Πέμπτη 4 Ιουνίου 2020
Τετάρτη 3 Ιουνίου 2020
Τρίτη 2 Ιουνίου 2020
ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ - ...ο Πλάτων θεωρεί δυνατή τη συγκρότηση παρόμοιας και σε άλλες χώρες έχοντας πρότυπο την πολιτεία του.
Ο υπότιτλος ΄΄περι δικαίου'' δεν υπάρχει από όλα τα χειρόγραφα.
Ο Θράσυλλος γραμματικός και αστρονόμος της αυλής του Τιβέριου ( Ρωμαίος αυτοκράτωρ την εποχή του Χριστού ( 14-36 μ.χ. ) στην ταξινόμησή του που διεσώθη ( από τον Διογένη τον Λαέρτιο ( 111,56 ) μας δίνει τον υπότιτλο αυτόν ''περι δικαίου'' μαζί με την χαρακτηριστική ένδειξη ''πολιτικός''
Παρ`όλο ότι ο Θράσυλλος αποδίδει τους υπότιτλους αυτούς στον Πλάτωνα το πιθανότερο είναι ότι οι υπότιτλοι θα προστέθηκαν ύστερα από τη διατακτική ταξινόμηση που έγινε στην Αλεξάνδρεια επάνω στα πλατωνικά συγγράμματα υπό την καθοδήγηση του Αριστοφάνους του Βυζαντίου.
Η ύπαρξη και των δύο τίτλων ''πολιτεια περί δικαίου'' μπορεί να δικαιολογηθεί με την αντίληψη ότι κάθε αληθινή πολιτεία πρέπει να είναι στηριγμένη επάνω στο δίκαιο ή αντιθέτως το δίκαιο μόνο μέσα στην ορθή πολιτεία μπορεί να υπάρξει.
Ο Πλάτων γράφοντας στην προχωρημένη του ηλικία τον Τιμαίο και τον Κριτία έχει την πρόθεση να δώσει κάποια καινούργια αληθινή μυθολογία προς αντικατάσταση της παλαιάς θεολογικής και ηρωικής παράδοσης. ( Μήπως το ίδιο δεν θα κάνει και ο Χριστός αργότερα;)
Η καινούργια μυθολογικά παράδοση θα έχει την αποστολή να δώσει την εξεικόνιση των παλαιών πολεμικών άθλων των κατοίκων της Αττικής, όπως μπορεί να τη συλλάβει η σκέψη της φιλοσοφίας.
Επειδή πρόκειται για την αντικατάσταση της θεολογικής παράδοσης στη θέση της θεογονίας στέκεται ο Δημιουργός του Τιμαίου μαζί με τους άλλους Θεούς και στη θέση των παλαιών ηρώων τοποθετούνται οι φύλακες αναθρεμένοι μα την παιδεία των φιλοσόφων φυλάκων της πολιτείας. Πρόκειται λοιπόν να παρουσιαστεί το παρελθόν φωτισμένο κάτω από το φως της ιδανικής αλήθειας.
Η εποχή του διαλόγου είναι το 411 μ.χ.ένα έτος με ζωηρή πολιτική κίνηση εξ αιτίας της μεταπολίτευσης και της εξαιρετικής θέσης που αρχίζει να παίρνει για την Αθηναϊκή πολιτεία ο Αλκιβιάδης.
Το ζητούμενο θέμα εκείνης της εποχής ήταν η ''πατριος πολιτεία''. Ο Πλάτων τα έζησε αυτά πολύ ζωηρά, αφού θα ήταν τότε στην εφηβική του ηλικία.
Στο διάλογο της πολιτείας έλαβαν μέρος ενεργό εφτά πρόσωπα: Σωκράτης, Γλαύκων, Αδείμαντος, Κέφαλος, Πολέμαχος, Θρασύμαχος, Κλειτοφών. ( Είναι σύμπτωση άραγε που και στην περίπτωση του Χριστού οι μαθητές που έμειναν στα Ιεροσόλυμα ήταν εφτά; Στέφανος, Φίλιππος, Πρόχορος, Νικάνορας, Παρμενάς, Νικόλαος ( Πράξ, Αποστ, 6. 7, )
Ως πρόσωπα που παρακολουθούν είναι: ο Λυσίας, ο Ευθύδημος, ο Χαραντίδης, ο Νικήρατος ( και εδώ άλλη μία σύμπτωση με αυτούς που παρακολουθούν τον Χριστό στις διδασκαλίες του, οι Ανδρέας, Πέτρος, Ιάκωβος, Ιούδας ( Ιωάν. 1. 35-44. )
Ο Γλαύκων και ο Αδείμαντος είναι αδελφοί του Πλάτωνα και ζωγραφίζονται με συμπάθεια και αγάπη από τον αδελφό τους ( ακόμη μία σύμπτωση: Ανδρέας, Πέτρος, και ο άλλος μαθητής.... είναι αδέλφια ( Ιωάν 1. 40, )
Για τον Πλάτωνα η ιδιωτική αποταμίευση των φυλάκων είναι αφορμή διαφθοράς της πολιτείας γι` αυτό κανένας τους δεν μπορεί να έχει δικό του Ταμείο ( το ίδιο έκαναν και οι αυτοαποκαλούμενοι απόστολοι Ιουδαίοι, που θέλανε τον Χριστό μεσσία.... ( Πραξ. Αποστ. 4. 32-37 )
Ο Νόμος της πολιτείας δεν επιτρέπει επίσης να υπάρχουν δούλοι ελληνικής καταγωγής, δεν υπάρχει όμως καμία διάταξη που να καθιερώνει την δουλεία, απλά διατηρείται ο θεσμός από την παράδοση.
Ο Πλάτων δεν θέλει να κόψει κάθε δεσμό με τη θρησκευτική παράδοση, αποφεύγει όμως την παλαιά θεοφοβούμενη κατάσταση.
Πρόδρομοι του Πλάτωνος στον Πανελληνισμού είναι ο Καλλικρατίδας και ο Κίμων τον οποίο ο Κρατίνος χαρακτήρισε ''Πανελλήνων Πρόμος''.
Η πόλις των φιλοσόφων δεν παύει να είναι Ελληνική παρ`όλο ότι ο Πλάτων θεωρεί δυνατή τη συγκρότηση παρόμοιας και σε άλλες χώρες έχοντας πρότυπο την πολιτεία του.
Τέλος θα αναφέρω και ένα σημείο της ομιλίας του Σωκράτη που μας θυμίζει πολύ έντονα τα λόγια του Χριστού. ''όσο για μένα, δεν περιαυτολογώ για το δαιμόνιο μου ( δαίμων, είναι η θεϊκή δύναμη που σε καθοδηγεί ) γιατί παρόμοιο δεν έτυχε σε κανέναν ως τώρα και αυτούς τους λίγους που γεύονται ή γεύτηκαν το τι γλυκό και μακάριο πράγμα είναι η φιλοσοφία και είδαν από την άλλη μεριά τη μανία του όχλου οι οποίοι δεν κάνουν τίποτε σωστό και λογικό στην πολιτική ούτε βρίσκονται σύμμαχοι να πάει μαζί τους για την υπεράσπιση της δικαιοσύνης δίχως κίνδυνο της ζωής του. Και αυτός ο δίκαιος που θα βρεθεί ανάμεσά τους σαν άνθρωπος που έπεσε μέσα σε άγρια θηρία και που αυτός δεν θέλει να συμμετάσχει στις αδικίες των, ούτε όμως είναι δυνατό να αντισταθεί μόνος σε τόσους αγρίους και έτσι κι αυτός θα χαθεί άδικα πριν να προσφέρει τίποτε ούτε στην πατρίδα του ούτε στους φίλους του... (πολιτεία 495 ). ( Τα ίδια έπαθε και ο Χριστός του ευαγγελίου... Λουκάς 23. 28, ).
Όσο διαβάζει κανείς την πολιτεία του Πλάτωνα τόσο περισσότερο κατανοεί την τεράστια δύναμη του Σωκρατικού πνεύματος. Προσέξτε πόσο ταιριάζει το παρακάτω κεφάλαιο της πολιτείας ''περι διοικήσεως'' με τη σημερινή μας κατάσταση στην Ελλάδα, ( Πολιτεία 521 ) ''Έτσι είναι φίλε μου αν κατορθώσεις να εξασφαλίσεις σε κείνους που είναι φτιαγμένοι για την εξουσία ένα είδος ζωής προτιμότερο από την εξάσκηση της εξουσίας, τότε θα μπορέσεις να έχεις και μια καλά κυβερνημένη πολιτεία, γιατί σ`αυτήν θα είναι μονάχα άρχοντες οι πραγματικοί πλούσιοι, όχι σε χρυσάφι, αλλά σε αρετή και σοφία, που είναι ο αληθινός πλούτος για τον ευδαίμονα άνθρωπο.
Άν όμως φτωχοί και πεινασμένοι χωρίς ψυχικά αγαθά, κυνηγούν την εξουσία με σκοπό να αρπάξουν από το δημόσιο ότι λείπει από αυτούς, τίποτε δεν θα κάνεις γιατί εκεί που θα πολεμούν μεταξύ τους ποιος να πρωτοπάρει την εξουσία, ο εμφύλιος αυτός πόλεμος εξολοθρεύει και αυτούς τους ίδιους και όλη την Πολιτεία !! ( Η Ελλάδα του σήμερα... )
τέλος Α` βιβλίου
npazaitis@hotmail.com
https://twitter.com/PAZAITIS
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ο Σωκράτης στην απολογία του έλεγε: «Ω Αθηναίοι, σ' όλη σας τη ζωή θα κοιμάστε. Με καταδικάζετε σε θάνατο εμένα που κατάφερνα να σας ξυπνώ από τον ύπνο του σκοταδιού. Θα κοιμάστε μέχρι που να σας λυπηθεί ο Θεός και να στείλει σ' εσάς Εκείνον, που θα σας ξυπνήσει πραγματικά.». (Πλάτωνος, Απολογία Σωκράτη, 31 Α)
Ο Πλάτων είχε γράψει στο βιβλίο του «Νόμος και Επινομείς»: «Ο Δίκαιος χωρίς να έχει αδικήσει θα μαστιγωθεί, θα δαρεί και τέλος θα σταυρωθεί.».
«Θα απογυμνωθεί απ' όλα εκτός της δικαιοσύνης, διότι ήταν εκ φύσεως αντίθετος στην ως τότε συμπεριφορά. Χωρίς να αδικήσει κανέναν θα δυσφημισθεί πολύ ως άδικος ώστε να βασανισθεί για την δικαιοσύνη και θα γεμίσει με δάκρυα εξαιτίας της κακοδοξίας, αλλά θα μείνει αμετακίνητος μέχρι θανάτου και ενώ θα είναι Δίκαιος θα θεωρείται άδικος για όλη του τη ζωή. Έχοντας τέτοιες διαθέσεις ο Δίκαιος θα μαστιγωθεί, θα στρεβλωθεί, θα δεθεί. Και από τις πολλές πληγές στο πρόσωπό Του θα κοκκινίσουν και θα φλογισθούν τα μάτια Του και στα τελευταία Του αφού πάθει κάθε κακό θα καρφωθεί πάνω σε υψηλό ξύλο, και να ξέρεις ότι δεν είναι δίκαιο, αλλά αφού έτσι το θέλει ας γίνει» Πολιτεία Πλάτωνα (B, V , 362).
