Γιατί ο Ποσειδώνας ήταν σημαντικός για τους Έλληνες;

 

 Στην ελληνική μυθολογία, ο Ποσειδώνας ήταν ο θεός της θάλασσας και προστάτης όλου του νερού. 

Οι Έλληνες βασίζονταν στο νερό για επιβίωση, επειδή ήταν ζωτικής σημασίας, μεταξύ άλλων, για τα τρόφιμα, τη ναυτιλία και το εμπόριο. Η σκέψη ήταν ότι αν ο Ποσειδώνας ήταν χαρούμενος δεν θα εκδιώξει εκδίκηση εναντίον των Ελλήνων. Λατρευόταν συχνά από ναυτικούς που ζήτησαν την προστασία του ενώ ταξιδεύει στο νερό.

 Ο Ποσειδώνας πιστεύεται ότι είχε μια άπληστη, δύσκολη προσωπικότητα. Ήταν ο αδελφός του Δία και βοήθησε τον Δία και τον Άδη να ανατρέψει τον πατέρα τους Κρόνο, τον τιτάνα. Αφού ο Κρόνος φυλακίστηκε, ο Ποσειδώνας απονεμήθηκε τη θάλασσα για τη βοήθειά του στο πραξικόπημα.  

Οι δυνάμεις του έκλεισαν μόνο από τις δυνάμεις του αδερφού του Δία. Το όπλο του ήταν μια τρίαινα που είχε τη δύναμη να προκαλεί σεισμούς και να σπάσει οτιδήποτε.  

Αντί να παραμείνει στον Όλυμπο, ο Ποσειδώνας ζούσε στο νερό. Πιστεύεται ότι δημιούργησε το πρώτο άλογο κατόπιν αιτήματος του Demeter. Ο Ποσειδώνας ερωτεύτηκε τη Δήμητρα και για να τον αποσπάσει την προσοχή, η Δήμητρα ζήτησε από τον Ποσειδώνα να δημιουργήσει το πιο όμορφο ζώο στον κόσμο γι 'αυτήν.  

Χρειάστηκαν πολλές διαφορετικές προσπάθειες για τον Ποσειδώνα να δημιουργήσει το άλογο, κατά τη διάρκεια του οποίου δημιούργησε πολλά άλλα ζώα. Μέχρι τη στιγμή που δημιούργησε το άλογο, δεν ήθελε πλέον τη Δήμητρα. Τελικά παντρεύτηκε τον Αμφιτρίτη.

Μετάφραση Γκούγκλ

https://www.reference.com/world-view/poseidon-important-greeks-985e076c4e8c8426 

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Σχόλιο:

Η αντικατάσταση του Ποσειδώνα με τον Άγιο Νικόλαο έγινε όταν επεβλήθη στους Έλληνες ο χριστιανισμός τον 4-5 αιώνα μ.χ.

Με τους αιώνες ξαχάστικε ο Ποσειδώνας μια και η προπαγάνδα του χριστιανισμού συνέχιζε να προβάλλει τον Νικόλαο σε κάθε περίπτωση σχετικά με το υγρό στοιχείο, την Θάλασσα, που τόσο αγάπησε ο Έλληνας !

Έτσι ο χριστιανολάτρης - Εβραιολάτρης Έλληνας αντικατέστησε τον Ποσειδώνα και γιορτάζει στη θέση του τον καταστροφέα του Ελληνισμού 

https://twitter.com/PAZAITIS

 

Η παράδοση της Πόλης το 1453

Μεγάλο ενδιαφέρον έχει η σειρά των γεγονότων της «άλωσης της Κωνσταντινούπολης» το Μάη του 1453, ακολουθώντας κυρίως την ιστορία της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας του Κορδάτου (από εκεί και οι περισσότερες πηγές) μέσα από την διαμάχη ενωτικών και ανθενωτικών. Αρχικά παρουσιάζονται κάποιες απόψεις των βασικότερων πρωταγωνιστών της ενωτικής και της ανθενωτικής παράταξης.

Η Ενωτική παράταξη

Υπόμνημα Βησσαρίωνα  όταν ήταν ήδη καρδινάλιος στη Ρώμη (1443-1446) προς τον δεσπότη του Μυστρά Κωνσταντίνο Παλαιολόγο:

«Απέδωσε στο λαό την ελευθερία του και τα όπλα του, κοίταξε να του αναπτερώσεις το φρόνημα` ενός γενναίου δεν του λείπει μήτε η ευγένεια της ψυχής, μήτε η σωματική δύναμη. Ότι τον έκανε να ξεπέσει, ότι τον κρατά έτσι αφοπλισμένο και αγύμναστο, είναι η αβάσταχτη φορολογία, η ωμότητα των φοροεισπρακτόρων και «η κρατήσασα του γένους μαλακία και βλακεία…» Μόνο έτσι θα μπορέσεις να ελευθερώσεις την Ευρώπη και να περάσεις στην Ασία να ξαναπάρεις την κληρονομιά των πατέρων σου».

[Σπ. Λάμπρου, «Ν. Ελληνομνήμων», τ.ΙΙΙ (1906)]

Ο Ιωάννης Αργυρόπουλος (1410-1480) προσφώνησε τον Ιωάννη Η’ «ω της Ελλάδος ήλιε βασιλεύ» και συμβούλευε τον Κωνσταντίνο να τιτλοφορείται «βασιλεύς των Ελλήνων» και όχι των Ρωμαίων, γιατί είναι ο μόνος ταιριαστός τίτλος και απαραίτητος για την ηθική ενίσχυση και σωτηρία των Ελλήνων.

 [Σπ. Λάμπρου «Αργυροπούλεια»]

Όταν πια το παν είχε διαλυθεί κάθε σοβαρός άνθρωπος τότε έβλεπε μόνο από τη Δύση τη σωτηρία. Η αρχή έγινε με τον Δημήτριο Κυδώνη (1324-1399) που ήταν σύμβουλος τριών αυτοκρατόρων Καντακουζηνού, Ιωάννη Ε’ και Μανουήλ Β’ με τον λόγο του «Ρωμαίοις συμβουλευτικός» που τόνιζε τους δεσμούς τους με την παλιά Ρώμη. Αυτός ήταν ο πρώτος της ενωτικής παράταξης.

Ιωάννης Αργυρόπουλος, απογοήτευση: «Τώρα, βέβαια, βρίσκεται σε κατάπτωση καθετί των Ελλήνων, που (άλλοτε) απολάβαινε το δίκαιο σεβασμό, και η ελπίδα πέταξε… και η Αιδώς και η Νέμεσις άφησαν τους ανθρώπους και πήγαν στον Όλυμπο. Τώρα οι οποιοιδήποτε βάρβαροι γελούν και ευχαριστιούνται, καθώς και κάθε εχθρός μας, ενώ εμείς είμαστε τρομοκρατημένοι σαν εκείνους που ένας καπετάνιος θα τους άφηνε μέσα στη φουρτουνιασμένη θάλασσα». Ο ίδιος: «Μεγάλης ευφυΐας, οξείας εισίν έτι και νυν διανοίας οι ημέτεροι νέοι, ει κατά τρόπον διδάσκοιντο, μεγάλη ελπίς αυτούς εν βραχεί επιδώσειν εις μέγα σοφίας.»  «Ήμερον την φύσιν το των Ελλήνων εστί γένος, επιμελητικόν αρετής, μιμητικόν του καλού, φύσει γενναίον τε και φιλοτιμόν προς πάσαν παιδείαν, έτοιμον τε και πρόχειρον. Αγαθού μόνον δει κορυφαίου (ηγέτου) και διδασκάλου, οίος αυτό ει και προς πάντα ευθύς ευπειθώς έψονται.»

[Σπ. Λάμπρου, «Παλαιολόγεια και Πελοποννησιακά» τ.Δ’]

Ο Γεμιστός (1355-1452) που ήθελε να αλλάξει και την θρησκεία του έθνους έλεγε σε υπόμνημά του στον ίδιο τον αυτοκράτορα Μανουήλ Παλαιολόγο ότι εξουσιάζει Έλληνες: «Εσμέν γαρ ουν, ων ηγείσθε και βασιλεύετε, Έλληνες το γένος, ως η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί.» Και συνεχίζει: «Η Πελοπόννησος και η προσεχής αυτής γη και αι περικείμεναι νήσοι ήσαν αείποτε η οικειοτάτη χώρα εις τους Έλληνας… Ταύτην γαρ δη φαίνονται την χώραν Έλληνες αεί οικούντες, οι αυτοί εξότου περ άνθρωποι διαμνημονεύουσιν, ουδενών άλλων προενωκηκότων` ουδέ επήλυδες κατασχόντες, άλλους τε εκβαλόντες, και αυτοί υφ’ ετέρων το αυτό έστιν ότε πεπονθότες` αλλ’ Έλληνες τήνδε την χώραν τουναντίον αυτοί γε αεί φαίνονται κατέχοντες, ούτε αυτή εκλιπόντες.»

 

Η Ανθενωτική παράταξη

Ο Σχολάριος (1398-1472) απαρνιόταν την ελληνική ταυτότητα που υποστήριζαν πολλοί την εποχή του: «Έλλην ων την φωνήν, ουκ αν ποτέ φαίην Έλλην είναι, δια το μη φρονείν ως εφρόνουν ποτέ Έλληνες` αλλ’ από της ιδίας μάλιστα θέλω ονομάζεσθαι δόξης και ει τις έοιτο με τι είμι, αποκρίνομαι χριστιανός είναι»

Οι ανθενωτικοί διακήρυτταν ότι οι Τούρκοι κατά τις αρχές του Κορανίου άφηναν τις περιουσίες και τις εκκλησίες άθικτες σε όποιον παραδίδονταν θεληματικά. Και πράγματι έτσι γίνονταν και εφαρμοζόταν. Ο Ιωσήφ Βρυέννιος (1350-1431) έλεγε δεν έπαθε τίποτε η Εκκλησία από τους άθεους Τούρκους, παντού είναι ανοικτές οι εκκλησιές και οι παπάδες λειτουργούν ελεύθερα. «Και των πόλεων γαρ ημίν τοις αθέοις έθνεσιν αλουσών, η Εκκλησία το εαυτής αμετάβλητον αποσώζει σχήμα και αρχιερείς και ιερείς και διάκονοι εν μέσοις έθνεσι τα του βαθμού ακωλύτως ανύουσι και εκασταχού τα θεία ιερουργείται μυστήρια». «Μην πιστεύετε, πως οι λαοί της Δύσης θα μας βοηθήσουν ποτέ` αν καμιά μέρα συνεννοηθούνε, λέγοντας πως έρχουνται να μας βοηθήσουν, θα οπλιστούνε για να αφανίσουν την Πόλη μας, τη ράτσα μας και το όνομά μας.»

[Νικηφόρου Καλογερά, «Μάρκος ο Ευγενικός και Βησαρίων ο Καρδινάλιος» 1893]

Ο επίδοξος Θουκυδίδης Κριτόβουλος ο Ίμβριος, και υμνωδός του «μέγιστου αυτοκράτορα και βασιλέα βασιλέων Μεχεμέτη, ευτυχεί, νικητή, τροπαιούχου, θριαμβευτή, αήττητου, κύριου γης και θάλασσας Θεού θελήματι», δηλαδή του Μωάμεθ Β’ του Πορθητή, υποστήριζε ξεκάθαρα πως η συνεννόηση με του Τούρκους θα προλάβαινε μεγαλύτερες καταστροφές, γιατί ήταν αδύνατον η Δύση να οργανώσει νέα σταυροφορία.

Ο Γεώργιος Τραπεζούντιος προσπαθούσε να αποδείξει πως δεν υπάρχουν μεγάλες διαφορές μεταξύ χριστιανισμού και ισλαμισμού. Έγραψε και πραγματεία που έστειλε στον Μωάμεθ Β’ (τον άσπονδο εχθρό μας βρε!) να την μελετήσει.

[Γ.Ζώρα, «Γεώργιος ο Τραπεζούντιος και αι προς ελληνοτουρκικήν συνεννόησιν προσπάθειαι αυτού»]

 
Ο άγιος (ανακηρύχτηκε από τον μαθητή του Σχολάριο) Μάρκος ο Ευγενικός (1393-1445), είναι ο ήρωας της Εκκλησίας και της τότε ανθενωτικής μερίδας. Συνόδευσε τον αυτοκράτορα Ιωάννη στην σύνοδο της Φλωρεντίας, που πήγε μόνο και μόνο για να πάρει πολιτική και στρατιωτική στήριξη από τη Δύση, και σχεδόν τα τίναξε όλα στον αέρα (κατατροπώνοντας του Λατίνους). Ο ενωτικός Αργυρόπουλος τον κατηγορεί ως αγράμματο και αναλφάβητο, αγνοούσε λέει το «ελληνίζειν ίσα τοις βαρβάροις». Όλη η ανθενωτική μερίδα ήταν ένας όχλος φανατικών καθοδηγούσαν τα πλήθη σπέρνωντας την ηττοπάθεια. Από τα μέσα του 14ου αιώνα και πέρα οι ανώτεροι και κατώτεροι κληρικοί στη Μικρασία ντύνονταν όπως οι Τούρκοι, και μιλούσαν τουρκικά, γιατί δεν γνώριζαν τα ελληνικά. Μόνο τα εκκλησιαστικά κείμενα παπαγάλιζαν στα ελληνικά, χωρίς να καταλαβαίνουν τι λένε. Λέει ο Βησσαρίων: «Ώσπερ πιττακοί ή τινά των μιμηλών ζώων φωνήν μεν αφιέντες ελληνικήν και τα εγκείμενα μόνον αναγιγνώσκοντες, ουδ’ εκείνα ορθώς, μηδ’ όλως δε των λεγομένων ακούοντες.»

