Καταδικάζεται η βία απ’ όπου κι αν προέρχεται; – του Νίκου Μπογιόπουλου

 

Κάποιοι παριστάνουν ότι δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το γιαούρτωμα από το ναζιστικό μαχαίρωμα… Παριστάνουν ότι δεν μπορούν να βρουν διαφορές ανάμεσα στο γιουχάρισμα και στην αποδοκιμασία από το λιντζάρισμα, τον τραμπουκισμό και τον αγελαίο φασισμό των ταγμάτων εφόδου… Παριστάνουν ότι δεν μπορούν να δουν τι χωρίζει το πέταγμα της μπογιάς από την εκτόξευση της μπουνιάς και της κλωτσιάς του αλήτικου χουλιγκανισμού που παριστάνει την «πολιτική δράση»…

    Στην ουσία: Αναπαράγουν την αθλιότητα των «δυο άκρων». Τσουβαλιάζουν άλογα με πορτοκάλια για να βγάλουν… αλογοπορτόκαλα, όπως έλεγε ο γερο-Σκαρίμπας. Συκοφαντούν λαϊκούς αγώνες βαφτίζοντας «βία» την κοινωνική αντίσταση στην βαρβαρότητα. Αξιοποιούν φρικιαστικές προβοκάτσιες (π.χ Μαρφίν), αλείβουν σαν βούτυρο στο ψωμί της γκαιμπελικής τους προπαγάνδας «ακτιβισμούς» της πλάκας, για να τα συμψηφίσουν με την κτηνωδία.

    Και έτσι, με αυτό τον τρόπο, όταν δεν τον υποδέχονται από την κύρια είσοδο, ανοίγουν στον φασισμό την πίσω πόρτα. Όμως, την ίδια ώρα που παριστάνουν τους επικριτές της βίας «από όπου κι αν προέρχεται», συλλαμβάνονται επ’ αυτοφόρω ως φορείς της πιο αποκρουστικής βίας , της ταξικής βίας. 

    Ας πάρουμε μια γεύση της θεωρητικής – ιδεολογικής τους σαθρότητας που δεν θα μπορούσε παρά να συνοδεύει την πολιτική υποκρισία τους:  

***

«Κατεβαίνουνε, και ανάφτει του πολέμου αναλαμπή το τουφέκι ανάβει, αστράφτει, λάμπει, κόφτει το σπαθί./ Γιατί η μάχη εστάθει ολίγη; Λίγα τα αίματα γιατί; Τον εχθρό θωρώ να φύγει και στο κάστρο ν’ ανεβεί./ Ακούω κούφια τα τουφέκια, ακούω σμίξιμο σπαθιών, ακούω ξύλα, ακούω πελέκια, ακούω τρίξιμο δοντιών./ Με τα μάτια τους γυρεύουν όπου είν’ αίματα πηχτά, και μες στα αίματα χορεύουν με βρυχίσματα βραχνά/ Κοίτα χέρια απελπισμένα πώς θερίζουνε ζωές! Χάμου πέφτουνε κομμένα χέρια, πόδια, κεφαλές,/ και παλάσκες και σπαθία με ολοσκόρπιστα μυαλά, και με ολόσχιστα κρανία, σωθικά λαχταριστά./ Παντού φόβος και τρομάρα και φωνές και στεναγμοί παντού κλάψα, παντού αντάρα, και παντού ξεψυχισμοί./ Σαν ποτάμι το αίμα εγίνη και κυλάει στη λαγκαδιά, και το αθώο χόρτο πίνει αίμα αντίς για τη δροσιά./ Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!».

    Αυτό προφανώς και δεν είναι ο «ύμνος στη βία». Είναι αποσπάσματα και στίχοι από τον «Ύμνο εις την Ελευθερίαν». Και προέρχεται δια χειρός Διονυσίου Σολωμού. Οι κύριοι του «καταδικάζετε τη βία απ΄ όπου κι αν προέρχεται;» τι έχουν να πουν; Τον… καταδικάζουν τον Σολωμό; Τον… καταδικάζουν τον ελληνικό εθνικό ύμνο; Το «σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή» το καταδικάζουν;

«Όταν η διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούη τα παράπονα του, το να κάμη τότε ο λαός, ή κάθε μέρος του λαού, επανάστασιν, ν’ αρπάξη τα άρματα και να τιμωρηση του τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν απ’ όλα τα δίκαια του και το πλέον απαραίτητον απ’ όλα τα χρέη του. Αν ευρίσκωνται όμως εις τόπον οπού είναι περισσότεροι τύραννοι, οι πλέον ανδρείοι πατριώτες και φιλελεύθεροι πρέπει να πιάσουν τα περάσματα των δρόμων και τα ύψη τωνβουνών, εν όσω ν’ ανταμωθούν πολλοί, να πληθύνη ο αριθμός των, και τότε ν’ αρχίσουν την επιδρομήν κατά των τυράννων (…)»

    Αυτό δεν είναι συνταγή κάποιου «κουκουλοφόρου». Είναι απόσπασμα , από το «Νέα Πολιτική Διοίκησις», το επαναστατικό κείμενο του Ρήγα Φεραίου. Οι κύριοι του «καταδικάζετε τη βία απ΄ όπου κι αν προέρχεται;», πώς και δεν τον έχουν… καταδικάσει ακόμα τον Ρήγα;