Σάββατο 30 Μαΐου 2020
ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΑΠΟΔΕΚΑΤΙΣΑΝ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΛΗΘΥΣΜΟ !
Του Γιάννη Θεοδωρόπουλου
Το 146 π.χ. οι Έλληνες έδωσαν την τελευταία μάχη για την ελευθερία τους, εναντίων των Ρωμαίων, στην Λευκόπετρα, Κορινθίας. Από τους Ρωμαίους ποτέ δεν απελευθερώθηκαν αλλά παραδόθηκαν ως πρόβατα επί σφαγή εις τους Τούρκους.
Το 146 π.χ. είναι η αποφράδα χρονολογία που οι Έλληνες δεν έχασαν μόνο την ελευθερία τους, αλλά κάτι ακόμη πολυτιμότερο, έχασαν τα ιδανικά τους, την ιδεολογία τους, την νοοτροπία τους, έχασαν όλα αυτά που τους έκαναν να μεγαλουργήσουν, παραδίδοντας στο σύγχρονο κόσμο ένα πολιτισμό που όμοιος του δεν υπήρξε.
Τα χρόνια που ακολούθησαν από το 146 π.χ. και μέχρι το 325, οι Έλληνες κατάφεραν κάτι το αδιανόητο, να επιβληθούν στους Ρωμαίους πολιτισμικά. Ήταν τόσο φανερή η επιβολή που ανάγκασε το Ρωμαίο ποιητή Οράτιο να ομολογήσει «Μπορεί οι Ρωμαίοι να επεβλήθησαν στους Έλληνες δια των όπλων, αλλά οι Έλληνες τους επιβλήθηκαν με τον πολιτισμό τους». Στο διάστημα αυτό είχαμε και φιλελληνικές τάσεις από Ρωμαίους αυτοκράτορες, όπως του Αδριανού, και γενικώς οι Έλληνες ετύγχαναν ιδιαιτέρας εκτίμησης.
Με την εδραίωση όμως στο θρόνο της αυτοκρατορίας του (Μεγάλου) Κωνσταντίνου, την προώθηση του χριστιανισμού, και την επιβολή του ως αποκλειστικής θρησκείας από τον (Μέγα) Θεοδόσιο το 392 , ο Ελληνικός πολιτισμός και μαζί του ο δυτικός κόσμος εισέρχονται στο βαθύ σκοτάδι του Βυζαντινού μεσαίωνα. Τα αυτοκρατορικά διατάγματα (κώδικες) είναι απάνθρωπα και διατάσσουν : θάνατος και δήμευση της περιουσίας σε όποιον τελεί ιεροτελεστίες προς τιμή των παλιών θεών. Η ασυδοσία των (Αγίων) πατέρων των νεοφώτιστων χριστιανών και οι ορδές των καλογέρων, αφιονισμένοι από το νέο δόγμα, θανάτωναν από απλούς πολίτες μέχρι ανθρώπους της διανόησης, φυσικούς, μαθηματικούς, αστρονόμους, που δεν αποδέχονταν τον χριστιανισμό. Προβαίνοντας στον αφανισμό του Ελληνικού γένους, διαπράττοντες την πρώτη και μεγαλύτερη γενοκτονία εις βάρος του. και Θάβοντας για 15 αιώνες, τον πολιτισμό τους και τα μέχρι τότε επιτεύγματα της τεχνολογίας τους. Την βαρβαρότητα αυτή μαρτυρούν τα χιλιάδες αποκεφαλισμένα και ακρωτηριασμένα αγάλματα, που κοσμούν σήμερα, τα Ελληνικά μουσεία, αλλά και τα μουσεία της Ευρώπης και της Αμερικής. Το μαρτυρεί, ο πρώτος υπολογιστής της ανθρωπότητας. ο υπολογιστής των Αντικυθήρων, και βοά, που η τεχνολογία του χάθηκε και ξεχάστηκε.
Οι Έλληνες που υπερείχαν συντριπτικά, πολιτισμικά και πνευματικά, από όλους τους άλλους λαούς, τους ήταν αδιανόητο να απαρνηθούν τη θρησκεία των προγόνων τους, και να αποδεχθούν την θρησκεία των Εβραίων ενός ανατολίτικου και κατώτερου λαού όπως πίστευαν. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Έλληνες έλεγαν : πας μη Έλλην είναι βάρβαρος. Μπορεί η αρχική σημασία της λέξης βάρβαρος να ήταν αυτός που δεν μιλά Ελληνικά αλλά σύντομα είχε πάρει τη σημασία του αγροίκου, του απολίτιστου.
Το αίσθημα της πατρίδος χάθηκε, μαζί του χάθηκε το «μολών λαβέ» του Λεωνίδα, και ο παιάνας των Σαλαμινομάχων «Ώ παίδες Ελλήνων ίτε ελευθερούτε πατρίδα ελευθερούτε δε παίδας γυναίκας θεών τε πατρώων έδη θήκας τε προγόνων νυν υπέρ πάντων αγών» τη θέση τους πήρε το «κύριε ελέησον» .
Οι κουκουλοφόροι καταδότες και τα χριστιανικά «κρεουργεία» που στήθηκαν έπιασαν γρήγορα δουλειά, η πελατεία μπόλικη, και εξασφαλισμένη, κυρίως Έλληνες. Ο φόβος έσβησε τα ίχνη τους μέχρι σήμερα, παρά τη μακροχρόνια δράση τους. Η 20ετής δράση όμως του “κρεουργείου” της Σκυθούπολης (όπως αναφέρει ο Ρωμαίος ιστορικός Μαρκελλίνος Αμμιανός) το οποίο στήθηκε προτού καν γίνει ο χριστιανισμός επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας, υποδηλώνει το τι έγινε μετά.
Το 390 ο Θεοδόσιος δίνει εντολή και μέσα στον ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης σφαγιάζονται 15.000 άοπλοι Έλληνες πολίτες. Αλλά δεν έφταναν αυτά το 396 ο αυτοκράτορας Αρκάδιος, καθ’ υπόδειξη του πατριάρχη Ι. Χρυσοστόμου, έστρεψε τον Αλάριχο στρατηγό των Γότθων- και αφού τον εφοδίασε με πολυάριθμους μοναχούς- κατά των κέντρων πολιτισμού του Ελλαδικού χώρου. Ο ιστορικός Κ. Παπαρρηγόπουλος γράφει χαρακτηριστικά : « οι δε (Γότθοι) καθοδηγούμενοι υπό πολυαρίθμων μοναχών κατεπλημμύρησαν πάντα τα μεταξύ Θερμοπυλών και Αττικής, Λοκρίδα, Φωκίδα, Βοιωτίαν, λεηλατούντες και καταστρέφοντες χώρας και πόλεις, και τους μεν άνδρες ηβηδών αποσφάτοντες, (ομαδικά αποκεφαλίζοντας) παίδας δε και γυναίκας αγεληδών συνεπαγόμενοι. Η συμφορά υπήρξε τοσαύτη ωστε ο πεντηκονταετίαν βραδύτερον ακμάσας (ιστορικός) Ζώσιμος βεβαιεί, ότι μέχρι των χρόνων αυτού εφαίνοντο έτι τα στίγματα αυτής ».
Άγνωστος ο αριθμός των σφαγιασθέντων, στα 2 χρόνια που κράτησε η επιδρομή. Εικάζεται ότι ανέρχεται σε εκατομμύρια.
Εις το κεφάλαιο ΔΕΙΝΟΣ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΔΙΩΓΜΟΣ συνεχίζει ο Κ. Παπαρρηγόπουλος να γράφει «Ωσαύτως επί βαρυτάταις χρηματικαίς ζημίαις, και ύστερον επί ποινή θανάτου, απηγορεύθησαν αλληλοδιαδόχως αι εν ημέρα και εν νυκτί θυσίαι, αι ιεροσκοποίαι, οι των ειδώλων λατρία, η εις τους ναούς είσοδος, και εν γένει πάσα δημοσία και απόρρητος τελετή του αρχαίου θρησκεύματος. Καθώς δε συνήθως συνέβαινε περί τα τοιαύτα η εκτέλεσις των νόμων τούτων υπερέβαλε πολλάκις και αυτήν, αυτών την δεινήν αυστηρότητα. Οι κατά τας επαρχίας εξαγριωμένοι όχλοι μη αρκούμενοι εις την κατάργησιν της λατρείας, ήθελον να καταστρέψωσι και αυτά τα οικοδομήματα εντός των οποίων αύτη ετελείτο........τινές των επισκόπων και οι πλείστοι των μοναχών συνετέλουν προθυμότατα εις τον όλεθρον τούτον...........τιουτοτρόπως επί Θεοδοσίου εθριάμβευσεν ο χριστιανισμός κατά της ειδωλολατρείας..........»
Οι διωγμοί κατά των Ελλήνων συνεχίστηκαν σε όλη την επικράτεια. Μέχρι που φθάνουμε στην αιμοσταγή και αλαζονική διακυβέρνηση του Ιουστινιανού. Το ελληνοχριστιανικό παραμύθι καταρρέει μπροστά στα κείμενα των ιστορικών εκείνης της εποχής. Ο προσωπικός του ιστορικός Προκόπιος στην ανέκδοτη ιστορία του αδυνατεί να θεωρήσει τον τύραννο Ιουστινιανό ως ανθρώπινο ον και τον θεωρεί «ενσαρκωμένο δαίμονα». Αναφέρει, ότι «ο Ιουστινιανός δεν ήταν ανθρώπινο πλάσμα άλλα … ήταν κάποιος δαίμονας ανθρωπόμορφος. Ο άνθρωπος αυτός, έχει σκοτώσει τόσους πολλούς ώστε πιο γρήγορα, νομίζω, θα μετρούσε κανείς τους κόκκους της άμμου όλου του κόσμου παρά όσους σκότωσε ο αυτοκράτορας αυτός. Υπολογίζοντας, όμως, κατά προσέγγιση τις περιοχές που κατάντησαν τελικά ακατοίκητες λέω ότι χάθηκαν πολλά εκατομμύρια άνθρωποι…….. Επιπλέον για να πετύχει τους σκοπούς αυτούς, οδηγούσε στο θάνατο αναρίθμητους ανθρώπους. Επιδιώκοντας δηλαδή να συνενώσει τους πάντες σε μια δοξασία σχετικά με τον Χριστό, θανάτωνε όλο τον άλλο κόσμο και μάλιστα προβάλλοντας για τα έργα του αυτά το πρόσχημα της ευσέβειας. Νόμιζε ότι δεν είναι φόνος να σκοτώνει ανθρώπους που κατά τύχη δεν είχαν την ίδια πίστη με αυτόν».
Οι Κρητικοί, πιστοί ακόμη στη θρησκεία των προγόνων τους, και διαβλέποντας τις άγριες διαθέσεις των ορθόδοξων Βυζαντινών, ζητούν τη βοήθεια των Αράβων, αλλά βοήθεια που φθάνει είναι ασήμαντη. Με πρωταγωνίστρια την ιέρεια της Αρτέμιδος Κλεαγέτη αναλαμβάνουν μόνοι τους την υπεράσπιση της πατρίδος τους.
Το 961 οι Βυζαντινοί με το πρόσχημα να ελευθερώσουν την Κρήτη από τους Άραβες, πνίγουν στο αίμα τους Κρητικούς, απολογισμός πάνω από 200 000 νεκροί.
