόλαος Βλάκας»! τέτοια σὰν τὴ νοημοσύνη τοῦ κ. Βλάκα εἶναι ἡ ποιότης τῆς ὁρθοδοξίας τῶν παλαιοημερολογιτῶν· καὶ σὰν τὴν ἐπιστημοσύνη τῶν βιβλικῶν θεολόγων. νὰ μὴν πῶ τώρα καμμιὰ χωριάτικη παροιμία. οἱ παλαιοημερολογῖτες κάνουν ἀκριβῶς ἐκεῖνο ποὺ λέει ὁ Χριστὸς γιὰ τοὺς ὑποκριτάς· «Περνοῦν τὸ κουνούπι ἀπὸ πυκνὸ στραγγιστήρι, ἀλλὰ καταπίνουν τὴν καμήλα».

     Ἄντε βρὲς ἄκρη μὲ τοὺς ζηλωτὰς παλαιοημερλογῖτες! ἄντε ψάξε νὰ βρῇς ἀπὸ ποῦ πηγάζει ἡ ἀκατάσχετη «ὀρθοδοξία» τους! ἄντε βρὲς τὴ «λογική» τους! εἶναι ὅλοι τους μεγάλοι τσοκαροειδεῖς διδάχοι· ὁλόιδιοι μὲ τοὺς χιλιαστάς. ἡδονίζονται νὰ σοῦ κουνοῦν τὸ δάχτυλο διδασκαλικῶς. πῶς μπορεῖς νὰ τοὺς κόψῃς αὐτὸν τὸ φθονερὸ καὶ κομπλεξικὸ ἡδονισμό τους;! αὐτὸ τὸ θεριακλήκι τους;! αὐτὴ τὴ ναρκομανία τους κι ἐξάρτησί τους μὲ τὴν ὁποία μαστουρώνονται καὶ ἡδονίζονται;! αὐτοὶ εἶναι «οἱ θεματοφύλακες τῆς ὀρθοδοξίας», εἴπαμε, καὶ «τὸ ἀλάθητο φίλτρο τῶν ἱερῶν παραδόσεων καὶ τοῦ ὀρθοδοξεῖν», καὶ φωλιάζουν στὸ «κάστρο τῆς ὀρθοδοξίας», καὶ παρορμῶνται καὶ ἀφορμῶνται ἀπ᾿ αὐτὸ τὸ ἀπόρθητο κάστρο τῶν ζάπλουτων ἀκτημόνων, καὶ ἀλαθήτων τσόκαρων, καὶ ἀγάμων ποὺ τοὺς τρέχουν τὰ σάλια ἀπὸ κάψα νὰ ποιμαίνουν θηλυκά, τῶν εὐερέθιστων κι ἐριστικῶν καὶ φασαρτζήδων «ἡσυχαστῶν» καὶ ὀρθοδοξαράδων.

https://philologus.gr/2008-08-02-10-20-04/37--sp-736/293-2016-10-04-20-07-16 

 ΦΙΛΟΛΟΓΟΣ

 ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΩΝ

Ο Παύλος πρόδωσε, πλαστογράφησε και αλλοίωσε τον Χριστό

Ο Παύλος είναι ο φανατικός μεσσιανικός ζηλωτής που αγωνίστηκε για το εβραϊκό όραμα που συνίστατο στην απελευθέρωση του λαού του και την υποταγή όλου του κόσμου σ’ αυτόν διά του Γιαχβέ. 

Ο Παύλος σαν καλός Φαρισαίος, ήταν ο εκφραστής, με κάθε μέσον, του καθαρού Εβραϊσμού. 

Ο Εβραϊσμός με τον Παύλο εκδικείται τον Ελληνισμό, εξ αιτίας της ανωτερότητός του σε όλους τους τομείς. 

Ο Εβραϊσμός πάντοτε μισούσε και υπολόγιζε σαν μεγαλύτερο εχθρό του τον Ελληνικό πολιτισμό και τις επιτεύξεις του, αυτό αποδεικνύεται από τα επίσημα γραπτά τους, τουλάχιστον από τον 7ο αιώνα π.κ.ε.

Γιατί η δύναμη του Ελληνισμού βασίζεται στην γνώση, στην ελευθερία του πνεύματος και της συνειδήσεως και όχι σε μία τυφλή πίστη. 

Όταν οι Εβραίοι μιλούσαν για παγανιστές και ειδωλολάτρες, εννοούσαν τους Φιλισταίους-Έλληνες, τον πολιτισμό τους και τις φιλοσοφικο-θρησκευτικές αντιλήψεις των.

Ο Παυλισμός δεν είναι ο πρώτος ιδεαλιστικός Χριστιανισμός.

Ο Παύλος πρόδωσε, πλαστογράφησε και αλλοίωσε τον Χριστό και δεν θα είχε επιβληθεί στον ελλαδικό τουλάχιστον χώρο, εάν οι Ρωμαίοι δεν είχαν υποδουλώσει, μόνον διά των όπλων, τους Έλληνες. 

Η εβραϊκή επικράτηση ήταν τηλε-εντελόμενη, ο Παύλος έπαιξε τον ρόλο της ωρολογιακής βόμβας στα θεμέλια του Ελληνισμού και του πολιτισμού των. Αυτόν τον ελληνικό πολιτισμό και το αδάμαστο πνεύμα του, που ελεύθερο και άσπιλο θαυμάστηκε, όπως αναφέρουν, από τον Ιησού, ο Παύλος τον ρύπανε. 

Ο Χριστιανισμός του Ιησού και ο «Χριστιανισμός» του Παύλου είναι δύο λέξεις που ηχούν το ίδιο, αλλά είναι εντελώς διαφορετικού περιεχομένου και ουσίας. 

Και κάτι σημαντικό, ο Ιησούς δεν εξήγγειλε και ούτε δημιούργησε καμία θρησκεία, ο Παύλος λανσάρισε και δημιούργησε την νέα εβραϊκή αίρεση, η οποία θα έπεπε να ονομάζεται Παυλισμός κι όχι Χριστιανισμός.

