Τρίτη 5 Δεκεμβρίου 2023

Ο Άγιος Νικόλαος Συντρίβει τα "Είδωλα"


Σήμερα, για όσους επιμένουν να αυτοπροσδιορίζονται ως χριστιανοί, είναι ημέρα εορτασμού του "Αγίου" Νικολάου. Ας δούμε με εικόνες ποιά ήταν η σχέση του "Αγίου" με τα έργα του Ελληνικού πολιτισμού:
Εικόνα πρώτη, φωτοτυπία από έντυπο των Εκδόσεων ΛΥΔΙΑ (Χριστιανικός Εκδοτικός Οίκος):
Εικόνα δεύτερη, από τον γνωστό δικτυακό τόπο "απολογητής" και ο νοών νοείτω:
Ο "Άγιος" γκρεμίζει τον ναό της Αρτέμιδος με την προσευχή του!
Εικόνα τρίτη, από το ιστολόγιο Αφαία:
Αυτή η τρίτη εικόνα, η οποία αποτέλεσε την εικόνα εξωφύλλου του τεύχους 291 του περιοδικού Δαυλός, με το επίγραμμα "Ο Άγιοc Cηντρίβη τα ίδολα", δείχνει με ποιόν τρόπο οι κάθε λογής χριστιανοί "άγιοι" κατέστρεφαν τους Ναούς και τα Αγάλματα εκείνων των ανθρώπων, των οποίων τα εναπομείναντα έργα θαυμάζει σήμερα η ανθρωπότητα, ως έργα του Ελληνικού πολιτισμού.
Ας δούμε κάποια αποσπάσματα από το άρθρο του τεύχους του περιοδικού Δαυλός, με τίτλο "ΕΝΑΣ ΑΓΙΟΣ CΗΝΤΡΙΒΗ ΤΑ ΙΔΟΛΑ ΣΤΗΝ ΠΕΝΤΕΛΗ - Οι βανδαλισμοί στο αρχαίο λατομείο", που αναφέρεται στην εικόνα παραπάνω:
Κατά την Βυζαντινή περίοδο η Πεντέλη κατακλύστηκε από μοναχούς, οι οποίοι κατεδάφισαν τα αρχαία Ελληνικά ιερά και στη θέση τους – χρησιμοποιώντας τα υλικά τους – κατασκεύασαν χριστιανικούς ναούς και μοναστήρια. Έτσι το ιερό της Αθηνάς μετατράπηκε σε Μονή Πεντέλης, ενώ η Πεντέλη μετωνομάστηκε σε "Όρος των Αμώμων", δηλαδή των αμόλυντων, από τους πολλούς μοναχούς, που είχαν συγκεντρωθεί εκεί.
...
Η εξορυκτική δραστηριότητα στο αρχαίο λατομείο ξεκίνησε τον ε΄ αι. π.Χ., όταν άρχισε να κατασκευάζεται ο Παρθενώνας και σταμάτησε την Ρωμαϊκή εποχή. Κατά τους Βυζαντινούς χρόνους λειτούργησε ως ασκηταριό των "αμώμων", που έκτισαν στην είσοδο – για "εξαγιασμό" του χώρου – δύο ναΐδρια. Αξιοσημείωτη είναι η επιλογή των αγίων, στους οποίους τα αφιέρωσαν. Ο ένας είναι ο άγιος Σπυρίδων κι ο άλλος ο άγιος Νικόλαος.
Οι δύο αυτοί άγιοι έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Και οι δυο φημίζονται, γιατί γκρέμιζαν αρχαίους Ελληνικούς Ναούς κι έσπαγαν αγάλματα. Στο βίο του αγίου Σπυρίδωνα (12 Δεκ.) διαβάζουμε: "Ζούσε ακόμη ο άγιος στην επισκοπή του, όταν ο πατριάρχης Αλεξανδρείας κινούμενος από θείο ζήλο και επιποθώντας να ιδή την επαρχία του απαλλαγμένη από τα διάφορα Ελληνικά είδωλα και ξόανα, με τα οποία ήταν γεμάτος ο τόπος, κάλεσε στην επισκοπή του όλους τους αρχιερείς για μια κοινή δέηση. Ήταν συνηθισμένος τρόπος η συντριβή των ειδώλων με την προσευχή των πιστών. Στην πρόσκληση του πατριάρχη έσπευσαν όλοι οι επίσκοποι κι ένας μεγάλος αριθμός πιστών να ανταποκριθούν. Στη μέρα που ωρίστηκε, άρχισε από όλους θερμή η κοινή προσευχή κι οι παρακλήσεις. Το αποτέλεσμα ευλογημένο. Ένα ένα τα διάφορα ειδωλολατρικά σύμβολα με την προσευχή των αγίων πατέρων κατά παραχώρηση θεού άρχισαν να γκρεμίζονται και να γίνονται συντρίμματα."
"Χαίρε, ο εκτεφρώσας τους βωμούς των ειδώλων" ψάλλουν στους χαιρετισμούς προς τιμή του αγίου Νικολάου (6 Δεκ.) οι ορθόδοξοι ιερείς.
Η επιλογή των αγίων για την αφιέρωση των ναϊδρίων δεν έγινε τυχαία. Από το λατομείο της Πεντέλης προέρχονταν τα μάρμαρα, με τα οποία κατασκευάστηκαν ο Παρθενώνας, πολλοί άλλοι αρχαίοι Ελληνικοί ναοί και περικαλλή αγάλματα ("είδωλα"), πράγματα τα οποία "θείω ζήλω" κατέστρεφαν οι τιμώμενοι αυτοί άγιοι της Ορθοδοξίας. Ούτε η επιλογή τους ήταν βέβαια δύσκολη, καθ΄ οτι στο ορθόδοξο εορτολόγιο τιμώνται πολλοί άγιοι, που έχουν καταστρέψει αρχαίους Ελληνικούς ναούς.
 

