| |||||||||||||
|
Δευτέρα 15 Ιουνίου 2020
Με τέτοιες μαγαρισιές στα σχολικά βιβλία θα τιμήσουμε τα 200 χρόνια από την αγιασμένη Επανάσταση του ’21;*
Πέμπτη 4 Ιουνίου 2020
Τετάρτη 3 Ιουνίου 2020
Τρίτη 2 Ιουνίου 2020
ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΤΟΥ ΠΛΑΤΩΝΑ - ...ο Πλάτων θεωρεί δυνατή τη συγκρότηση παρόμοιας και σε άλλες χώρες έχοντας πρότυπο την πολιτεία του.
Ο υπότιτλος ΄΄περι δικαίου'' δεν υπάρχει από όλα τα χειρόγραφα.
Ο Θράσυλλος γραμματικός και αστρονόμος της αυλής του Τιβέριου ( Ρωμαίος αυτοκράτωρ την εποχή του Χριστού ( 14-36 μ.χ. ) στην ταξινόμησή του που διεσώθη ( από τον Διογένη τον Λαέρτιο ( 111,56 ) μας δίνει τον υπότιτλο αυτόν ''περι δικαίου'' μαζί με την χαρακτηριστική ένδειξη ''πολιτικός''
Παρ`όλο ότι ο Θράσυλλος αποδίδει τους υπότιτλους αυτούς στον Πλάτωνα το πιθανότερο είναι ότι οι υπότιτλοι θα προστέθηκαν ύστερα από τη διατακτική ταξινόμηση που έγινε στην Αλεξάνδρεια επάνω στα πλατωνικά συγγράμματα υπό την καθοδήγηση του Αριστοφάνους του Βυζαντίου.
Η ύπαρξη και των δύο τίτλων ''πολιτεια περί δικαίου'' μπορεί να δικαιολογηθεί με την αντίληψη ότι κάθε αληθινή πολιτεία πρέπει να είναι στηριγμένη επάνω στο δίκαιο ή αντιθέτως το δίκαιο μόνο μέσα στην ορθή πολιτεία μπορεί να υπάρξει.
Ο Πλάτων γράφοντας στην προχωρημένη του ηλικία τον Τιμαίο και τον Κριτία έχει την πρόθεση να δώσει κάποια καινούργια αληθινή μυθολογία προς αντικατάσταση της παλαιάς θεολογικής και ηρωικής παράδοσης. ( Μήπως το ίδιο δεν θα κάνει και ο Χριστός αργότερα;)
Η καινούργια μυθολογικά παράδοση θα έχει την αποστολή να δώσει την εξεικόνιση των παλαιών πολεμικών άθλων των κατοίκων της Αττικής, όπως μπορεί να τη συλλάβει η σκέψη της φιλοσοφίας.
Επειδή πρόκειται για την αντικατάσταση της θεολογικής παράδοσης στη θέση της θεογονίας στέκεται ο Δημιουργός του Τιμαίου μαζί με τους άλλους Θεούς και στη θέση των παλαιών ηρώων τοποθετούνται οι φύλακες αναθρεμένοι μα την παιδεία των φιλοσόφων φυλάκων της πολιτείας. Πρόκειται λοιπόν να παρουσιαστεί το παρελθόν φωτισμένο κάτω από το φως της ιδανικής αλήθειας.
Η εποχή του διαλόγου είναι το 411 μ.χ.ένα έτος με ζωηρή πολιτική κίνηση εξ αιτίας της μεταπολίτευσης και της εξαιρετικής θέσης που αρχίζει να παίρνει για την Αθηναϊκή πολιτεία ο Αλκιβιάδης.
Το ζητούμενο θέμα εκείνης της εποχής ήταν η ''πατριος πολιτεία''. Ο Πλάτων τα έζησε αυτά πολύ ζωηρά, αφού θα ήταν τότε στην εφηβική του ηλικία.