 

@Ελευθέριος Διαμαντάρας

Ερευνητής – Μελετητής Ιστορίας – Φιλοσοφίας

 

Anna Rixter

Ο Άγιος Νικόλαος Συντρίβει τα "Είδωλα"

Σήμερα, για όσους επιμένουν να αυτοπροσδιορίζονται ως χριστιανοί, είναι ημέρα εορτασμού του "Αγίου" Νικολάου. Ας δούμε με εικόνες ποιά ήταν η σχέση του "Αγίου" με τα έργα του Ελληνικού πολιτισμού:

Εικόνα πρώτη, φωτοτυπία από έντυπο των Εκδόσεων ΛΥΔΙΑ (Χριστιανικός Εκδοτικός Οίκος):

Εικόνα δεύτερη, από τον γνωστό δικτυακό τόπο "απολογητής" και ο νοών νοείτω:

Ο "Άγιος" γκρεμίζει τον ναό της Αρτέμιδος με την προσευχή του!

Εικόνα τρίτη, από το ιστολόγιο Αφαία:

Αυτή η τρίτη εικόνα, η οποία αποτέλεσε την εικόνα εξωφύλλου του τεύχους 291 του περιοδικού Δαυλός, με το επίγραμμα "Ο Άγιοc Cηντρίβη τα ίδολα", δείχνει με ποιόν τρόπο οι κάθε λογής χριστιανοί "άγιοι" κατέστρεφαν τους Ναούς και τα Αγάλματα εκείνων των ανθρώπων, των οποίων τα εναπομείναντα έργα θαυμάζει σήμερα η ανθρωπότητα, ως έργα του Ελληνικού πολιτισμού.

Ας δούμε κάποια αποσπάσματα από το άρθρο του τεύχους του περιοδικού Δαυλός, με τίτλο "ΕΝΑΣ ΑΓΙΟΣ CΗΝΤΡΙΒΗ ΤΑ ΙΔΟΛΑ ΣΤΗΝ ΠΕΝΤΕΛΗ - Οι βανδαλισμοί στο αρχαίο λατομείο", που αναφέρεται στην εικόνα παραπάνω:

Κατά την Βυζαντινή περίοδο η Πεντέλη κατακλύστηκε από μοναχούς, οι οποίοι κατεδάφισαν τα αρχαία Ελληνικά ιερά και στη θέση τους – χρησιμοποιώντας τα υλικά τους – κατασκεύασαν χριστιανικούς ναούς και μοναστήρια. Έτσι το ιερό της Αθηνάς μετατράπηκε σε Μονή Πεντέλης, ενώ η Πεντέλη μετωνομάστηκε σε "Όρος των Αμώμων", δηλαδή των αμόλυντων, από τους πολλούς μοναχούς, που είχαν συγκεντρωθεί εκεί.

...

Η εξορυκτική δραστηριότητα στο αρχαίο λατομείο ξεκίνησε τον ε΄ αι. π.Χ., όταν άρχισε να κατασκευάζεται ο Παρθενώνας και σταμάτησε την Ρωμαϊκή εποχή. Κατά τους Βυζαντινούς χρόνους λειτούργησε ως ασκηταριό των "αμώμων", που έκτισαν στην είσοδο – για "εξαγιασμό" του χώρου – δύο ναΐδρια. Αξιοσημείωτη είναι η επιλογή των αγίων, στους οποίους τα αφιέρωσαν. Ο ένας είναι ο άγιος Σπυρίδων κι ο άλλος ο άγιος Νικόλαος.

Οι δύο αυτοί άγιοι έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Και οι δυο φημίζονται, γιατί γκρέμιζαν αρχαίους Ελληνικούς Ναούς κι έσπαγαν αγάλματα. Στο βίο του αγίου Σπυρίδωνα (12 Δεκ.) διαβάζουμε: "Ζούσε ακόμη ο άγιος στην επισκοπή του, όταν ο πατριάρχης Αλεξανδρείας κινούμενος από θείο ζήλο και επιποθώντας να ιδή την επαρχία του απαλλαγμένη από τα διάφορα Ελληνικά είδωλα και ξόανα, με τα οποία ήταν γεμάτος ο τόπος, κάλεσε στην επισκοπή του όλους τους αρχιερείς για μια κοινή δέηση. Ήταν συνηθισμένος τρόπος η συντριβή των ειδώλων με την προσευχή των πιστών. Στην πρόσκληση του πατριάρχη έσπευσαν όλοι οι επίσκοποι κι ένας μεγάλος αριθμός πιστών να ανταποκριθούν. Στη μέρα που ωρίστηκε, άρχισε από όλους θερμή η κοινή προσευχή κι οι παρακλήσεις. Το αποτέλεσμα ευλογημένο. Ένα ένα τα διάφορα ειδωλολατρικά σύμβολα με την προσευχή των αγίων πατέρων κατά παραχώρηση θεού άρχισαν να γκρεμίζονται και να γίνονται συντρίμματα."

"Χαίρε, ο εκτεφρώσας τους βωμούς των ειδώλων" ψάλλουν στους χαιρετισμούς προς τιμή του αγίου Νικολάου (6 Δεκ.) οι ορθόδοξοι ιερείς.

Η επιλογή των αγίων για την αφιέρωση των ναϊδρίων δεν έγινε τυχαία. Από το λατομείο της Πεντέλης προέρχονταν τα μάρμαρα, με τα οποία κατασκευάστηκαν ο Παρθενώνας, πολλοί άλλοι αρχαίοι Ελληνικοί ναοί και περικαλλή αγάλματα ("είδωλα"), πράγματα τα οποία "θείω ζήλω" κατέστρεφαν οι τιμώμενοι αυτοί άγιοι της Ορθοδοξίας. Ούτε η επιλογή τους ήταν βέβαια δύσκολη, καθ΄ οτι στο ορθόδοξο εορτολόγιο τιμώνται πολλοί άγιοι, που έχουν καταστρέψει αρχαίους Ελληνικούς ναούς.