 

Σάββατο 2 Δεκεμβρίου 2023

Ο Καποδίστριας ήταν μια οικουμενική προσωπικότητα.

 

Παρασκευή 1 Δεκεμβρίου 2023

Η Ατλαντίδα και οι Έλληνες – Σταύρος Π. Παπαμαρινόπουλος -

 Η Ατλαντίδα και οι Έλληνες – Σταύρος Π. Παπαμαρινόπουλος - YouTube

ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΟΜΙΛΙΑΣ 

 Η θέση της Ατλαντίδος είναι στον Ατλαντικό Ωκεανό και την ορίζει το πλατωνικό κείμενο με ακρίβεια. Η γεωμορφολογική φύση της ορίζεται από την έννοια της λέξης "νήσος" όχι με την έννοια του 4ο αιώνος π.Χ., στον οποίο έζησε ο Πλάτων, αλλά με την έννοια μιας πολύ μακρινής εποχής της Ατλαντίδος. Τότε υπήρχαν πέντε διαφορετικές ερμηνείες ως προς την έννοια "νήσος" όπως αναφέρει ο Όμηρος. Η Ατλαντίς είναι, κατ’ αρχήν, ένα σύστημα δακτυλιοσχήμων ομοκέντρων κρατήρων, με κοινό κέντρο, όπου το χέρσο των κρατήρων εναλλάσσεται από θαλάσσιες κυκλικές ζώνες. Ωστόσο ως Ατλαντίς νοείται κατά τον Πλάτωνα και η πεταλοειδής κοιλάδα με τα όρη που την περικλείουν στον Βορρά ενώ στο Νότο δεν έχει όρη και βρέχεται από τον Ατλαντικό. 

Η φύση των ομοκέντρων κρατήρων, με τις θερμές πηγές αντιστοιχεί σε λασποηφαίστειο. 

Οι ερυθροί, λευκοί και μέλανες οικοδομικοί λίθοι προέρχονται από την τοπική γεωλογία της θέσης της Ατλαντίδος δυτικότερα των στηλών του Ηρακλέους. 

Η θαλάσσια περιοχή της νότιας Ισπανίας βρίθει από τέτοιους κρατήρες. Στην περιοχή αυτή στο νησί Γκαντίζ σε βάθος μόλις τεσσάρων μέτρων βρέθηκε από την Ισπανική Αρχαιολογική Υπηρεσία ο μεγαλειώδης ναός του Ηρακλέους. 

