ΑΡΕΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΓΝΩΣΗ ΑΛΛΆ Η ΤΕΧΝΗ . Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΕΥ ΠΡΑΤΤΕΙΝ , Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΕΥ ΖΗΝ .

Αναρωτιόμαστε καμιά φορά, ή μας φαίνεται οξύμωρο, πως ο χορός, η μουσική, η μελωδία, τα Διονυσιακά και τα Απολλώνια στοιχεία, σχετίζονται με την τεχνολογία και τις ανακαλύψεις....
Ξέρετε, ο λόγος της τέχνης, η Λογοτεχνία και η Τεχνολογία ( για να παίξουμε λίγο με τις λέξεις...) είναι Φιλοσοφία, Ζωή και Πολιτισμός. .
 Κατά κάποιο τρόπο τα ίδια Γράμματα, ίδιοι Αριθμοί, σ`ένα άρτια δομημένο Σύμπαν, που συνεχώς δονείται και πάλλεται .Πάντα ρεί, όπως αναφέρει ο Ηράκλειτος, αλλά και όπως λέει ο Πλάτων: ''Όλη η Γη θα χορέψει'' ή ακόμα κατά τον Ορφικό ύμνο στην Αφροδίτη, που με κυκλικούς χορούς οι Νύμφες την συντροφεύουν και κείνη μέσω του Έρωτα δημιουργεί σώματα, ύλη και φέρνει τη Ζωή....
Απλά κάποιοι από εσάς ίσως εκφράζονται μέσω των Μαθηματικών, της Φυσικής, της Χημείας, ενώ κάποιοι άλλοι ανάγουν τους Αριθμούς και τα Γράμματα σε Νότες και χορευτικές κινήσεις, σε Τραγούδι και Ωδή..... και όλα ωστόσο ένα είναι.....
Ακόμα και στα κύτταρα μας τα Πρωτόνια και τα Νετρόνια, οι ίδιοι οι Πλανήτες, τροχιές σχηματίζουν, χορούς κυκλικούς, είτε ελλειπτικούς... και με πολλά άλλα σχήματα...
Μελωδία, ο χτύπος της καρδιάς, ρυάκι του αίματος σε όλα τα ζωτικά μας όργανα. Άρα μήπως από την πρώτη μέρα της ύπαρξης μας, εδώ στην ευνοουμένη κλιματολογικά Μεσόγειο, υπάρχει το Διονυσιακό και το Απολλώνιο στοιχείο, ως εσωτερική διεργασία, ως λειτουργία - Ιερή Μυσταγωγική πράξη; Σκέψη, Κίνηση, λόγος, αυτό που λέμε Ζωή και Θάνατος...;
 Όπως ο Σείκιλος, ο οποίος ξέρετε τι αφιέρωσε στη γυναίκα του Ευτέρπη; Στην επιτύμβια στήλη της, που βρέθηκε κοντά στον ποταμό Μαίανδρο της Μικράς Ασίας, στις αρχαίες Τράλλεις, έγραφε το εξής: ''Όσον ζης φαινου - μηδέν όλως συ λυπου - προς ολίγον εστι το ζην - το τέλος ο χρόνος απαιτει''. Δηλαδή : Όσον ζεις Λάμψε, Δημιούργησε, να καλλιεργήσεις τις τάσεις σου, να διακριθείς και να μη λυπάσαι για τίποτα - γιατί η Ζωή είναι λίγη και ο Χρόνος - Κρόνος το τέλος απαιτεί.
Ξέρετε στη Φιλοσοφία των Ελλήνων, υπάρχει πάντα η ιδέα του να αψηφούμε το Θάνατο, να ζούμε μέσ`τη θετικότητα και τη δημιουργία, να χαιρόμαστε κάθε στιγμή, να κάνουμε Άθλους, να πηγαίνουμε στη μάχη φρεσκοπλυμένοι, με περιποιημένη την κώμη και το σώμα και άτρωτοι να ανεβούμε στον Όλυμπο ή να περάσουμε έχοντας το τέλος.......... που αναφέρει ο Σείκιλος, στην άλλη όχθη του Αχέροντα ποταμού. (https://www.youtube.com/watch?v=9RjBePQV4xE )
Μέσα σε έναν αγώνα η Ζωή λοιπόν, συνορεύει με το Θάνατο. Τα ατόπημα από τα εύσημα. Το μηδέν από τις 360 μοίρες. Η ανάγκη αποδέσμευσης από κάθε είδους δεσμά και η γεύση της αθανασίας, από μέλι και αμβροσία - Νότα και Μελωδία. Αν στην αρχαία Ελλάδα κάναμε Θεούς, ήταν γιατί υπήρχε η ανάγκη μιας Θεωρητικής και Φιλοσοφικής βάσης, όπου κάθε ένας Θεός είναι αρμόδιος μέσα στο Σύμπαν, να τελεί το δικό του αυτόνομο έργο, ώστε οι συμπαντικοί Νόμοι να λειτουργούν πάντοτε. Εστία για την οικογένεια και την αγκαλιά. Άρης για την προστασία της Πατρίδας, υπερασπιστής της Ειρήνης. Αθηνά παρθένα Θεά της Σοφίας, Απόλλων, ο εφαρμοστής διαμέσου της Λύρας του. Εκείνος που μοιράζει τον Χρόνο σε εποχές, Ηλιοστάσια και Ισημερίες. Εκείνος που ευθύνεται για την περιστροφή του ήλιου. Ζεύς και Ζήνας, Ζωή και Νους.