Με πρωτοστατούντες Δεσποτάδες, παπάδες και καλογέρους, οι διωγμοί, και τα εγκλήματα, κατά των μη χριστιανών, τέλος δεν έχουν, συνεχίστηκαν μέχρι το 990 περίπου, με τελευταίους υποκύψαντες τους Μανιάτες.
Το Βυζάντιο, ο νεκροθάφτης του Ελληνικού πολιτισμού και ο δολοφόνος του Ελληνικού πληθυσμού, ήταν το κράτος όπου κυριαρχούσαν τα δύο σύνδρομα η θεοκρατία και η αναξιοκρατία, και που κατάντησε τους λίγους εναπομείναντες Έλληνες, αγράμματους, κουρελήδες, και πεινασμένους, έρμαιους στη κτηνωδία του κάθε επιδρομέα. Η Δημοκρατία είχε καρατομηθεί πολλούς αιώνες νωρίτερα, και λέξεις Έλλην και Ελλάς διαπομπεύτηκαν, και για αιώνες έσβησαν από το λεξιλόγιο των Ελλήνων.
Ο Ελλαδικός χώρος εκεί που κάποτε έσφυζε από ζωή, και χαρούμενες γιορτές ερήμωσε, τεράστιες περιοχές έμειναν ακατοίκητες, και όπου συναντούσες οικισμούς εκεί βασίλευε η θλίψη και ο μαρασμός. Οι ολυμπιακοί αγώνες, τα Νέμεα, τα Ίσθμια, τα Πύθια, τα Παναθήναια σταμάτησαν. Οι ποιητικοί και θεατρικοί αγώνες δεν ξανάγιναν. Τα στάδια και τα θέατρα έρημα, έμειναν βουβοί μάρτυρες, του λαμπρού παρελθόντος, και με τις κουκουβάγιες που τα κατοίκισαν να θρηνούν ολονυχτίς, την πνευματική και πολιτισμική κατάντια των Ελλήνων.
Το Ελληνικό έθνος ψυχορραγούσε όχι μόνο πολιτισμικά αλλά και πληθυσμιακά. Κατά την υποδούλωση των Ελλήνων στους Ρωμαίους το 146 π.χ. λογικό είναι ο πληθυσμός τους θα αριθμούσε πολλά εκατομμύρια. Αν λάβουμε υπ' όψιν τις περιγραφές του Παυσανία, που θέλοντας να δείξει πόσο πυκνοκατοικημένος ήταν ο Ελλαδικός χώρος, γράφει ότι τα κατσίκια μπορούσαν να πηδούν από τα κεραμίδια τις μιας οικίας στα κεραμίδια της άλλης. Ακόμη και τους, οικειοθελώς, εξελληνισμένους, από τους διαδόχους του Μ. Αλεξάνδρου, λαούς της Μικράς Ασίας. Eνα άλλο στοιχείο είναι τα 155 γνωστά θέατρα, με πολλές χιλιάδες θέσεις το καθένα που είχαν κατασκευάσει οι Έλληνες. Στην Μ. Ασία υπήρχαν περί τις 500 πόλεις, οι περισσότερες με πληθυσμό άνω των 20 000. κατοίκων.
Προτού από την επιβολή του χριστιανισμού, ως αποκλειστικής θρησκείας, οι Έλληνες και οι Ελληνόφωνες ήσαν ο πολυπληθέστερος λαός της αυτοκρατορίας και πλησίαζαν τα 40 εκατομμύρια, σύμφωνα με τις απογραφές του πληθυσμού που διενεργούσαν οι Ρωμαίοι. Σήμερα το Ελληνικό έθνος, μαζί με τους Έλληνες της διασποράς είναι περίπου 15 εκατομμύρια. Αν συγκρίνουμε τον πληθυσμό των Τούρκων που σήμερα φθάνει τα 75 εκατομμύρια, και οι Οθωμανοί Τούρκοι που ήλθαν στη Μικρά Ασία το 1200 δεν υπερέβαιναν τις 50.000, οικογένειες σύμφωνα με την Τούρκικη ιστορία, τότε ο Ελληνικός πληθυσμός, αν δεν σφαγιαζόταν, σήμερα έπρεπε να ήταν πολύ περισσότερος από 150 εκατομμύρια. Δυστυχώς διεπράχθη η μεγαλύτερη γενοκτονία που έγινε εις την Ευρώπη εις βάρος των Ελλήνων, η οποία εντέχνως αποσιωπάτε από την πολιτική και θρησκευτική ηγεσία της χώρας μας.
ΠΟΤΕ ΤΟ ΠΑΠΑΔΑΡΙΟ ΘΑ ΖΗΤΗΣΕΤΕ ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤ΄ ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΙΕΠΡΑΞΑΝ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥΣ ΟΙ ΠΡΟΚΑΤΟΧΟΙ ΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ. 20 000 000 ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΕΞΟΝΤΩΘΗΚΑΝ ΖΗΤΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΣΗ.
Ιωαννης Θεοδωροπουλος
Παρασκευή 29 Μαΐου 2020
Πέμπτη 28 Μαΐου 2020
Στις 29 Μαΐου του 1453 η πόλη αλώθηκε; … ή παραδόθηκε… στους Τούρκους; - Κωνσταντῖνος ΙΑ´ Παλαιολόγος - Ἡ τελευταία ὁμιλία πρὸς τὸν λαόν (ὀλίγον πρὸ τῆς Ἁλώσεως) - Η αποφράδα και μοιραία Τρίτη 29 Μαΐου του μακρινού 1453 - Η αποφράδα ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 29 ΜΑΪΟΥ 1453
ΑΛΩΣΗ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ
Του Γιάννη Θεοδωρόπουλου.
Στις 29 Μαΐου του 1453 η πόλη αλώθηκε; … ή παραδόθηκε… στους Τούρκους; Εγώ θα εκθέσω μερικά γεγονότα, που προηγήθηκαν, καθώς και την δική μου άποψη, για τις αιτίες που οδήγησαν στην άλωση. Άλλωστε η άλωση ήταν η τελευταία πράξη της τραγωδίας που συντελείτω για πολλούς αιώνες στο Βυζάντιο. Όλοι την έβλεπαν αλλά η κατηφόρα ήταν τόσο μεγάλη που κανείς δεν μπορούσε να αντιδράσει. Το δε ιερατείο φαίνετε ότι την επεδίωκε.
Ο ανθενωτικός (Άγιος) Μάρκος Ευγενικός, μητροπολίτης Εφέσου, είχε προετοιμάσει την παράδοση της πόλης στους Τούρκους σε μυστική συμφωνία με τον Σουλτάνο. Και ενώ ο Αυτοκράτωρ Ιωάννης Παλαιολόγος προωθούσε με κάθε μέσον την ένωση των Εκκλησιών, ως μοναδική ελπίδα σωτηρίας από τους Οθωμανούς, βλέποντας ο εν λόγω (Άγιος) πιθανή επιτυχία του Αυτοκράτορα, αναχώρησε περί τον Μάϊο μήνα του 1440 μυστικά για την Προύσα όπου και έλαβε οδηγίες από τον Σουλτάνο. Στα επόμενα χρόνια μέχρι την άλωση πρωτοστάτησε με κάθε τρόπο για την αποτροπή της Ένωσης και την σωτηρία της Κωνσταντινούπολης, για να ειπωθεί, μετά την άλωση, με τις ευλογίες του ανθενωτικού ιερατείου το «Τι κι αν έπεσε η Πόλις, τουλάχιστον εσώθη η πίστις»... Τα ανωτέρω γεγονότα κατέγραψε ο «Μέγας Συναξαριστής» της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Τόμος Β΄ Φεβρουάριος σελ. 650-6.
Ο Γεώργιος Γεμιστός, η Πλήθων, δάσκαλος, φιλόσοφος, και συγγραφέας, λίγα χρόνια προ της άλωσης βλέποντας την επερχόμενη καταστροφή, προσπάθησε να διεγείρει τα αδρανούντα πνεύματα προτείνοντας την ανασύσταση της Ελλάδος, σύμφωνα με τα Αρχαιοελληνικά πρότυπα, ήτοι: διαχωρισμός των ανδρών σε αγρότες και σε πολεμιστές, και επιστροφή στην Νεοπλατωνική φιλοσοφία. Οι παπάδες όμως έκαναν το θαύμα τους….. τον αφόρισαν…. Όμως ήταν πολύ αργά το Βυζάντιο είχε περιπέσει σε κώμα, διότι το « Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιότερον εστίν η Πατρίς και σεμνότερον και αγιότερον», «Πλάτων Κρίτων.12 » είχε μείνει προ αιώνων στα αζήτητα……
Βρισκόμαστε στα 1453 παραμονές της άλωσης. Ένας συρφετός από Τούρκικα ασκέρια, πλιατσικολόγους, Ιμάμηδες, πάνω από διακόσιες χιλιάδες, πολιορκούν την Κωνσταντινούπολη από ξηρά, και από θάλασσα 400 Τούρκικα καράβια έχουν αποκλείσει τον Κεράτιο κόλπο. Στο Αιγαίο πέλαγος περιπολούν 4 Ελληνικά καράβια υπό τον Ναύαρχο Φλαντανελά, αφού έμαθαν για την απελπιστική κατάσταση της Πόλης έπλευσαν προς βοήθεια. Σε μια άνιση ναυμαχία 4ων εναντίον 400ων και όμως αφού έκαψαν πολλά από τα εχθρικά καράβια διέσπασαν τον αποκλεισμό, και εισήλθαν στον Κεράτιο κόλπο. Ήταν η τελευταία νίκη των Ελλήνων, μια νίκη που μας υποδεικνύει προς τα πού πρέπει να αναζητήσουμε τα αίτια της καταστροφής. Τα οποία κατά κύριο λόγο ήταν : η έλλειψη Εθνικού στρατού, στρατού που θα τον επάνδρωναν Έλληνες πολεμιστές, που θα αγαπούσαν την πατρίδα τους. Αλλά που να βρεθούν τόσοι φιλοπάτριδες Έλληνες. αυτό το άνθος των Ελλήνων το είχαν εξοντώσει οι χριστιανοπατέρες, με τις ορδές των καλογέρων, και συνεπικουρούμενοι από τα εξοντωτικά αυτοκρατορικά διατάγματα. Πάνω από είκοσι εκατομμύρια σφαγιάστηκαν γιατί θελαν να παραμείνουν Έλληνες.
Το Βυζάντιο, ήταν το κράτος όπου κυριαρχούσαν τα δύο σύνδρομα η θεοκρατία και η αναξιοκρατία, και τα δυο μαζί συνετέλεσαν στην πτώση του. Το ότι άντεξε για 1000 χρόνια αυτό είναι αποτέλεσμα της μεγάλης στρατιωτικής και οικονομικής διαφοράς που είχε με τα κράτη που το εχθρεύονταν. Η μεγάλη αυτή διαφορά είχε αποκτηθεί, πριν της επιβολής του Χριστιανισμού ως αποκλειστικής θρησκείας, γιατί μετά την επιβολή του χριστιανισμού άρχισε η σταδιακή συρρίκνωση. Είχαν την ψευδαίσθηση ότι με την επιβολή της μονοθεϊστικής θρησκείας, θα δημιουργούσαν ένα ομοιογενές σύνολο λαού.