Οι αρχαίοι συγγραφείς Στράβων και Ποσειδώνιος αναφέρονται στην ηλικία του ναού περί το 1100 π.Χ.. Η πεταλοειδής κοιλάδα της Ανδαλουσίας έχει εξαιρετική ομοιότητα με την πλατωνική περιγραφή της Ατλαντίδος. Η καταστροφή της Ατλαντίδος έγινε από αλλεπάλληλους διαδοχικούς σεισμούς και κυματοσυρμούς. 

Οι Άτλαντες αποτελούν ένα σύνολο λαών οι οποίοι επιτέθηκαν εναντίον των χωρών της Ανατολικής Μεσογείου. Κατά τον Σπυρίδωνα Μαρινάτο οι Άτλαντες συναντήθηκαν σε άγνωστη περιοχή με τους κραταιούς Αχαιούς οι οποίοι τους προκάλεσαν κόπωση. 

Οι Άτλαντες ως Λαοί της Θάλασσας, μετά την "συνάντηση" με τους Αχαιούς υπέστησαν συντριβή από τους Αιγυπτίους. Ο Πλάτων αναφέρεται σε μερικούς εκ των βασιλέων των Αθηνών. Ο πλήρης κατάλογος αυτών είναι ως εξής: Κέκροψ, Ερυσίχθων, Κραναός, Εριχθόνιος, Πανδίων, Ερεχθεύς, Κέκροψ, Πανδίων, Αιγεύς, Θησεύς, Μενεσθεύς. 

Η Αθήνα δεν ανήκει προφανώς στην 10η χιλιετηρίδα π.Χ.. Επομένως ούτε και η Ατλαντίς. Η Ατλαντίς ήταν η προιστορικη Ταρτεσσός η οποία καταστράφηκε βιαίως και όχι όπως η επόμενη που εσβυσε σταδιακώς από τα ποτάμια ιζήματα του Γκουανταλκιβίρ. 

Τόσο η προϊστορική Αθήνα όσο και η προϊστορική Ταρτεσσός υπέστησαν σεισμικές καταστροφες από διαφορετικές αιτίες στα τέλη του 13ου με αρχές 12ου αιώνος π.Χ..

Δείτε το Βίντεο : https://youtu.be/tNztiKmgB4M?si=vNuSA_LjFR5wKxeu

Τρίτη 28 Νοεμβρίου 2023

Αρχαία Λύρα - Κλεόπας : Ode to the Sun , Ωδή στον Ήλιο

Τι είναι η Ζέα και γιατί απαγορεύτηκε στην Ελλάδα;

 

Για τους περισσότερους Έλληνες η ζέα είναι μία άγνωστη τροφή.
 