Στο διάλογο της πολιτείας έλαβαν μέρος ενεργό εφτά πρόσωπα: Σωκράτης, Γλαύκων, Αδείμαντος, Κέφαλος, Πολέμαχος, Θρασύμαχος, Κλειτοφών. ( Είναι σύμπτωση άραγε που και στην περίπτωση του Χριστού οι μαθητές που έμειναν στα Ιεροσόλυμα ήταν εφτά; Στέφανος, Φίλιππος, Πρόχορος, Νικάνορας, Παρμενάς, Νικόλαος ( Πράξ, Αποστ, 6. 7, )
Ως πρόσωπα που παρακολουθούν είναι: ο Λυσίας, ο Ευθύδημος, ο Χαραντίδης, ο Νικήρατος ( και εδώ άλλη μία σύμπτωση με αυτούς που παρακολουθούν τον Χριστό στις διδασκαλίες του, οι Ανδρέας, Πέτρος, Ιάκωβος, Ιούδας ( Ιωάν. 1. 35-44. )
Ο Γλαύκων και ο Αδείμαντος είναι αδελφοί του Πλάτωνα και ζωγραφίζονται με συμπάθεια και αγάπη από τον αδελφό τους ( ακόμη μία σύμπτωση: Ανδρέας, Πέτρος, και ο άλλος μαθητής.... είναι αδέλφια ( Ιωάν 1. 40, )
Για τον Πλάτωνα η ιδιωτική αποταμίευση των φυλάκων είναι αφορμή διαφθοράς της πολιτείας γι` αυτό κανένας τους δεν μπορεί να έχει δικό του Ταμείο ( το ίδιο έκαναν και οι αυτοαποκαλούμενοι απόστολοι Ιουδαίοι, που θέλανε τον Χριστό μεσσία.... ( Πραξ. Αποστ. 4. 32-37 )
Ο Νόμος της πολιτείας δεν επιτρέπει επίσης να υπάρχουν δούλοι ελληνικής καταγωγής, δεν υπάρχει όμως καμία διάταξη που να καθιερώνει την δουλεία, απλά διατηρείται ο θεσμός από την παράδοση.
Ο Πλάτων δεν θέλει να κόψει κάθε δεσμό με τη θρησκευτική παράδοση, αποφεύγει όμως την παλαιά θεοφοβούμενη κατάσταση.
Πρόδρομοι του Πλάτωνος στον Πανελληνισμού είναι ο Καλλικρατίδας και ο Κίμων τον οποίο ο Κρατίνος χαρακτήρισε ''Πανελλήνων Πρόμος''.
Η πόλις των φιλοσόφων δεν παύει να είναι Ελληνική παρ`όλο ότι ο Πλάτων θεωρεί δυνατή τη συγκρότηση παρόμοιας και σε άλλες χώρες έχοντας πρότυπο την πολιτεία του.
Τέλος θα αναφέρω και ένα σημείο της ομιλίας του Σωκράτη που μας θυμίζει πολύ έντονα τα λόγια του Χριστού. ''όσο για μένα, δεν περιαυτολογώ για το δαιμόνιο μου ( δαίμων, είναι η θεϊκή δύναμη που σε καθοδηγεί ) γιατί παρόμοιο δεν έτυχε σε κανέναν ως τώρα και αυτούς τους λίγους που γεύονται ή γεύτηκαν το τι γλυκό και μακάριο πράγμα είναι η φιλοσοφία και είδαν από την άλλη μεριά τη μανία του όχλου οι οποίοι δεν κάνουν τίποτε σωστό και λογικό στην πολιτική ούτε βρίσκονται σύμμαχοι να πάει μαζί τους για την υπεράσπιση της δικαιοσύνης δίχως κίνδυνο της ζωής του. Και αυτός ο δίκαιος που θα βρεθεί ανάμεσά τους σαν άνθρωπος που έπεσε μέσα σε άγρια θηρία και που αυτός δεν θέλει να συμμετάσχει στις αδικίες των, ούτε όμως είναι δυνατό να αντισταθεί μόνος σε τόσους αγρίους και έτσι κι αυτός θα χαθεί άδικα πριν να προσφέρει τίποτε ούτε στην πατρίδα του ούτε στους φίλους του... (πολιτεία 495 ). ( Τα ίδια έπαθε και ο Χριστός του ευαγγελίου... Λουκάς 23. 28, ).
