Σε τούτο τον κωλότοπο είχε πέντε ολόκληρα εργοστάσια που φτιάχνανε κάθε χρόνο πάνω από 350.000 τόννους ζάχαρης.

Σήμερα πήγα στον Πύργο σε μεγάλο κατάστημα χονδρικής για προμήθεια προϊόντων για το αρτοποιείο.

Ζάχαρη ούτε για δείγμα υπάλληλος μου είπε ότι υπάρχει έλλειψη πάνω από μία εβδομάδα.

Ας διαβάσουμε ένα άρθρο από το 2014 για να καταλάβουμε Τι συμβαίνει στη Χώρα .

Μία φορά κι' έναν καιρό, σε τούτο τον κωλότοπο είχε πέντε ολόκληρα εργοστάσια που φτιάχνανε κάθε χρόνο πάνω από 350.000 τόννους ζάχαρης. Με δεδομένο ότι η χώρα χρειάζεται κάπου 320.000 τόννους, ήμασταν απολύτως αυτάρκεις και κάναμε κι εξαγωγές. Παράλληλα, μιας και η ελληνική ζάχαρη φτιάχνεται από τεύτλα (κοινώς παντζάρια ή κοκκινογούλια), πάνω από 100.000 αγρότες καλλιεργούσαν κάπου 460.000 στρέμματα, βγάζοντας σχεδόν 3 εκατ. τόννους τεύτλων ετησίως. Αξίζει να σημειώσουμε ότι από την επεξεργασία των τεύτλων η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης (η 100% κρατική μονάδα στην οποία ανήκαν αυτά τα πέντε εργοστάσια) έβγαζε, πλην της ζάχαρης, πολύτιμα υποπροϊόντα όπως 100–120.000 τόννους μελάσσας (υψηλής περιεκτικότητας σε ζαχαρόζη) κι άλλους τόσους τόννους ζαχαρόπιτας (θεωρείται ζωοτροφή υψηλής ποιότητας) και πούλπας (επίσης για ζωοτροφή).

Κι ενώ όλα πήγαιναν καλά, ξαφνικά έβαλε το χέρι της η Ευρωπαϊκή Ένωση και τά ‘κανε ρημαδιό. Τον Φεβρουάριο του 2006, οι υπουργοί γεωργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης ενέκριναν τη ριζική μεταρρύθμιση του τομέα ζάχαρης στην Ε.Ε. Η μεταρρύθμιση αυτή εστιάστηκε στην κατά 36% περικοπή της εγγυημένης ελάχιστης τιμής της ζάχαρης (από 631,9 ευρώ/τόννο το 2006/2007 σε 404,4 ευρώ/τόννο από το 2009/2010). Επειδή οι υπουργοί καταλάβαιναν ότι αυτή η διαδικασία θα ανάγκαζε πολλούς τευτλοπαραγωγούς να διακόψουν την δραστηριότητά τους, αποφάσισαν να δημιουργήσουν ένα Ταμείο Αναδιάρθρωσης το οποίο θα αποζημίωνε όσους έφευγαν από την παραγωγή.

Η αναδιάρθρωση είχε διάρκεια τρία χρόνια (2006–2009) και είχε ως στόχο να μειωθεί η παραγωγή ζάχαρης στην Ευρώπη κατά 14 εκατ. τόννους. Η κυβέρνηση Καραμανλή αποφάσισε να “συνδράμει” στην επίτευξη του ευρωστόχου αποποιούμενη πάνω από το 50% περίπου της παραγωγής της. Αυτό σήμαινε ότι, ενώ το 2005 βγάλαμε 350.000 τόννους ζάχαρη, το 2010 δεν θα έπρεπε να ξεπεράσουμε τους 158.702 τόννους. Άμεση συνέπεια αυτών των αποφάσεων ήταν να κλείσουν εκείνη την χρονιά (2006) τα ζαχαρουργεία σε Λάρισα και Ξάνθη. Σήμερα, αυτά τα δυο εργοστάσια χρησιμεύουν ως αποθήκες και συσκευαστήρια της ζάχαρης που πλέον εισάγουμε για να καλύψουμε τις ανάγκες μας ενώ ο υψηλής ποιότητας εξοπλισμός τους παραμένει αδρανής (περιμένοντας, προφανώς, την κατάλληλη στιγμή τής αξιοποίησής του από κάποιον ιδιώτη).

Πάμε τώρα στο σήμερα. Η κάθετη πτώση τής τιμής των τεύτλων έδιωξε από την παραγωγή τούς περισσότερους τευτλοπαραγωγούς και μείωσε την παραγόμενη ποσότητα τεύτλων σε μόλις 350.000 τόννους ενώ χρειαζόμαστε τετραπλάσια. Έτσι, η ΕΒΖ αναγκάζεται είτε να εισάγει τεύτλα είτε να εισάγει έτοιμη ζάχαρη (κυρίως από την Σερβία). Με αυστηρά οικονομικούς όρους μιλώντας, όλα αυτά καθιστούν ασύμφορη την συνέχιση της λειτουργίας τής εταιρείας με την παρούσα μορφή. Γι’ αυτό, η διοίκηση της ΕΒΖ αποφάσισε πρόσφατα το κλείσιμο των ζαχαρουργείων σε Ορεστιάδα και Σέρρες, συνεχίζοντας πλέον την παραγωγή μόνο στο ‑μικρότερο απ’ όλα- εργοστάσιο που βρίσκεται στο Πλατύ Ημαθίας.

Ομολογώ ότι αδυνατώ να αντιληφθώ την λογική των παραμέτρων που ορίζουν την κατά Σημίτη ή Σαμαρά ‑και κατά Ε.Ε. βεβαίως- ανάπτυξη. Ήμασταν αυτάρκεις και αποφασίσαμε να βγάλουμε τα μάτια μας, διαθέταμε πολλή και φτηνή πρώτη ύλη (γι’ αυτό κάναμε κι εξαγωγές) και καταφέραμε να καταστρέψουμε τους παραγωγούς ανεβάζοντας τα κόστη, αναγνωρίζουμε την ανάγκη στήριξης των παραμεθορίων περιοχών και κλείνουμε τρία εργοστάσια-πρότυπα που λειτουργούσαν σ’ αυτές τις περιοχές, δίνουμε γη και ύδωρ στο ιδιωτικό κεφάλαιο και οδηγούμε στην απαξίωση την κρατική περιουσία, είχαμε μια εντυπωσιακών διαστάσεων ζαχαρουργία όπου δούλευαν 1.300 άτομα και την καταντήσαμε σκιά τού εαυτού της που δεν μπορεί να απασχολήσει πάνω από 265 ‑σύντομα δε, πολύ λιγώτερους-εργαζόμενους κλπ. Και το χειρότερο: κλείνουμε εργοστάσια όχι επειδή δεν πάνε καλά ή επειδή είναι ζημιογόνα αλλά επειδή έτσι μας διατάζουν