 Όχι άδικα, θα έλεγε κανείς, αφού για πολλά χρόνια το δημητριακό είχε εξαφανιστεί από τη χώρα. 
Στις αρχές της δεκαετίας του 30, ένας νόμος για άγνωστη μέχρι στιγμής αιτία απαγόρευσε όχι μόνο την καλλιέργεια της ζέας στο εσωτερικό της χώρας, αλλά ακόμη και το να αναφέρεται ως όρος στα λεξικά. Όπως ήταν λοιπόν αναμενόμενο με το πέρασμα των χρόνων, το δημητριακό ξεχάστηκε, ενώ οι μετέπειτα γενιές δεν έμαθαν καν την ύπαρξή του.
Οι Έλληνες στερήθηκαν έτσι για πολλά χρόνια ένα πολύτιμο αγαθό, το οποίο βέβαια άλλες χώρες συνέχιζαν να καλλιεργούν και να απολαμβάνουν. 
Πολλές θεωρίες συνωμοσίας έχουν κατά καιρούς διατυπωθεί γύρω από αυτή την εξαφάνιση. 
Αυτό που έχει σημασία όμως είναι πως το δημητριακό τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει αργά και σταθερά να επανέρχεται στη χώρα, ενώ το μόνο που μένει είναι να εξοικειωθούμε μαζί του και να αρχίσουμε να το χρησιμοποιούμε.
Γιατί οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ήταν τόσο έξυπνοι; 
Η απάντηση για πολλούς είναι μια και στηρίζεται στις αρχές που έθεσε ο πατέρας της Ιατρικής ο Ιπποκράτης, που έλεγε «νους υγιής εν σώματι υγιεί» και «φάρμακο σου είναι η τροφή σου».
Στηριζόμενη σε αυτές τις ρήσεις, η κ. Δήμητρα Τυλλιανάκη, χειρουργός οδοντίατρος, αν και ξεκίνησε από την κλασική ιατρική, στην πορεία ασχολήθηκε και με την ομοιοπαθητική αλλά και τη διεξοδική μελέτη των διατροφικών συνηθειών στις εποχές του Ιπποκράτη και του Πυθαγόρα.
Ο λόγος που το έκανε ήταν για να απαντήσει σε ένα ερώτημα που τη βασάνιζε έντονα. «Γιατί παρά την εξέλιξη της επιστήμης θερίζουν οι ασθένειες; 
Ο καρκίνος, τα καρδιοεγκεφαλικά και τα αυτοάνοσα νοσήματα;» Ψάχνοντας τις απαντήσεις άρχισε να αμφισβητεί τη θεραπεία μόνο με φάρμακα και στάθηκε στην ολιστική αντιμετώπιση του ανθρώπου. Μάλιστα η ίδια αν και μαραθωνοδρόμος, διαπίστωσε ότι παρά τον υγιεινό τρόπο ζωής της, έκανε και λάθη, που δε γνώριζε.
Ένα από αυτά… κατανάλωνε ψωμί και μακαρόνια, κατανάλωνε δηλαδή σιτάρι. 
Και τί το «κακό» έχει το σιτάρι; Γλουτένη. 
Μια ουσία που βρίσκεται παντού στη σύγχρονη διατροφή και κρατάει σε «υπνηλία» τον εγκέφαλο. 
Οι αρχαίοι, σιτάρι δεν έβαζαν στο στόμα τους. 
Διότι δεν υπήρχε. Καλλιεργούσαν το δημητριακό Ζέα, πλούσιο σε μαγνήσιο που θεωρείται η τροφή του εγκεφάλου.
«Πριν ασχοληθώ με τη μελέτη της Ιπποκράτειας διατροφής, νόμιζα ότι έκανα καλή διατροφή, αλλά δεν έκανα. Κατανάλωνα ψωμί και μακαρόνια. 
Όπως διαπίστωσα στη συνέχεια, στην αρχαιότητα δεν έτρωγαν στάρι. 
Υπήρχε ένα δημητριακό το «Ζέα» το οποίο είναι πλούσιο σε μαγνήσιο, «τροφή» του εγκεφάλου. 
Για αυτό και οι προγονοί μας ήταν έξυπνοι. 
Υπάρχει μεγάλη πιθανότατα αυτό να οφείλεται στο ότι δεν έτρωγαν στάρι που έχει γλουτένη, ουσία που συγκολλάει τις νευρικές απολήξεις και δεν αφήνει τον εγκέφαλο να σκεφτεί ελεύθερα και να δημιουργήσει.
Μια άλλη ουσία που έχει το συγκεκριμένο δημητριακό είναι το αμινοξύ Λυσίνη το οποίο ενδυναμώνει το ανοσοποιητικό σύστημα και έχει ελάχιστη γλουτένη».
Η κ. Τυλλιανάκη ζυμώνει το ψωμί της με Ζέα και φτιάχνει και τα μακαρόνια της από το ίδιο δημητριακό. Είναι σούπερ τροφή και δεν χρειάζεται μεγάλη ποσότητα για να χορτάσει ο οργανισμός. Η καλλιέργεια του απαγορεύτηκε στις αρχές του 20ου αιώνα.

Alexios Donas

Παρασκευή 24 Νοεμβρίου 2023

25 Νοεμβρίου, Γιορτής της αγίας Αικατερίνης σήμερα και δεν είναι τυχαίο.

 

Γιορτής της αγίας Αικατερίνης σήμερα και δεν είναι τυχαίο. Κατά την προσφιλή συνήθεια των Χριστιανών να αντιγράφουν και να βάζουν στη θέση των Ελλήνων Θεών, φιλοσόφων, έναν δικό τους άγιο, αποδίδοντας τους τις ιδιότητες και τα χαρίσματα των Ελλήνων, τοποθέτησε την Αγία Αικατερίνη στην Θέση της Υπατίας, αποδίδοντας της σπάνια μόρφωση, την ομορφιά και την αγάπη της στους αρχαίους φιλοσόφους. 
 