Όταν ο Κολοκοτρώνης έπαιρνε στο κατόπι τον Δράμαλη στα Δερβενάκια, όσο να ‘ναι μια τόσο δα βία την άσκησε. Των κυρίων του «καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;» πώς και τους ξέφυγε ο Γέρος του Μοριά;

«Σηκωθείτε παιδιά της Πατρίδας/ Η μέρα της δόξας έφθασε/ Ενάντια της τυραννίας μας/ Το ματωμένο λάβαρο υψώθηκε/ Ακούστε τον ήχο στα λιβάδια/ Το ουρλιαχτό αυτών των φοβερών στρατιωτών/ Έρχονται ανάμεσά μας/ Να κόψουν τους λαιμούς των γιων και των συζύγων σας./ Στα όπλα πολίτες/ Σχηματίστε τα τάγματά σας/ Προελάστε, προελάστε/ Αφήστε το μολυσμένο αίμα/ Να ποτίσει τα αυλάκια στα χωράφια μας./ Ιερή αγάπη για την Πατρίδα/ Οδήγησε και στήριξε τα εκδικητικά μας όπλα/ Ελευθερία, λατρευτή Ελευθερία/ Μπες στον αγώνα με τους υπερασπιστές σου/ Κάτω από τις σημαίες μας, άσε τη νίκη/ να σπεύσει σε σένα, ρωμαλέα δύναμη/ Έτσι ώστε στο θάνατο οι εχθροί σου/Να δουν το θρίαμβό σου και τη δόξα μας».

    Αυτά τα «αιμοβόρα» λόγια είναι στίχοι από την «Μασσαλιώτιδα», τον εθνικό ύμνο της Γαλλίας. Σε αυτόν τον ύμνο στεκόταν προσοχή ο Ζισκάρ Ντε Στεν όταν παραχωρούσε το αεροπλάνο του για να γυρίσει από το Παρίσι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, το 1974. Οι κύριοι του «καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;» ανάμεσα στον Ζισκάρ και στην Αντουανέτα, διαλέγουν την Αντουανέτα;

Ναι μεν «Η Ελευθερία οδηγεί το Λαό», αλλά με όπλα, με σπαθιά και γιαταγάνια; Τς, τς, τς… Αλήθεια, των κυρίων «καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;», πώς και τους ξέφυγε (και) ο Ντελακρουά;

  Αλλά ας θυμηθούμε και κείνο το τραγούδι της Αντίστασης:

«Δε φοβάμαι την κρεμάλα, δε φοβάμαι το σκοινί/Και στο διάβα μου όλοι τρέμουν ράλληδες και γερμανοί/ Ράλληδες, ταγματαλήτες, μπουραντάδες, γερμανοί/ Τα κεφάλια σας θα πέσουν, απ’ τ’ αντάρτικο σπαθί»

    Ή και το άλλο «Το τραγούδι του Άρη» που τραγουδιόταν σε όλη την Ελλάδα μετά τη μάχη στο Μικρό Χωριό, το 1942:

«Βαριά στενάζουν τα βουνά/ Κι ο ήλιος σκοτεινιάζει/ Το δόλιο το Μικρό Χωρίο/ Και πάλι ανταριάζει/ Λαμποκοπούν χρυσά σπαθιά/ πέφτουν ντουφέκια ανάρια/ ο Άρης κάνει πόλεμο/ μ’ αντάρτες παλικάρια».

    Εδώ οι κύριοι του «καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;» διαπιστώνουν πολύ σοβαρό πρόβλημα; Μάλλον θα ήταν καλύτερα να μην υπήρχε αντάρτικο σπαθί, τότε, ή κι αν υπήρχε, να ήταν πιο «φιλικό» με τους ναζί και τους γερμανοτσολιάδες;

Ανταρτοπούλες του ΕΛΑΣ, μαχήτριες κατά του ναζιστικού ζυγού. Μήπως θα τις πάρει κι αυτές η «μπάλα» των κυρίων «καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;»

    Ακούστε αγαπητοί σημαιοφόροι της προπαγανδιστικής πυροβολαρχίας του «καταδικάζω τη βία απ όπου κι αν προέρχεται»: Έχουν περάσει πολλές χιλιάδες χρόνια που ο άνθρωπος ήταν σκλάβος, μετά έγινε δουλοπάροικος και τους τελευταίους αιώνες προλετάριος, δηλαδή μισθωτός σκλάβος, για να μπορούμε πια να αντιληφθούμε τι κρύβεται πίσω από τον δήθεν «πασιφισμό» σας:
    Η δική σας «καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται», αποτελεί έναν «κομψό», κατ’ επίφαση «δημοκρατικό», τάχα μου «φιλελεύθερο» και πάντα ραφιναρισμένο τρόπο για να υπονομεύετε το δίκιο του αγώνα των καταπιεσμένων. Πώς; Μα παίρνοντας «ίσες» αποστάσεις τόσο ανάμεσα στο «δίκιο», στις «ελευθερίες» και στο «δικαίωμα» του καταπιεστή να καταπιέζει, όσο και στο δίκιο, στις ελευθερίες και στο δικαίωμα του καταπιεσμένου να αντιδρά. Να αντιστέκεται. Να μην συνθηκολογεί με την καταπίεση και με τον καταπιεστή του.
    Το θέμα σας – ας είμαστε ειλικρινείς – δεν είναι η αποκήρυξη της βίας και της κάθε βίας, όπως λέτε. Εκτός αν αποκηρύσσεται και τον κ.Βορίδη και την γνωστή δήλωσή του περί της «νόμιμης κρατικής βίας». Εσείς που «καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται» την «νόμιμη – κατ’ εσάς – κρατική βία» την αποκηρύσσετε;
    Πίσω από τον δήθεν «πασιφισμό» σας και από τα διαγγέλματα «κοινωνικής ειρήνης» προς μια κοινωνία που της έχετε βάλει μπουρλότο, στόχος σας είναι να σπιλώσετε τον αγώνα του καταπιεσμένου ενάντια στον τύραννο και τον εκμεταλλευτή του, βαφτίζοντας «βία» την αντίσταση και τη διαμαρτυρία του. Κι αφού τη σπιλώσετε και τη συκοφαντήσετε, μετά σπεύδετε να την αντιπαραβάλλεται με τη βία του εκμεταλλευτή, με τη βία των μνημονίων, με τη βία της φτωχοποίησης, με τη βία των ΜΑΤ, με τη βία των νόμων σας. Αυτή τη βία, βέβαια, δεν την λέτε βία. Την βαφτίζετε «νομιμότητα» και «δημοκρατία».