 

http://erinya-hellenica.blogspot.com/2007/12/blog-post.html

 

Ο Καποδίστριας ήταν μια οικουμενική προσωπικότητα.

 

Ιωάννης Καποδίστριας

Ο ηγέτης που θεμελίωσε τη Δημοκρατία σε τόσες Ευρωπαϊκές χώρες, που ήταν 100% Έλληνας κι εμείς, οι ρουφιάνοι και δοσίλογοι τον δολοφονήσαμε..!

Πάλι καλά που έστω και για λίγο, πέρασαν και μερικοί έντιμοι άνθρωποι από τους θώκους της διακυβέρνησης της όμορφης μα πολύ ταλαίπωρης αυτής χώρας...

00000000000

Αν σου έλεγε κάποιος ότι τον 19ο αιώνα υπήρξε ένας Έλληνας που:
- Πήρε τρία διδακτορικά διπλώματα στην Ιταλία!
- Έφτιαξε το Σύνταγμα της τότε Επτανησιακής Πολιτείας (και έγινε κυβερνήτης της σε ηλικία 26 χρονών!)
- Έφτιαξε το επιτυχημένο Ελβετικό Σύνταγμα (που ισχύει μέχρι σήμερα)
- Έσωσε από διαμελισμό και από πτώχευση την ηττημένη το 1815 Γαλλία.
- Έγινε Υπουργός Εξωτερικών (1816) της μεγαλύτερης (τότε) Ευρωπαϊκής δύναμης (της Ρωσίας)
- Έσωσε την Ελληνική επανάσταση.
Ομολογώ ότι κατά καιρούς άκουγα για κάποιον Καποδίστρια με τόσα απίθανα κατορθώματα που μου φαινόντουσαν το λιγότερο, υπερβολές!
Τέτοια κατορθώματα είμαστε συνηθισμένοι μόνο στα μυθικά χρονιά. Ποιός να ήταν αυτός ο Έλληνας του 19ου αιώνα που, τουλάχιστον σε πολιτικούς άθλους, φάνηκε αντάξιος του Ηρακλή; Είναι όλα αυτά αλήθεια;
Το όνομα του: Ιωάννης Καποδίστριας.
Στην αποκαλυπτική του ομιλία ο κ. Κορνιλάκης παρουσιάζει τον «Άγιο της πολιτικής», την σπουδαία βιογραφία του σε όλη την Ευρώπη, τα επιτεύγματά του, τις θυσίες του για την Ελλάδα μέχρι και την ύστατη θυσία του να προσφέρει την ίδια του την ζωή για την ενότητα της πατρίδας μας.
Ιωάννης Καποδίστριας:
• Γενετικές Ρίζες: από Κέρκυρα (πατέρας) και Κύπρο (μητέρα)
• Σπουδές: Ιατρική , Νομική και Φιλοσοφία (Ιταλία)
• Ιονική Επτανησιακή Πολιτεία: Δημιουργός του Συντάγματός της και Κυβερνήτης (σε ηλικία 26 χρονών)
• Δημιουργός του Ελβετικού πολιτειακού συστήματος: Στην Ελβετία (όταν υπάλληλος στην Ρωσική πρεσβεία) ανέλαβε και έφτιαξε ένα νέο πολιτειακό ομοσπονδιακό σύστημα που ένωσε με επιτυχία τα διάφορα καντόνια. Έφτιαξε το Ελβετικό Σύνταγμα πάνω στις αρχές της άμεσης Αρχαιο - Ελληνικής Δημοκρατίας (η χρησιμοποίηση δημοψηφισμάτων για αποδοχή των Νόμων). Θεωρείται ακόμη ο «πρώτος επίτιμος πολίτης της Ελβετίας».
• Ελληνική νεολαία: Με δικά του λεφτά σπούδαζε 300 Ελληνόπουλα στην Ευρώπη (Ο ένας από τους δυο δολοφόνους του είχε σπουδάσει με τα λεφτά του.)
• Σώζει την Γαλλία το 1815: Μετά το Βατερλώ, επηρέασε τον Τσάρο για να μην διαμελισθεί η Γαλλία (σαν ηττημένη χώρα) και οι πολεμικές αποζημιώσεις μειώθηκαν κατά 99%! (με το επιχείρημα ότι «ο λαός της δεν ευθυνόταν»)
• Υπ. Εξωτερικών της Ρωσίας: Το 1816 ο Ρώσσος Τσάρος του ζήτησε (λόγω ικανότητας και προσωπικότητας) να γίνει Υπ. Εξωτερικών της Ρωσίας!
Ο Καποδίστριας δέχτηκε, αλλά επειδή ήθελε να μείνει Έλληνας με διακαή Ελληνική πιστότητα, είπε στον Τσάρο:
- «Μεγαλειότατε δέχομαι, με τον όρο να μην γίνω υπήκοος αλλά να είμαι υπάλληλός σας».
Το 1821 παραιτήθηκε από την Ρωσική κυβέρνηση και πήγε στην Ελβετία (1821- 1827). Έδωσε τα πάντα για την Πατρίδα.
Η επανάσταση δεν θα πετύχαινε χωρίς την συμβολή του Καποδίστρια.
Έδωσε πολιτική μάχη με Ευρωπαίους δικτάτορες φιλικά προσκείμενους με την Οθωμανική Αυτοκρατορία (π.χ. Μέττερνιχ). Ξεσήκωσε το φιλελληνικό κίνημα στην Ευρώπη.
Έστελνε λεφτά, οπλισμό και τόνους παξιμάδι στην Ελλάδα.
Το 1827, στην συνεδρίαση της Τριζίνας, ο Κολοκοτρώνης προτείνει τον Καποδίστρια σαν τον «Ηγέτη του Έθνους».
• Οργάνωσε το Πολεμικό ναυτικό και γενικά την ναυτιλία (οικονομικό θέμα)
• Ακολούθησε τον δρόμο της θυσίας για το Έθνος. Δεν δέχτηκε αμοιβή σαν Κυβερνήτης: «Όταν βεβαιωθώ ότι ουδέν Ελληνόπουλο πεινά, τότε ίσως θα δεχτώ έναν οβολό».
• Έβαλε υποθήκη τα χτήματα του στην Κέρκυρα σε Έλληνα εφοπλιστή προκειμένου να φέρει δυο καραβιές τροφή για τον πεινασμένο λαό.
• Το 1831 δολοφονήθηκε από «ελληνικά» χέρια στα σκαλοπάτια του Αγίου Σπυρίδωνα (Κυπριακής καταγωγής Άγιος) στο Ναύπλιο.
Ο Κολοκοτρώνης τον ονόμασε «Πατέρα του Έθνους».
(Από τότε δεν έχουμε καθορίσει στον Κυβερνήτη Καποδίστρια αυτήν την τιμή).
Ο Κανάρης σε γράμμα του μίλησε για Πατροκτονία.
• Ο Καποδίστριας ήταν μια οικουμενική προσωπικότητα. Ακόμη τον τιμούν στην Ρωσία, στην Γαλλία, στην Ελβετία, στην Σλοβενία. Στην Ελλάδα μάλλον συνεχίζουμε να τον αγνοούμε..
Σαν σήμερα δολοφονήθηκε ο Ιωάννης Καποδίστριας 192 χρόνια μετά εξακολουθεί να δολοφονείται η Ελευθερία και όχι μόνο.
"Ως ψάρι εις το δίχτυ σπαράζει εις πολλούς κινδύνους ακόμη η ελληνική ελευθερία. Μου εδώσατε τους χαλινούς του κράτους. Τίνος κράτους; Μετρούμε εις τα δάκτυλα την επικράτειάν μας"
(σε συνομιλία με τον Γεωργάκη Μαυρομιχάλη, λίγο μετά τον ερχομό του)
Είχε πει ακόμα...
"Εφ’ όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν"
(αρνούμενος τον μισθό του Κυβερνήτου)