ΕΝΑ ΠΑΛΙΟ ΜΟΥ ΠΟΙΗΜΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΑΤΙΑ
(Ελληνίδα φιλόσοφος)
(Αλεξάνδρεια 4ος -5ος μΧ αιώνας )
 
Θρήνησε Δία κι εσείς Ολύμπιοι θεοί ξυπνήστε
και θρηνήστε την όμορφη ΥΠΑΤΙΑ την Αλεξανδρινή,
την τελευταία πρόμαχο της σκέψης της αρχαίας,
που Μαραθώνες φύλαξε σε χώρα μακρινή.
Άνοιξη ήταν, μια άνοιξη ράθυμη και πανούργα,
που υποσχόταν έρωτες, αγάπες κι ομορφιές.
Μα αλλιώς το αποφάσισαν τα οργισμένα στίφη ,
που στης αγάπης τ ’όνομα σκορπούσαν μαχαιριές.
Η αμαρτωλή Αλεξάνδρεια, πόρνη φτιασιδωμένη,
π’ αγκομαχούσαν πάνω της του κόσμου οι φυλές,
και που το πνεύμα τ’ άφθαρτο το ελληνικό ανθούσε ,
από ιδέες ξενόφερτες δέχεται απειλές.
Ήταν μια λυγερόκορμη, μια Έλληνίδα κόρη ,
που σ’ εσχατιές κρατ’ άσβεστο το φως τ’ αληθινό΄
και τα σοφά τα λόγια της μοσχοβολούν ΕΛΛΑΔΑ,
σε ταραγμένο δύσκολο και ύπουλο καιρό.
Τον ήλιο είχε στα μαλλιά, την αστραπή στα μάτια,
φεγγοβολούσε αρχαία θεά, η άγια της μορφή,
Μα του κακού οι δαίμονες με το σταυρό στο χέρι,
στην ΥΠΑΤΙΑ έστησαν ενέδρα δολερή.
- Είν’ άπιστη, είναι μάγισσα, υπηρέτρια του διαβόλου»
κραύγασαν σαν διαλάλησε «είμαι Ελληνίδα εγώ
και κουβαλώ στις πλάτες μου αιώνων ιστορία΄
του μέγιστου πολιτισμού εγώ ‘μαι το παρόν».
Πρώτα γυμνώνουν το κορμί το άσπιλο το θείο
κι αφού βορρά το άφησαν σε μάτια αμαρτωλά,
με κοφτερά το ξέσχισαν όστρακα ακονισμένα
κι απέκοψαν την κεφαλή με τ’ όμορφα μαλλιά.
Κομμάτια η σάρκα η ολόλευκη πετιέται στα σοκάκια.
Ρέει το αίμα τ’ άλικο, τ’ αγνό, τ’ ελληνικό.
Σαν κόρεσαν τη λύσσα τους τα αιμοβόρα κτήνη,
ρίχνουν τα μέλη στην πυρά να κάψουν το κακό.
Αγία δεν την έχρισαν την πάνσοφη Ελληνίδα,
η μνήμη της πετάχτηκε στο άπειρο γυμνή,
στο πάνθεο το ελληνικό της πρέπει όμως μια θέση
και κάθε γνήσιος Έλληνας πρέπει να την υμνεί.
Μα έγινε αστέρι αθάνατο στα ουράνια τα πλάτη,
αγγελιοφόρο μήνυμα στη δουλωμένη γη ,
πώς ξύπνησαν οι αρχέγονες οι κοιμισμένες μνήμες
κι η Ελλάδα πάλι θα γενεί νέα φωτός πηγή.
Θρήνησε Αλεξάνδρεια την ΥΠΑΤΙΑ που χάνεις ,
ας κρατήσουμε στη μνήμη της ενός λεπτού σιγή,
στην όμορφη φιλόσοφο την Ελληνίδα κόρη,
την ΥΠΑΤΙΑ την άγνωστη την Αλεξανδρινή.
Τώρα που «ήγγικε ο καιρός» ώ !Έλληνες τολμήστε,
στης ΥΠΑΤΙΑΣ τα βήματα να γίνουμε ουραγοί
και με το φως το ελληνικό π’ αναίσχυντα μας κλέβουν
ν’ ανάψουν φάροι φωτεινοί σ’ ολόκληρη τη γη
 