“Μα τί άλλο μπορούσαμε να κάνουμε αφού αυτή είναι η απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης”, θα μπορούσε να παρατηρήσει κάποιος. Εμ, αυτό λέω κι εγώ! Της έβγαζε το μάτι τής Ευρωπαϊκής ¨Ενωσης το ότι ήμασταν αυτάρκεις και φτηνοί σε ζάχαρη κι έκανε ό,τι μπορούσε για να μας αναγκάσει να σταματήσουμε την παραγωγή μας και να το γυρίσουμε στην εισαγωγή. Επειδή, προφανώς, έτσι συμφέρει εκείνους που έχουν τα κουμάντα. Γι’ αυτούς νοιάζονταν και γι’ αυτούς θα νοιάζονται πάντα οι Βρυξέλλες

Αυτή είναι η αλήθεια και, αν θέλουμε, ας την καταλάβουμε κι ας αφήσουμε στην πλάνη τους εκείνους που εξακολουθούν να πιστεύουν σε μια “ανθρώπινη Ευρώπη των λαών”. Μια Ευρωπαϊκή Ένωση που φτιάχτηκε από το κεφάλαιο για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του, δεν μπορεί ποτέ να γίνει “των λαών”. Θα είναι πάντοτε του κεφαλαίου.

Αναδημοσίευση από teddygr.blogspot.gr

 

Giorgos Alevizopulos

ΑΝΘΕΣΤΗΡΙΑ Ανθεστηριών

ΑΝΘΕΣΤΗΡΙΑ Ανθεστηριών

Το όνομα Ανθεστήρια ανάγεται στο άνθισμα της γης, της προσφορά ανθέων, αλλά και από το ρήμα «αναθέσσασθαι» που σημαίνει «προσεύχεται υπέρ των νεκρών».

Οι τελετές των ανθεστηρίων γίνονται προς τιμήν του Διονύσου και γίνονται 11η έως 13η Ανθεστηριώνος

Η πρώτη καλείται «Πυθοίγια» άνοιγμα των πίθων που εφυλλάσσετο ο οίνος. Η δευτέρα «Χόες», νεκρικές χοές, τελετουργική οινοποσία.Κι ενώ θα επερίμενε κανείς το κλίμα να είναι ενθουσιώδες η μέρα θεωρείται μυαρά. Οι ψυχές των νεκρών ανακαλούνται και περιφέρονται μεταξύ των ζώντων. Οι ζωντανοί μασούν από το πρωί «ράμνον», φυτό που αναχαιτίζει το κακό από την επαφή των ζωντανών με τους νεκρούς.

Τα ιερά είναι κλειστά (περιεσχοινισμένα), άρα δεν επροσφέροντο θυσίες στους θεούς, γάμοι δεν ετελούντο κι άλειφαν τις πόρτες των σπιτιών με πίσσα. Κατά την εσπέρα πομπή ξεκινούσε από το εν Λίμνες ιερόν όπου μεταφέρεται το άγαλμα του θεού. Την πομπή συνοδεύουν άνθρωποι μεταμφιεσμένοι σε Βάκχες, Νύμφες ή Ώρες. Κάλυπταν τα πρόσωπα τους με «τρυγία» και τραγουδούσαν τραγούδια καθισμένοι επί των αμαξιών « έψαλλαν τα εξ αμάξης».

Σε μία στάση της πομπής επιβιβάζετο η σύζυγος του Βασιλέως,(βασίλιννα) με την συνοδεία δέκα τεσσάρων γυναικών (Γεραραί) επιλεγμένων από τον βασιλιά. Ενώ οι νεαρές τελούν εις το ιερό των Λιμνών ,λατρευτικές πράξεις, η Βασίλιννα συνδειπνεί με το θεόν Διόνυσον στο Βουκολείον πλησίον της αγοράς, όπου τελείται ο μυστικός της γάμος με τον Θεόν Διόνυσο. Το ξημέρωμα της 13ης Ανθεστηριώνος αρχίζει η καθαυτή πένθιμη ημέρα της εορτής.

Τελείται η Πανσπερμία «παν σπέρμα εις χύτρα εψήσαντες». Την πανσπερμία αυτή οι Γεραραί καθιέρωναν με χύτρες τους δέκα τέσσερις βωμούς του Διόνυσου που ιδρύοντο μόνο γι’αυτήν την γιορτή. Θυσίαζαν μόνο στον Χθόνιον Ερμή κι εδοκίμαζαν όλοι οι πολίτες από την χύτρα εκτός των ιερέων.

Αναφέρεται επίσης από τον Θεόπομπο ότι οι διασωθέντες απόν τον κατακλυσμόν του Δευκαλίωνα έβραζαν όποιους σπόρους έβρισκαν για να συνέρθουν από την τρομερή εξάντληση. Οι Χύτρες λοιπόν ετελούντο εις ενθύμιο της σωτηρίας τους .

Επιπλέον κατά την ημέρα των Χύτρων ετελούντο αγώνες λεγόμενοι «Χύτρινοι» που ήταν ως φαίνεται θεατρικός διαγωνισμός κωμωδίας.

Επισφράγισμα της τελετής από όλους εξεπέμπετο η εντολή «Θύραθε Κήρες ουκ ενί Ανθεστήρια».Φύγετε φαντάσματα δεν είναι πια Ανθεστήρια. Έτσι απομάκρυναντο οι ψυχές των νεκρών που περιφέρονταν στην πόλη.

Συνοψίζοντας θα μπορούσαμε να πούμε ότι κατά τα Ανθεστήρια: 1)Τιμούμε τους νεκρούς του μεγάλου κατακλυσμού.

2)Είναι εορτή της ανοίξεως, όπου εκ των σπερμάτων αναβλαστάνει νέα ζωή.

3) Είναι εορτή της προσπάθειας αθανατοποιήσεως της ψυχής

4) Είναι η εορτή των άρτι τεθνεώτων. ( η ψυχή των νεκρών έχει ανάγκη να δέχεται δώρα) Τα σημερινά μνημόσυνα είναι απομεινάρια των νεκρικών εθίμων των προγόνων μας. Αναλογιστείτε λοιπόν που έχουν τις ρίζες τους τα σημερινά ψυχοσάββατα_

Θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε όλα αυτά όταν μπορέσουμε να κατανοήσουμε τους μεγάλους συμβολισμούς που κρύβονται μέσα στους μύθους μας που είναι πηγή μεγάλων αληθειών.