Εβ. Δασκαλάκη

 

Aris Haris

 

Η Ατλαντίδα και οι Έλληνες – Σταύρος Π. Παπαμαρινόπουλος -

 

ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΟΜΙΛΙΑΣ 

 Η θέση της Ατλαντίδος είναι στον Ατλαντικό Ωκεανό και την ορίζει το πλατωνικό κείμενο με ακρίβεια. Η γεωμορφολογική φύση της ορίζεται από την έννοια της λέξης "νήσος" όχι με την έννοια του 4ο αιώνος π.Χ., στον οποίο έζησε ο Πλάτων, αλλά με την έννοια μιας πολύ μακρινής εποχής της Ατλαντίδος. Τότε υπήρχαν πέντε διαφορετικές ερμηνείες ως προς την έννοια "νήσος" όπως αναφέρει ο Όμηρος. Η Ατλαντίς είναι, κατ’ αρχήν, ένα σύστημα δακτυλιοσχήμων ομοκέντρων κρατήρων, με κοινό κέντρο, όπου το χέρσο των κρατήρων εναλλάσσεται από θαλάσσιες κυκλικές ζώνες. Ωστόσο ως Ατλαντίς νοείται κατά τον Πλάτωνα και η πεταλοειδής κοιλάδα με τα όρη που την περικλείουν στον Βορρά ενώ στο Νότο δεν έχει όρη και βρέχεται από τον Ατλαντικό. 

Η φύση των ομοκέντρων κρατήρων, με τις θερμές πηγές αντιστοιχεί σε λασποηφαίστειο. 

Οι ερυθροί, λευκοί και μέλανες οικοδομικοί λίθοι προέρχονται από την τοπική γεωλογία της θέσης της Ατλαντίδος δυτικότερα των στηλών του Ηρακλέους. 

Η θαλάσσια περιοχή της νότιας Ισπανίας βρίθει από τέτοιους κρατήρες. Στην περιοχή αυτή στο νησί Γκαντίζ σε βάθος μόλις τεσσάρων μέτρων βρέθηκε από την Ισπανική Αρχαιολογική Υπηρεσία ο μεγαλειώδης ναός του Ηρακλέους. 

Οι αρχαίοι συγγραφείς Στράβων και Ποσειδώνιος αναφέρονται στην ηλικία του ναού περί το 1100 π.Χ.. Η πεταλοειδής κοιλάδα της Ανδαλουσίας έχει εξαιρετική ομοιότητα με την πλατωνική περιγραφή της Ατλαντίδος. Η καταστροφή της Ατλαντίδος έγινε από αλλεπάλληλους διαδοχικούς σεισμούς και κυματοσυρμούς. 

Οι Άτλαντες αποτελούν ένα σύνολο λαών οι οποίοι επιτέθηκαν εναντίον των χωρών της Ανατολικής Μεσογείου. Κατά τον Σπυρίδωνα Μαρινάτο οι Άτλαντες συναντήθηκαν σε άγνωστη περιοχή με τους κραταιούς Αχαιούς οι οποίοι τους προκάλεσαν κόπωση. 

Οι Άτλαντες ως Λαοί της Θάλασσας, μετά την "συνάντηση" με τους Αχαιούς υπέστησαν συντριβή από τους Αιγυπτίους. Ο Πλάτων αναφέρεται σε μερικούς εκ των βασιλέων των Αθηνών. Ο πλήρης κατάλογος αυτών είναι ως εξής: Κέκροψ, Ερυσίχθων, Κραναός, Εριχθόνιος, Πανδίων, Ερεχθεύς, Κέκροψ, Πανδίων, Αιγεύς, Θησεύς, Μενεσθεύς. 

Η Αθήνα δεν ανήκει προφανώς στην 10η χιλιετηρίδα π.Χ.. Επομένως ούτε και η Ατλαντίς. Η Ατλαντίς ήταν η προιστορικη Ταρτεσσός η οποία καταστράφηκε βιαίως και όχι όπως η επόμενη που εσβυσε σταδιακώς από τα ποτάμια ιζήματα του Γκουανταλκιβίρ. 