    Φυσικά οι πάντα ευπρεπείς εστέτ του δήθεν ανθρωπισμού, θα συνεχίσουν το ίδιο τροπάρι: «Καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;»… Νομίζουν ότι έτσι θα φέρουν πιο κοντά όχι μόνο το «Τέλος της Ιστορίας», αλλά και το τέλος της φιλοσοφίας. Μεγαλεπήβολος στόχος, αλλά κατά κακή τύχη των διακόνων της ιστορικής αφασίας και της πολιτικής υποκρισίας υπάρχει η πραγματικότητα. Και προς δόξαν της πραγματικότητας, τη βία – ως συστατικό στοιχείο της ύπαρξης των κοινωνιών όπου αντιπαρατίθενται αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα – είτε την καταδικάζεις, είτε δεν την καταδικάζεις, αυτή υπάρχει. Ερήμην των ηθικοπλαστικών κηρυγμάτων και τρις ερήμην της πολιτικής κατεργαριάς.
    Καταδικάστε τη βία όσο θέλετε, 24 ώρες το 24ωρο. Όμως: 
    Για όσο στον κόσμο θα επικρατεί ο νόμος του ισχυρού, γα όσο θα θεωρείται «δημοκρατία» να υπάρχουν οι «από πάνω» και οι «από κάτω», για όσο το δίκιο θα καθορίζεται με βάση την δύναμη και θα υποτάσσεται σε αυτήν, για όσο οι κοινωνίες θα χωρίζονται σε τάξεις όπου οι πεντακοσιομέδιμνοι θα κάνουν κουμάντο πάνω στους ζευγίτες και όλοι μαζί πάνω στους δούλους, το να καταδικάζεις τη βία (ακόμα κι όταν αυτή η καταδίκη είναι ειλικρινής) είναι τόσο μάταιο όσο το να καταδικάζεις το γήρας. Η’ το θάνατο.Όσο κι αν τον καταδικάσεις, αυτός υπάρχει. Και θα υπάρχει μέχρι τη δευτέρα παρουσία (τουλάχιστον…).
    Πριν σπεύσουν κάποιοι να πουν ότι όποιος αναγνωρίζει το αναπόφευκτο της ύπαρξης της βίας ταυτόχρονα την «δικαιώνει», απαντάμε: Η αναγνώριση ότι ο θάνατος υπάρχει, μόνο κάποιος παράλογος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι συνιστά εκδήλωση «αγάπης» προς το θάνατο ή δήλωση «δικαίωσης» της ύπαρξής του ή ότι αναιρεί την απέχθεια απέναντί του.
    Το ίδιο συμβαίνει και με τη βία. Επομένως το ζητούμενο δεν είναι η ρητορική καταδίκη της βίας – «μαμής» της Ιστορίας κατά Μαρξ. Το ζητούμενο είναι η δίκη, η καταδίκη και ο εξοβελισμός της «μάνας» και του «πατέρα» της βίας και όλων όσοι την γεννούν. Ας πάρουμε για παράδειγμα, το θέμα του πολέμου. Τι πιο βίαιο! Αλλά αν θέλεις να είσαι σοβαρός, το πώς τοποθετείσαι απέναντι στον πόλεμο δεν μπορεί να τελειώνει (ούτε καν να αρχίζει) με την έκφραση της καταδίκης του πολέμου. Γιατί έχει και «παρακάτω». Η μήπως δεν έχει «παρακάτω»; Δεν απαιτείται, δηλαδή, να προσδιοριστεί ο χαρακτήρας του πολέμου; Το «καταδικάζω τον πόλεμο» σε βγάζει, τάχα, από την υποχρέωση να τοποθετηθείς, να πάρεις θέση αν είναι δίκαιος ή άδικος ο πόλεμος, από πλευράς εκείνων που είτε ως αμυνόμενοι, είτε ως επιτιθέμενοι, συμμετέχουν σε αυτόν;
    Εκτός αν καταλήξουμε ότι κάθε πόλεμος είναι άδικος και ότι με ένα «καταδικάζω τον πόλεμο» ξεμπερδεύουμε. Αλλά τότε εξίσου «άδικο» με τους Τούρκους το ’21 είχαν και οι επαναστατημένοι Έλληνες. Όμως, αν κάθε πόλεμος είναι «άδικος», και αν η αδικία επιμερίζεται εξίσου σε όλους όσοι συμμετέχουν ή εξαναγκάζονται να συμμετάσχουν σε αυτόν, τότε καλύτερη δικαίωση του «αδικητή» δεν μπορεί να υπάρξει.