Δυστυχώς όμως ο αφανισμός του Ελληνικού στοιχείου σταμάτησε την πρόοδο και έφερε την οπισθοδρόμηση. Ο επίσκοπος Θεοδώρητος Κύρος συγκρίνοντας την εποχή των ελλήνων με την εποχή επί Ιουστινιανού διαμαρτύρεται και γράφει: «την εποχή της ειδωλολατρίας όλες οι πόλεις ανθούσαν και τώρα που θριάμβευσε ο Χριστιανισμός βρίσκονται σε πτώση κι ερήμωση». πράγματι οι λαϊκές μάζες που ήταν κυρίως οι αγρότες ζούσαν σε άθλιες συνθήκες, κουρελήδες, πεινασμένοι και αμόρφωτοι. Το σύστημα ιδιοκτησίας ήταν φεουδαρχικό, την καλή γη την κατείχαν οι φεουδάρχες. Για τον αγροτικό πληθυσμό είχε χαθεί το αίσθημα πατρίδα, λίγο τους ενδιέφερε ποιόν θα έχουν στο κεφάλι τους, αν είναι οι Βυζαντινοί οι Τούρκοι ή άλλοι. Όλους δυνάστες τους έβλεπαν. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μην μάχονται για πατρίδα, (όπως έκαναν οι πρόγονοι μας, που αν και πολλοί λιγότεροι νίκησαν στο Μαραθώνα, νίκησαν στη Σαλαμίνα, νίκησαν στις Πλαταιές.) και είχαν και τον χριστιανισμό που τους έλεγε, απαρνήσου τα υλικά αγαθά και σώσε την ψυχή σου. Πολύ γελοίο, αλλά είχαν καταφέρει οι παπάδες με τις θρησκευτικές τους παπαρολογίες να είναι το μόνο που τους ενδιέφερε. Σαν να μην έφταναν αυτά, είχαν τις θρησκευτικές διαμάχες. Πάνω οι εικόνες κάτω οι εικόνες. Ενωτικοί -ανθενωτικοί. Οι Άγγελοι αν είναι αρσενικοί ή θηλυκοί, η πλήρης γελοιοποίηση της ανθρώπινης λογικής, και πάει λέγοντας. Αποτέλεσμα γέμισαν τα μοναστήρια από μοναχούς. Χαραμοφάηδες και τεμπέληδες, που μετά την μακριά γαϊδούρα δεν είχαν με τι να ασχοληθούν, και ομφαλοσκοπούσαν, δηλαδή κάθονταν σταυροπόδι και κοιτούσαν τον αφαλό τους επί ώρες περιμένοντας να ξεπηδήσει θείον φως που θα τους έσωζε από τις αμαρτίες. Ποιες άραγε να ήταν αυτές οι αμαρτίες; ο νοών νοήτω……..
Τι απέγιναν οι πανίσχυρες ρωμαϊκές λεγεώνες, οι φονικές αυτές μηχανές, που στο διάβα τους κανένας στρατός δεν μπορούσε να αντισταθεί. Η απάντηση είναι μία και μοναδική : έγιναν καλόγεροι. Σύμφωνα δε με τους ειδικούς οι ενταγμένοι καλόγεροι τα χρόνια εκείνα, στα ορθόδοξα μοναστήρια έφθαναν τις 500.000. ενώ ο στρατός του Σουλτάνου δεν υπερέβαινε τις 140.000, και ήταν ο μεγαλύτερος που είχε συγκεντρωθεί μέχρι τότε, εναντίον της Πόλης, Ποιος να πολεμήσει, οι μισθοφόροι αυτοί το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν το χρήμα.
Έτσι μια πανίσχυρη Αυτοκρατορία η οποία κατείχε το υγρόν πυρ, δηλαδή την ατομική βόμβα της εποχής με την οποία θα μπορούσε να είναι η κυρίαρχος των θαλασσίων μεταφορών και του εμπορίου, που θα της έδιναν οικονομική άνεση να διατηρεί αρκετόν και ικανό στρατό και να είναι η μεγάλη δύναμης της Μεσογείου, τελικώς υποτάχθηκε στους Τούρκους που τα μόνα στρατιωτικά τους προσόντα ήταν ο Αλλάχ και ένα σπαθί στο χέρι. Αυτά όμως δεν θα επαρκούσαν να γίνουν κύριοι της Μικράς Ασίας, αν δεν έλειπαν από τον χώρο αυτό, περί τα δέκα εκατομμύρια Έλληνες που εξοντώθηκαν από τους Χριστιανοπατέρες και τις ορδές των μοναχών. Έτσι χωρίς μεγάλη δυσκολία οι Τούρκοι έγιναν κύριοι του χώρου αυτού.
Είναι να απορείς, και να λες, μα πως είναι δυνατόν τόση συσσωρευμένη μωρία, να πιστεύουν ότι θα νικηθούν οι Τούρκοι με «παρακλήσεις» και « Κύριε ελέησον »…. Το δε Ιερατείο προέβαλε τη γελοία δικαιολογία «Ο Θεός μας τιμωρεί για τις αμαρτίες μας»
Μετά από όλα αυτά τα τραγελαφικά, είχαμε και ένα θετικό : τερματίστηκε ένα θεοκρατικό κράτος και καθεστώς, που διαπόμπευσαν την γνώση και τους σοφούς εκφραστές της, και αγόρευσαν ως πάνσοφη μια Εβραία αγράμματη την Μαριάμ , και το κύριε ελέησον ως απόφθεγμα σοφίας.
Τελικά η Αυτοκρατορία πλήρωσε το τίμημα της επιλογής των Αυτοκρατόρων της από τον Κωνσταντίνο και μετά. Πλην του Μέγα Ιουλιανού, του μοναδικού αυτοκράτορα του Βυζαντίου που είχε Ελληνική συνείδηση.
Του Γιάννη Θεοδωρόπουλου.
Στις 29 Μαΐου του 1453 η πόλη αλώθηκε; … ή παραδόθηκε… στους Τούρκους; Εγώ θα εκθέσω μερικά γεγονότα, που προηγήθηκαν, καθώς και την δική μου άποψη, για τις αιτίες που οδήγησαν στην άλωση. Άλλωστε η άλωση ήταν η τελευταία πράξη της τραγωδίας που συντελείτω για πολλούς αιώνες στο Βυζάντιο. Όλοι την έβλεπαν αλλά η κατηφόρα ήταν τόσο μεγάλη που κανείς δεν μπορούσε να αντιδράσει. Το δε ιερατείο φαίνετε ότι την επεδίωκε.
Ο ανθενωτικός (Άγιος) Μάρκος Ευγενικός, μητροπολίτης Εφέσου, είχε προετοιμάσει την παράδοση της πόλης στους Τούρκους σε μυστική συμφωνία με τον Σουλτάνο. Και ενώ ο Αυτοκράτωρ Ιωάννης Παλαιολόγος προωθούσε με κάθε μέσον την ένωση των Εκκλησιών, ως μοναδική ελπίδα σωτηρίας από τους Οθωμανούς, βλέποντας ο εν λόγω (Άγιος) πιθανή επιτυχία του Αυτοκράτορα, αναχώρησε περί τον Μάϊο μήνα του 1440 μυστικά για την Προύσα όπου και έλαβε οδηγίες από τον Σουλτάνο. Στα επόμενα χρόνια μέχρι την άλωση πρωτοστάτησε με κάθε τρόπο για την αποτροπή της Ένωσης και την σωτηρία της Κωνσταντινούπολης, για να ειπωθεί, μετά την άλωση, με τις ευλογίες του ανθενωτικού ιερατείου το «Τι κι αν έπεσε η Πόλις, τουλάχιστον εσώθη η πίστις»... Τα ανωτέρω γεγονότα κατέγραψε ο «Μέγας Συναξαριστής» της Ορθοδόξου Εκκλησίας, Τόμος Β΄ Φεβρουάριος σελ. 650-6.
Ο Γεώργιος Γεμιστός, η Πλήθων, δάσκαλος, φιλόσοφος, και συγγραφέας, λίγα χρόνια προ της άλωσης βλέποντας την επερχόμενη καταστροφή, προσπάθησε να διεγείρει τα αδρανούντα πνεύματα προτείνοντας την ανασύσταση της Ελλάδος, σύμφωνα με τα Αρχαιοελληνικά πρότυπα, ήτοι: διαχωρισμός των ανδρών σε αγρότες και σε πολεμιστές, και επιστροφή στην Νεοπλατωνική φιλοσοφία. Οι παπάδες όμως έκαναν το θαύμα τους….. τον αφόρισαν…. Όμως ήταν πολύ αργά το Βυζάντιο είχε περιπέσει σε κώμα, διότι το « Μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιότερον εστίν η Πατρίς και σεμνότερον και αγιότερον», «Πλάτων Κρίτων.12 » είχε μείνει προ αιώνων στα αζήτητα……
Βρισκόμαστε στα 1453 παραμονές της άλωσης. Ένας συρφετός από Τούρκικα ασκέρια, πλιατσικολόγους, Ιμάμηδες, πάνω από διακόσιες χιλιάδες, πολιορκούν την Κωνσταντινούπολη από ξηρά, και από θάλασσα 400 Τούρκικα καράβια έχουν αποκλείσει τον Κεράτιο κόλπο. Στο Αιγαίο πέλαγος περιπολούν 4 Ελληνικά καράβια υπό τον Ναύαρχο Φλαντανελά, αφού έμαθαν για την απελπιστική κατάσταση της Πόλης έπλευσαν προς βοήθεια. Σε μια άνιση ναυμαχία 4ων εναντίον 400ων και όμως αφού έκαψαν πολλά από τα εχθρικά καράβια διέσπασαν τον αποκλεισμό, και εισήλθαν στον Κεράτιο κόλπο. Ήταν η τελευταία νίκη των Ελλήνων, μια νίκη που μας υποδεικνύει προς τα πού πρέπει να αναζητήσουμε τα αίτια της καταστροφής. Τα οποία κατά κύριο λόγο ήταν : η έλλειψη Εθνικού στρατού, στρατού που θα τον επάνδρωναν Έλληνες πολεμιστές, που θα αγαπούσαν την πατρίδα τους. Αλλά που να βρεθούν τόσοι φιλοπάτριδες Έλληνες. αυτό το άνθος των Ελλήνων το είχαν εξοντώσει οι χριστιανοπατέρες, με τις ορδές των καλογέρων, και συνεπικουρούμενοι από τα εξοντωτικά αυτοκρατορικά διατάγματα. Πάνω από είκοσι εκατομμύρια σφαγιάστηκαν γιατί θελαν να παραμείνουν Έλληνες.
Το Βυζάντιο, ήταν το κράτος όπου κυριαρχούσαν τα δύο σύνδρομα η θεοκρατία και η αναξιοκρατία, και τα δυο μαζί συνετέλεσαν στην πτώση του. Το ότι άντεξε για 1000 χρόνια αυτό είναι αποτέλεσμα της μεγάλης στρατιωτικής και οικονομικής διαφοράς που είχε με τα κράτη που το εχθρεύονταν. Η μεγάλη αυτή διαφορά είχε αποκτηθεί, πριν της επιβολής του Χριστιανισμού ως αποκλειστικής θρησκείας, γιατί μετά την επιβολή του χριστιανισμού άρχισε η σταδιακή συρρίκνωση. Είχαν την ψευδαίσθηση ότι με την επιβολή της μονοθεϊστικής θρησκείας, θα δημιουργούσαν ένα ομοιογενές σύνολο λαού.