Τόσο η προϊστορική Αθήνα όσο και η προϊστορική Ταρτεσσός υπέστησαν σεισμικές καταστροφες από διαφορετικές αιτίες στα τέλη του 13ου με αρχές 12ου αιώνος π.Χ..

Δείτε το Βίντεο : https://youtu.be/tNztiKmgB4M?si=vNuSA_LjFR5wKxeu

Τηλέμαχος, ένας εύελπις νεανίας. - Από την ομιλία της Κυρίας Λιάτσας στην Λέσχη Ανάγνωσης Ωραιοκάστρου

Αρχαία Λύρα - Κλεόπας : Ode to the Sun , Ωδή στον Ήλιο

Τι είναι η Ζέα και γιατί απαγορεύτηκε στην Ελλάδα;

 

Για τους περισσότερους Έλληνες η ζέα είναι μία άγνωστη τροφή.

 

 Όχι άδικα, θα έλεγε κανείς, αφού για πολλά χρόνια το δημητριακό είχε εξαφανιστεί από τη χώρα. 

Στις αρχές της δεκαετίας του 30, ένας νόμος για άγνωστη μέχρι στιγμής αιτία απαγόρευσε όχι μόνο την καλλιέργεια της ζέας στο εσωτερικό της χώρας, αλλά ακόμη και το να αναφέρεται ως όρος στα λεξικά. Όπως ήταν λοιπόν αναμενόμενο με το πέρασμα των χρόνων, το δημητριακό ξεχάστηκε, ενώ οι μετέπειτα γενιές δεν έμαθαν καν την ύπαρξή του.

Οι Έλληνες στερήθηκαν έτσι για πολλά χρόνια ένα πολύτιμο αγαθό, το οποίο βέβαια άλλες χώρες συνέχιζαν να καλλιεργούν και να απολαμβάνουν. 

Πολλές θεωρίες συνωμοσίας έχουν κατά καιρούς διατυπωθεί γύρω από αυτή την εξαφάνιση. 

Αυτό που έχει σημασία όμως είναι πως το δημητριακό τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει αργά και σταθερά να επανέρχεται στη χώρα, ενώ το μόνο που μένει είναι να εξοικειωθούμε μαζί του και να αρχίσουμε να το χρησιμοποιούμε.

Γιατί οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ήταν τόσο έξυπνοι; 

Η απάντηση για πολλούς είναι μια και στηρίζεται στις αρχές που έθεσε ο πατέρας της Ιατρικής ο Ιπποκράτης, που έλεγε «νους υγιής εν σώματι υγιεί» και «φάρμακο σου είναι η τροφή σου».

Στηριζόμενη σε αυτές τις ρήσεις, η κ. Δήμητρα Τυλλιανάκη, χειρουργός οδοντίατρος, αν και ξεκίνησε από την κλασική ιατρική, στην πορεία ασχολήθηκε και με την ομοιοπαθητική αλλά και τη διεξοδική μελέτη των διατροφικών συνηθειών στις εποχές του Ιπποκράτη και του Πυθαγόρα.

Ο λόγος που το έκανε ήταν για να απαντήσει σε ένα ερώτημα που τη βασάνιζε έντονα. «Γιατί παρά την εξέλιξη της επιστήμης θερίζουν οι ασθένειες; 

Ο καρκίνος, τα καρδιοεγκεφαλικά και τα αυτοάνοσα νοσήματα;» Ψάχνοντας τις απαντήσεις άρχισε να αμφισβητεί τη θεραπεία μόνο με φάρμακα και στάθηκε στην ολιστική αντιμετώπιση του ανθρώπου. Μάλιστα η ίδια αν και μαραθωνοδρόμος, διαπίστωσε ότι παρά τον υγιεινό τρόπο ζωής της, έκανε και λάθη, που δε γνώριζε.

Ένα από αυτά… κατανάλωνε ψωμί και μακαρόνια, κατανάλωνε δηλαδή σιτάρι. 

Και τί το «κακό» έχει το σιτάρι; Γλουτένη. 

Μια ουσία που βρίσκεται παντού στη σύγχρονη διατροφή και κρατάει σε «υπνηλία» τον εγκέφαλο. 

Οι αρχαίοι, σιτάρι δεν έβαζαν στο στόμα τους. 

Διότι δεν υπήρχε. Καλλιεργούσαν το δημητριακό Ζέα, πλούσιο σε μαγνήσιο που θεωρείται η τροφή του εγκεφάλου.

«Πριν ασχοληθώ με τη μελέτη της Ιπποκράτειας διατροφής, νόμιζα ότι έκανα καλή διατροφή, αλλά δεν έκανα. Κατανάλωνα ψωμί και μακαρόνια. 

Όπως διαπίστωσα στη συνέχεια, στην αρχαιότητα δεν έτρωγαν στάρι. 

Υπήρχε ένα δημητριακό το «Ζέα» το οποίο είναι πλούσιο σε μαγνήσιο, «τροφή» του εγκεφάλου. 

Για αυτό και οι προγονοί μας ήταν έξυπνοι. 

Υπάρχει μεγάλη πιθανότατα αυτό να οφείλεται στο ότι δεν έτρωγαν στάρι που έχει γλουτένη, ουσία που συγκολλάει τις νευρικές απολήξεις και δεν αφήνει τον εγκέφαλο να σκεφτεί ελεύθερα και να δημιουργήσει.

Μια άλλη ουσία που έχει το συγκεκριμένο δημητριακό είναι το αμινοξύ Λυσίνη το οποίο ενδυναμώνει το ανοσοποιητικό σύστημα και έχει ελάχιστη γλουτένη».

Η κ. Τυλλιανάκη ζυμώνει το ψωμί της με Ζέα και φτιάχνει και τα μακαρόνια της από το ίδιο δημητριακό. Είναι σούπερ τροφή και δεν χρειάζεται μεγάλη ποσότητα για να χορτάσει ο οργανισμός. Η καλλιέργεια του απαγορεύτηκε στις αρχές του 20ου αιώνα.