ΥΠΑΤΙΑ
(Ελληνίδα φιλόσοφος)
(Αλεξάνδρεια 4ος -5Ος μΧ αιώνας )
 
Θρήνησε Δία κι εσείς Ολύμπιοι θεοί ξυπνήστε
και θρηνήστε την όμορφη ΥΠΑΤΙΑ την Αλεξανδρινή,
την τελευταία πρόμαχο της σκέψης της αρχαίας,
που Μαραθώνες φύλαξε σε χώρα μακρινή.
Άνοιξη ήταν, μια άνοιξη ράθυμη και πανούργα,
που υποσχόταν έρωτες, αγάπες κι ομορφιές.
Μα αλλιώς το αποφάσισαν τα οργισμένα στίφη ,
που στης αγάπης τ ’όνομα σκορπούσαν μαχαιριές.
Η αμαρτωλή Αλεξάνδρεια, πόρνη φτιασιδωμένη,
π’ αγκομαχούσαν πάνω της του κόσμου οι φυλές,
και που το πνεύμα τ’ άφθαρτο το ελληνικό ανθούσε ,
από ιδέες ξενόφερτες δέχεται απειλές.
Ήταν μια λυγερόκορμη, μια Έλληνίδα κόρη ,
που σ’ εσχατιές κρατ’ άσβηστο το φως τ’ αληθινό΄
και τα σοφά τα λόγια της μοσχοβολούν ΕΛΛΑΔΑ,
σε ταραγμένο δύσκολο και ύπουλο καιρό.
Τον ήλιο είχε στα μαλλιά, την αστραπή στα μάτια,
φεγγοβολούσε αρχαία θεά, η άγια της μορφή,
Μα του κακού οι δαίμονες με το σταυρό στο χέρι,
στην ΥΠΑΤΙΑ έστησαν ενέδρα δολερή.
- Είν’ άπιστη, είναι μάγισσα, υπηρέτρια του διαβόλου»
κραύγασαν σαν διαλάλησε «είμαι Ελληνίδα εγώ
και κουβαλώ στις πλάτες μου αιώνων ιστορία΄
του μέγιστου πολιτισμού εγώ ‘μαι το παρόν».
Πρώτα γυμνώνουν το κορμί το άσπιλο το θείο
κι αφού βορρά το άφησαν σε μάτια αμαρτωλά,
με κοφτερά το ξέσχισαν όστρακα ακονισμένα
κι απέκοψαν την κεφαλή με τ’ όμορφα μαλλιά.
Κομμάτια η σάρκα η ολόλευκη πετιέται στα σοκάκια.
Ρέει το αίμα τ’ άλικο, τ’ αγνό, τ’ ελληνικό.
Σαν κόρεσαν τη λύσσα τους τα αιμοβόρα κτήνη,
ρίχνουν τα μέλη στην πυρά να κάψουν το κακό.
Αγία δεν την έχρισαν την πάνσοφη Ελληνίδα,
η μνήμη της πετάχτηκε στο άπειρο γυμνή,
στο πάνθεο το ελληνικό της πρέπει όμως μια θέση
και κάθε γνήσιος Έλληνας πρέπει να την υμνεί.
Μα έγινε αστέρι αθάνατο στα ουράνια τα πλάτη,
αγγελιοφόρο μήνυμα στη δουλωμένη γη ,
πώς ξύπνησαν οι αρχέγονες οι κοιμισμένες μνήμες
κι η Ελλάδα πάλι θα γενεί νέα φωτός πηγή.
Θρήνησε Αλεξάνδρεια την ΥΠΑΤΙΑ που χάνεις ,
ας κρατήσουμε στη μνήμη της ενός λεπτού σιγή,
στην όμορφη φιλόσοφο την Ελληνίδα κόρη,
την ΥΠΑΤΙΑ την άγνωστη την Αλεξανδρινή.
Τώρα που «ήγγικε ο καιρός» ώ !Έλληνες τολμήστε,
στης ΥΠΑΤΙΑΣ τα βήματα να γίνουμε ουραγοί
και με το φως το ελληνικό π’ αναίσχυντα μας κλέβουν
ν’ ανάψουν φάροι φωτεινοί σ’ ολόκληρη τη γη