Ο πιο γνωστός ανθενωτικός ήταν ο Λουκάς Νοταράς από αρχοντική πελοποννησιακή οικογένεια με μεγάλη δύναμη, ο πατέρας του Νικόλαος ήταν «Διερμηνευτής» και πρεσβευτής στην Ευρώπη του Μανουήλ Παλαιολόγου και ο αδερφός του Ιωάννης ήταν «Επί της τραπέζης» στο παλάτι. Ο Λουκάς Νοταράς ήταν «Μέγας Δούκας» κάτι σαν πρωθυπουργός του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Ξεκίνησε σαν υποστηρικτής του τελευταίου αυτοκράτορα, αλλά στην πορεία μετατράπηκε σε σφοδρό πολέμιο της ενωτικής πολιτικής, παίζοντας ενδεχομένως ύποπτο ρόλο στις εσωτερικές πολιτικές διαμάχες των τελευταίων στιγμών του ψυχορραγούντος Βυζαντίου. Πασίγνωστη η φράση που του αποδίδεται ότι είναι προτιμότερο να δει στην Πόλη τουρκικό φακιόλι αντί λατινικής καλύπτρας. Πάντως φαίνεται ότι αγανάκτησε από την ύπουλη πολιτική των Δυτικών και του Πάπα και τα ανταλλάγματα που ζητούσαν για την παροχή βοήθειας και γι’ αυτό μεταπήδησε στην ανθενωτική παράταξη.

Πολλοί χριστιανοί κουβαλούσαν πέτρες, ξύλα, άμμο, για το χτίσιμο του κάστρου του Πορθητή που έκλεινε τον Βόσπορο αποκλείοντας στην Πόλη. Ήταν ανθενωτικοί που βοηθούσαν τους Τούρκους, ώστε να απαλλαγούν από τους μισητούς Λατίνους.

[«Πολιτική Ιστορία της Κωνσταντινουπόλεως»]

 
Ο φανατικός εκείνος ορθόδοξος Γεννάδιος Σχολάριος - κατά τον Σλουμπερζέ – «μη έχον συνείδησιν του φοβερού υπό των Τούρκων κινδύνου … εβροντοφώνει αδιακόπως κατά του νέου καθεστώτος (ενωτικού) … προλέγων δια μυστηριωδών προφητειών το τέλος της Αυτοκρατορίας υπό θείας οργής… ενώ οι στασιασταί των οδών, άντρες και γυναίκες, μοναχοί και ιερείς, καλογραίαι και λαϊκοί …δεν έπαυον αναφωνούντες «θάνατος εις τους αζυμίτας και της ειδωλολατρείας αυτών» … και επικαλούνταν την Θεοτόκο που θα έδιωχνε τους Τούρκους.

Οι καλόγεροι της Πόλης κατά τον χρονογράφο της Άλωσης Δούκα ήθελαν να ανοίξουν τις πύλες μια ώρα αρχύτερα για να επαληθευτούν … οι προφητείες.

 

Ο Γεννάδιος Σχολάριος είχε κλειστεί στη Μονή Παντοκράτορα που ήταν το αρχηγείο της ανθενωτικής παράταξης και προφήτευε την επικράτηση των Τούρκων, λόγω των αμαρτιών των κατοίκων της.

Ο Γεννάδιος ως την μέρα που πάρθηκε η Πόλη δεν έπαψε να καλλιεργεί την ηττοπάθεια και κατά τον Αλλάτιο ήταν σε μυστικές συνεννοήσεις με το Σουλτάνο. Εν τω μεταξύ οι Τούρκοι και συγκεκριμένα ο μετέπειτα γνωστός περιηγητής Εβλιγιά Τσελεμπή αναφέρει ότι πλήθος ανθενωτικοί και κυρίως καλόγεροι λιποτακτούσαν και πήγαιναν με τους Τούρκους. Από ένα νεόκτιστο οχυρό τόσκασε ένας καλόγερος ονόματι Πέτρος με άλλους 300, αλλαξοπίστησαν όλοι, αυτός ονομάστηκε Μεχμέτ και πήραν μέρος στην πολιορκία στο πλευρό των Τούρκων. Επίσης αναφέρει και ένα ύποπτο περιστατικό που ενδεχομένως να πρόκειται για σαμποτάζ των ανθενωτικών με έκρηξη σε κτήριο με εύφλεκτες ύλες στον Ιππόδρομο (σημειώνουμε ότι χρησιμοποιούνταν κάποια πρώτα και πρωτόγονα πυροβόλα όπλα τα χρόνια εκείνα).

 

Εν τω μεταξύ κατά τον Φραντζή όταν οι μισθοφόροι του Παλαιολόγου δεν πληρώνονταν καλά και δεν μπορούσαν να θρέψουν τις οικογένειές τους ζήτησε χρυσάφι και ασήμι από τις εκκλησίες για να κόψει νόμισμα, αλλά του το αρνήθηκαν. Όταν ζητούσε στρατιώτες από τους υπηκόους του, παραποιούνταν ότι «δεν αδειάζουν, γιατί έχουν δουλείες και πρέπει να βγάλουν το ψωμί τους». Τότε διάταξε να μοιράζουν τρόφιμα στα σπίτια, βέβαια οι μαυραγορίτες έκρυβαν πολλά τρόφιμα

Πολλοί αδιαφορούσαν μπροστά στον κίνδυνο της σφαγής τους από τους Τούρκους και πρόσεχαν πως να μην ζημιωθούν οικονομικά και ζητούσαν επιπλέον και μισθούς για την εργασία τους στα τείχη.

 
 

Γαρδενάλες είναι μάλλον ο καρδινάλιος Ισίδωρος που έστειλε ο Πάπας.

Δύο απατεώνες της εποχής (Μανουήλ Ιάγαρης και μοναχός Νεόφυτος ο Ρόδιος) που τους ζητήθηκε να επισκευάσουν μέρος των κάστρων που καταστράφηκε από τα τούρκικα κανόνια έκλεψαν τα χρήματα

 

Ο Παλαιολόγος παρακαλούσε για εισφορές αλλά όλοι οι άρχοντες δυστυχούσαν δήθεν και δεν έδιναν δεκάρα, βέβαια μετά τους τα πήραν οι Τούρκοι. 

 

Οι προετοιμασίες των αντιπάλων

 
Ο ισχυρότερος ηγεμόνας της Δύσης την εποχή εκείνη, βασιλιάς Αραγονίας και Νεάπολης, Αλφόνσος Δ’ δεν κινήθηκε σε βοήθεια του Παλαιολόγου. Οι Γενοβέζοι της Χίου έστειλαν τον γενναίο πολεμιστή Ιωάννη Ιουστινιάνη. Οι Βενετσιάνοι της Κρήτης 4 πλοία με εφόδια, ενώ έμειναν να πολεμήσουν και Λατίνοι που βρέθηκαν στην Πόλη εκείνες τις στιγμές. Κάποια πλοία έστειλε και ο Πάπας. Συνολικά τρεις χιλιάδες ξένοι έσπευσαν για βοήθεια, ενώ πέντε χιλιάδες ήταν οι ντόπιοι πολεμιστές.

Η πόλη είχε τότε 60-100,000 κατοίκους συν 300 μοναστήρια με 10,000 καλόγερους, που θα μπορούσαν να δώσουν τουλάχιστον 10,000 πολεμιστές, αλλά υπήρχε μικρή διάθεση, αφού ήταν στην πλειοψηφία τους ανθενωτικοί. Ο Παλαιολόγος αφού πείστηκε ότι δεν θα ερχόταν άλλη βοήθεια από τη Δύση, διόρισε αρχιστράτηγο τον Ιουστινιάνη και στις σημαντικότερες θέσεις άμυνας έβαλε ξένους επικεφαλής (λιμενάρχη και ναύαρχο όρισε τον Βενετό Διέδο, φρούραρχους στα 10 από τα 12 φρούρια του τείχους, η σημαία του Αγίου Μάρκου κυμάτιζε δίπλα-δίπλα με το πορφυρό αυτοκρατορικό λάβαρο κλπ), αφού δεν είχε εμπιστοσύνη στους ντόπιους άρχοντες. Ο λαός της Πόλης οδηγούμενος από τους ποιμενάρχες του τον έβριζε δημόσια για το «ανοσιούργημα της ένωσης» και απέφευγε την Αγιά Σοφιά που έλαβε χώρα συλλείτουργο με τους Λατίνους. Για τους ανθενωτικούς ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ήταν προδότης. Η Πόλη ήταν στα πρόθυρα εμφυλίου πολέμου μεταξύ ενωτικών και ανθενωτικών που αν δεν προέκυπταν οι Τούρκοι πιθανότατα θα ξεσπούσε. Οι άρχοντες δεν άνοιγαν τα πουγκιά τους για τις επισκευές των τειχών, ενώ οι ανθενωτικοί τον αντιπολιτεύονταν με φανατισμό. Ο Κωνσταντίνος ήταν γενναίος και έμπειρος στρατιωτικός αλλά στερούνταν συμβούλων και στρατού. Επίσης πίστευε απλοϊκά ότι θα είχε την αμέριστη βοήθεια των Λατίνων και έμενε σε αυτό, αντί να συμπτύξει συμμαχίες με τους άλλους Βαλκάνιους που πιέζονταν και αυτοί από τους Οθωμανούς. Οι οχυρώσεις της Πόλης ήταν γερές και υπήρχαν και διπλά τείχη σε πολλά σημεία, αλλά η επάνδρωση και το ηθικό των πολεμιστών ήταν χαμηλό. Επίσης εντός των τειχών τότε υπήρχαν καλλιεργήσιμες εκτάσεις, αμπέλια κλπ οι αγρότες έκαναν με ασφάλεια τις εργασίες τους, είχε δύο τεράστιους ναυστάθμους και μεγάλες ανοικτές δεξαμενές, δηλαδή θεωρητικά μπορούσε να αντέξει μακροχρόνια πολιορκία.

   

Στο τέλος του 1452 ο Κ.Π. έκλεισε τις βαριές σιδερένιες πύλες και περίμενε τους Οθωμανούς, οι οποίοι κατά τον Ribaud «άνευ της προδοσίας πολύ πιθανόν να αναγκάζοντο να λύσουν της πολιορκία» παρά την υπεροχή τους 30 προς 1, έναντι των 7 χιλιάδων περίπου υπερασπιστών της Πόλης.

Η Γενοβέζικη παροικία

Δεν έφθαναν οι διαμάχες των δύο φατριών των Βυζαντινών, υπήρχαν και ανάλογες μεταξύ των αυτοδιοικούμενων παροικιών των Βενετών και των Γενουατών της Πόλης. Οι Βενετοί υπήρξαν τίμιοι και υποστήριξαν μέχρι τέλους τον Παλαιολόγο. Αντίθετα η Γενοβέζικη παροικία του Γαλατά έπαιξε ύποπτο ρόλο. Προδίδοντας απόπειρα του Βενετού καπετάνιου Ιάκωβου Κόκκου να κάψει τον τουρκικό στόλο στον Κεράτιο και γενικά έχοντας επικοινωνία με τους Τούρκους και καιροσκοπική στάση εμπορευόμενοι κιόλας την μέρα με τους Τούρκους και τη νύχτα με την Πόλη.

Η κόντρα Ιουστινιάνη-Νοταρά

Ο φρούραρχος της Πόλης Ιουστινιάνης, αντιμετωπίζοντας κίνδυνο από ρωγμές κοντά στην πύλη του Ρωμανού ζήτησε από τον δούκα Νοταρά ενισχύσεις και συγκεκριμένα πυροβόλα, για να κρατήσει τους Τούρκους. Αυτός όμως αρνιόταν πεισματικά να του στείλει βοήθεια. Κατά τους Λατίνους χρονογράφους του Ιουστινιάνη του ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι και τον έβρισε “O traditor et che me tien che adesso non te scanna cum questo pugnal”, που σημαίνει «Προδότη, τι με κρατά και δεν σε σφάζω με αυτό το μαχαίρι». Αρπάχτηκαν και μετά βίας τους χώρισε ο Παλαιολόγος. Για τους ανθενωτικούς φαίνεται ότι ο Ιουστινιάνης που ήταν η ψυχή της άμυνας της Πόλης, ήταν ο σημαντικότερος αντίπαλος στα σχέδιά τους.

Διαπραγματεύσεις…

Παραλείποντας τα γνωστά γεγονότα της πολιορκίας φτάνουμε στο κύριο θέμα. Το ηθικό της Πόλης με όλες τις γνωστές διαμάχες είχε καταρρακωθεί αλλά ακόμα κρατούσαν άμυνα. Την ημέρα αυτήν ιστορείται μια προσπάθεια διαπραγμάτευσης πολιορκητών και πολιορκούμενων.