 

Πηγή «Ελληνική Θρησκεία» (Π. Μαρίνης)

 

ΕΛΕΝΗ ΜΑΝΙΩΡΑΚΗ

(δασκάλα-λογοτέχνις)

Ελένη Μανιωράκη

Ένας οικτρός "ήρωας" στην χώρα της Τραγωδίας...Καραγκιόζης...

 

Ένας οικτρός "ήρωας" στην χώρα της Τραγωδίας...Καραγκιόζης... 

 

Αν υπήρχε στην Πατρίδα μας πνευματικός κόσμος με αξιοπρέπεια κι ουσιαστική γνώση της Αρχαίας και Νεώτερης Γραμματείας, θα έπρεπε να έχει απαιτήσει την κατάργηση αυτής της άθλιας φιγούρας με το τούρκικο όνομα και τ' ανάλογα χαρακτηριστικά, η οποία φέρεται ως λαϊκός ήρωας!

Για την ιστορία, ο Καραγκιόζης είναι ο κεντρικός χαρακτήρας του παραδοσιακού τουρκικού Θεάτρου Σκιών (τ' όνομά του -Karagöz- σημαίνει Μαυρομάτης).

Στην Τουρκοκρατούμενη Ελλάδα, η πρώτη παράσταση δόθηκε το 1809 στα Ιωάννινα κι οι πρώτοι Καραγκιοζοπαίχτες ήταν Τσιγγάνοι κι Εβραίοι. Έκτοτε, το θέαμα διαδόθηκε κι άρχισε να παίζεται στην ελληνική γλώσσα, περιλαμβάνοντας και θέματα από την ελληνική παράδοση.

Από τότε, ο Καραγκιόζης γίνεται λαϊκός ήρωας των Ελλήνων (!!!) κι εκπροσωπεί τον εξαθλιωμένο ραγιά ο οποίος, με πονηριά προσπαθεί να επιβιώσει στο περιβάλλον της Τουρκοκρατίας, υπό την απειλή και τον φόβο του Σουλτάνου.

Ο νέος "ήρωας" των Ελλήνων είναι καμπούρης, φαλακρός, έχει τεράστια μύτη, είναι ρακένδυτος, πεινασμένος, ξυπόλητος, μικροκλέφτης, μικροαπατεώνας... 

Ένα μικρο/τίποτα που ζει με την ταλαίπωρη οικογένειά του σ' ετοιμόρροπη παράγκα...

Αυτός ο άθλιος Καραγκιόζης (ελληνιστί Μαυρομάτης), αποτελεί τη χειρότερη μορφή/καρικατούρα που θα μπορούσε να δωθεί σε λαϊκό ήρωα ενός λαού. Όλα όσα συνθέτουν την εικόνα του: δυσμορφία, κουτοπονηριά, φτώχεια, καρπαζιά, φόβος, δουλικότητα, υποταγή, μιζέρια... είναι στοιχεία που σημειοδοτούν την ασχήμια στο έπακρον! Με την πάροδο του χρόνου, αυτά τα στοιχεία "κυτταροποιούνται" μέσα στο συλλογικό ασυνείδητο, ώστε ο σημερινός Νεοέλληνας καταντά να ενστερνίζεται τον καμπούρη φουκαρά και ν' απαρνιέται τον "είδωλολάτρη" πρόγονό του!

Εν ολίγοις,

ο Καραγκιόζης ΔΕΝ είναι ήρωας, ούτε καν λαϊκός, ΔΕΝ έχει καμία σχέση με τον Ελληνα, και κυρίως ΔΕΝ έχει θέση στην Ελληνική παράδοση, εκεί όπου από την αρχή του Χρόνου κυριαρχεί το κάλλος που πηγάζει από τους αληθινούς Ήρωες, τις Νύμφες και τα ερωτικά τους μειδιάματα...

Αλλά εμείς, φαίνεται πως έχουμε αποδεχθεί τον ρόλο του ραγιά κι ως άξιοι Καραγκιοζο/συνεχιστές, έχουμε συνηθίσει να στεκόμαστε πίσω από τον μπερντέ και ν' απολαμβάνουμε μ' ενδιαφέρον όσα διαδραματίζονται στη διαχρονική παράγκα του άθλιου Καραγκιόζη. Ίσως αυτά μας αξίζουν, καθώς έχουμε ξεπέσει από αξίες και ξεμείναμε από ήρωες, έστω και λαϊκούς... 

 

Σ.Μ.Μ. 

 

Σημ. : Ευχαριστώ την αγαπημένη μου φίλη, Μέδουσα, που έδωσε έναυσμα να ξεδιπλωθούν αυτές οι σκέψεις.

Στίλβη Μαρία Μαυρίδου

Galatia Iasonos

 

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ 1821 Γενικά προλεγόμενα περί της Ελληνικής Επαναστάσεως

 

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ 1821

Γενικά προλεγόμενα περί της Ελληνικής Επαναστάσεως

1.

Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 ήταν η πρώτη Εθνική Επανάσταση της νεότερης Ιστορίας, αν και έπεται σαφώς της Γαλλικής Επανάστασης, η οποία όμως δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αμιγώς εθνική. Η Μεγάλη Γαλλική Επανάσταση ήταν η πολιτική έκφραση του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και ως τέτοια, μεταξύ πολλών άλλων, επανέφερε στο ιστορικό προσκήνιο θεμελιώδεις έννοιες-οδοδείκτες του προχριστιανικού ελληνορωμαϊκού κόσμου, όπως έθνος, πατρίδα, ελευθερία, δημοκρατία, δικαιοσύνη, κ.α., που είχαν κυριολεκτικώς ξεχαστεί ή στερούντο κάθε νοήματος, αφότου ο επιθετικός μονοθεϊσμός είχε κυριαρχήσει σαρώνοντας έθνη, εθνικές θρησκείες και παραδόσεις. Η επί σειρά αιώνων απόπειρα βίαιης αποϊεροποίησης και ομογενοποίησης του κόσμου από μέρους του συνοδεύτηκε με μία πρωτοφανή επίθεση στον ανθρώπινο πολιτισμό, που έσυρε την καινή ανθρωπότητα στους σκοτεινούς χρόνους του θεοκρατικού μεσαίωνα. "Εν τούτοις εξέσπασε το εν Γαλλία ηφαίστειον του οποίου η λάβα πυρπολήσατα το μεσαιωνικόν του κόσμου οικοδόμημα, ανέπλασε την ανθρωπότητα... και τα προς τους λαούς φλογερά των δημοκρατών κηρύγματα, ισχυρώς συνεκίνησαν και την τουρκοκρατούμενην Ελλάδα, ήτις επιλήσμων των χθεσινών παθημάτων ήρξατο μελετώσα νέαν προς αποτίναξιν του τουρκικού ζυγού επανάστασιν", γράφει ο Κωνσταντίνος Σάθας . "Η γαλλική επανάσταση και ο Ναπολέων έκαμε, κατά τη γνώμη μου, να ανοίξουν τα μάτια του κόσμου. Πρωτήτερα τα έθνη δεν εγνωρίζοντο, τους βασιλείς τους ενόμιζον ως θεούς της γης, και ό,τι και αν έκαμναν, το έλεγαν καλά καμωμένο", ξεκαθαρίζει ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στη διήγησή του.