Όσο διαβάζει κανείς την πολιτεία του Πλάτωνα τόσο περισσότερο κατανοεί την τεράστια δύναμη του Σωκρατικού πνεύματος. Προσέξτε πόσο ταιριάζει το παρακάτω κεφάλαιο της πολιτείας ''περι διοικήσεως'' με τη σημερινή μας κατάσταση στην Ελλάδα, ( Πολιτεία 521 ) ''Έτσι είναι φίλε μου αν κατορθώσεις να εξασφαλίσεις σε κείνους που είναι φτιαγμένοι για την εξουσία ένα είδος ζωής προτιμότερο από την εξάσκηση της εξουσίας, τότε θα μπορέσεις να έχεις και μια καλά κυβερνημένη πολιτεία, γιατί σ`αυτήν θα είναι μονάχα άρχοντες οι πραγματικοί πλούσιοι, όχι σε χρυσάφι, αλλά σε αρετή και σοφία, που είναι ο αληθινός πλούτος για τον ευδαίμονα άνθρωπο.
Άν όμως φτωχοί και πεινασμένοι χωρίς ψυχικά αγαθά, κυνηγούν την εξουσία με σκοπό να αρπάξουν από το δημόσιο ότι λείπει από αυτούς, τίποτε δεν θα κάνεις γιατί εκεί που θα πολεμούν μεταξύ τους ποιος να πρωτοπάρει την εξουσία, ο εμφύλιος αυτός πόλεμος εξολοθρεύει και αυτούς τους ίδιους και όλη την Πολιτεία !! ( Η Ελλάδα του σήμερα... )
τέλος Α` βιβλίου
npazaitis@hotmail.com
https://twitter.com/PAZAITIS
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Ο Σωκράτης στην απολογία του έλεγε: «Ω Αθηναίοι, σ' όλη σας τη ζωή θα κοιμάστε. Με καταδικάζετε σε θάνατο εμένα που κατάφερνα να σας ξυπνώ από τον ύπνο του σκοταδιού. Θα κοιμάστε μέχρι που να σας λυπηθεί ο Θεός και να στείλει σ' εσάς Εκείνον, που θα σας ξυπνήσει πραγματικά.». (Πλάτωνος, Απολογία Σωκράτη, 31 Α)
Ο Πλάτων είχε γράψει στο βιβλίο του «Νόμος και Επινομείς»: «Ο Δίκαιος χωρίς να έχει αδικήσει θα μαστιγωθεί, θα δαρεί και τέλος θα σταυρωθεί.».
«Θα απογυμνωθεί απ' όλα εκτός της δικαιοσύνης, διότι ήταν εκ φύσεως αντίθετος στην ως τότε συμπεριφορά. Χωρίς να αδικήσει κανέναν θα δυσφημισθεί πολύ ως άδικος ώστε να βασανισθεί για την δικαιοσύνη και θα γεμίσει με δάκρυα εξαιτίας της κακοδοξίας, αλλά θα μείνει αμετακίνητος μέχρι θανάτου και ενώ θα είναι Δίκαιος θα θεωρείται άδικος για όλη του τη ζωή. Έχοντας τέτοιες διαθέσεις ο Δίκαιος θα μαστιγωθεί, θα στρεβλωθεί, θα δεθεί. Και από τις πολλές πληγές στο πρόσωπό Του θα κοκκινίσουν και θα φλογισθούν τα μάτια Του και στα τελευταία Του αφού πάθει κάθε κακό θα καρφωθεί πάνω σε υψηλό ξύλο, και να ξέρεις ότι δεν είναι δίκαιο, αλλά αφού έτσι το θέλει ας γίνει» Πολιτεία Πλάτωνα (B, V , 362).
Σάββατο 30 Μαΐου 2020
ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΑΠΟΔΕΚΑΤΙΣΑΝ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΛΗΘΥΣΜΟ !
Του Γιάννη Θεοδωρόπουλου
Το 146 π.χ. οι Έλληνες έδωσαν την τελευταία μάχη για την ελευθερία τους, εναντίων των Ρωμαίων, στην Λευκόπετρα, Κορινθίας. Από τους Ρωμαίους ποτέ δεν απελευθερώθηκαν αλλά παραδόθηκαν ως πρόβατα επί σφαγή εις τους Τούρκους.
Το 146 π.χ. είναι η αποφράδα χρονολογία που οι Έλληνες δεν έχασαν μόνο την ελευθερία τους, αλλά κάτι ακόμη πολυτιμότερο, έχασαν τα ιδανικά τους, την ιδεολογία τους, την νοοτροπία τους, έχασαν όλα αυτά που τους έκαναν να μεγαλουργήσουν, παραδίδοντας στο σύγχρονο κόσμο ένα πολιτισμό που όμοιος του δεν υπήρξε.
Τα χρόνια που ακολούθησαν από το 146 π.χ. και μέχρι το 325, οι Έλληνες κατάφεραν κάτι το αδιανόητο, να επιβληθούν στους Ρωμαίους πολιτισμικά. Ήταν τόσο φανερή η επιβολή που ανάγκασε το Ρωμαίο ποιητή Οράτιο να ομολογήσει «Μπορεί οι Ρωμαίοι να επεβλήθησαν στους Έλληνες δια των όπλων, αλλά οι Έλληνες τους επιβλήθηκαν με τον πολιτισμό τους». Στο διάστημα αυτό είχαμε και φιλελληνικές τάσεις από Ρωμαίους αυτοκράτορες, όπως του Αδριανού, και γενικώς οι Έλληνες ετύγχαναν ιδιαιτέρας εκτίμησης.
Με την εδραίωση όμως στο θρόνο της αυτοκρατορίας του (Μεγάλου) Κωνσταντίνου, την προώθηση του χριστιανισμού, και την επιβολή του ως αποκλειστικής θρησκείας από τον (Μέγα) Θεοδόσιο το 392 , ο Ελληνικός πολιτισμός και μαζί του ο δυτικός κόσμος εισέρχονται στο βαθύ σκοτάδι του Βυζαντινού μεσαίωνα. Τα αυτοκρατορικά διατάγματα (κώδικες) είναι απάνθρωπα και διατάσσουν : θάνατος και δήμευση της περιουσίας σε όποιον τελεί ιεροτελεστίες προς τιμή των παλιών θεών. Η ασυδοσία των (Αγίων) πατέρων των νεοφώτιστων χριστιανών και οι ορδές των καλογέρων, αφιονισμένοι από το νέο δόγμα, θανάτωναν από απλούς πολίτες μέχρι ανθρώπους της διανόησης, φυσικούς, μαθηματικούς, αστρονόμους, που δεν αποδέχονταν τον χριστιανισμό. Προβαίνοντας στον αφανισμό του Ελληνικού γένους, διαπράττοντες την πρώτη και μεγαλύτερη γενοκτονία εις βάρος του. και Θάβοντας για 15 αιώνες, τον πολιτισμό τους και τα μέχρι τότε επιτεύγματα της τεχνολογίας τους. Την βαρβαρότητα αυτή μαρτυρούν τα χιλιάδες αποκεφαλισμένα και ακρωτηριασμένα αγάλματα, που κοσμούν σήμερα, τα Ελληνικά μουσεία, αλλά και τα μουσεία της Ευρώπης και της Αμερικής. Το μαρτυρεί, ο πρώτος υπολογιστής της ανθρωπότητας. ο υπολογιστής των Αντικυθήρων, και βοά, που η τεχνολογία του χάθηκε και ξεχάστηκε.
Οι Έλληνες που υπερείχαν συντριπτικά, πολιτισμικά και πνευματικά, από όλους τους άλλους λαούς, τους ήταν αδιανόητο να απαρνηθούν τη θρησκεία των προγόνων τους, και να αποδεχθούν την θρησκεία των Εβραίων ενός ανατολίτικου και κατώτερου λαού όπως πίστευαν. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Έλληνες έλεγαν : πας μη Έλλην είναι βάρβαρος. Μπορεί η αρχική σημασία της λέξης βάρβαρος να ήταν αυτός που δεν μιλά Ελληνικά αλλά σύντομα είχε πάρει τη σημασία του αγροίκου, του απολίτιστου.