Όπου: Μέσω του Ύμνου στη Νέμεση, μέσα από το λιώσιμο των αγαλμάτων, των εαυτών μας - του Εγώ μας - Αναβλύζει ξεχωρίζει συνήθως κάτι πρωτόγνωρο και Μοναδικό. Είναι η δύναμή μας - Το σθένος μας - Η αντοχή μας - Το μεγαλείο της καρδιάς μας. Είναι το Εγώ που είναι Εσύ και Όλον.
Είναι ο μικρός Δίας - ο Ζεύς, ο Νους που στον Βωμό της ευθύνης όλοι τον προστατεύουμε με τα χέρια διάπλατα, ανοιχτά σαν Κουρήτες και σαν Κορύβαντες. Πνευματική πληρότητα λοιπόν και έκσταση, η Αναζήτηση και ο Αγώνας, πόσο μάλλον η Τεχνολογία. Καθότι όταν γνωρίζουμε πως η Νέμεση τα πάντα εσορα, τα πάντα επακούει - τα πάντα βραβεύει, ώστε κάθε ατόπημα να διορθώνεται. Τεχνολογία λοιπόν, ανακαλύψεις, χορός και επικοινωνία !
Θα λέγαμε πως Τεχνολογία και Χορός, είναι Πολιτισμός ! Όταν σεβόμαστε τον Άνθρωπο, όταν κάθε επιστήμη λειτουργεί θεραπευτικά, σαν αρχαίο Ασκληπιείο, ή ως ένα άρτια εξοπλισμένο εργαστήριο, όπως εκείνη του Ήφαιστου. Και είναι άξιο απορίας , πώς ο Ήφαιστος, ο θεός προστάτης της Τεχνολογίας παραμένει κουτσός..... Σφυρηλατεί και λειαίνει κάθε δημιούργημα..... Για ποιόν άραγε; Μήπως χρειάζεται και η Επιστήμη, η Τεχνολογία, Ήθος;
Μήπως το πιο τέλειο δημιούργημα χωρίς ψυχή - Αρετή όπως αναφέρει και ο Πλάτων, δεν έχει θέση στον κόσμο των Ιδεών στην Πολιτεία; Κοινός παρονομαστής λοιπόν, φυσικά φαινόμενα, συμπαντικοί νόμοι, αυτογνωσία, παρρησία, αρμονία, νέμεση - επιστήμη - κάλος !
Μέσω του Χορού αναζητάμε αυτή την πρώτη, ανείπωτη ύλη, μέσω της ελεύθερης χρήσης του σώματος, μέσα από τη Φυσικότητα της κίνησης και την παρατήρηση αγγείων, ή ακόμα καιν τη μίμηση χορευτικών κινήσεων, προσπαθεί να ενσωματώσει το λόγο και την ποίηση στον Χορό και στον Χώρο.
 Μέσω της αντίθεσης, της διύλισης του πνεύματος, της αντίθεσης μερικού και ολότητας, μέσω της συλλογικότητας, αναζητά εκείνες τις ιδιότητες της Μουσικής των προγόνων μας που έχουν τη δυνατότητα μ]να μας δημιουργούν αισθήματα πληρότητας και έκστασης και που ακόμη μπορούν να θεραπεύουν, όπως ακριβώς οι σημερινές χημικές ουσίες και φαρμακευτικές συνταγές.
 Κάθε τέχνη λοιπόν, από το δικό της μετερίζι, προσπαθεί να συνδράμει, να γεφυρώσει το παρελθόν με το παρόν. Χορός λοιπόν για το μέλλον του Ανθρώπου ! Χορός, γιατί αν οι πρόγονοί μας αντιλήφθηκαν από νωρίς την Ιερότητα του Χορού, εξευμένισαν Θεούς, ξόρκισαν το κακό, δημιούργησαν Τραγωδία, Χορική Λυρική Ποίηση.
 Αν έγραψαν Φιλοσοφία, αν έκαμαν σπουδαίες ανακαλύψεις και έφτιαξαν Τριήρεις και Ασπίδες και Δόρατα, αν έκαναν τον Παρθενώνα, ίσως να πρέπει τώρα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, οι τεχνολογικές και πρακτικές δυνατότητες του πολιτισμού μας, μαζί με τον Χορό, τις αξίες και τις παραδόσεις μας, να ανασυστείσουμε ένα καινούργιο άγαλμα, μια νέα ανάγλυφη παράσταση.
 Και το σχέδιο Τέχνης να γίνει Ζωής και να δώσει νέα πνοή στην κοινωνία μας ΑΡΕΤΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΓΝΩΣΗ ΑΛΛΆ Η ΤΕΧΝΗ . Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΕΥ ΠΡΑΤΤΕΙΝ , Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΕΥ ΖΗΝ

 ΕΛλάνθεια Ε.Φ.Η. Παππά