Alexios Donas

George Christodoulou

25 Νοεμβρίου, Γιορτής της αγίας Αικατερίνης σήμερα και δεν είναι τυχαίο.

 

Γιορτής της αγίας Αικατερίνης σήμερα και δεν είναι τυχαίο. Κατά την προσφιλή συνήθεια των Χριστιανών να αντιγράφουν και να βάζουν στη θέση των Ελλήνων Θεών, φιλοσόφων, έναν δικό τους άγιο, αποδίδοντας τους τις ιδιότητες και τα χαρίσματα των Ελλήνων, τοποθέτησε την Αγία Αικατερίνη στην Θέση της Υπατίας, αποδίδοντας της σπάνια μόρφωση, την ομορφιά και την αγάπη της στους αρχαίους φιλοσόφους. 

 

ΕΝΑ ΠΑΛΙΟ ΜΟΥ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΑΤΙΑ

(Ελληνίδα φιλόσοφος)

(Αλεξάνδρεια 4ος -5ος μΧ αιώνας )

 

Θρήνησε Δία κι εσείς Ολύμπιοι θεοί ξυπνήστε

και θρηνήστε την όμορφη ΥΠΑΤΙΑ την Αλεξανδρινή,

την τελευταία πρόμαχο της σκέψης της αρχαίας,

που Μαραθώνες φύλαξε σε χώρα μακρινή.

Άνοιξη ήταν, μια άνοιξη ράθυμη και πανούργα,

που υποσχόταν έρωτες, αγάπες κι ομορφιές.

Μα αλλιώς το αποφάσισαν τα οργισμένα στίφη ,

που στης αγάπης τ ’όνομα σκορπούσαν μαχαιριές.

Η αμαρτωλή Αλεξάνδρεια, πόρνη φτιασιδωμένη,

π’ αγκομαχούσαν πάνω της του κόσμου οι φυλές,

και που το πνεύμα τ’ άφθαρτο το ελληνικό ανθούσε ,

από ιδέες ξενόφερτες δέχεται απειλές.

Ήταν μια λυγερόκορμη, μια Έλληνίδα κόρη ,

που σ’ εσχατιές κρατ’ άσβεστο το φως τ’ αληθινό΄

και τα σοφά τα λόγια της μοσχοβολούν ΕΛΛΑΔΑ,

σε ταραγμένο δύσκολο και ύπουλο καιρό.

Τον ήλιο είχε στα μαλλιά, την αστραπή στα μάτια,

φεγγοβολούσε αρχαία θεά, η άγια της μορφή,

Μα του κακού οι δαίμονες με το σταυρό στο χέρι,

στην ΥΠΑΤΙΑ έστησαν ενέδρα δολερή.

- Είν’ άπιστη, είναι μάγισσα, υπηρέτρια του διαβόλου»

κραύγασαν σαν διαλάλησε «είμαι Ελληνίδα εγώ

και κουβαλώ στις πλάτες μου αιώνων ιστορία΄

του μέγιστου πολιτισμού εγώ ‘μαι το παρόν».

Πρώτα γυμνώνουν το κορμί το άσπιλο το θείο

κι αφού βορρά το άφησαν σε μάτια αμαρτωλά,

με κοφτερά το ξέσχισαν όστρακα ακονισμένα

κι απέκοψαν την κεφαλή με τ’ όμορφα μαλλιά.

Κομμάτια η σάρκα η ολόλευκη πετιέται στα σοκάκια.

Ρέει το αίμα τ’ άλικο, τ’ αγνό, τ’ ελληνικό.

Σαν κόρεσαν τη λύσσα τους τα αιμοβόρα κτήνη,

ρίχνουν τα μέλη στην πυρά να κάψουν το κακό.

Αγία δεν την έχρισαν την πάνσοφη Ελληνίδα,

η μνήμη της πετάχτηκε στο άπειρο γυμνή,

στο πάνθεο το ελληνικό της πρέπει όμως μια θέση

και κάθε γνήσιος Έλληνας πρέπει να την υμνεί.

Μα έγινε αστέρι αθάνατο στα ουράνια τα πλάτη,

αγγελιοφόρο μήνυμα στη δουλωμένη γη ,

πώς ξύπνησαν οι αρχέγονες οι κοιμισμένες μνήμες

κι η Ελλάδα πάλι θα γενεί νέα φωτός πηγή.

Θρήνησε Αλεξάνδρεια την ΥΠΑΤΙΑ που χάνεις ,

ας κρατήσουμε στη μνήμη της ενός λεπτού σιγή,

στην όμορφη φιλόσοφο την Ελληνίδα κόρη,

την ΥΠΑΤΙΑ την άγνωστη την Αλεξανδρινή.

Τώρα που «ήγγικε ο καιρός» ώ !Έλληνες τολμήστε,

στης ΥΠΑΤΙΑΣ τα βήματα να γίνουμε ουραγοί

και με το φως το ελληνικό π’ αναίσχυντα μας κλέβουν

ν’ ανάψουν φάροι φωτεινοί σ’ ολόκληρη τη γη

 

ΥΠΑΤΙΑ

(Ελληνίδα φιλόσοφος)

(Αλεξάνδρεια 4ος -5Ος μΧ αιώνας )

 

Θρήνησε Δία κι εσείς Ολύμπιοι θεοί ξυπνήστε

και θρηνήστε την όμορφη ΥΠΑΤΙΑ την Αλεξανδρινή,

την τελευταία πρόμαχο της σκέψης της αρχαίας,

που Μαραθώνες φύλαξε σε χώρα μακρινή.

Άνοιξη ήταν, μια άνοιξη ράθυμη και πανούργα,

που υποσχόταν έρωτες, αγάπες κι ομορφιές.

Μα αλλιώς το αποφάσισαν τα οργισμένα στίφη ,

που στης αγάπης τ ’όνομα σκορπούσαν μαχαιριές.