Και όπως ορθώς επισημαίνει ο γνωστός μελετητής του Νεοελληνικού Διαφωτισμού Κ. Θ. Δημαράς, "οι άμεσοι συνεργοί των επαναστατικών εξελίξεων έχουν τη συνείδηση ότι βαδίζουν προς τις αρχαίες δημοκρατίες, Ρώμη, Σπάρτη, Αθήνα. Οι μετονομασίες… δεν είναι σπάνιες, τα αρχαία ελληνικά ή λατινικά ονόματα, συμπληρώνουν, ή αντικατασταίνουν τα δυτικά. Οι μεγάλες δημόσιες εορτές και τελετές που γίνονται έχουν πρότυπό τους, ιδεατό είτε φανταστικό, τις ανάλογες εκδηλώσεις των αρχαίων (Ελλήνων πάντοτε ή Ρωμαίων..). Το Επαναστατικό Ημερολόγιο θυμάται τη μέτρηση του χρόνου στον αρχαίο κόσμο. Τα «έτος πρώτον της ελευθερίας», κλπ. είναι και αυτά αναμνήσεις από την αρχαιότητα".

Αντιθέτως, όταν λόγω της διάδοσης των ιδεών του Διαφωτισμού οι εθνικώς αφυπνιζόμενοι υπόδουλοι άρχισαν να δίδουν παλαιά Ελληνικά ονόματα στα παιδιά τους, η Εκκλησία ενοχλημένη σφόδρα έστελνε πατριαρχικές εγκύκλιους για να λείψη η κατάχρησις αυτή. "Και η κατά καινοτομίαν παρά ταύτα εισαχθείσα των παλαιών Ελληνικών ονομάτων επιφώνησις εις τα βαπτιζόμενα βρέφη των πιστών, ως ηκούσαμεν, λαμβανομένη ως μια καταφρόνησις της Χριστιανικής ονοματοθεσίας, είναι διόλου απροσφυής και ανάρμοστος όθεν ανάγκη η Αρχιερωσύνη σας να διαδώσητε παραγγελίας εντόνους… δια να λείψη τουντεύθεν και η κατάχρησις αυτή". Ενώ ο διορατικός Αλή Πασάς των Ιωαννίνων ακριβώς για τον ίδιο λόγο ανησυχούσε, διαισθανόμενος πως κάτι μεγάλο ετοιμάζεται.. "Εσείς οι Ρωμιοί, μπρε, κάτι μεγάλο έχετε στο νου σας. Δεν βαφτίζετε πια τα παιδιά σας Γιάννη, Πέτρο, Κώστα, παρά Λεωνίδα, Θεμιστοκλή, Αριστείδη. Σίγουρα κάτι μαγειρεύετε".

Ο Χριστόφορος Περραιβός γράφοντας για τον αοίδιμο φίλο του Ρήγα Φεραίο τον Θετταλό, ο οποίος πυρπολούσε τις ψυχές με τον χιλιοτραγουδισμένο Θούριο, επισημαίνει: "η τότε επανάστασις των Γάλλων προυξένησεν ως φαίνεται, εις την τοσούτον ευαίσθητον ψυχήν του βαθείαν εντύπωσιν και ανησυχίαν, όσην το του Μιλτιάδου τρόπαιον εις τον Θεμιστοκλέα". Κατά τον Καρλ Μέντελσον Μπαρτόλντι, ο Ρήγας λόγω του ενθουσιασμού του παρέβλεψε από απρονοησία τους συνωμοτικούς κανόνες τις τελευταίες ημέρες πριν την σύλληψή του στην Τεργέστη (19η Δεκεμβρίου 1797) "...μόλις έφθασε στην Τεργέστη, από απρονοησία του ο Ρήγας εκτέθηκε στους εχθρούς του. Κατέλυσε μαζί με τον φίλο του Περραιβό σε ένα ξενοδοχείο της προκυμαίας και δήλωσε ότι ήταν αρχιστράτηγος των Ελλήνων. Γύριζε στους δρόμους φορώντας το εθνικό ένδυμα και αρχαίο κράνος στο κεφάλι. Η Αστυνομία όμως τον παρακολουθούσε".

(Γιάννης Μπαντέκας, Διήγησις επιλεγμένων συμβάντων της Ελληνικής Επαναστάσεως, με κέντρο το βίο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, την κλεφτουριά του Μοριά και τις ιστορικές τους καταβολές, σελ. 65-67)

Yiannis Bantekas

Ποιοι βανδάλισαν τον Παρθενών

 

Απευθυνθήκαμε στους καθ’ ύλην αρμόδιους για να απαντήσουν στο παραπάνω ερώτημα. Αυτούς που έχουν μελετήσει όσο κανείς το μνημείο.

Της Ν. ΚΟΝΤΡΑΡΟΥ-ΡΑΣΣΙΑ

Στον αρχιτέκτονα αναστηλωτή του Παρθενώνα, αν. καθηγητή του ΕΜΠ Μανόλη Κορρέ, στον έφορο Ακρόπολης και αναπληρωτή διευθυντή του Μουσείου Αλέξανδρο Μάντη και τον καθηγητή Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και διευθυντή του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης, Νίκο Σταμπολίδη.

ΜΑΝΟΛΗΣ ΚΟΡΡΕΣ: «Πελεκούσαν τα πρόσωπα στις μετόπες»

============

«Ολες οι μετόπες του Παρθενώνα βόρειας και δυτικής πλευράς έχουν υποστεί βαριά απολάξευση. Ολες οι κεφαλές των αναγλύφων πελεκήθηκαν άγρια, εκτός της 32ης μετόπης της βόρειας πλευράς γιατί τάχα απεικόνιζε σκηνή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Ολα αυτά τεκμαίρονται επί τη βάσει της παρατήρησης των αρχαιολόγων, γιατί δεν υπάρχει καμία πηγή της εποχής εκείνης που να αναφέρεται σε αυτή την καταστροφή.