Δυστυχώς όμως ο αφανισμός του Ελληνικού στοιχείου σταμάτησε την πρόοδο και έφερε την οπισθοδρόμηση. Ο επίσκοπος Θεοδώρητος Κύρος συγκρίνοντας την εποχή των ελλήνων με την εποχή επί Ιουστινιανού διαμαρτύρεται και γράφει: «την εποχή της ειδωλολατρίας όλες οι πόλεις ανθούσαν και τώρα που θριάμβευσε ο Χριστιανισμός βρίσκονται σε πτώση κι ερήμωση». πράγματι οι λαϊκές μάζες που ήταν κυρίως οι αγρότες ζούσαν σε άθλιες συνθήκες, κουρελήδες, πεινασμένοι και αμόρφωτοι. Το σύστημα ιδιοκτησίας ήταν φεουδαρχικό, την καλή γη την κατείχαν οι φεουδάρχες. Για τον αγροτικό πληθυσμό είχε χαθεί το αίσθημα πατρίδα, λίγο τους ενδιέφερε ποιόν θα έχουν στο κεφάλι τους, αν είναι οι Βυζαντινοί οι Τούρκοι ή άλλοι. Όλους δυνάστες τους έβλεπαν. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μην μάχονται για πατρίδα, (όπως έκαναν οι πρόγονοι μας, που αν και πολλοί λιγότεροι νίκησαν στο Μαραθώνα, νίκησαν στη Σαλαμίνα, νίκησαν στις Πλαταιές.) και είχαν και τον χριστιανισμό που τους έλεγε, απαρνήσου τα υλικά αγαθά και σώσε την ψυχή σου. Πολύ γελοίο, αλλά είχαν καταφέρει οι παπάδες με τις θρησκευτικές τους παπαρολογίες να είναι το μόνο που τους ενδιέφερε. Σαν να μην έφταναν αυτά, είχαν τις θρησκευτικές διαμάχες. Πάνω οι εικόνες κάτω οι εικόνες. Ενωτικοί -ανθενωτικοί. Οι Άγγελοι αν είναι αρσενικοί ή θηλυκοί, η πλήρης γελοιοποίηση της ανθρώπινης λογικής, και πάει λέγοντας. Αποτέλεσμα γέμισαν τα μοναστήρια από μοναχούς. Χαραμοφάηδες και τεμπέληδες, που μετά την μακριά γαϊδούρα δεν είχαν με τι να ασχοληθούν, και ομφαλοσκοπούσαν, δηλαδή κάθονταν σταυροπόδι και κοιτούσαν τον αφαλό τους επί ώρες περιμένοντας να ξεπηδήσει θείον φως που θα τους έσωζε από τις αμαρτίες. Ποιες άραγε να ήταν αυτές οι αμαρτίες; ο νοών νοήτω……..
Τι απέγιναν οι πανίσχυρες ρωμαϊκές λεγεώνες, οι φονικές αυτές μηχανές, που στο διάβα τους κανένας στρατός δεν μπορούσε να αντισταθεί. Η απάντηση είναι μία και μοναδική : έγιναν καλόγεροι. Σύμφωνα δε με τους ειδικούς οι ενταγμένοι καλόγεροι τα χρόνια εκείνα, στα ορθόδοξα μοναστήρια έφθαναν τις 500.000. ενώ ο στρατός του Σουλτάνου δεν υπερέβαινε τις 140.000, και ήταν ο μεγαλύτερος που είχε συγκεντρωθεί μέχρι τότε, εναντίον της Πόλης, Ποιος να πολεμήσει, οι μισθοφόροι αυτοί το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν το χρήμα.
Έτσι μια πανίσχυρη Αυτοκρατορία η οποία κατείχε το υγρόν πυρ, δηλαδή την ατομική βόμβα της εποχής με την οποία θα μπορούσε να είναι η κυρίαρχος των θαλασσίων μεταφορών και του εμπορίου, που θα της έδιναν οικονομική άνεση να διατηρεί αρκετόν και ικανό στρατό και να είναι η μεγάλη δύναμης της Μεσογείου, τελικώς υποτάχθηκε στους Τούρκους που τα μόνα στρατιωτικά τους προσόντα ήταν ο Αλλάχ και ένα σπαθί στο χέρι. Αυτά όμως δεν θα επαρκούσαν να γίνουν κύριοι της Μικράς Ασίας, αν δεν έλειπαν από τον χώρο αυτό, περί τα δέκα εκατομμύρια Έλληνες που εξοντώθηκαν από τους Χριστιανοπατέρες και τις ορδές των μοναχών. Έτσι χωρίς μεγάλη δυσκολία οι Τούρκοι έγιναν κύριοι του χώρου αυτού.
Είναι να απορείς, και να λες, μα πως είναι δυνατόν τόση συσσωρευμένη μωρία, να πιστεύουν ότι θα νικηθούν οι Τούρκοι με «παρακλήσεις» και « Κύριε ελέησον »…. Το δε Ιερατείο προέβαλε τη γελοία δικαιολογία «Ο Θεός μας τιμωρεί για τις αμαρτίες μας»
Μετά από όλα αυτά τα τραγελαφικά, είχαμε και ένα θετικό : τερματίστηκε ένα θεοκρατικό κράτος και καθεστώς, που διαπόμπευσαν την γνώση και τους σοφούς εκφραστές της, και αγόρευσαν ως πάνσοφη μια Εβραία αγράμματη την Μαριάμ , και το κύριε ελέησον ως απόφθεγμα σοφίας.
Τελικά η Αυτοκρατορία πλήρωσε το τίμημα της επιλογής των Αυτοκρατόρων της από τον Κωνσταντίνο και μετά. Πλην του Μέγα Ιουλιανού, του μοναδικού αυτοκράτορα του Βυζαντίου που είχε Ελληνική συνείδηση.
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Κωνσταντῖνος ΙΑ´ Παλαιολόγος - Ἡ τελευταία ὁμιλία πρὸς τὸν λαόν
(ὀλίγον πρὸ τῆς Ἁλώσεως)
Ἀπὸ τὸ Χρονικὸν τοῦ Μεγάλου
Λογοθέτου Γεωργίου Σφραντζῆ ἢ Φραντζῆ
Ἐκδοθὲν ἐν Κερκύρᾳ ἔτει 1477
Ἐκδοθὲν ἐν Κερκύρᾳ ἔτει 1477
Ἐμεῖς μέν, εὐγενέστατοι Ἄρχοντες καὶ ἐκλαμπρότατοι δήμαρχοι καὶ στρατηγοὶ καὶ γενναιότατοι στρατιῶται καὶ πᾶς ὁ πιστὸς καὶ τίμιος λαός, καλὸς οἴδατε ὅτι ἔφθασεν ἡ Ὥρα καὶ ὁ ἐχθρὸς τῆς πίστεως ἡμῶν βούλεται ἵνα μετὰ πάσης τέχνης καὶ μηχανῆς ἰσχυροτέρως στενοχωρήσῃ ἡμᾶς καὶ πόλεμον σφοδρὸν μετὰ συμπλοκῆς μεγάλης καὶ συρρήξεως ἐκ τῆς χέρσου καὶ θαλάσσης δώσῃ ἡμῶν μετὰ πάσης δυνάμεως, ἵνα, εἰ δυνατόν, ὡς ὄφις τὸν ἰὸν ἐκχύσῃ καὶ ὡς λέων ἀνήμερος καταπίῃ ἡμᾶς. Διὰ τοῦτο λέγω καὶ παρακαλῶ ὑμᾶς ἵνα στῆτε ἀνδρείως καὶ μετὰ γενναίας ψυχῆς, ὡς πάντοτε ἕως τοῦ νῦν ἐποιήσατε, κατὰ τὸν Ἐχθρῶν τῆς πίστεως ἡμῶν. Παραδίδωμι δὲ ὑμῖν τὴν ἐκλαμπροτάτην καὶ περίφημον ταύτην πόλιν καὶ πατρίδα ἡμῶν καὶ βασιλεύουσαν τῶν πόλεων. Καλῶς οὖν οἴδατε, ἀδελφοί, ὅτι διὰ τέσσερά τινα ὀφείλεται κοινῶέ ἐσμεν πάντες ἵνα προτιμήσωμεν ἀποθανεῖν μᾶλλον ἢ ζῆν, πρῶτον μὲν ὅπερ τῆς πίστεως ἡμῶν καὶ εὐσεβείας, δεύτερον δὲ ὅπερ πατρίδος, τρίτον ὅπερ τοῦ βασιλέως ὡς Χριστοῦ Κυρίου, καὶ τέταρτον ὅπερ συγγενῶν καὶ φίλων. Λοιπόν, ἀδελφοί, ἐὰν χρεῶσταί ἐσμεν ὑπὲρ ἑνὸς ἐκ τῶν τεσσάρων ἀγωνίζεσθαι ἕως θανάτου πολλὰ μᾶλλον ὅπερ πάντων ἡμεῖς, ὡς βλέπετε προφανῶς, καὶ ἐκ πάντων μέλλομεν ζημιωθῆναι.
Ἐὰν διὰ τὰ ἐμὰ πλημμελήματα παραχωρήσῃ ὁ Θεὸς τὴν νίκην τοῖς ἀσεβέσιν, ὅπερ τῆς πίστεως ἡμῶν τῆς Ἁγίας, ἣν Χριστὸς ἐν τῷ οἰκείῳ αἵματι ἡμῖν ἐδωρήσατο, κινδυνεύομεν, ὅ ἐστι κεφάλαιον πάντων. Καὶ ἐὰν τὸν κόσμον ὅλον κερδίσῃ τις καὶ τῶν ψυχῶν ζημιωθῇ, τί τὸ ὄφελος; Δεύτερον πατρίδα περίφημον τοιούτως ὑστερούμεθα καὶ τὴν ἐλευθερίαν ἡμῶν. Τρίτον βασιλείαν τήν ποτε μὲν περιφανῆ, νῦν δὲ τεταπεινωμένην καὶ ἐξουθενωμένην ἀπωλέσαμεν, καὶ ὑπὸ τοῦ τυράννου καὶ ἀσεβοῦς ἄρχεται. Τέταρτον δὲ καὶ φιλτάτων τέκνων καὶ συμβίων καὶ συγγενῶν ὑστερούμεθα. Αὐτὸς δὲ ὁ ἀλιτήριος ὁ ἀμηρᾶς πεντήκοντα καὶ ἑπτὰ ἡμέρας ἄγει σήμερον ἀφ᾿ οὗ ἡμᾶς ἐλθὼν ἀπέκλεισεν καὶ μετὰ πάσης μηχανῆς καὶ ἰσχύος καθ᾿ ἡμέραν τε καὶ νύκτα οὐκ ἐπαύσατο πολιορκῶν ἡμᾶς καὶ χάριτι τοῦ παντεπόπτου Χριστοῦ Κυρίου ἡμῶν ἐκ τῶν τειχῶν μετὰ αἰσχύνῃς ἄχρι τοῦ νῦν πολλάκις κακῶς ἀπεπέμφθη. Τὰ νῦν δὲ πάλιν, ἀδελφοί, μὴ δειλιάσητε, ἐὰν καὶ τοῖχος μακρόθεν ὀλίγον ἐκ τῶν κρότων καὶ τῶν πτωμάτων τῶν ἐλεπόλεων ἔπεσε, διότι, ὡς ὑμεῖς θεωρεῖτε, κατὰ τὸ δυνατὸν ἐδιορθώσαμεν πάλιν αὐτό..................................................