Το αίσθημα της πατρίδος χάθηκε, μαζί του χάθηκε το «μολών λαβέ» του Λεωνίδα, και ο παιάνας των Σαλαμινομάχων «Ώ παίδες Ελλήνων ίτε ελευθερούτε πατρίδα ελευθερούτε δε παίδας γυναίκας θεών τε πατρώων έδη θήκας τε προγόνων νυν υπέρ πάντων αγών» τη θέση τους πήρε το «κύριε ελέησον» .
Οι κουκουλοφόροι καταδότες και τα χριστιανικά «κρεουργεία» που στήθηκαν έπιασαν γρήγορα δουλειά, η πελατεία μπόλικη, και εξασφαλισμένη, κυρίως Έλληνες. Ο φόβος έσβησε τα ίχνη τους μέχρι σήμερα, παρά τη μακροχρόνια δράση τους. Η 20ετής δράση όμως του “κρεουργείου” της Σκυθούπολης (όπως αναφέρει ο Ρωμαίος ιστορικός Μαρκελλίνος Αμμιανός) το οποίο στήθηκε προτού καν γίνει ο χριστιανισμός επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας, υποδηλώνει το τι έγινε μετά.
Το 390 ο Θεοδόσιος δίνει εντολή και μέσα στον ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης σφαγιάζονται 15.000 άοπλοι Έλληνες πολίτες. Αλλά δεν έφταναν αυτά το 396 ο αυτοκράτορας Αρκάδιος, καθ’ υπόδειξη του πατριάρχη Ι. Χρυσοστόμου, έστρεψε τον Αλάριχο στρατηγό των Γότθων- και αφού τον εφοδίασε με πολυάριθμους μοναχούς- κατά των κέντρων πολιτισμού του Ελλαδικού χώρου. Ο ιστορικός Κ. Παπαρρηγόπουλος γράφει χαρακτηριστικά : « οι δε (Γότθοι) καθοδηγούμενοι υπό πολυαρίθμων μοναχών κατεπλημμύρησαν πάντα τα μεταξύ Θερμοπυλών και Αττικής, Λοκρίδα, Φωκίδα, Βοιωτίαν, λεηλατούντες και καταστρέφοντες χώρας και πόλεις, και τους μεν άνδρες ηβηδών αποσφάτοντες, (ομαδικά αποκεφαλίζοντας) παίδας δε και γυναίκας αγεληδών συνεπαγόμενοι. Η συμφορά υπήρξε τοσαύτη ωστε ο πεντηκονταετίαν βραδύτερον ακμάσας (ιστορικός) Ζώσιμος βεβαιεί, ότι μέχρι των χρόνων αυτού εφαίνοντο έτι τα στίγματα αυτής ».
Άγνωστος ο αριθμός των σφαγιασθέντων, στα 2 χρόνια που κράτησε η επιδρομή. Εικάζεται ότι ανέρχεται σε εκατομμύρια.
Εις το κεφάλαιο ΔΕΙΝΟΣ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΔΙΩΓΜΟΣ συνεχίζει ο Κ. Παπαρρηγόπουλος να γράφει «Ωσαύτως επί βαρυτάταις χρηματικαίς ζημίαις, και ύστερον επί ποινή θανάτου, απηγορεύθησαν αλληλοδιαδόχως αι εν ημέρα και εν νυκτί θυσίαι, αι ιεροσκοποίαι, οι των ειδώλων λατρία, η εις τους ναούς είσοδος, και εν γένει πάσα δημοσία και απόρρητος τελετή του αρχαίου θρησκεύματος. Καθώς δε συνήθως συνέβαινε περί τα τοιαύτα η εκτέλεσις των νόμων τούτων υπερέβαλε πολλάκις και αυτήν, αυτών την δεινήν αυστηρότητα. Οι κατά τας επαρχίας εξαγριωμένοι όχλοι μη αρκούμενοι εις την κατάργησιν της λατρείας, ήθελον να καταστρέψωσι και αυτά τα οικοδομήματα εντός των οποίων αύτη ετελείτο........τινές των επισκόπων και οι πλείστοι των μοναχών συνετέλουν προθυμότατα εις τον όλεθρον τούτον...........τιουτοτρόπως επί Θεοδοσίου εθριάμβευσεν ο χριστιανισμός κατά της ειδωλολατρείας..........»