Κατά τον Χαλκοκονδύλη ήρθε πρεσβεία από του Τούρκους, ενώ ο Δούκας λέει ότι ο απελπισμένος Βασιλιάς έστειλε πρεσβεία στο Σουλτάνο. Αρχηγός της πρεσβείας ήταν ο Ισμαήλ Χαμουζάς Ισφενδιάρογλους και πρότεινε κατά Χαλκοκονδύλη την παράδοση της Πόλης με αντάλλαγμα την ανεξαρτησία της Πελοποννήσου με ηγεμόνα τον Παλαιολόγο που μπορούσε να φύγει μαζί με όσους ήθελε. Ο Δούκας δεν αναφέρει τέτοια πρόταση, αλλά μόνο για την παράδοση και δίνει και το γνωστό λόγο-απάντηση του Παλαιολόγου προς τον Μωάμεθ Β’.

 Ανθ-υπονομοποιοί του Λουκά Νοταρά εξουδετερώνουν τους Σέρβους υπονομοποιούς του Σουλτάνου. Περιστατικό από την πολιορκία. 

Τραυματισμός Ιουστινιάνη

Σημαντικό γεγονός των τελευταίων ημερών της πόλης ήταν ο βαρύτατος τραυματισμός του Ιουστινιάνη που αποσύρθηκε από τη μάχη με μεγάλη αιμορραγία. Το τραύμα του κατά τους ιστορικούς ήταν από βέλος ή πέτρα κανονιού στο στήθος ή το πόδι. Σημασία έχει ότι αποσύρθηκε στο πλοίο του μαζί με τους δικούς του και απέπλευσαν για την πατρίδα του Χίο. Οι περισσότεροι χρονογράφοι τον κατηγορούν ότι λιποτάκτισε και έγινε η αιτία να χαθεί η Πόλη. Ειδικά η Βενετσιάνοι τον συκοφάντησαν σαν προδότη, λόγω και της απέχθειας για τους ανταγωνιστές τους Γενουάτες. Πάντως είναι γεγονός ότι τραυματίστηκε σοβαρά, αφού πέθανε άλλωστε μετά από λίγες μέρες. Ο Ιέραξ που είχε υπόψη τα αρχεία των Πατριαρχείων αναφέρει ότι ο Ιουστινιάνης βλήθηκε εκ των έσω, δηλαδή τον χτύπησε μάλλον κάποιος ανθενωτικός.

Το τελευταίο συμβούλιο

Ο φυγή του Ιουστινιάνη στεναχώρησε τον Παλαιολόγο και κλόνισε το ηθικό των υπερασπιστών της Πόλης. Οι Γενοβέζοι και άλλοι ξένοι πολεμιστές άρχισαν να αφήνουν τις θέσεις τους και να σκέφτονται πώς να διαφύγουν. Κατά τις μη ορθόδοξες πηγές προκύπτει ότι έγινε κάποιου είδους συμβούλιο (αναφέρεται και ότι ο Κωνσταντίνος λιποθύμησε κατά τη διάρκειά του) στο στρατόπεδο των υπερασπιστών της Πόλης και φαίνεται ότι πάρθηκε η απόφαση να παραδοθεί η Πόλη στον Μωάμεθ. Οι χρονογράφοι δεν αναφέρουν λέξη για παράδοση, όμως τα τουρκικά και πατριαρχικά έγγραφα συμφωνούν ότι η Πόλη παραδόθηκε. Ο Κριτόβουλος αναφέρει ότι στις 28 Μαΐου επικρατούσε απόλυτη ησυχία στο τουρκικό στρατόπεδο και ούτε ίχνος προετοιμασιών, πράγμα που δείχνει ότι ήταν σε εξέλιξη διαπραγματεύσεις. Ο Δούκας αναφέρει ότι η κατάσταση στην Πόλη χειροτέρευε και δεν υπήρχαν ελπίδες σωτηρίας.

Κερκόπορτα;

Τελικά το πρωινό της 29ης Μαΐου όπως συμφωνούν όλοι έγινε η μεγάλη και τελική επίθεση των Τούρκων. Τα περί Κερκόπορτας από όπου μπήκαν οι Τούρκοι αναφέρονται μόνο από τον Δούκα, ότι δήθεν την άνοιξε ο αυτοκράτορας την προηγούμενη μέρα και ξέχασε μετά να την κλείσει! Ο Φραντζής αντίθετα τονίζει ότι όλες οι πύλες ήταν πολύ καλά ασφαλισμένες. Ο Κριτόβουλος που περιγράφει τα γεγονότα από την πλευρά των Τούρκων και ξέρει τα πράγματα από πρώτο χέρι, μιλάει για λιποταξίες και ότι το κάστρο στην Πύλη Ρωμανού ήταν σχεδόν έρημο και αφύλακτο, γεγονός που αντιλήφθηκε και ο Μωάμεθ που έστελνε τις περισσότερες δυνάμεις του εκεί. Πράγμα λογικό αφού εκεί πολεμούσαν οι ιππότες του Ιουστινιάνη. Λέει επίσης πως και οι Τούρκοι έμπαιναν από το καταστρεμμένο τείχος και από την «πυλίδα Ιουστίνου» (που ίσως να είναι η περίφημη Κερκόπορτα).

Η πτώση-παράδοση

Οι τρεις δικοί μας ιστορικοί Φραντζής, Δούκας και Χαλκοκονδύλης όπως και οι Λατίνοι χρονογράφοι και αυτόπτες, δεν αναφέρουν τίποτε για παράδοση και ότι ο Κωνσταντίνος έπεσε πολεμώντας χωρίς να ξέρουν που σκοτώθηκε και τι απέγινε. Ο ήδη προσκυνημένος Κριτόβουλος αναφέρει για σφαγή και πολιορκία των τελευταίων υπερασπιστών στην Αγιά Σοφιά και παράδοσή τους με συμφωνία (ομολογία). Δεν λέει τίποτε για τον Κωνσταντίνο.
Από τις τουρκικές πηγές που μελέτησε ο Εβλιγιά Τσελεμπή αναφέρει ότι στην Πόλη μετά τις συνεχείς επιθέσεις παρέλυσε η άμυνα και απέμειναν δύο φατρίες αυτοί που επέμεναν στην μάχη και αυτοί που ήθελαν να παραδοθούν (ύψωναν τελικά σημαίες σε πύργους και σπίτια). Ο Κωνσταντίνος φαίνεται να αντέταξε την τελική μάχη στο Παλάτι των βυζαντινών αυτοκρατόρων και να έπεσε ανδρεία εκεί. Άμυνα αντιτάχθηκε στην Αγιά Σοφιά, που ως γνωστόν οι ανθενωτικοί την απέφευγαν μετά το μίασμα του συλλείτουργου με τους Λατίνους. Η άμυνα στην Αγιά Σοφιά κατέρρευσε μετά ηρωική αντίσταση τριών ημερονυχτίων με αποτέλεσμα την σφαγή και των υπερασπιστών της.

Ο Μολδαβός ιστορικός Δημήτριος Καντεμίρ (1673-1723) που έζησε πολλά χρόνια στην Τουρκία, χρημάτισε ηγεμόνας Μολδοβλαχίας, μελέτησε τα αρχεία τους και έγραψε ιστορία της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που τυπώθηκε στο Αμβούργο το 1745 μεταφρασμένη. Αυτός γράφει ότι «λογικά σκεπτόμενοι» οι υπερασπιστές έστειλαν πρεσβεία στον Μωάμεθ ο οποίος τους καλοδέχτηκε και τους υποσχέθηκε ασφάλεια να φύγουν για όπου ήθελαν. Αυτός όμως έστειλε κατόπιν τους δικούς του αγγελιοφόρους, οι οποίοι χτυπήθηκαν από τα τείχη και ο Μωάμεθ νόμισε ότι ενεπαίχθηκε και διέταξε έφοδο. Καταλήφθηκε η μισή πόλη και οι υπόλοιποι είχαν σηκώσει λευκές σημαίες επικαλούμενοι τη συνθήκη. Ο Καντεμίρ ισχυρίζεται ότι η πηγή του είναι ένα φυλλάδιο του Τούρκου ιστορικού Ααλή, που έγραψε και Παγκόσμια Χρονολογία (Κουχούλ-Αχπάρ) που πρωτοδιάβασε στην Φιλιππούπολη και ότι το φυλλάδιο αυτό το ξαναβρήκε αργότερα στη βιβλιοθήκη του εξ απορρήτων Αλεξ. Μαυροκορδάτου. 

 

Οι Τούρκοι αναφέρουν ότι στις 27 Μαΐου έγινε διαπραγμάτευση από την πλευρά της Πόλης, με λεπτομέρειες της παράδοσης από πού θα έμπαιναν οι Τούρκοι που θα έφευγαν όσοι ήθελαν κλπ ήταν γνωστές. Στη συνέχεια φαίνεται ότι ο Μωάμεθ άλλαξε γνώμη, πιθανόν για τους όρους, και έστειλε δική του πρεσβεία. Τότε μάλλον κατά τον Κορδάτο δεν έγινε όπως τα λέει ο Καντεμίρ, αλλά πιθανόν οι όροι ήταν βαρύτεροι και ατιμωτικοί και απορρίφθηκαν από τον Κωνσταντίνο. Οι ενωτικοί είχαν αρχίσει να συγκεντρώνονται στα ορισμένα σημεία (πύλη Ρωμανού, Αγιά Σοφία), οι συνθηκολογήσαντες ανθενωτικοί είχαν σηκώσει σημαίες και έβαλαν τα συμφωνημένα σημάδια στα σπίτια τους και ΕΜΕΙΝΑΝ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΟΥΝ ΗΣΥΧΟΙ κατά τον Δούκα.

Η άμυνα είχε καταρρεύσει όταν μαθεύτηκε το πρωί της 29ης ότι ο Κωνσταντίνος είχε αρνηθεί τελικά την εξευτελιστική συνθήκη, αλλά η εξουσία του Κωνσταντίνου είχε και αυτή καταρρεύσει. Οι ενωτικοί προσπαθούσαν να διαφύγουν και τότε κάποιοι άνοιξαν την Κερκόπορτα ή πυλίδα Ιουστίνου για να μπουν οι Τούρκοι. Αυτοί που πολεμούσαν ακόμα ή είχαν συγκεντρωθεί στο κάστρο του Αγίου Ρωμανού αναγκάστηκαν να παραδοθούν όταν βάλλονταν πια και από μέσα. Τότε άρχισε η σφαγή και η αιχμαλωσία των ενωτικών της Πόλης από τους Τούρκους, όσοι μπορούσαν μεταμφιέζονταν ή έτρεχαν προς τις γαλέρες των Βενετών και των Γενοβέζων για να διαφύγουν. Πολλοί από τους ενωτικούς άρχοντες κατόρθωσαν να σωθούν στις γαλέρες ή εξαγοραζόμενοι αργότερα ως αιχμάλωτοι.

 Ο θάνατος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου στα τείχη. Εικονίζεται με υψωμένο ξίφος και ιταλική πανοπλία εν μέσω γενιτσάρων. 

Η τύχη του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου

 
Στο χάος που επακολούθησε φαίνεται ότι ο Κωνσταντίνος εγκαταλείφθηκε από τους περισσότερους δικούς του. Ο Φραντζής που ήταν στενός συνεργάτης του τόσκασε και προσπάθησε μεταμφιεζόμενος να δραπετεύσει, αλλά αιχμαλωτίστηκε μαζί με την οικογένειά του. Πιθανόν και ο ίδιος ο Κωνσταντίνος να προσπάθησε να φύγει αφού για την τύχη του υπάρχουν πολλές αντικρουόμενες απόψεις. Μια πηγή λέει ότι ο Σουλτάνος ρώτησε τον Λουκά Νοταρά για την τύχη του Κωνσταντίνου και ότι αυτός του έφερε ένα ακέφαλο πτώμα το οποίο διέταξε να θάψουν. Άλλοι λένε πως δεν έδειξε κανένα ενδιαφέρον για την τύχη του. Άλλοι λένε ότι υπήρχαν παραδόσεις ότι πνίγηκε, ότι κρύβονταν ή ότι μπόρεσε να δραπετεύσει.

 

Η εκκλησία επιβεβαιώνει την παράδοση

Ότι έμεινε σαν θρύλος και αναφορά στα οθωμανικά αρχεία, επιβεβαιώνεται και από το πατριαρχείο, αν και κρύβονται επιμελώς οι σχετικές πηγές Ο εκκλησιαστικός ιστορικός Μαλαξός στην «Πατριαρχική Ιστορία» του αναφέρει ότι κατά την 2η πατριαρχεία (1532) του Ιερεμία του Α’ ο Σουλτάνος βάλθηκε να χαλάσει εκκλησίες και μοναστήρια της Πόλης. Αιτιολογία του ήταν ότι η Πόλη πάρθηκε με το σπαθί, οπότε στα κάστρα που πατήθηκαν με μάχη οι εκκλησίες πρέπει να καταστρέφονται. Ο Πατριάρχης Ιερεμίας πήρε τριών μηνών προθεσμία να αποδείξει το αντίθετο. Αυτός βρήκε τρεις παλιούς γενίτσαρους μεγάλης ηλικίας που είχαν πολεμήσει τότε και απέδειξε στο σουλτάνο ότι η Πόλη παραδόθηκε με συνθήκη.