Η αμαρτωλή Αλεξάνδρεια, πόρνη φτιασιδωμένη,

π’ αγκομαχούσαν πάνω της του κόσμου οι φυλές,

και που το πνεύμα τ’ άφθαρτο το ελληνικό ανθούσε ,

από ιδέες ξενόφερτες δέχεται απειλές.

Ήταν μια λυγερόκορμη, μια Έλληνίδα κόρη ,

που σ’ εσχατιές κρατ’ άσβηστο το φως τ’ αληθινό΄

και τα σοφά τα λόγια της μοσχοβολούν ΕΛΛΑΔΑ,

σε ταραγμένο δύσκολο και ύπουλο καιρό.

Τον ήλιο είχε στα μαλλιά, την αστραπή στα μάτια,

φεγγοβολούσε αρχαία θεά, η άγια της μορφή,

Μα του κακού οι δαίμονες με το σταυρό στο χέρι,

στην ΥΠΑΤΙΑ έστησαν ενέδρα δολερή.

- Είν’ άπιστη, είναι μάγισσα, υπηρέτρια του διαβόλου»

κραύγασαν σαν διαλάλησε «είμαι Ελληνίδα εγώ

και κουβαλώ στις πλάτες μου αιώνων ιστορία΄

του μέγιστου πολιτισμού εγώ ‘μαι το παρόν».

Πρώτα γυμνώνουν το κορμί το άσπιλο το θείο

κι αφού βορρά το άφησαν σε μάτια αμαρτωλά,

με κοφτερά το ξέσχισαν όστρακα ακονισμένα

κι απέκοψαν την κεφαλή με τ’ όμορφα μαλλιά.

Κομμάτια η σάρκα η ολόλευκη πετιέται στα σοκάκια.

Ρέει το αίμα τ’ άλικο, τ’ αγνό, τ’ ελληνικό.

Σαν κόρεσαν τη λύσσα τους τα αιμοβόρα κτήνη,

ρίχνουν τα μέλη στην πυρά να κάψουν το κακό.

Αγία δεν την έχρισαν την πάνσοφη Ελληνίδα,

η μνήμη της πετάχτηκε στο άπειρο γυμνή,

στο πάνθεο το ελληνικό της πρέπει όμως μια θέση

και κάθε γνήσιος Έλληνας πρέπει να την υμνεί.

Μα έγινε αστέρι αθάνατο στα ουράνια τα πλάτη,

αγγελιοφόρο μήνυμα στη δουλωμένη γη ,

πώς ξύπνησαν οι αρχέγονες οι κοιμισμένες μνήμες

κι η Ελλάδα πάλι θα γενεί νέα φωτός πηγή.

Θρήνησε Αλεξάνδρεια την ΥΠΑΤΙΑ που χάνεις ,

ας κρατήσουμε στη μνήμη της ενός λεπτού σιγή,

στην όμορφη φιλόσοφο την Ελληνίδα κόρη,

την ΥΠΑΤΙΑ την άγνωστη την Αλεξανδρινή.

Τώρα που «ήγγικε ο καιρός» ώ !Έλληνες τολμήστε,

στης ΥΠΑΤΙΑΣ τα βήματα να γίνουμε ουραγοί

και με το φως το ελληνικό π’ αναίσχυντα μας κλέβουν

ν’ ανάψουν φάροι φωτεινοί σ’ ολόκληρη τη γη

 

Ελένη Μανιωράκη

 

ΟΡΣΗΙΔΑ Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

 

Γράφει η Γεωργία Σκαπινάκη

Ορσηίς

Η μητέρα των Ελλήνων

Στην ελληνική μυθολογία η Ορσηίδα (Ορσηίς) ήταν η νύμφη που έμελλε να γίνει η μητέρα όλων των Ελλήνων. Η νύμφη Ορσηίδα παντρεύτηκε το γιο του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, Έλλην…

Σύμφωνα με τον μύθο μετά τον κατακλυσμό, ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα πήγαν στους Δελφούς και στο ιερό της Θέμιδας για να εκφράσουν και σ αυτή την ίδια επιθυμία. 

Η θεά τους άκουσε και τους απάντησε με τον παρακάτω χρησμό: Αν ήθελαν να φέρουν στη ζωή νέους ανθρώπους θα έπρεπε να καλύψουν τα πρόσωπά τους και να ρίχνουν πίσω από την πλάτη τους τα οστά της μητέρας τους.Εκείνοι κατάλαβαν την ερμηνεία του χρησμού και αφού έκαναν ότι τους έλεγε ο χρησμός άρχισαν να πετάνε πέτρες πίσω από την πλάτη τους, αφού αυτές προέρχονταν από τα σπλάχνα της μάνας Γης.

Οι πέτρες που πετούσε ο Δευκαλίωνας μεταμορφώνονταν σε άνδρες και αυτές που πετούσε η Πύρρα μεταμορφώνονταν σε γυναίκες. Από την πρώτη δε πέτρα που πέταξε ο Δευκαλίωνας προήλθε ο Έλληνας, γενάρχης των Ελλήνων.

Ο γενάρχης των Ελλήνων ο Έλλην γέννησε με την Ορσηίδα τρεις γιους, τον Δώρο τον Ξούθο και τον Αίολο τους πρώτους αρχηγούς των Ελλήνων.

Ο Ξούθος βασίλεψε στη Πελοπόννησο και έκανε δύο γιους, τον Αχαιό και τον Ίωνα από τους οποίους οι Αχαιοί και οι Ίωνες πήραν τα ονόματά τους. 

Ο Αίολος βασίλεψε στη Θεσσαλία και οι κάτοικοι ονομάσθηκαν Αιολείς απ’ αυτόν. 