Οι διωγμοί κατά των Ελλήνων συνεχίστηκαν σε όλη την επικράτεια. Μέχρι που φθάνουμε στην αιμοσταγή και αλαζονική διακυβέρνηση του Ιουστινιανού. Το ελληνοχριστιανικό παραμύθι καταρρέει μπροστά στα κείμενα των ιστορικών εκείνης της εποχής. Ο προσωπικός του ιστορικός Προκόπιος στην ανέκδοτη ιστορία του αδυνατεί να θεωρήσει τον τύραννο Ιουστινιανό ως ανθρώπινο ον και τον θεωρεί «ενσαρκωμένο δαίμονα». Αναφέρει, ότι «ο Ιουστινιανός δεν ήταν ανθρώπινο πλάσμα άλλα … ήταν κάποιος δαίμονας ανθρωπόμορφος. Ο άνθρωπος αυτός, έχει σκοτώσει τόσους πολλούς ώστε πιο γρήγορα, νομίζω, θα μετρούσε κανείς τους κόκκους της άμμου όλου του κόσμου παρά όσους σκότωσε ο αυτοκράτορας αυτός. Υπολογίζοντας, όμως, κατά προσέγγιση τις περιοχές που κατάντησαν τελικά ακατοίκητες λέω ότι χάθηκαν πολλά εκατομμύρια άνθρωποι…….. Επιπλέον για να πετύχει τους σκοπούς αυτούς, οδηγούσε στο θάνατο αναρίθμητους ανθρώπους. Επιδιώκοντας δηλαδή να συνενώσει τους πάντες σε μια δοξασία σχετικά με τον Χριστό, θανάτωνε όλο τον άλλο κόσμο και μάλιστα προβάλλοντας για τα έργα του αυτά το πρόσχημα της ευσέβειας. Νόμιζε ότι δεν είναι φόνος να σκοτώνει ανθρώπους που κατά τύχη δεν είχαν την ίδια πίστη με αυτόν».
Οι Κρητικοί, πιστοί ακόμη στη θρησκεία των προγόνων τους, και διαβλέποντας τις άγριες διαθέσεις των ορθόδοξων Βυζαντινών, ζητούν τη βοήθεια των Αράβων, αλλά βοήθεια που φθάνει είναι ασήμαντη. Με πρωταγωνίστρια την ιέρεια της Αρτέμιδος Κλεαγέτη αναλαμβάνουν μόνοι τους την υπεράσπιση της πατρίδος τους.
Το 961 οι Βυζαντινοί με το πρόσχημα να ελευθερώσουν την Κρήτη από τους Άραβες, πνίγουν στο αίμα τους Κρητικούς, απολογισμός πάνω από 200 000 νεκροί.
Με πρωτοστατούντες Δεσποτάδες, παπάδες και καλογέρους, οι διωγμοί, και τα εγκλήματα, κατά των μη χριστιανών, τέλος δεν έχουν, συνεχίστηκαν μέχρι το 990 περίπου, με τελευταίους υποκύψαντες τους Μανιάτες.
Το Βυζάντιο, ο νεκροθάφτης του Ελληνικού πολιτισμού και ο δολοφόνος του Ελληνικού πληθυσμού, ήταν το κράτος όπου κυριαρχούσαν τα δύο σύνδρομα η θεοκρατία και η αναξιοκρατία, και που κατάντησε τους λίγους εναπομείναντες Έλληνες, αγράμματους, κουρελήδες, και πεινασμένους, έρμαιους στη κτηνωδία του κάθε επιδρομέα. Η Δημοκρατία είχε καρατομηθεί πολλούς αιώνες νωρίτερα, και λέξεις Έλλην και Ελλάς διαπομπεύτηκαν, και για αιώνες έσβησαν από το λεξιλόγιο των Ελλήνων.