»Οι χριστιανοί πελεκούσαν τα πρόσωπα, αυτό είναι σχεδόν βέβαιο. Από την άλλη πλευρά μετέτρεπαν τους αρχαίους ναούς σε εκκλησίες. Κι αυτή η συνήθειά τους απέβη σωτήρια για μερικά μνημεία, όπως για παράδειγμα για τον ναό του Ηφαίστου στο Θησείο που μετετράπη σε ναό του Αγίου Γεωργίου κι έτσι σώθηκε. Αλλιώς, ενδεχομένως να είχε λιθολογηθεί και να μην είχαμε τίποτα από αυτόν.

»Σε μια εποχή παρακμής σαν κι αυτή του 4ου-5ου αιώνα μετά Χριστόν, δεν υπήρχαν πολλές επιλογές. Περιβάλλον προστασίας των μνημείων δεν υπήρχε. Το αντίθετο θα έλεγα.

Από την Ακρόπολη στην οδό Φιλελλήνων

»Αλλά ας αφήσουμε εκείνη την εποχή και ας έρθουμε στον 19ο αιώνα. Το 1827 οι Τούρκοι ανατίναξαν με πυρίτιδα το χορηγικό μνημείο του Θρασύλου, στη νότια Κλιτύ, πάνω από το θέατρο του Διονύσου. Λίγο αργότερα ο Πιτάκκης, ο πρώτος Ελληνας αρχαιολόγος, συγκέντρωσε τα υπολείμματα των μαρμάρων του Θρασυλίου με σκοπό να τα χρησιμοποιήσει για την αναστήλωσή του.

»Το 1850 ήταν όλα έτοιμα για να αρχίσει η ανοικοδόμησή του με τα αρχαία μάρμαρα που είχαν συγκεντρωθεί. Εξαιτίας όμως μιας μικρής διακοπής του προγράμματος αυτού λόγω οικονομικών δυσκολιών, τα περισσότερα αρχαία μάρμαρα εκλάπησαν και αφού πελεκήθηκαν απ’όλες τις πλευρές χρησιμοποιήθηκαν στην ανακατασκευή της Ρωσικής Εκκλησίας του Σωτήρα στην οδό Φιλελλήνων. Σήμερα, τα μάρμαρα αυτά αποτελούν βαθμίδες, μαρμαροποδιές, επισκοπικό θρόνο, θωράκια, κιονίσκους αυτής της εκκλησίας. (Φωτογραφία)

Οπως καταλαβαίνετε, και το τεράστιο άγαλμα του Διονύσου που κάποτε έστεκε στην επίστευση του μνημείου του Θρασύλου θα είχε καταστραφεί τελείως αν δεν τύχαινε να το έχει απομακρύνει από εκεί και να το μεταφέρει στο Λονδίνο ο Ελγιν.

Σκοποβολή στον Παρθενώνα

»Θα σας πω και κάτι ακόμη, για να δείτε τι εκτίμηση είχαν οι συμπατριώτες μας στον Παρθενώνα κατά τον 19ο αιώνα. Στη δεκαετία του 1860 άρρενες έφηβοι, γιοι αστών Αθηναίων, ανέβαιναν στη γιορτή της Αναστάσεως στην Ακρόπολη και ασκούνταν στη σκοποβολή. Πυροβολούσαν με τα όπλα τους τη λεοντοκεφαλή που είχε απομείνει στη βορειοανατολική γωνία του Παρθενώνα. Τέτοια επίδειξη παλικαριάς.

»Γι’ αυτό, δεν απορώ για το τι έκαναν οι χριστιανοί τον 4ο και 5ο αιώνα. Ηταν μια εποχή παρακμής. Κι αν θέλετε το βρίσκω ασήμαντο, μπροστά στην καταστροφή που επέβαλε ο Χριστιανισμός για αιώνες στον ελληνικό πολιτισμό. Καταστράφηκε ολοσχερώς το οδικό δίκτυο, ερήμωσαν οι πόλεις, κατέρρευσε η οικονομία, το χρηματοπιστωτικό σύστημα των αρχαίων, καταλύθηκαν τα πάντα. Χάθηκε ένα κολοσσιαίο κεφάλαιο του ελληνικού πολιτισμού μέσα σε δύο αιώνες.

»Οι επιστήμες σταμάτησαν, όλα όσα είχαν ώς τότε δημιουργηθεί, οι κατακτήσεις της ανθρώπινης σκέψης και φιλοσοφίας, κατέρρευσαν».

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΜΑΝΤΗΣ: Για να ‘χει φως η εκκλησία καταστράφηκε το αέτωμα

============

«Το ξέρουμε από την αρχαιολογική παρατήρηση. Η καταστροφή έγινε περί τον 5ο-6ο αιώνα στις βόρειες και δυτικές μετόπες καθώς και στο μέσον του ανατολικού αετώματος. Τις νότιες μετόπες δεν τις πείραξαν καθόλου, γιατί κάποιοι υποστηρίζουν ότι οι Κένταυροι είχαν έναν ιδιαίτερο συμβολισμό και στη νέα θρησκεία. Η έκρηξη του Μοροζίνι το 1687 εκτίναξε τις μεσαίες μετόπες της νότιας πλευράς που από τότε χάθηκαν. Σε όλα τα εγχειρίδια αναφέρεται ότι για να εξασφαλιστεί φως στην αψίδα της Βασιλικής που κτίστηκε στον Παρθενώνα καταστράφηκαν τα κεντρικά αγάλματα του ανατολικού αετώματος. Στα σχέδια του Κάρεϊ (1674) φαίνεται η τρύπα του ανατολικού αετώματος».