Η «Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας» και της Αμερικανικής Επανάστασης, που αναγνώριζε την ισότητα μεταξύ των ανθρώπων και τα αναφαίρετα δικαιώματα του κάθε πολίτη, όπως η ζωή, η ελευθερία και η επιδίωξη της ευτυχίας, κάπως έτσι προέκυψε. Οι κύριοι του «καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;» την καταδικάζουν;

    Όταν επομένως μιλάμε για βία, το χρέος μας δεν είναι να αραδιάζουμε επίθετα και προσδιορισμούς για να αποδείξουμε πόσο απεχθής μας είναι, μη και δεν πάρουμε μέρος στο γενικό μεθύσι κάποιας αταξικής, απολίτικης και αντι-ιστορικής «συναδέλφωσης». Υποχρέωση του καθενός – εφόσον σέβεται τον εαυτό του – είναι να προσδιορίζει το χαρακτήρα της βίας.
    Και στο σημείο αυτό, αφήνουμε τη «βαριά φιλοσοφία» και ερχόμαστε στην τρέχουσα επικαιρότητα: Υποχρέωση του καθενός, αν μάλιστα είναι αξιοπρεπής (ούτε κομμουνιστής ούτε μη κομμουνιστής, ούτε αριστερός ούτε δεξιός, ούτε προοδευτικός ούτε συντηρητικός, αλλά «απλώς» αξιοπρεπής), είναι να μην επιτρέπει να συκοφαντούνται οι κοινωνικοί αγώνες μέσα από τη χυδαία επιχείρηση να διασυνδεθούν, να παραλληλιστούν ή πολύ περισσότερο να ταυτιστούν με το ναζιστικό έγκλημα. Με το φασιστικό λιντσάρισμα. Με την ατομική τρομοκρατία. Με την παρα-κρατική δράση. Με την προβοκατόρικη, δολοφονική δράση τύπου «Μαρφίν» κοκ.
    Δεν υπάρχει πιο ευδιάκριτο σινιάλο επερχόμενης πολιτικής «ανωμαλίας» από τη χυδαιότητα που ισχυρίζεται, άμεσα ή έμμεσα, ότι η λαϊκή αντίσταση αποτελεί τάχα τη «δικαίωση», τη «νομιμοποίηση», τον «τροφοδότη», το «συγκοινωνούν δοχείο» ή ακόμα και τον «γεννήτορα» (!) της τραμπούκικης, της υποκοσμιακής, της ναζιστικής και κάθε μορφής φασιστικής βίας.
    Εκείνο που ισχύει είναι το ακριβώς αντίθετο:
    Οι μαζικοί, λαϊκοί, κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες, εφόσον είναι τέτοιοι, όχι μόνο δεν αποτελούν την «κατάφαση», αλλά την πιο κατηγορηματική, την πιο εκκωφαντική άρνηση – μέχρι του σημείου της κατάργησή της – της βίας που ασκείται πάνω στον καταπιεσμένο. Η κατάργηση αυτής της βίας, που γεννά όχι μόνο το δικαίωμα αλλά και το καθήκον της αντίστασης απέναντί της, είναι και ο μόνος δρόμος για την αντιμετώπιση της βίας, γενικά, και της διάχυσής της.
    Υποχρέωση, τελικά, του καθενός – εφόσον σέβεται τον εαυτό του – δεν είναι να εξαντλείται στην «καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται». Είναι η καταδίκη και η αντίσταση στη βία,αλλά από εκεί που πραγματικά προέρχεται. Είναι η καταδίκη, η αντίσταση και η αποκάλυψη της βίας – και όσων κρύβονται πίσω της – που αναπαράγει, ενισχύει, διευκολύνει και «νομιμοποιεί» την καθεστωτική βιαιότητα.

Μήπως γνωρίζουν οι κύριοι «καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;» από πού παίρνει εντολές αυτό το παλικάρι;