 

Βέβαια δεν πρέπει να πήγε ο ίδιος ο Κωνσταντίνος στην Τέντα του σουλτάν Μεχμέτη. Ο Αθανάσιος Υψηλάντης ιστορικός της πατριαρχικής ιστορίας διηγείται το ίδιο περιστατικό λίγο διαφορετικά. Επί πατριάρχη Θεολήπτου (1514-1520) ο σουλτάνος Σελίμ θέλησε να γκρεμίσει τις εκκλησίες και να αλλαξοπιστήσει τους χριστιανούς. Ο Πατριάρχης επικαλέστηκε το Κοράνι για τη μεταχείριση των προσκυνημένων χριστιανών και τη συμφωνία παράδοσης του μισού της Πόλης. 

Και ο εκκλησιαστικός ιστοριοδίφης Μακραίος επιβεβαιώνει την οικιοθελή παράδοση της μισής Πόλης από τους ανθενωτικούς στους Τούρκους.

Και ο γνωστός βυζαντινιστής Γεδεών που μεγάλωσε μέσα στο πατριαρχείο παραδέχεται ότι η Πόλη παραδόθηκε στους Τούρκους σε συνεννόηση με τους ανθενωτικούς, που τους χαρακτηρίζει μάλιστα και «μυαλωμένους Έλληνες» στο έργο του «Ιστορία των του Χριστού Πενήτων».

Η προδοσία της Πόλης στην λαϊκή παράδοση

Υπάρχει ένα ποντιακό τραγούδι που μιλάει ξεκάθαρα για προδοσία. 

 Όπου πορτάροι δίκλοποι = φύλακες πυλών προδότες, Ιωάννης = Ιουστινιάνης, μεκχεμέν = συμβουλάτορες, εκρίνναν δίκαια = δεν έκριναν πατριωτικά.

Για συνδρομή κάποιων κατοίκων της Πόλεως προς τους Τούρκους μιλάει άλλη πηγή 

Κατά τον χρονογράφο του Βερβερινού κώδικα οι Τούρκοι δεν πήραν την Πόλη αλλά την επεριλάβανε (από ποιους;).

Τι έλεγαν οι ανθενωτικοί

Για τους ανθενωτικούς ο Κωνσταντίνος ήταν ο προδότης και ουσιαστικά θεωρούταν ότι είχε χάσει το στέμμα. Ήταν δηλαδή «γεγυμνωμένος της βασιλείας», ως συνεργαζόμενος με τους Παπικούς. Σε θρήνο της Κωνσταντινουπόλεως σε Παρισινό κώδικα, βάζουν στο στόμα του ήρωα τελευταίου αυτοκράτορα λόγια για δήθεν αναγνώριση των αμαρτιών του και δίκαιη η καταδίκη της Πόλης και σκλαβιά λόγω της θεϊκής οργής από την αναγνώριση των δογμάτων των καθολικών!

Κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας η ίδια άποψη αποδίδεται στον πατριάρχη Καλλίνικο Γ’.

Ο θρύλος του Μαρμαρωμένου Βασιλιά

 
Προφανώς οι ανθενωτικοί δεν είναι δυνατόν να δημιούργησαν κάποιον θρύλο για τον «προδότη της ορθόδοξης πίστεως». Φαίνεται άλλωστε τι διέδιδαν για αυτόν. Ο θρύλος για τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά και την ηρωοποίηση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου πρωτοαναπτύχθηκε κοντά στις ενετοκρατούμενες περιοχές από τους Βενετσιάνους συμμάχους του και τους πολεμιστές της Πόλης (ενωτικούς που διέφυγαν). Δηλαδή σε Κρήτη, Μοριά, Ήπειρο και Επτάνησα όπου κάποιοι συνέχισαν να πολεμούν για κάποια χρόνια ακόμα τους Τούρκους υπό τις σημαίες της Βενετίας. Οι διασωθέντες αρχηγοί της ενωτικής παράταξης ήταν κάποιες οικογένειες Παλαιολόγων, Καντακουζηνών, Λασκαριδών, Κομνηνών, Νοταράδων, Καλαφάτηδων, Καταλλάκτηδων, Βάρδα, Θαλασσινού, Φωκάδων, Σκαρλάτων, Μουσούρων, Μεταξάδων, Μαριανού και Μποζίκηδων.

Νεότερες επιβεβαιώσεις της παράδοσης της Πόλης

Ο τουρκιστής Ι. Χότζης «παλατιανός και φίλος» του σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ από τις έρευνές του στα οθωμανικά αρχεία έβγαλε το οριστικό συμπέρασμα ότι η Πόλη παραδόθηκε στους Τούρκους από τους ανθενωτικούς. Μάλιστα ο Χότζης λόγω τέτοιου είδους άγνωστων στοιχείων για τον ελληνισμό κατά της διάρκειας της τουρκοκρατίας έχει εξαφανιστεί από το κατεστημένο της βυζαντινολογίας. Το σπουδαιότατο αρχείο που άφησε έχει καταχωνιασθεί στα αζήτητα ή εξαφανίστηκε, ενώ όπως λέει ο Κορδάτος τα παιδιά του σιωπούσαν για την τύχη του. Ο Άμαντος λέει ότι το «αρχείο του σώθηκε εις Αθήνας». Όμως ο Κορδάτος κατηγορεί τον Άμαντο και τους ομόφρονές του ότι αφού πέρασαν πάνω από τριάντα χρόνια (τότε, σχεδόν 100 τώρα) από τον θάνατο του Χότζη δεν το έφεραν στο φως της δημοσιότητας.

 
Ο γνωστός ιστορικός Καρολίδης αναφέρεται στην εισήγηση του Χότζη, θεωρώντας την ιστόρημα όμοιο με του Καντεμίρ.

 

Μπορεί να μην πείστηκε ο Καρολίδης, αλλά άλλος καθηγητής της Νομικής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Πετρ. Βιζουκίδης φαίνεται να είχε πειστεί από τα συμπεράσματα του Χότζη. Τον Βιζουκίδη που φαίνεται ότι ήταν αρκετά γνωστός στην εποχή του, τον χαρακτηρίζει ο Κορδάτος «για γνωστό και φανατικό υπερεθνικόφρονα», οπότε η άποψη του έχει μεγαλύτερη βαρύτητα. 

Άλλος μελετητής των οθωμανικών πηγών ο γερμανός J. H. Mordmann δημοσίευσε άρθρο το 1912 που επιβεβαιώνει την άποψη Καντεμίρ. Πάντως η κρατούσα άποψη για την άλωση και όχι παράδοση της Πόλης διατηρείται ακόμα.

Γιατί δεν αναφέρουν την προδοσία ξεκάθαρα οι χρονογράφοι

Εκτός του Κριτόβουλου, όλοι άνηκαν στο κόμμα των ενωτικών, ακόμα και ο Φραντζής ως υποστηρικτής του Κωνσταντίνου αν και δεν ήταν ακραιφνής «φιλοδυτικός». Για τους ανθενωτικούς μιλούν με τα χειρότερα λόγια, με περιφρόνηση και τους αποκαλούν δειλούς, απάτριδες και προδότες. Για τον Παλαιολόγο και την ενδεχόμενη απόπειρα συνθηκολόγησης δεν αποκαλύπτουν κάτι, από σεβασμό για τον ήρωα αφού τελικά απέρριψε την συμφωνία και πολέμησε μέχρι τέλους. Επίσης είχαν κατά νου και την κατακραυγή του κόσμου. Πάντως ο Κορδάτος το παρατραβάει θεωρώντας ότι ο ίδιος ο Κωνσταντίνος παρέδωσε την Πόλη. Για τον Κριτόβουλο δεν χωράει αμφιβολία ότι ήταν ένας ψευδολόγος κόλακας του Μωάμεθ που μας τον παρέδωσε μεγάλο στρατηλάτη και πορθητή. Συνεπώς δεν περιμένει κανείς ο, κατά Κορδάτο, «σιχαμερός κόλακας, νεογραικύλος, γραμματικός του σουλτάνου» να μειώσει τα κατορθώματα του ήρωα του. Βέβαια οι ίδιοι Οθωμανοί στα κιτάπια τους φαίνεται ότι ίσως έγραφαν άλλα, μιας και ενδεχομένως δεν περίμεναν να γνωρίσουν ποτέ μεγάλη δημοσιότητα.

https://saouarcadian.blogspot.com/2013/12/1453.html 

 

ΟΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΑΓΙΟΙ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

Η φιλόσοφος Υπατία δολοφονήθηκε από το πλήθος των καλογέρων με την προτροπή του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Αγίου Κυρίλλου. Ο χριστιανός ιστορικός της εκκλησίας Ερμείας δεν αποκρύπτει αυτή την αλήθεια. Αφιερώνω αυτό το κείμενο στην μεγάλη φιλόσοφο και σε κάθε φιλόσοφο που μαρτύρησε από τους χριστιανούς σε ανατολή και δύση. 

 Υπάρχουν πάντα οι αισιόδοξοι που πιστεύουν ότι μπορούν να φέρουν τον χρυσό αιώνα αν πουν στους ανθρώπους τι πρέπει να κάνουν. Ας δοκιμάσουν, όμως, να τους πουν ότι μοιάζουν με σκύλους που κυνηγούν την ουρά τους! Χρειάζετε κάτι πολύ περισσότερο από λόγια για να κάνει κανείς κάποιον να δει τα ελαττώματα της στάσης του, γιατί αυτό συνεπάγεται πολύ περισσότερα από ότι φαντάζεται ο κοινός νους. Αυτό που ορθώνεται μπροστά τους είναι ένα είδος μοιραίας παρανόησης που, κάτω από ορισμένες συνθήκες, παραμένει για πάντα απρόσιτη στην ενορατικότητα επειδή είναι σαν να αναγνωρίζει κανείς έναν εγκληματία στον εαυτό του ενώ, ως εκείνη την στιγμή, πίστευε πως ήταν αξιοπρεπής πολίτης.

ΚΑΡΛ ΓΙΟΥΝΓΚ - ΑΙΩΝ , ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΟΥ ΙΧΘΥΟΣ - ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΣΟΦΙΑ ΑΝΤΖΑΚΑ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΣΠΑΓΕΙΡΙΑ ΣΕΛ. 35

 Και πώς να πεις στους χριστιανούς, είστε εγκληματίες και όχι άγιοι. Πώς να πεις στους χριστιανούς είστε οι διώκτες και όχι οι διωκόμενοι. Πώς να πεις στους χριστιανούς, είστε οι πλούσιοι και οι ισχυροί, οι αυτοκράτορες και οι στρατηγοί, οι αρχιερείς και οι Φαρισαίοι και όχι οι φτωχοί, οι δίκαιοι, οι φιλόσοφοι, οι αγαθές ψυχές της κοινωνίας μας.

 Πώς να πεις στους χριστιανούς είστε εσείς που σταυρώνετε τον Χριστό κάθε μέρα καθισμένοι στον θρόνο των Φαρισαίων του Άννα και του Καϊάφα. Υπνωτισμένοι καθώς είναι από το μίσος τους δεν κατανοούν την πλάνη στην οποία βρίσκονται. Ξέχασαν τα απλά λόγια αγάπης του Σωτήρα τους και ανακάλυψαν μεγάλες θεολογικές αλήθειες για τις οποίες δολοφόνησαν, καταδίωξαν και αναθεμάτισαν αθώους ανθρώπους.

 Oι σημερινοί χριστιανοί τα θέλουν όλα, και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο και βασιλιά. Είναι βλέπετε άνθρωποι γεμάτοι αρετές, αλλά κρυφές. Γιατί αυτά που βλέπει κανείς είναι την μανία που έχουν να καταδιώκουν εκείνον που δεν υποτάσσεται στην αλάνθαστη γνώμη τους. Κι έχουν αυτή την στάση από παράδοση. Δεν την παρέλαβαν βέβαια από τον Χριστό, διότι εκείνος είπε, όστις θέλει πίσω μου ελθείν και αγαπάτε τον εχθρό σας και τα παρόμοια. Ετούτοι όμως οι χριστιανοί ανόμοιοι του θεού τους και ομοούσιοι του πονηρού τυγχάνοντες, με τυφλωμένες τις καρδιές καταδιώκουν τους πάντες και οχλαγωγούν φωνάζοντας ότι καταδιώκεται η παράδοση των εγκληματιών αυτοκρατόρων !

 Εμείς είμαστε λένε εκείνοι που διώχθηκαν από τους Ρωμαίους αυτοκράτορες Νέρωνα, Δομητιανό και Διοκλητιανό. Μα εκείνοι οι αρχαίοι χριστιανοί δεν γνώριζαν κανένα δόγμα, δεν γνώριζαν κανένα ομοούσιο και τα ονόματα τους στην Ελλάδα ήταν Δίας, Απόλλωνας, Ερμής… και τα ονόματα τους στην Αίγυπτο ήταν Σεραπίων, Αμμώνιος, Ισίδωρος και όλοι αυτοί ήταν διάσημοι για την φιλοσοφία τους και την αγάπη τους προς την ελληνική επιστήμη.  Όλους αυτούς του χριστιανούς τους δολοφονήσατε ως αιρετικούς και τους εξαφανίσατε από την ιστορία.