ΝΙΚΟΣ ΣΤΑΜΠΟΛΙΔΗΣ: «Δεν ήταν όλοι οι χριστιανοί ίδιοι»

============

«Δεν μπορεί να πει ποτέ κανείς ποιοι ήταν ακριβώς, διότι τέτοιου είδους πράξεις γίνονται συνήθως από φανατισμένα πλήθη ή ομάδες συχνά υποκινούμενες. Η Ιστορία στον ρου της έχει πολλά τέτοια παραδείγματα. Για το κάψιμο π.χ. της Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας δεν μπορεί κανείς να προδιορίσει τον τύπο των ανθρώπων που προέβησαν σε αυτή την ενέργεια. Γιατί σε έναν ομαδικό βανδαλισμό ποτέ δεν ξέρεις αν έχουν παρεισφρύσει στοιχεία που ανήκουν στην “ομάδα πρωτοβουλίας” ή όχι. Πρέπει να είναι κανείς πολύ επιφυλακτικός, γιατί μπορεί ο βανδαλισμός να έχει γίνει από ένα χέρι και η σφραγίδα της ταυτότητας να έχει χαραχθεί από άλλο χέρι μεταγενέστερα. Πάντως, οι βανδαλισμοί τέτοιου είδους γίνονται πάντα σε εποχές που υπάρχει κρίση. Σε μια περίοδο που δεν υπάρχει ένα απόλυτο status quo και ομάδες πολιτικές, θρησκευτικές και άλλες συγκρούονται για να υπερισχύσουν και ξεσπούν στα μνημεία. Είμαι βέβαιος ότι αυτό ακριβώς συνέβη και στην περίπτωση του Παρθενώνα.

Η επικράτηση του Χριστιανισμού με το διάταγμα των Μεδιολάνων (312-313) του Μεγάλου Κωνσταντίνου, ένα διάταγμα ανεξιθρησκίας, η μετέπειτα αναβίωση των ειδώλων με τον Ιουλιανό τον Παραβάτη (361-363) και στη συνέχεια με τον Μέγα Θεοδόσιο, που ανακηρύσσει τη χριστιανική θρησκεία ως επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας (380), ήταν μια εποχή που χαρακτηρίζεται από ένα συνεχές πισωγύρισμα. Ολα αυτά στον 4ο αιώνα. Δεν μπορεί οι εναλλαγές αυτές να μη δημιούργησαν αντιπαλότητες και αντεκδικήσεις.

Θεωρώ επίσης βέβαιο ότι, όπως υπήρχαν κρυπτοχριστιανοί πριν από τον Μ. Κωνσταντίνο, έτσι θα υπήρχαν και κρυπτοειδωλολάτρες μετά τον Θεοδόσιο. Γι’ αυτό πολύ συχνά βλέπουμε οι Χριστιανοί να χρησιμοποιούν τους αρχαίους ναούς. Τους μετατρέπουν σε εκκλησίες με αποτέλεσμα να τους προστατεύουν. Αν ήταν φανατισμένοι, θα τους γκρέμιζαν συθέμελα και σήμερα δεν θα είχαμε καν Παρθενώνα.

Στις Συρακούσες βλέπεις σήμερα την Αρχιεπισκοπή τους να είναι κτισμένη πάνω στον ναό της Αθηνάς. Τους δε μεγάλους λίθινους λέβητες να τους χρησιμοποιούν για το αγίασμα. Εξαρτάται λοιπόν για ποια ποιότητα χριστιανών μιλάμε. Γιατί όλοι οι χριστιανοί δεν ήταν ίδιοι». 

 

[Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 31 Ιουλίου 2009]

Πανορμίτης Σπανός

 

ΟΙ ΣΥΣΤΗΜΙΚΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ και ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ παραποιώντας... Όταν αναφέρονται στον ΞΕΝΙΟ ΔΙΑ

 

...

Δρ. Λεωνίδας Λ. Μπίλλης

ΟΙ ΣΥΣΤΗΜΙΚΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ και ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ παραποιώντας ως συνήθως τα λεγόμενα των προγόνων μας πολλές φορές αναφέρονται στον ΞΕΝΙΟ ΔΙΑ για να δικαιολογήσουν την μεγάλη μας αγκαλιά στους συρφετούς της οικουμένης, χωρίς φυσικά να γνωρίζουν (ή κάνουν πως δεν γνωρίζουν) ποια ήταν και είναι, η έννοια και η σημασία της φιλοξενίας μας στους ξένους η οποία βασιζότανε στους νόμους του Πλάτωνα.

Οι προγονοί μας λοιπόν (κι εμείς οι προγονόπληκτοι όπως μας αποκαλούν) διέκριναν τους ξένους σε τέσσερα είδη.

Ο οποιοσδήποτε αποδείξει ότι υπάρχει σχέση έστω και μεταφορικής ή αλληγορικής σημασίας με τους ξένους των Νόμων του Πλάτωνα και τους λαθρομετανάστες αλλοδαπούς που ''φιλοξενούμε στην χώρα μας'' θα κατέβω σε διαδήλωση υπέρ των λαθρομεταναστών!

1) Το πρώτον είδος είναι οι θερινοί επισκέπτες καθώς τα διαβατικά πτηνά, και από αυτούς οι περισσότεροι κυριολεκτικώς, καθώς πετούν μέσω θαλάσσης προς χάριν χρηματισμού είναι εμπορευόμενοι και μεταπηδούν κατά την καλοκαιρινή περίοδο σε άλλες πόλεις. Αυτούς πρέπει να τους υποδεχόμαστε στην αγορά, τα λιμάνια και τα δημόσια οικοδομήματα έξω από τα τείχη της πόλεως και πλησίον σ` αυτά οι διορισμένοι άρχοντες να προσέχουν μήπως κάποιος απ` αυτούς είναι παράνομος και να του απονέμουν ορθώς την δικαιοσύνη σχετιζόμενοι μαζί τους όσον το δυνατόν ολίγον διά τα απολύτως αναγκαία. (δεν εννοεί μόνιμη εγκατάσταση).

2) Το δεύτερον είδος είναι οι αληθινοί θεατές όλων των θεαμάτων και ακροατές όλων των μουσικών ακροαμάτων. Για όλους λοιπόν αυτούς πρέπει να υπάρχουν καταλύματα πλησίον των προσκυνημάτων ευτρεπισμένα προς υποδοχή.

Αυτούς τους ξένους πρέπει να τους επιμελούνται και να τους περιποιούνται οι ιερείς και οι επίτροποι των ναών, έως ότου να συμπληρωθεί κατάλληλος χρόνος της διαμονής, και αφού δουν και ακούσουν όλα εκείνα, διά τα οποία ήρθαν, να αναχωρήσουν χωρίς να κάμουν ή να πάθουν κανένα κακό. Δικασταί δε γι' αυτούς να είναι οι ιερείς αν κανείς αδικεί κάποιον από αυτούς ή αυτοί αδικούν κάποιον άλλον, εφ' όσον το αδίκημα είναι κατώτερο των πενήντα δραχμών. Εάν δε εγερθεί εναντίον αυτών μεγαλύτερη καταγγελία, αυτοί πρέπει να δικάζονται εμπρός εις τους αγορανόμους. (Μέχρι εδώ ομιλεί για Έλληνες φιλοξενούμενους από Έλληνες).