Ο Δώρος και οι άνθρωποι του που ονομάστηκαν Δωριείς εγκαταστάθηκαν στις περιοχές ανατολικά του Παρνασσού

Ο Απολλόδωρος μας λέγει:

[Α 7,2] […] Ζεὺς δὲ πέμψας Ἑρμῆν πρὸς αὐτὸν ἐπέτρεψεν αἱρεῖσθαι ὅ τι βούλεται· ὁ δὲ αἱρεῖται ἀνθρώπους αὐτῷ γενέσθαι. καὶ Διὸς εἰπόντος ὑπὲρ κεφαλῆς ἔβαλλεν αἴρων λίθους, καὶ οὓς μὲν ἔβαλε Δευκαλίων, ἄνδρες ἐγένοντο, οὓς δὲ Πύρρα, γυναῖκες. ὅθεν καὶ λαοὶ μεταφορικῶς ὠνομάσθησαν ἀπὸ τοῦ λᾶας ὁ λίθος. γίνονται δὲ ἐκ Πύρρας Δευκαλίωνι παῖδες Ἕλλην μὲν πρῶτος, ὃν ἐκ Διὸς γεγεννῆσθαι <ἔνιοι> λέγουσι, <δεύτερος δὲ> Ἀμφικτύων ὁ μετὰ Κραναὸν βασιλεύσας τῆς Ἀττικῆς, θυγάτηρ δὲ Πρωτογένεια, ἐξ ἧς καὶ Διὸς Ἀέθλιος. [Α 7,3] Ἕλληνος δὲ καὶ νύμφης Ὀρσηίδος Δῶρος Ξοῦθος Αἴολος. αὐτὸς μὲν οὖν ἀφ᾽ αὑτοῦ τοὺς καλουμένους Γραικοὺς προσηγόρευσεν Ἕλληνας, τοῖς δὲ παισὶν ἐμέρισε τὴν χώραν· καὶ Ξοῦθος μὲν λαβὼν τὴν Πελοπόννησον ἐκ Κρεούσης τῆς Ἐρεχθέως Ἀχαιὸν ἐγέννησε καὶ Ἴωνα, ἀφ᾽ ὧν Ἀχαιοὶ καὶ Ἴωνες καλοῦνται, Δῶρος δὲ τὴν πέραν χώραν Πελοποννήσου λαβὼν τοὺς κατοίκους ἀφ᾽ ἑαυτοῦ Δωριεῖς ἐκάλεσεν, Αἴολος δὲ βασιλεύων τῶν περὶ τὴν Θεσσαλίαν τόπων τοὺς ἐνοικοῦντας Αἰολεῖς προσηγόρευσε, καὶ γήμας Ἐναρέτην τὴν Δηιμάχου παῖδας μὲν ἐγέννησεν ἑπτά, Κρηθέα Σίσυφον Ἀθάμαντα Σαλμωνέα Δηιόνα Μάγνητα Περιήρην, θυγατέρας δὲ πέντε, Κανάκην Ἀλκυόνην Πεισιδίκην Καλύκην Περιμήδην.[…]

Απολλόδωρος, Βιβλιοθήκη Α’, 7,2-3.

Απόδοση:

«[…]Ο Ζεύς, στέλνοντας του τον Ερμή, τον προέτρεψε να διαλέξει ότι θέλει. 

Κι αυτός διάλεξε να του γεννήσει ανθρώπους. Όπως του είπε λοιπόν ο Ζευς, έπαιρνε λίθους και τους πετούσε πάνω από το κεφάλι του. Όσοι πέταξε ο Δευκαλίωνας έγιναν άνδρες, όσοι έταξε η Πύρρα γυναίκες. Για αυτό και ονομάστηκαν λαοί μεταφορικά, από το λάας που είναι ο λίθος. 

Ο Δευκαλίωνας απέκτησε από την Πύρρα δυο υιούς, πρώτο τον Έλληνα, που όπως λένε κάποιοι, γεννήθηκε από τον Δία και δεύτερο τον Αμφικτύονα, που έγινε βασιλιάς στην Αττική μετά τον Κραναό, και μία θυγατέρα, την Πρωτογένεια, που από τον Δία γέννησε τον Αέθλιο. 

Από τον Έλληνα και τη νύμφη Ορσηίδα γεννήθηκαν ο Δώρος, ο Ξούθος και ο Αίολος. 

Αυτός ονόμασε Έλληνες τους λεγόμενους Γραικούς και μοίρασε τη χώρα τα παιδιά του. 

Ο Ξούθος, που πήρε την Πελοπόννησο, απέκτησε από την Κρέουσα, κόρη του Ερεχθέα, τον Αχαιό και τον Ίωνα, από τους οποίους ονομάστηκαν οι Αχαιοί και οι Ίωνες. 

Ο Δώρος έλαβε την περιοχή πέρα από την Πελοπόννησο και ονόμασε τους κατοίκους της με το όνομά του Δωριείς. Ο Αίολος, ως βασιλέας στην περιοχή της Θεσσαλίας, ονόμασε του κατοίκους της Αιολείς, παντρεύτηκε την Εναρέτη, κόρη του Δηίμαχου, και απέκτησε επτά γιούς, τον Κρηθέα, τον Σίσυφο, τον Αθάμαντα, τον Σαλμωνέα, τον Δηιόνα, τον Μάγνητα και τον Περιήρη, και πέντε κόρες, τις Κανάκη, Αλκυόνη, Πεισιδίκη, Καλύκη και Περιμήδη. […]»

Στο προαύλιο του «Ναού των Ελλήνων», στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης (κατασκευασμένο από τον υπεραθλητή ,παγκοσμίου αναγνώρισης, μαραθωνοδρόμο Αριστοτέλη Κακογεωργίου) υπάρχει το μοναδικό πανελλαδικά μαρμάρινο σύμπλεγμα (ανδριάντας) της ολότελα άγνωστης μητέρας των Ελλήνων, που στην ιερή αγκαλιά της, κρατά τρυφερά τα παιδιά της Δώρο, Ξούθο, Αίολο, απ’ τους οποίους προήλθαν οι βασικές φυλές των Ελλήνων!»

 

Γεωργία Σκαπινάκη