 Και ποιοι είναι οι σημερινοί άγιοι χριστιανοί; Είναι αυτοί ακριβώς που πάντα καταδίωκαν και δολοφονούσαν, οι αυτοκράτορες των Ρωμαίων και οι επίσκοποι που αυτοί διόριζαν. Ο Μέγας αυτοκράτωρ Φλάβιος Κωνσταντίνος ο Ιλλυριός, ο Μέγας Θεοδόσιος ο εκ Σπανίας, ο Μέγας Ιουστινιανός, Ρωμαίοι αυτοκράτορες δολοφόνοι όλοι των Ελλήνων. Οι άγιοι των χριστιανών είναι οι εγκληματίες αρχιερείς που με τα πλήθη των καλογέρων και των μονομάχων γκρέμισαν και λεηλάτησαν τους ναούς των Ελλήνων και των αιρετικών χριστιανών, όπως ο Κύριλλος Αλεξανδρείας, ο Μάρκελος Απάμειας και όποιος άλλος έφερε την κεφαλή του εχθρού της εκκλησίας μπροστά στο αιμοδιψές πλήθος των καλογέρων.

Ο Αγιος Μέγας Κωνσταντίνος είναι ο αυτοκράτορας που καθιέρωσε την Ορθοδοξία ως την επίσημη Ρωμαϊκή θρησκεία και άρχισε την καταδίωξη των ελληνιστών Αρειανών χριστιανών και των Ελλήνων εθνικών.

 Στην δημοσίευση αυτή θα παρουσιάσω μερικούς από τους μεγάλους άγιους της Ορθοδοξίας για να κατανοήσουμε το λόγο που η εκκλησία αυτή συνεχίζει με το ίδιο πάθος να καταδιώκει τους Έλληνες και τους αιρετικούς μέχρι σήμερα. Θα ξεκινήσω με τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο, τον οποίο η εκκλησία αποκάλεσε ισαπόστολο. Ο Φλάβιος Κωνσταντίνος ήταν Ιλλυριός την καταγωγή και παρόλο που ήταν χριστιανός από οικογενειακή παράδοση δεν είχε καμία εχθρότητα για την ελληνική θρησκεία. Από αυτό πρέπει να κατανοήσουμε ότι ο αρχαίος χριστιανισμός δεν ήταν μονάχα η Ορθόδοξη εκκλησία. Ο Κωνσταντίνος είχε τον τίτλο Νικητής γιατί πίστευε στον θεό Ανίκητο Ήλιο και όταν θέσπισε την Κυριακή ημέρα αργία, την αφιέρωσε ξεκάθαρα στον θεό Ήλιο, όπως έκαναν οι Έλληνες. Όταν έχτισε την Κωνσταντινούπολη μετέφερε εκεί πολλά αγάλματα των Ελλήνων θεών με τα οποία διακόσμησε την πόλη. Εχτισε στην πόλη μεγάλο ναό στον θεό Ήλιο, τον οποίο αργότερα παρέδωσε στην Ορθόδοξη εκκλησία ο Μέγας Θεοδόσιος. Τα νομίσματα που έκοψε είχαν όλα σύμβολα της εθνικής θρησκείας. Αυτό που άλλαξε την πολιτική εναντίον των Ελλήνων ήταν η σχέση του με την Ορθόδοξη εκκλησία στην οποία τον εισήγαγε ο επίσκοπος Κορδούης από την Ισπανία.

 Οι Έλληνες ιστορικοί Ζώσιμος και Δέξιπος, αναφέρουν ότι ο Κωνσταντίνος θέλησε να εξαγνιστεί για τα εγκλήματα του εναντίον της οικογένειας του και απευθύνθηκε αρχικά στον Έλληνα φιλόσοφο Σώπατρο. Είχε σκοτώσει τον γιό του Πρίσκο, (με πνιγμό στα λουτρά)επειδή υποψιάστηκε ότι είχε σχέση με την μητριά του την Φαύστη. Αργότερα με την συμβουλή της μητέρας του, της Ελένης, δολοφόνησε και την Φαύστη, (την έριξαν σε βραστό νερό στα λουτρά). Δολοφόνησε και τον γαμπρό του Μαξιμίνο αλλά και τον Λικίνιο, ο οποίος αφού είχε νικηθεί είχε γίνει ικέτης του και ζούσε στην Θεσσαλονίκη. Ο φιλόσοφος Σώπατρος αρνήθηκε να τον εξαγνίσει από τις δολοφονίες και ο Κωνσταντίνος έτσι πήγε στους Ορθόδοξους χριστιανούς.

 Ο χριστιανός ιστορικός Ερμείας γράφει ότι ο Κωνσταντίνος ήταν ήδη χριστιανός και είχε ευνοήσει με πολλά διατάγματα τους χριστιανούς όταν πέθανε ο Πρίσκος. Δεν αρνείται δηλαδή τα εγκλήματα του αυτοκράτορα αλλά μόνο τον λόγο για τον οποίο εισχώρησε στην εκκλησία. Δεν πιστεύει ο ιστορικός Ερμείας πως ο Σώπατρος θα αρνιόταν τον εξαγνισμό στον Κωνσταντίνο, γιατί όπως γράφει οι Έλληνες αναφέρουν τον εξαγνισμό του Ηρακλή. Ωστόσο είναι προφανές ότι ο Σώπατρος θα του ζητούσε να αλλάξει την στάση του απέναντι στους Έλληνες κάτι που ο Κωνσταντίνος δεν δέχθηκε να κάνει.

 Ο Κωνσταντίνος ήταν ο αρχηγός των εκτός της εκκλησίας χριστιανών για όλη του την ζωή και μόνο λίγο πριν το θάνατο του βαπτίστηκε στην Ορθόδοξη εκκλησία. Πέθανε στην Νικομήδεια της Βιθυνίας σε ένα προάστειο που ονομαζόταν Αχυρώνας. Οι συμπτώσεις μιλάνε από μόνες τους σε τέτοιες περιπτώσεις.

Ο Ελληνας ιστορικός Ζώσιμος αναφέρει ότι ο Μέγας Κωνσταντίνος έδωσε τα χρήματα που έκλεψε από τους Έλληνες σε αναξίους και ανώφελους ανθρώπους εννοώντας τους Χριστιανούς. 

 Ο Κωνσταντίνος όπως αναφέρει στην βιογραφία του ο Ευσέβιος της Καισάρειας αλλά και ο Ερμείας, σύλησε πολλά ιερά των Ελλήνων. Για να μην χρησιμοποιήσει τον στρατό, έφτιαξε ειδικές ομάδες οι οποίες γυρνούσαν τις επαρχίες και απειλώντας τους ιερείς και τις οικογένειες των ιερέων τους ανάγκασαν να παραδώσουν τα είδωλα και να βγάλουν στο φως όσα είχαν στα άδυτα των ναών. Εγδυσαν έτσι τα αγάλματα από το χρυσάφι και το ασήμι. Πήραν ακόμα και τις πόρτες  ή τις οροφές των ναών, εφόσον ήταν κατασκευασμένες από πολύτιμα μέταλλα όπως από χαλκό. Ο Ευσέβιος γράφει ότι το έκανε αυτό για να εξευτελίσει την θρησκεία των εθνικών. Ο καθένας καταλαβαίνει ότι άρπαξε το χρυσάφι και το ασήμι, όπως μαζεύουν και σήμερα μερικοί κλέφτες τσιγγάνοι τα μέταλλα. Τέτοιος μεγάλος αυτοκράτωρ ήταν ο ισαπόστολος Κωνσταντίνος, ο οποίος δολοφονούσε τους συγγενείς κι έκλεβε τους υπηκόους του.

Εδω ο Αγιος Μερκούριος σε φιλέσπλαχνη δράση. Ο Αγιος Μερκούριος είναι διάσημος για την δολοφονία του αυτοκράτορα Ιουλιανού. Ενω ο  Ιουλιανός προσπαθούσε να συγκεντρώσει τα στρατεύματα του, βρισκόταν δηλαδή ανάμεσα στους δικούς του στρατιώτες δέχτηκε ένα βέλος και βρήκε έτσι τον θάνατο από Ρωμαίο. Ο Μέγας Βασίλειος είδε όνειρο τον Χριστό να στέλνει τον Άγιο Μερκούριο να σκοτώσει τον αυτοκράτορα.

 Η αντίδραση των Ελλήνων έφερε στην εξουσία τον Ιουλιανό ο οποίος ονομάσθηκε παραβάτης. Ο Ιουλιανός απαγόρευσε στους χριστιανούς να διδάσκονται και να διδάσκουν την ελληνική παιδεία, πράγμα που επίσης φανερώνει ότι οι χριστιανοί δεν είχαν κανένα μίσος για τους Έλληνες όπως συμβαίνει με την Ορθόδοξη εκκλησία. Ο ίδιος διέταξε την μεταφορά της λάρνακας του Αγίου Βαβύλα από το τέμενος του Απόλλωνα στην Δάφνη της Αντιόχειας, εφόσον οι χριστιανοί που μαρτύρησαν την παλαιότερη εποχή είχαν θαφτεί σε ελληνικά ιερά. Οι Ορθόδοξοι μισούσαν υπερβολικά για όλα αυτά τον Ιουλιανό. Ενώ διεξήγαγε νικηφόρο πόλεμο εναντίον των Περσών, δολοφονήθηκε από ένα χριστιανό, τον Αγιο Μερκούριο. Ο Μέγας Βασίλειος σύμφωνα με τον Ευσέβιο είδε όνειρο εκείνη την νύχτα τον Χριστό να στέλνει τον Μερκούριο να σκοτώσει τον Ιουλιανό !

Ο Αγιος Μέγας Θεοδόσιος είναι ο αυτοκράτωρ που καθόρισε ποιος θα είναι ο κανονικός χριστιανός. Σύμφωνα με το αυτοκρατορικό διάταγμα χριστιανός θα ήταν μόνο εκείνος που δεχόταν τις αποφάσεις των Οικουμενικών Συνόδων που γινόταν υπό την κηδεμονία των Ρωμαίων αυτοκρατόρων.

 Ο μεγαλύτερος των εγκληματιών όμως υπήρξε αναμφισβήτητα ο Μεγάλος Θεοδόσιος ο Ισπανός. Είναι γνωστό βέβαια το έγκλημα του εναντίον των πολιτών της Θεσσαλονίκης. Στην Θεσσαλονίκη ήταν εγκαταστημένη φρουρά Γότθων. Οι Βυζαντινοί δεν είχαν στρατό από Έλληνες αλλά προτιμούσαν μισθοφόρους και είχαν πάντα φρουρές βαρβάρων. Φυσικά επειδή ήταν βάρβαροι και όχι Έλληνες. Διοικητής της φρουράς στην Θεσσαλονίκη ήταν ο Βουδέριχος. Ένας Έλληνας ηνίοχος σύμφωνα με τους ιστορικούς πείραξε άσεμνα κάποιον οινοχόο και ο Βουδέριχος διέταξε την φυλάκιση του ηνιόχου. Σύντομα όμως θα γινόταν αρματοδρομίες στον Ιππόδρομο της πόλεως και οι Θεσσαλονικείς απαιτούσαν την ελευθέρωση του ηνιόχου. Επειδή το αίτημα τους δεν γινόταν δεκτό επιτέθηκαν στην φρουρά και τέλος σκότωσαν τον Βουδέριχο. Ο Αγιος Μέγας Θεοδόσιος διέταξε τότε να συγκεντρώσουν το πλήθος στον Ιππόδρομο για τους αγώνες και να του επιτεθούν. Σφαγιάστηκαν έτσι δεκαπέντε και κατά άλλους δεκαεφτά χιλιάδες Θεσσαλονικείς.

Εδώ βλέπουμε ακόμα ένα χριστιανό να αγαπάει τον πλησίον του.  Στον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ των διαφόρων χριστιανικών παρατάξεων έγιναν φοβερά εγκλήματα. Ούτε οι  Έλληνες εθνικοί έμειναν με καθαρά χέρια αφού κι εκείνοι δολοφόνησαν αρκετούς από τους χριστιανούς αξιωματικούς ή επισκόπους. Είναι πολύ πιθανόν όπως εξηγώ παράκατω η εικόνα αυτή να αφορά κάποιον ήρωα των Ελλήνων της Θεσσαλονίκης και όχι χριστιανό άγιο. 