3) Τρίτον είδος ξένων, τους οποίους πρέπει να υποδεχόμαστε δημοσίως, είναι όσοι έρχονται από άλλην χώρα διά κάποιαν δημοσίαν υπόθεσιν, τους οποίους πρέπει να υποδέχονται μόνον οι στρατηγοί και οι ίππαρχοι και οι ταξίαρχοι, την δε επιμέλεια περί αυτών ας αναλάβει μαζί με τους πρυτάνεις μόνον εκείνος, ο οποίος φιλοξενεί τον ξένο στην οικίαν του (!)

4) Το τέταρτον δε είδος είναι μεν σπάνιο, αλλά αν τύχη κάποτε να έλθει κανείς, όστις αποτελεί τον αντίποδα των ερχομένων εις την πόλιν μας θεατών εξ άλλης χώρας, πρώτον μεν να μην είναι ηλικίας κατωτέρας των πενήντα ετών, συνάμα δε να έχει την απαίτηση να δει κάτι τι, στις άλλες πόλεις, υπέροχον διά την καλλονήν του, ή και να δείξει ο ίδιος κάτι τι, εις άλλην πόλιν. (Πολιτιστική ανταλλαγή). Επίσης ας πηγαίνει χωρίς εντολή οποιοσδήποτε τέτοιος στις θύρες των πλουσίων και των σοφών, αν είναι και αυτός παρόμοιος. Λόγου χάριν ας υπάγει στην οικία του επιμελητού της όλης εκπαιδεύσεως ως ξένος, έχοντας πολλή εκτίμηση σε αυτόν τον ξένο, ή εις την οικία κάποιου νικηφόρου στην αρετή. Σχετισθείς δε μαζί με αυτούς και άλλα διδάξας εις αυτούς, άλλα δε μαθαίνοντας από αυτούς, ας κατευοδωθεί ως φίλος από φίλους τιμηθείς με τα ανάλογα δώρα και τας τιμάς.

Με αυτούς λοιπόν τους νόμους πρέπει μία πόλη να υποδέχεται όλους τους ξένους των άλλων χωρών και να αποστέλλει τους ιδικούς της, τιμώντας τον ξένιο Δία, και να μην κάμνει ξενηλασίας από τας τραπέζας και τας θυσίας, καθώς κάμνουν τα θρέμματα του Νείλου, ούτε με αγρίας προκηρύξεις.

Μετά τιμής και πικρίας

Δρ. Λεωνίδας Λ. Μπίλλης

(Το παρόν κείμενο αποτελεί απόσπασμα επιστολής την οποία έστειλα στις 14/9/2012 στα προσωπικά email του τότε Υπουργού Προστασίας του Πολίτη και του Υπουργού Παιδείας. Κι επειδή όπως ήταν αναμενόμενο δεν μου απάντησαν ποτέ, συμπεριελήφθη στο βιβλίο μου με τίτλο ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ).

Δρ. Λεωνίδας Λ. Μπίλλης

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΑΣΧΑ ΔΙΑΦΕΡΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΑΛΛΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ

 

....στον υπολογισμό του Ορθόδοξου Χριστιανικού Πάσχα, μας απομακρύνουν διττώς από το γράμμα αλλά και το πνεύμα του όρου της Νικαίας. Έτσι ώστε να είναι φανερό ότι ενώ τηρείται η συνοδική διάταξη ως προς το Ιουδαϊκό Πάσχα (που δεν τηρούν οι δυτικές εκκλησίες), παραβιάζεται εν τούτοις ως προς το ουσιαστικότερο μέρος της, ως προς την πρώτη δηλαδή Κυριακή μετά την πρώτη εαρινή πανσέληνο.

ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΑΣΧΑ ΔΙΑΦΕΡΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΑΛΛΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΑ...

...Η ελληνική πολιτεία ανακίνησε το ημερολογιακό θέμα το 1919, οπότε μετά από γνωμάτευση μιας ειδικής επιτροπής η Ιερά Σύνοδος αποφάσισε παμψηφεί ότι «η μεταβολή του Ιουλιανού ημερολογίου μη προσκρούουσα εις δογματικούς και κανονικούς λόγους δύναται να γίνει... της εκκλησίας κρατούσης μέχρι του νέου επιστημονικού ημερολογίου, το Ιουλιανόν». Κι έτσι η ελληνική πολιτεία με το νομοθετικό διάταγμα της 18ης Ιανουαρίου 1923, που δημοσιεύτηκε στις 23 Ιανουαρίου, αντικατέστησε το Ιουλιανό Ημερολόγιο με το Γρηγοριανό και όρισε την έναρξη της εφαρμογής του τη 16η Φεβρουαρίου 1923 που ονόμασε 1η Μαρτίου. Αφαιρέθηκαν δηλαδή 13 ημέρες από το έτος 1923, γιατί στις 10 ημέρες λάθους μεταξύ Γρηγοριανού και Ιουλιανού από το 325 έως το 1582 είχε επέλθει καθυστέρηση και άλλων τριών ημερών στα περίπου 340 χρόνια που είχαν παρέλθει από την πρώτη εισαγωγή του Γρηγοριανού Ημερολογίου.

Επειδή όμως η Εκκλησία διατήρησε το Ιουλιανό Ημερολόγιο υπήρξε οξεία αντίδραση του λαού όταν ο εορτασμός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου δε συνέπεσε με την Εθνική μας Εορτή της 25ης Μαρτίου. Έτσι με ομόφωνη και πάλι απόφασή της η Εκκλησία της Ελλάδος «λαμβάνουσα μεν υπ' όψιν την εκ της διαφοράς του εκκλησιαστικού ημερολογίου προς το επικρατήσαν ήδη πολιτικόν ημερολόγιον προερχομένην σύγχυσιν παρά τω λαώ και την εκ ταύτης θρησκευτικήν βλάβην αυτού, ανταποκρινομένη δε εις την πανταχόθεν εκδηλουμένην επιθυμίαν, αποφασίζει όπως αφομοιώση το εκκλησιαστικό ημερολόγιον προς το πολιτικόν...». Έτσι από τις 23 Μαρτίου 1924 το εκκλησιαστικό ημερολόγιο συνταυτίστηκε με το πολιτικό, χωρίς όμως τη μετακίνηση του Πασχαλίου που ακολουθεί και υπολογίζεται, ακόμη και σήμερα, με βάση το Ιουλιανό ή Παλαιό Ημερολόγιο.