    Τα όσα σημειώνουμε παραπάνω μόνο από κάποιον συκοφάντη ή εντελώς ευήθη θα ερμηνεύονταν ως στάση που προσεγγίζει τη βία ως κάτι, τάχα, το επιθυμητό. Εκείνο που λέμε είναι ότι η βία αντιμετωπίζεται υπό το πρίσμα της μόνης ελεύθερης προσέγγισης που μπορεί να υπάρξει. Και η μόνη ελεύθερη προσέγγιση είναι εκείνη που διαθέτει επίγνωση της αναγκαιότητας.
    Αν πάλι όλα αυτά δεν ισχύουν, τότε όχι μόνο θα πρέπει να «καταδικάσουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται», αλλά θα πρέπει να ζητήσουμε και «συγγνώμη»:
    Να ζητήσουμε «συγγνώμη», για παράδειγμα, για λογαριασμό του Άρη και του αντάρτη του ΕΛΑΣ που άσκησαν βία κατά της χιτλερικής χολέρας. «Συγγνώμη» για λογαριασμό του Καραϊσκάκη και του Κολοκοτρώνη. «Συγγνώμη» για λογαριασμό του στρατιώτη του Κόκκινου Στρατού που τσάκισε το κτήνος του ναζισμού στο Ράιχσταγκ. «Συγγνώμη» για λογαριασμό των κολίγων στο Κιλελέρ. Συγγνώμη για λογαριασμό εκείνων που γκρέμισαν τη Βαστίλη και των άλλων που πολέμησαν για την κατάργηση της δουλείας στην Αμερική. «Συγγνώμη» για λογαριασμό και του πιτσιρικά της «Ιντιφάντα» που πετούσε τόσο βίαια τις πέτρες του στα τανκς των Ισραηλινών. «Συγγνώμη» και για την άποψή μας ότι ο λαός μας, οργανωμένα, αποφασιστικά και μαζικά – δηλαδή δημοκρατικά – έχει κάθε δικαίωμα να πάρει την «όψη που με βιά μετράει τη γη» και να αποτινάξει από το σβέρκο του τα μνημόνια και ό,τι γεννάει τα μνημόνια.
    «Συγγνώμη»; Δεν θα μπορέσουμε…

Από τη μια η βία του ισραηλινού τανκ. Από την άλλη η βία της πέτρας του Παλαιστίνιου πιτσιρικά. Ερώτηση: «Καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;». Απάντηση: «Όχι»!

http://www.imerodromos.gr/katadikazete-h-via-ap-opou-ki-an-proerchete-tou-nikou-bogiopoulou/

«Είναι ξεφτιλισμένη όλη αυτή η διαδικασία!»: Η Βουλή τιμωρεί ομόφωνα τον Γ. Λαγό (24/5/18)

Κραυγή αγωνίας του Δημάρχου Λέσβου: Οι γυναίκες φοβούνται να κυκλοφορήσουν και κρατάμε τα παιδιά μας κλειδωμένα

Αντι-μεταναστευτικό ρεύμα στην Ελλάδα βλέπουν οι ξένοι και καταλογίζουν ευθύνες στην κυβέρνηση Τσίπρα

Του Μάνου Χατζηγιάννη

Πριν από δύο χρόνια με αφορμή την επίσκεψη στην Λέσβο του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, του Πάπα Φραγκίσκου και του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμου, στην χώρα μας στράφηκαν όλα τα φώτα της δημοσιότητας με αφορμή το προσφυγικό ζήτημα.
Αναλυτικά ρεπορτάζ και ανταποκρίσεις, αλλά και κατόπιν σχόλια και άρθρα,
 εκθείαζαν το πως μια μικρή χώρα άνοιξε μια τόσο μεγάλη αγκαλιά.
Σήμερα μετά από την τελευταία επίσκεψη Τσίπρα την προηγούμενη εβδομάδα τα πράγματα μοιάζουν διαφορετικά…..
Σύμφωνα με την βρετανική εφημερίδα “The Guardian” λιγότερο από μια εβδομάδα μετά την αποστολή από την ελληνική κυβέρνηση πρόσθετων αστυνομικών δυνάμεων για την ενίσχυση των χερσαίων συνόρων της με την Τουρκία, εξαιτίας των φόβων για την άνοδο του αριθμού των προσφύγων και των μεταναστών που διασχίζουν τα σύνορα, ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος Αλέξης Τσίπρας αντιμετώπισε διαμαρτυρίες από πολίτες την περασμένη Πέμπτη για το πώς χειρίστηκε την αύξηση κατά 17% της εισροής μεταναστών κατά τον μήνα Απρίλιο.
Οι ανταποκριτές της εφημερίδας Audrey Conklin της Daily Caller αναφέρουν ότι οι διαμαρτυρίες στη Λέσβο αντιπροσωπεύουν μια έντονη μετατόπιση της στάσης ενός λαού, που κάποτε δεχόταν πολύ πιο ευπρόσδεκτα τους μετανάστες, ως αποτέλεσμα μιας μακροχρόνιας προσφυγικής κρίσης.

Τεράστιοι αριθμοί αιτούντων άσυλο πλημμυρίζουν στη χώρα, καραβάνια με λεωφορεία και βάρκες κάθε εβδομάδα και ενώ η συμφωνία μεταξύ της ΕΕ και της Τουρκίας που υπογράφηκε το 2016 δηλώνει ότι οι παράνομοι πρόσφυγες πρόκειται να σταλούν στην Τουρκία μετά την διέλευση των ευρωπαϊκών συνόρων, αυτοί συσσωρεύονται σε χώρους συγκέντρωσης στην Ελλάδα και σε κακή κατάσταση. Οι ειδικοί εκτιμούν ότι περισσότεροι από 500 νέοι πρόσφυγες περνούν τα σύνορα και φτάνουν στο νησί κάθε εβδομάδα.
Όπως αναφέρει η DW News:
«Νωρίτερα την Πέμπτη, ο οργανισμός βοήθειας «Γιατροί χωρίς σύνορα «προειδοποίησε ότι η Λέσβος«έφτασε σε σημείο έκρηξης »... υπερεκτιμώντας την υγειονομική περίθαλψη και τις άλλες υπηρεσίες που παρέχονται στους μετανάστες, οδηγώντας μερικούς να προσφύγουν στη βία».
Περίπου 9.000 μετανάστες και πρόσφυγες βρίσκονται σήμερα στην Ελλάδα με βασική αιτία ότι έχουν κολλήσει μεταξύ των συνόρων χωρίς να έχουν ένα πραγματικό μέρος για να ζήσουν, έστω και προσωρινά, ως αποτέλεσμα της συμφωνίας της ΕΕ με την Τουρκία.
Περισσότερα στο : https://www.pentapostagma.gr/2018/05/%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%AE-%CE%B1%CE%B3%CF%89%CE%BD%CE%AF%CE%B1%CF%82-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%BF%CF%85-%CE%BB%CE%AD%CF%83%CE%B2%CE%BF%CF%85-%CE%BF%CE%B9.html