Ο Ελλαδικός χώρος εκεί που κάποτε έσφυζε από ζωή, και χαρούμενες γιορτές ερήμωσε, τεράστιες περιοχές έμειναν ακατοίκητες, και όπου συναντούσες οικισμούς εκεί βασίλευε η θλίψη και ο μαρασμός. Οι ολυμπιακοί αγώνες, τα Νέμεα, τα Ίσθμια, τα Πύθια, τα Παναθήναια σταμάτησαν. Οι ποιητικοί και θεατρικοί αγώνες δεν ξανάγιναν. Τα στάδια και τα θέατρα έρημα, έμειναν βουβοί μάρτυρες, του λαμπρού παρελθόντος, και με τις κουκουβάγιες που τα κατοίκισαν να θρηνούν ολονυχτίς, την πνευματική και πολιτισμική κατάντια των Ελλήνων.
Το Ελληνικό έθνος ψυχορραγούσε όχι μόνο πολιτισμικά αλλά και πληθυσμιακά. Κατά την υποδούλωση των Ελλήνων στους Ρωμαίους το 146 π.χ. λογικό είναι ο πληθυσμός τους θα αριθμούσε πολλά εκατομμύρια. Αν λάβουμε υπ' όψιν τις περιγραφές του Παυσανία, που θέλοντας να δείξει πόσο πυκνοκατοικημένος ήταν ο Ελλαδικός χώρος, γράφει ότι τα κατσίκια μπορούσαν να πηδούν από τα κεραμίδια τις μιας οικίας στα κεραμίδια της άλλης. Ακόμη και τους, οικειοθελώς, εξελληνισμένους, από τους διαδόχους του Μ. Αλεξάνδρου, λαούς της Μικράς Ασίας. Eνα άλλο στοιχείο είναι τα 155 γνωστά θέατρα, με πολλές χιλιάδες θέσεις το καθένα που είχαν κατασκευάσει οι Έλληνες. Στην Μ. Ασία υπήρχαν περί τις 500 πόλεις, οι περισσότερες με πληθυσμό άνω των 20 000. κατοίκων.
Προτού από την επιβολή του χριστιανισμού, ως αποκλειστικής θρησκείας, οι Έλληνες και οι Ελληνόφωνες ήσαν ο πολυπληθέστερος λαός της αυτοκρατορίας και πλησίαζαν τα 40 εκατομμύρια, σύμφωνα με τις απογραφές του πληθυσμού που διενεργούσαν οι Ρωμαίοι. Σήμερα το Ελληνικό έθνος, μαζί με τους Έλληνες της διασποράς είναι περίπου 15 εκατομμύρια. Αν συγκρίνουμε τον πληθυσμό των Τούρκων που σήμερα φθάνει τα 75 εκατομμύρια, και οι Οθωμανοί Τούρκοι που ήλθαν στη Μικρά Ασία το 1200 δεν υπερέβαιναν τις 50.000, οικογένειες σύμφωνα με την Τούρκικη ιστορία, τότε ο Ελληνικός πληθυσμός, αν δεν σφαγιαζόταν, σήμερα έπρεπε να ήταν πολύ περισσότερος από 150 εκατομμύρια. Δυστυχώς διεπράχθη η μεγαλύτερη γενοκτονία που έγινε εις την Ευρώπη εις βάρος των Ελλήνων, η οποία εντέχνως αποσιωπάτε από την πολιτική και θρησκευτική ηγεσία της χώρας μας.
ΠΟΤΕ ΤΟ ΠΑΠΑΔΑΡΙΟ ΘΑ ΖΗΤΗΣΕΤΕ ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΚΑΤ΄ ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΓΙΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΙΕΠΡΑΞΑΝ ΕΙΣ ΒΑΡΟΣ ΤΟΥΣ ΟΙ ΠΡΟΚΑΤΟΧΟΙ ΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ. 20 000 000 ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΕΞΟΝΤΩΘΗΚΑΝ ΖΗΤΟΥΝ ΔΙΚΑΙΩΣΗ.
Ιωαννης Θεοδωροπουλος
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)