 Γνωρίζοντας ότι τα συναξάρια της εκκλησίας είναι παρεφθαρμένα παραμυθάκια, δεν θα ήταν καθόλου υπερβολικό να υποθέσει κανείς ότι ο Άγιος Δημήτριος που δολοφονεί ένα στρατιωτικό, δεν είναι άλλος από τον δολοφόνο του Βουδέριχου, τον οποίο το πλήθος των χριστιανών αγιοποίησε. Σύμφωνα με τους Ορθοδόξους, στην εικόνα φαίνεται ο Αγιος Δημήτριος που δολοφονεί τον ειδωλολάτρη παλαιστή Λυαίο. Ωστόσο στην εικόνα δεν βλέπουμε κανένα παλαιστή. Άλλωστε το συναξάρι αναφέρει ότι ο Δημήτριος ευλόγησε τον μαθητή του Νεστόριο, ο οποίος νίκησε τον Λυαίο στην πάλη. Άραγε τον σκότωσε με νοκ άουτ λαβή; Και τελικά εικονίζεται ο Αγιος Νεστόριος ή ο Άγιος Δημήτριος; Πάντα όμως οι ιστορίες της εκκλησίας είναι αντιφατικές και ύποπτες. Τα συναξάρια είπαμε και αλλού είναι όλα μεταφρασμένα προς το χριστιανικώτερο από τον Συμεώνα τον μεταφραστή. Παράδειγμα ο Άγιος Θεόδωρος ο Τήρων γιορτάζεται δύο φορές, ενώ είναι ο ίδιος Άγιος, όπως ομολογούν οι χριστιανοί ιστορικοί.

Ο Ελληνας ιστορικός Ζώσιμος αναφέρει ότι ενώ ο Αλάριχος κατέστρεφε τις ελληνικές πόλεις ο Μέγας Θεοδόσιος "μαλακιζόταν" και δεν πήγαινε να πολεμήσει. Δια την έμφυτον μαλακίαν γράφει ο Έλληνας ιστορικός. 

 Ο αυτοκράτωρ αυτός, ο πολύ Μεγάλος Θεοδόσιος, κατεδάφιζε ολοκληρωτικά τους ελληνικούς ναούς. Όργανα του ήταν οι κατά τόπους άγιοι επίσκοποι. Ένας από αυτούς τους Αγιους επισκόπους ήταν ο Αγιος Μάρκελος. Αυτός είχε τοποθετηθεί από τον Θεοδόσιο κυβερνήτης της νήσου Κύπρου. Σύμφωνα με το συναξάρι ήταν πάρα πολύ δίκαιος. Έπειτα έγινε επίσκοπος Απάμειας. Βάλθηκε λοιπόν να καταστρέφει τους ναούς των Ελλήνων και να κλέβει τις περιουσίες τους. Επισυνάπτω εδώ σε δική μου μετάφραση το απόσπασμα από τον χριστιανό ιστορικό Ερμεία που αναφέρεται στον θάνατο του Αγιου Μάρκελου.

«Ήταν και αυτός ο Ολύμπιος ο φιλόσοφος που τους έπειθε να μην παραμελούν τις παραδόσεις των πατέρων αλλά υπέρ αυτών να πεθαίνουν. Πρόθυμα λοιπόν αγωνιζόταν υπέρ των ναών οι Ελληνιστές που κατοικούσαν στην Αραβία, Πετραίοι και Αρεοπολίται, και όσοι κατοικούσαν στην Παλαιστίνη Ραφιώταις και Γαζαίοι κι ακόμα στην Φοινίκη οι κάτοικοι της Ηλιουπόλεως. Οι Σύροι μάλιστα που εφύλασσαν το Ναό της Απάμειας συμμάχησαν συχνά με Γαλιλαίους και χωρικούς από τον Λίβανο. Αποδείχθηκαν τελικά τόσο τολμηροί ώστε σκότωσαν τον επίσκοπο Μάρκελο. Καθώς εκείνος ο Μάρκελος σκέφτηκε ότι δεν υπήρχε άλλος συντομότερος τρόπος να τους αλλάξει θρησκεία, τους ναούς της πόλεως και των χωρίων κατέστρεφε. Γνωρίζοντας ότι είναι πολύ μεγάλος ο ναός στην Αυλώνα στα περίχωρα της Απάμειας, πήρε κάποιους στρατιώτες και μονομάχους και ξεκίνησε για το ναό. Καθως πλησίασε, ο ίδιος έμεινε μακριά σε απόσταση τόξου βολής. Ήταν κουτσός και τα πόδια του πονούσαν ώστε δεν μπορούσε ούτε να καταδιώξει αλλά ούτε και να ξεφύγει εάν τον κατεδίωκαν. Καθώς λοιπόν οι στρατιώτες και οι μονομάχοι ήταν απασχολημένοι στην κατεδάφιση του ναού, έμαθαν οι ελληνιστές ότι ήταν μόνος του έξω από το χωρίο, τον αιφνιδίασαν και αφού τον συνέλαβαν του έβαλαν φωτιά και τον έκαψαν. Τα παιδιά του ήθελαν να πάρουν εκδίκηση για τον θάνατο του πατέρα τους αλλά η σύνοδος απεφάσισε ότι δεν ήταν απαραίτητο εφόσον ο επίσκοπος πέθανε για τη χάρη του Θεού.»

 Ο Άγιος Μάρκελλος γιορτάζει στις 14 Αυγούστου. Το συναξάρι γράφει ότι προσπαθούσε να κατεδαφίσει ένα ελληνικό ναό αλλά ο δαίμονας που τον προστάτευε ήταν πολύ δυνατός και το κτήριο δεν γκρεμιζόταν με τίποτα. Τότε ευλόγησε νερό και το έριξε τον αγιασμό πάνω στο ναό και γκρεμίστηκε αμέσως. Οι ειδωλολάτρες θύμωσαν γι αυτό και τον έριξαν μέσα σε ένα καμίνι με φωτιά και τον έκαψαν. Καμία σχέση ο τοιούτος εύφλεκτος άγιος με τους τρεις παίδες εν καμίνω στην Βαβυλώνα.

Κακός, καμπούρης, άσχημος, μισερός, φθονερός, ανθέλλην, ο Αγιος Κύριλλος, ο ηθικός αυτουργός της δολοφονίας της Υπατίας, ως αγαπημένος του Αγιου Μεγάλου Θεοδοσίου ήταν και ηγέτης της δεύτερης Οικουμενικής συνόδου. 

 Αγαπημένος επίσκοπος του Αγιου Θεοδοσίου ήταν ο Άγιος Κύριλλος επίσκοπος Αλεξανδρείας, ο οποίος όπως γράφει ο χριστιανός Ερμείας προέτρεψε τους χριστιανούς να δολοφονήσουν την φιλόσοφο Υπατία. Κατά περίεργο τρόπο, έχει βρεθεί στην Μικρά Ασία, μαρμάρινη πλάκα από παλιά εκκλησία με το όνομα «Αγία Αικατερίνη Υπατία». Την πληροφορία αυτή μεταδίδει Έλληνας ιστορικός και την μεταφέρει και η Maria Dzielska στο βιβλίο της για την Υπατία.

 Ο Μέγας Θεοδόσιος έκανε κι αυτός Οικουμενική Σύνοδο για να καταδικάσει τον Νεστόριο. Επίτροπος της Οικουμενικής Συνόδου ήταν ο Κύριλλος Αλεξανδρείας. Η πρώτη Οικουμενική Σύνοδο έγινε από τον Μεγάλο Κωνσταντίνο για να καταδικάσει τους Αρειανούς. Αργότερα έκανε Σύνοδο και ο αυτοκράτορας Άγιος Μαρκιανός για να καταδικάσει κι αυτός τους εχθρούς της εκκλησίας. Αγιος της εκκλησίας, αλλά όχι Μεγάλος είναι ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός, ο μεγάλος διώκτης των Ελλήνων, εκείνος που σκότωσε χιλιάδες πλήθους στην Κωνσταντινούπολη στην στάση του Νίκα. Φυσικά άγιοι είναι όλοι οι επίσκοποι, υποτακτικοί των αυτοκρατόρων και ανθέλληνες αρχιερείς εκείνης της εποχής, Μέγας Βασίλειος, Γρηγόριος Θεολόγος, Ιωάννης Χρυσόστομος, Αγιος Σπυριδωνας επίσκοπος Τριμυθούντος, Αγιος Νικόλαος επίσκοπος Μύρων, Αθανάσιος και Κύριλλος επίσκοποι Αλεξανδρείας.

 Οι φιλόσοφοι, οι ασκητές της ερήμου, οι Έλληνες και οι Αιγύπτιοι, οι Πυθαγόριοι και οι νεοπλατωνικοί, εκείνοι που δημιούργησαν την θρησκεία των αναίμακτων θυσιών, καταδιώχθηκαν και κατασφάχτηκαν από ετούτους τους Ορθόδοξους φανατικούς και εξαφανίστηκαν από την ιστορία. Τα βιβλία τους κάηκαν, η αλήθεια τους θεωρήθηκε μανία και μωρία. Πολλοί από αυτούς παρέμειναν στην ιστορία σαν Ορθόδοξοι χριστιανοί ενώ δεν είχαν καμία σχέση με τα δόγματα και την συμπεριφορά αυτής της εκκλησίας. Παράδειγμα είναι ο Άγιος Αντώνιος για τον οποίο μπορείτε να διαβάσετε σε παλαιότερη δημοσίευση μου.

 Αργότερα επί αυτοκράτορα Βαλεντινιανού έγινε μεγάλος διωγμός φιλοσόφων και όποιος φορούσε τον φιλοσοφικό χιτώνα φυλακιζόταν αμέσως. Αν δεν υπέγραφε πίστη στον Άγιο αυτοκράτορα και στο Ορθόδοξο δόγμα καταδικαζόταν σε θάνατο. Όταν υπέγραφε, γινόταν Ορθόδοξος ιερέας και συμμετείχε στην αθλιότητα που μέχρι σήμερα μας κυβερνά.

 Η ειρήνη δεν αναπαύεται στο ψέμα αλλά αναπαράγει τον πόλεμο. Η αλήθεια δεν υποτάσσεται στην ωφέλιμη δουλεία αλλά επαναστατεί όταν ο καιρός το επιτρέψει.

Αγαπάτε αλλήλους

ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ - ΕΛΛΗΝ ΑΣΕΒΗΣ !

 

ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ

ΤΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΥΠΑΤΙΑΣ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΜΑΛΑΛΑ

Κατ' εκείνον τον καιρόν παρρησίαν λαβόντες υπό του επισκόπου οι Αλεξανδρείς έκαυσαν αυθεντήσαντες Υπατίαν την περιβόητον φιλόσοφον..

Ο χριστιανός ιστορικός Μαλάλας γράφει ότι οι Αλεξανδρείς "παρρησίαν λαβόντες υπό του επισκόπου" δολοφόνησαν την περιβόητο φιλόσοφο Υπατία. Παρρησίαν λαβόντες  μπορεί να σημαίνει ότι πήραν θάρρος από τα κηρύγματα του Κυρίλλου αλλά και ότι τους προέτρεψε να την δολοφονήσουν. Σε κάθε περίπτωση η συμμετοχή του επισκόπου Κυρίλλου στην δολοφονία της Υπατίας είναι δεδομένη. Φυσικά όχι μόνο της Υπατίας αλλά χιλιάδων Ελλήνων που βρήκαν τον θάνατο μπροστά στην ανεξάντλητη χριστιανική αγάπη.

ΜΕΡΙΚΟΙ ΑΚΟΜΑ ΑΓΙΟΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ

Ιάκωβος ο ασκητής

Γιορτάζει στις 28 Ιανουαρίου. Κάποιος πλούσιος άρχοντας πήγε στον ασκητή την κόρη του που ήταν βαριά άρρωστη. Ο Ιάκωβος «θεράπευσε» το κορίτσι από την ασθένεια, και ζήτησε να την κρατήσει λίγες μέρες στη σπηλιά, μαζί με τον αδελφό της, όπως επέμενε για σιγουριά ο πατέρας της. Ο ασκητής βίασε την κόρη και στη συνέχεια έντρομος, μήπως φανερωθεί η πράξη του, τη σκότωσε μαζί με τον αδελφό της. Σύμφωνα με την εκκλησία, όχι μόνο δεν τιμωρήθηκε, αλλά όταν ο τοπικός επίσκοπος έμαθε το γεγονός τον έψαξε στην έρημο για να του εξηγήσει πως:«η απελπισία είναι αμάρτημα μεγαλύτερο από τον βιασμό και τους φόνους». Μάλιστα και ο ίδιος ο Γιεχωβά συναίνεσε στην ... αγιοποίηση προκαλώντας ανομβρία που έλιξε με την προσευχή του βιαστή- δολοφόνου αγίου.

Η Ειρήνη η Αθηναία 

Τιμάται στις 9 Αυγούστου. Αυτοτιτλοφορήθηκε μέγας βασιλεύς και αυτοκράτωρ Ρωμαίων. Τύφλωσε τον γιό της Κωνσταντίνο τον Στ στο δωμάτιο που τον είχε γεννήσει, προκειμένου να κρατήσει τον θρόνο της, με τόση βιαιότητα όπως αναφέρει ο χρονογράφος Θεοφάνης, που παρά λίγο το θύμα να πεθάνει. Ο ίδιος, ο Κωνσταντίνος είχε τυφλώσει ή γλωσσοτομήσει πολλούς, ανάμεσά τους και πέντε Καίσαρες θείους του, ένώ έκανε και ανεξίτηλα επιγραφικά τατουάζ με καυτό σίδερο πάνω στα μέτωπα των εχθρών του.

Ιουστινιανός. 

Η μνήμη του γιορτάζεται στις 2 Αυγούστου. Έσφαξε 35.000 πολίτες στον Ιππόδρομο, για να αντιμετωπίσει την σταση του Νίκα;

Θεοδώρα η Β. 