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΓΕΜΙΣΤΟΣ Η ΠΛΗΘΩΝ. .- ....επιστροφή στις αρχαίες εθνικές αντιλήψεις, όχι μόνο στις φιλοσοφικές και πολιτικές αλλά και στις θρησκευτικές

Ο Γεώργιος Γεμιστός γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη πριν από το 1360 και πέθανε στον Μυστρά το 1452. Η ζωή του καλύπτει σχεδόν ολόκληρο τον τελευταίο δραματικό αιώνα του Βυζαντίου. Στην Κωνσταντινούπολη έλαβε πολύ καλή γενική κλασική Ελληνική παιδεία. Προκειμένου να γνωρίσει το λαό που απειλούσε το Βυζάντιο, επισκεύθηκε την αυλή του σουλτάνου Μουράτ, ως λόγιος της εποχής, εκεί γνωρίστηκε και με τον Ζωροάστρη πολυθεϊστή Ελισσαίο .
Βλέποντας την επερχόμενη καταστροφή, και την κυρία της αιτία που ήταν η θρησκεία, ο πληθωρικός μοναχισμός, και πολιτική κακοδιοίκηση, κατέληξε στην πεποίθηση ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος για την αναγέννηση του Ελληνισμού, αλλά μόνο η επιστροφή στις αρχαίες εθνικές αντιλήψεις, όχι μόνο στις φιλοσοφικές και πολιτικές αλλά και στις θρησκευτικές
Το 1393 εγκαταστάθηκε στον Μιστρά, όπου ανέπτυξε πλούσια δράση, ως δάσκαλος, δικαστικός, φιλόσοφος και συγγραφέας. Εκεί άλλαξε το όνομά του από Γεμιστός σε Πλήθων, γιατί ήθελε να το καταστήσει Ελληνικότερο και ηχητικά να μοιάζει με το Πλάτων, το όνομα του μεγάλου προτύπου του, στην φιλοσοφία και την πολιτική θεωρία. Με το όνομα αυτό θα μείνει στην ιστορία του Ελληνισμού ως ο δυναμικότερος Βυζαντινός Φιλόσοφος, η τελευταία αναλαμπή του Ελληνισμού πριν από την πτώση και ο πρώτος «Νεοέλλην» στους πολιτικούς στοχασμούς του. Συνέταξε υπομνήματα προς τον αυτοκράτορα Μανουήλ Παλαιολόγο, προς τον δεσπότη του Μιστρά Θεόδωρο, υποβάλλοντας ολοκληρωμένα μεταρρυθμιστικά σχέδια με προδρομικές για την εποχή του ιδέες.
Ο Πλήθων αντιμετωπίζει εδώ όπως και αργότερα θέματα όπως, διοικητική αναδιοργάνωση της χώρας, αναδασμό της γης, εθνικής παραγωγής, εμπορίου, φορολογίας, κρατικών δαπανών, εθνικοποίησης του στρατού. Έντονη είναι η παρακίνηση του για οικονομική δραστηριότητα και χειρωνακτική εργασία, αλλά και η αποδοκιμασία του περιχαρακωμένου μόνο στη θρησκεία μοναχικού βίου, σε μιά εποχή που το έθνος χρειάζονταν παραγωγικά και αμυντικά χέρια. .
Σε μια εποχή που η λέξη Έλλην, θεωρείτο ύβρις κυρίως από την θρησκεία, ο Πλήθων είχε έντονη την Ελληνική αυτοσυνειδησία του. Κορυφαία διατύπωση του ιδανικού αυτού ήταν η αναφώνηση του προς τον αυτοκράτορα Μανουήλ: «Έλληνες εσμέν το γένος ων ηγείσθε και βασιλεύετε ως η τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί».
Το 1438 έλαβε μέρος στη σύνοδο της Φλωρεντίας για την ένωση των Εκκλησιών, όπου και προκάλεσε τον θαυμασμό των Ιταλών, για τη σοφία του και την ευγλωττία του. Κατά παράκλησή των τότε έγραψε και το πολύκροτο έργο του «Περί ων Αριστοτέλης προς Πλάτωνα διαφέρεται»
Σε ηλικία 80 ετών ολοκλήρωσε το λαμπρότερο του έργο, «Νόμων συγγραφή» ένα ολοκληρωμένο καταστατικό χάρτη, του ιδανικού κράτους, όπως το οραματιζόταν από τη νεότητά του.
Τα μεγάλα θέματα που πραγματεύεται είναι το πολιτικό το ηθικό και το θρησκευτικό. Δυστυχώς δεν σώζεται ολόκληρο διότι ο αντίπαλος του Γεώργιος Σχολάριος όταν έγινε Πατριάρχης διέταξε την δια πυρός εξαφάνισή του. Είναι φανερό ότι η αγωνία του εμπρός στην τραγική ιστορική συγκυρία είναι εκείνη που τον επηρέασε αποφασιστικά στο τολμηρό βήμα να εισηγηθεί μια νέα θρησκεία με βάση την «Νεοπλατωνική φιλοσοφία». Στο ίδιο έργο του διαφαίνεται ότι ο άνθρωπος πρέπει να δρα με κύριο όπλο τον «λογισμό». Στην δε φιλοσοφία αναθέτει την σπουδαία αποστολή να ελευθερώσει τον άνθρωπο από τον θρησκευτικό δογματισμό και να δει κατάματα την αλήθεια.
Στο πολιτικό πραγματεύεται την «ιδανική πολιτεία» έχοντας ως πρότυπο την αρχαία Σπάρτη αλλά με Πλατωνική θεμελίωση. Σε αυτόν οφείλεται κατά κύριο λόγο η αναγέννηση των Πλατωνικών σπουδών στην Ιταλία, με επί κεφαλής τον μαθητή του Βησσαρίωνα. Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει ακόμα ένα πλήθος μικρότερων συγγραφών.
Πέθανε το 1452 ο θάνατος μόλις πρόλαβε το μέγα πένθος που θα δοκίμαζε ο φιλόσοφος από την οριστική πτώση της αυτοκρατορίας. Η φήμη του ήταν και έμεινε και στην Ιταλία μεγάλη, και το 1465 ο ηγεμόνας του Ρίμινι Σιγισμούνδος Μαλατέστα μετέφερε και εναπόθεσε τα οστά του μέσα σε ωραία λάρνακα στον καθεδρικό ναό της πατρίδος του. Εκεί βρίσκονται μέχρι σήμερα.