Καὶ ὑμεῖς ἔσωθεν τῶν τειχῶν ὑπάρχετε σκεπόμενοι, οἱ δὲ ἀσκεπεῖς μετὰ κόπου ἔρχονται. Διό, ὦ συστρατιῶται γίγνεσθε ἕτοιμοι καὶ στερεοὶ καὶ μεγαλόψυχοι διὰ τοὺς οἰκτιρμοὺς τοῦ Θεοῦ. Μιμηθῆτε τούς ποτε τῶν Καρχηδονίων ὀλίγους ἐλέφαντας, πὼς τοσοῦτον πλῆθος ἵππων Ῥωμαίων τῇ φωνῇ καὶ θέᾳ ἐδίωξαν, καὶ ἐὰν ζῷον ἄλογον ἐδίωξε πόσον μᾶλλον ἡμεῖς ἡ τῶν ζῴων καὶ ἀλόγων ὑπάρχοντες κύριοι, καὶ οἱ καθ᾿ ἡμῶν ἐρχόμενοι ἵνα παράταξιν μεθ᾿ ἡμῶν ποιήσωσιν ὡς ζῷα ἄλογα καὶ χείρονές εἰσιν. Οἱ πέλται ὑμῶν καὶ ῥομφαῖοι καὶ τὰ τόξα καὶ ἀκόντια πρὸς αὐτοὺς πεμπέτωσαν παρ᾿ ἡμῶν. Καὶ οὕτως λογίσθητε ὡς ἐπὶ ἀγρίων χοίρων καὶ πληθὺν κυνήγιον, ἵνα γνώσωσιν οἱ ἀσεβεῖς ὅτι οὐ μετὰ ἀλόγων ζῴων ὡς αὐτοί, παράταξιν ἔχουσιν, ἀλλὰ μετὰ κυρίων καὶ αὐθεντῶν αὐτῶν καὶ ἀπογόνων Ἑλλήνων καὶ Ῥωμαίων. Οἴδατε καλῶς ὅτι ὁ δυσσεβὴς αὐτὸς ὁ ἀμηρὰς καὶ ἐχθρὸς τῆς ἁγίας ἡμῶν πίστεως χωρὶς εὔλογον αἰτίας τινος τὴν ἀγάπην ἣν εἴχομεν ἔλυσεν, καὶ τοὺς ὅρκους αὐτοῦ τοὺς πολλοὺς ἠθέτησεν ἀντ᾿ οὐδενὸς λογιζόμενος καὶ ἐλθὼν αἰφνιδίως φρούριον ἐποίησεν ἐπὶ τὸ στενὸν τοῦ Ἀσωμάτου, ἵνα καθ᾿ ἑκάστην ἡμέραν δύνηται βλάπτειν ἡμᾶς. Τοὺς ἀγροὺς ἡμῶν καὶ κήπους καὶ παραδείσους καὶ οἴκους πυριαλώτους ἐποίησε, τοὺς ἀδελφοὺς ἡμῶν τοὺς Χριστιανοὺς ὅσους εὗρεν, ἐθανάτωσε καὶ ἠχμαλώτευσε, τὴν φιλίαν ἡμῶν ἔλυσεν. Τοὺς δὲ τοῦ Γαλατᾶ, ἐφιλίωσε, καὶ αὐτοὶ χαίρονται, μὴ εἰδότες καὶ αὐτοὶ οἱ ταλαίπωροι τὸν τοῦ γεωργοῦ παιδὸς μῦθον, τοῦ ἐψήνοντος τοὺς κοχλίας καὶ εἰπόντος. Ὦ ἀνόητα ζῷα, καὶ τὰ ἑξῆς.
Ἐλθὼν οὖν ἀδελφοί, ἡμᾶς ἀπέκλεισε, καὶ καθ᾿ ἑκάστην τὸ ἀχανὲς αὐτοῦ στόμα χάσκων, πῶς εὕρῃ καιρὸν ἐπιτήδειον ἵνα καταπίῃ ἡμᾶς καὶ τὴν πόλιν ταύτην, ἣν ἀνήγειρεν ὁ τρισμακάριστος ἐκεῖνος καὶ τῇ πανάγνῳ δεσποίνῃ ἡμῶν Θεοτόκῳ καὶ ἀειπαρθένῳ Μαρίᾳ ἀφιέρωσεν καὶ ἐχαρίσατο τοῦ κυρίαν εἶναι καὶ βοηθὸν καὶ σκέπην τῇ ἡμετέρα πατρίδι καὶ καταφύγιον τῶν Χριστιανῶν, ἐλπίδα καὶ χαρὰν πάντων τῶν Ἑλλήνων τὸ καύχημα πᾶσι τοῖς οὖσιν ὑπὸ τὴν τοῦ ἡλίου ἀνατολήν. Καὶ οὖτος ὁ ἀσεβέστατος τήν ποτε περιφανῆ καὶ ὀμφακλίζουσαν ὡς ῥόδον τοῦ ἀγροῦ βούλεται ποιήσαι ὑπ᾿ αὐτόν. Ἣ ἐδούλωσε σχεδόν, δύναμαι εἰπεῖν, πᾶσαν τὴν ὑφ᾿ ἥλιον καὶ ὑπέταξεν ὑπὸ τοὺς πόδας αὐτῆς Πόντον καὶ Ἀρμενίαν, Περσίαν καὶ Παμφλαγονίαν, Ἀμαζόνας καὶ Καππαδοκίαν, Γαλατίαν καὶ Μηδίαν, Κολχοὺς καὶ Ἴβηρας, Βοσποριανοὺς καὶ Ἀλβάνους, Συρίαν καὶ Κιλικίαν καὶ Μεσσοποταμίαν, Φοινίκην, Βακτριανοὺς καὶ Σκύθας, Μακεδονίαν καὶ Θετταλίαν, Ἑλλάδα, Βοιωτία, Λοκροὺς καὶ Αἰτωλούς, Ἀκαρνανίαν, Ἀχαΐαν καὶ Πελοπόννησον, Ἤπειρον καὶ τὸ Ἰλλυρικὸν Λύχνιτας κατὰ τὸ Ἀδριατικόν, Ἰταλίαν, Τουσκίνους, Κέλτους καὶ Κελτογαλάτας, Ἰβηρίαν τε καὶ ἕως τῶν Γαδείρων, Λιβύαν καὶ Μαυριτανίαν καὶ Μαυρουσίαν, Αἰθιοπίαν, Βελέδας, Σκούδην, Νουμιδίαν καὶ Ἀφρικὴν καὶ Αἴγυπτον.........................................................................
Περισσότερα στο :
http://users.uoa.gr/~nektar/history/2romanity/constantine_palaeologus_last_speech.htm
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Κυριάκος Φώτιος Χουσέας
Καλημέρα Έλληνες και Ελληνίδες !
Γεμάτη συμβολισμούς ... μνήμες ... συγκρίσεις ... προσδοκίες ... αναστοχασμούς η σημερινή ημέρα.
Η αποφράδα και μοιραία Τρίτη 29 Μαΐου του μακρινού 1453 στιγμάτισε όσο καμία άλλη ημερομηνία την εθνική μας προοπτική.
Όρισε την μοίρα του Ελληνισμού για αιώνες.
Η άλωση της Πρωτεύουσας της μεσαιωνικής ελληνορθόδοξης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας αποτελεί το, κατά την ταπεινή μου γνώμη, μεγαλύτερο γεωπολιτικό γεγονός – ορόσημο της ανθρώπινης ιστορίας.
Οι επιπτώσεις της ήταν παγκόσμιες και όχι μόνο ελληνικές.
Ενδεικτικά :
1. Σήμανε το τέλος μιας χιλιόχρονης Πολιτείας με πλήρη ταύτιση και κρατική ιδεολογία την Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη.
2. Εφεξής ο Πάπας της Ρώμης γίνεται ο απόλυτος ηγέτης του Χριστιανικού κόσμου.
3. Σήμανε το τέλος της παρουσίας του Ελληνισμού στο λυκόφως των μεσαιωνικών χρόνων. Ό,τι ήταν το 146 π.Χ. με την νίκη των Ρωμαίων στην Κόρινθο και την εφεξής υποταγή των ελληνικών πόλεων στους Ρωμαίους και την εξαφάνιση των ανεξάρτητων κρατικών υποστάσεων των αρχαίων ελληνικών πόλεων από το προσκήνιο της ιστορίας έτσι ήταν για την εποχή που τελείωνε ο μεσαιωνικός κόσμος η πτώση της Βασιλεύουσας. Θα χρειαστούν 4 – 5 αιώνες για να αποκτήσει το Ελληνικό έθνος θεσμικό χαρακτηριστικά εθνικού κράτους.
4. Ένας νέος εθνικός παράγοντας ανέρχεται στο προσκήνιο της ιστορίας. Οι Οθωμανοί Τούρκοι.
5. Ένας νέος θρησκευτικός παράγοντας εισέρχεται στο προσκήνιο της ιστορίας. Το επεκτατικό ισλάμ.
6. Κλείνουν οι δρόμοι προς την Ανατολή. Καταλύεται κάθε εμπορική σχέση μεταξύ Ευρώπης και Μέσης / Άπω Ανατολής. Η Βενετία και η Γένοβα που άνθισαν σαν ναυτιλιακές δυνάμεις τους προηγούμενους 4 – 5 αιώνες παρακμάζουν.
7. Νέοι παγκόσμιοι παίκτες εισέρχονται στο προσκήνιο της ιστορίας αναζητώντας τον δρόμο για τις Ινδίες και την Ανατολή στρεφόμενοι προς τα δυτικά αφού είχε αρχίσει να γίνεται αντιληπτό ότι η γη είναι σφαιρική και όχι επίπεδη.
8. Ένα μικρό νησί του Ατλαντικού η Βρετανία αρχίζει να γίνεται η μεγάλη παγκόσμια ναυτιλιακή δύναμη που κυριάρχησε στις θάλασσες, στο εμπόριο και στην πολιτική για τους επόμενους 5 αιώνες.
9. Μια δεύτερη μεγάλη παγκόσμια δύναμη η Ισπανία. Με τις ευλογίες του Πάπα οι πρώτοι θαλασσοπόροι κατακτούν τους νέους κόσμους στο όνομα του Χριστού και για λογαριασμό των βασιλέων της Ισπανίας.
10. Χάρη στην πτώση της Κωνσταντινούπολης, το κλείσιμο των δρόμων για την Ανατολή και την στροφή προς τη Δύση ανακαλύπτεται ένας ολόκληρος νέος κόσμος, η Αμερικανική ήπειρος.
11. Οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες που είχαν τότε αρχίσει να γίνονται μοναρχικά βασίλεια και καθεστώτα αρχίζουν να αναπτύσσουν το φαινόμενο της αποικιοκρατίας (εκτός από τις δύο προαναφερθείσες η Γαλλία, η Ολλανδία, το Βέλγιο, η Πορτογαλία κλπ.).