Χήρα του εικονομάχου Θεόφιλου, παραβίασε τους επιθανάτιους συζυγικούς της όρκους και αναστήλωσε τις εικόνες. Με διαταγή της εξοντώθηκαν πάνω από εκατό χιλιάδες Παυλικανοί. Στο τέλος της ζωής της κλείστηκε από τον σφετεριστή αδελφό της Βάρδα, επίτροπο του ανίκανου γιού της Μιχαήλ του Γ, σε μοναστήρι.

Όλγα. 

Τιμάται στις 11 Ιουλίου. Χήρα του Ιγόρ, που δολοφονήθηκε από τους υποτελείς του Δερεβλάνους της Ποδολίας, αφού αρνήθηκε να τους μειώσει τους βαρύτατους φόρους. Η Όλγα εκδικήθηκε με φοβερή σκληρότητα, σκοτώνοντας χιλιάδες Δερεβλάνους, που τους παρέσυρε με μπαμπεσιά σε παγίδα. Άλλους έθαψε ζωντανούς, άλλους έκαψε και άλλους έσφαξε φτιάχνοντας δυο γιγαντιαίες πυραμίδες με τα κρανία τους. Στην συνέχεια πυρπόλησε τα χωριά και τις πόλεις τους, χιλιάδες πήρε ως σκλάβους και σώριασε σε ερείπια την πρωτεύουσα Ισκορέτσκου. 

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΞΑΓΝΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΩΠΑΤΡΟ

ΕΡΜΕΙΟΥ ΣΧΟΛΑΣΤΙΚΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΧΟΛΑΣΤΙΚΗ

1.5.1 Οὐκ ἀγνοῶ δέ, ὡς ῞Ελληνες λέγουσι Κωνσταντῖνον ἀνελόντα τινὰς τῶν

ἐγγυτάτω γένους καὶ τῷ θανάτῳ Κρίσπου τοῦ ἑαυτοῦ παιδὸς συμπράξαντα

μεταμεληθῆναι καὶ περὶ καθαρμοῦ κοινώσασθαι Σωπάτρῳ τῷ φιλοσόφῳ κατ' ἐκεῖνο καιροῦ προεστῶτι τῆς Πλωτίνου διαδοχῆς· τὸν δὲ ἀποφήνασθαι μηδένα καθαρμὸν εἶναι τῶν τοιούτων ἁμαρτημάτων· ἀδημονοῦντα δὲ τὸν βασιλέα ἐπὶ τῇ ἀπαγορεύσει περιτυχεῖν ἐπισκόποις, οἳ μετανοίᾳ καὶ βαπτίσματι ὑπέσχοντο πάσης αὐτὸν ἁμαρτίας καθαίρειν, ἡσθῆναί τε τούτοις κατὰ σκοπὸν εἰρηκόσι καὶ θαυμάσαι τὸ δόγμα καὶ Χριστιανὸν γενέσθαι καὶ τοὺς ἀρχομένους 1.5.2 ἐπὶ τοῦτο ἀγαγεῖν. ἐμοὶ δὲ δοκεῖ ταῦτα πεπλάσθαι τοῖς σπουδάζουσι τὴν Χριστιανῶν θρησκείαν κακηγορεῖν.Σώπατρον δὲ πρῶτον μὲν οὐκ εἰκὸς ἦν εἰς ὁμιλίαν ἐλθεῖν Κωνσταντίνῳ μόνης τῆς πρὸς τῷ ὠκεανῷ καὶ τῷ ῾Ρήνῳ μοίρας 1.5.3 ἡγουμένῳ. διὰ γὰρ τὴν πρὸς Μαξέντιον διαφορὰν ἐπὶ τῆς ᾿Ιταλίας διάγοντα ἐστασίαζε τὰ ῾Ρωμαίων· καὶ οὐκ εὐπετὲς ἦν τότε ἐπιδημεῖν Γαλάταις καὶ Βρεττανοῖς καὶ τοῖς τῇδε κατοικοῦσι, παρ' οἷς συνωμολόγηται τῆς τῶν Χριστιανῶν θρησκείας μετασχεῖν Κωνσταντῖνον, πρὶν ἐπὶ Μαξέντιον στρατεῦσαι καὶ παρελθεῖν ἐπὶ ῾Ρώμην καὶ ᾿Ιταλούς. καὶ μάρτυρες τούτου πάλιν οἱ χρόνοι 1.5.4 καὶ οἱ νόμοι οὓς ὑπὲρ τῆς θρησκείας ἔθετο. εἰ δὲ καὶ ῥᾳδίως ὡδίπως συγχωρήσομεν ἐντυχεῖν Σωπάτρῳ τὸν βασιλέα ἢ δι' ἐπιστολῆς αὐτοῦ πυθέσθαι περὶ ὧν ἠβούλετο, οὐ δήπου πιθανὸν ἦν τὸν φιλόσοφον ἀγνοεῖν, ὡς ῾Ηρακλῆς ὁ ᾿Αλκμήνης ᾿Αθήνῃσιν ἐκαθάρθη μετὰ τὴν τεκνοκτονίαν τοῖς Δήμητρος μυστηρίοις καὶ μετὰ τὸν ᾿Ιφίτου φόνον, ὃν ξένον τε ὄντα καὶ φίλον 1.5.5 ἀδίκως ἀνεῖλεν. ὡς μὲν οὖν οἱ ῞Ελληνες τῶν τοιούτων πλημμελημάτων καθαρμοὺς ἐπηγγέλλοντο, ἀπόχρη τὰ εἰρημένα καὶ ψεῦδος κατηγορεῖ τῶν ἐναντία ἀποφήνασθαι Σώπατρον πλασαμένων. οὐ γὰρ ἂν εἴποιμι ταῦτα ἠγνοηκέναι τὸν ἐπισημότατον τότε παρ' ῞Ελλησιν ἐπὶ παιδεύσει γεγενημένον.

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΡΠΑΓΗΣ ΤΟΥ ΧΡΥΣΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΑΛΚΟΥ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΑΟΥΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

2.5.1 ᾿Επειδὴ δὲ πολλοὶ δῆμοι καὶ πόλεις ἀνὰ πᾶσαν τὴν ὑπήκοον, εἰσέτι δεῖμα καὶ σέβας ἔχοντες τῆς περὶ τὰ ξόανα φαντασίας, ἀπεστρέφοντο τὸ δόγμα τῶν Χριστιανῶν, ἀρχαιότητός τε ἐπεμελοῦντο καὶ τῶν πατρίων ἐθῶν καὶ πανηγύρεων, ἀναγκαῖον αὐτῷ ἐφάνη παιδεῦσαι τοὺς ἀρχομένους ἀμελεῖν τῶν θρησκευομένων. εἶναι δὲ τοῦτο εὐπετές, εἰ πρῶτον αὐτοὺς ἐθίσειε 2.5.2 καταφρονεῖν τῶν ναῶν καὶ τῶν ἐν αὐτοῖς ἀγαλμάτων. ἐννοηθέντι δὲ ταῦτα στρατιωτικῆς χειρὸς οὐκ ἐδέησεν, ἀλλ' ἄνδρες Χριστιανοὶ ἐν τοῖς βασιλείοις ἐπετέλουν τὰ δόξαντα διαβάντες τὰς πόλεις ἅμα γράμμασι βασιλικοῖς. οἱ μὲν γὰρ δῆμοι περὶ αὐτῶν καὶ παίδων καὶ γυναικῶν δεδιότες, μή τι κακὸν πάθωσιν ἐναντιούμενοι, ἡσυχίαν ἦγον. γυμνωθέντες δὲ τῆς τοῦ πλήθους ῥοπῆς οἱ νεωκόροι καὶ οἱ ἱερεῖς προὔδωκαν τὰ παρ' αὐτοῖς τιμιώτατα καὶ τὰ διοπετῆ καλούμενα, καὶ δι' ἑαυτῶν ταῦτα προῆγον ἐκ τῶν 2.5.3 ἀδύτων καὶ τῶν ἐν τοῖς ναοῖς κρυφίων μυχῶν.βατά τε λοιπὸν ἦν τοῖς θέλουσι τὰ πρὶν ἄβατα καὶ μόνοις ἱερεῦσιν ἐγνωσμένα· τῶν δ' αὖ ξοάνων τὰ ὄντα τιμίας ὕλης καὶ τῶν ἄλλων, ὅσον ἐδόκει χρήσιμον εἶναι, πυρὶ διεκρίνετο καὶ δημόσια ἐγίνετο χρήματα, τὰ δὲ ἐν χαλκῷ θαυμασίως εἰργασμένα πάντοθεν εἰς τὴν ἐπώνυμον πόλιν τοῦ αὐτοκράτορος μετεκομίσθη πρὸς 2.5.4 κόσμον· καὶ εἰσέτι νῦν δημοσίᾳ ἵδρυνται κατὰ τὰς ἀγυιὰς καὶ τὸν ἱππόδρομον καὶ τὰ βασίλεια τὰ μὲν τοῦ Πυθίασι μαντικοῦ ᾿Απόλλωνος καὶ Μοῦσαι αἱ ῾Ελικωνιάδες καὶ οἱ ἐν Δελφοῖς τρίποδες καὶ ὁ Πὰν ὁ βοώμενος, ὃν Παυσανίας ὁ Λακεδαιμόνιος καὶ αἱ ῾Ελληνίδες πόλεις ἀνέθεντο μετὰ τὸν πρὸς Μήδους πόλεμον. νεῶν δὲ οἱ μὲν θυρῶν, οἱ δὲ ὀρόφων ἐγυμνώθησαν, 2.5.5 οἱ δὲ καὶ ἄλλως ἀμελούμενοι ἠρείποντό τε καὶ διεφθείροντο. κατεσκάφησαν δὲ τότε καὶ ἄρδην ἠφανίσθησαν ὁ ἐν Αἰγαῖς τῆς Κιλικίας ᾿Ασκληπιοῦ ναὸς καὶ ὁ ἐν ᾿Αφάκοις τῆς ᾿Αφροδίτης παρὰ τὸν Λίβανον τὸ ὄρος καὶ ῎Αδωνιν τὸν ποταμόν. ἄμφω δὲ ἐπισημοτάτω νεὼ ἐγενέσθην καὶ σεβασμίω τοῖς πάλαι, καθότι Αἰγεᾶται μὲν ηὔχουν τοὺς κάμνοντας τὰ σώματα νόσων ἀπαλλάττεσθαι παρ' αὐτοῖς, ἐπιφαινομένου νύκτωρ καὶ ἰωμένου τοῦ δαίμονος· ἐν ᾿Αφάκοις δὲ κατ' ἐπίκλησίν τινα καὶ ῥητὴν ἡμέραν ἀπὸ τῆς ἀκρωρείας τοῦ Λιβάνου πῦρ διαΐσσον καθάπερ ἀστὴρ εἰς τὸν παρακείμενον ποταμὸν ἔδυνεν. ἔλεγον δὲ τοῦτο τὴν Οὐρανίαν εἶναι, ὡδὶ __________τὴν ᾿Αφροδίτην καλοῦν2.5.6 τες. τούτων οὕτω συμβάντων κατὰ σκοπὸν προὐχώρει τῷ βασιλεῖ τὸ σπουδαζόμενον

οἱ μὲν γὰρ τὰ πρὶν σεμνὰ καὶ φοβερὰ εἰκῇ ἐρριμμένα καὶ καλάμης καὶ φορυτοῦ ἔνδοθεν βεβυσμένα ὁρῶντες εἰς καταφρόνησιν ἦλθον τῶν προτέρων σεβασμίων καὶ πλάνην τοῖς προγόνοις ἐμέμφοντο, οἱ δὲ ζηλώσαντες τοὺς Χριστιανοὺς τῆς παρὰ τῷ βασιλεῖ τιμῆς ἀναγκαῖον ᾠήθησαν τὰ τοῦ κρατοῦντος ἤθη μιμήσασθαι. ἄλλοι δὲ καθέντες ἑαυτοὺς εἰς διάσκεψιν τοῦ δόγματος ἢ σημείοις ἢ ὀνείρασιν ἢ ἐπισκόπων ἢ μοναχῶν συνου2.5.7 σίαις ἐδοκίμασαν ἄμεινον εἶναι χριστιανίζειν

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΡΚΟΥΡΙΟΥ

Ιωάννης Μαλάλας, Χρονικόν, ΙΓ΄ 25

Ο βασιλεύς Ιουλιανός ετρώθη αδήλως. Εν αυτή τη νυκτί είδε εν οράματι και ο οσιώτατος επίσκοπος βασίλειος ο Καισαρείας Καππαδοκίας τους ουρανούς ηνεωγμένους και τον Σωτήρα Χριστόν επί θρόνου καθήμενον και ειπόντα κραυγή, Μερκούριε, απελθών φόνευσε τον ιουλιανόν τον βασιλέα τον κατά των χριστιανών. Ο δε άγιος Μερκούριος εστώς έμπροσθεν του Κυρίου, εφόρει θώρακα σιδηρούν αποστίλβοντα και ακούσας την κέλευσιν αφανης εγένετο. Και πάλιν ευρέθη εστώς έμπροσθεν του κυρίου και έκραξεν, Ιουλιανός ο βασιλεύς σφαγείς απέθανεν. Ως εκέλευσας κύριε.