Ιωαννης Θεοδωροπουλος

Tzoumakers και στη… σφραγίδα - ... ένα εργαστήριο συνεργατικής κατασκευής στο Καλέντζι του Δήμου Βορείων Τζουμέρκων

Συντακτης: Γιωργος Τσαντικος
Δημοσιευση: 24-05-2018, 13:10

ΜΙΚΡΑ & ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ

Το Tzoumakers είναι ένα εργαστήριο συνεργατικής κατασκευής στο Καλέντζι του Δήμου Βορείων Τζουμέρκων. Είναι ένας ανοικτός χώρος όπου μία δραστήρια κοινότητα από τοπικούς «makers», αποτελούμενη από παραγωγούς, αγρότες, κτηνοτρόφους και μελισσουργούς, αλλά και μηχανικούς, γεωπόνους και επαγγελματίες του αγροδιατροφικού τομέα, μπορεί να ανταλλάσσει ιδέες και να κατασκευάζει εργαλεία για τις δραστηριότητες τους.

Η κοινότητα αυτή γεννήθηκε και διαμορφώθηκε μέσα από μία σειρά συναντήσεων υπό το συντονισμό του P2P Lab στο πλαίσιο του έργου Phygital. Οι συμμετέχοντες συζήτησαν για τις ανάγκες και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν, πρότειναν λύσεις και οραματίστηκαν τη διαμόρφωση αυτού του χώρου με όλα τα απαραίτητα μέσα που θα τους επιτρέψουν να κάνουν τις ιδέες τους πραγματικότητα.

Κατά τη διάρκεια της τελευταίας συνάντησης, τη Δευτέρα, 14 Μαΐου, σφραγίστηκε το όνομα «Tzoumakers» πάνω στο πρώτο εργαλείο το οποίο κατασκεύασε η κοινότητα. Πρόκειται για ένα απλό μεταλλικό εργαλείο που διευκολύνει την τοποθέτηση πασσάλων στο έδαφος για την κατασκευή περιφράξεων και άλλων εγκαταστάσεων.

 «Το εργαλείο αυτό σχεδιάστηκε, βελτιώθηκε και κατασκευάστηκε από τους χρήστες του.  Ήρθε να καλύψει μία κοινή τους ανάγκη, η οποία αναγνωρίστηκε μέσα από την εμπειρική τους γνώση από τις καθημερινές τους δραστηριότητες και τις ιδιαιτερότητες της περιοχής. Μέσα από τη συνεργασία βρήκαν μία λύση και την έκαναν πραγματικότητα. Η γνώση και η εμπειρία από την κατασκευή, αλλά και τα σχέδια του εργαλείου διαμοιράζονται για να βοηθήσουν και άλλες κοινότητες, στην Ελλάδα και όλο τον κόσμο» αναφέρει η σχετική ανακοίνωση, μεταξύ άλλων. Αυτή η διαδικασία ανάπτυξης τεχνολογίας, ανοικτής καινοτομίας και διαμοιρασμού είναι η κεντρική ιδέα του έργου Phygital, που περιγράφεται στο μοντέλο «σχεδιάζουμε παγκόσμια, κατασκευάζουμε τοπικά».