12. Πολύτιμα υλικά στοιχεία και πλούτος σωρεύεται στην Ευρώπη από τις αποικιοκρατικές εκστρατείες παράλληλα με τον πνευματικό πλούτο που σωρεύεται από την φυγή των Ελλήνων διανοουμένων και πολύτιμων ελληνικών χειρόγραφων και πολιτιστικών στοιχείων προς την Δύση.
13. Εντείνονται οι ευρωπαϊκοί ανταγωνισμοί και οι πόλεμοι που ξεσπούν στην ευρωπαϊκή ήπειρο για την κατάκτηση εδαφών και σφαιρών επιρροής.
14. Ξεκινά μια περίοδος κατακτητικής επιβολής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προς την Ευρωπαϊκή ήπειρο που θα σταματήσει μόνο μπροστά στα ‘τείχη’ της Βιέννης (1529 και 1683) και στη Ναυμαχία της Ναυπάκτου (1581).
15. Αλλάζει η τεχνολογία του πολέμου και η αρχιτεκτονική της ασφάλειας των πόλεων. Το πυροβόλο αντικαθιστά το τόξο. Δεν υπάρχει πλέον λόγος για δόμηση τειχών και για πόλεις φρούρια, ο περίκλειστος μεσαιωνικός κόσμος καταρρέει. Οι αυτόνομες και αυτοδύναμες πόλεις φρούρια αρχίζουν σιγά – σιγά να κατανοούν ότι πρέπει να εκχωρήσουν την κυριαρχία τους σε μεγαλύτερα οργανωτικά πολιτειακά σύνολα.
16. Η επέκταση των Οθωμανών στα πρώην εδάφη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας συμπιέζει το ρωσικό έθνος βορειότερα της Κριμαίας με αποτέλεσμα το ξέσπασμα πολλών πολέμων μεταξύ Ρώσων και Τούρκων που κατέληξαν στη Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή το 1774 που είναι το διεθνές νομικό θεμέλιο της ακώλυτης πρόσβασης της Ρωσίας στις ζεστές θάλασσες και ταυτόχρονα της ανάπτυξης της ελληνικής εμπορικής ναυτιλίας δια της υψώσεως ρωσικών σημαιών στα καράβια Ελλήνων εφοπλιστών, σύμφωνα με μυστικά άρθρα της Συνθήκης τα οποία ( πλοία υπό ρωσική σημαία) όφειλαν να μην πλησιάζουν οι Τούρκοι, και συνεπεία αυτής ( της συνθήκης) στην εμπορική και οικονομική ανάπτυξη της ελληνικής αστικής τάξης ως προϋπόθεσης για την επερχόμενη Ελληνική Εθνική Επανάσταση του 1821.
Στη σύγχρονη εποχή της παγκοσμιοποίησης, όπου η έννοια του έθνους – κράτους βάλλεται από πολλές πλευρές, η σημερινή αποφράδα ημέρα μας θυμίζει ξεκάθαρα ότι είμαστε το παλαιότερο αυτοκρατορικό έθνος του πλανήτη με ειρηνική διασπορά και δημιουργία των πρώτων αποικιών στον αρχαίο κόσμο (το Βυζάντιο π.χ. ήταν αποικία των Μεγαρέων) κι ότι δεν δικαιούμεθα να είμαστε σκυφτοί , σιωπηλοί , φοβισμένοι , άτολμοι , κομπάρσοι των επικείμενων ραγδαίων εξελίξεων , που μας αφορούν...
Το ότι σήμερα βρισκόμαστε σε σχετικώς παρακμιακή κατάσταση αποτελεί μια προσωρινή ιστορική συγκυρία.
Ο Ελληνισμός έχει αποδείξει και σε δυσκολότερες συνθήκες ότι έχει καταφέρει να ξεφύγει από τη λάσπη και την μετριότητα.
Όλα τα μεγάλα διεθνή σαλόνια και fora υπολογίζουν πολύ σοβαρά την δύναμη του Ελληνισμού και τις δυνατότητες του Έλληνα. Δεν είναι τυχαίο ότι μια ολόκληρη Ελλάδα βρίσκεται σήμερα στο εξωτερικό και στελεχώνει εκατομμύρια επιχειρήσεις, ακαδημαϊκά ιδρύματα και κρίσιμους θεσμούς των μεγάλων και ισχυρών του πλανήτη την ίδια στιγμή που οι Τούρκοι επί παραδείγματι φτάνουν μέχρι τη θέση του επικεφαλής επιχειρήσεων τύπου κεμπάπ σουβλάκι, μπακάλικο, μανάβικο και ταξί.
Μας φοβούνται ....
Μας τρέμουν .....
Αλλά τους ‘ηρεμεί’ και τους διασκεδάζει η δεύτερη σκέψη ότι είμαστε σε μια αιώνια διαρκή φαγωμάρα μεταξύ μας για τις καρέκλες, τα αξιώματα, τα οικονομικά συμφέροντα κλπ.
Αυτοί ήταν άλλωστε και οι λόγοι της σταδιακής παρακμής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και της απώλειας της Βασιλεύουσας, που θρηνούμε σήμερα. Όταν π.χ. ο Ιωάννης Κατακουζηνός μετέφερε τους πεινασμένους Οθωμανούς από την Μικρά Ασία στην Θράκη με πλοία του για να τους χρησιμοποιήσει στις εμφύλιες διαμάχες για το θρόνο του Βυζαντίου (τέλη του 14ου αιώνα) ενάντια στους Παλαιολόγους δεν μπορούσε να υπολογίσει τις σημερινές συνέπειες, όπως αντίστοιχα ο Ρωμανός ο Δ΄ ο Διογένης που εκστράτευσε πολύ επιπόλαια ή προδόθηκε από μέσα, κατά άλλους, με αποτέλεσμα να χάσει την μάχη του Ματζικέρτ (1071) και έκτοτε να ανοίξει διάπλατα ο δρόμος για την κατάληψη της Μικράς Ασίας από τους Σελτζούκους τότε Τούρκους.
Τα λάθη πληρώνονται και ο λογαριασμός της ιστορίας έρχεται κρύος και πολύ μεταγενέστερος.
Σχεδόν όλα τα πάσης φύσεως προβλήματα του Ελληνισμού σήμερα έχουν ως ορόσημο την αποφράδα 29 Μαΐου 1453. Φανταστείτε μια Ελλάδα με κατοικημένες τις παραλίες της Μικράς Ασίας από Έλληνες, την Κωνσταντινούπολη ελληνική και ενδεχομένως την Κριμαία. Και θα σας έλεγα εγώ ποιό θα ήταν σήμερα το γεωπολιτικό παιχνίδι.
Υ.Γ. : Υπήρχε μια παλιά μεσαιωνική αραβική προφητεία γύρω στον 6ο – 7ο αι. μ.Χ. που έλεγε από τότε ότι η πλούσια, ισχυρή και άπαρτη, χάρη στα θεοφρούρητα τείχη της, Κωνσταντινούπολη θα έπεφτε κάποια μέρα στο μέλλον από έναν στρατό πολύ υποδεέστερο όσων εν τω μεταξύ θα αποκρούσει..... Η προφητεία αυτή εκπληρώθηκε στις 29-5-1435 καθόσον η Κωνσταντινούπολη είχε αποκρούσει επιτυχώς καλύτερους πολιορκητικούς στρατούς στο παρελθόν....
Εμείς έχουμε την λαϊκή παροιμία / προφητεία ότι πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά μας θα είναι. Μόνο που για να συμβεί αυτό θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι μόνο με ποιότητα θα επικρατήσουμε της ποσότητας....
Ας φυλάξουμε λοιπόν βαθιά στην καρδιά μας αυτή την εθνική παρακαταθήκη και ας ευχηθούμε και του χρόνου στην Πόλη... !!!
Κυριάκος Φ. Χουσέας,
Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω
housseas@otenet.gr
Γεμάτη συμβολισμούς ... μνήμες ... συγκρίσεις ... προσδοκίες ... αναστοχασμούς η σημερινή ημέρα.
Η αποφράδα και μοιραία Τρίτη 29 Μαΐου του μακρινού 1453 στιγμάτισε όσο καμία άλλη ημερομηνία την εθνική μας προοπτική.
Όρισε την μοίρα του Ελληνισμού για αιώνες.
Η άλωση της Πρωτεύουσας της μεσαιωνικής ελληνορθόδοξης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας αποτελεί το, κατά την ταπεινή μου γνώμη, μεγαλύτερο γεωπολιτικό γεγονός – ορόσημο της ανθρώπινης ιστορίας.
Οι επιπτώσεις της ήταν παγκόσμιες και όχι μόνο ελληνικές.
Ενδεικτικά :
1. Σήμανε το τέλος μιας χιλιόχρονης Πολιτείας με πλήρη ταύτιση και κρατική ιδεολογία την Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη.
2. Εφεξής ο Πάπας της Ρώμης γίνεται ο απόλυτος ηγέτης του Χριστιανικού κόσμου.
3. Σήμανε το τέλος της παρουσίας του Ελληνισμού στο λυκόφως των μεσαιωνικών χρόνων. Ό,τι ήταν το 146 π.Χ. με την νίκη των Ρωμαίων στην Κόρινθο και την εφεξής υποταγή των ελληνικών πόλεων στους Ρωμαίους και την εξαφάνιση των ανεξάρτητων κρατικών υποστάσεων των αρχαίων ελληνικών πόλεων από το προσκήνιο της ιστορίας έτσι ήταν για την εποχή που τελείωνε ο μεσαιωνικός κόσμος η πτώση της Βασιλεύουσας. Θα χρειαστούν 4 – 5 αιώνες για να αποκτήσει το Ελληνικό έθνος θεσμικό χαρακτηριστικά εθνικού κράτους.
4. Ένας νέος εθνικός παράγοντας ανέρχεται στο προσκήνιο της ιστορίας. Οι Οθωμανοί Τούρκοι.
5. Ένας νέος θρησκευτικός παράγοντας εισέρχεται στο προσκήνιο της ιστορίας. Το επεκτατικό ισλάμ.
6. Κλείνουν οι δρόμοι προς την Ανατολή. Καταλύεται κάθε εμπορική σχέση μεταξύ Ευρώπης και Μέσης / Άπω Ανατολής. Η Βενετία και η Γένοβα που άνθισαν σαν ναυτιλιακές δυνάμεις τους προηγούμενους 4 – 5 αιώνες παρακμάζουν.
7. Νέοι παγκόσμιοι παίκτες εισέρχονται στο προσκήνιο της ιστορίας αναζητώντας τον δρόμο για τις Ινδίες και την Ανατολή στρεφόμενοι προς τα δυτικά αφού είχε αρχίσει να γίνεται αντιληπτό ότι η γη είναι σφαιρική και όχι επίπεδη.
8. Ένα μικρό νησί του Ατλαντικού η Βρετανία αρχίζει να γίνεται η μεγάλη παγκόσμια ναυτιλιακή δύναμη που κυριάρχησε στις θάλασσες, στο εμπόριο και στην πολιτική για τους επόμενους 5 αιώνες.
9. Μια δεύτερη μεγάλη παγκόσμια δύναμη η Ισπανία. Με τις ευλογίες του Πάπα οι πρώτοι θαλασσοπόροι κατακτούν τους νέους κόσμους στο όνομα του Χριστού και για λογαριασμό των βασιλέων της Ισπανίας.