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΟΥ ΒΟΥΔΕΡΙΧΟΥ ΦΡΟΥΡΑΡΧΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΤΑΣΗΣ ΓΕΝΟΜΕΝΗΣ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΕΚΕΙΝΟ

ΕΡΜΕΙΟΥ ΣΧΟΛΑΣΤΙΚΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ

7.25.1

Μετὰ δὲ τὴν Εὐγενίου καθαίρεσιν ἀφικόμενος εἰς Μεδιόλανον ὁ βασιλεὺς ἧκεν εἰς τὴν ἐκκλησίαν εὐξόμενος. ὡς δὲ πρὸς ταῖς θύραις ἐγένετο, ὑπήντετο ᾿Αμβρόσιος ὁ τῆς πόλεως ἐπίσκοπος, καὶ λαβόμενος τῆς ἁλουργίδος 7.25.2 ἐπὶ τοῦ πλήθους «ἐπίσχες», ἔφη· «ἀνδρὶ γὰρ ὑπὸ ἁμαρτίας βεβήλῳ καὶ τὰς χεῖρας ᾑμαγμένας οὐκ ἐν δίκῃ ἔχοντι οὐ θεμιτὸν πρὸ μετανοίας τοῦ ἱεροῦ ἐπιβαίνειν οὐδοῦ ἢ μυστηρίων θείων κοινωνεῖν.» ὁ δὲ βασιλεὺς θαυμάσας τὸν ἱερέα τῆς παρρησίας, σύννους γεγονὼς ὑπέστρεφεν ὑπὸ μετα7.25.3 νοίας κεντούμενος. ἦν δὲ τῆς ἁμαρτίας πρόφασις τοιάδε· Βουθερίχου τοῦ  ἡγουμένου τότε τῶν παρ' ᾿Ιλλυριοῖς στρατιωτῶν ἡνίοχος τὸν οἰνοχόον αἰσχρῶς ἰδὼν ἐπείρασε, καὶ συλληφθεὶς ἐν φρουρᾷ ἦν. ἐπισήμου δὲ ἱπποδρομίας ἐπιτελεῖσθαι μελλούσης ὡς ἀναγκαῖον εἰς τὴν ἀγωνίαν ὁ

Θεσσαλονικέων δῆμος ἐξῄτει ἀφίεσθαι· ὡς δὲ οὐδὲν ἤνυεν, εἰς χαλεπὴν κατέστη7.25.4 στάσιν καὶ τελευταῖον τὸν Βουθερίχαν ἀνεῖλε. καὶ ἐπεὶ τάδε ἐμηνύθη, εἰς ἄμετρον ὀργὴν ἐμπεσὼν ὁ βασιλεὺς ῥητὸν τῶν  προστυγχανόντων ἀριθμὸν ἀναιρεθῆναι προσέταξεν. ἐντεῦθεν δὲ πολλῶν ἀδίκων ἐνεπλήσθη φόνων ἡ πόλις· ξένοι τε γὰρ αὐτίκα προσπλεύσαντες καὶ ἐξ ὁδοῦ ἀφικόμενοι ἀδο7.25.5 κήτως ἥλωσαν· καὶ πάθη ἐλεεινὰ συνέβη

Ο ΚΑΘΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΕΓΑ ΘΕΟΔΟΣΙΟ

Χριστιανός δεν είναι αυτος που διαγει ζωή αγνη φιλοσοφικη, ουτε εκεινος που εχει γεννηθει άνωθεν, ουτε εκεινος που εχει πουλησει την περιουσία του στους φτωχούς κι ακολουθησε τον Κύριο, ούτε εκεινος που σηκωνει τον σταυρό του, ουτε εκεινος που αγαπά τον πλησλιον του ή τον εχθρό του αλλά εκείνος που ακολουθεί πιστα τις αποφάσεις των αυτοκρατορικών συνόδων, όλες χωρίς καμία εξαίρεση. Σε κάθε άλλη περίπτωση είναι αντίχριστος και αιρετικός και ως τέτοιος θα φυλακίζεται από τον Βουδέριχο. Διαβάστε χαρά ο Ορθόδοξος χριστιανός … τα έλαβα από το συναξάρι του Αγίου Θεοδοσίου.

Πρώτο έργο του νέου Αυγούστου ήταν να καταπολεμήσει τους Γότθους στην Ιλλυρία. Αλλά πριν συντελεσθεί το έργο αυτό, ο Θεοδόσιος κέρδισε άλλο τρόπαιο επί του εδάφους της πίστεως και της Ορθοδοξίας. Με διάταγμα, το οποίο εξέδωσε στις 27 Φεβρουαρίου του 380 μ.Χ., ο Θεοδόσιος καθόριζε επί δογματικού επιπέδου την έννοια της Ορθοδοξίας, διεκήρυξε ότι μόνο οι παραδεχόμενοι τις αποφάσεις της Α’ Οικουμενικής Συνόδου, πού συνήλθε στη Νίκαια της Βιθυνίας, εδικαιούντο να ονομάζονται Χριστιανοί και ότι στους αιρετικούς δεν επιτρεπόταν να σφετερίζονται το όνομα της Εκκλησίας. Τέλος με τη δημοσίευση ενός ακόμη νόμου, για την εφαρμογή του οποίου χρειάσθηκε να επέμβει ο στρατός, απαίτησε την απόδοση όλων των Εκκλησιών στους Ορθοδόξους.

Ο Μέγας Θεοδόσιος ήταν πρότυπο ηγεμόνος, πλήρης ευσέβειας και δικαιοσύνης και είχε το χάρισμα της ταπεινώσεως και της συνεχούς μετάνοιας.

Μετά από αυτό το έγκλημα, όταν ο Θεοδόσιος θέλησε να εισέλθει στον καθεδρικό ναό του Μιλάνου, ο Άγιος Αμβρόσιος στάθηκε στη θύρα και απαγόρευσε την είσοδο στον αυτοκράτορα. Όλοι περίμεναν το ξέσπασμα του θυμού του Θεοδοσίου. Όμως εκείνος υπάκουσε ταπεινά, ζήτησε με δάκρια στα μάτια συγγνώμη και ταπεινωμένος γύρισε στα ανάκτορα

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΜΑΡΚΕΛΟΥ

ΕΡΜΕΙΟΥ ΣΧΟΛΑΣΤΙΚΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ

7.15.11 Εἰσέτι δὲ κατὰ πόλεις τινὰς προθύμως ὑπερεμάχοντο τῶν ναῶν οἱ ῾Ελληνισταί, παρὰ μὲν ᾿Αραβίοις Πετραῖοι καὶ ᾿Αρεοπολῖται, παρὰ δὲ Παλαιστίνοις ῾Ραφεῶται καὶ Γαζαῖοι, παρὰ δὲ Φοίνιξιν οἱ τὴν ῾Ηλιούπολιν 7.15.12 οἰκοῦντες, Σύρων δὲ μάλιστα οἱ τοῦ νομοῦ ᾿Απαμείας τῆς πρὸς τῷ ᾿Αξίῳ ποταμῷ· οὓς ἐπυθόμην ἐπὶ φυλακῇ τῶν παρ' αὐτοῖς ναῶν συμμαχίαις χρήσασθαι πολλάκις Γαλιλαίων ἀνδρῶν καὶ τῶν περὶ τὸν Λίβανον κωμῶν, τὸ δὲ τελευταῖον ἐπὶ τοσοῦτον προελθεῖν τόλμης, ὡς καὶ Μάρκελλον τὸν τῇδε 7.15.13 ἐπίσκοπον ἀνελεῖν. λογισάμενος γάρ, ὡς οὐκ ἄλλως αὐτοὺς ῥᾴδιον μεταθεῖναι τῆς προτέρας θρησκείας, τοὺς ἀνὰ τὴν πόλιν καὶ τὰς κώμας ναοὺς κατεστρέψατο. πυθόμενος δὲ μέγιστον εἶναι ναὸν ἐν τῷ Αὐλῶνι (κλίμα δὲ τοῦτο τῆς ᾿Απαμέων χώρας) στρατιώτας τινὰςκαὶ μονομάχους παραλα7.15.14 βὼν ἐπὶ τοῦτο ᾔει. πλησίον δὲ γενόμενος ἔξω βελῶν περιέμενεν· ἦν γὰρ ποδαλγὸς καὶ οὔτε μάχεσθαι οὔτε διώκειν ἢ φεύγειν ἠδύνατο. ἠσχολημένων δὲ τῶν στρατιωτῶν καὶ μονομάχων περὶ τὸ ἑλεῖν τὸν ναόν, μαθόντες αὐτόν τινες τῶν ῾Ελληνιστῶν μεμονῶσθαι, καθ' ὃ μέρος ἐλεύθερον ἦν μάχης τὸ χωρίον, ἐξῆλθον· ἐξαπίνης τε ἐπιστάντες συνελάβοντο αὐτὸν καὶ πυρᾷ 7.15.15 ἐμβαλόντες ἀνεῖλον. καὶ πρὸς τὸ παρὸν ἔλαθον. ἐπεὶ δὲ τῷ χρόνῳ ἐφωράθησαν, οἱ μὲν Μαρκέλλου παῖδες τιμωρεῖν τῷ πατρὶ ἐσπούδαζον, ἡ δὲ ἀνὰ τὸ ἔθνος σύνοδος διεκώλυσε, μὴ δίκαιον νομίσασα τοιαύτης τελευτῆς τιμωρίαν λαμβάνειν, ἐφ' ᾗ προσῆκε χάριν ὁμολογεῖν τὸν ὧδε θανόντα καὶ γένος αὐτοῦ καὶ φίλους, ὡς ὑπὲρ θεοῦ ἀποθανεῖν ἠξιωμένον. καὶ τὰ μὲν οὕτως ἔσχεν

ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΚΕΛΟΥ

Παρασκευή, 14 Αυγούστου 2009

Ο Άγιος Μάρκελλος Ιερομάρτυρας επίσκοπος Απαμείας

Ο Ιερομάρτυς Μάρκελλος,έζησε την εποχή του αυτοκράτορα Θεοδοσίου του Α’,του Μεγάλου.Καταγόταν από την Κύπρο,στην οποία και έλαβε κοσμικό αξίωμα,αναθέτοντάς του την διοίκηση του νησιού.Κατά την διάρκεια των κοσμικών του καθηκόντων,προσπάθησε να είναι πάντα δίκαιος,κάτι πού εξέπληξε τούς πάντες στο νησί.Αργότερα έγινε ιερέας και έπειτα Επίσκοπος Απαμείας της Συρίας.Ως Ποιμενάρχης,ήταν σωστός και δίκαιος και προσπαθούσε να βρίσκεται συνέχεια κοντά στα προβλήματα του ποιμνίου του.Αναδείχτηκε δε θερμός ζηλωτής της πίστεως,στον Χριστιανισμό,ανεγείροντας πολλές εκκλησίες και γκρεμίζοντας συγχρόνως πολλούς ειδωλολατρικούς ναούς.Σ'ένα μάλιστα από αυτούς,ο οποίος δεν γκρεμιζόταν με τίποτα, έριξε αγιασμένο νερό και αμέσως ο ναός αυτός,πού ήταν αφιερωμένος στον Δία,πήρε φωτιά και εξαφανίστηκε.Με αφορμή το γεγονός αυτό τον συνέλαβαν και τον έριξαν στην κάμινο.Μ'αυτόν λοιπόν τον τρόπο ο Άγιος Μάρκελλος παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο.

ΠΟΙΟΣ ΤΑ ΛΕΕΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ;

ΠΕΡΙ ΔΙΑΦΟΡΑΣ ΑΡΕΤΩΝ

ΛΟΓΟΣ ΠΑ

Ηρωτήθη πάλιν γέροντας, τι είναι καρδία ελεήμων ; και είπε. Καρδία ελεήμων είναι καύσις καρδίας υπέρ πάσης της κτίσεως, ήγουν υπέρ των ανθρώπων, και των ορνέων, και των ζώων, και των δαιμόνων, και υπέρ παντός κτίσματος, εκ της ενθυμήσεως και της θεωρίας των οποίων ρέουσιν οι οφθαλμοί δάκρυα, και εκ της πολλής συμπαθείας και ελεημοσύνης σμικρύνεται η καρδία του ελεήμονος, και δεν δύναται να υποφέρει ή να ίδει, ή ν΄ ακούσει βλάβη τινά, ή λυπηρόν τι γινόμενον εις την κτίσιν



και δια τούτο και υπέρ των αλόγων ζώων, και υπέρ των εχθρών της αληθείας, και υπέρ των βλαπτόντων αυτόν, εύχεται κατά πάσαν ώρα μετά δακρύων, όπως φυλάξει αυτούς ο Θεός, και ελεήσει αυτούς, επίσης εύχεται και υπέρ των ερπετών ως εκ της πολλής αυτού ελεημοσύνης, ήτις κινείται εις την καρδίαν αυτού αμμέτρως.


και αυτά

 ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ Φ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ - ΕΛΛΗΝ ΑΣΕΒΗΣ

 

http://anapodaris.blogspot.com/2012/08/blog-post.html