Το έργο Phygital σχεδιάστηκε και υλοποιείται από επτά οργανισμούς, φορείς και συλλογικότητες από την Ελλάδα, την Κύπρο και την Αλβανία και συγκεκριμένα από:

• τον Οργανισμό Ανοικτών Τεχνολογιών – ΕΛΛΑΚ, ως συντονιστή του έργου και υπεύθυνου για την ανάπτυξη της ψηφιακής πλατφόρμας,

• Το P2P Lab, μία ερευνητική κολλεκτίβα με έδρα τα Ιωάννινα που θα συνεργαστεί με τον Δήμο Βορείων Τζουμέρκων για την υποστήριξη του πρωτογενούς τομέα στην ευρύτερη περιοχή,
• το Hack66, μία ανοικτή κοινότητα από hackers & makers στη Λευκωσία, που σε συνεργασία με το Πανεπιστήμιο της Λευκωσίας θα ξεκινήσουν μία ανοικτή διαδικασία συμμετοχικού σχεδιασμού της πόλης μέσα από πρακτικές κοινωνικών τεχνών, και
• το Open Labs, ένα hackerspace με έδρα τα Τίρανα, το οποίο θα συνεργαστεί με το National Centre of Folklore Activities για να διερευνήσει τρόπους ανάδειξης της τοπικής πολιτιστικής κληρονομιάς μέσω των ανοικτών τεχνολογιών.
•  
• https://typos-i.gr/article/tzoumakers-kai-sth-sfragida 

ΟΧΙ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΑΣΤΕΙΟ ..... - ΠΟΙΟΝ ΥΠΗΡΕΤΕΙΤΕ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ???

ΟΧΙ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΑΣΤΕΙΟ .....
Συγκέντρωση συμπαράστασης στον δήμαρχο Θεσσαλονίκης, Γιάννη Μπουτάρη, διοργανώνουν ομάδες πολιτών ..... ΟΜΑΔΕΣ ??? ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΙΣ ή Μ.......... ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΤΙΤΛΟΣ
«Σας θέλουμε όλους δίπλα μας. Όλους όσους πιστεύετε πως αυτή η πόλη είναι πολλά περισσότερα απο εθνολαϊκιστικές άναρθρες κραυγές.
-Δεν θα τους χαρίσουμε την ελευθερία μας.
[Fileas : ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΣΟ ΕΙΣΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ???]

Δεν θα τους χαρίσουμε τη δημοκρατία.
[Fileas : ΣΕ ΠΟΙΑ ΧΩΡΑ ΖΕΙΤΕ ΚΑΙ ΕΧΕΤΕ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ???]
Δεν θα τους χαρίσουμε τη πόλη μας», αναφέρεται στο κάλεσμα.
"Η Θεσσαλονίκη δεν είναι μόνο "αυτοί", είμαστε και μεις που επιμένουμε στον πολιτισμένο τρόπο αντιπαράθεσης, που απαντάμε στις οπαδικές συμπεριφορές πως δεν μπορούν να χαρακτηρίζουν όλη την πόλη, που σεβόμαστε ως κόρην οφθαλμού τους θεσμούς, ακόμη κι αν διαφωνούμε εν μέρει, που δεν χρησιμοποιούμε παραβατικές μεθόθους για να υποστηρίξουμε τα πιστεύω μας.
-Εχοντας απόλυτη γνώση της Ιστορίας [Fileas : ΑΛΗΘΕΙΑ ??? ΠΟΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΞΕΡΕΤΕ ΕΚΤΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΣΚΥΝΕΙΝ ???] και που οδήγησαν την πόλη παλιότερες παραπλήσιες συμπεριφορές. Αντίθετα πιστεύουμε πως μόνο μέσα από τον ψύχραιμο δημόσιο διάλογο μπορούμε να αμβλύνουμε τις διαφορές μας, απαντώντας με μόνη την συμμετοχή μας, στις προκλητικές συμπεριφορές που μας γυρίζουν χρόνια πίσω.
[Fileas : ΣΕΠΟΙΑ ΕΠΟΧΗ ΕΙΠΑΜΕ ΟΤΙ ΖΕΙΤΕ ???]
ΔΕΝ ΕΙΔΑΜΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΤΙΠΟΤΕ ΓΙΑ ΑΥΤΑ ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΟΙ :
-Μπουτάρης: Χαζοί όσοι λένε ότι η Μακεδονία είναι μία και ελληνική
-Ο Μπουτάρης αιφνιδιάζει : Μήπως να αλλάξουμε κι εμείς το όνομα .
-ΣΟΚ! Ο Μπουτάρης θέτει θέμα αλλαγής του ονόματος του αεροδρομίου "Μακεδονία" και των ΚΤΕΛ.
-Μπουτάρης : Η Μακεδονία δεν είναι μία, αλλά τρεις........
-[Fileas : ΠΟΙΟΣ ΑΝΟΙΓΕΙ ΤΗΝ ''ΟΡΕΞΗ'' ΤΩΝ ΓΕΙΤΟΝΩΝ ΜΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΛΕΕΙ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙ ???
-ΠΟΙΟΝ ΥΠΗΡΕΤΕΙΤΕ ΤΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ???
-ΚΛΩΝΟΥΣ ΑΠΟΣΤΑΤΩΝ ΚΑΙ ΑΝΘΕΛΛΗΝΩΝ
-ΠΟΤΕ ΑΚΟΥΣΤΗΚΕ Η ΦΩΝΗ ΣΑΣ ???

Fileas Fonk

Τσίπρα-Μητσοτάκη-Γεννηματά είστε το ίδιο συνυπεύθυνοι για την δυστυχία των Ελλήνων!