10. Χάρη στην πτώση της Κωνσταντινούπολης, το κλείσιμο των δρόμων για την Ανατολή και την στροφή προς τη Δύση ανακαλύπτεται ένας ολόκληρος νέος κόσμος, η Αμερικανική ήπειρος.
11. Οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες που είχαν τότε αρχίσει να γίνονται μοναρχικά βασίλεια και καθεστώτα αρχίζουν να αναπτύσσουν το φαινόμενο της αποικιοκρατίας (εκτός από τις δύο προαναφερθείσες η Γαλλία, η Ολλανδία, το Βέλγιο, η Πορτογαλία κλπ.).
12. Πολύτιμα υλικά στοιχεία και πλούτος σωρεύεται στην Ευρώπη από τις αποικιοκρατικές εκστρατείες παράλληλα με τον πνευματικό πλούτο που σωρεύεται από την φυγή των Ελλήνων διανοουμένων και πολύτιμων ελληνικών χειρόγραφων και πολιτιστικών στοιχείων προς την Δύση.
13. Εντείνονται οι ευρωπαϊκοί ανταγωνισμοί και οι πόλεμοι που ξεσπούν στην ευρωπαϊκή ήπειρο για την κατάκτηση εδαφών και σφαιρών επιρροής.
14. Ξεκινά μια περίοδος κατακτητικής επιβολής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας προς την Ευρωπαϊκή ήπειρο που θα σταματήσει μόνο μπροστά στα ‘τείχη’ της Βιέννης (1529 και 1683) και στη Ναυμαχία της Ναυπάκτου (1581).
15. Αλλάζει η τεχνολογία του πολέμου και η αρχιτεκτονική της ασφάλειας των πόλεων. Το πυροβόλο αντικαθιστά το τόξο. Δεν υπάρχει πλέον λόγος για δόμηση τειχών και για πόλεις φρούρια, ο περίκλειστος μεσαιωνικός κόσμος καταρρέει. Οι αυτόνομες και αυτοδύναμες πόλεις φρούρια αρχίζουν σιγά – σιγά να κατανοούν ότι πρέπει να εκχωρήσουν την κυριαρχία τους σε μεγαλύτερα οργανωτικά πολιτειακά σύνολα.
16. Η επέκταση των Οθωμανών στα πρώην εδάφη της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας συμπιέζει το ρωσικό έθνος βορειότερα της Κριμαίας με αποτέλεσμα το ξέσπασμα πολλών πολέμων μεταξύ Ρώσων και Τούρκων που κατέληξαν στη Συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή το 1774 που είναι το διεθνές νομικό θεμέλιο της ακώλυτης πρόσβασης της Ρωσίας στις ζεστές θάλασσες και ταυτόχρονα της ανάπτυξης της ελληνικής εμπορικής ναυτιλίας δια της υψώσεως ρωσικών σημαιών στα καράβια Ελλήνων εφοπλιστών, σύμφωνα με μυστικά άρθρα της Συνθήκης τα οποία ( πλοία υπό ρωσική σημαία) όφειλαν να μην πλησιάζουν οι Τούρκοι, και συνεπεία αυτής ( της συνθήκης) στην εμπορική και οικονομική ανάπτυξη της ελληνικής αστικής τάξης ως προϋπόθεσης για την επερχόμενη Ελληνική Εθνική Επανάσταση του 1821.
Στη σύγχρονη εποχή της παγκοσμιοποίησης, όπου η έννοια του έθνους – κράτους βάλλεται από πολλές πλευρές, η σημερινή αποφράδα ημέρα μας θυμίζει ξεκάθαρα ότι είμαστε το παλαιότερο αυτοκρατορικό έθνος του πλανήτη με ειρηνική διασπορά και δημιουργία των πρώτων αποικιών στον αρχαίο κόσμο (το Βυζάντιο π.χ. ήταν αποικία των Μεγαρέων) κι ότι δεν δικαιούμεθα να είμαστε σκυφτοί , σιωπηλοί , φοβισμένοι , άτολμοι , κομπάρσοι των επικείμενων ραγδαίων εξελίξεων , που μας αφορούν...
Το ότι σήμερα βρισκόμαστε σε σχετικώς παρακμιακή κατάσταση αποτελεί μια προσωρινή ιστορική συγκυρία.
Ο Ελληνισμός έχει αποδείξει και σε δυσκολότερες συνθήκες ότι έχει καταφέρει να ξεφύγει από τη λάσπη και την μετριότητα.
Όλα τα μεγάλα διεθνή σαλόνια και fora υπολογίζουν πολύ σοβαρά την δύναμη του Ελληνισμού και τις δυνατότητες του Έλληνα. Δεν είναι τυχαίο ότι μια ολόκληρη Ελλάδα βρίσκεται σήμερα στο εξωτερικό και στελεχώνει εκατομμύρια επιχειρήσεις, ακαδημαϊκά ιδρύματα και κρίσιμους θεσμούς των μεγάλων και ισχυρών του πλανήτη την ίδια στιγμή που οι Τούρκοι επί παραδείγματι φτάνουν μέχρι τη θέση του επικεφαλής επιχειρήσεων τύπου κεμπάπ σουβλάκι, μπακάλικο, μανάβικο και ταξί.
Μας φοβούνται ....
Μας τρέμουν .....
Αλλά τους ‘ηρεμεί’ και τους διασκεδάζει η δεύτερη σκέψη ότι είμαστε σε μια αιώνια διαρκή φαγωμάρα μεταξύ μας για τις καρέκλες, τα αξιώματα, τα οικονομικά συμφέροντα κλπ.
Αυτοί ήταν άλλωστε και οι λόγοι της σταδιακής παρακμής της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και της απώλειας της Βασιλεύουσας, που θρηνούμε σήμερα. Όταν π.χ. ο Ιωάννης Κατακουζηνός μετέφερε τους πεινασμένους Οθωμανούς από την Μικρά Ασία στην Θράκη με πλοία του για να τους χρησιμοποιήσει στις εμφύλιες διαμάχες για το θρόνο του Βυζαντίου (τέλη του 14ου αιώνα) ενάντια στους Παλαιολόγους δεν μπορούσε να υπολογίσει τις σημερινές συνέπειες, όπως αντίστοιχα ο Ρωμανός ο Δ΄ ο Διογένης που εκστράτευσε πολύ επιπόλαια ή προδόθηκε από μέσα, κατά άλλους, με αποτέλεσμα να χάσει την μάχη του Ματζικέρτ (1071) και έκτοτε να ανοίξει διάπλατα ο δρόμος για την κατάληψη της Μικράς Ασίας από τους Σελτζούκους τότε Τούρκους.
Τα λάθη πληρώνονται και ο λογαριασμός της ιστορίας έρχεται κρύος και πολύ μεταγενέστερος.
Σχεδόν όλα τα πάσης φύσεως προβλήματα του Ελληνισμού σήμερα έχουν ως ορόσημο την αποφράδα 29 Μαΐου 1453. Φανταστείτε μια Ελλάδα με κατοικημένες τις παραλίες της Μικράς Ασίας από Έλληνες, την Κωνσταντινούπολη ελληνική και ενδεχομένως την Κριμαία. Και θα σας έλεγα εγώ ποιό θα ήταν σήμερα το γεωπολιτικό παιχνίδι.
Υ.Γ. : Υπήρχε μια παλιά μεσαιωνική αραβική προφητεία γύρω στον 6ο – 7ο αι. μ.Χ. που έλεγε από τότε ότι η πλούσια, ισχυρή και άπαρτη, χάρη στα θεοφρούρητα τείχη της, Κωνσταντινούπολη θα έπεφτε κάποια μέρα στο μέλλον από έναν στρατό πολύ υποδεέστερο όσων εν τω μεταξύ θα αποκρούσει..... Η προφητεία αυτή εκπληρώθηκε στις 29-5-1435 καθόσον η Κωνσταντινούπολη είχε αποκρούσει επιτυχώς καλύτερους πολιορκητικούς στρατούς στο παρελθόν....
Εμείς έχουμε την λαϊκή παροιμία / προφητεία ότι πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά μας θα είναι. Μόνο που για να συμβεί αυτό θα πρέπει να κατανοήσουμε ότι μόνο με ποιότητα θα επικρατήσουμε της ποσότητας....
Ας φυλάξουμε λοιπόν βαθιά στην καρδιά μας αυτή την εθνική παρακαταθήκη και ας ευχηθούμε και του χρόνου στην Πόλη... !!!
Κυριάκος Φ. Χουσέας,
Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω
housseas@otenet.gr
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Η αποφράδα ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 29 ΜΑΪΟΥ 1453
Η πόλις ποτέ δεν ΕΑΛΩ, η Βασιλεύουσα παραδόθηκε,στους Τούρκους όπως μας λέει η Αρβελέρ. Η φράση "καλύτερα σαρίκι τούρκικο παρά Τιάρα Παπική" ακουγόταν όλο και από περισσότερους Οι ανθενωτικοί τοιχοκολλούν ανάθεμα εναντίον του Κωνσταντίνου, όταν αυτός βρίσκεται στις επάλξεις του Αγίου Ρωμανού και πολεμά τους Τούρκους. Μόνο αυτός με λίγους στρατιώτες και Κρήτες τοξότες που δεν παραδόθηκαν. Όταν σκοτώνονται όλοι ο Κωνσταντίνος φωνάζει ‘’δεν θα βρεθεί κανένας χριστιανός να μου πάρει το κεφάλι;’’. Πού είναι η εκκλησία, πού είναι η εκκλησία;" Και όταν ο Μωάμεθ μπαίνει στην πόλη και επί τρεις ημέρες ψάχνει να βρει που είναι κρυμμένοι οι στρατιώτες, γιατί δεν έχει καταλάβει ότι τέτοια αντίσταση γίνεται μόνο από τους πέντε που έχουν σκοτωθεί εκεί πάνω στις επάλξεις. Χρίζει τον ανθενωτικό Γεννάδιο Σχολάριο αρχηγό όλης της ορθοδοξίας. Και τί κάνει η εκκλησία; Σώζει τα βακούφια δηλαδή την περιουσία της λέει η Αρβελέρ: ‘’Η Ελλάδα δεν γνώρισε Διαφωτισμό. Ποιός φταίει; Θα το πω, η εκκλησία’’»που εκτός των άλλων είχε θορυβηθεί από την επιτυχή προσπάθεια του του Πλήθωνος του Γεμιστού που είχε καταφέρει στις αρχές του 15ου αιώνα να επαναφέρει την Ελληνική σκέψη και να αναβιώσει την αρχαία ελληνική θρησκεία. Αυτό ο φόβος επανελληνισμού του Βυζαντίου τους ώθησε να παραδώσουν την πόλη στον μεγάλο εχθρό. Και το ότι μείναμε 400 χρόνια σκλαβωμένοι φταίει που ο κλήρος δεν ήθελε να χάσει τα προνόμια του.
Απόψε γιατί τόσο κόπο ο σουλτάνος να γκρεμίσει τείχη που δεν έπεσαν ,να γιορτάσει μια άλωση που δεν έγινε. Εκτός αυτού με αυτή την φιέστα παραδέχεται ότι είναι κατακτητής κι ότι η Πόλη ουδέποτε ήταν δική του κι ότι δεν είναι δικό σου , η θεία Νέμεσις φροντίζει να το χάσεις
Ελένη Μανιωράκη
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)