Η διαφορά όμως του εορτασμού του Πάσχα από τις δυτικές και τις ανατολικές εκκλησίες δεν βασίζεται μόνο στο λάθος του Ιουλιανού Ημερολογίου αλλά και στον επίσης ελλιπή Μετωνικό Κύκλο (5ος αιώνας π.Χ.) με τον οποίο η Ορθόδοξη εκκλησία εξακολουθεί να υπολογίζει τις ημερομηνίες των εαρινών πανσελήνων. Γιατί σύμφωνα με τον Σεληνιακό κύκλο του Μέτωνα 19 Ιουλιανά έτη είναι περίπου ίσα με 235 σεληνιακούς συνοδικούς μήνες. Υποτίθεται δηλαδή ότι μετά παρέλευση 19 ετών οι ημερομηνίες των πανσελήνων επαναλαμβάνονται. Αυτό όμως δεν είναι τελείως ακριβές.

Επειδή σήμερα γνωρίζουμε ότι ένας συνοδικός μήνας είναι ίσος με 29,530588 ημέρες οι 235 μήνες του μετωνικού κύκλου μας κάνουν 6.939,688180 ημέρες. Γνωρίζουμε επίσης ότι το τροπικό (ηλιακό) έτος έχει διάρκεια 365,242199 ημέρες, που σημαίνει ότι στα 19 έτη του μετωνικού κύκλου θα έχουμε 6.939,601781 ημέρες. Ανάμεσα στους 235 συνοδικούς μήνες και τα 19 τροπικά έτη υπάρχει μια διαφορά 0,086399 της ημέρας, ή 2 ώρες, 4 λεπτά και 24,8736 δευτερόλεπτα σε κάθε 19ετή κύκλο.

Με την πάροδο όμως των ετών τα λάθη αυτά έχουν συσσωρευτεί. Έτσι στις 13 ημέρες της λανθασμένης Ιουλιανής εαρινής ισημερίας, προστίθεται και το λάθος του 19ετούς μετωνικού κύκλου, το οποίο ανέρχεται σήμερα σε 5 περίπου ημέρες. Η Ελληνική Ορθόδοξος Εκκλησία, παρ' όλο που όπως είπαμε έχει αποδεχτεί από το 1924 το νέο Γρηγοριανό ημερολόγιο για τις ακίνητες εορτές, εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να χρησιμοποιεί το παλαιό Ιουλιανό ημερολόγιο αλλά και τον κύκλο του Μέτωνος, για τον προσδιορισμό της ημερομηνίας του Πάσχα.

Οι δυτικές Εκκλησίες αντίθετα χρησιμοποιούν μία πιο σύγχρονη και ακριβή μέθοδο υπολογισμού. Έτσι ώστε αν μεταξύ της 21ης Μαρτίου και της 3ης Απριλίου (δηλαδή της 21ης Μαρτίου στο Γρηγοριανό ημερολόγιο και της 21ης Μαρτίου στο Ιουλιανό) τύχει να συμβεί πανσέληνος, οι δυτικές Εκκλησίες την αποδέχονται κανονικά ως την πρώτη εαρινή πανσέληνο του «Όρου της Νικαίας».

Η Ορθόδοξος Εκκλησία όμως δεν την θεωρεί σαν πρώτη εαρινή πανσέληνο, παρ' όλο που στην πραγματικότητα είναι, και περιμένει την επομένη πανσέληνο.

Αν πάλι δεν σημειωθεί πανσέληνος στην περίοδο των 13ων αυτών ημερών, τότε συμβαίνουν τα εξής: είτε (1) το Πάσχα των Ορθοδόξων συμπίπτει με το Πάσχα των Δυτικών, όπως έγινε για παράδειγμα τα έτη 2011 (24 Απριλίου), 2010 (4 Απριλίου), 2007 (8 Απριλίου) κλπ, είτε (2) λόγω του λάθους των 5 ημερών του μετωνικού κύκλου, το Ορθόδοξο Πάσχα γιορτάζεται μία εβδομάδα αργότερα από το Πάσχα των Δυτικών. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι ότι το Δυτικό Πάσχα εορτάζεται μεταξύ 22ας Μαρτίου και 25ης Απριλίου, ενώ το Ορθόδοξο Πάσχα εορτάζεται μεταξύ 4ης Απριλίου και 8ης Μαΐου (π.χ. το 1983).

Έτσι πολλές φορές αντί να γιορτάζουμε το Πάσχα την πρώτη Κυριακή μετά την πρώτη πανσέληνο της άνοιξης, εμείς το γιορτάζουμε μετά τη δεύτερη εαρινή πανσέληνο. Μερικές φορές μάλιστα το γιορτάζουμε τη δεύτερη Κυριακή της δεύτερης πανσελήνου της άνοιξης, αντί της πρώτης Κυριακής μετά την πρώτη εαρινή πανσέληνο που όρισε η Σύνοδος της Νικαίας.

Έτσι λοιπόν τα δύο αυτά υπολογιστικά μαθηματικά-αστρονομικά σφάλματα, των 5 ημερών του κύκλου του Μέτωνος και των 13 ημερών του Ιουλιανού ημερολογίου, που υπεισέρχονται στον υπολογισμό του Ορθόδοξου Χριστιανικού Πάσχα, μας απομακρύνουν διττώς από το γράμμα αλλά και το πνεύμα του όρου της Νικαίας. Έτσι ώστε να είναι φανερό ότι ενώ τηρείται η συνοδική διάταξη ως προς το Ιουδαϊκό Πάσχα (που δεν τηρούν οι δυτικές εκκλησίες), παραβιάζεται εν τούτοις ως προς το ουσιαστικότερο μέρος της, ως προς την πρώτη δηλαδή Κυριακή μετά την πρώτη εαρινή πανσέληνο.

Η διαφορά αυτή δεν άπτεται καθόλου πάνω σε δογματικά θέματα της Χριστιανικής Εκκλησιαστικής λατρείας ή θρησκείας. Γιατί όπως είδαμε το όλο θέμα του προσδιορισμού της εορτής του Πάσχα είναι ένα απλό αστρονομικό-μαθηματικό πρόβλημα. Γι' αυτό άλλωστε και οι πρώην Οικουμενικοί Πατριάρχες Δημήτριος και Αθηναγόρας, πρότειναν «…πρώτον πανορθόδοξον και δεύτερον Πανχριστιανικήν ιεράν συμφωνίαν, προς καθορισμόν σταθεράς Κυριακής διηνεκώς από κοινού εορτασμού του ενός Χριστιανικού Πάσχα υφ’ απάντων των ανά την Οικουμένην Χριστιανών…..» αν και προς το παρόν δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτα.

Διονύσης Π. Σιμόπουλος, «Ο Καθορισμός του Πάσχα»,

Dionysios Simopoulos